Γεια χαρά και απο μένα!
έχουν περάσει 2 ημέρες και ακόμα δε μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι!!!
μια μικρή περίληψη έτσι γιατί μου αρέσει να τα σκέφτομαι και να τα ξανασκέφτομαι!!!
Φτάνω ¨ελληνμοτο στις 8:30 και βλέπω έναν έναν τους αγωνιζόμενους να καταφθάνουν , να ξεφορτώνουν τα μηχανάκια τους, να περνάνε απο τη τέντα με τους αριθμούς εκκίνησης.
ένα ωραίο καφεδάκι χαλαρό με συνοδεία ντόνατς (σαν αμέρικαν police να πούμε
)
και αριστερά και δεξιά όλα τα παιδιά (γιατί όλοι μας παιδιά είμασταν )
να κολλάνε τους αριθμούς πάνω στα βρεγμένα μηχανάκια τους απο το συνεχές συμπαθητικό ψιλόβροχο...
πειράγματα μεταξύ παλιών γνωστών, τοποθέτηση των roadbooks , ο καθένας με το συστημα του, άλλοι διαστημικά κόλπα, άλλοι χειροκόνητα, άλλοι μπλοκάκια (ματαξύ των και εγώ-πρωτάρης γάρ), άλλοι προσπαθούσαν να πείσουν τοξν κολλητό τους:
- πήρες ρε μ@λ@κ@ roadbook ;
- όχι, τί να το κάνω;
-τί τι να το κάνεις ρε;
- αφού δεν έχω κοντέρ ρεεεε !
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ο χαβαλές μεγάλος, και η ανυπομονησία ακόμα περισσότερη, ανυπομονησία να δείς πόσο ΠΙΑ δύσκολη μπορεί να είναι η διαδρομή!
Ο Δημήρης μας φωνάζει να μαζευτούμε κάτω απο την τέντα για τον ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ.
σε λίγα λεπτά πραγματικά μας είχε λεπτομερώς επεξηγήσεις πάνω σε όλες τις τουλίπες που τις χρειάζονταν! (τότε κατάλαβα πώς δεν έπρεπε να το είχα πιάσει ακόμα με δεματικά στο καλώδιο της γκαζιέρας
παρά να σημειώνω με στυλό )
στο τέλος πάλι ανώφελο θα ταν ομως
!
πέρνουμε σειρά για εκκίνηση
περμένω καρτερικά την σειρά μου , νούμερο 48, τουλάχιστον θα έχουν χαράξει τη διαδρομή με τις ροδιές τους σκέφτηκα!
το ψιλόβροχο να πέφτει συνεχώς , το γέισο να στάζει, η μάσκα ακόμα δε την έβαλα και ήταν θολωμένη!
5 - 4 - 3 - 2 - 1 - φεύγεις!
και η περιπέτεια αρχίζει!
Ελευσίνα διάσχυση, προλαβαίνω τους 2 μπροστινους μου που πήγαινα ζευγαράκι, μαζί φτάνουμε στο χώμα...
στην πρώτη αριστερή ανηφόρα (στο συρματόπλεγμα) βρίσκω μερ9ικούς κολλημένους, ξαφνιάζομαι! ο ένας έφτιαχνε το μηχανάκι του.
συνηθισμπένος απο τις παρείστικες βόλτες σταμάτησα , μετά όταν με περασε ο απο πίσω μου(ο επόμενος) θυμήθηκα πως είμαι σε αγώνα και συνέχισα...
ανηφοριές με πολύ γλίστρημα και ξαφνικά μένω μόνος, φτάνω στην τουλίπα -που έλειπε το βελάκι, δεν εμπιστεύομαι τις πολλές ροδιές δεξιά και ακολοθθώ της οδηγιες του doc για ευθεία!
αφού έπεσα σεεναν θάμνο που με τρυπούσα ανελέητα καταφερα να γυρίσω και να πάω σωστά!
πάλι μόνος!
και ξάφνου φτάνω πάνω και ;
και βρίσκω ίσα με 10 μηχανάκια σταματημένα, αναβάτες στα πόδια να περνανε έναν έναν τους λοιπούς!
to be continued!