Όπως πάντα έφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Την πρώτη φορά που περάσαμε το ποτάμι το ύψος του νερού ήταν 50 πόντους, με ένα σημείο κοντά στην έξοδο που βάθαινε περισσότερο, και μετά από πολεμικό συμβούλιο αποφασίσαμε να το περάσουμε.
Περάσαμε όλοι με λίγο άγχος αλλά χωρίς απώλειες, στόχος ήταν να ανέβουμε τον δρόμο που σκαρφαλώνει στα 1740 m και μετά κατεβαίνει, και βγάζει στο μεγάλο χωριό.
Αφού αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε τον εξαιρετικά απότομο δρόμο, και αφού είχε κάνει, κανα μισάωρο διαδρομή, πέσαμε στο worst case scenario.
Αρχικά Ξέσπασε τρομερή καταιγίδα με ουκ ολίγους κεραυνούς , αλλά εμείς μες΄στην τρελή χαρά συνεχίσαμε απτόητη να ανεβαίνουμε πιστεύοντας (ελπίζοντας) ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός. Άνοιξαν οι κάνουλες του ουρανού και από τον δρόμο άρχισαν να κατεβαίνουν άπειρα ρυάκια.
Ξαφνικά ο τρόμος, αντίθετος ερχόμενο vitara που είχε περάσει απέναντι μόνο του πολύ νωρίτερα (έγκλημα για μένα) μας είπε ότι ο δρόμος είναι κλειστός από κατολίσθηση και δεν περνάς ούτε με τα πόδια! Με τα τουλούμια που έριχνε το βεβαιο ήταν ότι το ποτάμι θα φουσκώσει και θα είναι αδιάβατο (όσοι έχουν πάει στο πανταβρέχει πιστεύω ότι καταλαβαίνουν ακριβώς για τι μιλάω).
Αμέσως άρπαξα το CB και ούρλιαξα “ωρέ παλικάρια η μάνα του φεύγα δεν έκλαψε ποτέ”, “τρεχάτε ποδαράκια μου να μην σας χέσει ο κώλος μου” φώναξαν οι υπόλοιποι και κάνοντας αναστροφή αρχίσαμε να κατεβαίνουμε μαλιοκούβαρα, τι Baja και τι Εντούρο εκεί να σε είχα δεις χρόνους.
Ο Killer στην αναστροφή βρέθηκε πρώτος και έτσι πέρασε και πρώτος το ποτάμι με χαρακτηριστική άνεση διότι οι υπόλοιποι έφτασαν 5 λεπτά αργότερα όταν το ποτάμι είχε ήδη αγριέψει περισσότερο και το ύψος του νερού είχε ανέβει στους 80 πόντους.
Φαντασθείτε λοιπόν ποτάμι με νερό στους 80 πόντους αρκετά ορμητικό, που λεπτό με το λεπτό αύξανε το ύψος και η ορμή. Κυριολεκτικά 5 λεπτά αργότερα θα είχαμε αποκλειστεί.
Δεύτερος έφτασε ο Vagelis. Το άκουγα και δεν το πίστευα ότι το ποτάμι μπορεί να σηκώσει το αμάξι και να το κάνει βάρκα, αυτό έπαθε και ο Βαγγέλης και φανταστείτε ήταν και από τα βαρύτερα αμάξια.
Με κομπλαρισμένο το μπλοκέ, αλλά οι πίσω τροχοί δεν πάταγαν, και το αμάξι άρχισε να κάνει τα γνωστά κοψίματα τον Land Rover όταν βραχούν. Φανταστείτε λοιπόν το σκηνικό το Land Rover στο μέσον του ποταμού να πατάει στον πυθμένα μόνο με τους μπροστινούς τροχούς το πίσω μέρος σηκωμένο να κουνιέται δεξιά –αριστερά η μηχανή να ξεροβήχει, ο Βαγγέλης να μαρσάρει μανιωδώς για να την στεγνώσει ενώ ταυτόχρονα να προσπαθεί να φορέσει το σωσίβιο του, και εγώ απέναντι εκ του ασφαλούς να έχω βγάλει μαντήλι και να του το κουνάω τραγουδώντας το έχετε γεια βρυσούλες.
Ξαφνικά οι προσευχές του Βαγγέλη εισακούσθηκαν και ω του Θαύματος το Rover βρήκε πρόσφυση και όρμησε έξω.
Πατώντας στεριά ο Βαγγέλης μην έχοντας βγάλει ακόμα το σωσίβιο άρχισε να χορεύει το “κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο πήγα να σκοτωθώ μα τον Άγιο” και μετά σωριάστηκε.
Τρίτος ο Γιαγκούλας ο οποίος από το πρώτο πέρασμα του ποταμού βεβαιώθηκε ότι πρέπει να αγοράσει Defender, Φτάνοντας λοιπόν στην όχθη και βλέποντας ότι το ποτάμι από γαλαζοπράσινο είχε γίνει καφέ, και πιο ορμητικό και βαθύ, έβγαλε το κινητό του και προσπαθούσε να παραγγείλει defender.
Βλέποντας ότι δεν είχε σήμα το πήρε απόφαση, μπήκε στο Niva και του τα έχωσε όλα, και ω ρώσικη τεχνολογία, το Niva δεν πέρασε από την επιφάνεια αλλά από τον βυθό !
Το καλό ήταν ότι ο Γιαγκούλας βρήκε στην μηχανή δυο κιλά ψάρια (τα κράτησε για το σπίτι).
Οι απώλειες του μικρές, δυο λάμπες καμένες και ένα χτύπημα που άκουσε από κάτω κατά την διάρκεια της κατάδυσης. Τώρα που μιλάμε σίγουρα παραγγέλνει το Defender.
Συνεχίζεται........