ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ FIRELORD

[firelord]

αφού αρθρογραφώ και αρθρογραφώ στον τοπικό τύπο, ας τα μοιραστώ με τους συνφορουμιστές!

Αν σας κουράσω με τα παρόντα πείτε μου...

[firelord]

Προς δημοσίευση στην εφημερίδα Νέος Τύπος Βόλου

Η Ευρωπαϊκή Προοπτική της Βρετανίας ή
Η Βρετανική Προοπτική της Ευρώπης?

Οι πρόσφατες κρίσεις που έπληξαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τουτέστιν η απόρριψη της συνταγματικής συνθήκης εις διπλούν από τους Γάλλους και Ολλανδούς ψηφοφόρους, το ‘πάγωμα’ της επικυρωτικής διαδικασίας στις λοιπές χώρες – μέλη και η ουσιαστική κατάρρευση της Συνόδου της 17ης Ιουνίου, καταδεικνύουν πως το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αν και δεν κινδυνεύει με κατάρρευση, σίγουρα δεν δύναται να θεωρείται μονολιθικό και απρόσβλητο.
Η Βρετανική Προεδρία, η οποία ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιουλίου, έχει από την πλευρά της μια συγκεκριμένη ατζέντα, η οποία περιλαμβάνει τα εξής σημεία.
1. Έναρξη διαπραγματεύσεων, για την αναδιάρθρωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ)
2. Περάτωση του προϋπολογισμού
3. Παγίωση των διαδικασιών ένταξης της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και (φυσικά) της Τουρκίας.
4. Περιορισμός των Ευρωπαϊκών κανονισμών περί εμπορίου.
Η παραπάνω ατζέντα είναι καταδικασμένη στην αποτυχία, ήδη από τη στιγμή που οι διαμορφωτές της βρετανικής πολιτικής στο Γουάιτχωλλ έκαναν τις πρώτες σημειώσεις τους. Βασικός ευνοούμενος της ΚΑΠ ‘ήταν και παραμένει η Γαλλία, καθώς ετησίως λαμβάνει το ένα τέταρτο των παροχών της ΚΑΠ, περίπου 13 δις δολλάρια. Η θέση του Γάλλου Προέδρου Ζάκ Σιράκ, όμως, είναι τραυματισμένη σε τέτοιο βαθμό, που οποιαδήποτε οπισθοχώρησή του θα σημάνει βεβαία πολιτική αυτοκτονία. Εξάλλου το γαλλικό βέτο είναι παραπάνω από αναμενόμενο. Αναφορικά δε με τις ενταξιακές διαδικασίες της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, που αναμένεται να ολοκληρωθούν το 2007, δεν βρίσκονται υπό τον πλήρη έλεγχο της Βρετανίας, ενώ δε οι Τουρκικές ευρωπαϊκές προοπτικές, παρ’ όλους τους ευσεβείς πόθους, καλύπτουν έναν χρονικό ορίζοντα δεκαετίας, στην καλυτέρα των περιπτώσεων. Τέλος, οι αρμοδιότητες για τον περιορισμό ή μη του εμπορίου και των πρακτικών του ανήκουν κυρίως στην Κομμισιόν, επομένως οι Βρετανικές προσπάθειες θα αποβούν ατελέσφορες.
Πάρα ταύτα, τα περισσότερα χαμόγελα τα συναντά κανείς στο Λονδίνο και όχι στο Παρίσι και ουχί λόγω των Ολυμπιακών του 2012. Η κατάσταση συνοψίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στα σχόλια του απερχόμενου Λουξεμβούργιου Προέδρου Ζαν Πώλ Γιούνκερς: ‘Θα σας πούνε πως η Ευρώπη δεν περνά κρίση. Περνά βαθυτάτη κρίση […] υφίστανται δυο αντιλήψεις περί Ευρώπης, που συγκρουόταν και θα συγκρούονται. Υπάρχουν αυτοί, οι οποίοι θέλουν τη Μεγάλη Αγορά και τίποτα άλλο, και αυτοί που θέλουν την πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη. Η αντιπαράθεση αυτή, πάντα το πίστευα, θα εκρηγνυόταν μια μέρα.’ Είναι προφανές σε ποια κατηγορία ανήκει η Βρετανία και για όλους τους παραπάνω λόγους και παρά την πλήρως αναμενόμενη αποτυχία της βρετανικής ατζέντας, το Λονδίνο αισθάνεται άνετα με την αποτυχία των Γαλλογερμανικών επιδιώξεων.
Για να γίνουν απολύτως κατανοητά τα βρετανικά κίνητρα, καθίσταται απαραίτητη μια συνοπτική ιστορική αναδρομή της Γεωπολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου. Το τελευταίο και πριν από αυτό, η Βρετανική Αυτοκρατορία, υπήρξαν πάντοτε μια ναυτική δύναμη, με έδρα ένα απομονωμένο νησί. Οι επιλογές ήταν δύο και μοναδικές στο παρελθόν, αυτοκρατορικές βλέψεις ή συννεφιασμένη απομόνωση και απαξίωση. Επί σειρά αιώνων, όμως, οι προσπάθειες επιβολής στην ηπειρωτική Ευρώπη, από πλευράς των Άγγλων ηγεμόνων, απέτυχαν καθώς η νήσος δεν είχε την απαραίτητη δυναμική αλλά και πληθυσμό για άμεση επιβολή. Αυτό οδήγησε τις μετέπειτα βρετανικές ηγεσίες να επιδιώξουν την ανάπτυξη, πέραν του ορίζοντα και σε υπερπόντιες κτήσεις. Ως νησιωτική ηγεμονία δε, η Βρετανία είχε πλεονεκτήματα τα οποία δεν είχαν οι μεγάλες ηπειρωτικές δυνάμεις. Καταρχήν υπήρχε πάντοτε η διακριτική ευχέρεια εμπλοκής ή μη στα ευρωπαϊκά δρώμενα, κατά το δοκούν. Η δε έντονη ανάπτυξη του βρετανικού πολεμικού και εμπορικού ναυτικού, έδιδε προσβάσεις χωρίς εμπλοκές. Κατά δεύτερον, οι Βρετανοί μπορούσαν πάντοτε να εγκαταλείψουν κτήσεις, χωρίς να τραυματίζεται υπέρμετρα η μητρόπολη, όσο και αν οι απώλειες σε εδάφη ή πρώτες ύλες ήταν σημαντικές. Αντίθετα, οι μεγάλες ηπειρωτικές δυνάμεις, τις περισσότερες φορές, αντιμετώπιζαν το δίλημμα της συνεχούς επέκτασης ή της πτώσης, με ότι συνεπαγόταν και οι δύο.
Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να βλάψει σοβαρά τη νήσο ήταν μια συγκροτημένη και ενοποιημένη Ευρωπαϊκή δύναμη, ασχέτως αν αυτή λεγόταν ή λέγεται Βοναπάρτης, Χίτλερ, Στάλιν ή Κομμισιόν. Οι βρετανικές αντιλήψεις έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις γαλλικές. Δεν είναι τυχαίο πως ο μεγάλος εμπνευστής της Ευρώπης (και κατά τους θιασώτες του συνεχιστής του Καρλομάγνου) γάλλος Πρόεδρος Σάρλ Ντε Γκώλ, έθετε συνεχώς βέτο στην είσοδο της Βρετανίας στην τότε Κοινότητα, καθώς οι βρετανικές σκέψεις ήταν πέρα για πέρα κατανοητές. Οι γαλλικές και βρετανικές αντιλήψεις περί Ευρώπης αντιμάχονταν ήδη από την είσοδο της νήσου στην Κοινότητα, το 1973.
Κατά τα φαινόμενα και σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, όμως, οι γαλλικές αντιλήψεις έχουν τραυματισθεί σε μεγάλο βαθμό, ενώ η Ένωση βρίσκεται πιο κοντά στις βρετανικές από ποτέ. Το ενδιαφέρον είναι πως η ευφυΐα της βρετανικής στρατηγικής έγκειται στο γεγονός πως ενώ υποστήριξε και υποστηρίζει τη συνεχή επέκταση της Ένωσης, περιορίζει τη δυνατότητα του βέτο σε ζητήματα καίρια για τη λειτουργία της ως πολιτικής ενότητας. Το περίεργο είναι πως η Γαλλία συνυπόγραφε αυτές τις επιλογές. Παράλληλα, η βρετανική πολιτική προωθούσε την διατήρηση των εθνικών αρμοδιοτήτων, σε θέματα όπως η εξωτερική πολιτική και η φορολογία, βασικά εργαλεία μιας πολιτικής οντότητας. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι πως, ως έχουν τα πράγματα, η Ένωση αποτελεί πλέον πολύ μικρή απειλή, πολιτικώς, οικονομικώς και στρατιωτικώς, ενώ αντίθετα η τελευταία προκαλεί πληγές στο γαλλικό οικονομικό (δηλαδή συγκεντρωτικό) πρότυπο. Από την άλλη, κανένα μέλος δεν είναι πιο ένθερμος υποστηρικτής της εντάξεως και άλλων μελών στην Ένωση, καθώς αυτό αποτελεί εγγύηση ‘αραίωσης’ της γαλλικής συνταγής. Τίποτα δεν εγγυάται περισσότερο την παράλυση, από τη συμμετοχή όλο και περισσοτέρων ‘παικτών.’ Η Ένωση αποτελεί ήδη μια τεράστια αγορά, και αυτό αρκεί για τη Βρετανία και αυτό χωρίς υπέρμετρη προσπάθεια από την πλευρά της τελευταίας.
Τα χαμόγελα στο Λονδίνο λοιπόν είναι πλέον κατανοητά, καθώς η πραγματική ατζέντα του Λονδίνου διαφαίνεται να έχει γίνει πραγματικότητα, πρίν την ανάληψη της Προεδρίας. Και για να παραφράσουμε μια γνωστή δήλωση του Ουίνστον Τσώρτσιλ, η Μάχη της Αγγλίας έληξε, η Μάχη της Ευρώπης είναι εν πλήρη εξελίξει.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

το της προηγούμενης Κυριακής

Βενεζουέλα, η Ενοχλητική

Η Βενεζουέλα πιθανώς να είναι γνωστή στο ευρύ κοινό ως ένας εξωτικός τουριστικός προορισμός ή ακόμα και μια σημαντική δύναμη, στα πλαίσια του θεσμού της Μις Υφήλιος. Για την αμερικανική εξωτερική πολιτική, όμως, η εξωτική λατινοαμερικανική χώρα, εδώ και τρία χρόνια, έχει άλλο χαρακτηρισμό, τουτέστιν ενοχλητικότατο αγκάθι στο υπογάστριο των ΗΠΑ, το οποίο, όπως θα καταδειχθεί παρακάτω, γίνεται ακόμα πιο ενοχλητικό, μέρα με την ημέρα.
Τα πάντα ξεκίνησαν με την εκλογή, προ τριετίας, του Σοσιαλιστή Ουγκώ Σαβέζ στο αξίωμα του Προέδρου της χώρας. Ο Σαβέζ είχε εκδηλώσει τη δυσφορία του σε σχέση με την αμερικανική πολιτική στη Λατινική Αμερική, προεκλογικά, και όταν αυτή η δυσφορία άρχισε να εφαρμόζεται ως επίσημη πολιτική της χώρας, η αμερικανική αντίδραση, επί τη βάση του Δόγματος Μονρόε, ήταν σχεδόν αναμενόμενη. Τον Απρίλιο του 2002 εκδηλώθηκε πραξικόπημα, με φημολογούμενη ισχυρή αμερικανική υποστήριξη, κατά του Σαβέζ, το οποίο, όμως κατεστάλη επιτυχώς από το υφιστάμενο πολιτικό κατεστημένο. Η αποτυχία του πραξικοπήματος ίσως να μην ήταν ιδιαίτερα ανησυχητική για την Ουάσινγκτον, αν δεν συνέτρεχε το γεγονός πως η Βενεζουέλα, δια της κρατικής εταιρίας Petroleos de Venezuela SA (PDVSA), αποτελεί τον 5ο κατά σειρά εξαγωγέα πετρελαίου διεθνώς, με υπολογιζόμενη παραγωγή 2,6 εκ. βαρέλια αργού ημερησίως, εκ του οποίου μεγάλο μέρος διοχετεύεται στην αγορά των ΗΠΑ, επί της οποίας κατέχει μερίδιο 13 ως 15 τοις εκατό. Αυτά τα στοιχεία κατέθεσε ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσσου, ο καθηγητής Peter T. R. Brookes, διευθυντής του Κέντρου Ασιατικών Μελετών και βασικός εισηγητής επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας. Το τι σχέση έχει ένας ειδικός στις Ασιατικές σπουδές, αναφορικά με τη Λατινική Αμερική και δη τη Βενεζουέλα, θα καταδειχθεί παρακάτω.
Η παραμονή του Σαβέζ στην εξουσία, ιδιαιτέρως δε σε συνδυασμό με τις πολύ αριστερές για τα αμερικανικά στομάχια πολιτικές του πεποιθήσεις, έχουν και μια ενεργειακή διάσταση και όλοι γνωρίζουν πως αντιδρούν οι ΗΠΑ, σε σχέση με το πετρέλαιο. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως η από 28 Ιουνίου επίσκεψη του Φιντέλ Κάστρο στη Βενεζουέλα και οι δημόσιοι εναγκαλισμοί με τον Σαβέζ, δεν προκάλεσαν ούτε ένα χαμόγελο στην Ουάσινγκτον. Οι δύο ηγέτες συζήτησαν, εκτός των άλλων, τις προοπτικές δημιουργίας μιας περιφερειακής πετρελαϊκής οργανώσεως, με το όνομα Πετροκαρίμπε, η οποία θα συντονίζει την ήδη υφιστάμενη πρακτική εξαγωγής επιδοτούμενου πετρελαίου από τη Βενεζουέλα, προς χώρες της Καραϊβικής και φυσικά προς την Κούβα. Η τελευταία, με τη σειρά της. έχει αποστείλει ιατρικό προσωπικό στη Βενεζουέλα, επί σκοπόν παροχής ιατρικής φροντίδας στους πολυπληθείς φτωχούς.
Περαιτέρω δε και σύμφωνα με δηλώσεις της Υπουργού Ενέργειας και Τεχνολογίας, Μαρλέν Κορδόβα , η Βενεζουέλα έχει καταστρώσει σχέδια ανάπτυξης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, δια της χρήσεως πυρηνικής ενεργείας και μάλιστα με τη συνδρομή της Τεχεράνης, και αποκλειστικά για ειρηνικούς σκοπούς. Δεν χρειάζεται και οργιάζουσα φαντασία για να βαθυμετρήσει κανείς τις αντιδράσεις στις ΗΠΑ.
Την ίδια στιγμή, δε, που οι παγκόσμιες απαιτήσεις για καύσιμα αυξάνουν, η PDVSA ανακοίνωσε στις 21 Ιουνίου, πως ανευρέθησαν τρία νέα κοιτάσματα, στην περιοχή της λίμνης Μαρακαϊμπο και στα πεδία άντλησης Μπαρούα – Μοτατάν. Μετά ταύτα, η Βενεζουέλα έχει υπολογιζόμενα αποθέματα που ανέρχονται στα 78 εκ. βαρέλια, τα μεγαλύτερα εκτός της Μέσης Ανατολής. Ενώ υπό κανονικές συνθήκες, τα νέα της 21ης Ιουνίου θα έφερναν κάποια σχετική ανακούφιση στις διεθνείς αγορές και ιδίως στην πιεσμένη αμερικανική πετρελαϊκή αγορά, το περασμένο Σάββατο ανακοινώθηκε στο Καράκας πως υπεγράφη αρχικό συμβόλαιο με την κινεζική εταιρία Petrochina Oil, για προμήθεια 30 χιλιάδων βαρελιών ημερησίως, ενώ την περασμένη Παρασκευή απεστάλη το πρώτο φορτίο στην Κίνα. Τη στιγμή που η Βενεζουέλα εξάγει προς στιγμήν σχεδόν 1,5 εκ. βαρέλια στις ΗΠΑ, με δεδομένη δυναμική 2,6 εκ., γίνεται κατανοητή η εξίσωση αλλαγής κατεύθυνσης.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί η αγωνιώδης προσπάθεια της Κίνας, προς κατάκτηση στρατηγικών πλεονεκτημάτων για το μέλλον, σε σχέση με την πρόσβαση σε ενεργειακά αποθέματα. Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, Τα Χρονικά του Σαν Φρανσίσκο, η Κίνα υπέβαλε προσφορά για την εξαγορά μιας εκ των μεγαλυτέρων πετρελαϊκών εταιριών των ΗΠΑ, της UNOCAL και μάλιστα σε ρευστό εν συνόλω. Σημειωτέον πως η συγκεκριμένη εταιρία έχει απίστευτες προσβάσεις στην τωρινή αμερικανική κυβέρνηση, ενώ ενδεικτικά αναφέρεται πως στην ομάδα των συμβούλων της περιλαμβανόταν και ο σημερινός Αφγανός πρωθυπουργός Χαμίντ Καρζάι. Αυτή η κίνηση αποτελεί διαφοροποίηση στην ως τώρα κινεζική πρακτική διατήρησης ενεργειακών σχέσεων, με χώρες οι οποίες έχουν τρισχείριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως το Σουδάν, η Μπούρμα, η Βενεζουέλα και φυσικά το Ιράν. Διαφαίνεται πως η κινεζική ηγεσία έχει επιλέξει να προχωρήσει σε δραματικές κινήσεις, εκμεταλλευόμενη τα σημαντικά αποθέματα σε συνάλλαγμα και δη στην καρδιά του ‘καπιταλιστικού εχθρού.’ Λίγο πιο πάνω, στον Καναδά, τον κύριο προμηθευτή πετρελαίου των ΗΠΑ, φέτος κινεζικές εταιρίες υπέγραψαν τρείς συμφωνίες για τη δημιουργία πετρελαιαγωγού προς τον Ειρηνικό, για την προμήθεια της γεωμετρικά αυξανόμενης κινεζικής ενεργειακής δίψας.
Ανεπίσημες πληροφορίες του συγγραφέα, πάντως, εμφανίζουν κινεζικές ειδικές μονάδες (περί τα 350 άτομα) να έχουν ήδη μετασταθμεύσει στη Βενεζουέλα από τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουνίου, καθώς υπήρχαν ενδείξεις πως θα πραγματοποιείτο απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Σαβέζ, με την υποστήριξη των γνωστών αγνώστων, ενώ επισήμως η μεγάλη παρέλαση της ίδιας ημέρας αναβλήθηκε εκτάκτως, σύμφωνα με το Reyters.
Προφανώς, ο Πρόεδρος Σαβέζ έχει κάνει ισχυρούς εχθρούς, αλλά και αποφασιστικούς φίλους.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[Metalaxe]

Πρόεδρέ μου ομολογώ οτι με κατέπληξες εύγε, keep up the good work

[firelord]

ευχαριστώ Πρόεδρέ μου! έχω συγγράψει 30 μέχρι στιγμής και συνεχίζω ως υπεύθυνος της σχετικής στήλης Ανάλυση.

[Dr.Format]

Bravo Γιώργο,

πολύ εντυπωσιακά τα άρθρα σου

[firelord]

ευχαριστώ Γιάννη! Θα κάνω μια έρευνα σε εύθετο χρόνο, στο αρχείο μου και θα ποστάρω ότι πιο ενδιαφέρον!

[A.Man]

Συγχαρητήρια για τα εντυπωσιακότατα άρθρα.
Περιμένω τα αποτελέσματα της έρευνάς σου στο αρχείο σου, για οτιδήποτε κρίνεις εσύ ως ενδιαφέρον.
Πολλές φορές, συζητώντας μέσα στο forum κυρίως για θέματα τετρακίνησης και χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, ξεχνιόμαστε και οι κατά καιρούς "αποκαλύψεις" που αφορούν την καθημερινή ζωή του καθενός από εμάς, προκαλούν ευχάριστη έκπληξη!

[superspy]

Εξαιρετικά Firelord!

Έχει άλλα;

[firelord]

Το Ίδρυμα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στα πλαίσια της επικαιρότητας, των αποκαλύψεων, της διαπλοκής και των σκανδάλων, πολύς λόγος έχει γίνει για Έλληνες υπηκόους και πιθανές σχέσεις τους με μυστικές υπηρεσίες της αλλοδαπής. Ειδικότερα, οι μυστικές υπηρεσίες της μικρής αλλά άκρως δυναμικής χώρας του Ισραήλ, αναφέρθηκε ουκ ολίγες φορές πως στρατολόγησαν και αξιοποίησαν ‘Ελληνα ή Έλληνες υπηκόους, για τη συλλογή πληροφοριών, αναφορικά με το Πατριαρχείο ή και Κύριος οίδε τι άλλο. Στα πλαίσια του παρόντος άρθρου και ασχέτως της αλήθειας των ανωτέρω ισχυρισμών, θα γίνει μια εξ απαλών ονύχων προσπάθεια παρουσίασης της γενικότερης οργανωτικής δομής και των πλέον γνωστών δραστηριοτήτων της περιώνυμης Μοσσάντ.
Σύμφωνα με την ιδιωτική εταιρία πληροφοριών Jane’s, την οποία οι γνώστες αποκαλούν και ιδιωτική CIA, η Μοσσάντ (που στην εβραϊκή σημαίνει το Ίδρυμα – Πληροφοριών και Ειδικών Καθηκόντων, καθ΄ολοκληρίαν ή ha Mossad le Modiin ule Tafkidim Meyuhadim εβραϊστί ), είναι η πιο γνωστή από τις πέντε συνολικά υπηρεσίες πληροφοριών και κατασκοπείας του Ισραήλ. Κυριότερα πλαίσια ευθύνης της η συλλογή πληροφοριών από ανθρώπινες πηγές, οι μη δημοσιευόμενες δραστηριότητες και η αντιτρομοκρατική δράση, ενώ γεωγραφικώς, το ενδιαφέρον εστιάζεται στον Αραβικό κόσμο αλλά και οργανισμούς αραβικών συμφερόντων ή επιρροής, ανά την υφήλιο. Η Μοσσάντ, επίσης, έχει την ευθύνη της φυγάδευσης εβραίων προσφύγων από τη Συρία, το Ιράν και την Αιθιοπία. Τα αρχηγεία της Μοσσάντ ευρίσκονται στο Τελ Αβίβ, ενώ σύμφωνα με παλαιότερες Αμερικανικές πηγές αριθμούσε περί τα 1500 ως 2000 άτομα προσωπικό. Πιο σύγχρονες ιρανικές εκτιμήσεις προσδιορίζουν τον αριθμό των εργαζομένων σε περίπου 1200. Η ταυτότητα του διευθυντή της εν λόγω οργανώσεως φυλασσόταν ως επτασφράγιστο μυστικό, τις περασμένες δεκαετίες, και αυτό ως το 1996, και την αποτυχημένη προσπάθεια της Μοσσάντ να δολοφονήσει τον Χαλίντ Μεσάαλ, ένα ηγετικό στέλεχος της Παλαιστινιακής Χαμάς
Η μυστική αυτή υπηρεσία ιδρύθηκε την 1η Απριλίου του 1951, με πρωτοβουλία του τότε Ισραηλινού πρωθυπουργού Νταβίντ Μπέν Γκουριόν, ο οποίος και της προσέδωσε τον κυριότερο και αντικειμενικό σκοπό και λόγο ύπαρξής της. «Για το κράτος μας που από τη δημιουργία του ευρισκόταν υπό πολιορκία. Οι πληροφορίες είναι η πρώτη γραμμή άμυνας…πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται γύρω μας». Η Μοσσάντ, εικάζεται, πως διαιρείται σε οκτώ τμήματα, αλλά όπως θα περίμενε κανείς, οι λεπτομέρειες παραμένουν σκιώδεις. Το Τμήμα Συλλογών είναι το μεγαλύτερο, ευθυνόμενο για τις επιχειρήσεις κατασκοπείας, διατηρώντας γραφεία στο εξωτερικό, υπό διπλωματική ή ανεπίσημη κάλυψη. Υφίστανται και λοιπά τμήματα, όπως το Τμήμα Πολιτικής Δράσης και Επαφών, το Τμήμα Ειδικών Επιχειρήσεων (γνωστό ως Μετσαντά, υπεύθυνο για ‘εκκαθαρίσεις’, σαμποτάζ και παραστρατιωτικές ενέργειες), το Τμήμα Ψυχολογικού Πολέμου (γνωστό και ως Λοχαμά Ψυχολογκίτ), το Τμήμα Ερεύνης (υπεύθυνο για την παραγωγή αναλύσεων και εκθέσεων), ενώ υφίσταται και ειδικό Τμήμα Πυρηνικών θεμάτων, με τομέα ευθύνης τις πιθανές πυρηνικές απειλές κατά του Ισραήλ.
Ο πλέον διάσημος κατάσκοπος της Μοσσάντ υπήρξε ο Ελί Κοέν, ο οποίος τη δεκαετία του 60 διείσδυσε στα ανώτερα Συριακά κυβερνητικά κλιμάκια και μετέδιδε πληροφορίες για δύο χρόνια, μέχρι την αποκάλυψή του και το δημόσιο απαγχονισμό του, σε πλατεία της Δαμασκού. Μια άλλη διασημότητα του χώρου είναι ο Βόλφγκανγκ Λότζ, ο οποίος έδρασε στο Κάϊρο και συνέλεγε πληροφορίες για το αιγυπτιακό πυραυλικό πρόγραμμα. Το 1962 και 1963, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού, η Μοσσάντ εξετέλεσε Γερμανούς επιστήμονες που εργαζόταν σε αυτό το πρόγραμμα. Άλλη μια επιτυχία της Μοσσάντ απετέλεσε και η σύλληψη στην Αργεντινή το 1960 και προσαγωγή στο Ισραήλ, του Γερμανού εγκληματία πολέμου Αδόλφου Άιχμαν, ενώ το 1986 έλαβε χώρα η απαγωγή του Ισραηλινού πυρηνικού επιστήμονα Μορντεχάι Βανούνου, ο οποίος είχε αποκαλύψει λεπτομέρειες του Ισραηλινού πυρηνικού προγράμματος, και του πυρηνικού αντιδραστήρα στη Ντιμόνα της ερήμου Νεγκέβ. Το 1990 πραγματοποιήθηκε επιτυχής δολοφονική επιχείρηση στις Βρυξέλλες κατά του Καναδού δρ Τζέραλντ Μπούλ. Ο τελευταίος υπήρξε αυθεντία σε ζητήματα βλητικής και κατασκευής πυροβόλων, ενώ ήταν και ο σχεδιαστής του Υπέρ – Πυροβόλου που είχε παραγγείλει ο Σαντάμ Χουσσείν. Το 1996 οι Αιγυπτιακές μυστικές υπηρεσίες εξάρθρωσαν επτά (!) Ισραηλινά δίκτυα πληροφοριών, προκαλώντας σημαντική ένταση μεταξύ των δύο χωρών.
Το Ίδρυμα, πάντως, έχει στο ενεργητικό του και αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες (για τους άσπονδους φίλους φιάσκο), όπως η κατά λάθος εκτέλεση ενός άσχετου Αλγερινού σερβιτόρου στο Λίλλεχαμμερ της Νορβηγίας, το 1974. Το 1986 έγινε γνωστό πως η Μοσσάντ διευκόλυνε τους αμερικανούς στο να πουλήσουν όπλα στο Ιράν, ενώ παράλληλα ελάμβανε και ενεργό μέρος στις συνομιλίες για την απελευθέρωση Αμερικανών ομήρων στο Λίβανο. Μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες υπήρξε και η μη πρόληψη της δολοφονίας του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Ιτζάκ Ραμπίν, από τον Ισραηλινό Γιγκάλ Αμίρ, τα Φεβρουάριο του 1996.
Τον Αύγουστο του 1999 και σύμφωνα με Τουρκικές πηγές, η Μοσσάντ συμμετείχε ενεργά στην εύρεση και απαγωγή του Κούρδου ηγέτου του PKK, Αμπντουλλά Οτσαλάν. Τον Αύγουστο του 2001 η Μοσσάντ έστελνε κατεπείγοντα μηνύματα προς τη CIA, επιστώντας μάταια τη προσοχή στους Αμερικανούς, για επερχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα του Ουσάμα Μπιν Λάντεν.
Πλουσιότατη η δράση του Ιδρύματος, και μας κάνει να αναλογιστούμε τα γραφόμενα από τον Κινέζο στρατηγό Σούν Τζού, ο οποίος το 500 πΧ τόνιζε πως ‘ο φωτισμένος ηγέτης και ο σοφός στρατηγός χρησιμοποιούν τα καλύτερα μυαλά του στρατού στην κατασκοπεία και έτσι πετυχαίνουν μεγάλα κατορθώματα.’

Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.g

[firelord]

πολύ ενδιαφέρον....και τραγικό κατάτι

Το Έγκλημα του Αιώνα?

Αποτελεί κοινό τόπο πως κατά περιπτώσεις, κυβερνήσεις θα διαρρεύσουν ψευδείς ειδήσεις, θα παραπληροφορήσουν ή θα μετέλθουν οποιοδήποτε μέσο, για την προώθηση των γεωπολιτικών στόχων και επιδιώξεών τους. Όμως, τελευταία στοιχεία που είδαν το φώς της δημοσιότητας, χρωματίζουν με πολύ σκοτεινά χρώματα τις προ πολέμου στο Ιράκ μεθοδεύσεις των κυβερνήσεων κυρίως Μπούς και επικουρικώς Μπλέρ.
Την 1η Μαΐου και στους Τάιμς του Λονδίνου, δημοσιεύθηκε ένα Βρετανικό κυβερνητικό μνημόνιο, το οποίο διέρρευσε στον Τύπο στέλεχος της κυβέρνησης Μπλέρ και προκάλεσε επιεικώς σάλο, καταδεικνύοντας το μέγεθος των μεθοδεύσεων, αλλά και σε ποιο βαθμό ήταν διατεθειμένες οι εμπλεκόμενες κυβερνήσεις να προωθήσουν τη θέλησή τους για την πραγματοποίηση της εισβολής στο Ιράκ. Το πάση θυσία παίρνει καινούργιο νόημα, θυσία υμετέρων και ημετέρων, στο βωμό της απροκάλυπτης γεωπολιτικής ωμότητας.
Το μνημόνιο περιλαμβάνει πρακτικά από μια συνάντηση ‘πολεμικού συμβουλίου’ του βρετανού πρωθυπουργού, τον Ιούλιο του 2003, με τη συνδρομή δύο κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίοι και μετέφεραν τα αποτελέσματα από συναντήσεις που είχαν, με ανώτατους αμερικανούς κυβερνητικούς αξιωματούχους. Το ενδιαφέρον είναι πως ουδείς διέψευσε το περιεχόμενο του μνημονίου, ο δε σχολιασμός επί του προκειμένού, από τον κ. Μπλέρ ήταν πως το μνημόνιο περιείχε ουδέν νεώτερο. Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ουσιαστικά, εκ του κειμένου καταδεικνύεται πως η κυβέρνηση Μπούς είχε προαποφασίσει, ουχί αργότερα του Ιουλίου 2002, να εισβάλει στο Ιράκ. Επομένως, η όλη διαδικασία της προσφυγής στον ΟΗΕ, της προσπάθειας επαναποστολής επιθεωρητών στο Ιράκ, απόσυρσης αυτών και λοιπά, ομοιάζει περισσότερο με θέατρο σκιών, παρά με γνήσια ανησυχία, για τα περίφημα Ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία παρεπιπτώντος και σύμφωνα με τον βρετανό υπουργό Εξωτερικών Τζάκ Στρό, δεν αποτελούσαν καμία απειλή για τις γείτονες του Ιράκ χώρες. Το βασικό επιχείρημα και δικαιολογητικό του πολέμου, εξ αυτού, αποδεικνύεται πως ξεπερνά τα όρια της αξιοπιστίας και γι’ αυτό ο πόλεμος θα έπρεπε ‘ να δικαιολογηθεί με το συνδυασμό της τρομοκρατίας και των όπλων μαζικής καταστροφής.’ Όταν λοιπόν ο πρώην υφυπουργός Αμύνης των ΗΠΑ, Πώλ Βόλφοβιτς, σχολίαζε πως η κυβέρνηση Μπούς επέλεξε το επιχείρημα των όπλων μαζικής καταστροφής, για λόγους γραφειοκρατικούς, δεν αστειευόταν στο ελάχιστο.
Εκτός των ανωτέρω, το μνημόνιο αναφέρει πως ‘οι πληροφορίες και τα γεγονότα διαμορφώνονται γύρω από αυτή την πολιτική [της εισβολής στο Ιράκ].’ Η λέξη ‘διαμόρφωση’ δεν μπορεί παρά να σημαίνει χειραγώγηση και είναι πιθανώς το πλέον συγκλονιστικό στοιχείο της όλης ιστορίας, καθόσον καταδεικνύει πως η λήψη της απόφασης για την εισβολή στο Ιράκ δεν είχε καμία σχέση αλλά και ουσιαστική επαφή με την τότε υφιστάμενη κατάσταση και τα πραγματικά περιστατικά.
Αναφορικά δε με τη νομιμότητα του πολέμου, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Αννάν, αλλά και η διεθνής κοινότητα πίστευε πως η εισβολή αποτελούσε παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Ουσιαστικές νομικές βάσεις, για την νόμιμη έναρξη των εχθροπραξιών ήταν η αυτοάμυνα, παρέμβαση για ανθρωπιστικούς λόγους ή εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που δεν εδόθη και δεν επρόκειτο να δοθεί ποτέ. Επομένως, και όπως αναφέρεται πάλι στο προαναφερθέν μνημόνιο ΄πρέπει να διαμορφώσουμε ένα σχέδιο για ένα τελεσίγραφο προς το Σαντάμ, αναφορικά με την επανείσοδο των επιθεωρητών όπλων μαζικής καταστροφής του ΟΗΕ. Αυτό θα βοηθούσε και με την νομική έδραση της χρήσης βίας […] Ο πρωθυπουργός είπε πως θα έκανε μεγάλη διαφορά, πολιτικά και νομικά, αν ο Σαντάμ αρνείτο να επιτρέψει την επιστροφή των επιθεωρητών.’ Πλέον τούτων αναφέρεται πως ήδη πρίν από το τελεσίγραφο, ‘οι ΗΠΑ είχαν εκκινήσει δραστηριότητες, για την αύξηση της πίεσης επί του καθεστώτος.’
Ως αποτέλεσμα, πάντως, των ανωτέρω στοιχείων, ογδόντα οκτώ μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου απέστειλαν επιστολή προς τον αμερικανό Πρόεδρο, ζητώντας εξηγήσεις. Το δυστυχές είναι πως τα κύρια αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να απαξιούν, προτιμώντας θέματα όπως το πρωτοσέλιδο των Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 12ης Μαΐου με τίτλο ‘Πώς διαχειρίζονται τα σκουπίδια οι Ιάπωνες,’ ενώ μαίνεται ένας πόλεμος χωρίς τέλος, που έχει κοστίσει μέχρι τη σήμερον 300 δις δολλάρια, 1600 ζωές αμερικανών στρατιωτικών, 15000 τραυματίες και υπολογιζόμενες 100.000 Ιρακινές ζωές και έχει καταστρατηγήσει κεκτημένα δεκαετιών στο διεθνές δίκαιο.
Ίσως την επόμενη φορά που θα καταφύγει ο αναγνώστης σε βίντεο κλάμπ, θα πρέπει να αναζητήσει την ταινία του Μάικλ Μούρ ‘Φαρενάϊτ 9/11,’ για να πάρει μια μικρή γεύση του πως διαχειρίζονται τα σκουπίδια οι Αμερικανοί.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Το Έργο του Θεού

Στις 5.50 μετά μεσημβρίας, της 19ης Απριλίου, άσπρος καπνός εμφανίσθηκε από την καπνοδόχο της Καπέλα Σιστίνα, στο Βατικανό, καταδεικνύοντας την καύση των ψηφοδελτίων που χρησιμοποιήθηκαν για την εκλογή του νέου Ποντίφικα, ως το πρελούδιο της ανακοίνωσης Habemus Papam, (έχουμε Πάπα), από τον υπεύθυνο εν προκειμένω Καρδινάλιο.
Η εκλογή του 265ου κατά σειράν Πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και πρώτου Γερμανού, στη θέση αυτή, από τον 11ο αιώνα, κατά κόσμον Ιωσήφ Αλόις Ράτζινγκερ, ετών 78 και ήδη Πάπα Βενέδικτου 16ου, αντιμετωπίσθηκε με πολυσχιδείς αντιδράσεις από τους πιστούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, είτε με παρατεταμένα χειροκροτήματα, είτε με αναφωνήσεις ‘τρισμέγιστο λάθος.’ Γενικώς αποδεκτό πάντως είναι το γεγονός πως το παρελθόν του Ποντίφικα καταδεικνύει την προτίμησή του προς άκρως συντηρητικές επιλογές, στη θρησκεία και την πολιτική. Εξάλλου, ουδείς θα μπορούσε να αμφισβητήσει το πολιτικό βάρος του Βατικανού και αν το έπραττε, θα ήταν εκτός πραγματικότητος. Η άνοδος στις εκκλησιαστικές τάξεις, του νυν Ποντίφικα, υπήρξε εντυπωσιακή, εκκινώντας ουσιαστικά από τον διορισμό του ως Επισκόπου του Μονάχου, το 1977, ενώ μόλις τρείς μήνες μετά ανεδείχθη σε Καρδινάλιο. Από το 1981 ο Ράτζινγκερ κινήθηκε κατά των τότε ανερχόμενων (για ορισμένους αναθεωρητικών) φιλελεύθερων θεολογικών αναδεύσεων, στη Λατινική Αμερική, ενώ το 2000 προκάλεσε με το γνωστό στους σχετικούς κύκλους έγγραφό του Dominus Jesus, στο οποίο εξέθεσε την άποψη πως το Ρωμαιοκαθολικό Δόγμα είναι το υπέρτατο έναντι όλων των υπολοίπων.
Οι βασικές αιτιάσεις (βλέπε αντιρρήσεις) σχετικά με την επιλογή των Καρδιναλίων εκ 52 χωρών, συνοψίζονται ευχερώς στα εξής σημεία. Το Κονκλάβιο (τουτέστιν συμβούλιο της παπικής εκλογής) δεν εξέτασε σοβαρά επιλογές υποψηφίων εκτός Ευρώπης, τη στιγμή που ο Ρωμαιοκαθολικισμός επεκτείνεται στην Ασία, την Αφρική και κυρίως τη Λατινική Αμερική. Αντίθετα, επέλεξαν μια προσωπικότητα κυρίως ακαδημαϊκή, με δραστηριότητα έντονη στους κύκλους του Βατικανού. Η ηλικία του επικρατήσαντος δε, προκάλεσε αρνητικά σχόλια, Σε αντίθεση με τον εκλειπόντα Ιωάννη Παύλο τον 2ο, ο οποίος εξελέγη σε ηλικία 58 ετών, ο Καρδινάλιος Ράτζινγκερ έκλεισε τα 78 στις 16 Απριλίου, καθιστάμενος εξ αυτού ο γηραιότερος Ποντίφικας, από την εκλογή του Κλημέντιου του 12ου, το 1730. Οι κακές γλώσσες του Βατικανού στηρίζονται σε αυτό το γεγονός, διαδίδοντας πως ο Ράτζινγκερ είναι μια συμβιβαστική και μεταβατική λύση. Σε αντίθεση δε με τον κατά την εκλογή του άγνωστο εκλειπόντα, ο νεοεκλεγείς έχει μεγάλης εκτάσεως ακαδημαϊκή και θεολογική πορεία, ενώ παράλληλα υπήρξε και ο άτυπος ‘τοποτηρητής της Πίστεως’ κατά τη δύση της πορείας του αποβιώσαντος. Παρά την αναμενόμενη αντίδραση από τους χαρακτηριζόμενους ως φιλελεύθερους Καρδινάλιους, πάντως, η εκλογή του Βενέδικτου υπήρξε αιφνιδιαστικά ταχύτατη, ενώ ο ίδιος, στην πρώτη ομιλία του, την περασμένη Τρίτη, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί σε θεολογικά ζητήματα ή να καταδείξει την μελλοντική πορεία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Αναμφισβήτητα, όμως, μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες πτυχές της παπικής εκλογής ήταν η εμπλοκή και ένθερμη υποστήριξη του επικρατήσαντος της Καθολικής οργάνωσης OPUS DEI (Έργο του Θεού), μιας θρησκευτικής οργανώσεως που δρα στους Ρωμαιοκαθολικούς κύκλους και έχει προκαλέσει στο παρελθόν διχασμένες, στην καλλιτέρα των περιπτώσεων, αντιδράσεις με τη δράση της. Η OPUS DEI ιδρύθηκε στην Ισπανία το 1928, από τον Χοσέ Μαρία Εσκριβά, ο οποίος και αγιοποιήθηκε από το Βατικανό το 1992, εντός μικρού σχετικά χρονικού διαστήματος από το θάνατό του, το 1975 και μετά από προσωπική παρέμβαση του Ιωάννη Παύλου του 2ου, ο οποίος είχε αναδείξει την οργάνωση, το 1982, με ειδική παπική εντολή. Η OPUS DEI έχει χαρακτηρισθεί ως άκρως συντηρητική, ομοίως δε και το πόνημα του ιδρυτή της ‘ Το Έργο.’ Σκληρότεροι επικριτές της οργανώσεως την έχουν χαρακτηρίσει ως αίρεση εντός του καθολικισμού, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως έχει γνωρίσει σαφή επέκταση, αριθμώντας πλέον επίσημα τα 80.000 μέλη σε περίπου 80 κράτη. Η βασική αρχή της OPUS DEI είναι πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να ζήσει μια εξαγνισμένη ζωή, ακόμα και αν δεν είναι ιερέας ή μοναχός, αρκεί να κατασιγάσει τα πάθη του σώματος και της ψυχής. Η οργάνωση έχει αυστηρή ιεραρχία, ενώ διατηρεί επαφές και με περίπου 700.000 ‘συνεργαζόμενα’ μέλη, τα οποία τη συνδράμουν χρηματικά ή και άλλως. Ορισμένες μάλιστα πρακτικές της OPUS DEI, που είδαν το φως της δημοσιότητας, προκάλεσαν αρνητικότατες αντιδράσεις, ειδικά οι πρακτικές αυτοτιμωρίας των μελών δια της χρήσεως φραγγελίων, ζωνών με καρφιά και λοιπών αναμνηστικών του Μεσαίωνα. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, η αντίδραση κατά της οργάνωσης είναι κατά περιπτώσεις έντονη, ενώ της έχουν προσάψει και ονομασίες, όπως η ‘Ιερά Μαφία’ και ‘ Το Χταπόδι του Θεού.’
Καταληκτικά, η εκλογή του Βενέδικτου του 16ου μας προσέφερε μια σπάνια ευκαιρία να παρατηρήσουμε, έστω και εξ αποστάσεως, κάποιες πτυχές των λειτουργιών αλλά και των εσωτερικών διεργασιών του Βατικανού.
Ευτυχώς, όμως, για το τελευταίο, δεν συνδέθηκε ο Βαβύλης με την εκλογή του Πάπα! (αστειευόμεθα φυσικά…)

Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Τετράπρακτο Στρατηγικόν

Η περιοδεία του Αμερικανού Προέδρου Τζώρτζ Μπούς στην Ευρώπη είχε ως βασικό σκοπό την εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ και ΕΕ, οι οποίες πέρασαν από σοβαρές δοκιμασίες, το τελευταίο χρονικό διάστημα. Τα αποτελέσματα της εν λόγω επίσκεψης κατέδειξαν, με μεγάλο βαθμό ακρίβειας, τις προθέσεις και επιθυμίες των εμπλεκομένων μερών, αλλά και την προβληματική που αναδύεται πλέον επίσημα στις Ευρω-Αμερικανικές σχέσεις.
Ενδεικτική η δήλωση του Αμερικανού Προέδρου: ‘πιστεύω πως (το ΝΑΤΟ) είναι η πλέον σημαντική σχέση, αναφορικά με ζητήματα ασφαλείας…δούλεψε στο παρελθόν και προσαρμόζεται ώστε να δουλέψει και στο μέλλον.’ Ενδεικτικότερη η δήλωση του Γάλλου Προέδρου Ζάκ Σιράκ, ο οποίος τόνισε πως ο Αμερικανός Πρόεδρος κατανοεί αυτό που ονομάζεται Νέα Ευρωπαϊκή Πραγματικότητα, στην οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση διαδραματίζει ολοένα αυξανόμενο ρόλο. Ο Γερμανός Καγκελάριος Σρέντερ τόνισε πως θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν οι αλλαγές που έλαβαν χώρα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Πάντως ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιάν ντε Χούπ Σέφφερ εκθείασε τη συμφωνία που επετεύχθη, για παροχή βοήθειας από όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ προς τις ΗΠΑ, για το ζήτημα της εκπαίδευσης του ‘νέου Ιρακινού στρατού,’ θεωρώντας πως αποτελεί επισφράγιση της Νατοϊκής ενότητος.
Η επιθυμητή εμπλοκή των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων στο Ιράκ πάντως είναι πλέον γεγονός. Η Γερμανία εκπαιδεύει Ιρακινούς αξιωματικούς στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ η Γαλλία θα αποστείλει έναν (!) αξιωματικό, για το συντονισμό της αποστολής υλικού προς τον Ιρακινό στρατό.
Το ζήτημα που πραγματικά ανέβασε στα ύψη τη διπλωματική θερμοκρασία ακούει στο όνομα Κίνα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε εμπάργκο πώλησης οπλικών συστημάτων προς τη χώρα αυτή εν έτει 1989, όταν ο Κινεζικός Λαϊκός Στρατός κατέπνιξε με αιματηρό τρόπο την εξέγερση στην πλατεία Τιενανμέν. Η ΕΕ αποσκοπεί στην άρση του δεκαπενταετούς αποκλεισμού της Κίνας από τις Ευρωπαϊκές αγορές όπλων. Μερικοί κακεντρεχείς θέτουν το ζήτημα σε διαφορετική βάση, λέγοντας πως η ΕΕ αποσκοπεί στην άρση του αποκλεισμού των Ευρωπαϊκών εταιριών όπλων από την τεράστια και συνεχώς αναπτυσσόμενη Κινεζική αγορά. Τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν Τζιμπάο, σε διάσκεψη κορυφής στη Χάγη, δήλωνε πως το εμπάργκο είναι απομεινάρι του ψυχρού πολέμου και πρέπει να εξαλειφθεί. Η ηγεσία της ΕΕ εξέφρασε την επιθυμία της το εμπάργκο να αρθεί το αργότερο μέχρι τον Ιούνιο. Το ενδεχόμενο αυτό έχει προβληματίσει ιδιαιτέρως τους Αμερικανούς ιθύνοντες. Το Κογκρέσο μάλιστα ψήφισε απόφαση σύμφωνα με την οποία η άρση του εμπάργκο θα θέσει την ΕΕ σε ευθεία αντιπαράθεση προς τα αμερικανικά συμφέροντα ασφαλείας στην Ασία και στην περιοχή του Ειρηνικού. Ο Πρόεδρος Σιράκ και ο Καγκελάριος Σρέντερ εξέφρασαν πάντως επανειλημμένα την επιθυμία τους προς άρση, καθώς το εμπάργκο δεν είναι πλέον δικαιολογημένο.
Ο Ρίτσαρντ Φίσσερ, αναλυτής και αντιπρόεδρος του εν Ουάσιγκτον εδραζόμενου Κέντρου Διεθνούς Εκτιμήσεως και Στρατηγικής, ανέφερε χαρακτηριστικά πως ενώ η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για το λίαν πιθανό ενδεχόμενο πολέμου υψηλής έντασης, στα στενά της Ταϊβάν, ευρωπαϊκές εταιρίες ήδη βρίσκονται σε στενή συνεργασία με την Κίνα, ενώ η άρση του εμπάργκο θα αυξήσει δραματικά τις επαφές των δύο μερών και την μεταφορά τεχνολογίας. Η βρετανική εταιρία Surrey Satellite Technologies συνεργάζεται με κινεζικές εταιρίες, για την προώθηση της κινεζικής διαστημικής και αντι – δορυφορικής τεχνολογίας, η Rolls Royce παρέχει προηγμένους αεροπορικούς κινητήρες για τα νέα κινεζικά μαχητικά JH-7A, το ευρωπαϊκό κονσόρτιουμ κατασκευής ελικοπτέρων Eurocopter συνδράμει στην κατασκευή κινεζικών πολεμικών και μεταφορικών ελικοπτέρων, γερμανικοί κινητήρες ντήζελ κινούν τα νέα συμβατικά κινεζικά υποβρύχια κλάσης Σόνγκ και γαλλικοί ναυτικοί κινητήρες εγκαθίστανται στα νέα κινεζικά πολεμικά πλοία.
Παρόλο που η Κίνα μέχρι στιγμής έχει αγοράσει ρωσικά οπλικά συστήματα ύψους τουλάχιστον 20 δις δολλαρίων, η πρόσβαση στην υψηλότατη ευρωπαϊκή αμυντική τεχνολογία θα αυξήσει δραματικά τους ρυθμούς εκσυγχρονισμού των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων, μετατρέποντας τους Αμερικανο – Ιαπωνικούς στρατηγικούς πονοκεφάλους σε ημικρανίες.
Ενώ όλα αυτά απασχολούν την Ατλαντική Συμμαχία, στην Άπω Ανατολή και εξελίσσονται καταστάσεις στις οποίες τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν δώσει ουδεμία σημασία, ο Ρώσος υφυπουργός Αμύνης Αλεξάντερ Μπελούσοφ ανακοίνωσε επίσημα, δια της κινεζικής εφημερίδας China Daily, την διεξαγωγή των πρώτων διακλαδικών ασκήσεων ρωσικών και κινεζικών δυνάμεων και μάλιστα σε κινεζικό έδαφος, ‘για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.’ Οι ασκήσεις θα λάβουν χώρα τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 2005, με τη συμμετοχή εκτεταμένων αεροπορικών, ναυτικών, χερσαίων και πυραυλικών δυνάμεων των δυο χωρών. Οι δύο εμπλεκόμενες χώρες, μαζί με πέντε κεντροασιατικά κράτη, υπέγραψαν το 2001 το περίφημο Σύμφωνο της Σαγκάης, το οποίο απεφάσισαν να ενισχύσουν έμπρακτα, εκτός των άλλων, προς πρόληψη φαινομένων Ουκρανίας αλλά και επειδή οι ΗΠΑ δείχνουν να επιμένουν στη ‘διάδοση της δημοκρατίας’ με χρήση των ενόπλων δυνάμεών τους.
Ίσως τελικά ο μαίτρ της διπλωματίας Χένρυ Κίσσιγκερ να είχε δίκιο, όταν στο πόνημά του Διπλωματία έγραφε πως οι τριγωνικές σχέσεις είναι και οι πιο ασταθείς. ‘Συνήθως τα δύο μέρη συμμαχούν κατά του ενός.’ Για τις τετραμερείς σχέσεις δεν έγραψε όμως τίποτα.

Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Πετρελαϊκή Κρίση και Αληθινά Ψέματα

Ένα από τα μεγαλύτερα (επιεικώς) προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος πολιτισμός είναι η ξέφρενη πλέον πορεία των τιμών και της διαθεσιμότητας του πετρελαίου και οι συνεπαγόμενες συνέπειες, σε κάθε τομέα των σύγχρονων δραστηριοτήτων. Και αν λάβουμε υπόψιν την πλειονότητα των ειδικών αναλυτών, αυτό το πρόβλημα δεν πρόκειται να εξαφανιστεί δια μαγείας. Ορισμένες φορές, όμως, τα πλέον σύνθετα προβλήματα γίνονται κατά πολύ περισσότερο κατανοητά, όταν αποσκελετώνονται και απομακρύνονται οι γαργαλιστικές πλην ασφυκτικές λεπτομέρειες.
Ας δούμε λίγο τα λεγόμενα των πλέον αρμοδίων και δη του Αλί Αλ Ναίμι υπουργού πετρελαίου του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, στο Συνέδριο του Chatham House στο Λονδίνο, στις 29 Νοεμβρίου 2004. Ο Αλ Ναίμι βεβαίωνε τότε πως μακροχρόνια, έχουν εξετασθεί σενάρια για την αύξηση της σαουδαραβικής παραγωγής (δηλαδή άντλησης) από τα υποτιθέμενα 11 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, στα 15 εκατομμύρια, αν και εφόσον απαιτηθεί. Σημειωτέον πως η Σαουδική Αραβία, ως η πετρελαιοπαραγωγός χώρα με τη μεγαλύτερη δυναμική και τα πλέον εκτεταμένα γνωστά κοιτάσματα, ανέκαθεν κατείχε τον ρόλο του ρυθμιστή στα πλαίσια του ΟΠΕΚ. Ιστορικά επίσης, η Σαουδική Αραβία ανέκαθεν συμπλήρωνε τις ελλείψεις στην παραγωγή λοιπών κρατών του ΟΠΕΚ, ο οποίος με τα σειρά του παράγει πλέον των 30 εκατομμυρίων βαρελιών από τα εν συνόλω 80 εκατομμύρια που αναλώνονται καθημερινά σε παγκόσμια βάση.
Από την άλλη, εκπρόσωποι του ΟΠΕΚ δήλωναν με έμφαση και επανειλημμένα, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των μελών του Οργανισμού στο Κάιρο, το Δεκέμβριο του 2004, πως θα περικόψουν την παραγωγή πετρελαίου κατά ένα εκατομμύριο βαρέλια ημερησίως. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ενεργειακός αναλυτής για να αισθανθεί ναυτία, από τις απότομες αλλαγές πορείας. Δεν χρειάζεται επίσης να είναι κανείς οικονομολόγος και βαθύς γνώστης της αγοράς, για να θέσει το εξής πολύ απλό ερώτημα. Αν υπάρχει έλλειψη προϊόντος και αντιστοίχως υψηλή ζήτηση, δεν θα πρέπει τελεολογικά οι τιμές να πάρουν την ανιούσα? Ο γενικός γραμματέας του ΟΠΕΚ Αντνάν Σαχάμπ Ελντίν, δήλωνε πάντως στις 3 Μαρτίου του τρέχοντος έτους στην εφημερίδα του Κουβέιτ Αλ Καμπάς πως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο, η τιμή του αργού πετρελαίου να φτάσει τα 80 δολλάρια το βαρέλι, μέσα σε διάστημα δύο ετών.
Δυστυχώς, εκλείπει και η δυνατότητα άμεσου και αντικειμενικού ελέγχου των δεδομένων, καθώς δεν υφίσταται ένας διαφανής και αντικειμενικός μηχανισμός, δια του οποίου να καθορίζονται με ακρίβεια οι ποσότητες που αντλούνται και εξάγονται. Ακόμα και η Υπηρεσία Γεωλογικών Επιτηρήσεων των ΗΠΑ ως και εταιρίες όπως η ΒΡ, δέχονται τα δεδομένα του ΟΠΕΚ ως αυτά έχουν. Φυσικά ούτε λόγος για ανεξάρτητους μηχανισμούς ελέγχου, όπως αυτοί υφίστανται σε περιπτώσεις όπως οι διατραπεζικές συναλλαγές ή ακόμα και οι διεθνείς συναλλαγές του καφέ. Όπως σημείωνε ο Βρετανός Υπουργός Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν, τον Οκτώβριο του 2004, ‘η αδιαφάνεια στις αγορές πετρελαίου και η χαμηλή ποιότητα των πληροφοριών, συμβάλλουν στην αστάθεια και στην αβεβαιότητα.’
Από την άλλη, πρόσφατη ανάλυση του Αμερικανικού Υπουργείου Ενέργειας, η οποία συντάχθηκε από ανεξάρτητους αναλυτές, και δημοσιεύθηκε από το αραβικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία δεν τίθεται ζήτημα μείωσης της διαθεσιμότητας του πετρελαίου παγκοσμίως. Η εν λόγω έρευνα, με λίγα λόγια, καταδεικνύει πως τα κοιτάσματα πετρελαίου θα αναπληρώνονται με ολοένα περιορισμένους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να σημειώνεται διαρκώς αυξανόμενη διαφοροποίηση μεταξύ της διαθεσιμότητας και της ζήτησης, συν τω χρόνω.
Αν πραγματικά ισχύουν τα παραπάνω, ίσως γίνεται κατάτι πιο κατανοητή η κατά τα άλλα κυκλοθυμική στάση του ΟΠΕΚ και ιδίως της Σαουδικής Αραβίας. Η τελευταία σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να δώσει αφορμή στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική ισχύ τους για να εξασφαλίσουν περαιτέρω πρόσβαση σε κοιτάσματα, όπως έγινε στο γειτονικό Ιράκ. Επιπλέον, η σαουδαραβική βασιλική οικογένεια θα απευχόταν, με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση, το να συνειδητοποιήσει ο ήδη θρησκευτικά ανήσυχος πληθυσμός του βασιλείου, πως επέρχεται μείωση του επιπέδου διαβίωσης και γενικότερα ανακατάταξη.
Εις οιανδήποτε περίπτωση, αν θεωρήσουμε πως εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πάντα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως θα ταίριαζε η ρήση του Άμλετ στο ομώνυμο σαιξπηρικό δράμα, ‘υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.’


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Περί Πολέμου.

Από αυτή τη στήλη στο παρελθόν, έγινε πολλάκις αναφορά στην γεωστρατηγική, ως βασικότατο θεωρητικό υπόβαθρο, στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας ενός σύγχρονου κράτους. Ένα από τα βασικά εργαλεία της γεωστρατηγικής ενός κράτους, απετέλεσε, αποτελεί και σαφώς θα συνεχίσει να αποτελεί η στρατιωτική δύναμη, στην αμυντική της έκφανση και όχι μόνο. Από τους πλέον σημαντικούς στρατιωτικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα, ο Καρλ φον Κλάουσεβιτς, στο έργο του ‘Περί Πολέμου’, ανέφερε χαρακτηριστικά πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, άποψη η οποία προήλθε από τις εμπειρίες των Ναπολεόντειων Πολέμων.
Από τότε παρήλθε πολύς χρόνος και συνέβησαν πολλά. Πρό και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η αρχή του φον Κλάουσεβιτς προσαρμόστηκε, ή κατά άλλους διεφθάρη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται πως ο πόλεμος αποτελεί αυτοσκοπό και πεμπτουσία του σύγχρονου κράτους. Ανώτατοι στρατιωτικοί όπως ο Γερμανός στρατηγός Λούντεντορφ έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για τον και να πιστεύουν ακράδαντα στον Απόλυτο Πόλεμο, τουτέστιν στην πλήρη υποταγή της κοινωνίας και της οικονομίας (και της πολιτικής) στον υπέρτατο σκοπό, που εθεωρείτο ο επεκτατικός πόλεμος. Η έλλειψη προσαρμοστικότητος και η για πολλούς αναλυτές μυωπική επόπτευσή των πραγμάτων και κυρίως των δραματικών μεταβολών στην παραγωγική και στρατιωτική τεχνολογία, οδήγησε στα λουτρά αίματος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αν και αυτή είναι μια εξ απαλών ονύχων ανάλυση. Χαρακτηριστικές αναλύσεις αναφέρουν πως οι τότε στρατηγοί προσπάθησαν να πολεμήσουν με τη νοοτροπία και τις τακτικές προηγουμένων εποχών και συγκρούσεων, τη στιγμή που τα μέσα και οι δυνατότητες είχαν αλλάξει δραματικά.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος απετέλεσε μια συνέχιση της απολυτότητος του πολέμου και της μαζικότητας των μέσων, που απετέλεσαν χαρακτηριστικά στοιχεία της εποχής της βιομηχανικής επαναστάσεως και των γραμμών παραγωγής. Οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπάθησαν κυρίως να επιβληθούν επί των αντιπάλων τους, δια υπερτέρων στρατιωτικών δυνάμεων και κυρίως δια της προσπάθειας παραγωγής όλο και περισσότερων οπλικών συστημάτων. Ορισμένοι μάλιστα αναλυτές αναφέρουν πως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με σχετικά απλά μέσα και κατέληξε να διεξάγεται με πολύπλοκά και πολύ εξελιγμένα οπλικά συστήματα, ηλεκτρονικά, ραντάρ, κατευθυνόμενα όπλα, αεριωθούμενα αεροσκάφη, διηπειρωτικά βομβαρδιστικά και βαλλιστικούς πυραύλους. Το επιστέγασμα της μαζικότητας απετέλεσε με τον ηχηρότερο τρόπο η επιχειρησιακή χρησιμοποίηση του μαζικότερου ως τότε όπλου, της ατομικής βόμβας, επί και κατά Ιαπωνικού εδάφους, αν και όπως διαφαίνεται, τις μεγαλύτερες και μαζικότερες απώλειες επέφεραν πολύ πιο συμβατικά μέσα, όπως τα στρατηγικά βομβαρδιστικά, που με την χρησιμοποίηση συμβατικών εκρηκτικών και εμπρηστικών υλών, ισοπέδωναν εν μια νυκτί, ολόκληρες πόλεις.
Η απολυτότητα του πολέμου έφθασε σε τέτοιο βαθμό, στη μεταπολεμική εποχή, που η άμεση αντιπαράθεση με τη χρήση όπλων πυρηνικής τεχνολογίας κατέστη αδιανόητη. Αυτό αποκρυσταλλώνεται με τον καλύτερο τρόπο στο δόγμα του Ψυχρού Πολέμου ‘Αμοιβαία Βεβαία Καταστροφή’ (Mutually Assured Destruction – MAD- ακρωνύμιο που στην αγγλική σημαίνει τρέλα). Η απολύτως βεβαία καταστροφή όλων των εμπλεκομένων, και όχι μόνο, σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, οδήγησε την κυβέρνηση Κέννεντυ στη διαμόρφωση ενός συμπληρωματικού δόγματος που ονομάστηκε ‘Ευέλικτη Απάντηση’, σύμφωνα με το οποίο η χρήση πυρηνικών όπλων ήταν μέρος της στρατηγικής και όχι απαραίτητη προϋπόθεση, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια μιας εμπλοκής.
Η σύγχρονη αντίληψη περί διεξαγωγής των στρατιωτικών επιχειρήσεων, όμως, άρχισε να μορφοποιείται στην μετά Βιετνάμ εποχή, όταν το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο κλήθηκε να βρει λύσεις στο δυσθεώρητο επιχειρησιακό πρόβλημα αντιμετώπισης των πολυπληθέστατων τεθωρακισμένων Μεραρχιών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η λύση του προβλήματος ήλθε με το δόγμα του Αερο-εδαφικού Πολέμου (Air Land Battle), σύμφωνα με το οποίο οι επιχειρήσεις θα πρέπει να διεξάγονται σε βάθος, στα μετόπισθεν, κατά των εφεδρειών και των κέντρων διοικήσεως του αντιπάλου, με μέσα όπως αόρατα αεροσκάφη, ηλεκτρονικό και πληροφοριακό πόλεμο, έξυπνα όπλα ακριβείας και ρομποτικά συστήματα αναγνώρισης και κρούσης. Το επιθυμητό αποτέλεσμα θα ήταν η πλήρης παράλυση του αντιπάλου και η εκ των έσω κατάρρευση. Πρακτική εφαρμογή του Αερο-εδαφικού Πολέμου απετέλεσε και ο πρώτος πόλεμος κατά του Ιράκ, στα πλαίσια του οποίου ο θεωρούμενος εμπειροπόλεμος και καλά εξοπλισμένος, πλήν δυσκίνητος και πληροφοριακά παρωχημένος Ιρακινός Στρατός κατέρρευσε σε σύντομο χρονικό διάστημα και με ελάχιστες (εννοείται Αμερικανικές) απώλειες.
Τα τελευταία δέκα έτη, το αμερικανικό Πεντάγωνο και οι συν αυτό δεξαμενές εγκεφάλων, προσπάθησαν και προσπαθούν να επεκτείνουν τις δυνατότητες προβολής παραλυτικής στρατιωτικής ισχύος, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με κάθε καιρικές συνθήκες και κατά οποιουδήποτε εχθρού, είτε αυτός είναι ένας συμβατικά οργανωμένος και ‘βαρύς’ στρατιωτικός μηχανισμός, είτε μια ‘τρομοκρατική’ οργάνωση, κατά της οποίας απαραίτητη κρίνεται η χρήση σχεδόν αστυνομικών μεθόδων. Οι ονομασίες των νέων δογμάτων εμφανίζονται πολυπληθείς, από Υπεροχή Πλήρους Φάσματος σε Παγκόσμια Πρόσβαση – Παγκόσμια Δύναμη. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι ΗΠΑ μετατρέπουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, τις ένοπλες δυνάμεις τους σε υπερσύγχρονες, πληροφοριακές, ευέλικτες μονάδες, ικανές θεωρητικά να επιβληθούν επί οιουδήποτε αντιπάλου.
Μάλιστα, στρατιωτικοί αναλυτές χρησιμοποιούν συγκεκριμένη φράση, για να αποτυπώσουν το τι συμβαίνει. Αποκαλούν τις νέες τάσεις Επανάσταση στα Στρατιωτικά Δεδομένα, αποκρυσταλλώνοντας την αντίληψη πως έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί οι εποχές τις μαζικότητας των μέσων. Το μέλλον βρίσκεται στην ολοένα αυξανόμενη χρήση έξυπνων οπλικών συστημάτων, ανεπτυγμένων διαδικτυακών υπηρεσιών και χρήση της τρίτης (αεροπορικές δυνάμεις), της τέταρτης (χρόνος λήψης αποφάσεων και εκτέλεσης αυτών – ο οποίος πρέπει να είναι κατά πολύ μικρότερος του αντιπάλου)) και πέμπτης διαστάσεως (διαστημικές δυνατότητες αναγνωρίσεως και επικοινωνιών, μέσω αντιστοίχων δορυφόρων). Στις ΗΠΑ μάλιστα, προ της πρόσφατης εισβολής στο Ιράκ δημιουργήθηκε μεγάλη ακαδημαϊκή διαμάχη, όταν ο υπουργός αμύνης Ντόναλντ Ράμσφελντ έφτασε στο σημείο να προτείνει ακόμα πιο ριζοσπαστικές, ευέλικτες και πολύ λιγότερο απαιτητικές σε ανθρώπινο δυναμικό επιχειρησιακές και τακτικές πρακτικές, οι οποίες έγινα γνωστές ως Σόκ και Δέος. Το σκεπτικό πίσω από όλη αυτή τη στρατηγική ήταν πως με τη χρήση ευέλικτων αλλά παντελώς διαδικτυωμένων και ψηφιακών εναέριων, θαλασσίων και αεροπορικών μονάδων, η κατάρρευση ενός συμβατικά οργανωμένου εχθρού θα ήταν εφικτή, με ακόμα λιγότερους στρατιώτες.
Τα μόνα αντίδοτα, σε αυτή την υψηλής τεχνολογίας επέλαση, φαίνεται να είναι η κατοχή πυρηνικών όπλων, ειδικότερα δε η δυνατότητα ‘παράδοσης’ των όπλων αυτών σε αμερικανικό ηπειρωτικό έδαφος (βλέπε Βόρεια Κορέα) και η επιχειρησιακή χρήση μικρών, ευέλικτων ομάδων, που χρησιμοποιούν κατά περίπτωση υψηλής τεχνολογίας όπλα – ιδίως έξυπνα αντιαρματικά και αντιαεροπορικά οπλικά συστήματα-, σε συνδυασμό με πρωτόγονες μεθόδους διοίκησης και επικοινωνιών (βλέπε Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ).
Στα Ελληνικά δεδομένα διαφαίνεται πάντως πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει παντελώς παραμεληθεί η στρατιωτική δυναμική και η προβολή αυτής, ως όργανο της γεωπολιτικής, σε σημείο που αυτή να θεωρείται ένα ιδιότυπο θέμα ταμπού, πραγματικά ακατανόητο, ειδικά για χώρα που όχι μόνον έχει πλουσιότατη στρατιωτική παράδοση, αλλά συνεχίζει να αντιμετωπίζει πληθώρα προκλήσεων, συμβατικών και ανορθόδοξων. Στο επόμενο άρθρο, θα πραγματοποιηθεί μια προσπάθεια ανάλυσης της σύγχρονης Ελληνικής αμυντικής νοοτροπίας (του Αμυντικού Δόγματος αν ήθελε κανείς), στα πλαίσια της προαναφερθείσης Επανάστασης στα Στρατιωτικά Δεδομένα. Και όταν γίνεται λόγος για στρατιωτική δυναμική, δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με μεγαλοϊδεατισμό, αλλά να ερμηνεύεται ως εγγύηση επιβίωσης και ακεραιότητος.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr