από nignis » 25 Ιούλ 2007, 13:54
Ημέρα 2η 21/07/07: Ξύπνημα, πρωινό και επίσκεψη στο εξαιρετικό μουσείο φυσικής ιστορίας στο Παρανεστι.
Οι allleo harryjohn ήταν συνεπέστατοι στο ραντεβού τους και στις 10.45 πίναμε καφέ στο ξενοδοχείο και κανονίζαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες της διαδρομής.
Η ιδέα του Kyr για να ακολουθήσουμε αντίστροφη πορεία από την αρχικά σχεδιασμένη ήταν σωστή και έγινε δεκτή. Μετά από ανεφοδιασμό, ξεκινήσαμε, προς βορά ακολουθώντας την πινακίδα για Φρακτό, Θερμια κτλ
Μετά το φράγμα της Πλατανοβρυσης και πριν τα Θερμια, στρίψαμε δεξιά στο χωματόδρομο που πάει προς Πεύκη. Ο δρόμος είχε άφθονη φυτευτή πέτρα και σκόνη, όσο όμως ανηφορίζαμε η βλάστηση πύκνωνε και το βουνό έπαιρνε μια όμορφη και άγρια όψη. Με τη βοήθεια του GPS και χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες φτάσαμε στο δασικό χωριό της Στάμνας, που όμως ήταν κλειστό. Στάση για μια ομαδική φωτογραφία και συνέχεια στη διαδρομής μας προς δασικό εργοτάξιο Λεπίδα. Πιο κάτω, συντηση με κάτι ξεχασμένους δασεργατες και ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τους δρόμους και την πορεία που θα ακολουθήσουμε. Όπως μας επιβεβαίωσαν και αυτοί, δεν είχε βρέξει για ένα μηνά, γι’αυτό και τα πάντα ήταν κατάξερα.
Όμως, ο ήλιος είχε φτάσει ψηλά και η διαδρομή μας είχε καταπονήσει αρκετά. Στάση σε ένα ξέφωτο και ετοιμασία μεσημεριανού κάτω από τα δέντρα. Το παστιστιο της Μάγδας εξαιρετικό(Μαγδα σε ευχαριστούμε και την άλλη φορά να μη διστάσεις και να έρθεις…) και το δροσερό αεράκι μας έδωσαν το κουράγιο να συνεχίσουμε προς το Λεπίδα.
Μετά από 15-20 λεπτά, και μετά τη βοήθεια ενός πιτσιρικά τσοπάνη, φτάσαμε στο δασικό εργοτάξιο Λεπίδα. Παρά την κλειστή πόρτα, υπήρχε ένας φύλακας που μας ρωτούσε τι κάνουμε εδώ κτλ. Αρχικά μας ρώτησε αν πήραμε άδεια από το δασαρχείο για να στήσουμε σκηνές στο χώρο του δασικού χωριού. Τελικά, φαίνεται πως πείστηκε για τις καλές μας προθέσεις και έδωσε το Οκ να μείνουμε. Ήταν, όμως σχετικά νωρίς για να αρχίσουμε να στήνουμε σκηνές και έτσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το γειτονικό καταρράκτη του Λεπίδα, οι οποίοι ήταν ουσιαστικά 2:
ο πρώτος απαιτούσε κατάβαση από (το σχεδόν καταστραμμένο σε μερικά σημεία) μονοπάτι, 300 μετρά από το δρόμο.
Ο άλλος απαιτούσε κατάβαση από (από το επίσης σχεδόν καταστραμμένο σε μερικά σημεία) μονοπάτι, 700 μετρά από το δρόμο.
Το δίλημμα ήταν να κατεβούμε ή όχι;;
Τελικά επιλέξαμε τον κατάρατη των 300 μέτρων (σκεφτήκαμε, 300 μέτρα είναι αυτά, όσο δύσβατο και να είναι, είναι μόνο 300 μέτρα). Τελικά το μονοπάτι ήταν εντελώς κατεστραμμένο εξαιτίας της κατολίσθησης του δρόμου που είναι από επάνω. Έτσι φτάσαμε κοντά, αλλά για λίγα μετρά δεν αγγίξαμε το νερό.
Επιστροφή στο Λεπίδα, κουβέντα με το φύλακα και αφού τον αποχαιρετήσαμε(πήρε το τζιπακι του, ένα Unimong, και πήγε Παρανεστι για ανεφοδιασμό) επιλέξαμε το σημείο που θα στήσουμε τις σκηνές. Καταλήξαμε σε ένα πλάτωμα με θέα τις νότιες βουνοπλαγιές και κορυφές. Το βραδινό περιλάμβανε το υπόλοιπο παστιτσιο, ντομάτα και τονοσαλατα.
Η ησυχία, η δροσιά, το θροισμα των φύλλων και ο ήχος του αέρα που περνούσε μέσα από τα κλαδιά των σιμύδων μας έκαναν να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε το πεντακάθαρο ουρανό χωρίς την ενοχλητική παρουσία των φώτων της πόλης. Η ώρα του ύπνου δεν άργησε να έρθει.
Όλα είναι δρόμος...