Αν και δεν εχω καμια τρελη εμπειρια απο αγωνες (5), θεωρω τον συγκεκριμενο τον καλυτερο απο οσους εχω παει.
Οσον αφορα την διαδρομη εναλασσοταν συνεχως αναμεσα σε λασπη ομιχλη και χιονι, οχι πολυ αλλα αρκετο για να σε κανει να αγχωνεσαι με τους χρονους, κυριως των regularity.
Οσον αφορα την χαραξη της διαδρομης σε συναρτηση με τον καιρο αποδειχθηκε ικανοποιητικη αλλα και απαιτητικη.
Οι χρονοι των regularity ηταν σχετικα σφικτοι (για εμας τους απειρους τουλαχιστον) αλλα εκει ηταν το καλο της ολης υποθεσης.
Το Roadbook μας φανηκε αρκετα κατατοπιστικο και χωρις να μας δυσκολεψει πολυ, εκτος απο κανα δυο σημεια.
Στην πρωτη regularity εκει που ολα πηγαιναν μια χαρα ξαφνικα πισω απο μια κρυφη ανοικτη δεξια εμφανιστηκε ενα βυτιοφορο οδηγουμενο απο τον πλεον ΑΣΧΕΤΟ οδηγο ο οποιος ενω ειχε δει και αλλους δεν θεωρησε σωστο να κορναρει τουλαχιστον προειδοποιωντας αλλα περα απο αυτο πηγαινε και γρηγορα. Το αποτελεσμα ηταν να μας σφηνωσει περιτεχνα αναμεσα σε ενα βραχο και στο βυτιοφορο, και αφου μετα απο 5 λεπτα κατορθωσαμε να απεγκλωβιστουμε μας αφησε ενα ωραιοτατο γδαρσιμο στο πισω αριστερο φτερο. Στεναχωρημενοι και αρκετα τσαντισμενοι συνεχισαμε με την σιγουρια οτι η συλλογη των καπελων μας θα μεγαλωνε με γοργους ρυθμους.
Η περιπετεια συνεχιστηκε χωρις προβληματα εκτος απο το βραδυ οταν το βουνο μετα το ΣΕΔ 2 θυμιζε Κηφισιας σε ωρα αιχμης. Πανω απο 20 αυτοκινητα περιμεναν ενα JIMNY (με ασφαλτινα ελαστικα απο οτι ακουσα)
να ξεκολλησει ετσι ωστε να ανοιξει ο δρομος για να φυγουμε
οπως και εγινε μετα απο 30 και επιπλεον λεπτα.
Αμεσως μετα απο εκεινη την σταση μας περιμενε το δυσκολοτερο αλλα και συναμα το ωραιοτερο κομματι της διαδρομης. Πυκνο φυλωμα σε πολυ στενο περασμα και κατω ενα απιστευτο μιγμα απο χιονι και λασπη και ολα αυτα συνδυασμενα με κατηφορα που σε ορισμενα σημεια εφτανε και το 10%
Το πρωι μας περιμενε μια εκπληξη καθως λογω χιονιου ακυρωθηκε ολο το 7ο σκελος (αν θυμαμαι καλα) με αποτελεσμα να κατεβουμε ολοι μαζι σε convoy προσφεροντας ωραιο θεαμα στον κοσμο που μας πετυχε στο δρομο, στο σημειο εκκινησης της τελευταιας regularity, η οποια συρικνωθηκε σε χρονο και χλμ. κατι το οποιο μας προσεθεσε αλλο ενα καπελο στη πλουσια συλλογη μας
κατοπιν κατεβηκαμε απο το Προκοπι εως την Χαλκιδα απο τον δρομο απολαμβανωντας το χιονισμενο τοπιο χωρις αγχος. Ο επισημος τερματισμος εγινε στην Χαλκιδα παραδιδωντας τα καρνε και φευγοντας πισω για υπνο.
Το αυτοκινητα μας: ενα Pajero 2004 V6 αποδειχθηκε πολυ αξιοπιστο και ετοιμοπολεμο χωρις να ζοριστει πουθενα εβγαλε την διαδρομη με μονο μειονεκτημα τον ογκο του χαρην του οποιου στολιστηκε με απειρες γρατζουνιτσες απο τα κλαδια.
Για το Defender 90 που ηταν το δευτερο αυτοκινητο της ομαδας μας (CENTRAL) Τι να πω ? Παρα μονο οτι ηταν στο στοιχειο του
Αντε να ειμαστε καλα να ξαναπαμε.