εκδρομη Λέσχης Περιστερίου

[taxideytis]

Το τετραήμερο των Φώτων συμμετείχα στην ετήσια προγραμματισμένη εκδρομή της Λέσχης Περιστερίου. Η βάση της ήταν το χωριό Αμάραντος της περιοχής Ασπροποτάμου Τρικάλων και η ακτίνα δράσης της όλη η νότια Πίνδος.
Η παρέα αποτελούνταν από 5 αυτοκίνητα. Δύο Vitara ένα μακρύ ένα κοντό, ένα Niva, ένα Mitsubishi pazzero, και ένα Toyota 4Runner.
Η ομάδα μαζεύτηκε όλη το βράδυ της Τετάρτης.
Την επομένη, 6 Ιανουαρίου, πραγματοποιήσαμε την πρώτη διαδρομή που ήταν η κυκλική διαδρομή του δάσους του Στρούγκου. Σε ύψος όμως περίπου 1600+ μέτρων, και μετά από τετράωρο αγώνα με τα χιόνια, επιστρέψαμε, επειδή συναντήσαμε ανεμοσούρι χιονιού, μήκους περίπου 400 μέτρων και σεβαστού ύψους.
Επίσης, κάπου εκεί στο διάσελο, σε υψόμετρο 1500 μέτρων, πραγματοποιήθηκε επέμβαση σε ένα από τα αυτοκίνητα και του αφαιρέθηκε η χειροκίνητη πεταλούδα μπλοκαρίσματος του μπροστινού τροχού γιατί κολλούσε και το συνεργείο ήταν κλειστό λόγω αργίας.
Μετά πραγματοποιήσαμε κυκλική διαδρομή ανάμεσα στα χωριά Κρανιά - Πολυθέα με διάβαση 2 –3 ορεινών δύσκολων χειμάρρων με μικρές απώλειες, όπως στραβωμένες ποδιές, και λίγο μάκρυμα του ενός αυτοκινήτου, που ακολουθούσε δικίνητο πια. (αλλά με locker ARB πίσω). Ακολούθησε διπλή διάβαση του Ασπροποτάμου, μία εύκολη και μία πιο δύσκολη, όπου το μακρύ αυτοκίνητο ξανακόντυνε μετά από σπρώξιμο από πίσω, αλλά πλημμύρισε αρκετά μέσα…. (τα ψαράκια που έπιασε ήταν πεντανόστιμα). Το κλείσιμο της ημέρας έπεσε με τη διαδρομή Κατάφυτο – Καλλιρρόη, η οποία δυστυχώς ήταν σχετικά παγωμένη και μόνο κατά το ήμισυ λασπωμένη. Επιστροφή λοιπόν στον ξενώνα, πλην εμού, που προτίμησα μια πιο «σύντομη» διαδρομή, έπεσα όμως σε ένα ανηφορικό τσιμεντένιο παγωμένο δρόμο, με τελείωμα, χάνδακα 80 μέτρων και τα είδα όλα. Την γλίτωσα από μια κολόνα της ΔΕΗ. (Το αυτοκίνητο βγήκε οκ και ανακάλυψα ότι ξέρει από παγοδρομίες και καλλιτεχνικό βραδινό πατινάζ). Βράδυ, ώρα 20.00, και τα παϊδάκια μας περιμένανε……
Παρασκευή 7, και ώρα 07.30 ο αρχηγός βροντούσε τις πόρτες, πρωινό, και μετά από ανεφοδιασμό καυσίμων, οι 4 (ο πέμπτος είχε μεταβεί στα Τρίκαλα για επισκευή), αφού διαβήκαμε τον Κλεινοβίτικο ( το πρωινό μπάνιο), αρχίσαμε την ανάβαση από Γλυκομηλιά με κατεύθυνση το χιονοδρομικό Περτουλίου… Άπειροι χιονισμένοι και λασπωμένοι δρόμοι με τερατώδη νεροφαγώματα, οριζόντια, και κάθετα, και αφού τριγυρίσαμε μερικές ώρες, σε φανταστικό αλλά κολασμένο για 4χ4 τοπίο, χωριστήκαμε για να δούμε πως και προς τα πού θα πάμε, βγήκαμε τελικά στα Περτουλιώτικα Λιβάδια, όπου μας περίμενε ο πέμπτος της παρέας, φτιαγμένος πια, και έτοιμος για νέες περιπέτειες. Εύκολη διαδρομή από κει για Στουρναρέικα, εκτός από ένα μικρό ανεμοσούρι στην ράχη, (μάκρυνε και το άλλο κοντό αυτοκίνητο), καφές-κέρασμα λόγω ονομαστικής εορτής μέλους της ομάδος, και όχι επειδή περιλαμβάνει στάσεις για καφέ το πρόγραμμα, επιστροφή από χώμα στο Νεραιδοχώρι, και από κει ταχύτατα και ασφάλτινα στο Παλαιοχώρι, όπου στις 18.00 αρχίσαμε την καθιερωμένη νυκτερινή. Εκεί σε ξενοδοχείο των 150 € την βραδιά (είχε και Suzuki samurai με εκχιονιστήρα και αλατιέρα), μας είπαν ξεκάθαρα ότι ο δρόμος δεν βγαίνει από το πολύ το χιόνι…. Και ‘μεις απλά περάσαμε, (Πέρασμα Μεταμόρφωσης του Σωτήρος 1600+ ), ανάμεσα Τριγγία (2204) και Κάλτσα(2062) και μέχρι να ξαναχιονίσει έχουμε ανοίξει το δρόμο για τα καλά, για να πέσουμε μέσα στην Κρανιά σε ασφάλτινη κατακρήμνιση δρόμου και γέφυρας μαζί. Παράκαμψη και γρήγορα πίσω στον ξενώνα όπου το χοιρινό πρασσοσέλινο μας περίμενε και έπρεπε να φαγωθεί ζεστό.
Σαββάτο 8, κλασικά 07.30 έγερση, και ο ένας μας εγκατέλειψε για τα Μετέωρα (μερικώς), ξεκινάμε και μια λάθος διασταύρωση μας έβγαλε σε ένα όμορφο μέρος για παιχνίδι, ότι καλύτερο για πρωινό. Επιστροφή από το αδιέξοδο και συνάντηση με ντόπιο κυνηγό που μας κοιτά σαν ουρανοκατέβατους…ιδίως όταν τον ρωτάμε αφελέστατα αν πάμε καλά για την Καλομοίρα…. Όταν έγιναν και οι υπόλοιπες εξηγήσεις και ξαναβρήκε την αναπνοή του μας έδωσε τις σωστές οδηγίες. Μια καλή ανηφόρα με μπόλικη λάσπη μας έφερε στην Καλομοίρα, από κει Χάνι Μουργκάνι για ανεφοδιασμό, κάναμε και λίγο Πηνειό για πρωινό ξέπλυμα, και ωωω! ανακαλύψαμε ότι άμα μακρύνεις ένα αυτοκίνητο μπορεί και παίρνει νερό μέσα…από κει πάλι πίσω να κυκλώσουμε την διαδρομή της πρώτης μέρας…Πάλι Καλομοίρα, και από κει κατεύθυνση για Μαλακάσι; Ίσως Ανθούσα …. τέλος πάντων, η βασική μας κατεύθυνση ήταν ο κύκλος αλλά καταλήξαμε σε πεσμένο δρόμο πάνω σε άλλο διάσελο (καλά εμείς όλα τα διάσελα της Πίνδου γυρίσαμε) με καταπληκτική θέα και παγωμένες αλπικές λίμνες μέσα σε δάσος από μαυρόπευκα και έλατα. Από κει, και μη θέλοντας να γυρίσουμε πίσω, αρχίσαμε το ψάξιμο, όλο πεσμένοι ή κλεισμένοι δρόμοι με μπάρες, κάναμε κάνα δυο καλά περάσματα, αλλά δεν βγαίνουμε πουθενά. Εκεί στο πουθενά ξαναχαλάει η πεταλούδα του φτιαγμένου, και ξαναείναι δικίνητος (πότε έτσι, πότε αλλιώς). Ψηλά δεν μπορούμε να πάμε, χαμηλά είναι πεσμένα όλα…και κει σε μία ανασκόπηση της περιοχής ο Γιώργος θυμήθηκε δρόμο από τα παιδικά του χρόνια που θα μας έβγαζε στο χωριό του. Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα –αφού περάσαμε το καθιερωμένο πέσιμο και κατολίσθηση - δρόμο που μας πήγαινε όπου ήθελε από τις βαθιές ροδιές λάσπης, ο οποίος ευτυχώς(;) ήταν κατηφορικός, και καταλήξαμε σε παραδοσιακό καφενείο όπου δοκιμάσαμε καταπληκτικό τσίπουρο με ψωμί στην στόφα, πιπεριά τουρσί, σκληρό τυρί, λίγη βρασμένη γίδα και πλαστό. Μου ξανάλθαν στο μυαλό μου παιδικές γεύσεις. Για να συνέλθουμε από την καλοπέραση κάναμε μια ανάποδη της πρωινής ανηφόρας με υψηλότερες θερμοκρασίες τώρα, με καλή λάσπη, και γρήγορα πίσω για φαγητό (τηγανιά χοιρινή), στον Αμάραντο, την τυπική μας ώρα….20.00. Και πάνω στη συζήτηση, ξαφνικά οι 3 φεύγουνε, με συνοδηγούς και από το χωριό, για άνοιγμα δρόμου προς Κλεινό, κάτω από Τριγγία. (Οι δύο εναπομείναντες ξεψαχνίσανε έναν δύο δασοφύλακες της περιοχής για πληροφορίες γενικού ενδιαφέροντος, αραχτοί με τα ποτά τους στο τζάκι). Δυστυχώς τα ανεμοσούρια μεγάλα, και για να διασκεδάσουν την υποτιθέμενη αποτυχία τους (οι τρεις) ξανά την πρωινή ανηφόρα με κάμποση λάσπη όμως τώρα. Στις 02.00 ακόμα βλέπαμε τις βιντεοταινίες….
Κυριακή….πάντα η επιστροφή….ανακάλυψα με την εκκίνηση, ότι ο θόρυβος, του μπιλιοφόρου μπρος αριστερά, έχει δυναμώσει πολύ και προτίμησα μετά το πρωινό μπάνιο - πέρασμα του Ασπροποτάμου, να πάρω τον δρόμο της επιστροφής ασφάλτινα με ένα ακόμα αυτοκίνητο. Οι εναπομείναντες 3 επιστρέφουν μέσω Αγράφων. Τους ζηλεύω αλλά……
Ήταν ένα πολύ καλό πενθήμερο. Τέλειο.

[Metalaxe]

Μας κάνεις και ζηλεύουμε ρε σύντροφε