Όχι ακριβώς.
Ενώ τα περισσότερα τετρακίνητα έχουν τη δυνατότητα να αναρριχώνται στον πάγο εκεί που τα normal σταματούν ακριβώς λόγω της τετρακίνησης, έχουν ένα άλλο θέμα: παρουσιάζουν ουσιαστικά χειρότερη συμπεριφορά από τα νορμάλ στις κατωφέρειες λόγω του μεγάλου τους βάρους και της διαφορετικής φιλοσοφίας των αναρτήσεων τους.
Με το δεδομένο ότι τις αλυσίδες δεν τις χρησιμοποιούμε για να αναπτύξουμε ταχύτητες αλλά για να έχουμε ουσιαστικά τον έλεγχο του οχήματος σπάζοντας τον πάγο και κινούμενοι πάντα με χαμηλές ταχύτητες, σε επίπεδο έδαφος δεν θα είχε ουσιαστικά διαφορά.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν άρδην όταν έχουμε κατωφέρειες. Οι νόμοι της φυσικής δεν αλλάζουν επειδή έχουμε τετρακίνηση.
Σε μια πραγματικά παγωμένη κατηφόρα, με αυξημένη πρόσφυση στους εμπρόσθιους τροχούς αρκεί μια απότομη αλλαγή κατεύθυνσης ή ταχύτητας (και το απότομη σε συνθήκες πάγου είναι ένα τίποτα) ώστε οι πίσω τροχοί του τετρακίνητου με μηδενική πρόσφυση απλά να συνεχίσουν την πορεία τους «γυρνώντας».
Ένας μέσος οδηγός δεν είναι συνηθισμένος να κουμαντάρει μια τέτοια κατάσταση και σε μερικά μεγάλα τετρακίνητα είναι σχεδόν απίθανο να γλιτώσεις το τετακε με τις αλυσίδες μπροστά.
Αντίθετα – όπως προτείνουν και οι περισσότεροι κατασκευαστές τετρακίνητων – η τοποθέτηση αλυσίδων πίσω, δεν θα επιτρέψει να στο αυτοκίνητο να γυρίσει.
Ναι ο οδηγός δεν θα έχει το απόλυτο τιμόνι και φρένα και είναι λογικό για πάγο μιλάμε. Όμως αυτή η γνώση (ο φόβος φυλάει τα έρημα) θα τον κάνει να κινείται με μικρότερες ταχύτητες που τα πίσω φρένα σε συνδυασμό με τις αλυσίδες θα είναι υπεραρκετά για να κουμαντάρουν.
Ένα ακόμα συν είναι ότι και στις ανωφέρειες η συμπεριφορά του οχήματος είναι καλύτερη και βρίσκει πιο εύκολα πρόσφυση. Το βάρος μετακινείται πίσω και φορτίζει τους τροχούς περισσότερο, σπάζοντας ευκολότερα τον πάγο.
Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Σε κάθε περίπτωση ελέγξτε το βιβλίο του κατασκευαστή και μην υπερβάλετε στον πάγο. H τετρακίνηση δεν είναι πανάκεια...