Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Τυνησία - Paris - Dakar 2003 - Μέρος τρίτο!


Μας είχα αφήσει στην Douz, στο πρώτο βράδυ της ομάδας στις σκηνές. Αν και ο καιρός την προηγούμενη μέρα ήταν ζεστός (μέχρι και 30 είδαμε το μεσημέρι), στις πέντε και μισή περίπου, το κρύο κατάφερε να «περάσει» μέσα από τους ολοκαίνουργιους χειμερινούς υπνόσακους και να μας ξυπνήσει. Ευτυχώς το κρύο στη Σαχάρα δεν κρατάει πολύ και βοηθάει στην πρωινή έγερση.









Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ
Διαβάστε το δεύτερο μέρος εδώ

Μας είχα αφήσει στην Douz, στο πρώτο βράδυ της ομάδας στις σκηνές. Αν και ο καιρός την προηγούμενη μέρα ήταν ζεστός (μέχρι και 30 είδαμε το μεσημέρι), στις πέντε και μισή περίπου, το κρύο κατάφερε να «περάσει» μέσα από τους ολοκαίνουργιους χειμερινούς υπνόσακους και να μας ξυπνήσει. Ευτυχώς το κρύο στη Σαχάρα δεν κρατάει πολύ και βοηθάει στην πρωινή έγερση.

Ο Γιώργος (BMW GS) και ο Μιχάλης (XLV650), όπως είχαν πει και από το χθεσινό βράδυ θα κατευθύνονταν με αργούς ρυθμούς, μέσω των 120 χιλιομέτρων ασφάλτου, που διασχίζουν την Chot El Jerid, στην Tozer. Εκεί θα ακολουθούσαν μια σύντομη διαδρομή απλού χώματος ώστε να πάνε στα άψογα διατηρημένα σκηνικά από τον Πόλεμο των Άστρων, μέχρι να συναντηθούμε όλοι μαζί στην Τοζέρ.

Οι, Γιώργος (DR650), Ανδρέας (BMW Dakar), Κώστας (BMW F650) και Δημήτρης (BMW Dakar) θα ακολουθούσαν για μια πρώτη, πραγματική επαφή με την έρημο, με περίπου 120 χιλ. άσφαλτο και 100 χιλιόμετρα κλασσικής ερήμου σε εγκαταλελειμμένη διαδρομή περιφερειακά της El Jerid,  κοντά στα σύνορα με την Αλγερία.

Έτσι αφήσαμε τα δύο παιδία με τα φορτωμένα δικύλινδρα και πήραμε χωρίς καθυστέρηση το δρόμο προς την είσοδο στην «Grand Erg Oriental», όνομα που οπωσδήποτε σε «φτιάχνει» και μόνο που το λες.

Σε μια γρήγορη τρέλα, αρχικά, προσπαθήσαμε να πάρουμε ένα παλιό κομμάτι, κοντά στο El Faouar, με κατεύθυνση ένα σημείο στην έρημο, που πήγαιναν οι ντόπιοι για να μαζέψουν το «Ρόδο της Ερήμου» (Desert rose, σας κτυπάει καλύτερα;).

H διαδρομή ήταν γνώριμη από παλαιότερο ταξίδι και θα ήταν λίγο ζόρικη. Δυστυχώς όμως, τελικά, αποδείχτηκε πολύ δύσκολη για σύντομη παράκαμψη, λόγω του ότι αυτή την εποχή, οι συλλέκτες των ρόδων, κινούνται καθημερινά μέσω αυτής της διαδρομής με τα κάρα τους, με αποτέλεσμα να είναι πραγματική κόλαση χιλιο-πατημένης άμμου για τις μοτοσικλέτες. Λόγω του ότι είχαμε να κάνουμε και 100 χιλιόμετρα άγριας ασφάλτου ακόμα, δεν υπήρχε δυνατότητα να χαμηλώσουμε πίεση στα ελαστικά.
Επιστροφή και συνέχεια προς τον προορισμό μας. Πάντως δεν μείναμε για πολύ ώρα, στην άσφαλτο. Η προκλητική έρημος μας τράβηξε κοντά της και βαλθήκαμε να περνάμε τον δρόμο με σεμνά αλματάκια από την μια και από την άλλη.

Κάποια στιγμή μάλιστα σε ένα κομμάτι με σχετικά σκληρό επίπεδο έδαφος, αρχίσαμε τα παιχνίδια υψηλής ταχύτητας. Να και οι φωτογραφικές και δώστου να προσπαθήσουμε να χαράξουμε για πάντα τις ροδιές μας στην τέλεια επιφάνεια της ερήμου.
Με βάση ένα κεντρικό σημείο, ξεχυνόμαστε όσο άντεχε η ψυχή μας με τέρμα γκάζι προς όλες τις κατευθύνσεις και πίσω πάλι. Κάθε φορά ανεβάζαμε και λίγο τα χιλιόμετρα μέχρι που τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα με αρκετά πάνω από τα 100, όπου και είπαμε τέρμα. Οι μηχανές μας όπως ήταν βαρυφορτωμένες δεν ήταν για πολλά – πολλά σε διαδρομές με πολλές παγίδες.
Σύντομη στάση, μασούλημα μερικών από των προμηθειών σοκολάτας και σε γρήγορο ρυθμό οι πέντε καβαλάρηδες (!!!) συνεχίσαμε με κατεύθυνση το κοντινότερο σημείο ασφάλτου, που πια απείχε, μερικά χιλιόμετρα.

Μαζί με το Γιώργο, σε γρήγορο ρυθμό, ξεφύγαμε αρκετά από την ομάδα και φτάσαμε πρώτοι στην άσφαλτο. Εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι οι υπόλοιποι ήταν μια μικρή κουκίδα πια, πίσω στην έρημο.
Όμως η ώρα περνούσε και η κουκίδα δεν μεγάλωνε, σημάδι ότι τα παιδία ήταν σταματημένα. Προσπαθώντας να περιγράψουμε την διαδρομή που μόλις περάσαμε, θα μιλάγαμε για ένα απόλυτα επίπεδο κομμάτι ερήμου, όπου τα λάστιχα ίσα που βυθίζονταν 2-3 πόντους στην σκληρή άμμο.
Όμως σε μερικά σημεία υπήρχαν κομμάτια για 10-15 μέτρα με μαλακή άμμο, που ήθελαν τοποθέτηση του σώματος όσο γινόταν πιο πίσω και άνοιγμα γκαζιού, γιατί αλλιώς κινδύνευες να βυθιστεί το μπροστινό αρκετά στην άμμο, να την ακούσει και να δεν ήσουν προσεκτικός και έτοιμος, θα μπορούσε, λόγω και των αρκετών χιλιομέτρων και του παραπανίσιου βάρους, να βρεθείς κατάχαμα.

Αυτό είχε συμβεί, δυστυχώς και στον Κώστα (BMW F650). Πλησιάζοντας στο σημείο που είχαν σταματήσει τα παιδιά, είδαμε τον Κώστα ξάπλα, φαρδύ – πλατύ στην άμμο και το μηχανάκι του σε πραγματικά άσχημη κατάσταση. Πηδώντας από τις μοτοσικλέτες, τρέξαμε κοντά του, άλλα ευτυχώς είχε πέσει «στα μαλακά». Από τις περιγραφές των Δημήτρη και Ανδρέα, μάθαμε ότι σε κάποιο σημείο, τους προσπέρασε με «πολλά» και πέφτοντας σε ένα κομμάτι μαλακής άμμου, έκανε μια θεαματική βουτιά, με περίπου 50-60 χιλιόμετρα.
Η ίδια η μοτοσικλέτα έφερε ένα κατακόρυφο γύρω από τον εαυτό της και ευτυχώς δεν έπεσε πάνω στον Κώστα.
Το BMW ήταν σε κακά χάλια. Μια γρήγορη ματιά, έδειξε: Σπασμένη ζελατίνα & φέρινγκ και ένα πολύ στραβωμένο τιμόνι.

Μαζεύοντας τα πράγματα που ήταν σκορπισμένα δεξιά και αριστερά, αφήσαμε τον Κώστα να ηρεμήσει από την χύμα και ασχοληθήκαμε με το μηχανάκι. Λασκάραμε το σταυρό, φέραμε τα καλάμια και κρατώντας κόντρα με τα πόδια φέραμε και το τιμόνι σε μια πιο φυσιολογική γωνία. Τα πράγματα φορτώθηκαν ξανά και ο Κώστας μεταφέρθηκε συνεπιβάτης, ενώ το μηχανάκι του το ανέλαβα μέχρι την άσφαλτο μια και δεν ήταν ακόμα σε θέση να οδηγήσει.

Στην άσφαλτο ο Κώστας ηρέμησε  μέχρι να φέρουμε το KTM και με πιο χαλαρούς ρυθμούς συνεχίσαμε για την είσοδο στην El Jerid. Μετά από καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα και πάντα με την βοήθεια του GPS, κάναμε δεξιά σε ένα μονοπάτι ανάμεσα στους αμμόλοφους. Η ταχύτητα, έπεσε αμέσως και η δυσκολία κίνησης ήταν φανερή. Γενικά για τα επόμενα 2-3 χιλιόμετρα κινιόμασταν απελπιστικά αργά με πρώτη, άντε και καμιά δευτέρα για λίγο.

Ο Κώστας είχε φοβηθεί αρκετά και στην στάση που κάναμε για να βγάλουμε αέρα, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με πιο γρήγορο ρυθμό, αποφάσισε στα γρήγορα, την επιστροφή στην άσφαλτο, όπου θα ακολουθούσε τον ασφαλτόδρομο που υπήρχε δίπλα ακριβώς από την συνοριογραμμή. Μαζί του θα ήταν και ο Ανδρέας, για ασφάλεια.

Με τρία μηχανάκια πλέον στην παρέα, ο ρυθμός ανέβηκε και σε λίγο, βγήκαμε σε πιο σκληρό έδαφος, το οποίο μας επέτρεψε να ανεβάσουμε ταχύτητα.
Όρθιοι, για καλή ορατότητα και έλεγχο της μοτοσικλέτας, συνεχίσαμε με ήπιους ρυθμούς για καμιά ώρα. Σιγά – σιγά, συνηθίσαμε τις μοτοσικλέτες και τον τρόπο που συμπεριφέρονταν και ο ρυθμός ανέβηκε. Δεξιά και αριστερά μια απέραντη «θάλασσα» άμμου και camel grass. Το έδαφος, σκλήρυνε πλέον αρκετά και η ταχύτητα ανέβηκε κι άλλο.
Μισή ώρα αργότερα, βλέπαμε πια στο βάθος του ορίζοντα την όαση της Νέφτα και ο ρυθμός έγινε ξέφρενος.
Βγαίνοντας σε καλοπατημενο χώμα και κοιτώντας το κοντέρ, συνειδητοποιήσαμε αυτό που τα αυτιά μας, μας έλεγαν τόση ώρα, 130+ με το μοτέρ άγριο και ο μόνος λόγος που δεν το στύβαμε κι άλλο ήταν ο φόβος της ξαφνικής παγίδας, μαλακού σημείου, που με αυτή την ταχύτητα, θα ήταν ολέθριο.

Η άσφαλτος φάνηκε στο βάθος και κόβοντας, μαζί με το Γιώργο, είδαμε το Δημήτρη να μας περνάει διατηρώντας τον ίδιο ρυθμό. Μείναμε έκπληκτοι, βλέποντας τον, να τα έχει δώσει όλα και….. τα σαμάρια του να έχουν πάρει φωτιά από την εξάτμιση, ποιος ξέρει πόση ώρα και να πετάνε φλόγες!!!

Το κακό αλλά και συνάμα αστείο ήταν ότι στην προσπάθεια να τον φτάσω και να τον ειδοποιήσω, ο Δημήτρης, θέλοντας να διατηρήσει την κυριαρχία του στους δρόμους της ερήμου, άνοιγε κι άλλο.

Ευτυχώς που η άσφαλτος, τον ανάγκασε να κόψει ρυθμό και τελικά να τον προλάβουμε. Αδειάσαμε τα μπουκάλια μας πάνω στα σαμάρια του και τελικά σβήσαμε τη φωτιά. Ο Δημήτρης, πάντως ήταν στον «κόσμο» του, δηλώνοντας ότι αυτή ήταν η καλύτερη οδηγική εμπειρία του και ότι πλέον δεν τον ένοιαζαν τι θα γίνουν τα πράγματα, ο σκοπός του ταξιδιού του, είχε εκπληρωθεί και με το παραπάνω! Η έρημος τον είχε χτυπήσει κατακέφαλα.....

Στη Νέφτα, έπιαναν και τα κινητά μας, οπότε μιλήσαμε με τους Γιώργο και Μιχάλη. Η ώρα ήταν περασμένες 16:00 και οι αγωνιζόμενοι είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν.
Τα άσχημα νέα ήταν ότι η κατασκήνωση τους, ήταν μέσα στο διεθνές αεροδρόμιο της Tozer. Πώς θα μπαίναμε μέσα;

Ο Κώστας και ο Ανδρέας, θα έκαναν ακόμα αρκετή ώρα να φτάσουν στην Νέφτα, λόγω της μεγάλης παράκαμψης που έκανε η άσφαλτος, για να αποφύγει την άμμο και έτσι αποφασίσαμε να ελέγξουμε μια άλλη διαδρομή προς τα σκηνικά του Πολέμου των Άστρων, με σκοπό να την ξέρουμε και έτσι να την επισκεφτούμε όλοι μαζί στο τέλος του ταξιδιού.

Βρεθήκαμε τελικά όλοι μαζί στην είσοδο του αεροδρομίου στην Τοζέρ. Πάνω στην ώρα προλάβαμε να δούμε και τους δικούς μας Β. Ορφανό και Λ. Γιαννακούλη, να φτάνουν!

Εμείς όμως ήμασταν έξω από το αεροδρόμιο, ενώ το σχέδιο έλεγε να κοιμηθούμε στην κατασκήνωση του Dakar μαζί με τους αγωνιζόμενους. Ο έλεγχος στην είσοδο ήταν αυστηρός, ακόμα και για τους αγωνιζόμενους.
Ένας αξιωματικός, φορούσε την καλή του στολή και έλεγχε το παραμικρό. Ούτε συζήτηση να μας αφήσει. Έτσι πέρναγε η ώρα και τα φτερά μας κοβόντουσαν σιγά – σιγά. Θα είχαμε φυσικά την ευκαιρία να κοιμηθούμε μαζί τους, αύριο στην El Borma, όπου η κατασκήνωση θα ήταν στην ανοικτή έρημο, άλλα καταλαβαίνετε τώρα! Θέλαμε όσο περισσότερο Dakar γινόταν!

Βράδιασε και άρχισα να πιέζω τα παιδία με ένα σχέδιο που είχα στο μυαλό μου. Είχα ετοιμάσει έτσι και αλλιώς, αυτοκόλλητα, πανομοιότυπα σε μέγεθος και εμφάνιση με αυτά των αγωνιζομένων του Dakar, αλλά αντί για αριθμούς, είχα γράψει Dakar Fun.

Ο απογευματινός τυπικός αξιωματικός είχε δώσει τη θέση του σε ένα βαριεστημένο  υπαξιωματικό. Από μακριά, νύκτα και με κόντρα τα φώτα, εκτιμούσα ότι δεν θα μπορούσαν να μας διακρίνουν εύκολα και αν ερχόμαστε όπως μερικοί καθυστερημένοι αγωνιζόμενοι, γρήγορα, ίσως να περνάγαμε απαρατήρητοι.
Τα παιδία διαφωνούσαν όμως και  πρότειναν να επιστρέψουμε στην Douz, από όπου και θα ξεκίναγε αύριο και η πρώτη ειδική στην έρημο. Με βαριά καρδιά ξεκινήσαμε, αφήνοντας την τοποθέτηση των αυτοκόλλητων για την αυριανή μέρα.

Την στιγμή της αναχώρησης και ανταλλάσσοντας ένα βλέμμα με νόημα με τον Μιχάλη, παίρνουμε οι δύο μας, απότομα στροφή και ντουγρού ακολουθούμε ένα καθυστερημένο φορτηγό, όπου μέχρι να το ελέγξουν, την κάνουμε από δεξιά του και …. είμαστε μέσα. Ούτε που κοιτάξαμε πίσω μας, αλλά συνεχίσαμε μέσα στο χώρο του αεροδρομίου, που έσφυζε από ζωή να βρούμε κάλυψη κοντά στους αγωνιζόμενους!!!

Τα υπόλοιπα παιδιά μας είχαν πάρει χαμπάρι και ακολούθησαν και αυτά. Σταματώντας αρχίζουμε το μέτρημα. Σπύρος; Εδώ, Μιχάλης, Μέσα!, Γιώργος (DR) εδώ, Δημήτρης, εδώ. Κάπου πήρε και το μάτι μας τον Ανδρέα να έχει περάσει και αυτός, αλλά…. πήγε να κρυφτεί αλλού.

Έ… είμαι και εγώ εδώ, ακούγεται μια άγνωστη φωνή.
Ποιος είσαι εσύ;.
Ο Γιάννης με ΚΤΜ 640 Adv. μόνος από την Πάτρα και αυτός εδώ για να δει το Dakar. Μετά τις πρώτες χαιρετούρες, μάθαμε είχε έρθει για τα Χριστούγεννα και  αύριο θα έφευγε για πίσω. Μας είχε δει να μπαίνουμε με το κλασσικό Ελληνικό ταμπεραμέντο και μας ακολούθησε και αυτός!

Τα κινητά σε λειτουργία, έξω ήταν μόνο ο Κώστας (BMW F650) και ο Γιώργος (BMW GS). Γρήγορη συνεννόηση, τους εξηγούμε πως μπήκαμε και συμφωνούν να δοκιμάσουν. Ο Γιώργος τα κατάφερε, αλλά τον Κώστα τον σταματήσανε δύο φορές. Η μοτοσικλέτα  του ήταν σε κακά χάλια από την πρωινή τούμπα, δεν βοηθούσε και το μαύρο χρώμα της, για να περάσει για αγωνιζόμενος και δεν γινόταν τίποτα.

Συμφωνούμε ότι αν δεν έρθει και εκείνος μέσα, τότε θα βγαίναμε όλοι έξω.
Έχοντας ήδη μιλήσει με τους Ορφανό – Γιαννακούλη παρακάλεσα από τον γιατρό της ομάδας να βοηθήσει, (καλά γαλλικά και γνήσια ταυτότητα του Dakar). Με την βοήθεια του, οι τελωνιακοί δέχτηκαν να αφήσουν τον Κώστα να μπει (ξέρετε τώρα, παρακάλια, έχει έρθει από την Ελλάδα, να μας δει, είναι μόνος κλπ).

Έτσι ήμασταν όλοι εκεί. Πρώτη κίνηση να βρούμε μέρος για κατασκήνωση. Όσο και αν φαίνετε αστείο, στο χώρο του αεροδρομίου, γινόταν πανικός, παντού να περνάνε οχήματα, δοκιμές, σκηνές και service. Δυστυχώς, αν και θέλαμε να κατασκηνώσουμε δίπλα στους Έλληνες, ήταν πολύ αργά και δεν υπήρχε ίχνος χώρου. Τελικά  μαζί με το Δημήτρη, βρήκαμε ένα καλό σημείο, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να κοιμόμασταν και πολύ!

Επιστρέφοντας όμως να ειδοποιήσουμε τους άλλους η κατάσταση είχε ως εξής: Ο Κώστας είχε αποφασίσει ότι θα πήγαινε οπωσδήποτε σε ξενοδοχείο να αναρρώσει ψυχικά και σωματικά από την τούμπα. Θα ακολουθούσαν και οι Μιχάλης και Γιώργος (BMW GS). Η κοιλιά του Ανδρέα γουργούριζε και από προηγούμενα ταξίδια ήταν γνωστό, ότι ο Ανδρέας άντεχε τα πάντα, εκτός από την πείνα. Πάει και αυτός!
Άρε… καλοπερασάκηδες!!! Τα μάζεψαν και έφυγαν, χωρίς ούτε μια βόλτα, να ρίξουν μια ματιά στα service!
Μείναμε ο Σπύρος (KTM), ο Γιώργος (DR), ο Δημήτρης (BMW Dakar) και ο νέος της παρέας ο Γιάννης με το KTM!

Οι φωτογραφίες από το service δεν μπορούν να σας μεταφέρουν το τι είδαν τα ματάκια μας εκείνο το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως δεν βγάλαμε και πολλές, γιατί ήμασταν απασχολημένοι με το να βλέπουμε τους μηχανικούς να δουλεύουν πυρετωδώς!

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τα service των μεγάλων ομάδων στο Ακρόπολις και τους άρεσε ο τρόπος που δουλεύουν, δεν ξέρουν τι χάνουν που δεν ήρθαν μαζί μας. Φανταστείτε ότι τα service δουλεύουν ακατάπαυστα, όλη νύκτα και οι μηχανικοί λύνουν και δένουν ΟΛΟ το όχημα κάνοντας το καινούργιο.

Οι οδηγοί με το που φτάνουν στο service, παρατάνε τα οχήματα στα χέρια  των μηχανικών τους και αφού φρεσκαριστούν, ξεκουράζονται, μέχρι την ενημέρωση για την επόμενη μέρα και την παραλαβή των βιβλίων διαδρομής (ROAD BOOK). Έπειτα το μελετάνε, με ιδιαίτερη προσοχή και σημειώνουν με διαφορετικό χρώμα, τις στροφές, (αριστερές – δεξιές), τα χασίματα, τα επικίνδυνα σημεία και τις συντεταγμένες, όπου υπάρχουν.

Στη συνέχεια, περνάνε από την καταπληκτική κουζίνα – catering για το φαγητό τους και μετά, αφού μελετήσουν για λίγο ακόμα το βιβλίο διαδρομής, πάνε για ύπνο.

Φυσικά το παραπάνω πρόγραμμα αλλάζει από απλούς σε εργοστασιακούς οδηγούς, με περισσότερες παροχές, (μέχρι και μασέρ και ιδιωτική κουζίνα έχουν οι εργοστασιακοί) ενώ φυσικά οι απλοί ιδιώτες δεν έχουν τίποτα. Αυτοί πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να πηγαίνουν «κρατημένα» έτσι ώστε να μην ταλαιπωρήσουν πολύ το όχημα τους. Για αυτούς δεν υπάρχει ουσιαστική βοήθεια, πέρα από το μικρό κουτί με τα πράγματα και τους δύο τροχούς που τους μεταφέρει η οργάνωση.

Μιλήσαμε λίγο με τους Ορφανούς – Γιαννακούλη οι οποίοι ετοιμάζονταν για την αυριανή πρώτη μέρα στην έρημο. Χάρηκαν που μας είδαν και ανανεώσαμε το ραντεβού μας, για αύριο νωρίς στην εκκίνηση της ειδικής και το βράδυ στην El Borma.

Έχοντας να φάμε από το πρωί και τώρα που πέρασε ο πρώτος ενθουσιασμός από την επαφή με τους αγωνιζόμενους, η πείνα είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Πλησιάσαμε την μεγάλη ουρά μπροστά της κουζίνας. Ο Ανδρέας πάντως, έχασε που έφυγε με τα παιδία, γιατί, εμείς φάγαμε τελικά καλά!
Αν και κανονικά έπρεπε να έχουμε τα αντίστοιχα κορδελάκια στα χέρια, για να μπορέσουμε να περάσουμε στην κουζίνα, τα ρούχα enduro και οι μπότες βοήθησαν να περάσουμε απαρατήρητοι μέσα στο μπούγιο των μοτοσικλετιστών.
Το φαΐ, μετά από μια κουραστική μέρα, ήταν υπέροχο. Φυσικά να σημειώσουμε, ότι υπήρχαν 3 είδη κρασιού, τα πάντα από αναψυκτικά και χυμούς, σούπα την οποία έπινες σε ποτήρι όσο περίμενες στην ουρά να πάρεις το φαγητό σου, ποικιλία σαλάτας, κρέας, πουρές, σταφίδες, φρούτα και ότι δεν μπορεί να βάλει ο νους σου. Η δεύτερη μερίδα επιβαλλόταν! Ο δήμαρχος της πόλης, μάλιστα, είχε φροντίσει για μια τεράστια τέντα όπου προσφέρονταν τοπικά γλυκά σε..... τεράστιες ποσότητες. Πήραμε τα πιάτα μας και κάτσαμε σε μια από τις μεγάλες τέντες βεδουίνων που υπήρχαν γύρω από την κουζίνα για αυτό το σκοπό και την κάναμε ταράτσα!

Το ραντεβού είχε δοθεί με τα άλλα παιδιά αύριο περί τις 08:00 στην Douz. Μιλώντας όμως με τον Ορφανό, μάθαμε ότι ο αγώνας με το που ήρθε στην Τυνησία, γύρισε σε ώρα Αιγύπτου – Ελλάδος και αύριο θα ξεκίναγαν στις 05:45 ώρα Ελλάδος, δηλαδή 04:45 ώρα Τυνησίας. Αν είναι δυνατόν! Τα κινητά στα χέρια και ειδοποιούμε ότι το ραντεβού, άλλαξε για τις 07:00. Τα παιδία μόλις είχαν κάνει τα 120 χιλιόμετρα μέχρι την Douz και ήταν πολύ κουρασμένοι για να πάνε στο κάμπινγκ και έτσι κατέληξαν σε ένα ξενοδοχείο.

Η ώρα ήταν περασμένη 01:00. Με φόβο μην μας πατήσουν οι δοκιμαστές, που όλη την νύκτα ταλαιπωρούσαν τα οχήματα, πέρα – δώθε, βάλαμε τις μοτοσικλέτες γύρω από τις σκηνές για προστασία και κοιμηθήκαμε γεμάτοι από τις εμπειρίες της ημέρας.
Αύριο θα πάμε με τους αγωνιζόμενους μαζί, βαθιά στην έρημο!

Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ
Διαβάστε το δεύτερο μέρος εδώ



Οι χορηγοί μας


Ο δρόμος προς τα ρόδα.


Γιώργος DR650


KTM 640 Adv


KTM 640 Adv


Ανδρέας BMW Dakar


Γιώργος DR650


Σπύρος KTM 640 Adv


Σπύρος, Δημήτρης, Γιώργος, Κώστας, Ανδρέας


Michelin Baja


Δημήτρης, Γιώργος, Ανδρέας, Κώστας


Με πόσα μπορείς να πάς;


Χωρισμός της ομάδας


Chot El Jerid


Tozer


Tozer


Οι Ελληνικές μοτο


Η οικογένεια Γιαννακούλη


Τι να πρωτοβάλεις εδώ;


Βασιλική θέση


Το αεροπλάνο με τους τροχούς


Ο Γιώργος στην τέντα












Τι ψάχνει άραγε


Μίλησε κανείς για προσθήκες;


D90 Desert Racing


Η προετοιμασία για την επόμενη μέρα


Η παλαιότερη μοτο του αγώνα


Η μοίρα των ιδιωτών



More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.018300 seconds. ]