Την Κυριακή το απόγευμα αποφάσισα να βγω μια βόλτα μιας και είχα πολλά στο κεφάλι μου και ήθελα απεγνωσμένα να ξεσκάσω.
Σε κάποια στιγμή κατέβαινα μια κατηφόρα με μεγάλη κλίση και με κάμποσα χιλιόμετρα όταν κατάλαβα ότι η δεξιά στροφή που ακολουθούσε ήταν λίγο πιο κλειστή απ ότι θυμόμουν. ΦΡΕΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ αλλά που να φρενάρω. Οπότε όταν κατάλαβα ότι δεν παίζει να στρίψω αλλά και να φρενάρω παίρνω θέση, φεύγω ευθεία και κάνω ένα άλμα και αρχίζω να κατεβαίνω μια πολύ κατηφορική πλαγιά καταλήγοντας μέσα σε μια ρεματιά με το τιμόνι στο στομάχι. Το πως δεν έπεσα ούτε κι εγώ το ξέρω αλλά και δεν τα θυμάμαι και πολύ καθαρά μιας και ήμουν αφηρημένος.
Δοκιμάζω να το ανεβάσω από εκεί που κατέβηκα αλλά με τίποτα. Δεν υπήρχε χώρος για να πάρω φόρα και είχε μεγάλη κλίση και γλίστραγε. Ακολουθώντας την φόρα της ρεματιάς βρίσκω ένα σημείο και ανεβαίνω τελικά.
Κάθομαι 5 λεπτά να ηρεμήσω και αποφασίζω να γυρίσω πίσω. Ύστερα από 500 μέτρα μου σβήνει. Είχε κάψει ασφάλεια. Αλλάζω την ασφάλεια και μόλις αφήνω το συμπλέκτη για να ξεκινήσω καίει και την εφεδρική. ΠΑΚΕΤΟ μιας και ήμουν πολύ μακριά και δεν είχε και σήμα. Σπρώχνω μέχρι να βρω ένα ξέφωτο και μιας και είμαι άσχετος από μαστοριλίκια παίρνω ένα τηλέφωνο τον κο. Ψοφάκη. Βραχυκύκλωμα μου λέει δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, πήγαινε το στον μηχανικό σου.
Αφού με μάζεψαν μετά από καμία ώρα με έναν αγρότη το πήγα χθες στο μηχανικό και δεν μπορούν να το φτιάξουν . Δεν μπορούν να βρουν το βραχυκύκλωμα.
Έπαθα και άλλα μέσα στο τριήμερο αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...