από DRAKOS » 21 Σεπ 2005, 07:52
Καλησπέρα σε όλους τους βουνοπαρμένους φίλους. Διαβάζοντας μέσα στο φόρουμ, είδα ότι υπάρχει μία τάση σε όλους τους φίλους κατόχους LR ,να εκθειάζουν μεν αυτά τα αυτοκίνητα όταν περιγράφουν τις δυνατότητες τους εκτός δρόμου ,αλλά συγχρόνως να αναφέρονται σε χίλιες δύο βλάβες και ζημιές που τους παρουσιάζονται. Νομίζω ότι μετά από δεκατέσσερα χρόνια που έχω ένα defender 110 V8 και μετά από 241000 χιλ. έχω και εγώ το δικαίωμα να καταθέσω κάποιες απόψεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Επειδή οι ασχολίες μου τις ελεύθερες ώρες μου έχουν να κάνουν με το βουνό, {βλέπε κυνήγι, κόψιμο ξύλων, εκδρομές σε σημεία που δεν πάνε τα ΙΧ} χρειαζόμουν ένα όχημα με πραγματικές δυνατότητες εκτός δρόμου ,με άφθονους χώρους για μεταφορά εξοπλισμού { ακόμα και για ύπνο} και κυρίως αξιόπιστο. Και λέω αξιόπιστο , γιατί όταν πηγαίνεις σε μέρη που νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο χρόνος, με την οικογένεια σου που τότε περιλάμβανε και μωρά παιδιά, η με ένα δύο φίλους, δεν πρέπει να φοβάσαι μην μείνεις από κάποια ζημιά γιατί εκεί δεν υπάρχει ούτε ΕΛΠΑ ούτε πιάνουν τα κινητά. Αυτό που δεν με ένοιαζε και ούτε με νοιάζει ,ήταν οι επιδόσεις 0-100 και η κατανάλωση βενζίνας. Όταν κάνεις το κέφι σου πρέπει να πληρώνεις. Έχοντας λοιπόν τα ζητούμενα και βάζοντας κάτω τα προσόντα όλων των αυτοκινήτων της εποχής εκείνης, κατέληξα στο συγκεκριμένο. { Όχι πως σήμερα θα αγόραζα κάτι άλλο .} Όλοι οι φίλοι και ο ειδικός τύπος , έλεγαν πως αν πάρω αυτό το όχημα θα είναι σαν να το παντρεύομαι. Και είχαν δίκαιο. Στην αρχή έκρινα με το μυαλό , αλλά σύντομα επήλθε ο έρωτας. Όταν το είχα παραγγείλει και περίμενα να έλθει, διάφοροι καλοθελητές μου έλεγαν. <<Αυτό το αυτοκίνητο θα σε καταστρέψει, γιατί καίει τα άντερα του>> , <<στα 96000 χιλ έμεινα από τρόμπα τιμονιού>>, << στα 85000 χιλ τα βρόντηξε το σαζμάν>>, << στα 120000 χιλ το πίσω διαφορικό μου βουίζει>> και άλλα πολλά παρόμοια. Όταν λοιπόν το παρέλαβα ήμουν σαν βρεγμένη γάτα. Φοβόμουν να το πάω σπίτι από την έκθεση μήπως μείνω στον δρόμο. Όσο πέρναγαν τα χρόνια και ανέβαιναν τα χιλιόμετρα και έβλεπα ότι δεν παθαίνει τίποτα , άρχισα να βγάζω κάποια συμπεράσματα. Δεν φταίει το αυτοκίνητο αλλά ο οδηγός. Και θα σας εξηγήσω το γιατί. Όταν τότε ,το 1992, Σάββατο βράδυ στην Κηφησίας ,έβλεπες τα ενεννηντάρια να ξεκινάνε από τα φανάρια , βγάζοντας και οι τέσσερις τροχοί φωτιές και ακούγοντας τις αλλαγές στο σαζμάν τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα ,είναι δυνατόν να μην τα βροντήξει το κιβώτιο? Είναι δύο τόννους αυτοκίνητο, και το κυριότερο δεν είναι κατασκευασμένο για αυτή την δουλειά. Όταν στο εγχειρίδιο λέει , μην κρατάτε το τιμόνι κλειδωμένο τέρμα αριστερά η τέρμα δεξιά για πάνω από 30 δεύτερα γιατί δεν μπορούν να επιστρέψουν τα λάδια με αποτέλεσμα να χαλάνε οι τσιμούχες της τρόμπας, και έβλεπα τις κυρίες που πάρκαραν πάνω στα πεζοδρόμια να μιλάνε με την γνωστή τους που συνάντησαν τυχαία και να κρατάνε το τιμόνι κλειδωμένο μισή ώρα, φταίει η τρόμπα? Κάποιοι συνάδελφοι είχαν φτιάξει στην Πολιτεία ένα πρόχειρο << πεδίο μάχης>>. Μετά από κάμποσα άλματα από ΄ύψος τριών μέτρων , πάει το διαφορικό. Ποιος φταίει λοιπόν? Σίγουρα τώρα θα λέτε πώπω τι ψείρας είναι αυτός. Σας πληροφορώ ότι αυτά που έχει τραβήξει το δικό μου, δύσκολο να τα έχει περάσει άλλο. Και δεν έχω πάει ποτέ γυρεύοντας όπως βλέπω και κάνουν μερικοί μόνο και μόνο για να λασπώσουν το αμάξι. Αλλά όταν πρέπει να ανεβάσεις ένα τόννο ξύλα από τον πάτο μιας ρεματιάς που δεν υπάρχει δρόμος ,τότε τι θα κάνεις? Όταν κοιμάσαι μέσα στην καρότσα ,πάνω στον Γράμμο για να κυνηγήσεις το πρωί και ξυπνάς με ενάμισυ μέτρο χιόνι καταλαβαίνεις τι έπεται .Διασχίζοντας ένα ορεινό λιβάδι , έπεσα σε βαρικό και έκατσε μέχρι το σασί στη λάσπη. Και άντε βγάλτο χωρίς συνοδεία άλλου αυτοκινήτου όπως βλέπω ότι κάνουν όλοι που πάνε εκδρομές με τις διάφορες λέσχες, να δεις τι τραβάει οδηγός και αυτοκίνητο. Όχι πως είναι κακές οι λέσχες, αλλά τα προβλήματα είναι δεκαπλάσια όταν είσαι μόνος σου. Μια φορά που είχε πέσει μια μικρή γέφυρα από το νερό στα Γρεβενά, πέρασα μέσα από τον Αλιάκμονα , γιατί είχα αποκλειστεί στην απέναντι πλευρά ,και το νερό από την μεριά που κύλαγε το ποτάμι, χτύπαγε στο παράθυρο. Μην σας κουράσω άλλο με διάφορες περιπτώσεις ,αλλά το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι ένα. Το LR αντέχει σε σκληρή , σκληρότατη χρήση αλλά όχι σε κακή χρήση. Δεν το οδηγάς , σε οδηγάει. Και πρέπει να ξέρεις , η να μάθεις σιγά σιγά πως θέλει να το χειρίζεσαι. Είναι το απόλυτο μηχάνημα , αλλά τα μηχανήματα δεν έχουν οδηγούς, έχουν χειριστές. Πόσες φορές δεν τρόμαξα και ήθελα να σταματήσω και ένοιωθα σαν να μου έλεγε προχώρα μην φοβάσαι και εγώ είμαι εδώ. Και είχε δίκαιο. Σου δίνει την εντύπωση πως τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Αλλά θέλει και απαιτεί σεβασμό. Δεν μπορείς να κάνεις τον πολύξερο σε έναν νομπελίστα της φυσικής γιατί δεν ξέρει ποδόσφαιρο. Έτσι και αυτό είναι νομπελίστας εκτός δρόμου ,αλλά δεν είναι σπριντερ. Σεβαστείτε το και δεν θα σας αφήσει πουθενά ξεκρέμαστους. Είναι ένας πραγματικός πιστός και παντοτινός φίλος. ΥΓ. Το τελευταίο γνήσιο LR είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη το Discovery. Το άλλο που δεν θέλω να λέω ούτε το όνομα του, είναι απλώς ένα μπάσταρδο. Κακώς που το ‘ονομα που γράφει με τόσο μεγάλα γράμματα στο καπώ του, είναι πιο μεγάλο από το μπόι του. Αλλά ας όψεται το μάρκετινκ. Δεν είμαι κακός αλλά παραπονιάρης. Φιλικά Τάσος.