Off-Road.gr

από **taxideytis** » 10 Απρ 2005, 18:09

ΦΑΡΑΓΓΙ ΔΗΜΟΣΑΡΗ – ΔΡΑΚΟΣΠΙΤΑ

Το Σάββατο 9 Απριλίου 2005, όπως είχε προαναγγελθεί, ο τομέας W/H (HARD) του BRAT κατέκτησε την Όχη. Η αναχώρηση έγινε από το λιμάνι της Ραφήνας 8.15 π.μ. Η ομάδα αποτελείτο από τους προέδρους METALAXE, αρχηγό της αποστολής και οδηγό (τρομάρα του), CHRISVA, TAXIDEYTIS, το δόκιμο πρόεδρο YETI, το Δημήτρη (συνάδελφο του Metalaxe) και τη μοναδική θηλυκή παρουσία της ομάδας τη Μαργαρίτα (η σύντροφός μου στα βουνά, στη σκοποβολή, στο 4x4 και στο σπίτι).
Στις 11π.μ. αφήσαμε τα αυτοκίνητα στους Λενοσαίους και αρχίσαμε την ανάβαση του φαραγγιού. Οι πληροφορίες που είχαμε για τη διάρκεια της ανάβασης ήταν ελλιπείς και συγκεχυμένες (έλεγαν ότι γίνεται μέσα σε 2-3 ώρες). Στόχος της αποστολής η κατάκτηση της κορυφής και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, ώστε να πάρουμε το τελευταίο πλοίο της επιστροφής στις 18.00 από το Μαρμάρι. Στις 12.00 πέφτουμε πάνω σε γκρουπ Γερμανών περιηγητών, όπου οι γυναίκες, όλες ξανθές, λεπτές και όμορφες, ήταν περισσότερες από τους άνδρες. Συνεχίζουμε απτόητοι την ανάβαση δίπλα στο ποτάμι με τους καταπληκτικούς καταρράκτες, νερόλακκους και νεροτσουλήθρες. Αφού φωτογραφίσαμε όλα τα φίδια, τις σαύρες και τα λουλούδια που συναντήσαμε, γύρω στις 1.30μμ φτάσαμε στο τέλος του ομαλού μονοπατιού, αφού είχαμε καλύψει υψομετρική διαφορά περίπου 500 μέτρων μόνο. Από εκεί και μετά το μονοπάτι άρχιζε να έχει πιο απότομη κλίση με επιστέγασμα τα 9 μέτρα το λεπτό (σύμφωνα με το GPS του YETI) μέχρι που φτάσαμε στην τοποθεσία Κρύα Βρύση. Εκεί είχαμε την πρώτη απώλεια, το Δημήτρη, ο οποίος εγκατέλειψε λόγω γαστρεντερικών προβλημάτων. Το πλήρες ορειβατικό φαρμακείο μας (πώς φαίνονται τα πτυχία των Σχολών Ορειβασίας και Αναρρίχησης!!) ανέλαβε δράση και αφού τον προμηθεύσαμε με ιμόντιουμ τον αφήσαμε να χαλαρώσει και κουτσουρεμένη η ομάδα συνέχισε.
Σε ένα τέταρτο περίπου είχαμε βγει στο δρόμο που κατέληγε σε μια δεξαμενή και μπροστά μας, με υψομετρική διαφορά περίπου 400 μέτρων, ήταν η κορφή της Όχης. Προβλήματα: βουνό από πλάκα Καρύστου (όχι ότι μέχρι τότε το μονοπάτι στερούνταν πέτρας), πλάγιος αέρας 8 με 9 μποφόρ (η πρώτη αιτία που μας έβγαζε από το μονοπάτι) και κλίση πλαγιάς 45ο περίπου. Με δύο ενδιάμεσες στάσεις (στην πρώτη στάση η Μαργαρίτα παρέδιδε μαθήματα αναρρίχησης στιλ μπούλντερ στους υπόλοιπους, αλλά ουδείς θέλησε να τη μιμηθεί) γύρω στις 4.00μμ βρεθήκαμε στο διάσελο μεταξύ των δύο κορυφών και αρχίσαμε να ψάχνουμε να βρούμε τα δρακόσπιτα. Το λαγωνικό μας (METALAXE) ίσως εξαιτίας του δυνατού ανέμου είχε χάσει τη μυρωδιά του δρακόσπιτου με αποτέλεσμα να φέρει γύρα και τις δύο κορφές ψάχνοντας να τα βρει. Οι υπόλοιποι βαρεθήκαμε να τον ακολουθούμε άσκοπα και αράξαμε σε κάτι κτίσματα του Αγίου Νικολάου και βγάλαμε τα σάντουιτς από τα σακίδια. Η Μαργαρίτα συνέχισε να ακολουθεί τον METALAXE που τελικά βρήκε τα δρακόσπιτα, τα φωτογράφισαν και φωτογραφήθηκαν σε αυτά και επέστρεψαν στους υπόλοιπους, οι οποίοι φάγαμε τα σάντουιτς και όχι την φούντα της ουράς του γαϊδάρου (τα δρακόσπιτα απείχαν 5 λεπτά). Σε γενικές γραμμές η αποστολή πέτυχε.
Εδώ έχω να καταγγείλω τον πρόεδρο CHRISVA διότι δεν είχε σάντουιτς μαζί του και έφαγε το τρίτο της Μαργαρίτας (το οποίο το είχε για μένα….είχα ήδη φάει τα δικά μου), το σάντουιτς του METALAXE, τη σπανακόπιτα του METALAXE (γι’ αυτό ο METALAXE είναι πετσί και κόκαλο και δε λέει να βάλει κάνα κιλό) και δεν ξέρουμε τι άλλο από τον YETI. Είχαμε απευθείας επικοινωνία με τον πρόεδρο FYZ στην Αθήνα και στις 5.00μμ αρχίσαμε την κατάβαση.
Αποφασίσαμε να κατέβουμε από το μονοπάτι από πίσω πλευρά επειδή η εμπρός πλευρά, απ’ όπου είχαμε ανέβει, ήταν πολύ απότομη. Η μύτη του λαγωνικού δε δούλεψε πάλι, με αποτέλεσμα να χάσουμε το μονοπάτι και να κατέβουμε από μια ακόμα πιο απότομη πλαγιά από αυτή που ανεβήκαμε, μέσα από ρυάκια και γκρεμνά. Τέλος πάντων φτάσαμε στο δρόμο χωρίς απώλειες, βρήκαμε το Δημήτρη που μετά από τόσες ώρες διαλογισμού με τα πλατάνια ήταν ορεξάτος για κατάβαση και υγιέστατος και συνεχίσαμε την κατάβαση. Οι συνεχείς πέτρες και κροκάλες επέφεραν καταπόνηση στις αναρτήσεις μας μέχρι να φτάσουμε στο ομαλό μέρος του μονοπατιού. Δεν είναι τόσο δύσκολη η ανάβαση των σκαλοπατιών όσο είναι η κατάβαση. Το τελευταίο τμήμα του μονοπατιού ήταν και το πιο κουραστικό γιατί ήταν καλντερίμι με ογκώδεις πέτρες και έγινε υπό το φως των φακών κεφαλής. Φτάσαμε δηλαδή στα αυτοκίνητα ακριβώς στις 8.30μμ. Το φαρμακείο ξαναδούλεψε και ο πρόεδρος CHRISVA έτυχε της φαρμακευτικής περίθαλψης με μια θερμαντική αλοιφή για τους μύες στις αρθρώσεις των ποδιών (δεν μπορούσε να πατήσει το συμπλέκτη στο αυτοκίνητο).
Συνολικά καλύφθηκαν περίπου 1.200 μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε διάστημα 9,5 ωρών (ανάβαση – κατάβαση μαζί με τις στάσεις) σε ιδιαίτερα δύσκολο πετρώδες πεδίο και με τα τελευταία μέτρα με δυνατό άνεμο. Βέβαια η ομορφιά του τοπίου, τα καταπληκτικά νερά του ποταμού Δημοσάρη και η άγρια ομορφιά της πλαγιάς της Όχης αποζημιώνουν με το παραπάνω για την όποια καταπόνηση και ταλαιπωρία.
Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και αφού είχαμε χάσει το πλοίο των 6.00μμ άρχισε η επιστροφή μέσω Χαλκίδας προς Αθήνα. Στις 11.00μμ περίπου καταλύσαμε σε ψησταριά (την οποία Ω! του θαύματος βρήκε αμέσως ο METALAXE, φαίνεται με την πείνα η όσφρηση επιστρέφει δριμύτερη) και αφού φάγαμε ό,τι είχε απομείνει στο μαγαζί πήραμε το μακρύ και σκοτεινό δρόμο της επιστροφής.
Ήμουν ο τυχερός της υπόθεσης. 2.30πμ ήμουν στο κρεβατάκι μου. Οι υπόλοιποι έπρεπε να πάνε Ραφήνα να πάρουν τα εναπομείναντα αυτοκίνητα οπότε το κρεβάτι τους τους είδε μετά τις 3.30πμ.
Ήταν μια επιτυχημένη εξόρμηση με πινελιές αστοχίας. Επόμενη προγραμματιζόμενη εξόρμηση κορυφή και λίμνες Φλέγκα της Πίνδου με 2 διανυκτερεύσεις σε σκηνές στη Βάλια Κάλντα. Μείνετε συντονισμένοι για λεπτομέρειες και δηλώστε συμμετοχή έγκαιρα. Αρχηγός αποστολής TAXIDEYTIS (λέμε τώρα!!!)