| |
 Ξεθάβοντας
τα περιοδικά και
τα δελτία τύπου της εποχής, σας παραθέτουμε το θαυμάσιο ενημερωτικό
άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Motosport τεύχος 70-71 του 1984
για την Οδύσσεια.
Είναι πράγματι κρίμα, το ότι ο ανώφελος «πόλεμος των
Λεσχών», κράτησε πολλούς αναβάτες μακριά απ΄ τον αγώνα:
Πιστοί
στις «προσταγές» και στη γραμμή» της λέσχης (η
των
«Λεσχών») που ανήκουν, προτίμησαν να κάτσουν στο σπίτι
τους
και να σχολιάσουν με αμφίβολες προθέσεις την Οδύσσεια, παρά σαν
γνήσιοι
Sportsmen να τρέξουν και να ζήσουν από μέσα αυτό το μοναδικό μέχρι
σήμερα στη μικρή ιστορία του Ελληνικού Enduro, γεγονός.
Δημοσιεύουμε εδώ μερικές φωτογραφίες, που δείχνουν την ατμόσφαιρα
του
τριημέρου. Νικητές, εκτός από τον Σ. Σπυριδόπουλο και τη
Husqvarna,
μπορούν να θεωρηθούν όλοι οι τερματίσαντες. Και του χρόνου!
 Η
«Οδύσσεια», το
Εντούρο των 3 ημερών που διοργάνωσε η ΕΛΜΟΠ
και η ΜΟΤΟΛΕΣΧΗ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ πάνω σε μια ιδέα της δεύτερης, δηλαδή
– να
εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα – του Βασίλη Λιάκου (!) έγινε δύο
μήνες πριν, στις 6, 7 και 8 Ιουλίου.
Δυστυχώς, μια μεγάλη καθυστέρηση στην έκδοση και αποστολή των
αποτελεσμάτων, δεν μας επέτρεψε να έχουμε τον αγώνα στο
προηγούμενο
τεύχος.
Κάπου μέσα στον Αύγουστο, πάνω από ένα μήνα μετά τον αγώνα δηλαδή,
Η
ΕΛΜΟΠ έστειλε επιτέλους τα αποτελέσματα, μαζί με μια περιγραφή του
αγώνα, σύμφωνα με τα πρότυπα των Ελληνικών Λεσχών. Εδώ όμως τα
παράπονα
μας σταματούν.
Η περιγραφή αυτή, γραμμένη από τον παλιό μας γνωστό Γιάννη Μπανία
(συνωνυμία, συνωνυμία), είναι από μόνη της ένα θαυμάσιο άρθρο,
γραμμένη
σωστά, όμορφα, με έντονο ρυθμό, καλά Ελληνικά και δημοσιογραφικές
ποιότητες.
Έτσι αποφασίσαμε να την δημοσιεύσουμε ολόκληρη, γιατί είναι κρίμα
να
περάσει στο αρχείο σαν «ενημερωτικό δελτίο», τη στιγμή
που
έχουμε πια κουραστεί από τις διάφορες περιγραφές αγώνων Εντούρο
τύπου
εκθέσεως σκασιαρχών του Λυκείου, που τελειώνουν συνήθως με τις
αναπόφευκτες «μπριζόλες στη παραλία», λες και είναι
πλέον
νόμος κάθε οδηγός Εντούρο να έχει ροπή προς τις χασαποταβέρνες και
την
(9 φορές στις 10) κάκιστη ρετσίνα – χύμα που πουλούν εκεί!
Μέσα απ’ αυτό τον συρφετό της αλλοπρόσαλλης καταστάσεως που περνά
– σαν
παιδί ακόμα – το Ελληνικό Εντούρο, το άρθρο του Γ. Μπανία είναι
ένα
αισιόδοξο μήνυμα για την ωρίμανση του, που άργησε κάπως, μεταξύ
μας
αυτό, να έρθει, μια και η απομάκρυνση των ανώριμων ατόμων που την
καθυστερούν, δεν έγινε στην ώρα της!
Δημήτρης Παπανδρέου.
«Οδύσσεια»
Enduro 6-7-8 Ιουλίου - 84
Ο ψίθυρος έγινε πραγματικότητα. Ο πρώτος 3ήμερος αγώνας αντοχής σε
ελληνικό έδαφος κατάφερε τελικά να ξεπεράσει τα μεγάλα προβλήματα
οργάνωσης του και να γίνει με μεγάλη για το είδος και την εποχή
επιτυχία.
Δικαιολογημένα τα χαμόγελα μετά τον αγώνα των οργανωτών (της ΕΛΜΟΠ
και
της ΜΟΤΟ-ΛΕΣΧΗΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ) με μόνο μελανό σημείο την ατυχία του
Οδυσσέα - πλοηγού του αγώνα ΒΑΣΙΛΗ ΛΙΑΚΟΥ ο οποίος αντιμετώπισε την
τελευταία μέρα τη ΣΚΥΛΑ (DATSUN) και τη Χάρυβδη (ΕΛΙΑ), δυστυχώς
χωρίς
απόλυτη επιτυχία, γεγονός πάντως που τον βοήθησε να σχεδιάζει
απτόητος
νέες οδύσσειες, στην αναγκαστική οριζοντίωση του σε γνωστό θέρετρο
στα
βόρεια προάστια της Αθήνας.
Τα γενικά
Ο αγώνας που έγινε με την συμπαράσταση της PIRELLI μέτραγε για το
κύπελλο της ΕΛΜΟΠ (αγώνες της ΕΛΜΟΠ και της ΜΟΤΟΛΕΣΧΗΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ)
με
συντελεστή τρία (3) πράγμα που σημαίνει ότι οι βαθμοί που παίρνει
κάθε
αναβάτης στον τερματισμό μετρούν στην βαθμολογία τριπλοί, π.χ. ο 1ος
20
Χ 3 = 60, ο 2ος 17 Χ 3 = 51 κ.λ.π.
Υπήρξε σκέψη να γίνει τον χειμώνα, όμως το πλήρες αγωνιστικό
πρόγραμμα
για την εποχή αυτή επέβαλλε την διεξαγωγή του τον Ιούλιο. Πιστεύουμε
ότι αυτό αδίκησε τον αγώνα γιατί οι καιρικές συνθήκες της εποχής δεν
ήταν αυτό που θα λέγαμε ιδεώδεις, προδικάζοντας ζέστη και σκόνη.
Αυτόματα αποκλείστηκαν αναβάτες που έκαναν τις διακοπές τους είτε
«φοβήθηκαν» τα μοτέρ τους που αναγκαστικά θα
ταλαιπωρούνταν
πολύ μια και είναι γνωστό ότι ο συνδυασμός ζέστης - υψόμετρου και
σκόνης προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία γνωριμίας του κυλίνδρου με το
ρεκτιφιέ.
Σοβαρός φραγμός στάθηκε και το μεγάλο κόστος συμμετοχής στον αγώνα,
που
με τους μετριότερους υπολογισμούς έφτανε τις 20.000 δρχ. κατά
μοτοσικλέτα. Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των οργανωτών
δεν
στάθηκε δυνατή η εξασφάλιση υποστηρικτή που να έδινε πριμ εκκίνησης
ώστε να καλυφθεί μέρος τουλάχιστον των εξόδων του κάθε αναβάτη.
Δυστυχώς τελικά ούτε το κόστος του αγώνα για τις διοργανώτριες
λέσχες
καλύφθηκε και είναι προς τιμή τους ότι έκαναν τον αγώνα.
Η διαδρομή - οργάνωση
Η διαδρομή έκανε το γύρο της Πελοποννήσου με ένα σύνολο 753.1 χλμ.
και
χωριζόταν σε τρία μέρη με δύο σταθμούς ανασυγκρότησης, στην ΟΛΥΜΠΙΑ
(1η
ημέρα) και στο ΓΥΘΕΙΟ (2η ημέρα).
Στο τέλος της τρίτης ημέρας οι μοτοσικλέτες θα κατέληγαν στον ΓΑΛΑΤΑ
όπου με FERRY θα μεταφέρονταν στον Πειραιά και οδικά στην Γλυφάδα
όπου
και ο τερματισμός.
Χαρακτηριστικό του αγώνα το μεγάλο μήκος των Ε.Δ. που έφτανε και τα
58
χλμ, οι χαλαροί χρόνοι των απλών διαδρομών καθώς και η πολλή
άσφαλτος
που κάλυπτε περισσότερο από 30% του συνόλου της διαδρομής.
Το τεράστιο πρόβλημα της σήμανσης καλύφθηκε αποτελεσματικά με τη
κινητοποίηση της χωροφυλακής (της αξίζουν συγχαρητήρια), την
εθελοντική
προσφορά κατοίκων των περιοχών που πέρναγε η διαδρομή και φυσικά με
σπρέι στις επίκαιρες διασταυρώσεις.
Οι Ε.Δ. ήταν άριστα σηματοδοτημένες και γενικά δεν ακούστηκε κανένα
σοβαρό παράπονο κάτι που καταγράφεται . Στα συν της οργάνωσης:
πρέπει
να τονιστεί η πλήρης νοσοκομειακή κάλυψη με κινητές μονάδες.
Υπήρξε πρόβλεψη για άμεση ανακοίνωση των αποτελεσμάτων κάτι που
τελικά
έγινε και πρόβλεψη για τηλεοπτική κάλυψη του αγώνα, κάτι που δεν
έγινε.
Το δικαίωμα συμμετοχής που ήταν 4.000 δρχ., περιλάμβανε δωρεάν
διανυκτέρευση σε κάμπινγκ (ΟΛΥΜΠΙΑ, ΓΥΘΕΙΟ) και τη μεταφορά με FERRY
από το Γαλατά στον Πειραιά.
Τέλος ένα Transit εκτελούσε χρέη «σκούπας» κάτι που
χρειάστηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα όταν πολλοί αναβάτες έμειναν
και
υπήρχε ασύρματη επικοινωνία μεταξύ των κοντρόλ και των
νοσοκομειακών,
κάτι που δεν λειτούργησε πάντοτε σωστά και καταγράφεται (συγκριτικά
με
τους προηγούμενους αγώνες της ΕΛΜΟΠ) στα μείον.
Μέχρι το πρωί της 6ης Ιουλίου, 52 αναβάτες είχαν περάσει τεχνικό
έλεγχο
και 44 από αυτούς παρατάχθηκαν καβάλα στο κουπί τους — συγνώμη,
μηχανή
τους — έτοιμοι για......
 Το
πολυμήχανο ταξίδι
- 1η Ημέρα
ΣΕΧ 1, ώρα 10.01’ και ο πρώτος αναβάτης ξεκινά από το
ξενοδοχείο ARION με κατεύθυνση τη Σελιάνα 59.3 χλμ. όπου και το 2ο
Σ.Ε.Χ.
Η διαδρομή, χώμα, ανεβαίνει τα βουνά πάνω από το Ξυλόκαστρο σε
όμορφα
τοπία, η ζέστη είναι ευτυχώς ανεκτή και όλοι σκέπτονται την 1 η Ε.Δ.
ΜΟΚKAS CYCLE CENTER και τα 32.3 χλμ. της που ανεβοκατεβαίνουν το
Χελμό.
Η προπορεία στο ΣΕΧ 1 είναι φυσική λόγω χρόνου (59.3 χλμ. / 110')
και
βρίσκουμε καιρό πριν την ειδική να συζητήσουμε να λαδώσουμε
αλυσίδες,
και να δροσιστούμε στο ποτάμι που είναι κάτω από τη γέφυρα που
ξεκινά η
Ε.Δ.
Το κέφι πολύ, αισιοδοξία άφθονη και τα προγνωστικά φέρνουν νικητή
τον
θαυμάσιο Χ. Τασούλη. Αναμένεται έντονος συναγωνισμός.
Η Ειδική ξεκινά ανεβαίνοντας σε άσπρο χώμα το Χελμό, ο δρόμος στη
μέση
περίπου στενεύει, κορυφή και τα φλατ κομμάτια της κατάβασης μέσα στο
δάσος με τις παγίδες της σκιάς που σε κάνει να μην βλέπεις, τα πρώτα
προβλήματα σκόνης που εμποδίζει κάνοντας επικίνδυνο το προσπέρασμα.
Οι πρώτοι:
250 +:
1ος Λεόπουλος
2ος CBI
3ος Σπυριδόπουλος
250:
1ος Τασούλης
2ος Μικές Βασ.
3ος Καλαϊτζής.
175:
1ος Χούντρας
2ος Κατσάφαρος
3ος Μπανιάς
125:
1ος Κόρκας
2ος Σιλιβίστρας
3ος Κόρκας
Βάζουμε
βενζίνη στο βενζινάδικο και παρέες -παρέες για ΣΕΧ 3 στο Σταυροδρόμι
(115.7χλμ./180'), διαδρομή μικτή φλατ — στενά χώματα πρόκες, DATSUN,
χωροφυλακή, αγροφυλακή επί ποδός, παιδιά - μεγάλοι στους δρόμους και
τα
παράθυρα στα χωριά που περνάει η διαδρομή, άσφαλτος.
ΣΕΧ 3.
Σφραγίδες, λάστιχα, άσφαλτος για Ολυμπία, ΣΕΧ 4 αυτό ήτανε! 243
χλμ., 7
ώρες και 20'.
Οι μοτοσικλέτες συγκεντρώνονται στο κάμπινγκ, καιρός για μπάνιο,
στήσιμο σκηνών, χαμόγελα. Η πρώτη μέρα τέλειωσε και η ικανοποίηση
δεν
κρύβεται.
Δεν είναι λίγο και το να βρίσκεσαι εκεί, ο αγώνας σου δίνει την
αίσθηση
του διαφορετικού.
Κάνοντας την ανασκόπηση των γεγονότων της ημέρας, δεν μπορεί να μην
σταθεί κανείς:
Στην κάποια αίσθηση χαλαρότητας που είχε ο αγώνας όσον αφορά τις
μεγάλες απλές διαδρομές που μετατρέπονταν όμως σε παγίδα όταν
αναβάτες
που δεν ήταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν ένα μηχανικό πρόβλημα
έπαιρναν μεγάλα καπέλα ή εγκατέλειπαν.
Στην επαγγελματική οργάνωση των TEAMS: YAMAHA HELLAS, HUSQVARNA με
την
πολυπληθέστερη παρουσία και το πιο οργανωμένο σέρβις, MOKKAS CYCLE
CENTER & SPEED WHEEL, κάτι που διευκόλυνε αφάνταστα τις
προσπάθειες
προβολής στους εμπορικά ασχολούμενους με το γενικότερο χώρο της
μοτοσικλέτας.
Στα πολύ καλά στημένα κοντρόλ με ανθρώπους που ήξεραν καλά τη
δουλειά
τους ώστε να μην γίνει τον παραμικρό παράπονο από τους αναβάτες.
Στους οδηγούς: Χρήστο Τασούλη, έναν αναβάτη που αν συνεχίσει να
εξελίσσεται όπως μέχρι σήμερα, τότε η Ελλάδα είναι μάλλον μικρή γι'
αυτόν.
Τον πάντοτε σταθερό και αθόρυβο Άγη Λεόπουλο, τον ραγδαία ανερχόμενο
Μανώλη Καλαϊτζή.
Τις ελπίδες του σπορ Θανάση Χούντρα και Παντελή Κατσάφαρο που έφεραν
τα
μικρά 175 στην 5η και 6η θέση της Γενικής σε μια διαδρομή που κάθε
άλλο
παρά τα ευνοούσε. Και τέλος στους Chris CBI που απέδειξε ότι ο καλός
οδηγός ξέρει να οδηγεί γρήγορα οτιδήποτε πιάσει στα χέρια του!
2η
μέρα: ή ποιος Έλληνας δεν αγαπάει τη θάλασσα;
Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί τότε σίγουρα οι κ.κ. Στέλιος
Σπυριδόπουλος και CBI θα πρέπει να χαμογελούσαν από το βράδυ.
Ώρα 7.00 π.μ. και το μελίσσι των αναβατών αρχίζει να κινείται.
Λάστιχα
μπαινοβγαίνουν με αστραπιαία ταχύτητα, μπουζί αλλάζουν, άξονες
σφίγγουν. 1η μέρα στα κουπιά της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ.
7.30 Οι συζητήσεις φουντώνουν για τις παγίδες που κρύβουν τα 28.4
χιλιόμετρα της μεγαλύτερης ειδικής σε άμμο που έγινε σε ελληνικό
αγώνα,
που η οποία φαίνεται να κυριαρχεί στη σκέψη των αναβατών και σίγουρα
χαρακτηρίζει την δεύτερη μέρα.
Μισή ώρα απομένει για την εκκίνηση της 1ης μοτοσικλέτας και οι
αναλύσεις τεχνικών οδηγήσεως στην άμμο και γενικότερης τακτικής
καλύπτουν κάθε άλλη δραστηριότητα.
Στομάχια σφίγγουν, πολλοί νέοι στο σπορ προσπαθούν να καταλάβουν πως
γίνεται και χώρεσαν τόσα μυρμήγκια στα εντούρο τους, αλλά ήδη οι
μοτοσικλέτες ξεκινούν και το πολύχρωμο μελίσσι αρχίζει να
κατηφορίζει
την άσφαλτο που οδηγεί στα λουτρά Καϊάφα όπου και η αρχή της 1ης
Ε.Δ.
της ημέρας (MOTORRAD) με τα 28.9 χλμ. που διασχίζουν, την θαυμάσια
παραλία της Κυπαρισσίας.
Η ειδική ξεκινά σε παχιά άμμο θάβοντας τους τροχούς που βρίσκουν
διέξοδο μόνο στο σκληρότερο κάπως κομμάτι δίπλα στο κύμα.
Οι στροφές είναι γλυκές, τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν επικίνδυνα για
όποιον
δεν ξέρει, ή προτιμά την δροσιά της θάλασσας από την ματαιότητα του
αγώνα.
Άλλοι μετρούν πόσα βήματα χωρίζουν τις όχθες του ποταμού που χύνει
τα
νερά του στην παραλία, όταν αποδεικνύεται ότι τα σύγχρονα άλογα δεν
ξέρουν κολύμπι.
Τέλος ειδικής και οι εγκαταλείψεις είναι πλέον σοβαρές.
Ανάμεσα τους και από τα φαβορί του αγώνα του TEAM YAMAHA HELLAS,
όταν
τα μοτέρ δεν άντεξαν το τέμπο των πολύ γρήγορων Α. Λεόπουλου και Χ.
Τασούλη μετατρέποντας τους σε θεατές.
Πρώτος στην κατηγορία 250 + ο Στέλιος Σπυριδόπουλος με ένα τρομερό
χρόνο 15.33 (115 χλμ. περίπου μ.ω.τ.) με δεύτερο τον CRIS CBI με
16.27.
Τρίτος ο Νίκος Γούναρης ένας ανερχόμενος οδηγός που θα πρέπει να
πάει
καλύτερα στο μέλλον αν περιορίσει την εντυπωσιακή οδήγηση προς
όφελος
της ουσίας.
Στα 250 C.C. ανοίγει ο δρόμος για τον Μανώλη Καλαϊτζή. Δεύτερος με Γ
διαφορά ο επιθετικός Βασίλης Μικές που δεν απέδωσε όσα στην 1η
ειδική
του Χελμού και τρίτος ο πολύ γρήγορος όταν θέλει Αλέξανδρος Λάζαρης.
Στα 175 C.C. νικητής πάλι ο Θανάσης Χούντρας παρ' ότι είχε μια
ανώδυνη
ευτυχώς πτώση μπροστά από τον άτυχο Παντελή Κατσάφαρο που κάποια
στιγμή
έβρεξε τα ηλεκτρικά του. Τρίτος ο Θόδωρος Αναγνωστόπουλος που έβγαλε
όλη την ειδική με σκασμένο πίσω λάστιχο.
Στα 125 C.C. η μάχη περιορίζεται μεταξύ των δύο απομεινάντων Ανδρέα
Κόρκα και Σπύρου Σιλιβίστρα με νικητή τον πρώτο με τον θαυμάσιο
χρόνο
18.02 (4ος γενικής!)
Οι μοτοσικλέτες αφήνουν την άσφαλτο και ανεβαίνουν τα βουνά για
Ανδρίτσαινα και Μεγαλόπολη με κατεύθυνση τη Μεσσήνη.
Η διαδρομή περνάει μέσα από ΟΛΑ τα χωριά ΔΙΟΤΙ ΕΤΣΙ ΑΠΑΙΤΗΣΑΝ ΟΙ
ΚΑΤΟΙΚΟΙ, οι οποίοι με το θερμό τους χειροκρότημα δροσίζουν
τους
ταλαιπωρημένους αναβάτες.
Στιγμές απίθανες, όπου παιδάκια έχουν γράψει σε ταμπέλα «ΚΑΝΕ
ΣΟΥΖΑ», σε άλλο δε σημείο έχουν φτιάξει με χώμα κάτι σαν
σκαλάκι
εγκάρσια στο δρόμο για να ... αναγκάσουν την σούζα, φωνάζοντας από
χαρά
όταν (και σχεδόν πάντα) τους γινόταν η χάρη.
Αξίζει να αναφέρω προσωπική μου εμπειρία όταν έχοντας καθυστερήσει
1.30' ώρα στην άμμο μετέτρεψα σε ειδική την απλή προσπαθώντας να
προλάβω πριν κλείσει το ΣΕΧ στο Εξωχώρι.
Οδηγώντας λοιπόν στα όρια (τα δικά μου), μπαίνω σε ένα χωριό.
Κόβοντας
λίγο βλέπω το δρόμο και τα παράθυρα, εκεί που παρουσίαζαν εικόνα
νεκρή,
να γεμίζουν κόσμο. Στο βάθος η κεντρική πλατεία όπου σε μια καρέκλα
καταμεσής καθόταν ένας χωροφύλακας.
Ο άνθρωπος ήταν σίγουρα μιάμιση ώρα μόνος στο λιοπύρι περιμένοντας.
Μόλις με βλέπει σηκώνεται γρήγορα, μου κάνει σήμα «κατεύθυνση
αριστερά», και με το που τον φθάνω, «σούζα»!
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που στενοχωρήθηκα γιατί δεν ξέρω να
κάνω
σούζα!
Η καθολική συμπαράσταση των κατοίκων ήταν το σημαντικότερο γεγονός
στον
αγώνα. Ήταν το γεγονός γι' αυτά τα ξεραμένα και ξεχασμένα χωριά που
κρύβουν όμως τόση ζεστασιά και ανθρωπιά.
Οι άνθρωποι ένοιωθαν τον αγώνα δικό τους. Την στιγμή αυτή θα ήθελα
να
μπορούσα να τους βεβαιώσω ότι κάθε χρόνο θα μας έχουν κοντά τους, αν
είναι αυτό κάτι σαν προσφορά και να τους γράψω ότι χαρήκαμε όλοι που
μέσα στη σκόνη και το λιοπύρι ήταν αυτοί εκεί.
Συνεχίζοντας την διαδρομή τώρα φτάνουμε στα ασφάλτινα (μεγάλα)
κομμάτια
Μεσσήνης - Καλαμάτας που θάπρεπε να μην υπάρχουν και από εκεί στο
θαυμάσιο ανηφορικό ασφάλτινο κομμάτι προς Καρδαμύλη και Εξωχώρι όπου
και το ΣΕΧ 7, με φόντο την χερσόνησο του Ταΰγετου με το θαυμάσιο
τοπίο
με τους κολπίσκους, το πράσινο και τα γραφικά χωριά που φαίνονται
σαν
μαργαρίτες πάνω στο βουνό.
Ένα χιλιόμετρο έξω από το Εξωχώρι περίμενε η 2η Ε.Δ. της ημέρας, η
ανάβαση και κατάβαση του Ταϋγέτου. Δεν ξέρω πόσοι αναβάτες πρόσεξαν
το
σκυλίσιο χαμόγελο, σίγουρα όμως όλοι ένοιωσαν τα σπαρμένα σ' όλη τη
διαδρομή δόντια (πέτρες).
Ήταν το σημείο που τοποθετήθηκε η ΣΚΥΛΑ της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ενώ δίπλα στον
δρόμο έχασκε η ΧΑΡΥΒΔΗ με τους υπέροχους γκρεμούς που χαρακτήριζαν
με
άγρια ομορφιά το τοπίο.
Νικητές της δεξιοτεχνικής πάλης των 35 χλμ:
250+:
1ος Cris CBI με ένα πολύ πολύ γρήγορο 36.00 και 60 χλμ. Μ.Ω.Τ!
Ο Στέλιος Σπυριδόπουλος με HUSQY 510 Τ και ο Νίκος Γούναρης με HUSQY
500 WR συνθέτοντας με τις μοτοσικλέτες τους ένα σύνολο πάνω από 500
κιλά είχαν το (ειδικό) βάρος που ήταν απαραίτητο για να τερματίσουν
στην 2η και 3η αντίστοιχα θέση της κλάσης τους.
250 C.C.
1ος πάλι ο σταθερός γρήγορος Μανώλης Καλαϊτζής με 37.32". 2ος με 1'
διαφορά ο Σώτος Κόκκινης που αρχίζει την επίθεση του δείχνοντας
ταχύτητα σε κάθε όχημα με τροχούς που έχει την τύχη να πάρει στα
χέρια
του.
3ος πάλι ο Αλέξανδρος Λάζαρης.
175 C.C.
Όπου νικητής για ένα δευτερόλεπτο (!), 38'38" έναντι 38'.39" ο
Θανάσης
Χούντρας με δεύτερο — πάντα — τον Παντελή Κατσάφαρο.
Τρίτος ο σταθερός Θόδωρος Αναγνωστόπουλος.
125 C.C.
Και ο Σπύρος Σιλιβίστρας νίκησε με διαφορά 6 λεπτών τον
Αντρέα
Κόρκα, που είχε όμως προβλήματα.
Πολλά τα λάστιχα που έπεσαν θύματα της άγριας μανίας των
«δοντιών» που ήταν σπαρμένα στην διαδρομή με βασικότερο
παθόντα τον Β. Μικέ, που αναγκάστηκε να βγάλει τελείως το πίσω και
να
κάνει την μισή διαδρομή και όλη την απλή μέχρι το Γύθειο με σκασμένο
μπροστινό και πίσω μόνο τη ζάντα χωρίς να καπελωθεί!
2.10' και οι μοτοσικλέτες φθάνουν ταλαιπωρημένες πλέον στο CAMP
Γυθείου
όπου και η 2η ανασυγκρότηση. Τα πολλά προβλήματα (κυρίως λάστιχα),
αναγκάζουν τους οργανωτές να αφήσουν μεγάλο χρόνο για επισκευές, που
αρχίζουν αμέσως.
Το βράδυ φθάνει και η «Σκούπα» του αγώνα φορτωμένη με
ακόμα
περισσότερες.
Πρόσωπα της ημέρας: Οι κάτοικοι των χωριών.
Ο υπέροχος άνθρωπος από τη Σπάρτη Χρήστος Παϊκόπουλος που κατέβηκε
με
ένα φορτηγό γεμάτο ανταλλακτικά κάθε είδους τα οποία ΧΑΡΙΣΕ στους
αναβάτες που είχαν ανάγκη, έχοντας σπάνια μεγαλοσύνη, για τις μέρες
μας, να αρνηθεί ευγενικά ακόμη και την αναγραφή του ονόματος του
στις
μοτοσικλέτες των οδηγών στους οποίους έδωσε ανταλλακτικά. Αναμφίβολα
ο
άνθρωπος της ημέρας.
Στους αναβάτες τώρα. Ξεχωρίζει η μονομαχία των CHRIS CBI με ΤΕΝΕRE
και
Στέλιου Σπυριδόπουλου με HUSQY 510 ΤΧ που δίνει χρώμα και ένταση
στον
αγώνα.
Και οι δύο με ελάχιστη διαφορά (υπέρ του CHRIS) και χωρίς προβλήματα
από τις πολύ αξιόπιστες και μεγάλων δυνατοτήτων, για τέτοιους
αγώνες,
μοτοσικλέτες τους.
Πρέπει να γίνει μνεία και για όσους αναβάτες με πολλά προβλήματα
έφθασαν στο ΓΥΘΕΙΟ μη εγκαταλείποντας τον αγώνα, τους οποίους δεν
κατονομάζω από φόβο μην ξεχάσω και αδικήσω κανένα.
Η προσπάθεια τους αποδείχνει ότι στόχος είναι η συμμετοχή και ο
τερματισμός πρώτα απ' όλα.
Στέκομαι ιδιαίτερα: Στον Θανάση Χούντρα που κατέβηκε χωρίς σέρβις
μεταφέροντας και ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ του στην σχάρα (Ι), βάζοντας φωτιά στο
δρόμο
σε κάθε ειδική και βοηθώντας με τις πολλές τεχνικές γνώσεις του
όσους
το ζήτησαν.
Ένας αναβάτης — παράδειγμα, που δεν σταμάτησε να φτιάχνει
μοτοσικλέτες
άλλων.
Στον Βασίλη Μικέ που ίσως κέρδιζε τον αγώνα αν δεν του τύχαιναν —
όπως
σχεδόν πάντα — άπειρα προβλήματα, με αποκορύφωμα την ειδική του
Ταϋγέτου. Όμως ούτε σκέφτηκε την εγκατάλειψη παρ' ότι μακριά πια από
την διάκριση στον πίνακα (που αποκλειστικά ενδιαφέρει μερικούς)
συνεχίζοντας με κέφι τον αγώνα.
Στον Φρειδερίκο Μαραμπό με το χειροποίητο 50λιτρο ρεζερβουάρ στο XT,
που σήκωσε την μοτοσικλέτα, του που είχε πέσει στις γραμμές του
τρένου
στον ΚΑ'ΓΦΑ λίγο πριν το τρένο την ισοπεδώσει
3η
μέρα: Είναι μακρύς ο δρόμος
για
την ΙΘΑΚΗ...
6.30' και η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ πια αρχίζει να ξυπνά και να
κατευθύνεται προς το
σέρβις του MOKKAS CYCLE CENTER.
7.00 έως 7.30' ώρα επισκευών, και στις 8.31 φεύγει η πρώτη
μοτοσικλέτα.
Είναι απίθανο το πόση αποφασιστικότητα διακρίνει τους 30 που έμειναν
στον αγώνα.
Η συνηθέστερη φράση είναι το «τώρα πια δεν
εγκαταλείπουμε»,
κάτι που όλοι μουρμουρίζουν στο ασφάλτινο στροφιλίκι μέχρι τη ρίζα
του
Πάρνωνα όπου αρχίζει το χώμα που ανεβάζει στον πανέμορφο Κοσμά.
Η καλή διάθεση και το χώμα επενεργούν θετικά στο δεξί χέρι και
ζεστοί
φθάνουμε στην κεντρική πλατεία του Κοσμά.
Όλοι είναι τώρα έτοιμοι για την μεγάλη ειδική ΜΟΤΟ PAGONIS. 58.1
χλμ.
για πρώτη φορά σε αγώνα!
Μια διαδρομή που συνδυάζει στενό δρόμο, φαρδύ δρόμο, κροκάλες,
κοκκινόχωμα, κατηγορικά φλατ κομμάτια με πούδρα και καλντερίμι — ναι
καλντερίμι — γιατί περνά μέσα και από χωριό.
Εδώ μάλλον θα κριθεί ο αγώνας αφού οι διαφορές των πρώτων στις
κλάσεις,
αλλά και στις γενικές είναι μικρές.
9.22' και με διαφορά 1' το πλήρωμα της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ξεκινά.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν, ατέλειωτα τα πλασαρίσματα, το βουνό είναι
θαυμάσιο και η εναλλαγή της διαδρομής είναι το κάτι άλλο όταν
γίνεται
σε τόσο γρήγορο ρυθμό. Μια ώρα μετά στο τέρμα γίνεται ο απολογισμός
που
φέρνει.
250 + :
1ος ο Στέλιος Σπυριδόπουλος που μάλλον κερδίζει τον αγώνα.
2ος Ο Δημήτρης Κούκος.
3ος Ο Γιάννης Δουνάκης με το χωρίς προβλήματα XR του.
250:
1ος Ο Βασίλης Μικές, χωρίς προβλήματα.
2ος Ο Μανώλης Καλαϊτζής που δεν έχει λόγο να ρισκάρει.
3ος Ο Σώτος Κόκκινης που απέδειξε — ευτυχώς χωρίς μεγάλο κόστος —
ότι
και τα IT είναι βράχοι.
175 C.C.
Κυριαρχία του Θανάση Χούντρα. Ενάμισι λεπτό μπροστά από τον 2ο,
άτυχο
και πάλι, Παντελή Κατσάφαρο. Τρίτος ο υπογράφων που η μηχανή του
είχε
αλλάξει ήχο μετά τις πολλές στενές επαφές πιστονιού και κυλίνδρου.
125 C.C.
Και ο Κόρκας νικά Σιλιβίστρα όταν ο τελευταίος σταμάτησε μέσα στην
Ε.Δ.
για να σφίξει το πλαϊνό καπάκι της μοτοσικλέτας του.
Οι αναβάτες ξεκινούν τώρα την μεγάλη απλή που κατεβαίνει σε χώμα
μέχρι
το Άστρος.
Ο χαλαρός χρόνος δίνει ευκαιρία για δρόσισμα με πεπόνι, έξω από το
Αργός.
Εκεί βρίσκεται και το TEAM YAMAHA HELLAS που περιμένει με νερά και
μια
καλή κουβέντα να τονώσει τον καθένα. Ο πάντα χαμογελαστός Γιάννης
Κούδουνας προβληματίζεται με το αν ισιώνει η μοτοσικλέτα του Σώτου
Κόκκινη, που πλέον στέκεται όρθια και χωρίς σταντ!
Η ζέστη είναι μεγάλη και ο δρόμος συνεχίζει για Καρνεζέικα την
ειδική
του ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ που γίνεται πια άσφαλτος.
Ο υπογράφων μένει για δεύτερη φορά από λάστιχο και έχει μόνο 20' για
28
χλμ., αλλιώς θα βγει εκτός χρόνου!
Το μοτέρ του κολλάει και ξεκολλάει συνεχώς (!) και με 3' μόνο
μπροστά
του καταφέρνει και φτάνει στο Σ. Ε.Χ.
Όμως έχει κάνει λάθος στους υπολογισμούς του και έχει ... μία ώρα
προπορεία, που — ευτυχώς γι' αυτόν — δεν γράφεται γιατί το Σ. Ε.Χ.
δεν
είχε ακόμα ανοίξει!
Εκεί όλοι θαυμάζουμε τον Παντελή Κατσάφαρο που σε πείσμα του Θανάση
Χούντρα μου αλλάζει το λάστιχο σε 2" με τα ΧΕΡΙΑ, όταν μαθαίνω ότι
το
βαρύ κλίμα που επικρατεί οφείλεται στο ότι ο πλοηγός Βασίλης Λιάκος
έσπασε το πόδι του σε σύγκρουση που είχε με DATSUN πριν λίγα λεπτά.
Ο φιλότιμος Βασίλης θέλησε να βάλει και την τελευταία στιγμή σπρέυ
στο
τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μέχρι τον Γαλατά, αρχίζοντας έτσι
ένα
γύρο στα νοσοκομεία της Πελοποννήσου που ανίκανα (!) να
αντιμετωπίσουν
την περίπτωση τον έστειλαν για νοσηλεία στο ΚΑΤ. Αλίμονο.
Τελικά η ώρα περνά και αρχίζει ο κατήφορος σε ένα πάρα πολύ ωραίο
χώμα
όλο στροφές με φυσικά μπερμ που οδηγεί στην παραλία και στον Γαλατά
που
είναι και ο ουσιαστικός τερματισμός.
Στη διαδρομή θαύμασα τον τρόπο που οδηγούσε ο Β. Μικές που είχε πάλι
κλαταρισμένο μπροστινό λάστιχο!
Το μικρό φέρυ φορτώνει τις μηχανές για Πόρο όπου ξαναφορτώνονται με
προορισμό τον Πειραιά σε ειδικά ναυλωμένο φέρρυ. Όλοι βρίσκονται στο
κατάστρωμα, η κούραση έχει φύγει και απολαμβάνουμε το ταξίδι που μας
φέρνει στον Πειραιά.
Πειραιάς, και έκπληξη όταν η αστυνομία θα μας οδηγήσει τιμής ένεκεν
στα
όρια του Δήμου, κάτι που χαροποιεί όλο τον κόσμο και ευχαριστούμε
την
τροχαία και την Αστυν. Διοίκηση γι' αυτό.
Είναι μία επιβράβευση που όλοι έχουμε ανάγκη μετά μια πράγματι
μεγάλη
προσπάθεια, που απλώς κατέληξε στην παραλία Γλυφάδας.
Αναβάτες της ημέρας και του αγώνα
σε
σύνολο:
- Ο Στέλιος Σπυριδόπουλος που αφού ξεπέρασε τα προβλήματα
εξοικείωσης με
την θαυμάσια μοτοσικλέτα του κέρδισε κλάση και γενική.
- Ο Θανάσης Χούντρας που διέλυσε το συναγωνισμό στην μικρή
κατηγορία
φτάνοντας αθόρυβα στην 3η θέση.
- Ο Μανώλης Καλαϊτζής που έδειξε ταχύτητα, αντοχή και βασικά
τακτική,
κάτι που λίγοι αναβάτες επιπέδου έχουν.
- Ο Δημήτρης Κούκος που ήταν αθόρυβος και λογικός, τόσο ώστε να
εκμεταλλευτεί τη ροή του αγώνα κερδίζοντας τη δεύτερη θέση της
κλάσης
του.
- Ο Βασίλης Μικές που έδειξε ταχύτητα, ηρεμία και
αποφασιστικότητα
τρέχοντας για τον αγώνα και όχι την διάκριση.
- Ο Παντελής Κατσάφαρος που είναι, πάντα γρήγορος αλλά πρέπει
κάποτε να
γίνει πιο ψυχρός στον αγώνα.
- Ο Σώτος Κόκκινης που ήταν απροσδόκητα γρήγορος και
αποφασιστικός
όταν
χρειάστηκε.
- Ο CRIS CBI που έχασε στην τελευταία μόλις ειδική τον αγώνα
δείχνοντας
τι μπορεί να κάνει με μια καλύτερη μοτοσικλέτα.
- Ο Βαγγέλης Κουκουτσάκης για το σταθερό οδήγημα του και τις
υποσχέσεις
για καλύτερες θέσεις.
- Ο γραφικός Φρειδερίκος Μαραμπός ή Μαραγκός που ακολούθησε αν
και
εκτός
χρόνου όλη τη διαδρομή, τερματίζοντας και αυτός αφού βοήθησε
μοιράζοντας βενζίνη σε πολλούς αναβάτες.
- Ο Ανδρέας Κόρκας που θα πρέπει να είναι πιο σωστά οργανωμένος
και
διαβασμένος.
- Ο νικητής τελικά των 125 C.C. Σπύρος Σιλιβίστρας με την πιο
αδύναμη
μοτοσικλέτα του αγώνα (DT 125 CL).
- Ο Κουκουτσάκης και ο Γούναρης, με το εντυπωσιακό οδήγημα.
Αφήσαμε για το τέλος τον Βασίλη Χαρόπουλο που εγκατέλειψε τον αγώνα
μετά το τελευταίο ΣΕΧ για να συνοδέψει τον άτυχο Βασίλη Λιάκο στο
νοσοκομείο. Εύγε όπως και ντροπή για αυτούς που του έκλεψαν τη
μοτοσικλέτα έξω από
το ΚΑΤ όταν πήγε να επισκεφθεί τον Βασίλη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο ψίθυρος, το αδιανόητο έγινε. Ακούστηκαν πολλά για χαλαρούς
χρόνους,
πολύ άσφαλτο, γνωστή διαδρομή που έδινε ευχέρεια δοκιμών σ' αυτούς
που
είχαν την δυνατότητα (χρηματικά) και παραποίησε το συναγωνισμό.
Όλα σίγουρα έχουν βάση και θα πρέπει οι οργανωτές να τα εξετάσουν.
Όμως πρέπει όλοι να σκεφτούμε ότι μερικοί άνθρωποι με πολύ μεράκι,
έστησαν ΜΟΝΟΙ και χωρίς ΚΑΛΥΨΗ έναν τριήμερο αγώνα που έγινε γεγονός
χωρίς να προδώσει κανένα, δείχνοντας ταυτόχρονα σε πολλούς πόσο
θαυμάσιο Σπορ είναι το εντούρο και τι όμορφος ο κόσμος μέσα και γύρω
από αυτό.
Ι. Μπανιάς
Φωτ. Γ. Κακολύρης
Η αναδημοσίευση γίνεται ύστερα από την ευγενική άδεια του κ.
Δημήτρη Παπανδρέου του περιοδικού MOTOSPORT, τον οποίο
ευχαριστούμε
θερμά.
Επιμέλεια: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Διαβάστε το σχετικό άρθρο της Οδύσσειας 2002 - Moto-Rally (Αποτελέσματα - Φωτό)
|
|
| |
|
