από superspy » 27 Αύγ 2004, 15:39
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πληρώματα (μοτο & 4Χ4) τα οποία έχουν δυνατότητα να αντεπεξέλθουν σε μια τέτοια εκδήλωση. Διάολε, όλοι μπορούν, αρκεί να το θέλουν πραγματικά και να μην επηρεάζονται από μικρότητες που κυκλοφορούν στο χώρο!
Παρόλαυτα πολλοί λόγοι πιθανών τους κρατούν μακριά από τους αγώνες αντοχής.
Ίσως η αγνοία του αθλήματος να είναι ο βασικότερος λόγος αλλά δυστυχώς δε λείπει και η «προκατάληψη» από ανυπόστατες φήμες που αρκετοί στενοκέφαλοι διαδίδουν.
Μα τι είναι επιτέλους αυτά τα Cross Country Rally;
Μα φυσικά το ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΕΡΟ, ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ και ταυτόχρονα πιο ΠΡΟΣΙΤΟ άθλημα – αγώνισμα που μπορεί να συμμετάσχει κανείς με το όχημά του και ύστερα να επιστρέψει στη δουλειά του χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει / επιδιορθώσει τα πάντα σε αυτό!
Οι διαδρομές είναι πάντα εύκολα ή σχετικά εύκολα προσπελάσιμες, δεν απαιτείται εξεζητημένη προετοιμασία οχήματος και πληρώματος (όπως σε άλλες μορφές μηχανοκίνητου αθλητισμού), όλοι έχουν ίσες ευκαιρίες, δεδομένου ότι η διαδρομή είναι κρυφή και δεν ευνοούνται ούτε οι «τοπικοί», ενώ η μετρημένη κίνηση και η σωστή πλοήγηση είναι τα στοιχεία που συντελούν ώστε κάποιος εκτός από του να ευχαριστηθεί τη διαδρομή να «παίζει» και στο παιχνίδι με το ρυθμό του. (μια ματιά στα αποτελέσματα της Ρούμελης νομίζω ότι τα λέει όλα).
Ταυτόχρονα η συνεχής αλλαγή τοπίου, η στενή επαφή με τη φύση, το ενδιαφέρον και η εγρήγορση της αίσθησης εξερεύνησης, εκτιμώ ότι το καθιστούν εξαιρετικά απολαυστικό.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια μηχανοκίνητη οργανωμένη περιπέτεια στη φύση και μια και συναθροίζονται αρκετοί άνθρωποι, δεν είναι άσχημο να υπάρχει το στοιχείο του συναγωνισμού.
Εντωμεταξύ η πανέμορφη χώρα μας, είναι η μοναδική στην Ευρωπαϊκή ένωση που προσφέρεται για τέτοια παιχνίδια – αγωνίσματα. Στενοκεφαλιά και νωθρότητα όμως μας έχουν αφήσει πολύ πίσω.
Εκτιμώ ότι μπορούμε να συνεργαστούμε ΟΛΟΙ ώστε, αν πραγματικά μας αρέσει, να κάνουμε τέτοια παιχνίδια – αγώνες με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και έτσι τουλάχιστον αυτό το μηχανοκίνητο άθλημα να μην γίνει ένα άθλημα για «λίγους».
Για να σας βάλω λίγο στο πνεύμα θα σας πω μερικά λόγια από τη συμμετοχή μου στην Οδύσσεια του 2002 όπου μου «κόλλησε» το μικρόβιο.
Χρόνια κινούμαι στα πανέμορφα βουνά της Πατρίδος μας, σε ρυθμούς εκδρομικού enduro και η δυνατότητα να συνδυάσω αυτό με την αδρεναλίνη του συναγωνισμού με προσέλκυσε.
440 χιλιόμετρα αργότερα το βράδυ τις πρώτης μέρας ήμουν τόσο κουρασμένος που έπεσα για ύπνο χωρίς καν να φάω, όπως και πολλοί άλλοι συμμετέχοντες.
Κι όμως την επόμενη είμαστε όλοι εκεί (εκτός από αυτούς που είχαν μικροατυχήματα την προηγούμενη) για 393 χιλιόμετρα ακόμα, το απόγευμα πάλι λιώμα και υπήρχε πλέον και η πίεση του service στη μοτοσικλέτα που ύστερα από 831 χιλιόμετρα «τάπα γκάζι» ήθελε μια σύντομη περιποίηση.
Τρίτη μέρα του αγώνα πρωί όλοι στην εκκίνηση ήταν σχεδόν πτώματα..... Χαρακτηριστικό ήταν ότι στα 339 χιλιόμετρα της τρίτης μέρα δεν ήξερες τη θέση να έχεις πάνω στη μοτοσικλέτα, όρθιος δεν μπορούσες να είσαι πολύ γιατί η πέτρα σου είχε διαλύσει τα χέρια και τα πόδια και έτρεμες... Καθιστός ήταν ακόμα χειρότερα... πόναγες παντού και ιδιαίτερα στα μαλακά μόρια που... είχαν ανοίξει πληγές!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μετά την πρώτη ειδική λίγο έξω από τα Καλάβρυτα σε ένα ασφάλτινο κομμάτι, μας περίμενε ένας φίλος, να ανανεώσει τις προμήθειες νερού (ήταν 16 Ιουνίου και καταναλώναμε περίπου 8-9 λίτρα νερού την ημέρα) και σταματώντας για να πάρω το μπουκάλι... έπεσα σταματημένος από την κούραση ενώ είχαμε 150 χιλιόμετρα και 1 ειδική ακόμα....
Μα καλά και σου άρεσε αυτό, μου έχουν πει πολλοί από τότε.... ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ... οι εμπειρίες και οι φιλίες που έκανα από τότε κρατούν ακόμα. Εκτός αυτού μέσα σε τρεις μέρες βελτιώθηκα οδηγικά όσο τα προηγούμενα 3 χρόνια!
Βλέποντας τα προβλήματα οργάνωσης τότε, πίστεψα ότι μπορούν πολλά να γίνουν ώστε το άθλημα να εδραιωθεί και παράλληλα να δοθεί και η δυνατότητα ΚΑΙ στον κόσμο του αυτοκινήτου να το γνωρίσει.
Θέλω να ξεχάσω την ακύρωση του αγώνα Οδύσσεια 2003, που σχεδιάστηκε με πολύ κόπο και υποχωρήσεις δυσκολεύοντας πολύ την οργάνωση και επιβαρύνοντας τις μοτοσικλέτες έτσι ώστε να μπορούν να λάβουν μέρος ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.
Ύστερα από καθαρό σαμποτάζ, από ανθρώπους του αυτοκινήτου όμως και σχεδιασμένος μπορούμε να πούμε, με κατεύθυνση τα αυτοκίνητα, αναγκαστικά όταν αυτά ΔΕΝ ήρθαν ο αγώνας ακυρώθηκε, μια και το κόστος του δεν μπορούσε να καλυφθεί μόνο από τις 25 μοτοσικλέτες. Έτσι έγινε μια απλή βόλτα από τους συμμετέχοντες μοτοσικλετιστές ενώ πήγαμε πίσω σχεδόν ένα χρόνο.
Εκτιμώ όμως ότι η προσπάθεια που ξεκίνησε, με τη «Σκοτεινή πλευρά της Πάρνηθας» το Δεκέμβριο του 2003, αιφνιδιαστικά σαν οργανωμένη βόλτα και από την υποστήριξη των ανεξάρτητων ανθρώπων τόσο από την μοτοσικλέτα αλλά και από το χώρο του 4Χ4 έδειξε ότι υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω άνθηση του αθλήματος.
Οι Κασσάνδρες που λέγανε ότι δεν μπορούν να συνυπάρχουν μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα στο ίδιο παιχνίδι (!!!!) διαψεύσθηκαν από τους συμμετέχοντες!
Θέλω να πιστεύω ότι είναι πλέον στα χέρια των συμμετοχών των για να μπορέσουμε να καταλήξουμε στο τελικό αποτέλεσμα που κάποια στιγμή η πλήρης εφαρμογή των κανονισμών FIM/FIA, εφόσον το θέλουμε!
Φυσικά τα trail ride – raid έχουν πάρει το δρόμο τους και δεν χρειάζεται να τα αλλάξουμε, μπορούν να είναι πάντα τα απλά «παιχνίδια», η πόρτα για την είσοδο στο άθλημα. Χωρίς αυτά και κυρίως τις μονοήμερες εκδηλώσεις δεν υπάρχει μέλλον.
Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό, από τους οργανωτές αλλά και από τους συμμετέχοντες ότι το κόστος αυτών πρέπει να είναι για τον αγωνιζόμενο χαμηλό έως μηδαμινό, μόνο έτσι θα μπορούν όλοι να «ξεκινήσουν» να δοκιμάσουν και μετά σιγά – σιγά να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Αν καταλήξουν αυτά τα μικρά «παιχνίδια» των 100-150 χιλιομέτρων να γίνουν κερδοσκοπικά, όπως άλλες μορφές εκτός δρόμου μηχανοκίνητου αθλητισμού, τότε και αυτά θα μαραζώσουν.
Σίγουρα λάθη έγιναν και θα γίνουν. Μέχρι τώρα όμως καμιά «παιδιά» δεν έχει τόσο στιβαρό γενικό κανονισμό (18 σελίδες που προβλέπουν σχεδόν τα πάντα), ο οποίος μάλιστα προέρχεται απευθείας από κανονισμό της FIM/FIA.
Από τα προσωπικά σας σχόλια που στείλατε μετά τη Ρούμελη, διαπίστωσα ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Μετά μάλιστα από την επίσκεψη στον αγώνα του Rally D’ Orient, είδα ότι σε μερικά, αλλά πολύ σημαντικά σημεία είμαστε ήδη μπροστά. Τι χρειάζεται να γίνει τώρα; Μα να συνεχίσει να υπάρχει η ανάλογη υποστήριξη από τους συμμετέχοντες.
Μόνο έτσι θα οι αγώνες αυτοί θα εδραιωθούν (αν φυσικά το θέλουμε αυτό!)
Υ.Γ. (Ξέχασα... θέλω και εγώ να τρέξω, αλλά... που;)
Υ.Γ. 2: Σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο αλλά θέλω να προσθέσω ακόμα κάτι: Για τον αγώνα της Ρούμελης ξόδευψα αμέτρητο προσωπικό χρόνο και χρήμα που κάλλιστα θα μπορούσα να έχω επενδύσει αλλού, η ανταμοιβή μου όμως ήρθε το πρωί της Κυριακής:
Το άγχος μου ήταν τεράστιο μια και πρώτη φορά στην Ελλάδα γινόταν η εκκίνηση 05:00 υπό βροχή για μοτοσικλέτες.
Λίγο πριν το πρώτο ΣΕΔ σε ένα σημείο που μου έδινε τη δυνατότητα να καλύπτω περίπου 10 χιλιόμετρα διαδρομής περίμενα με ανησυχία τα πρώτα φώτα στον ορίζοντα. Πολύ σύντομα όλη η πεδιάδα γέμισε με οχήματα που τη ζωντάνεψαν με τα φώτα τους.
Σταμάτησα τους πρώτους συμμετέχοντες (Αθανασουλόπουλος, Βάγγερ και Τασούλης) μέσα στη νύκτα πριν το ΣΕΔ περιμένοντας να … τα ακούσω. Τα χαμόγελά τους και ο ενθουσιασμός τους με χαροποίησαν και με μιας όλο το άγχος και η κούραση (δεν είχα κοιμηθεί ουσιαστικά από την Παρασκευή) ξεχάσθηκαν.
Μπόρεσα έτσι κινούμενος με τη μοτοσικλέτα μου να νιώσω το ίδιο συναίσθημα που βίωσαν όλοι όσοι ξεκίνησαν εκείνο το υγρό πρωινό, με την ανατολή του ηλίου να αλλάζει βαθμιαία τα χρώματα της φύσης και να δίνει ζωή στο τοπίο, ενώ εκείνοι ήταν ήδη μέσα ή πάνω στο όχημα τους κάνοντας το κέφι τους!
Μπορεί να μην έτρεχα στον αγώνα αλλά η ικανοποίηση της απόδοσης της σημαντικής δουλείας, που έγινε μοναχικά, με γέμισαν σαν να συμμετείχα και εγώ!
Με τις παραπάνω λέξεις μου, ελπίζω να σας μετάφερα λίγο από τον ειλικρινή ενθουσιασμό μου για αυτό το παιχνίδι συναγωνισμού, περιπέτειας και απόλαυσης της φύσης της Πατρίδας μας και περιμένω τις απόψεις σας όχι απλά την ψήφο σας!
A... και λίγη βοήθεια είναι καλοδεχούμενη!