| |
Το πρόγραμμα έλεγε, έγερση στις 07:30 και προετοιμασία για αναχώρηση στις 08:30. Τελικά κάτι το πρωινό, κάτι η επανατακτοποίηση των πραγμάτων των περισσοτέρων, καταντήσαμε να φύγουμε 10:10. Ανεφοδιασμός και βρούμ.... με κατεύθυνση προς την παραλιακή πόλη της Gabes. Η μέρα ζεστή, με φοβερή λιακάδα και η καθαρή ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τις απέραντες ευθείες μας προδιαθέτει για παιχνιδάκια στην πολύ καλή, ομολογουμένως άσφαλτο.
Διαβάστε
το πρώτο μέρος εδώ
Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα, μαζί με το χρόνο όμως. Στο χωρίο Bir Ali
Ben Khelifa, σταματήσαμε στο μοναδικό βενζινάδικο που βρήκαμε μέχρι
εκείνη τη στιγμή για ανεφοδιασμό. Το πρόβλημα που ξέραμε από την αρχή
ότι θα είχαμε, ήταν η ανομοιομορφία αυτονομίας μας.
Το μικρότερο ρεζερβουάρ της παρέας ήταν του Κώστα με το Funduro. Το
μεγαλύτερο του Σπύρου με το ΚΤΜ. Επίσης υπήρχε και διαφορά στο είδος
της βενζίνης που μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. (θεωρητικά). Γι’ αυτό,
φρόντιζαν τα GS 650 Dakar, GS1150 και το ολοκαίνουργιο Transalp 650 του
Μιχάλη. Όλα τα παραπάνω χρειαζόντουσαν, για την υγεία του καταλύτη
τους, αμόλυβδη. Οι υπόλοιποι τη βγάζαμε καθαρή και με απλή.
Στο συγκεκριμένο βενζινάδικο λοιπόν, δεν υπήρχε αμόλυβδη. Τελικά
προχωρήσαμε στην χρήση super μετά από μικρή γκρίνια και συνεχίσαμε.
Η μέρα είχε προχωρήσει και ο στόχος για σήμερα ήταν η πύλη της ερήμου,
η πόλη της Douz. Δυστυχώς η κάθε στάση για ανεφοδιασμό, μας έριχνε πίσω
κατά 25-30 λεπτά. Έπρεπε να συντονιστούμε καλύτερα για να προλάβουμε το
σφικτό, ομολογουμένως πρόγραμμα.
Το τοπίο έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει ραγδαία και τα πρώτα κομμάτια με
άμμο παρουσιάζονται δεξιά και αριστερά από το δρόμο. Να σου και οι
πρώτοι
φοίνικες, λίγο πριν από την Gabes. Η ίδια η πόλη είναι ένα απέραντο
παζάρι.
Μπορείς να βρεις τα πάντα, στο πλάι του δρόμου, από φτηνιάρικα
στερεοφωνικά
μέχρι…. κεφάλια και πόδια γκαμήλας!
Αέρας σηκώθηκε και η προοπτική για μικρής κλίμακας αμμοθύελλα, δεν
είναι ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Χωρίς πολύ σκέψη, μετά από
συντονισμένο, σβέλτο ανεφοδιασμό, συνεχίζουμε για την Matmata.
Η Matmata, είναι η πόλη των τρωγλοδυτών. Εκεί οι άνθρωποι για να
προφυλακτούν από τα στοιχεία της φύσης, ζέστη και αμμοθύελλες, σκάβουν
μια τρύπα στη γη, διαμέτρου 10-15 μέτρα και βάθους 3-4. Έπειτα ανοίγουν
στοές στο επίπεδο της τρύπας και δημιουργούν δωμάτια για τη διαμονή
τους. Αυτό τους προσφέρει σταθερή θερμοκρασία χειμώνα – καλοκαίρι και
ιδιαίτερη προστασία από τους ανέμους.
Αυτό που έκανε, όμως, την Matmata, παγκοσμίως γνωστή, ήταν η επιλογή
της,
από τον George Lukas, σαν σκηνικό για την πρώτη ταινία του Star Wars.
Το συγκεκριμένο μάλιστα σπίτι των τρωγλοδυτών που επιλέχτηκε για τα
γυρίσματα, επεκτάθηκε και τώρα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο, όπου με λίγα
χρήματα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις την εμπειρία της διαμονής κάτω από
τη γη. Σίγουρα αξίζει και μάλιστα, αν πάς καλοκαίρι, θα ευγνωμονείς
τους τρωγλοδύτες για το δροσερό σπίτι που σου προσφέρουν.
Μερικές φωτογραφίες, από τα παιδία, κάποιοι μάλιστα πείθονται από
πωλητή προβιών προβατίνας, που μιλάει Ελληνικά και αγοράζουν δύο, μετά
από πολύ παζάρι.
Κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία του χωριού και μια και δεν
έχουμε κάνει στάση, πέρα από τους ανεφοδιασμούς, καθόμαστε στο κεντρικό
καφενείο του χωριού, για καφέ και τσάι.
Οι άνθρωποι της Matmata, είναι συνηθισμένοι στον τουρισμό, άλλα επτά
Έλληνες μηχανόβιοι, με τον κλασσικό Ελληνικό πανικό που φέρνουν μαζί
τους, δεν περνούν απαρατήρητοι.
Σε δέκα λεπτά, τα πιτσιρίκια που μας πήραν πρώτα χαμπάρι, έχουν
ειδοποιήσει τα άλλα από το σχολείο και γίνεται το έλα να δεις.
Μέχρι και νταούλι βρέθηκε και στήθηκε στα γρήγορα τοπικό γλέντι, με
εμάς επίκεντρο. Σε λίγο αρχίσαμε να λέμε ότι θα έπρεπε να φύγουμε,
αλλά… από πού; Γινόταν χαμός. Για καλή μας τύχη σκάει μύτη ο επιστάτης
του σχολείου (μάλλον). Ήταν αξιοσημείωτο να βλέπεις έναν κοντούλη
άνθρωπο, (τα περισσότερα παιδία 15 χρονών και πάνω του έριχναν ένα
κεφάλι) να τα πλακώνει στις γρήγορες με μια βίτσα και να τρέχουν
πανικόβλητα στο σχολείο.
Με το που ησύχασε ο τόπος τα μαζέψαμε και φύγαμε. 100 χιλιόμετρα μας
μένανε για την πόλη της Douz. Τα πρώτα 100 χιλιόμετρα που θα γνωρίζαμε
από κοντά την έρημο.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν μόλις κατεβήκαμε από το βουνό 10 χιλιόμετρα
μετά την Matmata. Ο αέρας λυσσομανούσε και σήκωνε τεράστια ποσότητα
άμμου που φυσικά έμπαινε παντού. Εκεί απέδειξε την ανωτερότητα του το
enduro κράνος. Τουλάχιστον δεν έμπαινε άμμος στα μάτια σου, εν αντίθεση
με τα full face, που έμπαινε από παντού. Μάλιστα στα πολύ μεγάλα
σύννεφα άμμου, με την κλασσική κίνηση σκυψίματος, το γείσο τράβαγε τα
«χοντρά». Το θέμα βέβαια ήταν ότι γενικά
δε βλέπαμε μπροστά μας και ότι ο αέρας μας ζόριζε τόσο που τα 70-75 χλμ
μας
φαίνονταν σαν 120+.
Τελικά μετά από 40 χιλιόμετρα στην διασταύρωση για Ksar Ghilane, κάναμε
μια στάση, να ηρεμήσουν τα μοτέρ, τα οποία είχαν ανάψει, άλλα και
εμείς.
Εκτός από το δρόμο το μάτι δεν έβλεπε τίποτα άλλο. Παντού άμμος.
Ο ήλιος όμως αμείλικτα συνεχίζει την πτωτική του πορεία χωρίς να μας
περιμένει. Έτσι, συνεχίσαμε για να κάνουμε τα τελευταία 60 χιλιόμετρα
που μας χώριζαν από την Douz.
Σε λίγο ο άνεμος κόπασε και στο βάθος του δρόμου φάνηκαν δύο
βαρυφορτωμένες Ελβετικές ΒΜW. Μπήκαμε μαζί τους στην πόλη και
κατευθυνθήκαμε προς το camping Desert Club.
Χαμός! Το τι γινόταν μέσα δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας το περιγράψω.
Με τα Ελληνικά δεδομένα θα λέγαμε ότι ήταν συνάντηση πραγματικού Enduro
(οχί σαν τις φλώρικες τις δικές μας) και 4Χ4 μαζί. Καλά που είχαμε
κλείσει θέσεις γιατί… μάλλον θα ήμασταν απέξω ακόμα.
ΚΤΜ, Honda, Yamaha, Suzuki, Kawasaki, ΜΖ (Baghira), μικρά, μεγάλα,
τετράχρονα, δίχρονα, μέχρι και quads!. Από την πίσω πλευρά του camping,
τα πάντα για 4Χ4, από «μικρά» Land Cruiser μέχρι τερατώδη
MAN και Volvo φορτηγά.
Δυστυχώς σουρούπωνε και έπρεπε να στήσουμε, οπότε δεν μπορέσαμε να τα
δούμε όλα.
Στήσιμο σκηνών και τα πειράγματα για αυτούς που ψάχνονται πώς και γιατί
δίνουν και παίρνουν. Οι έμπειροι, σε αυτό, τελειώνουν πρώτοι και
καβαλάνε τις ελαφρές, πια, μηχανές με κατεύθυνση την έρημο για μια
πρώτη γνωριμία
από κοντά. (ελπίζουμε όχι από πολύ κοντά).
Σε 500 μέτρα από το camping το μάτι χάνετε στην απέραντη έκταση με τους
αμμόλοφους. Να πούμε ότι μας τρέχανε τα σάλια; Το καταλαβαίνετε.
Βούρ… μέσα, χωρίς πράγματα, να και τα αλματάκια να και τα κολληματακία.
Οι φωτογραφικές ανά χείρας και τα κλικ και βζζζ δίνουν και παίρνουν.
«Δίκιο είχαν τα κορίτσια πίσω στην Ελλάδα! Πήραμε τα παιχνιδάκια
μας και ήρθαμε να παίζουμε στην άμμο.»
Αναλώσαμε όλη την υπόλοιπη ώρα στα πέρα δώθε και αν δε βράδιαζε, ακόμα
εκεί θα ήμασταν. Που να ξεθυμάνουν τόσα χρόνια, πόθου για άμμο μέσα σε
1 ώρα.
Επιστροφή στο camping και γρήγορα προς τις ντουζιέρες για να πετάξουμε
τη σκόνη της ημέρας.
Τελικά η υπόθεση «ντους» στην Douz τράβηξε πολύ. Το νερό
λιγοστό, είμαστε στην μέση της ερήμου και ξοδεύεται με μέτρο. Δε
βοηθάει και το γεγονός, ότι οι εντουράδες, γύρισαν με το πέσιμο της
νύκτας και θέλουν όλοι μαζί να κάνουν μπάνιο.
Η πείνα και η εκπαίδευση στο στρατό, βοήθησε πάντως να τελειώσουμε πιο
γρήγορα με κολπάκια, του στυλ, «πια ουρά, έλα, ανοίγω την πόρτα
να μπεις εσύ και μετά βγαίνω εγώ».
Αφήνουμε τις μηχανές στην ασφάλεια του camping και βγαίνουμε ποδαράτοι,
προς αναζήτηση τροφής. Καλά, φυσικά η ομάδα έχει αποθρασυνθεί. Μέχρι
και
απαιτήσεις όπως «ρε παιδία, άντε να βρούμε και κάνα ρεστοράν, να
φάμε».
Αφού μαζέψαμε τους ξεστρατισμένους και τους επαναφέραμε στην
πραγματικότητα της Τυνησίας, βρήκαμε μέσα σε μια στοά ένα ταβερνείο
γεμάτο με ντόπιους να κάνουν τζερτζελέ. «Για να τρώνε οι ντόπιοι
εδώ, κάτι θα ξέρουν».
«Πάμε να δουν πώς παραγγέλνουν οι Έλληνες», είπαμε και….
κατεβάσαμε το μαγαζί, ο ταβερνιάρης έτρεχε πανικόβλητος.
Το πράγμα ζέστανε πάντως, σε μια παρεξήγηση που έγινε όταν ο
ταβερνιάρης την «είπε» σε έναν ντόπιο που είχε κάτσει πολύ
κοντά μας και έκλεινε το διάδρομο. Τα παίρνει αυτός και έπεσαν μερικές
γρήγορες.
«Ωραία έχουμε και άρτο και θεάματα». Μέσα σε δευτερόλεπτα,
είχαν πιαστεί όλοι με όλους. Σαν τις παλιές Ελληνικές ταινίες, μόνο που
εδώ ήταν live και μπορεί να έπαιρνε και μας η μπάλα. Τελικά σε κάνα δυο
λεπτά πλάκωσαν οι
μπάτσοι και άρχισαν τα κεράσματα και το πράγμα ησύχασε. Ο λογαριασμός
ήταν
μικρός και αφού πληρώσαμε την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, προς το
camping,
γιατί αύριο θα κάναμε τα πρώτα 120 χιλιόμετρα άμμου.
Βέβαια τίποτα δεν μπορεί να πάει όπως τα προγραμματίζεις και παρότι η
διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, ήταν γνωστή από την Αθήνα, τελικά ο
Μιχαλής (XLV650) και ο Γιώργος (BMW1150) πήραν την επομένη την άσφαλτο
από Douz, Kebili, Tozeur και μείνανε μόνο τα μονοκύλινδρα να πάνε τον
κύκλο κοντά από τα σύνορα με την Αλγερία με τον ίδιο προορισμό: Την
Tozeur, όπου θα βρίσκαμε τους αγωνιζόμενους και την κατασκήνωση του
Dakar!
Διαβάστε
το πρώτο μέρος εδώ
OI ΧΟΡΗΓΟΙ ΜΑΣ
|
|
|
More articles
|
|
| |
|
