| |
Δεν είμαι από τους τύπους «δεν ήξερες - δε ρώταγες...» και ο φίλος μου
ο
Αντώνης ήταν ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος που γνώριζα, για να ρωτήσω
και ενδεχομένως να μάθω…
(... Άραγε ο Dr.
House MD να βγαίνει σε μοντέλο μηχανικού για Land Rover;)
Το
μεταχρονολογημένο παρόν...
Ο Ανταγωνισμός με τους φίλους
μου…
«μην το πάρεις, θα κάνεις μαλακία.» μου είπε συνοφρυωμένος.
«Γιατί ρε Αντώνη; Μια χαρά είναι το αυτοκίνητο. Και χώρους έχει, και
χώμα πάει, και εθνική είναι καλό, και φτηνό θα το πάρω… και στο κάτω
κάτω είναι και το πιο όμορφο της κατηγορίας του…» είπα εγώ προσπαθώντας
να υπερασπιστώ την επιλογή μου με μάλλον φαιδρά επιχειρήματα...
«κατ αρχήν είναι εγγλέζικο» μου απάντησε κι είχε ένα ύφος, σαν να έλεγε
ότι πάσχει από βουβωνική πανώλη (πανούκλα)…
«Και θα σε αφήσει, και θα πληρώσεις τον κούκο αηδόνι αν σου κάτσει
καμιά ζημιά… που όπως σε βλέπω και με βλέπεις θα σου κάτσει
δηλαδή… και θα τραβάς ότι τραβιέται επάνω σου.
Θα με θυμηθείς όταν θα θέλεις να έρθω να σε τραβήξω από το πουθενά..
αλλά θα πάρεις τα μπιπ μου…»
Περίπου έτσι είπε, κι εγώ φυσικά δεν κάθομαι να τα γράψω όλα επί λέξη
γιατί θα σηκώσει κουρνιαχτό απ’ το βρισίδι. Αλλά μπορώ να σας
διαβεβαιώσω πως μερικοί άνθρωποι έχουν ιδιαίτερο ταλέντο στο να
φτιάχνουν καινούργιες βρισιές σε ξένες γλώσσες.
Δεν μου εξέθεσε μερικά βασικά επιχειρήματα που ίσως (αν και δεν είμαι σίγουρος) θα μου
άλλαζαν γνώμη… όπως ότι για να ανοίξω την ηλιοροφή θα έπρεπε με το
αριστερό μου χέρι να στρίβω το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού ενώ
ταυτόχρονα θα ασκούσα την αρχαία τέχνη της βασκανίας (ξεματιάσματος).
Ότι το να την κλείσω, θα αποτελούσε θαύμα που μπορούσε να επιτευχτεί
μόνο μετά από επίκληση στην παναγιά τη βρεφοκρατούσα…
Ή πως το παράθυρο της πίσω πόρτας έχει poltergeist με δικό του
χαρακτήρα (είναι στοιχειωμένο μαμίσιο) και συχνά εκδηλώνεται με ήχους
και κινήσεις απρόβλεπτες.
Ή το ότι μπορεί να σου κάψει όλες τις λάμπες παντού, έτσι για να σου
αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας… γιατί ως γνωστόν, οι ελέφαντες δεν
έχουν λάμπες για να κάψουν. (Ούτε και φλάντζες εδώ που τα λέμε.)
Τελικά δεν τον άκουσα και παρά τις καλοδιατυπωμένες αντιρρήσεις του
πήγα, και με φόβο θεού πήρα ένα μεταχειρισμένο Freelander του σωτηρίου
έτους 1999. Πέρασε καιρός μέχρι να μου ξαναμιλήσει κανονικά ο Αντώνης
και είμαι πλέον σίγουρος πως έχασα πολλούς πόντους στην εκτίμησή του.
Πάντως έχω διαπιστώσει ότι το freedo έγινε αιτία να αλλάξουν πολλά στις
σχέσεις μου με τους ανθρώπους γενικότερα. Όσοι έχουν τόση επαφή με
αυτοκίνητα όση έχω εγώ με την υψηλή ραπτική, θεωρούν ότι έκανα ένα
σημαντικό βήμα κοινωνικής ανέλιξης…
Ο Ανταγωνισμός με το σοι μου…
Φυσικά υπήρξαν και οι άλλοι, αυτοί που με κάποιο μυστηριώδη τρόπο
συνδύασαν το freedo με την απώλεια του παντωγνωσιακού τους κύρους. Ο
εξάδελφος μου ο Π.. για παράδειγμα, συνειδητοποίησε ξαφνικά (εξ αιτίας
ενός ατυχούς περιστατικού) ότι το Rav4 δεν είναι ο κολοφώνας της δόξης
της SUV και off road τετρακίνησης…
Ήμασταν παρέα μπροστά σε μια απότομη πλαγιά που προσπαθούσαμε να
κατεβούμε… και δεν θα ήταν πρόβλημα αν δεν ήταν χορταριασμένη με παχύ,
βρεγμένο γρασίδι.
Το σημείο που είχαμε διαλέξει έμοιαζε το πιο βατό, αλλά το μειονέκτημα
ήταν ότι στο κάτω μέρος είχε μερικά μεγάλα δέντρα που θα έπρεπε να
αποφύγουμε με σλάλομ πριν φτάσουμε στο ίσιωμα. Δεν υπάρχει φάβα χωρίς
το λάκκο που της αναλογεί, και στην προκειμένη περίπτωση το να
κατευθύνεις ένα αυτοκίνητο που γλιστράει ανεξέλεγκτα πάνω στα χορτάρια
είναι δυσανάλογα μεγάλος λάκκος σε απελπιστικά λίγη φάβα.
«θα δοκιμάσω και το κόλπο της κατάβασης» είπα, ενώ δεν πολυπίστευα ότι
ο μικρός κίτρινος διακόπτης πραγματικά θα βοηθούσε, εκτός κι αν άφηνε
καμιά άγκυρα πίσω μου.
« μπά… μαλακίες είναι αυτά. Το αμάξι ή το ’χει ή δεν το ’χει… Τι να
λέμε τώρα…» απάντησε με μια κάποια έπαρση ο εξάδελφος, μιας και
ανέκαθεν θεωρούσε το pimped αυτοκίνητό του και τον εαυτό του, τον
περιούσιο της τετρακίνησης και του κόσμου ως έχει ολόκληρου.
« καλά…» του είπα. «Πάω πρώτος και βλέπουμε.»
Έβαλα πρώτη και κατέβασα το διακόπτη που είναι πάνω στο λεβιέ των
ταχυτήτων. Διάφοροι ήχοι και κροταλισμοί ερχόντουσαν από το αυτοκίνητο
και γω απλά ακουμπούσα το πόδι μου στο πεντάλ του γκαζιού. Τα φρένα
δούλευαν μόνα τους και ανεξάρτητα κρατώντας το αυτοκίνητο πάνω στην
απότομη πλαγιά.
Η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε κάτι να έχει σπάσει κάπου με όλη αυτή τη
φασαρία, αλλά η κατάβαση ήταν πολύ πιο εύκολη από ότι φαινόταν στην
αρχή. Μόλις έφτασα στα δέντρα έκοψα το τιμόνι απαλά και απέφυγα το
πρώτο. Το ίδιο έκανα και με άλλα δύο και κάτι βράχους που κρυβόντουσαν
κάτω από τα χορτάρια.
Στο τέλος κατάφερα να φέρω το freedo στο ίσιωμα χωρίς να έχω αγκαλιάσει
τα δέντρα ή να μείνω καρφωμένος πάνω σε κανα κοτρόνι. Πριν καλά καλά
βγω από το αυτοκίνητο ο Π είχε ξεκινήσει ήδη την κατάβαση, με το Rav να
υπόκεινται σε συνεχείς πλαγιολισθήσεις και να επιταχύνει με τους
τροχούς μπλοκαρισμένους στην απότομη κατηφόρα. Απέφυγε το πρώτο δέντρο
μάλλον από τύχη, αλλά όχι το δεύτερο.
Η πίσω αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου και ο κορμός του σκληροτράχηλου
πουρναριού παντρεύτηκαν κι έγιναν ένα.
Ους ο γκρεμός συνέζευξε, το τρακτέρ θα ξεχωρίσει. ( ή, μη δημιουργείς
στενές επαφές με άγνωστα αντικείμενα…)
Κάναμε πολλές ώρες για να πάρουμε το αυτοκίνητο από κει και χαίρομαι
που ο αγρότης με το John Deere δεν έκανε δεικτικά σχόλια και περιττές
ερωτήσεις. Εγώ γύρισα σπίτι με το freedo ενώ ο εξάδελφος με την οδική
βοήθεια… δεν μου έχει ξαναπροτείνει να πάμε βόλτα παρέα και για κάποιο
μυστήριο λόγο οι σχέσεις μας από τότε διέπονται από πολικές
θερμοκρασίες (Θεία, δεν του είπα τίποτα… το ορκίζομαι).
Κάτι που συνέβη και με άλλο συγγενή μου που είχε πάρει ένα
ακριβοπληρωμένο BMW X5 (το πρώτο που βγάλανε οι γερμανοί όταν αγόρασαν
την LR) και πίστευε πως με τα λεφτά που έχωσε έπρεπε λογικά το
αυτοκίνητό του να είναι τουλάχιστον bat-mobile, να πετάει, να ψήνει
καφέ και ενίοτε, να γυρίζει τις μπριζόλες στο μπάρμπεκιου.… ως που ένα
απόγευμα κάπου στη λίμνη Δόξα στο Φενεό, κόλλησε σε μια βαθιά αργιλική
λάσπη και τον τράβηξα με το freedo με ένα παλιόσχοινο.
Αυτό δεν θα τον πείραζε αν δεν επαναλαμβανόταν άλλες δύο φορές πριν
πέσει το σκοτάδι.
Έφυγε νύχτα πίσω στην Αθήνα από την άσφαλτο κι ούτε κι αυτός μου
πολυμιλάει…
Το γεγονός πάντως ήταν ένα… έχανα συγγενείς και φίλους με γεωμετρική
πρόοδο και παράλληλα είχα ακουσίως περάσει σε άλλη κατηγορία κοινωνικού
status quo. Αντιμετώπιζα παράξενες ιδεοληψίες ψυχιατρικού ενδιαφέροντος
που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν…
Φυσικά αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Ο Ανταγωνισμός με το σοι του…
Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να ανακαλύψω ότι έπασχα από το βαρύτατο
σύνδρομο του Ημίαιμου Πρίγκηπος.
Το ότι ήμουν ο περήφανος ιδιοκτήτης ενός κάποιου Land Rover, δεν με
έκανε κατά κανένα τρόπο αποδεκτό Λαντροβερά… λες και είχα το σημάδι του
μπάσταρδου τυπωμένο στο καπό.
Το Freedo είναι και ταυτόχρονα δεν είναι Land Rover και αυτό αποτελεί
μια πραγματική διαπίστωση. Είναι επειδή το γράφει γύρω γύρω στα
λογότυπα και παντού, αλλά αυτό δεν φαίνεται αρκετό από τους υπόλοιπους,
για να θεωρηθώ ένας πτωχός πλην τίμιος Λαντροβεράς.
Μια συγκατάβαση και ο οίκτος στο βλέμμα τους ήταν το καλύτερο που
διέκρινα και από κει και πέρα, έτρωγα με κουταλάκι του γλυκού όλο το
φάσμα της καταφρόνιας και της επιτίμησης...
(Είμαι σίγουρος ότι χρειαζόμαστε μια βαρβάτη ψυχανάλυση και κάμποσους
ικανούς ψυχίατρους για να ερμηνεύσουν την παράξενη σχέση που
αναπτύσσουμε με τα αυτοκίνητά και τα αποκτήματα μας γενικότερα.)
Έτσι κι αλλιώς είμαι μοναχικός τύπος, και έτσι ξεκίνησα να κάνω αυτό
που οι μοναχικοί τύποι κάνουν καλύτερα. Μακριές Μοναχικές βόλτες.
(τρομάρα μου)
Αλλά αν μιλάμε για προβλήματα…
Στην πραγματικότητα δεν χρειάστηκε να πάω μακριά… έβαλα παντού φρέσκα
λάδια, βαλβολίνες, αντιψυκτικά, υγρά διαφόρων λογιών, το έπλυνα μέσα
έξω με βιολογικό σε ένα γειτονικό πλυντήριο και ένα πρωί χαράματα έφυγα
για την Πελοπόννησο.
Το πρώτο φανάρι από το σπίτι μου ήταν 3 χιλιόμετρα σύμφωνα με το κοντέρ
του freedo, αν και γω έκοβα το σβέρκο μου ότι ήταν λιγότερο από το
μισό. Δεν είχα κάτσει ποτέ να μετρήσω την απόσταση, αλλά ξέρω πόσο
είναι τρία χιλιόμετρα… κι αυτά δεν ήταν. Όταν βγήκα στην εθνική, στο
παλατάκι του Χαϊδαρίου, μηδένισα το μερικό οδομετριτή και ξεκίνησα το
ταξίδι.
Η Κόρινθος μέτρησε περί των 160 χιλιομέτρων και φυσικά κατάλαβα ότι
κάτι δεν πάει καλά με το κοντέρ. Οπωσδήποτε, πάντα υπήρχε πιθανότητα
για κάποια μυστηριώδη διαστροφή του χωροχρονικού συνεχούς, αλλά ήμουν
σίγουρος ότι δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Αποφάσισα λοιπόν ότι μάλλον το freedo έγραφε τα χιλιόμετρα διπλά. Το
μέτρησα με εκείνους τους μικρούς μπλε χιλιομετροδείκτες που υπάρχουν
στο εθνικό δίκτυο και ανακάλυψα ότι ήταν ένα από τα πιο ακριβή κοντέρ
που είχα δει ποτέ… μόνο που έπρεπε να διαιρέσεις την απόσταση που
έγραφε δια του δύο...
Αν θελήσω ποτέ να το πουλήσω, θα πρέπει κάπως να ψήσω τον υποψήφιο
αγοραστή ότι δεν έχω κάνει το γύρο της γης δυόμισι φορές. Κάτι που το
κόβω κομματάκι δύσκολο…
Με έχει ανεβάσει σε βουνά. Με έχει κατεβάσει από αυτά με ασφάλεια, κάτι
που συνήθως είναι πολύ δυσκολότερο.
Με έχει ξελασπώσει περισσότερες φορές από όσες θυμάμαι και μου έχει
χαρίσει πολλές στιγμές πραγματικής ευτυχίας.
Δεν είναι Defender ή Disco ή Μίσκο… Αλλά
είναι Landy.
Έχει μερικά καλά και όλα τα κακά που το αποδεικνύουν άλλωστε.
Στα συν είναι:
Οι αναρτήσεις, που ο σχεδιασμός τους επιτρέπει στο αυτοκίνητο να είναι
μαγικό χαλί σε σχέση μόνο με την κατηγορία του αλλά και με πολύ
ακριβότερα ομοειδή κατασκευάσματα.
Η οδική συμπεριφορά του on road είναι καλή χωρίς να είναι αψεγάδιαστη.
Γέρνει λίγο περισσότερο από όσο πρέπει, αλλά δεν χάνει την ακτίνα
στροφής εκτός κι αν το πιέσεις πολύ.
Είναι γενικά ήπιο και εύκολο στο ταξίδι κι αν δεν έχεις βαρύ δεξί πόδι,
η κατανάλωση μένει σε ικανοποιητικά επίπεδα για το βάρος που καλείται
να διαχειριστεί ο αναιμικός κινητήρας.
Σε προσεκτικό ταξίδι στην εθνική, έχω δει και λιγότερα από δέκα λίτρα
στα 100km. (Με ούριο άνεμο και πολύ κρύο.)
Στο χώμα είναι ικανοποιητικό αρκεί να μην ξεχάσεις ότι το μοτέρ είναι
αδύναμο και το ground clearance μικρό.
Το traction control και το κόλπο για τις κατηφόρες – γκρεμούς,
δουλεύουν πραγματικά.
Μπορώ να σου εγγυηθώ ότι με το freedo δεν θα κάνεις τίποτε extreme όπως
mountain scrambling; rock crawling ή deep mud trail… αν δεν
είσαι αποφασισμένος να γυρίσεις με τα πόδια γιατί όλα καλά… μέχρι να
δούμε και τα άσχημα.
Στα πλην είναι:
Ρηχό όσο το κουταλάκι του γλυκού, μιας και προορίζεται για το δρόμο και
τις άπλες της εθνικής. Πρέπει να πάρω απόφαση ότι το Freedo
ανεξάρτητα μοντέλου είναι SUV Crossover και σε καμιά περίπτωση δεν
θεωρείται άγριος ορεινός πετροφάγος…
Ενώ οι αναρτήσεις του είναι άνετες, θυσιάζουν εύκολα την ευστάθεια και
την αντίσταση στις φυγοκεντρικές δυνάμεις. Κάτι που κάνει το αμάξωμα να
γέρνει εύκολα και συχνά υπερβολικά.
Το rolling aside σε παραφυλάει στις απότομες αλλαγές κατεύθυνσης με
πολλά χιλιόμετρα. (έχω πάει κάμποσα μέτρα στις δυο αριστερές
ρόδες, στην προσπάθεια μου να αποφύγω σκύλο…)
Το freedo δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσες τέρας αξιοπιστίας, και αυτό
αφορά κάθε πιθανή παράμετρο. Κάθε εξάρτημα που περιστρέφεται,
παλινδρομεί, δέχεται πίεση ή κουνιέται κατ οιονδήποτε τρόπο είναι πηγή
ενδεχόμενης βλάβης.
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου προκύψει οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς
προειδοποίηση και αυτό προκαλεί ένα άγχος.
Αν τώρα υποθέσουμε ότι κάτι σου χάλασε, έσπασε ή κατάφερες κάπως
να το αποδημήσεις εις κύριον, θα πληρώσεις το βάρος του σε χρυσό,
πλατίνα ή άλλα, ακόμα ακριβότερα μέταλλα…
Για μια τσιμούχα του βοηθητικού που μου δακρύζει, μου ζητούν 350 ευρώ
γιατί λέει έρχεται μαζί με το καπάκι… Μιας και το πραγματικό κόστος της
τσιμούχας είναι λιγότερο από 10 ευρώ, ή θα καταφύγω σε πατέντα (!), ή
θα το αφήσω να κλαίει...
Κατά τα άλλα…
Το ήθελα σίγουρα ψηλότερο, μια ιδέα δυνατότερο, ίσως ελάχιστα
στιβαρότερο, με φτηνότερα ανταλλακτικά και μια άλλη αντιπροσωπεία.
Μπορώ να κάνω τα τρία πρώτα μόνος μου ή με τη βοήθεια φίλων και λίγης
τύχης, αλλά το τέταρτο θέλει τη βοήθεια του θεού…
Το Freedo είναι μαζί μου, κοντά δύο χρόνια τώρα και αυτό λέει πολλά για
ένα αυτοκίνητο που έπεσε στα χέρια μου κι αντέχει ακόμα. Παρ όλα
αυτά, μιας και δεν έχω λεφτά για να αγοράσω και να στήσω κάποιο από τα
τέρατα που βλέπω εκεί έξω….
Θα το φτιάξω έστω κι αν πεινάσω…
Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις το χαρακτήρα ενός αυτοκινήτου χωρίς να
ξετινάξεις τον οικογενειακό προϋπολογισμό ή το ίδιο το
αυτοκίνητο…
Αλλά είμαι αρκετά βλάξ ώστε να το επιχειρήσω και έχω αποφασίσει να κάνω
τα εξής.
Ο
μεγαλόπνοος στόχος είναι αυτό… (από MuddyOval.com)
- Lift (ανασήκωμα) με την βοήθεια ελατηρίων, ελαστικών και ενός κιτ
με κόντρες για τις βάσεις των αναρτήσεων. Ο στόχος είναι γύρω στις 6
ίντσες έξτρα ύψους (περίπου 17 εκατοστά). Κάτι που θα δώσει το ground
clearance που είναι απαραίτητο για αξιοπρεπές off road. (ξέρω ότι θα
αποχαιρετήσω την ευστάθεια στην εθνική πιθανόν μαζί με διαφορικά,
άξονες και αλλά μηχανικά μέρη της μετάδοσης… έχω δει όμως δυο
ανασηκωμένα που έχουν κάνει πάνω από 50k δύσκολα μίλια και είναι μια
χαρά)
- Προστατευτικά για το καζανάκι της εξάτμισης και διάφορα άλλα
ευαίσθητα σημεία.
- Εικαστικές παρεμβάσεις στο φωτισμό…
- Στεγανοποίηση του αμαξώματος για να μη βρίσκω ποταμίσιες
πέστροφες στα πόδια μου
- Ό,τι άλλο προκύψει … και πιστέψτε με, συνήθως όλο και κάτι
προκύπτει.
- Σκέφτομαι να του κάνω και ηχομόνωση στο μοτέρ και την καμπίνα με
ένα κόλπο δικής μου επινόησης. Πατέντα που κόβει 20 με 25 db στους
130Hz και πάνω από 30db στους 1.1kHz + Με πραγματικά χαμηλό κόστος και
απίστευτη απόδοση.
- Όλα τα προηγούμενα υφίστανται στον χώρο του εφικτού μόνο αν
κερδίσω το λόττο… Αλλιώς Δις ις
Νατάσσα Λαστ Γίαρ…
…
περνάει άνετα πάνω από τον Danny De Vito… (από MuddyOval.com)
Φυσικά, κάθε είδους βοήθεια στο προηγούμενο απονενοημένο διάβημα, είναι
περισσότερο από ευπρόσδεκτη…
Ξέρω ότι τώρα θα ξεσηκώσω θύελλα αντιδράσεων… αλλά εγώ θα το πω έτσι κι
αλλιώς… Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο το freedo μετά από το lifting να
είναι συνολικά καλύτερο από το mpi που είχα ως το 2007… (αυτοκίνητο –
δάνειο της εταιρίας που δούλευα τότε και εξ αιτίας του κύλησα στα
Landys).
Αν καταφέρω να κάνω τις πιο πάνω «modifications» θα φτιάξω ένα
συγκριτικό μεταξύ των δυο αυτοκινήτων και θα σας πω τα αποτελέσματα.
Έχω καταλήξει όμως ότι για να αποχωριστώ το freedo, πρέπει ο ένας από
τους δυο μας πάει να συναντήσει το δημιουργό του, ή τουλάχιστον να
αρρωστήσει βαριά.
By Martin McDarren
Σχετικά links
Συζήτηση: Το Freelander και οι ιδιοκτήτες του
More articles
|
|
| |
|
