το απόγευμα του Σαββάτου μετά την δουλειά τηλεφωνηθήκαμε με τον kyr κι’ αποφασίσαμε να ανέβουμε προς Κουρί. Έτσι κι έγινε, και από την διαδρομή Κουρί – Αγ. Βασίλειο που έβγαλαν ο lakis με τον kyr κανα δυό βδομάδες πριν, βγήκαμε ανηφορίζοντας δεξιά στις κεραίες του ΟΤΕ ανάμεσα Ασβεστοχώρι – Χορτιάτη. Η θέα είναι εξαιρετική, προς (όλον) τον Θερμαϊκό αλλά και λίμνη Αγ. Βασιλείου. Ανεβήκαμε από γουρουνομονοπάτι, το οποίο δεν είχε διαβεί αυτοκίνητο μέχρι χτες, χωρίς να είναι παρ’ όλα αυτά ιδιαίτερα δύσκολο.
Αφού λοιπόν βρεθήκαμε εκεί και συναντηθήκαμε και με γουρουνάδες (όλοι γνωστοί θα γίνουμε στο τέλος, ανάμεσα τους ήταν ο ηλεκτρολόγος του kyr αλλά κι ένας δικός μου γνωστός) αποφασίσαμε να τους ακολουθήσουμε προς Χορτιάτη.
Φτάνοντας στο χωριό, έπεσε η ιδέα αντί να πάμε προς κεραίες κτλ. να προσπαθήσουμε να ανεβούμε – όσο μπορούσαμε – την ειδική της πρώτης μέρας του Trophy, και στρίψαμε αριστερά μέσα από το χωριό για Αγ. Παρασκευή. Ανεβήκαμε μπουσουλώντας (εγώ με τέρμα γκάζια, ο Kyr σαφώς πιο άνετος με το μπλοκέ) με καλή εμπειρία και χωρίς ήττες τη λασπωμένη ανηφοριά στα πρώτα 200-300 μέτρα, παρ’ όλα τα (αναμενόμενα) κολλήματα, μέχρι που βρήκαμε «στέρεο» έδαφος. Επειδή πια σκοτείνιαζε και η διαδρομή αγρίευε, είπαμε να γυρίσουμε προς τα κάτω και να πάμε για πιο ήπιο παιχνίδι σε μονοπάτι που άρχιζε ακριβώς απέναντι από την είσοδο της ειδικής και το πεδίο φαινόταν πιο βατό. Φευ !!!
Εκατό μετράκια παρακάτω, συναντάμε μικρό σχετικά νεροφάγωμα (μετά κελαρυστού ρυακίου) κάθετο στην πορεία μας, στο τέλος μιας κατηφοριάς. Το έδαφος ήταν σαθρό και αρκετά λασπωμένο, ήδη από καμμιά τριανταριά μέτρα παραπάνω. Καθώς πήγαινα μπροστά, βλέπω καθυστερημένα λόγω κλίσης το νεροφάγωμα, και μέχρι να εκτιμήσω ότι ναι μεν το κατεβαίνω αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το ανέβω χωρίς βοήθεια, όχι λόγω γωνίας αλλά πρόσφυσης, κάνω (τελευταία στιγμή – πρώτο λάθος) αριστερά, σε πλάτωμα με μικρή σχετικά κλίση που δεν είχε όμως έξοδο από πουθενά πλην του σημείου που μπήκα, πάνω σε κάτι που φαινόταν αθώο χορταράκι. Ξανα φευ !!!
Υποψιάστηκα με το που πάτησα κάτω βγαίνοντας ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα, μια και η γαλότσα έκανε ένα ανατριχιαστικό σλιάτς!!! και σταμάτησε παρακάτω απ’ ό,τι υπολόγιζα, αλλά παρ’ όλα αυτά και χωρίς να εξασφαλίσουμε σταθερό σημείο βγαίνει και ο kyr και συζητάμε αν θα προσπαθήσει αυτός να περάσει απέναντι κτλ.
Δεύτερο και σοβαρότερο λάθος:
Αφήνοντας το Niva εκεί που σταμάτησα χωρίς να ελέγξω αν βγαίνει, ο kyr αποφασίζει τελικά να περάσει απέναντι (αποκλείοντας φυσικά την δυνατότητα να με τραβήξει αν κολλούσε κι αυτός), και να δοκιμάσει το μπλοκέ στο ανέβασμα, όπερ και εγένετο. Μετά από πολλές προσπάθειες, το μπλοκέ απεδείχθη ανεπαρκές (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας) και το jimny κόλλησε για τα καλά, εγκάρσια μέσα στο νεροφάγωμα. Μπροστά απίστευτη γλίτσα, και καθώς οι πίσω τροχοί εν τω μεταξύ έσκαβαν, ο πίσω προφυλακτήρας είχε κολλήσει στην μια όχθη και η κοιλιά στην άλλη, και φυσικά δεν μπορούσε να κινηθεί ούτε μπρος ούτε πίσω.
Μοναδική λύση λοιπόν να τον τραβήξω με τον εργάτη. Το αθώο χορταράκι στο οποίο βρισκόμουν, απεδείχθη πρώτης τάξεως παγίδα, καθώς μετά από τις τρεις μέρες συνεχούς βροχόπτωσης είχε ένα ωραιότατο στρωματάκι νερού από κάτω που είχε μετατρέψει το χώμα σε αδιευκρίνιστης υφής λιανή λασπούρα. Κόλλησα λοιπόν κι εγώ βλακωδώς αλλά μεγαλοπρεπώς: διατηρώντας μια μικρή κινητικότητα ενός μέτρου περίπου προς κάθε κατεύθυνση, δεν μπορούσα να πάω δεξιά (το νεροφάγωμα) ούτε μπρος (άλλο ρυάκι) ούτε πίσω (λάσπες και λούκια, δεν περνούσε χωρίς φόρα που φυσικά δεν μπορούσα να πάρω) ούτε πάνω αριστερά προς την πλαγιά, απ’ όπου ερχόταν απλωμένο το νερό, και το έδαφος εκτός από σαθρό, είχε και πολλούς χαμηλούς θάμνους που θα με έκοβαν από την αρχή. Βάζω λοιπόν τον εργάτη για να βγω κατ’ αρχάς εγώ, και μετά να τραβήξω το jimny. Ξανά-μανά φευ !!!!
Τρίτο λάθος (συνέχεια του πρώτου που σταμάτησα όπως όπως) :
Είχα σταματήσει νομίζοντας ότι υπάρχει σημείο πρόσδεσης : ένα δέντρο που είχα δει περνώντας με την άκρη του ματιού ήταν τελικά ξερό και δεν θα άντεχε, το είδαμε όμως φυσικά εκ των υστέρων. Μετά από μια παρατεταμένη αλλά άκαρπη προσπάθεια με τον εργάτη προς τα πάνω στην πλαγιά – με μοναδικό πλέον αλλά ανεπαρκές σημείο πρόσδεσης ένα πουρνάρι, γυρίζω με τα χίλια ζόρια τη μούρη ακόμα περισσότερο προς τα πάνω και αριστερά, αλλάζοντας σημείο πρόσδεσης, με σκοπό να βγω από κει περίπου που είχα μπει. Δυστυχώς και αυτό το σημείο δεν ήταν κατάλληλο (μεγάλη γωνία ως προς τον άξονα του αυτοκινήτου) και το συρματόσχοινο μαζεύτηκε μονόπαντα σταματώντας τον εργάτη. Εννοείται ότι απλώσαμε, μαζέψαμε, απλώσαμε, μαζέψαμε κτλ αλλά δε μας έκανε το χατίρι. Μετά λοιπόν από μιάμιση περίπου ώρα διαδοχικών προσπαθειών να απεγκλωβιστούμε και ενώ είχε ήδη πέσει το σκοτάδι, πήραμε τηλέφωνο στον φίλο Στέφανο. Πολλοί φίλοι με jimny τον γνωρίζουν, αυτόν και το αυτοκίνητό του, ένα καλά εξοπλισμένο jimny με εργάτη, mud και (πολλούς) προβολείς που έφεραν ανακούφιση κάνοντας τη νύχτα μέρα (για να μην ξελιγώσουμε την μπαταρία δουλεύαμε με φακούς αρκετή ώρα) όταν έφτασε.
Για να καταλάβετε πόσο χαμηλή ήταν η πρόσφυση, παρ’ όλη την μικρή κλίση, η πρώτη κουβέντα του Στέφανου όταν βγήκε από το αυτοκίνητο (το οποίο πολύ σοφά δεν κατέβασε μέχρι κάτω) ήταν : καλά ήρθαμε, τώρα πως θα φύγουμε ? εννοώντας την ανηφόρα που μας περίμενε μετά το πολυπόθητο ξεκόλλημα. Για να μας τραβήξει, γύρισε προς τα πάνω στην πλαγιά και στάθηκε κόντρα σε ένα μικρό ανάχωμα, το οποίο απείχε περίπου 30 μέτρα από το Niva και 40+ από το jimny. Χρησιμοποιήσαμε δυό εννιάμετρους ιμάντες και τον εργάτη για το Niva και βρήκα πρόσφυση μετά από 15 μέτρα. To jimny βγήκε με τρεις ιμάντες και το συρματόσχοινο, άπαξ και πάτησε όμως με τα τέσσερα πάνω στην όχθη, το μπλοκέ έκανε καλή δουλειά και βγήκε σχετικά εύκολα επάνω, με λίγο σπρώξιμο στην αρχή.
Συμπεράσματα:
· Μην εμπιστεύεστε κάποιον που απλώς έχει εργάτη (όπως έγραψε ο Lakis σε κάποιο post), πρέπει να έχει και την κρίση να διατηρήσει την ικανότητα να τον χρησιμοποιήσει.
· Μην εμπιστεύεστε την αισιοδοξία που δημιουργεί η επιτυχημένη μέχρι τότε πορεία.
· Διπλό και τριπλό έλεγχο πριν την είσοδο σε ύποπτο πεδίο, ακόμα κι αν η διαδικασία στη σπάει λίγο. Παρά την συνηθισμένη μου επιφυλακτικότητα και προσοχή (?), την πάτησα αγρίως.
· ΠΑΝΤΑ κάποιος να είναι σε ασφαλές σημείο. Γι αυτό πάμε παρέα.
· Όσο το χώνεις, τόσο τα χώνεις. Πρέπει να πάρω τροχαλίες για τον εργάτη και κανα δυό ιμάντες ακόμα, για να μην αναφέρω την μετακόμιση των extra προβολέων στην οροφή και την προσθήκη τρίτου πίσω (ο αμετανόητος).
· Μην ανακοινώνετε (τουλάχιστον οι παντρεμένοι) την ώρα που θα γυρίσετε
Και πάλι ευχαριστούμε τον Στέφανο, που αντί να κάνει τις βόλτες του Σάββατο βράδυ, ανέβηκε στο βουνό να μαζέψει (εμάς) τα "λουλούδια".
Φωτογραφίες :
H διαδρομή για τις κεραίες του ΟΤΕ (το γουρουνομονοπάτι)
Η θέα από τις κεραίες
Ο kyr μέσα στην ειδική
Ο kyr κολλημένος 1
και 2
και το niva στο χορταράκι
… μετά άδειασε η μπαταρία ….
.
ΣΤΕΦΑΝΕ 
