Το μυστικό του Ιμάντα: Making Off - Part 1
Ένα μήνα πριν την πολυπόθητη συνάντηση και το Σαββατοκύριακο πέρασε για τους «Συνήθεις Ύποπτους» στο βουνό για την εξερεύνηση της περιοχής που θα κινηθούμε.
Η αναχώρηση έγινε το απόγευμα της Παρασκευής. Ο Μάριος έσκασε μύτη κατά ένα παράξενο τρόπο, πιο νωρίς από ότι κάνει συνήθως στο σπίτι. Πακετάρισμα στα γρήγορα και βουτάμε μέσα στο Land.
Ο V8 γουργούριζε με νανουριστικό ήχο και ουσιαστικά «ξυπνήσαμε» στην ομίχλη του Δομοκού.
23:30 φτάσαμε στα Τρίκαλα και σταματάμε για ανεφοδιασμό. Βενζινάδικο θα βρούμε πλέον μόνο στην επιστροφή μας στα Τρίκαλα την Κυριακή το βράδυ. Παίρνουμε την διασταύρωση από τον περιφερειακό προς Παλαιόπυργο, Λιόπρασο με κατεύθυνση για το εγκαταλελειμμένο χωριό της Κουμαριάς.
Στην άσφαλτο, λίγα χιλιόμετρα πριν την Αγριελιά, βλέπουμε εκκλησάκι και μικρή ταμπέλα που δείχνει αριστερά για Κουμαριά. Ο χωματόδρομος ξεκινά ακριβώς από την άσφαλτο. Δύο χιλιόμετρα αργότερα, σε μια αριστερή φουρκέτα, αφήνουμε δεξιά τα ίχνη του μικρού χορταριασμένου δρόμου που βγάζει στα ερείπια.
Στόχος ο λόφος πάνω από το χωρίο, όπου βρίσκεται περιποιημένη εκκλησία με κήπο, νερό και άφθονο περιφραγμένο χώρο. Είναι 00:20.
Σπρώχνουμε τη σιδερένια πόρτα και σκαει μύτη για να μας προϋπαντήσει μια μικρή γκέκας που κάποιος ασυνείδητος την παράτησε εκεί. Είμαστε στα 800 μέτρα υψόμετρο και η υγρασία χτυπά. Στήνουμε και την πέφτουμε στα γρήγορα με το σκυλάκι να κοιμάται ενδιάμεσα στις δύο σκηνές πάνω στο εξωτερικό κάλυμμα και κάθε τόσο να σπρώχνει με το σωματάκι του να έρθει πιο κοντά.
Πρωινό ξύπνημα, πλύσιμο στο παγωμένο νερό της πηγής και παιχνίδι με το σκύλο. Είναι γεμάτος τεράστια τσιμπούρια και αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να τον καθαρίσουμε. Θα είναι λίγος ο χρόνος που θα μείνει καθαρός.
08:00 και είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο. Τα πρώτα χιλιόμετρα περνούν αργά σε ένα σχεδόν άδενδρο τοπίο. Όχι για πολύ. Σε λίγο βρισκόμαστε σε ένα καταπράσινο λιβάδι που οριοθετεί το σύνορο της περιοχής που θα κινηθούμε.
Μπροστά μας ένα τείχος από οξιές ντυμένες στα χρώματα του φθινοπώρου.
Το έδαφος, όπου δεν είναι σκεπασμένο από στώματα φύλλων, είναι αμμώδες από αυτό που όταν βουρκώνει, έχει απίστευτη πρόσφυση και καθαρίζει γρήγορα από τα λάστιχα. Η εξερεύνηση ξεκινά. Στόχος να καλυφθούν όλα τα δρομάκια της περιοχής και να δεθούν σε μια διαδρομή που θα μας προσφέρει τις φετινές συγκινήσεις.
Κάθε τόσο σταματάμε και το κόβουμε με το πόδι μέσα στο δάσος. Εξερευνούμε κομμάτια που θεωρούμε ότι πιθανά μπορούν να ενώνουν διαδρομές. Διαδικασία επίπονη, ειδικά αν έχεις ξεκινήσει κατηφορικά, δε βγάζει πουθενά ή καταλήγει σε τρελή κλίση και πρέπει να κάνεις ξανά το δρόμο πίσω με άδεια χέρια.
Πλάκωσε και η ομίχλη.
Δύο ώρες αργότερα κυκλώνουμε ένα κομμάτι και βρίσκουμε το πρώτο αθέατο υλοτομικό δρομάκι. Κατέβασμα μέχρι σχεδόν τον κάτω δρόμο και στη συνέχεια ανέβασμα που μας βγάζει «αλλού». Περνάμε με δυσκολία δύο πεσμένους κορμούς δέντρων.
Ο δρόμος είναι διάσπαρτος από τα ξύλα που έχουν αφήσει στην πλαγιά οι υλοτόμοι με στόχο να τους μαζέψουν αργότερα και να τους τεμαχίσουν.
Ξεχάσαμε και το αλυσοπρίονο που λέγαμε όλη τη βδομάδα να πάρουμε μαζί μας.
Βρίσκουμε δύσκολη παράκαμψή και επιστρέφουμε κυρίως δρομάκι. Τα φύλλα κρατάνε καλά αλλά τα πεσμένα ξερά κλαδιά γλιστράνε σαν πάγος και σε στέλνουν.
Είμαστε πλέον βαθιά μέσα στο δάσος που μοιάζει μαγικό. Οι κύριοι δρόμοι είναι καλοχαραγμένοι και οι χαμηλές υψομετρικές διαφορές βοηθούν να διατηρούνται ακόμα και εγκαταλελειμμένοι σε κατάσταση ένα και ένα για ένα Land.
To ένα δρομάκι ακολουθεί το άλλο. Τα χιλιόμετρα βγαίνουν αργά αλλά είναι τόσο γεμάτα. Ψάχνουμε κομμάτια που στόχο θα έχουν να βγαίνουν αργά και με προσοχή χωρίς «ακουμπήματα» αλλά που ταυτόχρονα να ανεβάζουν την αδρεναλίνη και να δέσουν τα πληρώματα χωρίς να επιβαρύνουν και τη φύση. Όλες οι διαδρομές έχουν δημιουργηθεί από υλοτόμους είναι «ενεργές» και το πάτημα μας δεν επιφέρει καμιά αλλαγή.
Οι συνθήκες είναι ιδανικές τώρα. Το δάσος είναι ακόμα πυκνό με ποικίλα χρώματα αφού τα φύλλα είναι ακόμα στα δέντρα. Το βουνό, έχει συνολικά χαμηλό υψόμετρο και δε θα συναντήσουμε ούτε ένα κωνοφόρο. Μπορεί να έχει ρίξει τουλούμι βροχή τις προηγούμενες ημέρες, αλλά τώρα επικρατεί ένας λαμπερός ήλιος.
Το έδαφος είναι υγρό αλλά κυκλοφορείς με το κοντομάνικο στην αναζήτηση μέσα στα μονοπάτια.
Το σκηνικό θα είναι εντελώς διαφορετικό στο τέλος του επόμενου μήνα. Τα περισσότερα φύλλα θα βρίσκονται στο έδαφος και όσα έχουν απομείνει στα δέντρα θα έχουν ένα βαθύ καφέ χρώμα.
Ώρα με την ώρα συμπληρώνουμε με κομμάτια τη διαδρομή. Πολλά τα μπροστά πίσω όχι μόνο με τα πόδια αλλά και με το αυτοκίνητο. Αρκετά είναι τα κομμάτια που καταλήγουν στο πουθενά και η σύνδεση πλέον με άλλα τμήματα, παρόλο που είναι εφικτή, ξεπερνά το επίπεδο μιας extreme βόλτας.
Απογευματάκι μιλάμε με τον Λάμπρο και το Χρήστο που θα έρθουν να μας συναντήσει στη βραδινή κατασκήνωση φέρνοντας και το αλυσοπρίονο. Δίνουμε ραντεβού στην τεχνητή λίμνη στα Λογγά και συναντιόμαστε σούρουπο.
Η υγρασία στα ανοικτά σπάει κόκαλα και εμείς επιστρέφουμε στην προστασία του δάσους. Αναζητούμε σημείο για να στήσουμε. Ακόμα και με μόλις δύο αυτοκίνητα είναι πολύ δύσκολο να βρεις άνοιγμα. Πετυχαίνουμε παλιούς πρόχειρους σκελετούς από καλοκαιρινές τσοπανήσιες καλύβες και στήνουμε κοντά.
20:00 Υψόμετρο 1100 και ξεκινούμε με μια μικρή φωτιά να ζεστάνουμε τα μεγαλύτερα ξύλα. Ταυτόχρονα ο Μάριος έχει βάλει μπροστά την ψησταριά του ενώ τα μακαρόνια βράζουν δίπλα στο γκαζάκι. Τρία μπουκαλάκια κρασί θα συνοδέψουν ένα γεύμα που τα είχε όλα!
Η φωτιά δυναμώνει, έχει ξαστεριά και πανσέληνο - ούτε στα καλύτερα όνειρα μας!
Ο χρόνος κυλά γρήγορα, τα σώματα χαλαρώνουν με το κρασί και η συζήτηση ανάβει. Ακούμε ιστορίες διάφορες από αναραριχιτικές περιπέτειες μέχρι κουτσομπολιά για γνωστές λυπηρές καταστάσεις που καταδυναστεύουν το χώρο των Land στην Ελλάδα.
Το καλύτερο αυτοκίνητο είναι το Land Rover λεει ο Λάμπρος και η συζήτηση συνεχίζεται μέχρι τα μεσάνυκτα. 6 βαθμούς δείχνει το θερμόμετρο όταν μπαίνουμε στις σκηνές, έχοντας ρίξει στη φωτιά ένα τόνο ξύλα που τώρα καιει περήφανα.
08:00 θερμοκρασία 1.5 βαθμούς. Πάνω στις ξεραμένες φτέρες υπάρχει ένα στρώμα πάγου. Αναζωπύρωση της φωτιάς, ο Λάμπρος φτιάχνει εσπρέσσο για όλους, βγαίνουν τα σπιτικά κουλουράκια ένας φανταστικός ήλιος και η χθεσινοβραδινή συζήτηση συνεχίζει!
09:00 αναχωρούμε για τη συνέχιση της εξερεύνησης. Το Def του Χρήστου έχει
μείον ένα δόντι στην μπροστινή κορώνα από την προηγούμενη βδομάδα οπότε χρήζει προσοχής. Όμως είναι ένα γνήσιο "μαμά" Land και δε μασάει!
Γυρνάμε πίσω στο χθεσινό δρομάκι που το κάναμε λίγο πριν συναντήσουμε τα παιδιά. Χθες με το Μάριο το κατεβήκαμε χοροπηδώντας οριακά πάνω από τους πεσμένους κορμούς, αλλά ο στόχος είναι να το κάνουμε «ανέβα» οπότε θέλει καθάρισμα καλό και τώρα με περισσότερα χέρια αυτό είναι πιο εύκολο.
Συμπληρώνουμε το ένα κομμάτι
Off-Road πίσω από το άλλο και τα χιλιόμετρα προστίθονται στην πρώτη μέρα.
Μεσημεράκι και μετά από αρκετό περπάτημα και αγκομαχητό βρίσκουμε το ιδανικό σημείο που θα χρησιμοποιήσουμε για το βράδυ του Σαββάτου στην εκδρομή. Είναι χαμένο μετά από ένα κατέβασμα μέσα από τα δέντρα. Βγαίνει σε ένα ανώμαλο λιβάδι και στη συνέχεια ανεβοκατεβαίνοντας δυο λόφους βγαίνουμε σε ένα σχετικά επίπεδο οροπέδιο μούρλια. Αν φτάσουμε εκεί φυσικά!
Συνεχίζουμε χωρίς σταμάτημα τη σχεδίαση που πλέον αφορά τη διαδρομή της Κυριακής. Αμέσως μετά την κατασκήνωση θα μπούμε σε ένα V που θέλει προσοχή. Είναι εύκολο αν πας στα ίσια, επώδυνο αν πλαγιάσεις. Σειρά έχει μια γρασιδομένη πλαγιά με καλή κλίση, διάσπαρτη από ρίζες από κομμένα δέντρα που απαιτούν να κάνεις σλάλομ ένα και ένα για Land Rover.
Μπαίνουμε στο τρυπάκι και ακολουθούμε για 1.30 ώρες ένα παλιό δρόμο με αμέτρητα πεσμένα δέντρα. Λιώνουμε στη δουλειά εξερευνώντας κάθε φορά και ένα κομμάτι 500 μέτρω μπροστά. Τελικά βγαίνει στο μοναδικό σάρισμα που συναντήσαμε σε όλη τη διαδρομή και είναι αδιαπέραστο ακόμα και από πολλά χέρια. Πέσαμε στην πιο απότομη πλαγιά όλης τις διαδρομής.
Επιστροφή πίσω με κόπο και απογοήτευση. Απογοήτευση που δε διαρκεί όμως πολύ μια και λίγο αργότερα μετά από εξερεύνηση λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω βρήκαμε άλλο ένα κομμάτι μούρλια. Το κάναμε κατέβασμα και ανέβασμα όπως θα μπει στη διαδρομή.
17:00 έχουμε βγει στην ανατολική πλαγιά του βουνού. Μπροστά μας στο βάθος φαίνεται ο κάμπος. Το ψάξιμο συνεχίζεται και λίγο αργότερα μας πιάνει η νύκτα σε ένα κατηφορικό V με τρελή κλίση αλλά απίστευτη πρόσφυση! Όπως είναι σταματημένο το αυτοκίνητο του Μάριου, η πίσω ανάρτηση έχει κρεμάσει σχεδόν τελείως.
20:00 είμαστε στα Τρίκαλα αποχαιρετούμε τα παιδιά και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Θα επιστρέψουμε σύντομα να συμπληρώσουμε τη διαδρομή της εκδρομής!
Εσείς θα μείνετε στο πληκτρολόγιο; Το Land Rover eXtreme meeting σας περιμένει!