Τρίτη 29/4/2003
Από το ξενοδοχείο ξεκινάει ένας μεγάλος χωματόδρομος που πηγαίνει στην Λίμνη Μεταλλείου (μία τεχνητή λίμνη) και κατεύθυνση βορειοδυτική προς Σκρα και το όρος Πάικο.

Από το Σκρά δοκιμάσαμε τους βόρειους δασικούς αλλά μετά από λίγα χιλιόμετρα έπρεπε να γυρίσουμε καθώς η βροχές είχαν εξαφανίσει τους δρόμους αφήνοντας πίσω τους ρέματα με βάθος τουλάχιστον 3 μέτρων.Δυτικά λοιπόν και να το πρώτο λάθος της διαδρομής χάνοντας την διασταύρωση που οδηγεί στην Λαγκαδιά από το βουνό και έτσι το κάναμε από την άσφαλτο.

Το όρος Πίνοβο μπορείτε μόνον να το δείτε καθώς δεν υπάρχει δρόμος που να το διασχίζει. Μετά την Θηριόπετρα μέσα από χωματόδρομους φτάνουμε στο Βορεινό όπου και αρχίζει η ανάβαση για το όρος Βόρρας.
Τελευταίο χωριό το Πευκωτό και η τραχιά μορφή του εντυπωσιακότερου βουνού της Μακεδονίας σε προδιαθέτει για πραγματικά off road διαδρομές αλλά με πολύ προσοχή καθώς οι διασταυρώσεις των δασικών είναι πάρα πολλές και χωρίς σηματοδότηση.

Για καλή μας τύχη συναντήσαμε έναν κτηνοτρόφο που μας έδωσε χρήσιμες πληροφορίες.Τα λόγια του Superspy ήταν συνεχώς στα αυτιά μου για τα χιόνια στις κορυφές αλλά έπρεπε να το δοκιμάσουμε, ίσως ήμασταν τυχεροί και βρίσκαμε κάποιο πέρασμα.

Εμπόδιο πρώτο, όταν λιώνουν τα χιόνια ξεριζώνουν και δέντρα που πέφτουν και κλείνουν τον δρόμο κάθετα, κανένα πρόβλημα τα πηδάμε ή τα παρακάμπτουμε ή τα κόβουμε,  πάμε παρακάτω. Εμπόδιο δεύτερο, χιόνι που λιώνει αλλά αφήνει πέρασμα στα δεξιά του δρόμου κανένα πρόβλημα το περνάμε. Η κορυφή είναι κοντά θα περάσουμε.....

Εμπόδιο τρίτο, στην κορυφή πάντα έχει ανεμοσούρια που το ύψος τους μπορεί να φτάνει και το 1,5 μέτρο ενώ το συνολικό ύψος του χιονιού δεν είναι πάνω από 10 πόντους.Πίσω λοιπόν με την υπόσχεση πως θα επιστρέψουμε κάποια φορά να αναμετρηθούμε ξανά με τον Βόρρα που αυτή την φορά μας φέρθηκε με το "γάντι" αλλά μας είπε όχι με ευγενικό τρόπο.Στόχος ήταν τα Λουτρά Λουτρακίου αλλά τώρα έπρεπε να τα πιάσουμε μέσω Προμάχων.

Το χωριό  Όρμα βρίσκετε στους πρόποδες του όρους Βόρρας αλλά στην άλλη κορυφή του γνωστή ως Καϊμακτσαλάν. Ορμάμε λοιπόν στην ανάβαση προς το χιονοδρομικό κέντρο από έναν μεγάλο χωματόδρομο καθώς ο χρόνος άρχισε να πιέζει και οι Πρέσπες είναι ακόμα μακριά. Τάπα και όλα καλά ως τα 1500 μέτρα. Εκεί τα χιόνια είναι πολλά και παντού. Πάλι μας λέει όχι ο Βόρρας και αφού το πήραμε απόφαση ότι δεν είναι η μέρα μας πάλι πίσω προς Κερασιές και Αγ. Αθανάσιο για να δοκιμάσουμε το πέρασμα  προς τον Σκοπό.
Ή πολύ αισιόδοξοι είμαστε ή πολύ χοντροκέφαλοι. Περιττό να σας πω τι συναντήσαμε το φαντάζεστε....

Στον Παλιό Αγ Αθανάσιο μια παρέα καβαλάρηδων μας έδειξε έναν δρόμο που έβγαζε στον Σκοπό από έναν χαμηλότερο δρόμο αλλά κάναμε το δεύτερο λάθος μας και βγήκαμε κάτω στην Κέλλη από όπου και πήραμε έναν χωματόδρομο που βγάζει στη Μελίτη μέσα από ένα οροπέδιο των 1000 μέτρων. Από την Μελίτη μέσα από τα χωράφια προς το συνοριακό φυλάκιο της Νίκης και το μοναδικό πέρασμα του ποταμού της περιοχής από την γέφυρα στην Μαρίνα.

Το τελευταίο βουνό μπροστά μας με το όνομα Βαρνούς είναι σίγουρο πως δεν θα το περάσουμε από την κορυφή καθώς το ύψος του φτάνει 2177 μέτρα. Οι κάτοικοι του χωριού Κρατερό μας είπαν ευγενικά να έρθουμε μετά την γιορτή του Προφήτη Ηλία για να το περάσουμε και μας οδήγησαν σε έναν καταπληκτικό δασικό που οδηγούσε στον Ακρίτα και από εκεί άσφαλτο μέσω Πισοδερίου στις Πρέσπες.Έτσι και έγινε και με την δύση του ηλίου βρεθήκαμε να ρεμβάζουμε την Μικρή Πρέσπα.

Αν εξαιρέσουμε τις κορυφές που ποτέ δεν περάσαμε κάναμε μια διαδρομή περίπου 580 χλμ από χωματόδρομους με 20% ασφάλτινη διαδρομή. Η διαδρομή αυτήν την εποχή δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη καθώς η άνοιξη είναι μοναδική σε χρώματα και μυρωδιές και το βασικότερο στην ποιότητα του τερέν. Υπόσχεση στον εαυτό μας πως η κορυφές θα κατακτηθούν προς το τέλος του Μάη.