ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/6
ΚΟΡΥΤΣΑ-ΤΙΡΑΝΑ
Από μια άποψη,ευτυχώς που έχασε ο Edvin την διαδρομή. Η σημερινή μέρα προβλεπόταν πολύ δύσκολη όπως μου είχε πει εχθές. Θα ταλαιπωρούσαμε το navara πολύ. Με είχε ρωτήσει αν έχει μπλοκέ διαφορικό πίσω γιατί θα το χρειαζόμασταν σε κάτι κομμάτια με κομμένο δρόμο.
Πήραμε το πρωινό μας με την συνοδεία του Γιώργου Οικονομάκου και το κέφι δεν άργησε να ανάψει. Να οι πλάκες,να τα πειράγματα,να τα καλαμπούρια. ο Γιώργος είναι μοναδικός.
Ξεκινάμε την απλή,καθυστερημένα και πάμε όλοι μαζί κομβόι μέχρι την αρχή της ειδικής. Μας μοιράζει τα road book η Julia τα οποία ήταν σε ρολό σαν των αναβατών. Δεν λέμε κάτι γιατί συμπονάμε τον Edvin και το τι τράβηξε εχθές.
Στηνόμαστε στην γραμμή εκκίνησης καμιά ώρα μετά, με το air condition μας,με τα cd μας και με πολύ όρεξη. Δεν μπόρεσε να μην παραδεχθεί η julia πως αν μη τι άλλο,τρέχαμε με στυλ. Και ξεκινάμε...
Αυτή την διαδρομή την είχαν κάνει και πέρσι οι αγωνιζόμενοι από την ανάποδη. Ήταν τα βαθιά περάσματα που μπορούσαν άνετα να καταπιούν ένα τετρακίνητο όπως χαρακτηριστικά έλεγαν μετά. Και έτσι ήταν. Μόνο που δεν είχε βρέξει και ήταν όλα νταμάρι. Περνάγαμε από κάτι κοπάνες, που είχε ο δρόμος και δεν μπαίναμε μέσα στα λούκια γιατί ήταν πολύ ψηλά και βρίσκαμε από μπροστά μέχρι πίσω.
Σε μια αριστερή κλειστή βρίσκουμε το Land Rover του Lloti στην άκρη με μηχανικό πρόβλημα και αναγκαστικά μπήκαμε μέσα στο ξερό “βούτημα”. Μπήκα σιγά σιγά για να μην χτυπήσω από κάτω το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να τακάρουμε στο λεπτό. Τι αργά, τι μπλοκέ το Navara δεν κουνιόταν χιλιοστό. Αφού ψάχνουμε πως θα βγούμε μας περνά άκοπος ο Dorian με το αγωνιστικό LJ 70 και μας καταρρακώνει με την ευκολία που βγήκε από μέσα.
Ξάφνου θυμάμαι πως το Land Rover είχε ένα high lift. Το παίρνω,το τοποθετώ κάτω από τον κοτσαδόρο, κάπου αλλού δεν μπορούσα να το πιάσω, αφού όλα τα άλλα σημεία ακούμπαγαν κάτω και το σηκώνω. Βάζουμε πέτρες να πατήσει το αμάξι ,μπαίνω μέσα και ξεκινάω τέρμα. Το κόλπο έπιασε και φύγαμε. Όμως το terra trip είχε άλλη γνώμη και δεν έδειχνε. Έτσι αποφασίζουμε να συνεχίσουμε χωρίς αυτό, γιατί είχαμε καθυστερήσει αρκετά.
Συνεχίζουμε σιγά, δεν μπορούμε λόγω του ανώμαλου εδάφους να πάμε γρήγορα μέχρι το σημείο που ξεκινάν οι φλαταδουρες. Σκληρές με πούδρα επάνω και να γλιστράμε ξανά με τα τέσσερα. Τερματίζουμε την ειδική,και ξεκινάμε μια απλή μέχρι να βγούμε στην δεύτερη ειδική της ημέρας.
Προσπαθούμε να φτιάξουμε το terra trip αλλά μάταιος κόπος.
Αποφασίζουμε πως θα συνεχίσουμε έτσι.
Λίγο πριν το τελείωμα της ειδικής έχουμε μπερδευτεί και δεν ξέρουμε που είμαστε. Ώσπου μας περνά, η Δωροθέα και ο Lloti που είχε επισκευάσει το land rover και συνέχιζαν. Τους παίρνουμε από πίσω μέχρι να βρούμε σε ποια τουλίπα ήμασταν. Σε μια διασταύρωση έκανε λάθος η Δωροθέα και συνέχισε, ενώ έπρεπε να στρίψει. Στρίβουμε και ανεβαίνουμε προς το τέρμα αλλά ο χρόνος μας απειλούσε. Είχαμε περίπου 5 χλμ ακόμα, να τα κάνουμε σε 5 λεπτά.
Ρισκάρω και προσπερνάω το Land Rover και πλακωνόμαστε ξανά. Βλέπουμε στην απέναντι πλαγιά το Mercedes G και to LC του Μanastirliou να πηγαίνουν και αυτοί κομμάτια. Τους φθάνουμε σε κάποιο σημείο και τους περνάμε. Φτάνουμε στο time check και βλέπουμε τον Εdvin. Μας ρωτά τι έγινε και καθυστερήσαμε και του είπαμε για το πρόβλημα μας με το terra trip.
Απογοητεύτηκε όσο και εμείς. Και ξεκινάμε την ειδική. Μια ειδική για την οποία μας είχε προειδοποιήσει η Julia ότι θα μας σκλάβωνε η ομορφιά της, αλλά και πως θα ήταν δύσκολη για εμάς και το όχημα μας δεδομένου ότι είναι μακρύ σε μήκος.
Ξεκινάμε λοιπόν, την ειδική η οποία στην αρχή είχε πατημένα κομμάτια και μας επέτρεπε να πάμε σβέλτα. Καθώς ανεβαίνουμε το βουνό η χαλικάδα και η ξεραΐλα, έδινε τη θέση της στο πράσινο. Δρυς και οξιές σε συνδυασμό με έλατα δεν έχω ξαναδεί. Ήταν πανέμορφα. Όμως δεν είχαμε καιρό για ρομαντζάδες, ήμαστε σε αγώνα. Το νοτισμένο έδαφος ξεκινά την εμφάνιση του όπως και τα λούκια που βάθαιναν σιγά σιγά, αναγκάζοντας μας να μειώσουμε ρυθμό.
Μας φτάνει o Llioti με το Land Rover και του ανοίγουμε τον δρόμο γνωρίζοντας ότι ύψος του land rover θα του επέτρεπε να συνεχίσει με μεγαλύτερη ταχύτητα από εμάς . Συνεχίζουμε μέχρι που ο Σάκης διαβάζει:
-Πρόσεχε μπροστά, έχει βαθύ και απότομο χαντάκι και έχει σήμανση για προσοχή, στο road book. Φτάνουμε την εν λόγω τουλίπα και τι να δούμε :
εκτός το απότομο κατηφορικό,χαλασμένο δρόμο που ήταν μπροστά μας,υπήρχε ένα χαντάκι με λάσπη και αμέσως μετά, μια απότομη κλίση για να ανέβουμε.
Σας είπα και το καλύτερο; το Land Rover ήταν κολλημένο μέσα στη λάσπη,δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την διέλευση. Καταφέρνω και κατεβαίνω με προσοχή, περνάω το χαντάκι με τη λάσπη και σταματάω στην ανηφόρα για να ρυμουλκήσω το Land Rover ώσπου από μηχανής θεός εμφανίζεται ...η Δωροθέα.
Κατεβαίνει να δει το δρόμο και τρομάζει. Βλέπει εμάς και μας ρωτάει πως τα καταφέραμε. Με λίγη πλοήγηση από το έδαφος που να πατήσει τις ρόδες της, τα κατάφερε μια χαρά. Αποφασίζουμε ότι το Toyota της Δωροθέας θα τα κατάφερνε πιο καλά να ρυμουλκήσει το Land Rover. Έτσι δένουμε την L j της Δωροθέας με το Land Rover άλλα η έλλειψη εμπειρίας της δεν κατάφερε κάτι καλύτερο από το να μυρίσει τον συμπλέκτη της.
Την σταματώ για να αποφύγω κάποια πιθανή ζημιά στο Toyota και αποφασίζουμε να δέσουμε και το Navara, τραβώντας και τους δυο. Η Δωροθέα αγχώθηκε γιατί δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Την καθησύχασα και της εξήγησα τι έπρεπε να κάνει και κυρίως πότε. Το κόλπο πέτυχε και τραβήξαμε το Land Rover μέχρι το επόμενο πλάτωμα. Οι κραυγές της Δωροθέας ακόμα θα αντηχούν στο βουνό. Είχε κάνει την πρώτη της επιτυχημένη διάσωση και ήταν κατενθουσιασμένη.
Συνεχίζουμε ,αφήνοντας την Δωροθέα να περάσει μπροστά μας,μίας και το έδαφος είχε ακόμα πιο βαθιά λούκια εδώ,και δεν ήθελα να την καθυστερήσω. Βγαίνουμε σε μια διασταύρωσή με έναν ανηφορικό δρόμο, λασπωμένο και με τα κλαδιά των δέντρων να σκεπάζουν το δρόμο. Έμοιαζε με ειδική για trial. Ανεβαίνουμε και βλέπουμε το Vitara των Frisku κολλημένο στην παχιά λάσπη και τα δυο αδέρφια έξω από το αυτοκίνητο ψάχνοντας για λύση.
Λέω στην Δωροθέα να βγει πιο μπροστά και να τραβήξω εγώ το Vitara. Φοβόμουν μην ξανά πιέσει τον συμπλέκτη της και έμενε εκεί, αλλά και να βοηθούσε εμένα αν αντιμετώπιζα πρόβλημα στο να βγάλω το Vitara από τη λάσπη. Τελικά δεν χρειάστηκε κάτι και έβγαλα με ευκολία το vitara. Δεν φαινόταν να πέρναγε δρόμος από εδώ. Ήμασταν ανάμεσα σε μικρά δεντράκια ύψους 1 μέτρου και ήταν λες και είμαστε τελείως εκτός δρόμου.
Είχαν περάσει όλες οι μηχανές συν τα πρώτα αυτοκίνητα και από την πυκνή βλάστηση,δεν φαινόταν να είχε περάσει τίποτα. Λες και ήμαστε πρώτοι που περνούσαμε. Συνεχίζουμε πια όλοι μαζί όταν μπροστά μας η Δωροθέα κολλάει σε ένα ανηφορικό δρόμο. Τα λούκια ήταν βαθιά και σε συνδυασμό με τα τελειωμένα all-terrain που φόραγε,δεν άργησε να κολλήσει.
Με λίγη βοήθεια από τους Frisku βγήκε γρήγορα και συνέχισε. Με πολύ προσοχή ανέβασα το Νavara μισό επάνω στον όχθο και έτσι γλίτωσα το πάτωμα και συνεχίσαμε. Ο δρόμος έχει βαθιά νεροφαγώματα και το Νavara μας, έβρισκε με το παραμικρό. Έχει ξεκινήσει και η κατηφόρα,η οποία επιδείνωνε περισσότερο το φαινόμενο. Φωνάζω στην Δωροθέα να φύγει γρήγορα,ήμασταν ακόμα στην ειδική και είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Το ίδιο λέμε και στο πλήρωμα του Vitara οι οποίοι πήγαιναν σιγά μην τυχόν και τους χρειαστούμε. Για μια φορά ακόμη,νιώσαμε ευγνωμοσύνη γιατί έβαζαν πάνω από την διψά της νίκης την συναδελφικότητα και το fair play. Όπως κάναμε και εμείς άλλωστε. Παρότι ο Edvin μας είχε πει ότι και η Δωροθέα ήταν στην κατηγορία μας,πάλι δεν μπορούσαμε να την δούμε, ανταγωνιστικά.
Μέχρι που να βγούμε στο πατημένο χαλίκι, οδηγούσα με πολύ προσοχή και τόσο σιγά όσο δεν πίστευα ότι θα οδηγούσα το Navara σε αγώνα rally. Ένιωθα όπως όταν οδηγούσα ένα Mazda 323F που είχα πριν χρόνια,και έβγαινα αναγκαστικά σε κακό δρόμο,πηγαίνοντας για κυνήγι.
Βγαίνουμε σε πατημένο δρόμο και οργιάζουμε. Το Vitara μπρος μας, πηγαίνει τέρμα και εμείς από πίσω. Ήταν πατημένο χαλίκι, με πολύ στενό όμως δρόμο και αν έκανες το λάθος ο γκρεμός στα αριστερά σου δεν θα το συγχωρούσε.
Τερματίζουμε και βλέπουμε όλα τα παιδιά που μας περίμεναν. Κατεβαίνουμε και αρχίζουμε τις φώτο και τα γέλια. Η αδρεναλίνη ήταν ακόμη έντονη και εμείς συμπεριφερόμαστε λες και είχαμε πάρει έκσταση. Η ενεργεία του βουνού ήταν φοβερή. Έπρεπε να βλέπατε τις εκφράσεις της Δωροθέας, λέγοντας πόσο φοβερή ήταν αυτή η ειδική και πόσο τρόμαξε όταν μας είδε να κατεβαίνουμε τόσο γρήγορα.
Καλά δεν φοβάσαι,με ρώτησε. Πως πήγαινες τόσο γρήγορα διπλά στο γκρεμό; Πρέπει να είσαι πολύ καλός οδηγός στην καθημερινή σου οδήγηση. Αν είχες άλλο αυτοκίνητο,θα είχες πάει πολύ καλά στην γενική κατάταξη....Την ευχαρίστησα και εκθείασα και εγώ τα κατορθώματά της.
Του χρόνου θα τους σώζουμε παρέα,της είπα και ξεσπάσαμε στα γέλια
Είχαμε ακόμα την απλή για να γυρίσουμε στο parce ferme και να τερματίσουμε. Μπαίνουν μπροστά οι Frisku και ξεκινάμε. Είμαστε ακόμα μεθυσμένοι από την απερίγραπτη ομορφιά του βουνού που είδαμε και τα συναισθήματα που νιώσαμε, που οι λέξεις είναι λίγες για να το περιγράψουν. Έχουμε εντρυφήσει πλέον στην οδήγηση των Αλβανών και πηγαίνουμε από κοντά. Μου θυμίζει την οδήγηση που κάναμε 19 χρόνων, οπού πήγαινες τέρμα παντού χωρίς φόβο και αίσθηση κίνδυνου.
Τερματίζουμε και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Φάγαμε κάτι και πέσαμε στα κρεβατάκια μας. Η κούραση μας έχει καταβάλει και δεν αργήσαμε να παραδοθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα.