Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Σαββατοκύριακο στο Γράμμο με 4Χ4

Νοέμβριος 2003!

Ο καιρός φέτος μας έχει παλαβώσει. Δεν εξηγείται αλλιώς!
Δεν βρίσκαμε λάσπη μέσα Νοέμβρη, κοντά στο σπίτι μας και..... αποφασίσαμε να φτάσουμε μέχρι την άκρη της πατρίδας μας, στο βουνό του Γράμμου, για να εξασφαλίσουμε το παιχνίδι της λασπομαχίας με 4Χ4.








Η μικρές βροχές κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου, δεν στάθηκαν αρκετές να δημιουργήσουν το κατάλληλο τερέν στα βουνά της Αττικής. Ύστερα από σύντομη σκέψη μας έμεναν δύο επιλογές: Ή το βουνό του Γράμμου, (αν δεν είχε χιονίσει), ή η οροσειρά της Πίνδου.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα χιλιόμετρα θα ήταν αρκετά για ένα διήμερο, κάτι που από την αρχή, έδειξε ότι, μάλλον θα ήταν μια καθαρά αντρική εκδρομή.

Ο τελικός προορισμός επιλέχτηκε, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία με το Α.Σ. της Πυρσόγιαννης και την επιβεβαίωση ότι στο βουνό του Γράμμου δεν υπήρχε χιόνι, αλλά είχε έντονες βροχές τις τελευταίες μέρες, κάτι το οποίο μας χαροποίησε ιδιαίτερα, μια και το έδαφος του συγκεκριμένου βουνού, λασπώνει με την «μυρωδιά» και μόνο βροχής.

Παρά την αναφορά της επικείμενης εκδρομής στο forum του off-road.gr, οι περισσότεροι, μάλλον έφαγαν «παντόφλα» ή φοβήθηκαν τα χιλιόμετρα και την κατασκήνωση, μια και μόλις τέσσερα οχήματα, είχαν δηλώσει συμμετοχή!
3 Disco και 1 Defender 110.

Δυστυχώς την προηγούμενη της αναχώρησης, ο Χρήστος (Disco), ήταν σε κακά χάλια, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να έρθει μαζί. (Κρίμα στην προετοιμασία με MUD ελαστικά και την τοποθέτηση ποδιάς Χρήστο, σου υπόσχομαι να τα χρησιμοποιήσεις και τα δύο σύντομα!)

Έτσι τελικά βρεθήκαμε στα διόδια των Αφιδνών οι: Σπύρος & Γιώργος με Disco, Ανδρέας (μόνος) με Disco και ο Μάριος (κι άλλος μόνος) με το άριστο Defender 110.

Η πολύ κίνηση και το ψιλοβρόχι μετά τα Τρίκαλα , δεν επέτρεψαν την επίτευξη καλής μέσης ωριαίας και έτσι περίπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα κατασκηνώσαμε λίγο μετά τα Γρεβενά.

Η έγερση, έγινε το Σάββατο το πρωί στις 07:00, μέσα σε ένα ομιχλώδες κρύο πρωινό, που μας «έφτιαξε» το κέφι, μια και ήταν πλέον σίγουρη η εξασφάλιση του «παιχνιδιού».

Ανεφοδιασμός στον Πεντάλοφο (Ξυπνήσαμε την βενζινού!) και στις 09:45, πατήσαμε χώμα μετά το Γοργοπόταμο. Ναι! Λάσπη, παντού και η θέα της κορυφής του Γράμμου, που ξεπρόβαλε μέσα από τα σύννεφα στο βάθος μαγευτική.

Η διαδρομή έχει ξαναγίνει αρκετές φορές παλαιότερα, με μοτό, μια και το πέρασμα του Γράμμου, πάντα υπήρχε στην καθιερωμένη «Ορεινή Διάσχιση Ελλάδος».
Το GPS, λοιπόν με το έτοιμο, track, βοηθά, στο γρήγορο, ανέβασμα χωρίς πολύ ψάξιμο, στην κορυφή του Γράμμου.
Λάσπη, λάσπη, λάσπη…. Τα κοντά σε λειτουργία και το παιχνίδι ασταμάτητο. Το έδαφος, έχει άπειρα «λούκια» από τα οχήματα των κυνηγών και παντού υπάρχουν νερολακούβες για βουτιές!
Η αναρτήσεις και η μετάδοση των Land Rover, προσφέρουν τα μέγιστα ώστε να το διασκεδάζουμε, χωρίς προβλήματα!

Στάση για φωτογραφίες σε παρακείμενο τριγωνομετρικό και σύντομα είμαστε στο μνημείο του Εμφυλίου, κοντά στην κορυφή.

Μέσα Νοεμβρίου, στα 2350 (Γράμμος 2520) και ούτε ίχνος χιονιού. Στο μυαλό μου, έρχεται η πρώτη φορά στο μνημείο, το ’92, 25 Αυγούστου με μοτοσικλέτα και…. η βροχή, ο αέρας και το κρύο που έφαγα, απροετοίμαστος, σε μια πρώτη γνωριμία με το μαγευτικό αυτό βουνό. Όσοι δεν έχετε πάει, προγραμματίστε το οπωσδήποτε, αξίζει!

Τσιμπάμε, ντομάτα, ελιά, τυρί και ψωμί. Με πόσα λίγα μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στην κορυφή του βουνού!. Απ’ τη μια πλευρά που βλέπει προς  το Πληκάτι ο ουρανός πεντακάθαρος επιτρέπει στο μάτι να απολαύσει τις υπέροχες πράσινες πλαγίες του βουνού.
Η θέα προς την Αετομηλίτσα, θυμίζει εικόνα από αεροπλάνο! Τα σύννεφα είναι κάτω από το ύψος που βρισκόμαστε και ένα μπαμπακένιο στρώμα καλύπτει τα πάντα, έως εκεί που φτάνει το μάτι!

Συνεχίζουμε προς την Αετομηλίτσα. Ο δρόμος είναι εγκαταλελειμμένος, από χρόνια και η υποψία ότι μπορεί να μην «περνάει» με 4Χ4, βγαίνει αληθινή ύστερα από μερικά χιλιόμετρα. Μαλακό σάρισμα δεν επιτρέπει σε τίποτα να περάσει. Ακόμα και το 110 με τα δύο ARB, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Η λάσπη απλώς το «ρουφούσε». Ο πολύ έμπειρος Μάριος, δοκίμασε ανεβαίνοντας πριν από το σημείο την πλαγία με την ελπίδα να περάσουμε, με κίνηση «taekwon-do», αλλά δεν υπήρχε ελπίδα, μια και ο δρόμος ήταν κομμένος και σε άλλα σημεία παρακάτω.

Δεν πειράζει. Αυτό ήταν κάτι που το είχαμε υπολογίσει. Έτσι, επιστρέψαμε πίσω, κάναμε τον κύκλο και λίγο πριν την Αετομηλίτσα, κόψαμε δεξιά, σε παλιό, εγκαταλελειμμένο, χωματόδρομο. Τη διαδρομή, αυτή την είχαμε ανακαλύψει σε παλαιότερη εκδρομή, όταν, λόγω νύκτας, είχαμε κοιμηθεί στο φυλάκιο της Αετομηλίτσας, μαζί με τους φαντάρους. Εκεί είχαμε την ευκαιρία, να αντιγράψουμε τους δρόμους του Γράμμου, από τον χάρτη της ΓΥΣ, ο οποίος είχε όλες τις τελευταίες αλλαγές (1998), με διαφάνεια που «έπεφτε», πάνω από το παλιό υπόβαθρο!.

Το μονοπάτι, αυτό, είχε πολύ μικρές πιθανότητες να καταστραφεί από σάρισμα, μια και κινιόταν σε σχετικά, μικρές κλίσεις.

Η διαδρομή αυτή είναι η καλύτερη που έχουμε κάνει, εδώ και αρκετά χρόνια. Στενός φιδωτός, δρόμος, ελάχιστα χρησιμοποιημένος, με μαλακό έδαφος, τις περισσότερες φορές δυσδιάκριτος, καλυμμένος από παχύ στρώμα φυλλωμάτων.
Σε μια διασταύρωση, ο ενθουσιώδης Μάριος, αποφάσισε να «παίξει» με ένα παρακλάδι, ενώ εμείς θα τον περιμέναμε μέχρι να έρθει.

Η ώρα ήταν περασμένες 16:30 και ο Μάριος δεν ερχόταν και τελικά, κινούμενοι με κόπο, στα ίχνη του, είδαμε το 110, σφηνωμένο, ενδιάμεσα σε δύο δέντρα!
Ο Μάριος είχε φτάσει στο τέλος του ανηφορικού, κομματιού και στην επιστροφή, το γλιστερό έδαφος, τον «τράβηξε» αριστερά, μέσα στα δέντρα!

Το όχημα έπρεπε τώρα να δεθεί και να τραβηχτεί από το πλάι, ώστε να ελευθερωθεί από «κράτημα» των δέντρων.

Κανένα πρόβλημα! Με την επίβλεψη του πολύ έμπειρου Μάριου, χρησιμοποιήσαμε δύο χειροκίνητους, εργάτες, ένας τοποθετημένος πίσω για να κρατάει την ουρά του 110, σταθερή και ένας στο πλάι εμπρός, που τελικά απεγκλώβισε το 110 από την «παγίδα». Όλα καλά!

Συνεχίζουμε στο λασπωμένο μονοπάτι, πιο σβέλτα τώρα, μια και η νύκτα ήταν πολύ κοντά και σύντομα, φτάσαμε μετά τους Αρρένες, σε γνωστή λίμνη του Γράμμου, από όπου δεν απείχε πολύ ο κεντρικός δασικός προς τη Γραμμόστα.

Η ώρα ήταν περασμένες 18:00 όταν φτάσαμε στο χωρίο και ύστερα από μικρή συνεδρίαση, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε μέχρι τη Χρυσή, ώστε αύριο το πρωί να είμαστε πιο κοντά στο σημείο του ανεφοδιασμού και στην είσοδο της Β. Πίνδου.

Τελικά περί τις 20:30, κατασκηνώσαμε έξω από το χωρίο Χρυσή και στήσαμε, μικρό φαγοπότι.

Φέρε, ελιές, πάρε κρασί!
Πού είναι το τυρί;
Να ζεστάνω την κονσέρβα φασόλια ή θα τα φάμε έτσι;

Η μέρα γεμάτη με εμπειρίες. Έτσι φωτιά μας έφερε πιο κοντά και το κρασί φρόντισε για να κοιμηθούμε αργότερα ένα βαθύ και γλυκό ύπνο, παρά το κρύο και την υγρασία που «τσιμπάγανε».


Η έγερση την Κυριακή το πρωί έγινε με πιο χαλαρούς ρυθμούς, σε σχέση με την προηγούμενη.

Κατευθυνθήκαμε προς το Επταχώρι για ανεφοδιασμό. Στο ταξίδι της Παρασκευής, που έγινε με χαλαρούς ρυθμούς 100-120, η κατανάλωση κυμάνθηκε στα 12.2 λίτρα / 100 χλμ για τα Disco και στον ικανοποιητικό για το καρμπυρατεράτο V8 110, αριθμό των 18 λίτρων / 100 χλμ.
Εχθές με συνεχή χρήση «κοντού», η κατανάλωση, έφτασε τα 18 λίτρα /100 χλμ για τα Disco και τον αστρονομικό αριθμό των 28 λίτρων / 100χλμ για το V8. Τσούζει, αλλά το V8 δεν παίζεται στο χώμα!

Συνεχίσαμε τις λασπομαχίες, προς την Ζούζουλη. Η ηλιόλουστη μέρα, μας συντρόφευε συνεχώς. Καλύτερο συνδυασμό δεν μπορούσαμε να πετύχουμε. Όλη την προηγούμενη βδομάδα, έβρεχε στην περιοχή και το ΣΚ είχαμε ήλιο, τόσο ώστε να έχουμε καλή θερμοκρασία και καθαρότητα ατμόσφαιρας, χωρίς όμως να «ξεραίνει» το έδαφος!

 Μετά τη Ζούζουλη, ακολούθησε η Σαμαρίνα. Εκπληκτικά χωρία της ορεινής Ελλάδας. Ο δρόμος Σαμαρίνας – Δίστρατου, μας επιφύλασσε την δεύτερη «αποστολή» της εκδρομής.
Μια  ισχυρή βροχή, αρκετό καιρό τώρα, είχε καταστρέψει την παλιά ξύλινη γέφυρα στην μέση της διαδρομής και η ύπαρξη του νέου ασφαλτόδρομου και από τα δύο χωρία προς το χιονοδρομικό της Βασιλίτσης, έκανε ασύμφορη την επισκευή και χρήση της.

Τα οχήματα φάνταζαν μικρά ανάμεσα στους βράχους της ρεματιάς και το σχεδόν κάθετο ανάχωμα που είχε δημιουργηθεί μετά ξεπέρναγε τα 3 μέτρα.

Το πέρασμα του ρυακιού, δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα όσο το ανάχωμα, μια και λόγω τις κλίσεως που είχε προς το ρυάκι, 3 μέτρα πιο κάτω και της στενότητας του, δημιουργούσε κίνδυνο, να γλιστρήσει το πίσω μέρος κατά την ανάβαση και να παρασύρει το όχημα κάτω στο ρυάκι.

Εργασία και χαρά! Κασμάς, φτυάρι, σκάψε «λούκι» εδώ, φέρε μερικές πέτρες από κει, μετακίνησε το βραχάκι, να και μερικά ξύλα για να «δέσουμε» το πέρασμα. Τα Disco, είχαν σαφώς περισσότερη ανάγκη του καθαρίσματος της διαδρομής σε σχέση με το πανύψηλο 110.

Δυστυχώς, όλοι ήμασταν απασχολημένοι με το πώς θα φτιάξουμε την διαδρομή και δεν ασχοληθήκαμε πολύ με φωτογραφίες. Ελπίζω αυτές οι λίγες που πήραμε πριν περάσουμε, να σας «φτιάξουν» τη διάθεση.

40 λεπτά  αργότερα, δοκιμάσαμε με πρώτο το Disco και πράγματι η κλίση του αναχώματος «πέταγε» το όχημα αριστερά και δημιουργούσε ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά, στην σκέψη της καταστροφής του Disco ύστερα από την τούμπα που μπορεί να ακολουθούσε!

Λίγα χωματουργικά ακόμα και η συμβουλή του Μάριου «κλείσε τα μάτια και πάτα το γκάζι» ακολουθήθηκε κατά γράμμα! Με ένα αμυδρό τελικά γλίστρημα, με την βοήθεια της κεκτημένης ταχύτητας το Disco ήταν απάνω!

Σε ελάχιστο χρόνο και τα τρία οχήματα ήταν απέναντι! Το πέρασμα γέμισε τις «ψυχολογικές» μπαταρίες μας, για αρκετό καιρό ακόμα.

Ο ξυλοκόπος που συναντήσαμε λίγο πριν το χωρίο, δεν μας πίστευε ότι είχαμε έρθει από τη Σαμαρίνα!

Από το Δίστρατο, ασχοληθήκαμε αρκετές ώρες για να μπορέσουμε να πάμε στο Περιβόλι, αλλά όλες οι συνδέσεις ήταν κατεστραμμένες. Πάντως ευχαριστηθήκαμε το παιχνίδι στη λάσπη.

Ακολουθώντας την άσφαλτο, ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό και μετά προχωρήσαμε σε χώμα μετά την Σμίξη, προς Μικρολίβαδο – Κρανία. Η περασμένη ώρα (βράδιαζε) και η εξοικείωση με το έδαφος, μας βοήθησαν να κινηθούμε με πολύ γρήγορους ρυθμούς τόσο, που χρησιμοποιούσαμε πια «μακρύ».

Μετά την Κρανία άσφαλτος και από Μηλιές, βγήκαμε Κατάρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 23:45, μας βρήκε στο χάος της Αθήνας, να ψάχνουμε για θέση!
1300 χιλιόμετρα, 310 χιλιόμετρα, λάσπης, πέτρας, σαρισμάτων και ποταμιών.
Υποσχεθήκαμε να το ξανακάνουμε!

Τι χρειαστήκαμε:
Ορειβατικές σκηνές, υπόστρωμα, υπνόσακος για -5 Comfort, ο καθένας τα φαγητά του. (ΟΧΙ δεν σταματήσαμε σε ταβέρνες!).

Το χειροκίνητο εργάτη του Ανδρέα και τον αντίστοιχο του Μάριου, φτυάρι, κασμά, γαλότσες για τη λάσπη και τα νερά, PMR για επικοινωνία μεταξύ μας και …. βενζίνη!

Το τι κουβαλάγαμε μαζί….. δεν μπορώ να το περιγράψω…. Ειδικά ο Μάριος, μετά από χρόνια ασχολίας είχε κυριολεκτικά «τα πάντα».






























Waypoint+ TXT Tracks
Παραθέτουμε τις καταγραφές απο το GPS.
Καταγραφή ανά 50 μέτρα, μόνο στα σημεία που υπήρχε χώμα και υπάρχει αμφιβολία επιλογής δασικού λόγω πολλών διασταυρώσεων.
Στα κενά είτε υπάρχουν βασικοί δασικοί, είτε δε μπορείς να πάρεις λάθος δρόμο.
Τα αρχεία είναι σε μορφή txt Waypoint+, συμβατά και με Ozi.
Πρώτη μέρα
Δεύτερη μέρα

Video








































More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.044522 seconds. ]