Ξεκινώντας απ'τη παραδοχή ότι το περιβάλλον ανήκει (=δικαίωμα) σε όλους, αλλά επίσης χρειάζεται (απαιτεί) την προσοχή (=ευθύνη) όλων μας νομίζω ότι μιά λογική κ υπεύθυνη οδός είναι η εξής:
Οι μηχ/τοι προσπαθούμε να χωματιάζουμε μετρημένα κ όχι συνεχώς. Κρατάμε το γκάζι σε μέτρο γενικώς κ κόβουμε εντελώς όταν συναντάμε περιπατητές/παιδιά/ποδηλάτες, εκτός αν είμαστε σε απομονωμένη πίστα όπου - δικαιωματικά - ξελυσσάμε! Θυμόμαστε να σταματάμε όποτε μας ταιριάζει γιά κουβεντούλα με Β)-άδες (κ άλλους Α)-άδες). Όσο πιό ογκώδες είναι το όχημα, τόσο πιό "μαζεμένα" κινούμαστε. Δεν υπάρχει τίποτα χυδαιότερο - άποψή μου - από ένα Hummer που πηγαίνε χωρίς αύριο στη Πάρνηθα...Είναι, παίδες, θέμα πολιτισμού κ μας εξασφαλίζει τη πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση - γιά όσο χρόνο ακόμα παραμείνουν οι χωματ/μοι στην Ελλάδα ελεύθεροι/προσβάσιμοι στα μηχ/τα...
Στην επαρχία τα πράγματα είναι πιό χαλαρά, όχι ότι ΔΕΝ χρειάζεται να είμαστε υπεύθυνα άτομα, απλώς υπάρχει χώρος...
Προσωπικά ως νέος ξεκίνησα κάπου στη μέση μεταξύ των άκρων τύπου "eat my dust, motherfuckers" κ ακραιφνούς φυσιολάτρη κ, με τα χρόνια, μετακινούμαι προς το δεύτερο...Φανταστείτε ότι το trail μηχ/κι μου που χρησιμοποιώ πιά λίγο μπορούσα να το κατεβάσω στο χωριό στο Ταύγετο κ να παίζω...αλλά (αφού έβγαλα μιά "ειδική" που τη κόζαρα καιρό) προτιμώ τα πόδια μου!
Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!
Εεε, τι λέτε...ειδικά οι νέοι;