| |
8 ημέρες
3 αναβάτες - 3 γουρούνες - 3 υπνόσακοι
1 σκηνή - 1 GPS
800 λίτρα βενζίνης
11 χάρτες - 1 «πέσιμο» από την
ασφάλεια
6,4 κιλά προβατίνα
29 λίτρα νερό
37 μπύρες
12 τσίπουρα
Αθήνα - Κόνιτσα- Αθήνα, ΜΟΝΟ Off-Road με χοιρινά!
1,836km.....
ΤΑ ΤΡΙΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ!
Λίγο
πριν το «παιχνίδι»
Η ιδέα ήταν ήδη σχηματισμένη στο μυαλό μου, και τώρα έπρεπε να την
μοιραστώ με την παρέα.
Καθόμασταν πίνοντας μπύρες με τον πρόεδρο του QRT (Quad Racing Team),
τον διάσημο (σε εμάς) Van Der Laasp
και τον σκληροτράχηλο Schweinsteiger,
όταν
άναψα το φυτίλι:
-Τι θα λέγατε για μια εκδρομή με
γουρούνες; Όχι μακριά. Μέχρι τα σύνορα με την Αλβανία, μέσω δασικών
δρόμων και μόνο.
Τον Αύγουστο καλά είναι;
Περίμενα να με μουντζώσουν, όμως τα χέρια τους έμειναν κατεβασμένα.
Το περίεργο ήταν πως οι άλλοι δυο τρελοί είπαν το ΝΑΙ αμέσως!
Να που τελικά δεν είμαι μόνο εγώ πρόθυμος να θυσιάσω τις Καλοκαιρινές
διακοπές μου, αλλά και οι καλύτεροι μου φίλοι.
Ένα τέτοιο εγχείρημα γίνεται όσο εύκολα ή όσο δύσκολα θέλει κανείς.
Έχει κανείς αλλά πράγματα να ...
φορτώσουμε;
Εμείς διαλέξαμε -όπως πάντα- την «δύσκολη» πλευρά του και
μας πήρε
μόλις ένα μισάωρο για να καθορίσουμε τον κορμό της διαδρομής και της
προετοιμασίας.
Το σενάριο ήταν απλό και ξεκάθαρο. Θα πηγαίναμε από την Αθήνα στα
σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία και μετά πάλι πίσω.
Δέκα μέρες pig enduro, όπως είπε και ο πρόεδρος.
Ακούγεται πολύ όμορφο και αμέσως ξεκίνησε να κρατάει σημειώσεις για το
πώς θα έπρεπε να κινηθούμε στο ταξίδι.
Την ίδια ώρα ο Schweinsteiger υπερθεμάτιζε, αραδιάζοντας με την σειρά
του τις απόψεις του.
Η φαντασία μας ήδη οργίαζε, και στα μυαλά μας γουρούνες έπαιζαν
αμέριμνες μέσα σε ρυάκια και κάτω από τα δέντρα...
Δεν βλέπαμε την ώρα να ξεκινήσουμε.
Μετά από μερικά τηλεφωνήματα βρεθήκαμε με την Yamaha και την Arctic Cat στο πλευρό μας.
Η πρώτη συμφώνησε να μας παραχωρήσει το ικανότατο Kodiak 450 και η δεύτερη το τέρας 500.
Τα δυο αυτά εργαλεία θα αναλάμβαναν τις βαριές δουλειές της μεταφοράς
του εξοπλισμού μας, ενώ τον ρόλο του «πιστολιού» για τις
άμεσες
επεμβάσεις βρέθηκε να παίζει ένα δεύτερο Yamaha, το Raptor 350.
Πλέον
δεν μας φόβιζε τίποτα.
Χορηγοί βρέθηκαν αρκετοί, ενώ οι λεπτομέρειες που έπρεπε να
τακτοποιηθούν για το ταξίδι ήταν άπειρες.
-Λάστιχα δεν θα κουβαλάμε μαζί
μας;
-Λεωνίδααα θέλουμε και λάστιχα…
Οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό εκτός του «που να τα
βρω» είναι και το «που να τα βάλω.»
Ευτυχώς τα ATV έχουν τεράστιες σκάρες μπροστά και πίσω, με τις
τελευταίες να αντέχουν ακόμα και 90 κιλά σαν όριο φόρτωσης (Arctic
Cat).
Μπορούσαμε έτσι να κουβαλήσουμε ακόμα και το σπίτι μας στην Αλβανία, αν
αυτό χρειαζόταν!
Φύγαμε!
Λίγο πρίν την ...
εκκίνηση!
|
13/8/05 Αθήνα – Παύλιανη: 330km
Μετά από μεγάλη και επίπονη προετοιμασία, επιτέλους έτοιμοι, πατάμε
χώμα με τις γουρούνες!
Το ταξίδι αρχίζει.
Η πρώτη ημέρα στην Βοιωτία, με 20 βαθμούς Κελσίου και με κατεύθυνση την
Παύλιανη ήταν ότι χρειαζόμασταν για να πιάσουμε ρυθμό.
Οι χωρικοί κοίταζαν με ισχνό ενδιαφέρον τους 3 εξωγήινους. Μάλλον θα
πήγαιναν μακριά με τόσο φόρτωμα. Αλλά μάλλον είχαν πάρει λάθος δρόμο.
Η διαδρομή δεν μας δυσκόλευε μιας και θα έβγαινε μέχρι την Οίτη χωρίς
να συμβουλευτούμε τον χάρτη. Έτσι γράψαμε τα πρώτα 300km.
Τα ωραία είχαν ήδη ξεκινήσει λίγο πριν το 70km. -με το καλημέρα δηλαδή-
όταν καταφέραμε να χαθούμε…
Τα πρώτα μπινελίκια έπεσαν χείμαρρος. Μάλλον το χρειαζόμασταν αυτό,
μιας και έκτοτε όλα συνέχισαν λαμπρά!
Ίσως μας χρειαζόταν τελικά να χαθούμε από την πρώτη κιόλας στιγμή έτσι
ώστε να προσέχουμε περισσότερο στο μέλλον για να μην το πάθουμε ξανά
από την πολλή χαλαρότητα.
Η σκόνη στην αρχή ήταν αρκετή...
Το τεράστιο Arctic Cat 500 4X4 με τα ολοκαίνουργια λάστιχα και με τα
340 κιλά του, είχε αναλάβει να κουβαλήσει δύο τερατώδεις σάκους.
Το πρώτο κτήνος είχε χωρητικότητα 70 λίτρων και περιείχε όλα τα
εργαλεία, μαζί με λάδια, φρένα, λάμπες και άλλα αναλώσιμα.
Ο δεύτερος σάκος, των 90 λίτρων, περιείχε τον εξοπλισμό κατασκήνωσης,
ενώ το πανηγύρι συμπλήρωναν δύο ρεζέρβες, κι ένα tank-bag με προσωπικά
είδη.
Ο πρόεδρος, είχε αναλάβει περιχαρής το Yamaha Kodiak 450 με
ολοκαίνουργια λάστιχα μαζί με δύο σάκους γεμάτους ρούχα για οχτώ
ημέρες, ένα πίσω ελαστικό για το «μικρό», δύο 10λιτρα
μπιτόνια με
βενζίνη και ένα tank bag.
Ο Schweinsteiger είχε αναλάβει το Yamaha Raptor 350 για τα επόμενα
χιλιόμετρα από την Αθήνα μέχρι τα σύνορα και πίσω φορτωμένος με το
μικρότερο λάστιχο της αποστολής και ένα μικρό σάκο.
Τα κράτησε μέχρι και την τρίτη μέρα, όπου είχαμε πλέον βαρεθεί να τον
βλέπουμε να τα τακτοποιεί κάθε λίγο και λιγάκι, μιας και έπεφταν από τη
μια πλευρά στην άλλη. Απλά το Raptor 350 δεν έχει σχεδιαστεί για να
φορτώνεται, πώς να το κάνουμε.
Το
Κιριάκι ήρθε μετά από 4 ώρες και η πρώτη στάση για καφέ έγινε
περισσότερο για ανασυγκρότηση και για να πάρουμε μια ανάσα, μιας και
είχαμε πάρει φόρα.
Η δεύτερη στάση έγινε στη Γραβιά.
Πεινάει κανείς;
Δυο κιλά προβατίνα είναι καλά;
Να τα αφήσω;
Θέλετε και καμιά μπυρίτσα να
πάει κάτω το παϊδάκι;
Είναι δυνατόν να αρνηθεί κανείς
μια τέτοια προσφορά; Όινκ!
Λες να έφταιγε η προβατίνα που δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας
για τα τελευταία 40km της ημέρας;
Στα 330km από την Αθήνα, στήσαμε επιτέλους τη σκηνή κι απλώσαμε τους
χάρτες για την επιλογή της διαδρομής της επόμενης μέρας.
Φυσικά μια τέτοια δύσκολη πνευματική διεργασία μας εξουθένωσε, κι έτσι
μερικά κομμάτια χοιρινό έπεσαν στη σχάρα για το καληνύχτα!
|
14/8/05
Παύλιανη – Γαρδίκι: 338km
Με το χάραμα και τον πρωινό καφέ στο χέρι μαζεύτηκε ο εξοπλισμός.
Η σημερινή μέρα ήταν η σημαντικότερη ημέρα του ταξιδιού για το Γαρδίκι
Τρικάλων.
Θα ήταν καθοριστική για το υπόλοιπο του ταξιδιού καθώς τα τριακόσια
-και βάλε- χιλιόμετρα που έβγαζε ο χάρτης μπορεί να μην φαινόταν
δύσκολα, όμως κανείς από την παρέα δεν είχε ξαναβρεθεί σε αυτά τα μέρη
και προς εκείνη την κατεύθυνση.
Η κούραση είχε ήδη κάνει την εμφάνιση της σε όλους μας και υπήρχε μια
ελαφρά ανησυχία για την ικανότητα μας να βγάλουμε όχι το ταξίδι, αλλά
ακόμα και την μέρα.
-Ρε σεις, ξεχάσαμε πως έχουμε
βιταμίνες και συμπληρώματα διατροφής μαζί μας!
Μαγική στιγμή!
Σαν τον Ποπάι τον Ναύτη και το σπανάκι του. Μπορεί να ήταν περισσότερο
ψυχολογική η τόνωση, αλλά μετά από αυτό δεν χαμπαριάζαμε πια τίποτα.
Στόχος ήταν η κάλυψη τριακοσίων χιλιομέτρων. Το δύσκολο κομμάτι της
πλοήγησης ανέλαβε ο πρόεδρος που με την βοήθεια του GPS -με μόνιμη
παροχή ρεύματος από το Kodiak- και με τους χάρτες μας κατεύθυνε
και
όριζε τον ρυθμό και τις στάσεις.
Οίτη, Γραμμένη Οξιά, Καρπενήσι για ανεφοδιασμό, Αγραφιώτη και έπειτα
Πίνδος. Ο ρυθμός ήταν γρήγορος - full vitamin και τέρμα γκάζι- μας
έφερε στο Καρπενήσι σε πολύ λιγότερο από ότι φανταζόμασταν.
Μετά
από περίπου 12 ώρες συνολικής οδήγησης, έχοντας κάνει μόνο 3
στάσεις βρεθήκαμε επιτέλους στο Γαρδίκι Τρικάλων, να τρώμε και να
πίνουμε στο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου.
Τρία γουρούνια κι οι αναβάτες τους, με φόντο τα αρνιά και τα κλαρίνα!
Οι
δοκιμές του τραγουδιστή «ένα δυο, δυο, δυο» και η
σουρεαλιστική
ακουστική του ηχοσυστήματος μπλεγμένα με παραδοσιακά βλάχικα τραγούδια,
μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο ποιοι ήμασταν και που πηγαίναμε.
Οι κραυγές μας ήταν δυνατές για να ακουστούμε πάνω από τη μουσική:
Δύο κιλά νεφραμιά και έξι μπύρες φιλαράκο.
Λένε πως οι ιδιοκτήτες ζώων ομοιάζουν με αυτά σε ανησυχητικό βαθμό.
Μήπως είχαμε αρχίσει να γινόμαστε ίδιοι κι όμοιοι με τα γουρουνάκια
μας;
|
15/8/05
Γαρδίκι – Κόνιτσα: 220km
Ο πρωινός καφές αυτή τη φορά έλαβε χώρα στη βεράντα του πατρικού
σπιτιού.
Οι δώδεκα βαθμοί Κελσίου, στα μέσα του Αυγούστου μας βρήκαν τυλιγμένους
στα μπουφάν κάνοντας ειδυλλιακές σκέψεις για το τι επρόκειτο να
ακολουθήσει.
Έχοντας επαναπαυτεί στις δάφνες μας, νομίσαμε πως η τρίτη μέρα θα ήταν
παιχνιδάκι, και δεν μπήκαμε στον κόπο ούτε να αθροίσουμε τα χιλιόμετρα
που έπρεπε να κάνουμε.
Μεγάλη βλακεία!
Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν εκπληκτικά, κάτω από την σκεπή των δασών της
Πίνδου και πλάι στον Αχελώο.
Πυκνά δέντρα, μπλεγμένα μεταξύ τους, με παχιά σκιά, ανέγγιχτα σχεδόν
από άνθρωπο.
Η πρώτη μας στάση έγινε στο Μέτσοβο. Όπως και σε κάθε άλλη στάση, όπου
υπήρχε κόσμος, οι γουρούνες μας ήταν το γεγονός της ημέρας για
ντόπιους, αλλά και τουρίστες.
Εδώ μέχρι και στα αγγλικά μας ρώταγαν, «where are u from»
και «where are you going».
Θεμελιώδη
ερωτήματα της ζωής, στην ίδια κλίμακα σοβαρότητας με το
«how
far can you push your limits» και το «is a pig really a pig
when it has
4 wheels».
Σκόνη
- Τέλος!
Μετά βρεθήκαμε να διασχίζουμε την Βάλια Κάλντα.
Μαγικός δρυμός, όπου κάτω από συστοιχίες πανύψηλων δέντρων κάναμε
εικοσιοκτώ χιλιόμετρα πάνω σε πέτρα.
Ο πρόεδρος και εγώ επιλέγαμε συνεχώς δευτερεύοντες χωματόδρομους
μεγάλης δυσκολίας, χαμογελώντας πονηρά ξέροντας ότι ο Schweinsteiger
μας καταριόταν ασύστολα.
Όμως εμείς δεν θέλαμε να πάμε από εκεί που ΠΑΝΕ όλοι.
Θέλαμε να πάμε από εκεί που ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ να πάνε όλοι.
Είχαμε όμως και τα τέρατα στο πλευρό μας, καθώς το Arctic Cat με
τις
τέσσερις ανεξάρτητες αναρτήσεις κατάπινε χωρίς δεύτερη κουβέντα τα
εμπόδια, δίχως να δείχνει ότι νοιάζεται για τις ανωμαλίες του δρόμου.
Το ίδιο ακριβώς έκανε και το Kodiak, παρόλο που ήταν μοντέλο του 2004.
Ακριβώς πριν αλλαχτεί δηλαδή το μονό αμορτισέρ πίσω με ανεξάρτητα
αμορτισέρ και για τους δύο τροχούς.
Που
κρύβεται ο λύκος;
Η διαδρομή για την Κόνιτσα δεν
ίσιωσε πουθενά!
Θέλετε ανηφόρα; Έχουμε.
Κατηφόρα; Έχουμε και κατηφόρα.
Στροφές θέλετε; Πολλές, πάρα πολλές στροφές…
Οι βιταμίνες πλέον είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά, κι η κούραση σήκωνε
κεφάλι.
Τα χέρια του Schweinsteiger πρώτα ξεχείλωσαν. Κατόπιν κρέμασαν στη
μέση. Και τέλος σηκώθηκαν προς το μέρος μας, μουντζώνοντας ατελείωτα.
Μία ακόμα ημέρα δίχως το παραμικρό απρόοπτο έφτανε στο τέλος της.
Ο στόχος μας, τα σύνορα με τη γείτονα Αλβανία είχε ολοκληρωθεί. Ήμασταν
εκστασιασμένοι, διότι το είχαμε κάνει σε τρεις ημέρες!
Ήταν
ένας πραγματικός αγώνας αντοχής, μέσα από υπέροχα φυσικά τοπία,
και το είχαμε κατά-ευχαριστηθεί.
Η επόμενη ημέρα ήταν προγραμματισμένη για ξεκούραση και έτσι μετά από
τα προβλεπόμενα τσίπουρα στην πλατεία του χωριού, υπό την δροσερή σκιά
των πλατάνων, έγινε και το απαραίτητο φαγοπότι στο Βασιλικό Κόνιτσας,
καταγωγή του προέδρου.
|
16/8/05 Αραλίκη: Κόνιτσα –
Κόνιτσα: 30km
Πρωινός καφές και αραλίκι όλο το πρωινό. Ήταν κάτι που μας έλειπε.
Η τέταρτη ημέρα αφιερώθηκε στην ξεκούραση και την ανασυγκρότηση πριν
την επιστροφή.
Το κάναμε σε τρεις αλλά βγαίνει και σε τέσσερις, έλεγε ο πρόεδρος
γελώντας καθώς έβγαζε την διαδρομή για την αυριανή ημέρα.
Σε έναν αγώνα αντοχής υπάρχουν δύο σκέλη που χωρίζουν την διαδρομή. Το
πρώτο αρχίζει από την εκκίνηση μέχρι τα μέσα της διαδρομής όπου και
κυνηγάς τον στόχο ξεκούραστος και ορεξάτος.
Δώσε λεμόνι!
Το δεύτερο σκέλος ξεκινάει όταν νιώσεις πως έχεις στο χέρι την
επιθυμητή επίδοση. Τότε κόβεις τον επιθετικό ρυθμό, διατηρώντας την
επίδοση με στόχο πλέον τον τερματισμό, αποφεύγοντας λανθασμένες
κινήσεις και πιθανή εγκατάλειψη από βλάβη ή απροσεξία.
Εμείς μόλις μπαίναμε στο δεύτερο σκέλος. Έχοντας κάνει την καλή
επίδοση, πιάνοντας τον στόχο μας, τώρα θα έπρεπε απλά να διατηρήσουμε
τον ρυθμό μας και να επιστρέψουμε πίσω σώοι και αβλαβείς σε τέσσερις
ημέρες.
|
17/8/05
Κόνιτσα – Γαρδίκι: 226km
Βίκος και Ζαγοροχώρια για πρωινή διαδρομή. Εκπληκτικές διαδρομές μέσα
από ποταμούς και παραποτάμους, βουνά και πεδιάδες.
Η επιστροφή ξεκίναγε με καλούς οιωνούς, καθώς είχαμε γλιτώσει τις
προβλεπόμενες πιθανές βροχοπτώσεις, και η θερμοκρασία ήταν ιδανική για
ταξίδι.
Ούτε πολύ ζέστη, ούτε και κρύο.
Κάναμε την ομορφότερη αλλά και πιο
επικίνδυνη διαδρομή του οδοιπορικού εκείνη την ημέρα όταν αποφασίσαμε
να πάμε από το όρος Περιστέρι για να περάσουμε από την Βάλια Κάλντα
στην Πίνδο.
Διασχίσαμε πανύψηλα διάσελα σε ύψος δυο χιλιάδων μέτρων, κλέβοντας
ματιές από το δρόμο για να χαζέψουμε τα γεράκια που πετούσαν σε
σχηματισμό πάνω από τα κεφαλιά μας.
The President!
Πιο θεαματική διάσχιση δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε, ενώ τερματισμό
είχαμε πάλι το Γαρδίκι.
Το τι πέτρα φάγαμε δεν λέγεται.
Ο Schweinsteiger με το Raptor τα βρήκε σκούρα, καθώς οι σκληρές,
αγωνιστικές του αναρτήσεις δεν βοηθούσαν στην άνεση του αναβάτη.
Όμως τι περιμένατε στα βουνά της Ελλάδας;
Γκαζόν ελαφρώς βρεγμένο για πικ-νικ και παντιλίκι;
Το
ίδιο βράδυ, όπως και ήταν συμφωνημένο εξ αρχής άλλωστε, αλλάξαμε
οχήματα για να μπορέσουμε όλοι να δούμε τις διαφορές στην οδήγηση με το
κάθε γουρούνι.
Παντρέψου με μωρό μου και θα σου βάλω σωληνάκια υψηλής, ήταν το σλόγκαν
του προέδρου για το Kodiak που τόσο είχε αγαπήσει αλλά θα άφηνε για τις
επόμενες δύο ημέρες στα χέρια μας.
|
18/8/05
Γαρδίκι – Καρπενήσι:
254km.
Είχαμε αλλάξει οχήματα κι ο πρόεδρος είχε χαθεί μπροστά με το Raptor,
πηγαίνοντας βουρ για τίτλο στο παγκόσμιο.
Εμείς ακολουθούσαμε από πίσω, πηγαίνοντας όσο γρήγορα μας επέτρεπαν τα
ATV μας.
Πριν ακόμα συμπληρώσουμε τα πρώτα 700km, του ταξιδιού είχαμε
παρατηρήσει πως το «τανκ» - Arctic Cat είχε αρχίσει να
τρώει τα
μπροστινά λάστιχα από το πολύ φόρτωμα.
Τώρα όμως είχαμε αρχίσει να αγχωνόμαστε σοβαρά μιας και βλέπαμε το
τακούνι να κάνει παρέα με τα λινά του ελαστικού…
Το δίλημμα ήταν ανάμεσα στο να αλλάξουμε τα δυο μπροστινά ελαστικά, ή
να το ελαφραίναμε λιγάκι κάνοντας μια ανακατάταξη του εξοπλισμού.
Τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο, τοποθετώντας διαφορετικά τους
σάκους και μειώνοντας το φορτίο στις μπροστινές σχάρες.
Ταυτόχρονα κατεβάσαμε την πίεση των ελαστικών από 7psi σε 5psi, ώστε να
δουλέψουν οι «ώμοι» του ελαστικού.
Την ίδια μέρα προσέξαμε πως από την ταλαιπωρία είχε κοπεί και η
προστατευτική φούσκα του πίσω διαφορικού στο Arctic Cat. Ασήμαντη ζημιά
που δεν μας δημιούργησε κάποιο πρόβλημα.
Απο
κεί!
Λίμνη Πλαστήρα και αμέσως Αγία Τριάδα.
Μα να μην περνάει απ’ το Βελούχι για Καρπενήσι;
Βλέπετε εκείνη ακριβώς την ημέρα βρήκαν να καθαρίσουν το πέρασμα στα
2.000 μέτρα, το οποίο και ήταν αδιάβατο για εμάς, λόγω των εργασιών.
Μετά από εικοσάλεπτη κουβέντα με τους χειριστές των μηχανημάτων που
πέταγαν τους ογκόλιθους από το πέρασμα στα κάτω δρομάκια, αποφασίσαμε
να αλλάξουμε σχέδιο. Έτσι κάναμε αναστροφή και αλλάξαμε πορεία,
περνώντας γύρω-γύρω από το Βελούχι για την επόμενη διανυκτέρευση μας
στο Καρπενήσι.
Αν πάτε στο Καρπενήσι πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσετε στην
είσοδο της
πόλης.
Περίπου δυο χιλιόμετρα μετά το τούνελ του Τυμφρηστού, στην πρώτη
ΒΡ στα αριστερά σας.
Εκεί
θα βρείτε δυο τρελούς τύπους, πωρωμένους με τις γουρούνες, να
παραληρούν αδιάκοπα για τους αγώνες με τα Tecate που γινόντουσαν πριν
12 χρόνια στην παραλία του Σχοινιά.
«Έχω ακόμα την γκαζιέρα του» μας λέει ο ένας και μας την
δείχνει, πριν μας την κάνει δώρο!
Παιδιά μάλαμα. Βάλαμε και βενζίνη και καθώς τους αποχαιρετούσαμε, κάτι
έπιασαν τα αυτά μας για την αυστηρή αστυνόμευση που υπάρχει στο
Καρπενήσι...
|
19/8/05 Καρπενήσι – Παρνασσός:
224km
-Σβήστε
τα και κατεβείτε τώρα
αμέσως!
Οι φωνές προέρχονταν από τους άνδρες της ασφάλειας Καρπενησίου.
- Για που το βάλατε;
- Πινακίδες δεν έχετε;
- Μήπως έχετε πάνω σας παράνομες
ουσίες;
- Που τις έχετε;
- Είμαστε 6 μέρες στα βουνά
κύριε αστυφύλακα. Κάνουμε τον γύρο της Ελλάδας, τι να έχουμε δηλαδή;
Για μία ώρα έπαιρναν οι κουβέντες για χαρτιά, τι είναι αυτό, τι είναι
το άλλο, ενώ όλες οι τσάντες μας ανοίχτηκαν και ερευνήθηκαν μία-μία.
Η κατάσταση παραλίγο να πάρει μια περισσότερο σουρεαλιστική τροπή, όταν
ο ένας από τους δυο αστυνομικούς στην προσπάθεια του να περάσει ανάμεσα
μας ακούμπησε στη μέση τον πρόεδρο, και ευθύς άλλαξε δέκα χρώματα.
- Τι είναι αυτό; Είσαι
φασκιωμένος ρε;
Αναγκαστικά ο πρόεδρος γδύθηκε στον κεντρικό δρόμο της πόλης για να
τους δείξει τον προστατευτικό θώρακα, θυμίζοντας έντονα το εξπρές του
Μεσονυκτίου, ωραία ταινία, την προτιμούμε όμως στον κινηματογράφο…
Με τα πολλά, απογοητεύθηκαν, καθώς οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών
είχαν
για μια ακόμη φορά διαφύγει, και έστειλαν τους δύσμοιρους γουρουνάκηδες
στο καλό.
Η υπόλοιπη ημέρα κύλησε χαλαρά με διασκεδαστικά full lock ανάποδα με το
Raptor, τον Schweinsteiger να έχει το Kodiak, χαλαρώνοντας μετά από
τόσα χιλιόμετρα με το μικρό, και τον πρόεδρο με το Arctic Cat να
προσπαθεί να ξεχάσει την πρωινή εμπειρία.
Μία
ακόμα ημέρα δίχως σκασμένο λάστιχο έλαβε τέλος στο λιβάδι του
Παρνασσού.
Ήμασταν μια ανάσα από τον τερματισμό (συγγνώμη παρασύρθηκα, νόμιζα πως
επρόκειτο για άλλο ένα αγώνα), και στο τέλος αυτής της εμπειρίας.
Ήταν αναπόφευκτο να έχουμε ανάμικτα συναισθήματα χαράς, για την
πραγματοποίηση του ταξιδιού, αλλά και λύπης, για το τέλος του.
|
20/8/05
Παρνασσός – Αθήνα: 214km
Αποφασίσαμε να κλείσουμε αυτό μας το ταξίδι στα βουνά της Ελλάδας με
ένα άγριο πρωινό ξύπνημα.
Έτσι κάτω από το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι σηκωθήκαμε στις 04:00
τα χαράματα, και με φόντο τον Εθνικό Δρυμό του Παρνασσού φύγαμε για την
Αθήνα.
Η τελευταία ημέρα κρύβει και αυτή με την σειρά της κινδύνους μιας και
κανείς δεν θέλει να πάθει κάποιο απρόοπτο και να εγκαταλείψει λίγο πριν
το τέλος.
Χάραζε, κι εμείς οδηγούσαμε, ενώ δίπλα στο δρόμο οι αγρότες έβαζαν τα
ποτιστικά στα τα χωράφια.
Εκεί συναντήσαμε και τον φίλο μας που μας είχε φωνάξει όταν κατά λάθος
περάσαμε ανάμεσα από τα καρπούζια του στην αρχή του ταξιδιού.
Πάνω στην τρέλα μας δεν τα είχαμε προσέξει, όπως δεν καταφέραμε να
απολαύσουμε όπως τους άξιζε και τα 1.836km που κάναμε, μιας και θέλαμε
πολλές περισσότερες μέρες για κάτι τέτοιο.
Τα βουνά που είδαμε, τα ποτάμια που περάσαμε, οι βραδιές στην ύπαιθρο,
και η πραγματοποίηση της αρχικής ιδέας, μας είχαν ανταμείψει με το
παραπάνω.
Ήταν το όνειρο που μόλις είχε γίνει πραγματικότητα, η ένταση που
νιώθεις μόνο με την σκέψη και παράλληλα η απόλαυση της υλοποίησης του.
Το ζούσαμε κάθε μέρα για 8 συνεχόμενες μέρες αλλά και πάλι δεν
καταλάβαμε πως γίνεται να είσαι κομμάτια αλλά να θες και άλλο.
Να νυστάζεις και να μην κλείνουν τα μάτια.
Να οδηγείς κουρασμένος αλλά το σώμα να υπακούει μόνο στην πεταλούδα του
γκαζιού.
Να κάνεις 350km την ημέρα και όμως να λες πως άντεχες κι άλλο.
Να ξυπνάς στις έξι το πρωί γκρινιάζοντας, και το μεσημέρι να λες ότι
έπρεπε να είχες σηκωθεί ακόμα πιο νωρίς.
Να επιστρέφεις και να κοιμάσαι εικοσιτέσσερις ώρες σερί.
Να έχει περάσει μια βδομάδα μετά από το ταξίδι, αλλά το μυαλό σου να
είναι ακόμα εκεί…
Μήπως για να βρούμε τις απαντήσεις πρέπει να το ξανακάνουμε;
|
Επίλογος!
Το ταξίδι μας είχε μόλις λάβει τέλος και οι διαδικασίες καθαρισμού και
τακτοποίησης του εξοπλισμού δεν είχαν ακόμα τελειώσει.
Έχοντας γράψει 1.836 χιλιόμετρα στα κοντέρ δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε
ότι τα καταφέραμε χωρίς ούτε καν να μας πιάσει λάστιχο, χωρίς ούτε μια
έξοδο, χωρίς κανένα σοβαρό απρόοπτο.
Το ταξίδι μας δεν ήταν δύσκολο, ενώ ήταν απολαυστικό και
πραγματοποιήσιμο από όλους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι χάρτες, όρεξη, καλή παρέα και συντονισμός.
Εμείς ξεκινήσαμε μην γνωρίζοντας τι μας περίμενε αλλά είδαμε πως τελικά
τα δυσκολότερα ταξίδια είναι στο μυαλό.
Πηγαίνετε μακρινές διαδρομές, θέστε στόχους για ηρωικές βόλτες και
κάντε πολλά χιλιόμετρα.
Ολόκληρη η Ελλάδα είναι γεμάτη δασικούς δρόμους, χωριά και ανθρώπους
γεμάτους χαμόγελα και όρεξη να σου πούνε που βρίσκεσαι και που να πας.
Όλοι όσους ρωτάγαμε, σταμάταγαν ότι έκαναν και μας αφιέρωναν χωρίς
δεύτερη σκέψη χρόνο από την ζωή τους, για να μας καθοδηγήσουν και να
μας ενημερώσουν.
Κι εμείς με τη σειρά μας τους μιλάγαμε για το ταξίδι μας, και για όλα
τα μέρη απ’ τα οποία είχαμε περάσει.
Φαντάζομαι πως όπως για εμάς είναι όμορφο το να λέμε ότι περάσαμε από
εκείνο το χωριό έτσι και για αυτούς είναι όμορφο να λένε ότι πέρυσι, ή
το καλοκαίρι πέρασαν από εδώ 3 γουρούνες που έκαναν τον γύρο της
Ελλάδας.
Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία
και μοναδικά!
[ Αλέξανδρος Ψωφάκης ]
|
Το φόρτωμα!
Τι γίνεται όταν έχεις 3 γουρούνες με τέσσερις στο σύνολο σχάρες και
πρέπει να φορτώσεις το σπίτι σου πάνω τους;
Καταρχήν αποθηκεύεις όλον τον εξοπλισμό σε ξεχωριστές τσάντες ανά
κατηγορία.
Φροντίζεις οι τσάντες να είναι ανθεκτικές και αδιάβροχες και αρχίζεις
να αυτοσχεδιάζεις.
Εμείς έπρεπε να κουβαλήσουμε τα εξής: 4 λάστιχα, 3 τσάντες λουκάνικα με
τα ρούχα μας, 1 duffle bug 90lt με όλο τον κατασκηνωτικό εξοπλισμό, 1
duffle bug 70 lt με όλα μας τα εργαλεία, και δυο tank bug με τα είδη
πρώτης ανάγκης.
Αν και αρχικά στο 350 είχαμε φορτώσει ένα σάκο και ένα λάστιχο, δυο
μέρες μετά το αδειάσαμε για να μπορέσει και ο Λέων να οδηγήσει.
Έτσι στο 450 φορτώσαμε 20 lt βενζίνη, το μεγάλο duffle bug και από πάνω
ένα λάστιχο στην πίσω σχάρα, ενώ μπροστά μπήκε ένας σάκος και ένα tank
bug.
Στο 500 βάλαμε το μικρό αλλά πολύ βαρύτερο duffle bug μπροστά μαζί με
ένα tank bug.
Πίσω καταφέραμε και δέσαμε 3 λάστιχα και δυο σάκους. Το μόνο πρόβλημα
ήταν πως το 500 έφαγε πολύ γρήγορα τα τακούνια των εμπρός ελαστικών
(1000km). Αλλάξαμε μεταξύ τους τα δυο duffle bug North Face και κανένα
άλλο πρόβλημα.
Συμπέρασμα πρώτο, το 350 δεν φορτώνεται αν δεν μπει μια ειδική
aftermarket σχάρα.
Συμπέρασμα δεύτερο, ευτυχώς είχαμε τα ποιοτικά duffle bug της North
Face και αποθηκεύαμε όλο μας τον εξοπλισμό. Έτσι έμεινε στεγνός και
καθαρός.
Συμπέρασμα τρίτο, τα tank bag βόλεψαν πολύ. Και σαν βάση για χάρτη, και
για είδη πρώτης ανάγκης (χαρτί υγείας).
|
Ο
Schweinsteiger – Λεωνίδας
Όταν μικρός πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με μοτοσυκλέτες δεν φανταζόμουν
ότι μετά
από καιρό θα οργανώσω με τους κολλητούς παιδικούς μου φίλους ένα
οδοιπορικό.
Ένα οδοιπορικό το οποίο θα διέσχιζε την Ελλάδα από χώμα και θα με
πήγαινε σε μέρη ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ.
Η μαγική ιδέα που έπεσε από τον Αλέξανδρο ένα μεσημέρι δεν ήθελε και
πολλή σκέψη από τον Θωμά και εμένα.
Ένα οδοιπορικό την τρίτη εβδομάδα του Αυγούστου είναι το καλύτερο τέλος
που μπορείς να δώσεις σε ένα ήδη πολύ ωραίο καλοκαίρι.
Από εκεί και πέρα όταν έγραψε το ημερολόγιο 13 Αυγούστου και καβαλήσαμε
τα γουρούνια ζούσαμε το όνειρο.
Ένα όνειρο που κράτησε 8 μέρες με πολύ γέλιο, νεύρα λόγω κούρασης και
φοβερές μάσες, με μηχανάκια που δεν μας άφησαν σε καμιά δυσκολία του
δρόμου και με τον καλύτερο εξοπλισμό για camping. Το μόνο που έχω να πω
είναι: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
[ Λεωνίδας
Σβολόπουλος ]
|
The
President, Van Der Laasp!
Οι σκέψεις δεν χωράνε στο μυαλό μου, θα χωρέσουν στο χαρτί;
Άλλη κατάσταση. Σαν να είμασταν σε μια άλλη διάσταση.
Με διαφορετικά «πρέπει». Με διαφορετικούς στόχους. Με
διαφορετικά ρούχα.
Μπότες, θώρακας, και κράνος. Έτσι για να αντέχουμε, και για να
διαφέρουμε.
Επί 8 μέρες συνήθισα να βλέπω δάση, βουνά, ποτάμια, κορφές και
φλαταδούρες. Συνήθισα να κυνηγάω χιλιόμετρα.
Μαζί με τους συνοδοιπόρους μου απέκτησα ένα σύστημα επικοινωνίας με
δίοδο τη σκέψη.
Την έκτη μέρα φρίκαρα, μου έλειψε η πόλη και η όλη καφρίλα της.
Παρακάλεσα τον Θεό, και να!
Την έβδομη το πρωί, ασφαλίτες με πολιτικά μας την πέσανε στο Καρπενήσι
και άρχισε το ψάξιμο. Ανώμαλη προσγείωση.
Αλλά ούτε εκεί πέσαμε. ΔενΞενερώνουμεΠοτε!
Στην Αθήνα που γύρισα, κανονικά θα έπρεπε να πάθω κατάθλιψη. Αλλά
ξαναφεύγω! Και αν υπάρχει ένας λόγος για να μην φύγω πάλι, αυτός είναι
πως θα φύγω με την Q.R.T. για…
[ Θωμάς
Μπιτσόπουλος ]
|
H
ΜΑΣΑ!
Κιριάκι καφές, Γραβιά τρελή προβατίνα, Αγ. Τριάδα-Παύλιανη μπριζόλες.
Πλάτανος καφές (δεν είχε τυρόπιτα), Καρπενήσι τυρόπιτες,
Γαρδίκι-Πανηγύρι.
Σούπερ αρνί σούβλας. Μετά 300 χιλιόμετρα τέρμα γκάζι, Βασιλικό 11
τσίπουρα και 7 μεζέδες. Άγιος Κοσμάς ξανά προβατίνα, Βασιλικό
μαγειρευτό κρέας.
Χρυσοβίτσα τυρόπιτα, Γαρδίκι στιφάδο, της Κυρά Δήμητρας το στιφάδο.
Ανθηρό για τυρόπιτα, Καρπενήσι χάλια φάγαμε εκεί. Αρτοτίνα καφές (δεν
είχε τυρόπιτα), Παρνασσός-Λιβάδι και εκεί χάλια φάγαμε. Αλίαρτο
τυρόπιτα και τέρμα γκάζι για σπίτι….
Σε όλα αυτά που κάναμε να αναφέρουμε ότι ο Schweinsteiger σε κάθε στάση
για καφέ που κάναμε στο χωριουδάκια με τις εκπληκτικές πλατείες ζήταγε
αν έχουν τυρόπιτες και έπαιρνε την ίδια απάντηση, ‘’αν θέλετε να σας
κάνω καμιά σαλάτα’’ ρε Λέων, πάλι καλά που δεν πίνεις καφέ για να θες
και freddo.
|
Οι χορηγοί μας!
Συνοδοιπόροι στο ταξίδι μας μαζί με την Yamaha και την Arctic Cat ήταν
το περιοδικό μοτοσικλέτας και δράσης 0-300,
το Off-Road.gr,
το
κατάστημα ορειβατικού εξοπλισμού Alpamayo
pro, τα Ελαστικά
Χατζηγεωργίου, τα ρούχα ΑΧΟ,
τα ζαχαροπλαστεία Αριστοκρατικόν και
η
σημαντική αλλά ευτυχώς αχρείαστη συμβολή της ΕΛΠΑ.
|
More articles
|
|
| |
|