Ξεκίνησα από κάποιο δύσβατο μονοπάτι και μετά από καμία ώρα δρόμο... το μονοπάτι σταμάτησε.
Φαινόταν ότι μπορούσα να προχωρήσω κι άλλο έστω και τελείως εκτός «δρόμου».
Κατάξερο βουνό με κοφτερή αλλά σταθερή πέτρα (καλή πρόσφυση) και ούτε ίχνος δρόμου. Ούτε «γιδόστρατα»!
Ώσπου μετά από 2 ώρες έφτασα σ’ ένα σημείο που πα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα.
Η σταθερή πέτρα έγινε χαλικάκι όσο πλησίαζα στην κορυφή. Όσο για την κλίση, δεν θα αναφέρω πόσο ήταν γιατί ήταν... εκτός του κλισιόμετρου.
...hmmm. κάνω πρώτα την διαδρομή με τα πόδια ως την κορυφή, και μετά είτε από βλακεία είτε από πείσμα αποφασίζω να το δοκιμάσω.
...Τέσσερις δοκιμές! Τίποτα! .... δεν έβγαινε πάνω.
Δεν ήθελα να ξανακάνω τις τρεις ώρες για την επιστροφή απ τον ίδιο δρόμο, έβλεπα και στο gps ότι στο απέναντι βουνό 1 - 2 Km μακριά μου υπήρχε δρόμος και έτσι αποφάσισα να... σπάσω το Niva
Αργά, «μπλοκέ» και όσο φόρα μπορούσα να αποχτήσω, με έβγαλαν πάνω με τα χίλια ζόρια, ενώ καπνός έβγαινε τον συμπλέκτη.
Μόνο, που με το που βγήκα, άφησα την πίσω ποδιά καρφωμένη σ’ ένα βράχο, με μια τρύπα σαν την παλάμη μου και την μπροστινή βίδα και τις πίσω λάμες στήριξης κομμένες.
Με την ψυχή στο στόμα κοιτάζω για άλλες βλάβες και ευτυχώς τίποτα.
2 τσιγάρα για να ηρεμίσω και ξεκινάω διαλέγοντας να πάω προς τον δρόμο που έδειχνε το gps στο απέναντι βουνό.
Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά έχω κάνει 1100 μέτρα, και τώρα βλέπω καθαρά τον δρόμο απέναντι μου.
Συνεχίζω για λίγο ακόμα, και με το δρόμο να είναι στα 250 μέτρα από εμένα, ανακαλύπτω ότι μεταξύ του Niva και του δρόμου υπάρχει χάος! Γκρεμός πάνω από 90 μέτρα βάθος ... και από πουθενά πρόσβαση στο δρόμο.
Ένα μου μένει πια. Να γυρίσω απ τον ίδιο ...«δρόμο» ( I love GPS)
Ο δρόμος της επιστροφής έγινε λίγο πιο γρήγορα, μέχρι που έφτασα στην ποδιά, που είχα αφήσει πίσω.
Καλά το ανέβασα, πώς το κατεβάζουν τώρα;
Ποδαρόδρομο πάλι στις τριγύρω πλαγιές, μήπως βρω κάποιο σημείο με μικρότερη κλίση.
Τίποτα όμως...
Δεν είχα άλλες επιλογές.
Θα κατέβαινα από εκεί όπου και περπατώντας, γλιστρούσα.
...τσιγάρο, και μετά πάλι έξω απ το Niva για να ξεφουσκώσω τα λάστιχα.
Ρίσκο βέβαια, γιατί δεν είχα πλέον ποδιά και θα χαμήλωνα κι άλλο, αλλά απ την άλλη και χαμηλότερο κέντρο βάρους θα είχα, και καλύτερη πρόσφυση.
Μετά από 500 σταυρούς και 28 τάματα ξεκινάω.
Πόντο πόντο, κάνω τα πρώτα μέτρα και όλα δείχνουν ότι έχω πιθανότητες να καταφέρω να κατέβω.
Σταματάω 60 μέτρα πριν το κομμάτι που εκτός από την κλίση μπροστά μου, έχω και πλάγια κλίση.
Ενώ ήμουν σταματημένος με τον ιδρώτα να στάζει, ξαφνικά το Niva αρχίζει να γλιστράει στην πλαγιά με τους τροχούς ακόμα φρεναρισμένους.
Δοκιμάζω να αποκτήσω πρόσφυση κάνοντας ότι κάνουμε και στον πάγο, αλλά μάταια, αντί να κόψει επιταχύνει.
Και όχι μόνο αυτό αλλά έχει αρχίσει να γλιστράει και ο κώλος , και μάλιστα πριν καν μπω στο σημείο που έχει και πλάγια κλίση.
Ο κίνδυνος να κατέβω όλη την πλαγιά με τούμπες είναι πολύ κοντά...
Οι πίσω τροχοί δείχνουν να μην έχουν καθόλου πρόσφυση και για κάθε απόπειρά μου να φρενάρω έστω και λίγο, το Niva φεύγει όλο και περισσότερο στα πλάγια,
Γλιστρώντας ανεξέλεγκτα, φτάνω στο δύσκολο σημείο.
Με γυρίζει απότομα στο πλάι, και συνεχίζω να γλιστράω σχεδόν κάθετα την πλαγιά. Θα τουμπάρω!
Δυο επιλογές έχω: ή να πάρω «θέση σύγκρουσης», ή να τα παίξω όλα για όλα πράγμα το οποίο μου φάνηκε λογικότερο εκείνη την στιγμή:
Σκέφτηκα ότι είναι προτιμότερο να φέρνεις τούμπες με τη μούρη παρά στο πλάι.
Πρώτη «σπασμένη» και το τιμόνι τέρμα προς την πλαγιά, άρχισα να «ισιώνω».
Ένα «χειρόφρενο», και ίσιωσε τελείως.
Τα δύσκολα πέρασαν και παίζοντας με φρένα και συμπλέκτη καταφέρνω να … αποκτήσω πρόσφυση και να σταματήσω επιτέλους.
Μούσκεμα, και μέχρι και το σώβρακο να στάζει ( ακόμα να ανακαλύψω αν κατουρήθηκα ή ήταν ιδρώτας) κάθομαι μισή ώρα καπνίζοντας και κοιτάζοντας την πλαγιά που είχα κατέβει.
Η επόμενη σκέψη ήταν να ψάξω το Niva για τραυματισμούς...ο πίσω άξονας, το μπροστινό ψαλίδι, και το σαμάν έχουν κάτι σημάδια αλλά πουθενά κάτι σπουδαίο.
Ανακούφιση! Φουσκώνω τα λάστιχα και σκεφτόμενος πόσο κωλόφαρδος είμαι παίρνω το δρόμο της επιστροφής.
Αμ δέ! Κάνα χιλιόμετρο παρακάτω το μπρος αριστερό λάστιχο ... καπούτ!
Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι θα το είχα φάει εκεί στις κοφτερές πέτρες, αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι καλό είναι να μη καυχιέσαι για την κωλοφαρδία σου….Το ξυλαράκι που βλέπετε παρακάτω αποφάσισε να καρφωθεί στα All Terrain μου.
Προσπάθειες να το βγάλω...
Εδώ είναι μόνο το μισό... το πάνω μέρος έσπασε.
Η καινούρια μου ποδιά. Ο μάστορας είπε ότι αν καταφέρω να στραβώσω μισό πόντο «πεταλόλαμα», καλύτερα να δώσω το Niva και να πάρω τανκ...
Ένας .... «δρόμος». Το τελευταίο πράγμα που τον πάτησε ήταν μουλάρι, πριν πολλά χρόνια
Μετά από αυτή την διαδρομή που τελειώνει στο κόκκινο σημάδι, διαπίστωσα ότι το Niva είναι ανώτερο από Hammer Land Rover Cherokee Defender Patrol κλπ.
Απλά και μόνο γιατί κανένα από αυτά δεν θα χωρούσε να περάσει
...Ναι ήταν μια πολύ όμορφη Πέμπτη.
και περα απο ιδρωτα θα ηθελα και χαρτι υγειας 
συγχαρητηρια για την ψυχραιμια σου.Μηπως πρεπει να παμε απο εκει κατι υποψηφιους αγοραστες? 
