| |
Διαβάστε τα προηγούμενα
1o μέρος: Βλαδιβοστόκ
2ο μέρος: Ulan Ude
Αφού οδηγήσαμε σε ένα δρόμο υπό κατασκευή 2000 χιλιομέτρων, μέσα σο
κέντρο της Σιβηρίας, ήταν μια πολύ ευπρόσδεκτη και ευχάριστη αλλαγή να
βρεθούμε σε άσφαλτο περνώντας μέσα από τις πόλεις Τσίτα και την Ούλαν
Ούντε.
Πριν την Τσίτα περάσαμε από την επαρχία της Τάιγκα αλλά τώρα η φύση
ήταν πολύ διαφορετική.
Περνούσαμε από όμορφες καλλιεργήσιμες εκτάσεις με βουνά γεμάτα με δάση
από πεύκα.
Για άλλη μια φορά δεν απομακρυνθήκαμε καθόλου από τις Σιβηρικές γραμμές
των τρένων.
Ακόμα και αν ορισμένες φορές δε μπορούσαμε να διακρίνουμε τις γραμμές
του τρένου συχνά ακούγαμε τα τρένα.
Στην ψαραγορά της Βαϊκάλης
Τα δρομολόγια είναι απίστευτα συχνά με το ένα τρένο να περνά αμέσως
μετά το άλλο. Όλες οι γραμμές είναι ηλεκτροδοτούμενες. Τα
περισσότερα τρένα έχουν δύο μηχανές και κουβαλάνε όλων των ειδών τα
αγαθά από ξυλεία και καύσιμα έως ανθρώπους.
Στους πιο κεντρικούς σταθμούς το τρένο περνά ανά δύο λεπτά, σίγουρα
διαφέρει αρκετά από την κατάσταση στην Αυστραλία.
Η θέρμαση των κωμοπόλεων ή των πόλεων είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Ζεστό νερό μεταφέρεται μέσα από σωλήνες από μία εστία λέβητα ή από έναν
ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό σε κάθε σπίτι. Υπάρχουν τεράστιοι
μονωμένοι σωλήνες που περνούν μέσα από κάθε πόλη.
Κάποιοι έχουν ένα σκουριασμένο μεταλλικό χρώμα ενώ άλλοι είναι βαμμένοι
σε έντονες αποχρώσεις. Πίναμε νερό βρύσης όπου και αν
πηγαίναμε.
Σε πολλές περιοχές υπήρχε νερό από δημόσιες βρύσες ή από πηγάδια.
Άλλες φορές γεμίζαμε με νερό από πηγές όπου ανέβλυζε από αγωγούς
κατευθείαν από τις πηγές των βουνών.
Διαβάσαμε οτι το φαγητό στη Ρωσία ήταν αρκετά άνοστο και οτι περιείχε
κυρίως λάχανο και πατάτες.
Αυτό είναι φοβερός μύθος!
Κατασκήνωση στις όχθες της λίμνης
Τρώγαμε πολύ καλά και είχε υπέροχα φαγητά. Συνήθως μαγειρεύμε
μόνοι μας αλλά το βρήκαμε πιο βολικό να τρώμε στις καφετέριες στο δρόμο
μας.
Συνήθως σταματούσαμε στις καφετέριες που βρίσκονταν στην άκρη του
δρόμου που είχαν πολλά αυτοκίνητα και φορτηγά σταθμευμένα απ’ έξω,
επειδή αυτό ήταν μια ασφαλής ένδειξη ότι το φαγητό θα ήταν μάλλον
καλό.
Μας άρεσε ιδιαίτερα το Borsch (σούπα με κρέας και λαχανικά) το
pazhardka (ψητό κρέας με υπέροχες πατάτες) και το poszi (ένα είδος
τάρτας με κρέας μαγειρεμένη στον ατμό).
Μείναμε έκπληκτοι με το πόσο ενημερωμένοι είναι όλοι για θέματα
υγιεινής. Υπάρχει νιπτήρας σε κάθε καφετέρια όπου μπορεί ο κόσμος
να πλύνει τα χέρια του πριν το φαγητό, ενώ οι καφετέριες είναι πολύ
λιτές αλλά διατηρούνται πολύ καθαρές.
Δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τις εξωτερικές τουαλέτες. Αυτές
θα ήταν καλό να τις αποφύγει κανείς με κάθε τρόπο – πολύ καλύτερο να
πάει κανείς πίσω από κανένα δέντρο κάπου στη διαδρομή.
Στην Ούλαν Ούντε διαβάσαμε τα e-mail μας, φάγαμε μεσημεριανό αργά και
έπειτα κατευθυνθήκαμε προς τη λίμνη Μπαικάλ.
Το ήξερα ότι θα ήταν χρήσιμο να έχω
μαζί την Kenny!
Ο δρόμος ακολουθούσε τον ποταμό Σελένγκα Βόρεια και μια πανέμορφη
κοιλάδα πριν αρχίσουμε να κατευθυνόμαστε προς τα δυτικά και ματά
ακολούθησε η όχθη της λίμνης Μπαικάλ ως το Ίρκουτσκ.
Η θέα της λίμνης από το δρόμο, ο οποίος ήταν πολύ συχνά ψηλά στο βουνό,
ήταν εκπληκτική.
Σταματήσαμε κατά μήκος του δρόμου για να αγοράσουμε καπνιστό ψάρι Omul,
μια σπεσιαλιτέ της περιοχής στην οποία βρίσκεται η λίμνη Μπαικάλ.
Η λίμνη Μπαικάλ αποτελεί το 20% του πόσιμου νερού της γης και είναι
πάνω ένα μίλι σε βάθος.
Είναι επίσης γνωστή ως το «μαργαριτάρι της Σιβηρίας» και
μία από τις έξι μεγαλύτερες λίμνες στον κόσμο.
Το χειμώνα η λίμνη παγώνει αλλά το καλοκαίρι μπορεί κανείς με βάρκα ή
πλοίο για κάνει βόλτα κατά μήκος της λίμνης. Το καλοκαίρι, οι
Ρώσοι λατρεύουν το κάμπινγκ, το ψάρεμα και το κολύμπι.
Ρωσικό χωριό
Το Ίρκουτσκ είναι μια μεγάλη πόλη.
Με τη βοήθεια του λεπτομερούς χάρτη της πόλης στο GPS το να
βρούμε το δρόμο για να μπούμε στην πόλη ήταν αρκετά απλό.
Υπάρχουν πολλά παλιά κτίρια στο Ίρκουτσκ. Πολλά από αυτά έχουν
ανακαινιστεί πρόσφατα ενώ άλλα φαίνονταν πολύ άθλια.
Ανάμεσα σε παλιά πέτρινα και τσιμεντένια κτίρια υπάρχουν υπέροχα ξύλινα
κτίρια.
Πάλι κάποια από αυτά ήταν ανακαινισμένα και καλοδιατηρημένα ενώ άλλα
χρειάζονταν λίγη φροντίδα.
Κάτι βασικό που έπρεπε να κάνουμε στο Ίρκουτσκ ήταν το να αποκτήσουμε
Μογγολική βίζα.
Οι υπάλληλοι στην πρεσβεία ήταν όλοι τους πολύ φιλικοί και η βίζα μας
τακτοποιήθηκε μέσα σε ένα βράδυ.
Καθώς περιμέναμε τη βίζα μας πήγαμε με τις μηχανές στην Λιτσβιάνκα, που
βρίσκεται 60 χιλιόμετρα ανατολικά του Ίρκουτσκ και είναι μια πολύ
τουριστική περιοχή προς τις δυτικές όχθες της λίμνης Μπαικάλ.
Σιβηρική ύπαιθρος
Βρήκαμε ένα όμορφο σημείο για να κατασκηνώσουμε ανάμεσα σε έλατα και
μείναμε εκεί δύο βράδια.
Η Λιτσβιάνκα είναι μικρή αλλά χτίζονταν πολύ ακριβά σπίτια που έμοιαζαν
πολύ με τα σπίτια της Αυστραλίας ή της Ευρώπης.
Αυτό ήταν το πρώτο μέρος όπου συναντήσαμε τουρίστες από τα
δυτικά.
Συναντήσαμε κόσμο από Γερμανία, Καναδά, Τσεχοσλοβακία, Κορέα και Νέα
Ζηλανδία. Και πάλι φάγαμε υπέροχα φαγητά.
Το μενού ήταν γραμμένο και στα Αγγλικά πράγμα που διευκόλυνε πολύ την
παραγγελία μας.
Ήταν εύκολο να βγάλουμε χρήματα από μηχάνημα. Υπάρχουν ΑΤΜ σε
όλες τις μεγάλες κωμοπόλεις.
Τα περισσότερα μεγάλα σούπερ μάρκετ δέχονταν πιστωτικές κάρτες Visa ή
Mastercard. Είδαμε ακόμα και ορισμένα βενζινάδικα που δέχονταν
κάρτα Visa. Τα περισσότερα μεσαία και μεγάλα ξενοδοχεία δέχονταν
επίσης κάρτες.
Αγροτόσπιτο στη Σιβηρία
Από το Ίρκουτσκ κατευθυνθήκαμε προς την Ούλαν Ούντε στο δρόμο μας προς
τη Μογγολία.
Μέχρι και εκείνη την ημέρα ο καιρός στη Σιβηρία υπήρξε
φανταστικός. Ωστόσο, μία ώρα έξω από το Ίρκουτσκ, άρχισε να
βρέχει.
Οι δρόμοι στο βουνό είχαν πολλή ομίχλη και η λίμνη Μπαικάλ μόλις που
ήταν ορατή. Ευτυχώς απολαύσαμε την υπέροχη θέα της λίμνης όταν
πηγαίναμε προς το Ίρκουτσκ.
Ο καιρός δεν έφτιαχνε οπότε συνεχίσαμε να οδηγούμε πιο σιγά από ότι
συνήθως ελπίζοντας οτι η βροχή θα υποχωρούσε.
Αυτό δεν έγινε οπότε σπάσαμε το χρυσό κανόνα μας και σταματήσαμε στην
άκρη του δρόμου δίπλα σε ένα στέγαστρο σε μια στάση λεωφορείου.
Ο Τομ έστησε τη σκηνή του κάτω από το στέγαστρο και κοιμηθήκαμε στο
αμάξι. Σχεδιάσαμε το Τρούπι έτσι ώστε να πέσει το κάθισμα και να
δημιουργηθεί ένα μικρό κρεβάτι πάνω από το στέγαστρο οπότε το να
κοιμόμαστε μέσα στο αμάξι αντί στην οροφή είναι καλή εναλλακτική λύση
όταν έχει άσχημο καιρό.
Στο Ulan Ude - Η μεγαλύτερη κεφαλή του Lenin
Μες τη νύχτα μας ξύπνησαν τρεις μεθυσμένοι που μας ταλαιπώρησαν.
Έφυγαν μετά από δεκαπέντε λεπτά, αλλά αισθανόμασταν εκτεθειμένοι και
μεταφερθήκαμε κανά δύο χιλιόμετρα πιο πέρα και ανακαλύψαμε ένα πιο
ασφαλές σημείο λίγο πιο έξω από το δρόμο.
Η βροχή συνέχισε και την επόμενη μέρα ενώ οδηγούσαμε προς την Ούλαν
Ούντε και έπειτα στα σύνορα της Μογγολίας στην Κυάκτα.
Οι επόμενες 24 ώρες αποδείχτηκε ότι ήταν μια σειρά από ενδιαφέροντα
κωμικά γεγονότα.
Στο δρόμο μας προσπέρασαν δύο Ρωσικά διπλωματικά οχήματα. Πάνω
στο δρόμο είδαμε ένα όχημα που είχε πάθει βλάβη και αποφασίσαμε να
σταματήσουμε και να δούμε αν μπορούσαμε να βοηθήσουμε.
Το όχημα από τη Ρωσία έβγαζε πολλούς ατμούς. Τους βοηθήσαμε να
αλλάξουν τον ιμάντα χρησιμοποιώντας τα εργαλεία μας και γεμίζοντας το
ψυγείο με νερό από τις προμήθειές μας.
Η Λούμπα είναι οικονομολόγος που δουλεύει για την κυβέρνηση της Ρωσίας
στη Μογγολία.
Χωριό στις όχθες του Selenga
Ο οδηγός της ο Μπομπ είναι από τη Μογγολία και έχει πολύ πρόσχαρη
προσωπικότητα. Η Λούμπα μας συμπάθησε και είπε οτι θα μας
βοηθούσε να περάσουμε τα σύνορα της Ρωσίας και της Μογγολίας
χρησιμοποιώντας το διπλωματική της θέση.
Η επικοινωνία ήταν δύσκολη αλλά με τις βασικές γνώσεις Αγγλικών της
Λούμπα και τις βασικές γνώσεις Ρώσικων του Κιένυ καταφέραμε να έχουμε
μια απλή συζήτηση.
Στην αρχή δεν ήταν ξεκάθαρο το γιατί σταματήσαμε σε ένα μικρό χωριό
πολύ κοντά στην περιοχή Κυάκτα που βρίσκεται στα σύνορα Ρωσίας /
Μογγολίας.
Αργότερα μάθαμε οτι η Λούμπα παλιά ζούσε σε εκείνη την περιοχή όταν ο
πρώην σύζηγός της ήταν ο ... Νομάρχης.
Περάσαμε υπέροχα όταν επισκευτήκαμε τους φίλους της. Ήταν πάρα
πολύ φιλόξενοι και περάσαμε κάποιες απολαυστικές στιγμές θαυμάζοντας το
σπίτι και τους κήπους τους.
Μας προσέφεραν ένα γεύμα με ωμό παστό ψάρι, σαλάμι, λιπαρό μπέικον,
τυρί, τηγανητά αυγά με άφθονη ποσότητα βότκα.
Γέφυρες του ΥπερΣιβηρικού
Ο οικοδεσπότης ο Νικ είναι καθηγητής βιολογίας και έχει πολλή πλάκα.
Μετά την εδεσματολογική μας παράκαμψη έπρεπε να κατευθυνθούμε γρήγορα
προς τα Ρώσικα σύνορα πριν να κλείσουν.
Το συνοριακό φυλάκιο ήταν ολοκαίνουριο και υπήρχαν δεκάδες αυτοκίνητα
και φορτηγά περιμένοντας να περάσουν.
Χάρη στη διπλωματική θέση της Λούμπα περάσαμε μπροστά μπροστά στην
ουρά.
Ανάγκασαν τα άλλα αμάξια να γυρίσουν για να μας κάνουν χώρο.
Μόλις μπήκαμε στο χώρο της Ρωσίας χρειάστηκε να περιμένουμε στην ουρά
για τον εκτελωνισμό.
Μετά από κανά δύο ώρες έπιασε ανυπομονησία τη Λούμπα και άλλη μια φορά
πέρασε μπροστά από την ουρά και έγινε ο εκτελωνισμός και βγήκαμε έξω
από τη Ρωσία μέσα σε 45 λεπτά.
Στις όχθες της Βαϊκάλης
Οι υπάλληλοι από την πλευρά της Μογγολίας ήταν πολύ αποδοτικοί και
καλόβουλοι και μιλούσαν και Αγγλικά.
Μέσα σε μισή ώρα, βρισκόμασταν στο δρόμο μας για την πρωτεύουσα
Ουλαανμπαατάρ.
Στη διάρκεια της διαδρομής μας βοηθήσαμε να βάλουμε τους
υαλοκαθαριστήρες στο Ρώσικο αμάξι.
Γύρω στα μεσάνυχτα σταματήσαμε να φάμε βραδυνό σε ένα καφέ στο Ντάρκαν,
τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μογγολίας.
Μας κέρασαν ένα υπέροχο γεύμα με σαλάτες και buuz (μια τάρτα με κρέας
από τη Μογγολία).
Έπειτα ξανασπάσαμε το χρυσό κανόνα να μην ταξιδεύουμε τη νύχτα ωστόσο
δεν είχαμε άλλη επιλογή αφού ταξιδεύαμε συνοδευόμενοι από τη
Λούμπα.
Ψάρι Omul στη Βαϊκάλη
Στα περίχωρα της πόλης Ουλαανμπαατάρ, γύρω στις 4 το πρωί, έσκασε το
λάστιχο στο Ρώσικο αμάξι και για άλλη μια φορά βοηθήσαμε τον οδηγό να
αντικαταστήσει το λάστιχο.
Μετά μια διαδρομή με γρήγορη ταχύτητα φτάσαμε στην περιοχή της Ρωσίας
όπου μένει η Λούμπα. Ο Μπολντ ξύπνησε την οικονόμο και μας βρήκε
ένα διαμέρισμα που δεν χρησιμοποιούσαν και όπου μπορέσαμε να
μείνουμε. Το διαμέρισμα ήταν πολύ κεντρικό και πολύ κοντά με τα
πόδια από το κέντρο της πόλης.
Στη Μογγολία υπάρχουν μόνο λίγα ΑΤΜ. Δυστυχώς αυτά τα μηχανήματα
δίνονται μόνο με κάρτες Visa, η οποία είναι στην ουσία προπληρωμή, όχι
ανάληψη άμεσα από την τράπεζα.
Έτσι λοιπόν αυτή είναι η πρώτη φορά που κάναμε συνάλλαγμα
χρησιμοποιώντας Αμερικάνικα δολάρια σε μετρητά που είχαμε πάρει μαζί
μας. Υπάρχουν γραφεία που κάνουν συνάλλαγμα στα ξενοδοχεία και σε
βασικές τουριστικές περιοχές της πόλης Ουλαανμπαατάρ.
Εκκλησία στο Ιρτσκούκ
Αφού κλείσαμε περίπου 24 ώρες στο δρόμο κοιμηθήκαμε ως το μεσημέρι και
έπειτα πήγαμε να εξερευνήσουμε το κέντρο της πόλης.
Ευτυχώς ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα και περάσαμε πολύ ωραία
χαζεύοντας στην πόλη. Επίσης συναντήσαμε με το Σκωτ ο οποίος
δούλευε στη Μογγολία για δύο χρόνια.
Ο Σκωτ έχει μια BMW 100GS και έχει ταξιδέψει επανειλημμένως στη
Μογγολία. Ο Σκωτ μας έδωσε ορισμένες καλές συμβουλές για το που
πρέπει να πάμε και τί να δούμε στη Μογγολία.
Είχε πρόσφατα ανακοινωθεί ότι στα Δυτικά ο χώρος των συνόρων Μογγολίας
- Ρωσίας έχει ανοίξει για τους τουρίστες.
Δεν έχουμε ακόμα ακούσει κανέναν τουρίστα που να έχει χρησιμοποιήσει
αυτή τη δίοδο και ελπίζουμε να μην έχουμε πρόβλημα διαφορετικά θα είναι
μια μακρυνή παράκαμψη το να χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω στην πρωτεύουσα
και να βγούμε δια μέσου της ίδιας διόδου που πήραμε για να εισέλθουμε
στη Μογγολία.
Κυρίες έξω από την εκκλησία
Αύριο σχεδιάζουμε να πάμε με το Σκωτ και την οικογένειά του σε
Μογγολική ιπποδρομία στα περίχωρα της πόλης. Από εκεί θα
κατευθυνθούμε νότια προς την έρημο Γκόμπι στα σύνορα με την Κίνα.
Μείνετε συντονισμένοι μέχρι νεοτέρων...
Κείμενο-φωτογραφίες: [Geoff & Kienny Kingsmill]
Απόδοση: [Μαρία
Μήττα]
Διαβάστε τα προηγούμενα
1o μέρος: Βλαδιβοστόκ
2ο μέρος: Ulan Ude
More articles
|
|
| |
|
