| |
 Τέταρτο
μέρος: Στις 4/12 , το πρωινό μας βρήκε να καταφέρνουμε να
αποκαταστήσουμε την ραδιοεπικοινωνία με τους αγωνιζόμενους και τους X – Men.
Βρισκόντουσαν μαζί και έκαναν την τελευταία ειδική του αγώνα.
Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να την παρακολουθήσουμε από κοντά.
Η μέρα ξεκίνησε ηλιόλουστη και μια και δεν μπορούσαμε να είμαστε κοντά
στην αγωνιστική δράση, σκεφτήκαμε όσοι ήθελαν να κάνουμε μια ολιγόωρη
βόλτα με τα αυτοκίνητα.
 Διαβάστε
το πρώτο μέρος.
Διαβάστε
το δεύτερο μέρος.
Διαβάστε το τρίτο μέρος.
Ξεκινήσαμε 8 τετρακίνητα για μια περιοχή όπου η κυβέρνηση της Μαλαισίας
έχει ξεκινήσει ένα τεράστιο έργο διάνοιξης δρόμου μέσα στην ζούγκλα.
Θεωρείται θαύμα της μηχανικής.
Μιλάμε για κανονικό αυτοκινητόδρομο. Οι υποδομές που απαιτούνται για να
δημιουργηθεί αλλά και να διατηρηθεί ένας τέτοιος δρόμος, σε ένα τόσο
σαθρό υπέδαφος ήταν εντυπωσιακές. Τεράστιες αναχωματώσεις, απίστευτες
ποσότητες από μπετόν να καλύπτει ολόκληρους λόφους και μεγάλες περιοχές
που αναδασώνονταν στην προσπάθεια των μηχανικών να ελέγξουν την ροή του
νερού.
Έχοντας δει από κοντά πόσο καταστροφική μπορεί να γίνει η τροπική βροχή
(ολόκληρα βουνά από λασπωμένο χώμα να έχουν κυλήσει και να έχουν
πλακώσει μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή που πέρναγε ο αγώνας) μου φάνηκε
πολύ δύσκολο να στεριώσει δρόμος πάνω στην λάσπη.
Οι ντόπιοι πάντως μιλούσαν με υπερηφάνεια για αυτό το έργο που όταν
τελειώσει θα αλλάξει για πάντα την ζούγκλα.
Μήπως πρόκειται για ακόμα έναν
παράδεισο που καταστρέφεται από την ανθρώπινη παρέμβαση?
Δεν ξέρω, σίγουρα όμως είναι ακόμα ένα παράδειγμα της επικράτησης του
ανθρώπινου πνεύματος, πάνω στην αιώνια δύναμη της φύσης.
Η εκδρομή τελικά κράτησε σχεδόν 7 ώρες. Κάτι οι πολλές στάσεις για
φωτογραφίες, κάτι η (καθιερωμένη) μεσημεριανή μπόρα που μετέτρεψε
κάποιες ανηφόρες σε λασπο-τσουλήθρες (πάλι δούλεψαν οι εργάτες)
καθυστερήσαμε να επιστρέψουμε στην κατασκήνωση.
Όχι ότι χάσαμε και τίποτα. Οι πρώτοι αγωνιζόμενοι έφτασαν λίγο μετά τις
19:00.
Ακούσαμε τον ήχο του κινητήρα και τρέξαμε όλοι στην όχθη του ποταμού να
τους υποδεχτούμε.
Ήταν ένα από τα ντόπια πληρώματα το νούμερο 110 (οι Chong Yoke Sang
& Lee Kun Fatt). Σταμάτησαν στην απέναντι όχθη, κατέβηκαν και μας
χαιρέτησαν. Ήξεραν ότι δεν γινόταν να περάσουν απόψε το ποτάμι για να
κοιμηθούν στο bivouac αφού ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Τα πρόσωπά τους ήταν χαρακωμένα από την κούραση αλλά ταυτόχρονα έλαμπαν
από ικανοποίηση. Τα είχαν καταφέρει!
Είχαν βγει από την ζώνη του λυκόφωτος. Είχαν νικήσει την ζούγκλα.
Φώναζαν και χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά και το ίδιο κάναμε και εμείς
στην απέναντι όχθη.
Είμαστε όλοι συγκινημένοι.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε πολλές φορές μέχρι τα ξημερώματα που
έφτασε και το τελευταίο πλήρωμα.
Η νύχτα γέμισε φώτα από τους προβολείς των αυτοκινήτων και ήχους από
τις φωνές και τα κορναρίσματα. Ο ποταμός δεν κατάφερε να μας χωρίσει
για πολύ αφού σύντομα κάποιοι αψήφησαν το δυνατό ρεύμα και τον
διέσχισαν πεζοί.
Μάθαμε ότι είχαν περάσει πολύ δύσκολες στιγμές τις προηγούμενες μέρες
στην ζώνη του λυκόφωτος. Ακούσαμε ατελείωτες ιστορίες που περιελάμβαναν
απεγκλωβισμούς, σκάψιμο, ρυμουλκήσεις και τουμπαρίσματα.
Τα μηχανικά προβλήματα αρκετά. Κυρίως αφορούσαν τους εργάτες και τα
συρματόσκοινα τους, αλλά δεν έλειψαν και οι ζημιές σε ημιαξόνια,
διαφορικά και σασμάν. Τα μοτέρ αντιμετώπισαν προβλήματα κυρίως από την
εισροή νερού.
Τους πήρε 5 μέρες να διασχίσουν τα 80 χιλιόμετρα της ζώνης του
λυκόφωτος.
|
 Στις
5/12 μας ξύπνησε ο θόρυβος
των μοτέρ των αγωνιζομένων.
Με το πρώτο φως άρχισαν οι προσπάθειες να διασχίσουν τον ποταμό Sg Puah
και να βρεθούν κοντά μας.
Όλο το πρωινό πέρασε με σκληρή δουλειά από όλους για να περάσει το
αγωνιστικό κομβόι και να ξεστήσουμε το bivouac. Κάποιοι αγωνιζόμενοι
που αντιμετώπιζαν προβλήματα με τα αυτοκίνητα τους θα μας ακολουθούσαν
αργότερα. Οι X – Men θα τους βοηθούσαν να βγουν από την ζούγκλα.
Το μεσημέρι ξεκινήσαμε για την πόλη Kuala Terengganu όπου θα γινόταν η
τελετή λήξης του αγώνα. Σχηματίστηκε για τελευταία φορά ένα πολύχρωμο
κομβόι από τετρακίνητα που προκαλούσε ενθουσιασμό και χειροκροτήματα
από όπου περνούσε.
Επέστρεφαν όμως 15 αυτοκίνητα λιγότερα από αυτά που ξεκίνησαν.
Αφήνοντας την ζούγκλα νιώθαμε ανακούφιση αφού επιτέλους θα επιστρέφαμε
στην πολυτέλεια του ξενοδοχείου. Το μπάνιο, ένα παγωμένο αναψυκτικό και
ο ύπνος σε κρεβάτι σίγουρα είχαν λείψει από όλους μας.
Ταυτόχρονα όμως κοιτούσαμε πίσω και αναλογιζόμαστε τις έντονες στιγμές
που περάσαμε εκεί. Στιγμές που μας ένωσαν με δυνατούς δεσμούς.
Τέτοιους δεσμούς που μόνον όσοι έχουν ζήσει σε αντίξοες συνθήκες και
έχουν αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της φύσης αναπτύσσουν μεταξύ τους.
Αυτός είναι ο λόγος που η διεθνής κοινότητα του RFC είναι τόσο ενωμένη.
Η ζούγκλα δημιουργεί συντρόφους, αφού η δύσκολη διαβίωση σε αναγκάζει
να λειτουργείς ομαδικά.
Η αστυνομία για ακόμη μια φορά μας συνόδευσε από το σημείο που άρχιζε η
άσφαλτος (λίγο μετά την «γέφυρα για το πουθενά»), ως το
ξενοδοχείο.
Στο πρώτο πρατήριο βενζίνης που συναντήσαμε σταματήσαμε για ανεφοδιασμό
και ολιγόλεπτη ξεκούραση.
Τρέξαμε στο αυτοκίνητο του Luis
J.A.Wee για να μάθουμε τι νεώτερο υπήρχε σχετικά με τα πληρώματα
που είχαν μείνει πίσω.
Ήταν 5 πληρώματα συνολικά. Οι X – Men που αποτελούσαν την
«σκούπα» του
αγώνα θα μάζευαν τους κριτές και αγωνοδίκες και θα μετέφεραν τα
πληρώματα στο Kuala Terengganu. Είχαν ήδη προσεγγίσει τα 3 αυτοκίνητα
και αργότερα θα έφθαναν και τα άλλα 2.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο που θα φιλοξενούσε την τελετή
λήξης του αγώνα. Αυτή αποτελούταν από επίσημο γεύμα και απονομή, με την
παρουσία του βασιλιά της Μαλαισίας (ή πιο σωστά του σουλτάνου όπως οι
ίδιοι τον αποκαλούν) και στην συνέχεια το καθιερωμένο πάρτι στο μπαρ
του ξενοδοχείου όπου θα γινόταν και πάλι πιο «αναλυτική»
απονομή.
Πρώτα όμως μπάνιο με τρεχούμενο καθαρό νερό!
Το επίσημο γεύμα κύλησε όπως αναμενόταν ήρεμα και αδιάφορα (έσφιξα το
χέρι του σουλτάνου και της συζύγου του, της σουλτάνας – ναι αμέ!).
Το μόνο που μας έμεινε από αυτό ήταν τα στομαχικά προβλήματα που
αντιμετώπισαν οι περισσότεροι την επόμενη μέρα αφού ήταν η πρώτη φορά
που ήπιαμε μη εμφιαλωμένο νερό ( τι διάολο και ο βασιλιάς το ίδιο
έπινε!).
Η απονομή είχε προσωρινό χαρακτήρα. Στην ουσία ήταν μόνο για να βγουν
οι φωτογραφίες με τον βασιλιά να παραδίδει τα μετάλλια αφού τα
αποτελέσματα των 3 τελευταίων ειδικών δοκιμασιών θα τα έφερνε αργότερα
ο Thomas Foo με τους X – Men.
Κλασσική τακτική: Όταν
δεν υπάρχει άλλος τρόπος, τα αποτελέσματα μεταφέρονται από την
«σκούπα».
|
 Το
«prive» πάρτι που ακολούθησε ήταν πιο χαλαρό.
Οι επίσημοι της
πολιτείας είχαν αποχωρίσει και η κατανάλωση αλκοόλ επιτρεπόταν (έστω
και αν υπήρχε μόνο μπύρα). Κατά τα μεσάνυχτα έφτασε και ο Thomas Foo
μαζί με μερικούς από τους X – Men.
Η μέρα τους ήταν περιπετειώδης αφού
αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες στην διαδρομή και τους πήρε πάνω από 10
ώρες για να απεγκλωβίσουν τα οχήματα τους από ένα βαθύ αυλάκι με λάσπη
που «επισκέφτηκαν».
Είχαν μεταφέρει τα πληρώματα που εγκατέλειψαν από μηχανικά προβλήματα ή
ατυχήματα. Κάποιοι από τους αγωνιζόμενους είχαν αποφασίσει να
περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα μέσα στην ζούγκλα για να συναντήσουν τους
X– Men.
Ήταν βέβαια τοπικά πληρώματα που γνώριζαν το τροπικό δάσος και
αγνόησαν την συμβουλή της διοργάνωσης να περιμένουν στο όχημα τους για
να τους μαζέψει η «σκούπα».
Τώρα όμως αν και κουρασμένοι ήταν εδώ και μπορούσε να γίνει η απονομή
στους νικητές του αγώνα. Τις 3 πρώτες θέσεις της γενικής κατάταξης τις
κατέλαβαν πληρώματα από την Μαλαισία, όπως είναι φυσικό αφού είναι
εξοικειωμένοι με το τοπικό έδαφος.
Πρώτο πλήρωμα εκτός Μαλαισίας
τερμάτισαν οι Μεξικανοί και αμέσως επόμενο το πλήρωμα από τις
Φιλιππίνες.
Ακολούθησαν οι απονομές σε μέλη της αποστολής που διακρίθηκαν για την
προσφορά τους στο πνεύμα του RFC.
Το γλέντι φούντωσε γρήγορα και κράτησε ως το πρωί.
Ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλοι γνωρίζαμε ότι δεν είχαν όλα
τελειώσει:
5 τετρακίνητα είχαν μείνει πίσω. Η «οπισθοφυλακή» των X–
Men ήταν ακόμα
στην ζούγκλα.
Οι τελευταίοι από αυτούς θα έβγαιναν από αυτήν στις 8 του
Δεκέμβρη, μετά από τρεις ακόμα μέρες. Από τις 6/12 οι βροχές επανήλθαν
με αυξημένη ένταση και ως τις 9/12 δεν σταμάτησαν σχεδόν καθόλου
μετατρέποντας τα πάντα σε βούρκο.
Τελικά το τελευταίο αυτοκίνητο (το πλήρωμα 132 από την Ινδονησία) βγήκε
από την ζούγκλα στις 11/12 μετά από τετραήμερη περιπέτεια.
Ο αποχαιρετισμός των ανθρώπων που γνωρίζεις σε τέτοιες αποστολές όπως
στο RFC είναι πολύ δύσκολος.
Η καθημερινή τριβή μαζί τους δημιουργεί
μια ξεχωριστή οικειότητα ακόμα και όταν μιλούν διαφορετική γλώσσα,
έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και πιστεύουν σε διαφορετική
θρησκεία.
Όλοι υποσχεθήκαμε να μείνουμε σε επαφή και να ξανασυναντηθούμε.
Το RFC 2005 είχε τελειώσει.
Το RFC 2006 ήταν ήδη στο μυαλό
μας!
|
Μικρά παραλειπόμενα:
Το πιο περίεργο – ψαρωτικό - τερατώδες τετρακίνητο του RFC 2005 ήταν
χωρίς αμφιβολία το... Hummerzuki (το
όνομα αυτό το έδωσαν οι
δημοσιογράφοι του RFC 2005) του Bruce
Waite. Ο τύπος είναι απίστευτος:
Είναι Καναδός αλλά ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Ταϊλάνδη. Κατασκευάζει
τετρακίνητα πρωτότυπα με απίστευτες ώρες προσωπικής εργασίας και
ακολουθεί κάθε χρόνο το RFC βοηθώντας την οργάνωση.
Για την κατασκευή του συγκεκριμένου οχήματος χρησιμοποίησε τα αμαξώματα
τεσσάρων (!!) Suzuki Samurai, τα οποία ένωσε, πρόσθεσε ένα 12-κύλινδρο
ντίζελ μοτέρ της Chevrolet, χειροποίητα ταμπλό, εσωτερικές επενδύσεις
και τερατώδεις άξονες – αναρτήσεις!
Οι φωτογραφίες το αδικούν αφού δεν αποτυπώνουν το μέγεθος του θηρίου!
Η ομάδα από το Μεξικό (πρώτη τους φορά στο RFC) σίγουρα εντυπωσίασε
τους πάντες στον φετινό αγώνα.
Κατά αρχήν για το γεγονός ότι ήταν η πρώτη ομάδα στην δεκαετή ιστορία
του RFC που έφτασε... αερομεταφερόμενη στην Μαλαισία.
Επίσης ήταν οι μόνοι που είχαν μπρος – πίσω απλούς ηλεκτρικούς εργάτες.
Πολλοί δεν περίμεναν να τα καταφέρουν με αυτούς. Και όμως τερμάτισαν
τέταρτοι, πρώτο πλήρωμα που ερχόταν από το εξωτερικό. Μάλιστα τους
χώριζαν μόλις 10 βαθμοί ποινής από τους τρίτους.
Σε όλους έκανε εντύπωση η ταχύτητα τους στις δύσκολες διελεύσεις. Δεν
καθυστερούσαν πουθενά.
Οι ίδιοι δήλωσαν μετά τον αγώνα ότι χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους, ώστε
να μην χρειάζεται να χρησιμοποιούν συνέχεια τους εργάτες αφού δεν
εγκλωβίζονταν τόσο συχνά!
Οι πιο ενθουσιώδεις κατασκευαστές γεφυρών από κορμούς που έχω δει, ήταν
σίγουρα οι Ολλανδοί (ομάδα 121). Γρήγοροι και αποτελεσματικοί,
συναγωνίζονταν στα ίσια τους ντόπιους στο δύσκολο έργο της κοπής,
μεταφοράς και συναρμολόγησης των κορμών. Στο τέλος της προσπάθειας ήταν
μούσκεμα, μέσα στην λάσπη και εξουθενωμένοι, αλλά χαμογελούσαν γεμάτοι
κέφι, ανάβοντας ένα από τα τεράστια πούρα που κουβαλούσαν πάντα μαζί
τους!
Σημείωση: Ήταν η πρώτη
τους συμμετοχή στο RFC και δεν είχαν κατασκευάσει γέφυρες από κορμούς
ξανά!
|
 Αντί
επιλόγου:
Στο αεροπλάνο που με μετέφερε πίσω στην Ευρώπη (12 ώρες πτήσης ως το
Άμστερνταμ) έκανα έναν αρχικό απολογισμό των τελευταίων ημερών.
Αυτοί που αναζητούν ξεχωριστές εμπειρίες πρέπει οπωσδήποτε να
επισκεφτούν κάποια ζούγκλα των τροπικών. Πρέπει να επιδιώξουν να
περάσουν μέρες μέσα σε αυτήν και να μην αρκεστούν σε ένα επιφανειακό,
«αποστειρωμένο» σαφάρι.
Το RFC είναι σίγουρα ένας από
τους καλύτερους τρόπους να «ζήσεις» την ζούγκλα.
Είναι ένας αγώνας όπου μπορείς να προσπαθήσεις να την δαμάσεις, να
αναμετρηθείς μαζί της και αν είσαι άξιος να φύγεις με την ψευδαίσθηση
ότι την νίκησες.
Γιατί όλα είναι μέσα στο μυαλό μας, τελικά το μόνο που νικάς είναι ο
φόβος. Ο φόβος της λειτουργίας μέσα σε ένα άγνωστο – εχθρικό
περιβάλλον, το τείχος αυτό από προστιθέμενο άγχος που υψώνει το
ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είτε βρίσκεσαι στην παγωμένη κορυφή ενός
βουνού, είτε στον σκοτεινό βυθό της θάλασσας, είτε διασχίζεις την
Σαχάρα.
Το αίσθημα μιας σημαντικής επίτευξης που θα παραμείνει στην καρδιά σου
για πάντα είναι αυτό που αποκομίζεις στο τέλος κάθε τέτοιου
«ταξιδιού».
Είναι αυτό που σε ωθεί να ξεκινήσεις το επόμενο.
Άλλωστε το «ταξίδι» δεν διαρκεί ποτέ μόνο όσο μετακινείσαι
από μέρος σε μέρος.
Το «ταξίδι» ξεκινάει την στιγμή της σύλληψης, διαρκεί σε
όλη την
διάρκεια της προετοιμασίας – οργάνωσης, κορυφώνεται κατά την διάρκεια
της μετακίνησης και μένει μαζί σου όταν επιστρέψεις για να σε
συντροφεύει μέχρι την στιγμή που θα ξεκινήσεις το επόμενο.
Στο Off-Road.gr θα
προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε πολλά τέτοια
«ταξίδια» και να σας πάρουμε μαζί μας μεταφορικά αλλά και
κυριολεκτικά!
Θέλετε
περισσότερες λεπτομέρειες ή ... να συμμετάσχετε στο RFC ;
To Off-Road.gr
έχει αναλάβει την αντιπροσώπευση του RFC για την Ελλάδα. Επικοινωνήστε
μαζί μας για λεπτομέρειες... ή ρωτήστε στο Forum!
Κείμενα: [Γιώργος -Cuspid- Φυτάς]
Φωτογραφίες: Off-Road.gr, Cuspid, Ruddie, Vivek
|
Διαβάστε ακόμα:
Rain Forest Challenge
2005: Υπέρτατη Off-Road Δοκιμασία - Πρώτο μέρος!
Rain Forest Challenge
2005: Υπέρτατη Off-Road Δοκιμασία - Δεύτερο μέρος!
Rain Forest
Challenge 2005: Υπέρτατη Off-Road Δοκιμασία - Τρίτο μέρος!
Rain Forest Challenge
2005: Λίγο πρίν την
εκκίνηση!
|
Αποτελέσματα
Νικητής: Ομάδα 117
(Μαλαισία) Tan Eng Joo / Lee Yit Kiang
Δεύτερη θέση: Ομάδα 110
(Μαλαισία) Chong Yoke Sang / Lee Kun Fatt
Τρίτη θέση: Ομάδα 122
(Μαλαισία) Chong Zheng Wei / Moo Kim Meng
4η θέση: Ομάδα 101
(Μεξικό) Juan Carlos / Mario Esparza
5η θέση: Ομάδα 145
(Φιλιππίνες) Hilario T Mendiola / Sergio Olano Jamila III
6η θέση: Ομάδα 113
(Μαλαισία) Wong Chor Chan / Wong Jun Jie
7η θέση: Ομάδα 103
(Αγγλία) Andrew James Mark Chaplin / Shaun Paul Harris
8η θέση: Ομάδα 135
(Δανία) Max Skjold / Jacob Skjold
9η θέση: Ομάδα 130
(Ινδονησία) Much Harjanto / Imam Suparno
10η θέση: Ομάδα 107
(Κίνα) Zhang Guo / Shou Kedong
11η θέση: Ομάδα 127
(Μαλαισία) Zahri Desa / Tarmizi Kasa
12η θέση: Ομάδα 102
(Αγγλία) Clive Paul Raymont/Malcolm Allan Burman
13η θέση: Ομάδα 131
(Ινδονησία) Handoko Legono / Grice Yuli Susbandoro
14η θέση: Ομάδα 118
(Χονγκ-Κονγκ) Li Pak Sau / Chung Kam Kuen
15η θέση: Ομάδα 138
(Μαλαισία) Ayub Jusoh / Sahabuddin Zakaria
16η θέση: Ομάδα 121
(Ολλανδία) Hendrik Rinse Koonstra / Simon Walkenburg
17η θέση: Ομάδα 141
(Ταϊλάνδη) Surachet Chumnan / Prajaob Petchkaew
18η θέση: Ομάδα 120
(Ολλανδία / Μαλαισία) Bernard Frans Kamps / Abdul Razak
19η θέση: Ομάδα 126
(Κίνα) Rhino Ruihong Zhou / Jean Shiyou Shu
20η θέση: Ομάδα 133
(Ινδονησία) Yogi Yogaswars / Heri Gunawan
Βραβείο διαβίωσης στην ζούγκλα:
Much Harjanto (Ινδονησία)
Βραβείο ομαδικού πνεύματος:
Ομάδα Φιλιππίνων Hilario T Mendiola / Sergio Olano Jamila / Dennis
Javier
Πιο πρωτότυπο 4Χ4: Bruce
Waite (Καναδάς)
Βραβείο Charlie Chandran
Camaraderie: Jose Rui Santos (Πορτογαλία)
Βραβείο προστασίας του
περιβάλλοντος: Mircea Dumitrache (Ρουμανία)
Ειδικό βραβείο: Rinse
Koonstra / Walkenburg (Ολλανδία)
Βραβείο Press Challenge:
Ong Guan Lin (Μαλαισία)
Lim Hin Chong (Μαλαισία)
Vivek Sharma (Ινδία)
Andrey Khorkov (Ρωσία)
Wang Dong Kai (Κίνα)
Georgios Fytas (Ελλάδα)
Jose Diaz Gonzalez (Μεξικό)
Jose Rui Santos (Πορτογαλία)
|
More articles
|
|
| |
|
