Αφού λοιπόν τελείωσε και ο OLYMPUS MARATHON, καιρός να γράψουμε κάτι για την καταπληκτική αυτή εκδρομή που δυστυχώς λόγω των καταστάσεων ξεθώριασε στο περιθώριο.
Η ιδέα για τα Πιέρια “έπεσε στο τραπέζι” στην περσινή ΜΑΕ. Ο Dr Format έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αφενός γιατί δεν είχε ξαναπάει -ενώ είχε ακούσει πολλά-, αφετέρου γιατί η περιοχή είναι αχαρτογράφητη. Κάτι που τον έκανε να πει “χμμμ”…..
Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε, δυο-τρεις αναβολές και τελικά ορίστηκε το 3ήμερο του Αγίου Πνεύματος. Μια εβδομάδα πριν, ο georgek και ο γράφων, με το georgekmobile –συχνοί επισκέπτες των Πιερίων- κάναμε μια εξερευνητική σε τμήμα του βουνού που δεν είχαμε ξαναπάει, ώστε να χαράξουμε την τελική διαδρομή. Γυρίσαμε με ένα ημιαξόνιο λιγότερο αλλά ενθουσιασμένοι με το τοπίο και τις αμέτρητες εναλλακτικές διαδρομές. Εδώ οφείλουμε και ένα “ευχαριστώ” στον Μιχάλη από τους nomads, που όταν το georgekmobile “λαβώθηκε”. κατέφτασε για βοήθεια με το τρομερό του patrol και μας έδειξε και μέρη που δεν είχαμε ξαναδεί.
Έφτασε λοιπόν το πρωί του Σαββάτου και μαζί κατέφτασε και η παρέα στο σημείο συνάντησης στην Κατερίνη.
-Dr Format με το φορματάκι (τον γιο του Βασίλη δηλαδή) από Αθήνα (niva).
-Οικογένεια mato με το matoσκυλο τη Λάουρα από Θεσσαλονίκη (niva).
-yannis μετά της θυγατρός Λυδίας και του εξάδερφου Πάνου (jimny).
-και ένας ακόμα φίλος, Γιάννης κι αυτός από το Λιτόχωρο, με τον γιο του τον μικρό Ζαχαρία (samurai).
Πρώτη στάση τα Σκοτεινά. Πανέμορφο μέρος, όμορφα πετρόχτιστα σπίτια πνιγμένα στο πράσινο. Παραδόξως δεν υπήρχε ψυχή. Την γαλήνη χαλούσε ο βόμβος των τεράστιων μηχανημάτων που λίγα χιλιόμετρα πριν χαλούσαν το βουνό και ξερίζωναν τα δέντρα για να γίνει διάνοιξη του δρόμου. Σε λίγο καιρό θα πέσει άσφαλτος……
Από τα Σκοτεινά πήραμε το δρόμο με σκοπό να βγούμε στην Άνω Μηλιά. Δρόμος στενός και χορταριασμένος. Για καιρό δεν είχε περάσει κανείς. Μετά από αρκετά εμπόδια και πολύ λάσπη φτάσαμε σε μια διχάλα. Δεξιά ο δρόμος έδειχνε να συνεχίζει, αριστερά έβγαζε σε ένα πλάτωμα με φτέρες, ψηλές ως τα παράθυρα. Το gps του Format έδειχνε δρόμο πιο πάνω στα διακόσια περίπου μέτρα. Σταμάτησα το Jimny και προχώρησα μέσα στις φτέρες ψάχνοντας το δρόμο. Τα διακόσια μέτρα που έδειχνε το gps ήταν μια ανηφόρα θανάτου μέσα στις οξιές που έβγαζε στο δρόμο για το μνημείο του Γιάκοβλεφ. Τα αυτοκίνητα ίσα-ίσα που χωρούσαν. Ευτυχώς στα μισά περίπου της ανηφοριάς υπήρχε ένα πλάτωμα το οποίο μας βοήθησε πολύ.
Το Niva του Format δεν τραβούσε καλά. Μετά από μερικές προσπάθειες επιστρατεύτηκε το Niva του mato. Με τον εργάτη προσπαθήσαμε να το τραβήξουμε αλλά ο εργάτης “παρέδωσε” αφήνοντας το Lada του mato εγκλωβισμένο ανάμεσα στον τεντωμένο ιμάντα που το ασφάλιζε από πίσω σ΄ ένα δέντρο και στο τεντωμένο συρματόσκοινο του εργάτη που κρατούσε τον Fornat. Μπήκε το Jimny, τράβηξε τον Format, ελευθερώθηκε ο mato και αφού πήραμε μια ανάσα ξεκινήσαμε για το δεύτερο κομμάτι. Η ανηφόρα τώρα φαινόταν πιο ήπια αλλά στην έξοδο γινόταν πολύ απότομη, πλάγιαζε και είχε πολύ κροκάλα. Δεν καταφέραμε να βγούμε. Θέλαμε 3 το πολύ 4 μέτρα για να βγούμε. Κάναμε πίσω. Με μεγάλη προσοχή γυρίσαμε τα αυτοκίνητα. Ο οδηγός μέσα και οι υπόλοιποι πιασμένοι απ΄ όπου μπορούσαμε –σαν μαϊμούδες- κρατούσαμε αντίβαρο.
Γυρίσαμε λοιπόν και αποφασίσαμε να πάρουμε το δεξί δρόμο από τη διχάλα που προανέφερα. Ελπίζαμε να βγάζει κάπου αυτός ο δρόμος. Αν χρειαζόταν να γυρίσουμε πίσω στα Σκοτεινά θα έπρεπε να παλέψουμε μια επίσης δύσκολη ανηφόρα με μια περίπου 90 μοιρών αριστερή στροφή ανάμεσα από δύο βράχους που ίσα-ίσα περνούσαμε. Φοβόμασταν ότι ο Format δεν θα τα κατάφερνε.
Συνεχίσαμε λοιπόν μέχρι που ο δρόμος ξαφνικά χάθηκε κάτω από τόνους βράχων που είχαν πέσει από την πλαγιά. Άρχισε να βρέχει, κάναμε αναστροφή και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στην ανηφόρα όπως περιμέναμε, το ασθενικό Niva δεν τα κατάφερε. Ανοίξαμε το καπό της μηχανής και με τη βοήθεια του δεύτερου Γιάννη που εντόπισε το πρόβλημα, καθαρίσαμε τις πίπες των μπουζί και του πολλαπλασιαστή. Αδειάσαμε καναδυό τόνους από τον ατελείωτο και ασήκωτο εξοπλισμό που κουβαλούσε ο Format και το αυτοκίνητο κατάφερε και ανέβηκε. Φυσικά έπρεπε μετά να πάρουμε όλον τον εξοπλισμό στα χέρια.
Η βροχή συνέχιζε να πέφτει αλλά με την ανακούφιση ότι βρισκόμαστε σε γνωστό δρόμο γυρίσαμε στα Σκοτεινά με προορισμό το Καταφύγι. Κουρασμένοι καθίσαμε στην κυρά-Όλγα. Αναμμένο τζάκι, ζεστός πατσάς, κρεατόσουπα, τσουκνιδόπιτα, πρασόπιτα και έτοιμοι για τη συνεχεία. Προορισμός το Φλάμπουρο. Ανηφορίζοντας τον φιδωτό χωματόδρομο προς την κορυφή των Πιερίων, μέσα από αμέτρητα κομμένα πεύκα που μια ασθένεια τα σκοτώνει μεταμορφώνοντάς τα σε πορτοκαλοκόκκινα όρθια κουφάρια, βρήκαμε ανοιχτό το ορειβατικό καταφύγιο. “Κορυφή και στάση για καφέ” σκεφτήκαμε όλοι. Η εναλλαγή των καιρικών συνθηκών ήταν εντυπωσιακή. Βροχή, ήλιος, ουράνιο τόξο, αέρας και σε πολλά σημεία του δρόμου χιόνι. Απέναντι ο Όλυμπος μουντός και χιονισμένος, μισοκρυμμένος κάτω από βαριά σκούρα σύννεφα. Από την άλλη η λίμνη του Αλιάκμονα και στο βάθος τα φουγάρα από τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Στο καταφύγιο συναντήσαμε εκπληκτικούς ανθρώπους. Η φιλοξενία τους θα μας μείνει αξέχαστη. Το καταφύγιο πεντακάθαρο και οργανωμένο. Αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί. Το βράδυ φαγητό και κόκκινο κρασί βιολογικής καλλιέργειας που έφερε ο Μάνος για να πιούμε στην υγειά της Ελπίδας που είχε γενέθλια. Μετά από μερικά μπουκάλια και κουβέντα, βουτιά στους ζεστούς υπνόσακους και ξεκούραση. Το βράδυ έπεσε το ροχαλητό της αρκούδας. Ποιος ή ποιοι το έκαναν? Ουδείς γνωρίζει. “Εγώ ? αποκλείεται !! Δεν ροχαλίζω ποτέ”
, ήταν η απάντηση όλων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι… μάλλον η Λυδία με το Βασιλάκη την έκαναν τη δουλειά !!
Συγνώμη για το μακροσκελές του μηνύματος.
Αύριο η συνέχεια.
Μαέστρο που είναι οι φωτογραφίες ??