| |
 Ποτέ
δεν περίμενα ότι υπάρχουν τόσοι δρόμοι....
Ποτέ δεν ήξερα ότι για κάθε δρόμο που έχει ανοιχτεί έχουν κλείσει άλλοι
δύο....
Ούτε πίστευα ότι θα προσπαθούσα να τους ξανανοίξουμε....
Ποτέ δεν πίστευα ότι το χωριό στην απέναντι πλαγιά, που φαίνεται στα
400 μέτρα, απέχει στην πραγματικότητα μια μέρα....
Αλλά ούτε είχα εκτιμήσει την «αυτοπροστασία» των μαγικών
περιοχών από εμάς τους «παρείσακτους εξερευνητές»....
 Χριστούγεννα
στην πόλη, Πάσχα στο χωριό λένε...
Πάσχα στα χωριά των βουνών της Ρούμελης σχεδιάζοντας τη διαδρομή του
επικείμενου αγώνα για το Duo «Στούκες» Σπύρος – Δημήτρης.
Πρωινό Μεγάλης Παρασκευής, η εκκίνηση από τα Άσπρα Σπίτια προυνό –
προυνό, 05:15.
Το «εργαλείο» μας, ένα ταλαιπωρημένο Nissan Patrol του ’80,
που μετά από χίλια χέρια, κατέληξε στα .. δικά μας.
Τα είχε φαει τα ψωμάκια του, αλλά δεν το βάζει κάτω....
Η πρωινή πάχνη στα λιβάδια της Γραβιάς μας ξεσήκωσε. Σύντομα βρεθήκαμε
στην Παύλιανη.
Από εκεί θα ξεκινήσει η ειδική της πρώτης μέρας.
Φυσικά η εκκίνηση του
αγώνα, θα έχει δοθεί «μέσα στη μαύρη νύκτα» 03:30, από το
κέντρο της
Λιβαδειάς, όπως και το 2004. Όπως ακριβώς το ζητήσατε!
Επιστροφή στην Παύλιανη:
Τα πρώτα χιόνια στο οροπέδιο της Πυρράς του Ηρακλέους, δείχνουν ότι η
μέρα θα είναι δύσκολη.
Ουσιαστικά πάνω από τα 1600 δεν περνά τίποτα. Και θα αργήσει να
περάσει. Δεν υπάρχει πολύ χιόνι, αλλά αυτό που έχει μείνει, έχει
απλωθεί σαν σάρα πάνω στους στενούς δρόμους των κάθετων βουνοπλαγιών,
κλείνοντάς τους ερμητικά!
Το αρχικό πλάνο της διαδρομής
πετάχτηκε στα
γρήγορα.
Όμως στο αυτοκίνητο, ήμασταν δύο πλοηγοί, με την ίδια τρέλα και κανάλι
επικοινωνίας. Οι αποφάσεις έρχονταν αβίαστα.
Από εδώ θα περάσουμε,
εκεί θα πάμε. Ο ένας οδηγεί σβέλτα, ο άλλος την "ψάχνει" τη
δουλειά. Τίποτα δε μας σταματά...
Σχεδόν...Ο πρόσφατος χειμώνας είχε διαφορετική
άποψη. Αμέτρητες φορές πισωγυρίσαμε. Κάπου εδώ μας έλειψε η
μοτοσυκλέτα. Στη σχεδίαση είναι αναντικατάστατη. Η ανίχνευση της
διαδρομής και τα όποια λάθη και αδιέξοδα «καλύπτονται»
γρήγορα.
Από την άλλη, η σχεδίαση με το αυτοκίνητο είναι σαφώς πιο χλιδάτη,
έχεις όλο τον ψηφιακό εξοπλισμό μαζί, δεν βρέχεσαι και έχεις.... και
παρέα! Αρκεί να μην βρεθείς σε αδιέξοδο.
Ε! Δεν μπορείς να τα έχεις όλα!
Όπως πάντα, προσπαθήσαμε να πάρουμε τα πιο ξεχασμένα δρομάκια. Περάσαμε
καταπληκτικά μέρη που θα διεγείρουν κάθε αίσθηση.
Ψυχική αγαλλίαση,
εφορία – τόσο που το μάτι δεν χορταίνει και φωτογραφικός φακός
αδυνατεί να αποθανατίσει επακριβώς!
Ανεφοδιασμός στην Αρτοτίνα, από τα αποθέματα ανάγκης του
Καφεζαχαροπωροπαντοπωλείου.
Ευτυχώς που το βρήκαμε, γιατί το
Patrolακι, αν όχι υπερβολικά, το καιει το πελεκούδι!
|
 Η
διαδρομή όλο και ομορφότερη. Κάθε πέρασμα, κάθε ποτάμι, κάθε
ξεχασμένο δρομάκι είναι πιο όμορφο από το προηγούμενο. Έχει νυχτώσει
πλέον και εμείς βρισκόμαστε στον πιο εγκαταλελειμμένο δρόμο που έχουμε
συναντήσει μέχρι τότε.
Αμέτρητες στάσεις, για να τον καθαρίσουμε από πέτρες, περάσματα από
νεροφαγώματα, σαρίσματα και στεναδούρες.
Το κακό με μένα και τον Doc,
είναι ότι ο ένας είναι πιο
τρελός από τον
άλλο. Ο καθένας μόνος του, θα είχε βάλει το stop λίγο πιο νωρίς.
Τώρα
όμως ο ένας παρασέρνει τον άλλο και δίνει θάρρος – θράσος να
προχωρήσουμε πιο κάτω, να
ρισκάρουμε λίγο παραπάνω.
Έχουμε κάνει μόλις 2,5 χιλιόμετρα από το τελευταίο εγκαταλελειμμένο
χωριό και ένας συνδυασμός από κατεβασιά και ένας μεγάλος βράχος,
ευτυχώς βάζει το τέλος για σήμερα.
Είναι περασμένες 21:00. Άντε να
στρίψεις το Patrolάκι στη στεναδούρα. Όπισθεν για αρκετά και με τις
χίλιες και μανούβρες το γυρίζουμε.
Στο χωρίο είμαστε εμείς και....
εμείς.
Μεγάλη Παρασκευή θα περίμενες να
πέσεις στην περιφορά του Επιταφίου. Να δεις έναν άνθρωπο στη
μεγαλοπρεπή εκκλησία. Όμως τίποτα.
Η απόλυτη εγκατάλειψη. Μόνο τα φώτα
στους έρημους δρόμους θυμίζουν ότι είμαστε κοντά στον πολιτισμό.
Ένα τρελό ανεμοβρόχι έρχεται για να συμπληρώσει τη μέρα ή για να μας
τιμωρήσει για την απερισκεψία μας να μην προμηθευτούμε ξηρά τροφή.
Ήταν
τόση η –με το συμπάθιο- καύλα μας όλη τη μέρα που το μόνο που μας
ένοιαζε ήταν να προχωράμε, να σχεδιάζουμε, να βρίσκουμε νέους δρόμους
και ... να συμπληρώνουμε βενζίνη στο τουτού. Για τον εαυτό μας, τίποτα!
Τρώμε τα τελευταία φρούτα που έχουμε και ... μασάμε μαστίχα. Ο
πονοκέφαλος από την αφαγία, το συνεχές κοπάνημα από τις διαλυμένες
σούστες του Patrol και το καυσαέριο που μπαίνει από παντού, ήρθε για να
συμπληρώσει το ... γλυκό.
Είχαμε "γράψει" 140 χιλιόμετρα ειδικής, έχοντας κάνει ... ούτε που
ξέρουμε πόσα «πραγματικά».
Ξεραθήκαμε στην κυριολεξία., στη μέση του πουθενά, μέσα στις σκηνές,
κάτω από κρύο και βροχή που έπεφτε με το τουλούμι....
Μεγάλο Σάββατο,
σηκωθήκαμε ξεκούραστοι αλλά.... πεινασμένοι σαν λύκοι.
Όπως – όπως τα πράγματα πετάχτηκαν στην καρότσα και βουρ για το σημείο
που αφήσαμε χθες.
Με το φως της μέρας το πέρασμα στο ρυάκι – σάρισμα έγινε πανεύκολα.
Μετακινήσαμε τον βράχο με τον εργάτη και ροβολήσαμε την κατηφόρα για το
πέρασμα στο ποτάμι.
Ένα από τα 30+ περάσματα που έχει η διαδρομή. Ήταν όμως και το
καλύτερο.
Κινείσαι για 1+ χιλιόμετρα μέσα στη βατή κοίτη, με τη βλάστηση
να οργιάζει στην κυριολεξία δίπλα σου.
Ουρανό δε βλέπεις!
Ο συνδυασμός φαράγγι – βλάστηση σε μεταφέρουν σε ένα παραμυθένιο κόσμο.
Η διαδρομή ίσα που διακρίνεται μέσα στην πρωινή πάχνη....
|
 Μετά
το ποτάμι, βλέπουμε το χωριό που χθες βράδυ από απέναντι, μόλις που
διακρίναμε τα φώτα του....
Το χωριό – στόχος, που έμοιαζε με την άφταστη Ιθάκη.
Αρχίσαμε την ανάβαση, εν μέσω βράχων και.... αγελάδων, από ένα δρόμο
που είχε να περαστεί εδώ και χρόνια. Μέχρι που μετά από ένα ρέμα, ένα
σάρισμα είχε φράξει οριακά το δρόμο.
Τόσο που να μην μας αποτρέψει από το να συνεχίσουμε και τόσο όμως, που
να καθυστερήσουμε ώρες....
Περισσότερες από όσες
υπολογίζαμε....
Στην πρώτη προσπάθεια, μετά από λίγο σκάψιμο, ο δρόμος υποχωρεί στον
πίσω εξωτερικό τροχό, και το Patrol κρέμεται οριακά στο χείλος του
μικρού γκρεμού, έτοιμο να τουμπάρει! Τέλος!
Όλος ο εξοπλισμός που κουβαλούσαμε χρειάστηκε, ιμάντες, γρύλος,
τροχαλίες, σχάρες, ράμπες, σχοινιά, αλλά πάνω από όλα ο εργάτης και ΟΛΟ
του το συρματόσχοινο για να φτάσει στο απέναντι -πολύ- μακρινό δέντρο.
Οι κασμάδες και οι τσάπες δούλευαν υπερωρίες, τα χέρια έβγαλαν
καντήλες και πάνω από δύο κυβικά λάσπης βγήκαν προκειμένου να στρωθεί
το έδαφος...
Βλέπετε, οι τελειωμένες σούστες... δεν επιτρέπουν πλάγιες κλίσεις!
Με τον εργάτη, για να μην σπινάρουν οι τροχοί και χαλάσουν τα πατήματα
και τον ιμάντα δεμένο από τη σχάρα για να.... μην τουμπάρει το αμάξι,
βγήκε τελικά μετά από 3 ώρες δουλειά!
Το διπλανό χωριό
«Ιθάκη» έμοιαζε παράδεισος. Το λιγοστό φαί από τους
5
κάτοικους που περίμεναν μαζί την ανάσταση ήταν αμβροσία σωτήρια.
Τα κόκκινα αυγά, μια κονσέρβα και μια τηγανιά πατάτες, ήταν η πρόωρη
«μαγειρίτσα» μας, που μας στύλωσε για την συνέχεια.
Μια συνέχεια που έμελλε να είναι βρόχινη, με το αυτοκίνητο να παίρνει
την εκδίκηση από την μοτοσυκλέτα.
Η λάσπη δικαιώνει τα ακριβά μας λάστιχα αλλά και οι κλεισμένοι
«ασυντήρητοι» δρόμοι συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν....
Η πρόσβαση σε κάθε κατοικήσιμο χωριό αρκείται σε ακτινικούς δρόμους,
αλλά για να πας από το ένα στο –διπλανό- άλλο, πρέπει να ξεσκιστείς στο
κύκλο!
Από τα 1400 υψόμετρο, πρέπει να κατέβεις στο φαράγγι, 1000 μέτρα πιο
κάτω, για να διασχίσεις τον Εύηνο και τους παραποτάμους τους, μέχρι να
ξανανέβεις στα χιόνια για το απέναντι χωριό!
Και ξαφνικά, κοιτάς απέναντι, και βλέπεις τον δρόμο που βρισκόσουν 3
ώρες πριν, που απέχει μόλις.... 400 μέτρα στην ευθεία... Μαγεία!
|
 Κοιτώντας
από ψηλά τους ολοκάθετους γκρεμούς σε πιάνει δέος!
Τόσο, που απορείς για το πώς ανοίχτηκαν αυτοί οι δρόμοι στο βουνό!
Κάθετες πλαγιές, σκαμμένες ίσα ίσα για ένα αυτοκίνητο.
Από πάνω βράχος, από κάτω το χάος! Μόλις που διακρίνεται ο Φιδάρης
Εύηνος, σαν.... ρυάκι!
Τοπία που κόβουν την ανάσα, και αυτομάτως το γκάζι! Κανείς τρελός δεν
τολμά να πάει πάνω από το 50% της ταχύτητας, αφού για το παραμικρό
λάθος δεν υπάρχει συγχώρεση!
Στο βάθος, το τεράστιο φράγμα του Εύηνου φαντάζει σας το όγδοο θαύμα
του κόσμου!
Ο «τερματισμός» πλησιάζει. Ένας τερματισμός, που μετά από
260
χιλιόμετρα ειδικής (ξέχωρα τα 110 της πρωινής απλής) μας βρίσκει μετά
από δύο μέρες στο βουνό, 25 ώρες οδήγησης, 500 χωμάτινα χιλιόμετρα, και
10 km/h μέση ωριαία....
Η δική μας Ιθάκη φάνηκε.... το ζουμί βγήκε.
Μένει η επιστροφή πλέον, που θα γραφτεί σε δεύτερο χρόνο. Τώρα, το μόνο
που σκεφτόμασταν ήταν να προλάβουμε την Ανάσταση.... με δικούς μας
ανθρώπους.
Δυο ώρες μέχρι τη Ναύπακτο, και άλλες τόσες μέχρι τα Άσπρα Σπίτια,
προλάβαμε στο τσακ.
Το patrolάκι την είχε κάνει τη δουλειά του, έστω και με λυμένο το
ρουλεμάν μπροστά, έστω και στα τελειωμένα του γηρατειά....
Ποτέ δεν πίστευα ότι η Ρούμελη είναι τόσο όμορφη....
Ποτέ δεν περίμενα ότι τα μαγικά μέρη είναι τόσο κοντά, αλλά συγχρόνως
και τόσο μακριά....
Αυτοπροστατεύονται για να μείνουν μαγικά, περιμένοντας κάποιους ωραίους
τρελούς σαν και μας να τα ανακαλύψουμε, κάποιους άλλους τρελούς σαν και
σας να τα δείτε, και όλους μαζί τους τρελούς να τα σεβαστούμε, να
υποκλιθούμε στην μαγεία τους, και να απομακρυνθούμε διακριτικά από αυτά
με τις δυνατότερες αναμνήσεις, έπειτα από ένα ταξίδι που μας γέμισε με
δέος, απορία, και υποσχέσεις.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να θεωρήσω «αγώνα» μια τέτοια
διαδρομή....
Ποτέ, κανένας αγώνας, δεν θα μπορούσε να μας στερήσει την χαρά αυτού
του υπερθεάματος....
Ποτέ καμία «μέση ωριαία» δεν θα πιαστεί αφού το
«φρένο» της φύσης παγιδεύει το βλέμμα σου....
Αγώνας μας είναι το ταξίδι....
Κείμενα – Φωτογραφίες: [Σπύρος Κατσιμαλής – Δημήτρης Αθανασουλόπουλος – Duo «Στούκες»]
|
|
|
More articles
|
|
| |
|
