Θεώρησα το χθεσινό πάθημά μου την τελευταία αφορμή για να προχωρήσω σε ενέργειες που πιθανά να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Μία πτώση με το ποδήλατο σε μονοπάτι στα κτήματα Τατοΐου, με ευτυχώς λίγες συνέπειες, ξεχείλισε το ποτήρι και αποφάσισα να «μετρήσω» την απόκριση των ανθρώπων με τους οποίους μοιράζομαι τη φύση και έχω κοινά στοιχεία και ευαισθησίες.
Είμαι 44 ετών με «υποχρεώσεις» (οικογένεια και εργασία) που μου γεμίζουν ασφυκτικά το χρόνο. Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με δραστηριότητες της υπαίθρου, κυρίως στα βουνά, τα τελευταία 12 χρόνια βρήκα καταφύγιο στην Ορεινή Ποδηλασία που συμπυκνώνοντας σε λίγο χρόνο άθληση – ελευθερία κίνησης - αίσθηση, μου προσφέρει την ευχαρίστηση που ζητώ. Άλλοτε μακριά άλλοτε κοντά, σχεδόν κάθε Σαββατο-Κύριακο, θα φορτώσω ποδήλατο(α) και συνήθως με την οικογένεια μου και αυτές πολλών φίλων, θα βγούμε για βόλτα στο Βουνό. Το μενού περιλαμβάνει πάντα διαδρομές στο χωμάτινο ορεινό δίκτυο και σίγουρα μονοπάτια που είτε ανεβαίνοντας είτε κατεβαίνοντας προσφέρουν τη ζητούμενη ευχαρίστηση. Το έντονο πρόβλημα που τελευταία διαπιστώνεται και σε ιδιαίτερα μεγάλη έκταση, έχει να κάνει με την διαρκώς μεταβαλλόμενη ποιότητα των μονοπατιών προς το χειρότερο. Κάθε χρονιά που περνάει η κατάστασή τους χειροτερεύει, με πολύ πιο ουσιαστικό το πρόβλημα στα μονοπάτια των Κτημάτων του Τατοΐου και της Πάρνηθας που βρίσκονται σε απόσταση βολής από την Αθήνα. Ο αριθμός των μηχανών που τα χρησιμοποιούν και περνούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες είναι πλέον εξαιρετικά μεγάλος. Το «όργωμα» που κάνουν είναι πέραν κάθε φαντασίας και το πρόβλημα που δημιουργούν ξεπέρασε τα όρια της απλής ανησυχίας. Σε ομαλά μονοπάτια που περπατούσαμε για χρόνια, σήμερα υπάρχουν «λούκια» βάθους μισού μέτρου και ελεύθερες πέτρες που βάζουν σε κίνδυνο τουλάχιστον όσους χρησιμοποιούν τα μονοπάτια για ποδήλατο. Ο χειμώνας που πέρασε επιδείνωσε την κατάσταση ακόμα περισσότερο. Πιστεύω ότι αν συνεχίσουμε να «φερόμαστε» με τέτοια ασυνέπεια στο αγαθό που στη χώρα μας παρέχεται ελεύθερα, την πρόσβαση στη φύση, στο επόμενο διάστημα θα δούμε να εφαρμόζονται πολιτικές απαγόρευσης της προσπέλασης και ελεγχόμενης πρόσβασης για κάθε τροχοφόρο (ποδήλατα, μηχανές και τετρακίνητα) σε μεγάλες περιοχές που θεωρούνται χώροι αναψυχής. - Μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε ενέργειες και δράσεις που θα σταματήσουν την καταστροφή ?
- Μήπως πρέπει από μόνοι μας να βάλουμε μερικούς λογικούς περιορισμούς στον εαυτό μας και να σκεφθούμε τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος ?
- Μήπως οργανωμένα θα μπορούσαμε (όλοι όσοι έχουμε ενδιαφέρον) να διαμορφώσουμε, στις διαδρομές που χρησιμοποιούμε, συστήματα ανάσχεσης της διάβρωσης στα πρότυπα που σε πολλές χώρες του κόσμου χρησιμοποιούνται ?
- Μήπως λίγη δουλειά που θα προσφερθεί, από όσους πιστεύουν ότι εκτός από το να αντλούν ευχαρίστηση έχουν και υποχρέωση να προστατεύουν, μπορεί να επαναφέρει σταδιακά στην πρότερη κατάστασή, τους χώρους που χρησιμοποιούμε για το «παιχνίδι» μας ?
Προσωπικά πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά. Όρεξη δεν λείπει. Η διεύθυνσή μου στη διάθεση όσων έχουν διάθεση για συνεργασία και συζήτηση με στόχο να ενεργοποιηθούμε και να εξασφαλίσουμε την ελευθερία που δικαιούμαστε χωρίς να ενοχλούμε και επιβαρύνουμε με τη δράση μας. Χρήστος Πατέλης, Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχ. ΕΜΠ. chrisp;@</SPAN>pegasus.gr
More articles
| 
