| |
Πρώτο μέρος:
Αθήνα - Κέιπ Τάουν με Hyundai i20- i30: Μέρος πρώτο - Ξυπόλυτος
μαραθώνιος
Δεύτερο μέρος:
Αθήνα – Κέιπ Τάουν με Hyundai i20 – i30: Δεύτερο μέρος -
Κινεζοκρατούμενο Σουδάν
Αθήνα - Κέιπ
Τάουν με Hyundai i20 - i30: Τρίτο μέρος - Κόκκινα «κουρσάκια»
στη Μαύρη Ήπειρο
Ανθρώπινο Μαλάουι
Το κομβόι θα έπαιρνε το δρόμο Α104 για την πόλη ΜΆμπέγια, στα σύνορα
του Μαλάουι, ο δε Γιάννης ταξί, για να γυρίσει 900 km πίσω, στο Νταρ
ες Σαλάμ, αφού πέταγε για Ελλάδα.
Μας ξύπνησε το πρωί για άλλη μια φορά ο μουεζίνης και λίγο αργότερα
μουσικές μας προέτρεψαν να επισκεφτούμε με τον Κωστή τη χριστιανική
θρησκευτική συνάθροιση. Μια παλιά αποθήκη είχε μετατραπεί σε
εκκλησία, που το εσωτερικό της, πραγματικό στολίδι, φιλοξενούσε
εξαμελή χορωδία, αρμόνιο και μουσικά όργανα.
Ο πάτερ ευλογούσε και στα διαλείμματα έπαιζε μουσική ενώ οι πιστοί
χόρευαν σε ρυθμούς ρέγκε που θύμιζαν Μπομπ Μάρλεϊ σε συναυλία.
Τέτοιου είδους εκκλησιαστικές συναθροίσεις, σε υπαίθριους χώρους,
συναντήσαμε πάμπολλες φορές στη διαδρομή μας.
Φυτείες μπανάνας και τσαγιού ξεδιπλώνονταν μπροστά μας μέχρι το
πέρασμα των συνόρων.
Στα σύνορα με το Μαλάουι δεν είχαμε βίζες και αναγκαστήκαμε να
χρησιμοποιήσουμε την ελληνική γυναικεία τσαχπινιά της Ιωάννας και τη
διπλωματία της Σιμόνης γιατί θα μέναμε εκεί αμανάτι.
Έτσι καταφέραμε να πάρουμε ομαδική άδεια εισόδου στη χώρα, με την
προϋπόθεση εντός 4 ημερών να εκδοθούν τα νόμιμα στην πρωτεύουσα
Λιλόνγκουε. Το πιστοποιητικό υγείας εδώ μας χρειάστηκε, γιατί η χώρα
ήδη είναι βεβαρυμμένη από το AIDS και την ηπατίτιδα. Εσείς μη
δοκιμάσετε να μπείτε στο Μαλάουι αν δεν έχετε εξασφαλίσει τις βίζες
από πριν.
Επίσης φροντίζετε πάντοτε να παίρνετε λίγο συνάλλαγμα από τα σύνορα
–ας είναι και στη μαύρη αγορά– μέχρι να βρεθείτε στην πρώτη τράπεζα.
Το δολάριο σε όλες τις αφρικανικές χώρες υπερισχύει έναντι του ευρώ
αυτή την περίοδο και καλό είναι να έχετε νομίσματα μικρά αλλά
τελευταίας κοπής γιατί πολλοί δεν τα ανταλλάσσουν.
Επίσης πρέπει να έχετε γεμάτα τα ρεζερβουάρ σας από πριν, γιατί
μπορεί να μείνετε από καύσιμα λόγω έλλειψης συναλλάγματος αλλά και
λόγω μη ύπαρξης καυσίμων, μιας και η χώρα στο θέμα αυτό δεν είναι
αυτοδύναμη.
Εδώ θα βρείτε αμόλυβδη βενζίνη αναμεμιγμένη με αιθανόλη σε ποσοστό
τουλάχιστον 20%. Αυτό σημαίνει ότι πηγαίνεις αναγκαστικά με μια
ταχύτητα παρακάτω. Τα αυτοκίνητα σέρνονται. Αυτή η φτωχή χώρα, με
κατά κεφαλή εισόδημα 800 δολάρια το χρόνο, άντεξε στις λεηλασίες από
τους ισχυρούς και σήμερα προσπαθεί να ορθοποδήσει, αναπτύσσοντας τον
αγροτικό τομέα και λιγότερο τον τουριστικό. Η λίμνη Μαλάουι
ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε υψόμετρο 450 m.
Εκτείνεται κατά μήκος της χώρας, ορίζοντας φυσικά σύνορα 750km με τη
γειτονική Μοζαμβίκη. Τα νερά της καθαρά για να τα πιεις και να
κολυμπήσεις. Όμως ο νοτιοαφρικάνος λευκός εστιάτορας μας πληροφόρησε
ότι πέρυσι έναν κολυμβητή τον έφαγε η μαρμάγκα (ένας κροκόδειλος).
Δοκιμάσαμε ψαράκι στη πόλη Καπόρο, μάθαμε για την τιμολόγηση του
νερού και τη διαχείριση της εκεί «ΕΥΔΑΠ» και κατανοήσαμε γιατί
γίνεται το κουβάλημα με τα μπιντόνια.
Στα ψαροχώρια, που βρίσκονται σε όλα τα κατάφυτα παράλια της λίμνης,
παρακολουθήσαμε τις ακούραστες μανάδες με τα παιδιά στην πλάτη, να
κουβαλούν ολημερίς 25κιλα καλάθια με άμμο, φτιάχνοντας τον δικό τους
μικρό λόφο, μπας και τον αγοράσει κάποιος έμπορος υλικών οικοδομών,
έναντι τριών δολαρίων.
Δοκιμάσαμε στο δρόμο ψημένα καλαμπόκια και φωτίσαμε παράγκες και
πρόσωπα με τα δώρα μας. Διανυκτέρευση στην πόλη Νικότα Κότα, για
άλλη μια φορά σε ξενοδοχείο με τις απαραίτητες κουνουπιέρες και
μπόλικο κουνουπέλαιο, τόσο που κινδυνεύαμε να πάθουμε εγκαύματα.
Δεν θα ξεχάσω το δείπνο στην μπαλκονάρα του Νοτιοαφρικάνου
τυχοδιώκτη με την απίστευτη θέα και την αρχιτεκτονική του κτιρίου
(τύπου χασιέντα με διακοσμητικά... λεβητοστάσιου), τις περίτεχνες
ξύλινες ψαρόβαρκες και το ξεκόλλημα του i20 από την άμμο με τη
βοήθεια της ξεβράκωτης πιτσιρικαρίας.
Επισκεφτήκαμε επίσης μια μικρή μονάδα παραγωγής biodiesel. Οι πρώτες
ύλες είναι κυρίως φυτικά έλαια μαγειρικής, τα οποία έχουν ήδη
χρησιμοποιηθεί.
Το στήσιμο των μηχανημάτων είναι δικής τους επινόησης, με γνώμονα
την απλότητα και εφικτότητα της τεχνικής συντήρησης. Χρησιμοποιούν
κυρίως αντλίες πισίνας και οι θερμοθάλαμοι ζύμωσης είναι
τροποποιημένοι θερμοσίφωνες. Το τελικό προϊόν είναι 20% φθηνότερο
από το κανονικό diesel. Η κυβέρνηση του Μαλάουι, επιδοτώντας αυτές
τις παραγωγές, ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα και μειώνει την
εισαγωγή diesel.
Η πρωτεύουσα Λιλόνγκουε, νεοσχεδιασμένη, μας έδινε την εικόνα του
εμπορικού σταθμού.
Πολλές πολυεθνικές έχουν στήσει εδώ το χορό τους. Συρματοπλέγματα
και ηλεκτροφόρα καλώδια φροντίζουν για την ασφάλεια των κατοίκων και
των επισκεπτών. Τακτοποιήθηκαν οι βίζες, το φεγγάρι ξαναγέμισε κι
ένας μικρός ελληνικός αμφορέας κατέληξε στα χέρια της υπευθύνου
Ανάπτυξης και Ενέργειας της χώρας, τιμής ένεκεν.
Αντιθέσεις της Ζάμπια
Το ημερολόγιο έλεγε 25 Αυγούστου όταν ξανασυνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Ένα διωράκι και περάσαμε στη Ζάμπια λίαν ευκόλως. O Great East Road
χωρίς ενδιαφέρον, μονότονη σαβάνα σε αντίθεση με το Μαλάουι.
Βαρεμάρα που διακοπτόταν από κάποιες παρακάμψεις που κάναμε για
βενζίνη. Μπόλικη χωματίλα αλλά και καπνίλα μαζί, από τις φωτιές στα
δάση. Λασποκαλύβες στη διαδρομή, έκαναν το τοπίο λίγο πιο ενδιαφέρον
με την αρχιτεκτονική τους.
Σε μια από αυτές, μαζί με αρκετά γυναικόπαιδα, παρακολουθήσαμε το
τελετουργικό ενηλικίωσης νεαρών κοριτσιών – αφού πρώτα ασημώσαμε για
να μπούμε. Η δασκαλίτσα του χωριού φρόντισε να διαχειριστεί με τον
καλύτερο τρόπο το φωτοβολταϊκό δωράκι και μας υποσχέθηκε ότι θα το
παρουσίαζε στους μαθητές του σχολείου της.
Τα χιλιόμετρα μέχρι τη Λουσάκα πολλά και είπαμε να ψαλιδίσουμε τη
διαδρομή σταματώντας στην τοξωτή γέφυρα του ποταμού Λουάνγκουα.
Φωτογραφίες, κουνούπια διψασμένα και στρατιώτες που ήθελαν
κουβεντολόι, μας έπιασε το βράδυ. Ευτυχώς η λότζα της τρελοεγγλέζας,
σε 4,5 km χώμα από εκεί, φρόντισε να μας αποζημιώσει. Περίβλεπτα
δωμάτια με κουνουπιέρες, σχεδόν παραμυθένια, μας περίμεναν.
Δεκάδες τζιπάρες είχαν κατασκηνώσει στο camp και τα αφεντικά τους
χάζευαν τα δύο κοκκινάκια μας. Στην απορία τους «ήρθατε από την
Ελλάδα με αυτά;», τους είπαμε όχι, μόλις τώρα τα κατεβάσαμε από το
τρένο!
Το ξημέρωμα μάς βρήκε να παρακολουθούμε τους κροκοδείλους που κάνανε
βόλτα στα ήσυχα νερά του ποταμού. Η βλάστηση οργιαστική. Ψαράδες
έριχναν κάτι κατεστραμμένα δίχτυα, περιμένοντας να πιάσουν τι;
Δεν ήταν περίοδος βροχών, γιΆαυτό δεν είχαν καλές ψαριές, μας
εξήγησαν. Στην όχθη σιγόκαιγε μια φωτιά κι ένας εφευρετικός νεαρός
ζέσταινε την άκρη μια χατζάρας για να κάνει συγκολλήσεις με καλάι σΆ
ένα παλιό ραδιοφωνάκι.
Στη σκεπή της καλαμοκαλύβας δε, υπήρχε ένα μικρό φωτοβολταϊκό για να
φορτίζει την κατεστραμμένη μπαταρία του ραδιοφώνου. Τα μάτια όλων
των ντόπιων, θολά. Αιτία, η «τύπου μπύρα» όπως τη λένε εδώ, δηλαδή
σακουλάκια αποστάγματος από ζαχαροκάλαμο, με 45 αλκοολικούς βαθμούς
κι ένα κάρο αρρώστιες μαζί.
Πολλοί πίνουν από δαύτο και κάτι καρβουνιάρηδες στο δρόμο, που
βρήκαμε λίγο παραπάνω, μας εξήγησαν ότι προτιμούν το λήθαργο από την
πραγματικότητα.
Φτώχια και των γονέων, που λέμε. Κατά τα άλλα, βαμμένες καλύβες
κάνουν διαφημιστική προπαγάνδα σε ένα λαό που το 50% μαστίζεται από
AIDS και ο μέσος όρος ζωής είναι τα 35 χρόνια.
Ενόσω το κουβάρι ξετυλιγόταν, εμάς τους Ελληνάρες μας βρήκε το βράδυ
στη Λουσάκα, να καλοπερνάμε τρώγοντας γιουβετσάκι, μακαρόνια και
μουσακά, ανάμεσα σε φίλους: τον πρόεδρο της κοινότητας και την
ομήγυρη, τον Γιάννη το λεβέντη που φρόντισε για όλα, ακόμη και για
γιαούρτια της περιοχής.
Όσους δεν τους χωράει η Ελλάδα, τους δέχεται μια άλλη χώρα και
τελικά οι περισσότεροι βρίσκουν το δρόμο τους. Διψασμένοι όλοι για
πληροφόρηση, ακόμη και ο εκεί Γραμματέας Ανάπτυξης, άκουγαν με
ενδιαφέρον τα λεγόμενά μας.
Δεν θα ήθελα να πω τα επώνυμα των ανθρώπων,μόνο ένα ευχαριστώ στον
πρόεδρο των φαρμακοποιών του κόσμου Σπύρο και την κυρία Ελένη, την
ηλικιωμένη αλλά λεβέντρα Ελληνίδα επιχειρηματία, που οργάνωσαν όλη
αυτή τη μάζωξη. Το βράδυ έφτασε από την Ελλάδα κι η Όλγα, φέρνοντας
μαζί της το γέλιο και τη φρεσκάδα της.
Την επομένη, αναχώρηση ώρα 5 το πρωί για τη λίμνη Καρίμα. Είναι
αποδέκτις των υδάτων του ποταμού Ζαμβέζη και αποτελεί το φυσικό
σύνορο μεταξύ της Ζιμπάμπουε και της Ζάμπια. Έτσι, περί τα τέλη του
Ά60, οι δύο χώρες αποφάσισαν από κοινού να δημιουργήσουν ένα φράγμα
300 μέτρων με τρία περιφερειακά στόμια από την κάθε πλευρά, να
τοποθετήσουν 6 γεννήτριες και να συνδιαχειρίζονται τα 500 MW που
παράγονται. Η εδώ κινέζικη εργολαβία κοντεύει να αποπερατώσει άλλες
δύο μονάδες και να προσθέσει άλλα 400 MW στο δίκτυο, με ανταλλάγματα
που μέχρι τώρα κανείς δεν ξέρει αλλά μόνο φαντάζεται...
Επόμενος σταθμός το Λίβινγκστον, για να απολαύσουμε το μεγαλούργημα
της φύσης, τους καταρράκτες της Βικτώρια. Καθώς τους προσεγγίζαμε
βλέπαμε ένα σύννεφο να ενώνεται πραγματικά με τη βάση του ποταμού.
Πού να φανταστούμε ότι η πίεση από την πτώση του νερού στο φαράγγι
θα δημιουργούσε ένα τόσο μεγάλο και ισχυρό ανοδικό ρεύμα.
Πεντακόσια εκατομμύρια κυβικά νερό την ώρα, με 170 μέτρα υψομετρική
διαφορά, δημιουργούν ένα θέαμα που σε αφήνει εκστατικό. Δεν
παρέλειψα, μαζί με δύο τολμηρούς από την παρέα (Όλγα και Γιάννη), να
κολυμπήσουμε λίγο πριν το ποτάμι πέσει στο κενό. ¶λλα μέλη της
ομάδας απαθανάτισαν την ξεχωριστή αυτή στιγμή πετώντας με
ελικόπτερο. Κατά τα άλλα, το Λίβινγκστον είναι άχρωμο και άοσμο.
Θέλοντας να προσθέσουμε και λίγη ζεστασιά στο οδοιπορικό μας,
ψωνίσαμε από ένα μεγάλο super market πολλά καλούδια και κάναμε
ένα ωραίο μπάρμπεκιου ανάμεσα σε φιλόξενες οικογένειες ενός χωριού
όπου το φως ήταν πολυτέλεια. Για επιδόρπιο είχαμε σκάψιμο με τα
χέρια ένα μισαωράκι για να ξεκολλήσουμε τα αυτοκίνητα από τις
τοπικές αμμοπαγίδες. Εκεί χαιρετίσαμε αρκετούς από την ομάδα και
κατευθυνθήκαμε για τη γειτονική Μποτσουάνα.
«Πολιτισμός» στην Μποτσουάνα
Σε μία ώρα ήμασταν στα σύνορα, διασχίσαμε με φέρι τον ποταμό Τσόμπε
και μπήκαμε στη χώρα. Η διαδικασία σχετικά εύκολη και γρήγορη. Η
Μποτσουάνα δεν χρειάζεται βίζα, αλλά από την άλλη το παζάρι στη
μαύρη αγορά του πετρελαίου ανθίζει. Η χώρα είναι πανάκριβη για τα
αφρικανικά δεδομένα,μιας και τον ορυκτό πλούτο της τον
διαχειρίζονται εβραιο-αμερικάνικα τραπεζικά κεφάλαια και Ολλανδοί
επενδυτές.
Η Μποτσουάνα φημίζεται για τα μεγάλα της πάρκα. Σε ένα από αυτά
περιηγηθήκαμε την επομένη, κάνοντας ένα 3ωρο σαφάρι. Χρειάζεται εκεί
προσοχή όταν πέφτει το σκοτάδι, γιατί συναντάς πολλούς ελέφαντες να
κόβουν βόλτες ακόμα και στον εθνικό δρόμο. Μην τους φοβίσετε, γιατί
μπορεί μετά να σας ψάχνουν...
Το τοπίο μονότονο, οι ευθείες ατελείωτες και πριν φτάσουμε στο
Φράνσισταουν, κοντά στην πόλη Νάτα, επισκεφτήκαμε το Σουάπαν.
Πρόκειται για μεγάλες επίπεδες εκτάσεις όπου κάποτε υπήρχε πολύ
νερό, αλλά τώρα μόνο αλάτι και λιγοστό νερό. Ένα απόκοσμο σεληνιακό
τοπίο, απέραντο σαν την έρημο, όπου κυριαρχούσε η ησυχία – και η
μαγεία την ώρα που έδυε ο ήλιος.
Στο Φράνσισταουν, το βράδυ μετά τις 10 όλα είναι κλειστά. Μόνο ένα
φαστφουντάδικο κάλυψε την πείνα μας. Μοντέρνα αλλά όχι φιλόξενη θα
χαρακτήριζα την πόλη, με τις τιμές των ξενοδοχείων να αγγίζουν τα
100 ευρώ τη βραδιά. Στο δρόμο για την πόλη Γκαμπορόνε, πρωτεύουσα
της χώρας, κάναμε δύο επισκέψεις.
Η πρώτη σε ένα φράγμα, που παρέχει με έναν αγωγό το πόσιμο νερό της
πρωτεύουσας και με ένα δεύτερο τροφοδοτεί ένα ορυχείο χρυσού της
περιοχής. Η δεύτερη επίσκεψη ήταν στο Παραπάι, σε ένα εργοστάσιο
παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που λειτουργεί με λιγνίτη.
Αν δεν έχεις ειδικές αδειοδοτήσεις δεν μπορείς να επισκεφτείς τίποτα
στην Μποτσουάνα. Επιπλέον η ταχύτητα ελέγχεται ασυστόλως. Οι κλήσεις
πέφτουν βροχή κι εμείς δεν τη γλιτώσαμε. Αυτό ήταν πολύ χρονοβόρο κι
επώδυνο, μας έβγαλε όχι μόνο έξω από το πρόγραμμα αλλά κι από τα
ρούχα μας.
Η Γκαμπορόνε φάνταζε πλούσια, αλλά όπως μας πληροφόρησαν είναι λίαν
επικίνδυνη το βράδυ. Ο Κωστής πήρε από εδώ το λεωφορείο για
Γιοχάνεσμπουργκ κι εμάς μας βρήκε η 1η του Σεπτέμβρη να μπαίνουμε
στη Νότια Αφρική.
Χάπι εντ στη Σαουθάφρικα
Νότια Αφρική. Το 50% της έκτασής της είναι έρημος, όπως και στη
Μποτσουάνα, αλλά είναι μια χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο – και
μεγάλες κοινωνικές διαφορές. Οργανωμένη, με καλούς δρόμους και
ευρωπαϊκές πόλεις. Ο πρέσβης στην Πρετόρια μας περίμενε στο σπίτι
του, έχοντας προγραμματίσει το ίδιο μεσημέρι συνάντηση με τη Γενική
Γραμματέα του Υπουργείου Ανάπτυξης της χώρας.
Θα χαρακτήριζα τον πρέσβη τον πιο ειλικρινή του ταξιδιού μας, μιας
και μου επιβεβαίωσε την «εγκατάλειψη» της ελληνικής ομογένειας από
τους Έλληνες ιθύνοντες. Το ίδιο απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς
Γιοχάνεσμπουργκ όπου μας περίμενε το τελευταίο μέλος της ομάδας, η
Κατερίνα.
Η έκταση των δύο πόλεων, Πρετόρια και Γιοχάνεσμπουργκ, είναι τόσο
μεγάλο που σε λίγα χρόνια θα ενωθούν. Μείναμε σε ένα προάστιο στα
βόρεια της πόλης και οι μετακινήσεις μας ήταν επιλεκτικές. Το Σοβέτο
έχει γίνει αξιοθέατο πια. Μια βόλτα στο μεγάλο στάδιο όπου έγινε και
ο τελικός του Μουντιάλ, μας απέδειξε για άλλη μια φορά το τι
σημαίνει γκέτο.
Η πιο σημαντική επίσκεψη για μένα, έστω κι αν δεν είχε μεγάλη
διάρκεια, ήταν στο μουσείο του Απαρτχάιντ. Αυτός ο οικονομικός
γίγαντας έχει καταφέρει, με τεχνάσματα και οργανωμένη προπαγάνδα, να
εξουδετερώσει οποιαδήποτε μαύρη πρωτοβουλία. Είχαμε ακούσει πάρα
πολλά περί εγκληματικότητας, αλλά δεν την διαπιστώσαμε και η εικόνα
που μου δημιουργήθηκε ήταν μάλλον θετική και όχι αρνητική.
Μέλη της ομάδας είχαν συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα με μια
εξέχουσα ελληνική φυσιογνωμία, τον κ. Γιώργο Μπίζο που είναι επί
χρόνια συνήγορος του Νέλσον Μαντέλα, παλιού συμμαθητή του στη Νομική
και φίλου του.
Μετά από δύο διανυκτερεύσεις στο Γιοχάνεσμπουργκ, αποχαιρετίσαμε τη
Σιμόνη και οι έξι που απομείναμε κατευθυνθήκαμε για το Πορτ
Ελίζαμπεθ. Ενώ είχαμε σχεδιάσει να περάσουμε από την άχαρη ενδοχώρα,
αποφασίσαμε να αλλάξουμε πορεία και να συναντήσουμε τον Ινδικό
ωκεανό.
Στη διαδρομή μας, καταγράφηκε ένα μικρό υδροηλεκτρικό φράγμα στην
πόλη Μπέθλεεμ, αλλά οι ανεμογεννήτριες στο Πορτ Ελίζαμπεθ
αποδείχτηκαν μαϊμού. Υπήρχε μόνο μία. Μεγάλα βοσκοτόπια, οι ορεινοί
όγκοι λιγοστοί και η θέα του ωκεανού επιτέλους λυτρωτική.
Στο Τζέφρις Μπέι, μικρή παραλιακή πόλη και σημείο συγκέντρωσης για
σερφίστες, με βρήκε η ανατολή να περπατάω στην παγωμένη άμμο, να
κολυμπάω σε παγωμένα κύματα, να μαζεύω κοχύλια γεμίζοντας ενέργεια,
ενώ ο Χρήστος και ο Γιάννης γέμιζαν τις διψασμένες φωτογραφικές
μηχανές τους.
Ο δρόμος που ενώνει τις νότιες πόλεις λέγεται Γκάρντεν Ρόοτ και σας
προτείνω ανεπιφύλακτα να γίνει τουριστικός προορισμός σας. Πρέπει
όμως να είσαστε έτοιμοι να συμβιβαστείτε με το οξύμωρο, δηλαδή την
περιφραγμένη παραγκούπολη δίπλα στην υπερβολική πολυτέλεια. Περάσαμε
από το πάρκο Τσιτσικάμα και ο Γιάννης δοκίμασε μαζί μου το θάρρος
του κάνοντας bungee jumping από την τοπική γέφυρα με ύψος 216 μέτρα.
Ο μήνας έγραφε 5 και γιόρτασα τα γενέθλιά μου με μια μικρή δόση
αδρεναλίνης. Καταπράσινοι λόφοι, πρόβατα, στρουθοκάμηλοι και όλα τα
ζωντανά σε βοσκή. Ο φάρος στο ακρωτήριο Αγκούλιας, που φέγγει σε
απόσταση 30 μιλίων, φάνταζε παραμυθένιος στο βραδινό σιγόβροχο. Εδώ,
βλέπετε, ενώνονται οι δυο ωκεανοί, Ινδικός κι Ατλαντικός, και λίγο
πιο έξω στα ανοιχτά βρίσκονται τα συντρίμμια πολλών πλοίων, από αυτά
των εξερευνητών μέχρι πρόσφατα του ελληνικού «Καποδίστριας».
Το θέαμα σε συνεπαίρνει και σε μαγνητίζει. Όσο πλησιάζαμε προς το
τέλος, το άγχος μου μεγάλωνε και τα συναισθήματά μου κορυφώνονταν.
¶ντε να φτάσουμε. Λίγο ακόμα και νάσου μπήκαμε στο Κέιπ Τάουν.
Επιβλητικό το Τέιμπλ Μάουντεν, ορθώνεται στην πλάτη της σύγχρονης
μεγαλούπολης, προστατεύοντάς την από τους νότιους ανέμους και
εξάπτοντας τη φαντασία πολλών αναρριχητών και αιωροπτεριστών.
Το κρύο αυτή την εποχή ήταν τσουχτερό. Ο Ατλαντικός ξεχύνεται
μπροστά, μέχρι το ακρωτήρι της Καλής
Ελπίδας όπου ξεκουραστήκαμε για δύο ώρες, οδηγοί, συνοδηγοί και
αυτοκίνητα.
Είχαμε φτάσει αισίως στον προορισμό μας και η συνάντησή μας στο
Hellenic Club με Ελληνάρες, σαν τους Δημήτρηδες και σαν τον
Μητροπολίτη Σέργιο, θα μένει ανεξίτηλη στις μνήμες μας.
Τα ταξίδια της ζωής μας όμως δεν έχουν τελειώσει. Πάμε γιΆ άλλα,
ακόμα πιο δύσκολα. Δεν υπάρχουν τείχη ανυπέρβλητα, όλα γίνονται
σκάλες για να ανέβεις πιο ψηλά και να καταλάβεις ότι ο φόβος είναι
πρόσκαιρος αλλά η αναποφασιστικότητα παντοτινή.
Kείμενο: [Γιώργος Λάσδας]
Φωτογραφίες: [Σιμόνη Ζαφειροπούλου, Σωτήρης Χαϊμαντάς]
Σχετικά links
Green-Project.org
Πρώτο μέρος:
Αθήνα - Κέιπ Τάουν με Hyundai i20- i30: Μέρος πρώτο - Ξυπόλυτος
μαραθώνιος
Δεύτερο μέρος:
Αθήνα – Κέιπ Τάουν με Hyundai i20 – i30: Δεύτερο μέρος -
Κινεζοκρατούμενο Σουδάν
Αθήνα - Κέιπ
Τάουν με Hyundai i20 - i30: Τρίτο μέρος - Κόκκινα «κουρσάκια»
στη Μαύρη Ήπειρο
Σχετική συζήτηση στο
forum
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αθήνα - Τουρκία - Γεωργία
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αζερμπαϊτζάν - Τουρκμενιστάν
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Στα βάθη της Ανατολής
More articles
|
|
| |
|
