Το χιόνι έχει κλείσει για τα καλά πλέον μετά τα 1300. Δεν είναι πολύ, 15-25 πόντους, αλλά είναι σα ζάχαρη και παγωμένο – ουσιαστικά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά χωρίς να καταπονείς άσχημα τη μετάδοση. Έτσι στα δύο σημεία που πήγαμε να καβατζάρουμε το Σαραντάπηχο, δε μας βγήκε. Είναι και δύσκολα τα οικονομικά και πλέον η καθιερωμένη ανίχνευση λίγες μέρες πριν την εκδρομή είναι απαγορευτική.
Όμως έχουμε ακόμα πληθώρα διαδρομών που γνωρίζουμε «απ’ έξω» και όπως είπαμε για φέτος θα κάνουμε κοντινές διαδρομές στην Αθήνα με την Ορεινή Κορινθία βολική και με εγγυημένη λάσπη – και πάντα σε διαφορετικά μέρη.
Στα της διαδρομής.... οι συμμετέχοντες τα είδατε, για όσους δεν ήρθαν – έχασαν μια ακόμα καλή λασπομαχία, όπου τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους στο ίσωμα. Αγροτικοί χωματόδρομοι να έχουν μουλιάσει και ακόμα και κεντρικοί βγήκαν με δυσκολία χωρίς να τους... φαίνεται.
Τα λίγα κολλήματα που είχαμε στην αρχή – διασκεδαστικά – αλλά ανάλωσαν και την ώρα μας (ήμασταν και 17 αυτοκίνητα!!) και έτσι 15:30, αποφασίσαμε με τον Ηλία να κάνουμε το Μπούτσι. Εγγύηση για περιπέτεια, αλλά η εύκολη λύση του να το κάνουμε κατηφόρα (δεν θα είχε κόλλημα) ήταν επικίνδυνη. Οπότε το πήγαμε ανηφόρα και... τελειώσαμε στις 19:30 με τα αυτοκίνητα που δεν είχαν λάστιχα να επιστρέφουν.
Η πρώτη ανηφόρα ξεκαθάρισε γρήγορα για το Samy του Bisba, το Jimny του Νάσου. Στη συνέχεια πρώτος ανέβηκε ο Μανόλης (ekarpod) με το disco μια και ο μικρός Βασίλης έπρεπε να κάνει και λίγο έλκηθρο στα χιόνια.
Από εκεί και πέρα τα πιο εξοπλισμένα βοήθησαν τα λιγότερο ώστε να βγουν οι ανηφόρες.
Η λάσπη πηλός κολλούσε στα λάστιχα και τα έκανε σλικ και έτσι η παραμικρή κλίση αρκούσε απλά να κάθεσαι ακίνητος.
Ο Τάκης με το Vitara έκανε ρώσικο βουνό δεμένος με τον ιμάντα πίσω από το Def του Ηλία, που ανεβοκατέβηκε αρκετές φορές το κομμάτι.
Ο Μάριος εγκατέστησε το Def στην κορυφή της πρώτης ανηφόρας, για να κάνει την άγκυρα αλλά και να βοηθά με τον εργάτη. Σιγά σιγά η ανηφόρα έγινε λιάδα, με μαλακιά λάσπη πάνω από σκληρό σαν πέτρα υπόβαθρο οπότε η κλωτσοπατινάδα πήγε σύννεφο
ARB, ESP, συρματόσχοινα και ο «πατέρας» Βουγιούκας – υπόδειγμα στη μέση της ανηφόρας να προσφέρει και δεύτερο δέσιμο.
Με τον ήλιο να δύει, καβατζάρουμε την πρώτη φουρκέτα (100 μέτρα σε 2.5 ώρες !!!) και... συναντάμε ξανά το κομβόι να έχει κολλήσει δυο φουρκέτες πιο πάνω, αυτή τη φορά σε σημείο χωρίς χώρο για ανέλκυση.
Ο Fatman το ‘θαψε τόσο καλά στο εσωτερικό της φουρκέτας που ακόμα και το full locker disco II, ανέσυρε με το ζόρι τον εαυτό του δεμένο πάνω στον Ηλία.
Στη συνέχεια είχαμε σκηνές απείρου κάλους με όλους να προσπαθούν τα πάντα και απο κάθε γωνία προσέγγισης!
Το σημείο αμέσως μετά ήταν τόσο γλιστερό και επικίνδυνο για να κατέβει κάποιος να βοηθήσει (τουλάχιστον σαν άγκυρα) οπότε όσα αυτοκίνητα είχαν περάσει μας κοιτούσαν χωρίς να μπορούν να προσφέρουν.
Μέχρι που η ώρα πέρασε αρκετά, οπότε τα αυτοκίνητα χωρίς λάστιχα κατέβηκαν τις 3 φουρκέτες που είχαν ανέβει με τόσο κόπο και πήραν το δρόμο για την ταβέρνα.
Κάπου εδώ ο pouf αποφασίζει ότι δε θα του περάσει και πατάει το 110 στο λαιμό, δένεται.... σε ότι βρει μπροστά του! (Φήμες που αναφέρουν ότι κυνηγούσε τον Fatman για να δεθεί στο ... πόδι του δεν επαληθεύτηκαν) και τελικά καταφέρνει με πείσμα και γεμάτος λάσπη μέχρι και στα μαλλιά να περάσει.
Ο Μανόλης με το Disco I, ύστερα από καμιά 10αρια προσπάθειες καθάρισε και αυτός το κομμάτι και στο τέλος πέρασε άρχοντας ο Νίκος (ο πατέρας ντε) με το εξοπλισμένο Jeep και έκλεισε με χαλαρότητα ο Μάριος με στυλ... τι έγινε βρε παιδιά που κολλήσατε;
15 λεπτά αργότερα ήμασταν όλοι μαζί στην ταβέρνα στην Καρυά (που για μια ακόμα φορά έπιασε κώλους όπως με πληροφόρησαν αργότερα όσοι έκατσαν), για οινοποσία για όσους είχαν αφήσει την παντόφλα σπίτι ή επιστροφή για τους υπόλοιπους.
Καλά να είμαστε και θα τα ξαναπούμε στις 9-10 Φεβρουαρίου.