ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ FIRELORD

[firelord]

Παλαιστινιακό: Μια Διατριβή στην Ματαιότητα
Αν εμπιστευτεί κανείς τα βασικά δυτικά μέσα ενημέρωσης, θα σχηματίσει την άποψη πως το 2005 θα σηματοδοτήσει ένα φρέσκο ξεκίνημα, στις Ισραηλινο – Παλαιστινιακές σχέσεις. Πράγματι και εξ απαλών ονύχων διαφαίνεται πως τον θάνατο του ‘μη συνεργάσιμου’ Αραφάτ, επακολούθησε η προσπάθεια του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για την προώθηση του Σχεδίου Απεμπλοκής των Ισραηλινών Δυνάμεων από τα κατεχόμενα εδάφη. Στις 9 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκαν και οι πρώτες Παλαιστινιακές εκλογές, ύστερα από αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα από το 1996, με νικητή τον Μαχμούντ Αμπάς, γνωστό και ως Αμπού Μαζέν. Η εκλογή του τελευταίου χαιρετίστηκε ως μεγάλη επιτυχία του ρεαλισμού από τον αμερικανό ΄Πρόεδρο και λοιπούς δυτικούς ηγέτες.
Ο Μαχμούντ Αμπάς, προτιμώμενος υποψήφιος των Ισραηλινών και Αμερικανών δεν διαθέτει τις αντιστασιακές περγαμηνές και την ‘λάμψη’ του εκλιπόντος Αραφάτ, δεν έχει φανατικούς οπαδούς. Αντίθετα, θεωρείται, πιθανόν από τους περισσότερους Παλαιστίνιους, ως διεφθαρμένος και άκρως επιρρεπής στο να υποχωρήσει σε ζωτικά παλαιστινιακά αιτήματα, δίκαια και απαιτήσεις. Οι Παλαιστίνιοι του έδωσαν τη νίκη, όμως. το 62,32% των ψηφοφόρων ή 483.039 επί συνόλου 775.146 αυτών τον προτίμησε, αν θεωρήσουμε φυσικά τα εκλογικά στοιχεία και αποτελέσματα αξιόπιστα. Και αυτό για τον λόγο πως ο Αμπάς θεωρείται πως διατηρεί άριστες σχέσεις με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς, γεγονός που πιθανώς να αυξήσει τις πιθανότητες θεμελίωσης μιας κάποιας μορφής ειρήνης.
Η εκλογική διαδικασία καθεαυτή ήταν τόσο άκαμπτη και προβληματική, σε σημείο που να δικαιώνονται οι προεκλογικές Κασσάνδρες, οι οποίες προφήτευαν πως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα έκαναν τα πάντα, για να εκλεγεί ο Αμπάς. Οι λοιποί υποψήφιοι δεν μπόρεσαν να μεταβούν από τα Κατεχόμενα στη Δυτική ‘Οχθη και τανάπαλιν, καθώς τους στερήθηκαν οι απαιτούμενες άδειες από τις Ισραηλινές Αρχές. Αντίθετα, επετράπη στον Αμπάς να προωθήσει την προεκλογική του εκστρατεία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Όχθης, ενώ δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα στο να κάνει το ίδιο και στη Λωρίδα της Γάζας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Μπαργκούτι, άμεσου αντιπάλου του Αμπάς. Ο Μπάργκούτι κρατήθηκε επανειλημμένα και ορισμένες φορές με πολύ άκομψο τρόπο (ο νοών νοείτω), από τους Ισραηλινούς, ενώ τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν σε συνεργάτες και υποστηρικτές του.
Η όλη μετα – Αραφατική πολιτική κατάσταση, πάντως, δεν έχει διαφοροποιήσει στο ελάχιστο τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης, και χειροτερεύουν συνεχώς, εδώ και δεκαετίες στα Κατεχόμενα από τις Ισραηλινές Δυνάμεις Αυτοάμυνας και ειδικά στη Λωρίδα της Γάζας. Ο απερχόμενος γενικός Επίτροπος της Υπηρεσίας Έργων και Ανακούφισης του ΟΗΕ (UNWRA) Πίτερ Χάνσεν εκτόξευσε μύδρους κατά του Ισραήλ, σε πρόσφατο συνέδριο, που έλαβε χώρα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον Χάνσεν, η κατάσταση στην Γάζα είναι τόσο τραγική, ώστε να χρειάζεται κανείς γεωπροωθητικά μηχανήματα για να μπορέσει να μετακινηθεί με ευχέρεια. Κατά μήκος όλων των δρόμων μπορεί να δεί κανείς σπίτια ισοπεδωμένα και παντού Ισραηλινά άρματα μάχης και μπλόκα. Όσο πηγαίνει κανείς πιο νότια, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Σε πόλεις όπως η Κάν Γιουνίς και η Ράφα, όπου οι καταστροφές που προκάλεσαν οι Ισραηλινοί είναι τεράστιες, υπάρχουν 25,000 άτομα τουλάχιστον, τα οποία έχουν χάσει τα σπίτια τους, από τη δράση μιας Ισραηλινής μπουλντόζας. Σε αυτές τις απίστευτα πληγείσες περιοχές, η κύρια παρέχουσα κάποια υποτυπώδη εκπαίδευση και κοινωνική πολιτική ήταν και παραμένει η Χαμάς, την δράση της οποίας καλείται πλέον, υπό μορφήν αμέσου απειλής από τον Σαρόν, ο Αμπάς να πατάξει. Άλλως θα επέμβει για πολλοστή φορά ο Ισραηλινός στρατός, εξαπλώνοντας τον κύκλο της αντεκδίκησης και αυξάνοντας το ρεύμα των νεαρών ανέργων, που βρίσκουν καταφύγιο στον εξτρεμισμό και στις ζεστές αγκάλες της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς.
Σε τελική ανάλυση, όση αισιοδοξία και αν ακτινοβολούν μέσα ενημέρωσης όπως το CNN, όση καλή διάθεση και αν έχει ο Αμπάς, όλα καταλήγουν στο εξής. Οι Παλαιστίνιοι μπορούν από μόνοι τους να κατανοήσουν τα συμφέροντά τους ακόμα και μετά από κούραση πολέμου και αναταραχής δεκαετιών και γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα πακέτο ειρήνης, με Ισραηλινή και Αμερικανική έγκριση, ασχέτως του περιτυλίγματος, καταλήγει σε μια και μοναδική παράμετρο, τη συνεχιζόμενη κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών. Εύλογο λοιπόν το συμπέρασμα πως και το 2005, τα Άγια Χώματα θα συνεχίσουν να παράγουν τα Σταφύλια της Οργής.

[firelord]

Η Μάχη της Κασπίας


Στις 25 Μαΐου πραγματοποιήθηκαν τα επίσημα εγκαίνια των πρώτων τμημάτων του νεότευκτου πετρελαιαγωγού BTC. Ο αγωγός, έχει προγραμματιστεί να μεταφέρει αργό πετρέλαιο των κοιτασμάτων της Κασπίας θάλασσας, από το Αζερικό λιμάνι του Μπακού, στη Μεσόγειο και δη στον τουρκικό τερματικό σταθμό του Τσεϋχάν, διαμέσου της Τιφλίδας στην πρώην σοβιετική Δημοκρατία της Γεωργίας. Στην τελετή παρέστησαν οι Πρόεδροι της Τουρκίας, του Αζερμπαϊτζάν, της Γεωργίας και του Καζακστάν, καθώς επίσης και ο Πρόεδρος της BP Τζών Μπράουν, ο Υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ Σάμουελ Μπόντμαν. Οι Πρόεδροι των ΗΠΑ και ης Ουκρανίας χαιρέτησαν με μήνυμά τους το γεγονός, η δε Ρωσία απείχε επιδεικτικότατα.
Ο βασικός σκοπός του αγωγού είναι η διευκόλυνση των εμπλεκομένων μερών (δηλαδή των πετρελαϊκών εταιριών του Αζερμπαϊτζάν, των αμερικανικών Unocal, Conoco-Phillips, Amareda Hess, της Νορβηγικής Στατόιλ, των Τουρκικών Πετρελαίων, της Ιταλικής ΕΝΙ, της Γαλλικής Τοτάλ και των Ιαπωνικών Itochu, Inpex), στην εμπορική εκμετάλλευση των αποθεμάτων του πετρελαϊκού πεδίου Αζερί – Σιράγκ – Γκιουνεσλί, το οποίο περιέχει 900 εκατομμύρια τόνους αποδεδειγμένων κοιτασμάτων. Οι πρώτοι αναμενόμενοι αποδέκτες (τουτέστιν πελάτες) του αγωγού θα είναι κράτη της Νότιας Ευρώπης. Η δε έκταση του αγωγού είναι 1760 χιλιομέτρων, εκκινώντας από το Αζερικό τερματικό του Σανγκατσάλ, διανύοντας 445 χιλιόμετρα Αζερικού εδάφους, 245 Γεωργιανού, και 1070 Τουρκικού. Οι εργασίες για τον αγωγό BTC ξεκίνησαν το 2003, ενώ ειδικοί αναμένουν πως τα πρώτα πετρελαιοφόρα θα γεμίσουν τις δεξαμενές τους με πετρέλαιο της Κασπίας, πριν από το τέλος του έτους.
Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων στο Μπακού, ο Πρόεδρος του Καζακστάν, Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ δήλωσε την πρόθεσή του να συνδράμει στην ανάπτυξη ενός δια-Κασπιακού συστήματος μεταφοράς πετρελαίου, συνδεδεμένου με τον αγωγό BTC. Οι προοπτικές μιας τέτοιας εξέλιξης θα έθεταν σε σοβαρότατο κίνδυνο όχι μόνο το Ρωσικό μονοπώλιο επί της μεταφοράς πετρελαίου από το Καζακστάν προς τη Δύση, αλλά και τη γενικότερη Ρωσική ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας στην Κασπία. Εξ αυτών των λόγων, η Ρωσική αντίθεση, σε όλη αυτή την προσπάθεια, γίνεται απόλυτα κατανοητή. Μάλιστα, η Ρωσία αντιτίθετο στην όλη εξέλιξη για πάνω από μια δεκαετία, ενώ ο Ρώσος Προεδρικός Ειδικός Αντιπρόσωπος για τη Διεθνή Ενεργειακή Συνεργασία, Ιγκόρ Γιουσούφοφ, δεν παρέστη στα εγκαίνια του Μπακού, επικαλούμενος λόγους υγείας, μάλλον αλλεργικού σόκ! Ρώσοι αναλυτές, πάντως κατεδείκνυαν σε όλους τους τόνους πως ο αγωγός BTC δεν είναι οικονομικά βιώσιμος, πως διασχίσει άκρως ασταθείς περιοχές, ενώ παράλληλα με πρόφαση της προστασία του, είναι πολύ πιθανό να δοθεί η πρόφαση, κυρίως στις ΗΠΑ, να αναπτύξουν στρατεύματα στην περιοχή. Εκτός της Ρωσίας, ιδιαίτερες επιφυλάξεις, επιεικώς, διατηρεί και το Ιράν, καθώς αποκλείεται η συμμετοχή του στο ενεργειακό παιχνίδι της Κασπίας, τη στιγμή, μάλιστα που η επιλογή ιρανικού πετρελαιαγωγού είναι πιο οικονομική και λιγότερο εκτεταμένη από το γιγαντιαίο BTC. Από την άλλη, διαμορφώνονται οι συνθήκες για πιθανή μελλοντική και δυναμική παρουσία περισσότερων αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή και σε αυτό το σημείο, οι ιρανικές ανησυχίες συμπίπτουν πλήρως με τις ρωσικές.
Μια αντικειμενική ανάλυση του ζητήματος καταδεικνύει πως οι ως άνω ανησυχίες δεν είναι χωρίς βάση. Η συνεχιζόμενη και αναμενόμενη αμερικανική προσπάθεια περίσφιξης και περιορισμού της Ρωσίας και των επιλογών της, αντίστοιχα, εξυπηρετείται αφάνταστα με τις τελευταίες εξελίξεις. Επιπλέον, δε, μια εμβολή στον άτυπο αλλά ιδιαίτερα ενεργό Ρωσο – Ιρανικό άξονα δεν μπορεί παρά να αποτελεί προτεραιότητα της αμερικανικής πολιτικής, τη στιγμή μάλιστα που εκτός του πετρελαίου, σε εξέλιξη βρίσκεται η εκστρατεία περιορισμού των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν, που στήριξαν και στηρίζουν οι Ρώσοι.
Ας μην αγνοηθεί επίσης το γεγονός πως οι ΗΠΑ καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες να απεξαρτηθούν από τα μεγάλα αραβικά και δη Σαουδαραβικά κοιτάσματα, καθώς η πολιτική κατάσταση στο ερημικό βασίλειο θα μπορούσε να εκτραπεί με μη ελεγχόμενους ρυθμούς, όπως κατέδειξαν παλαιότερα γεγονότα, αλλά και η πρόσφατη ασθένεια του βασιλιά Φάχντ. Σε ένδειξη, μάλιστα, γεωστρατηγικής ειρωνείας, μια πιθανή τρομοκρατική ενέργεια κατά του αγωγού BTC, θα διευκόλυνε τον ισχυρότερο αμερικανικό εναγκαλισμό τη περιοχής, πολιτικό και στρατιωτικό.
Ένα σημαντικότατο ερώτημα, που πρέπει να τεθεί σε αυτό το σημείο είναι το εξής, Εφόσον το ζητούμενο είναι η εύρεση πολλαπλών διεξόδων, για τα διαθέσιμα κοιτάσματα πετρελαίου, προς τις δυτικές αγορές, γιατί η επιλογή του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη έχει ατονήσει, τη στιγμή που πολιτικά προβληματικές και οικονομικά βεβαρυμένες επιλογές, όπως ο BTC, προωθούνται με ρυθμούς ταχύτατους. Αν το ζητούμενο είναι η παράκαμψη των Στενών του Βοσπόρου, η επιλογή Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη είναι ιδανική και άκρως οικονομική. Επιπλέον, η διέλευση ενός τόσο σημαντικού αγωγού από Ελληνικό έδαφος και μάλιστα παράλληλα με τα Ελληνο – Τουρκικά σύνορα, θα έθετε σε πολύ διαφορετικές βάσεις τις σχέσεις μας με τη γείτονα. Ίσως αυτό να είναι και το πρόβλημα.
Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως η Μάχη της Κασπίας άρχισε.

Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Αφρική, η Καρδιά της Απελπισίας

Η διάθεση για περιπέτεια και το κυνήγι του πλούτου και των πρώτων υλών οδήγησαν πριν από 500 χρόνια, τους πρώτους Ευρωπαίους στην ‘μαύρη ήπειρο’ της Αφρικής. Πρώτοι οι Πορτογάλοι έθεσαν τους κανόνες της εκμετάλλευσης των πρώτων υλών στην Αφρική, με την εγκατάστασή τους στην Αγκόλα και την έναρξη του μεγαλύτερου σε έκταση και πλέον προσοδοφόρου εμπορίου, για κείνη την εποχή, του δουλεμπορίου. Πρόσφατα στοιχεία καταδεικνύουν πως γύρω στα 4 εκατομμύρια ιθαγενείς ‘εξήχθησαν’ προς την Αμερικανική ήπειρο, βόρεια και νότια, ενώ υπολογίζεται πως περί τα 9 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους στις εξαθλιωτικές πορείες, από το εσωτερικό προς τις ακτές και κατά τη διάρκεια της αναμονής προς επιβίβαση στα πλοία. Χέρι με χέρι, οι Πορτογάλοι και η τότε καθολική Εκκλησία προωθούσαν το ακμάζον δουλεμπόριο και μέχρι το 1870, μπορούσε να δει κανείς τον μαρμάρινο θρόνο του επισκόπου, στην πρωτεύουσα της Αγκόλα, Λουάντα, από τον οποίο βάφτιζε καραβιές αφρικανικής σάρκας, καθόδον για τον τελικό προορισμό.
Όσοι ιθαγενείς δεν βρήκαν το δρόμο για την Αμερική, βρήκαν ‘εργασία’ στις γιγαντιαίες προσπάθειες εκμετάλλευσης του αφρικανικού πλούτου, όπως των τεράστιων αφρικανικών και των απίστευτων κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου. Ιδίως ο τελευταίος αποτέλεσε τη βασική πηγή ανάπτυξης κρατών, όπως το Κονγκό, η Γκαμπόν, η Γκάνα, το Μαλί, η Σιέρρα Λεόνε, η Ζάμπια και η Ζιμπάμπουε. Ο πλούτος που ανακαλύφθηκε ήταν και εξακολουθεί να παραμένει εξωπραγματικός. Επί παραδείγματι, από όλο το χρυσό που εξορύχθηκε, καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, ο μισός προέρχεται από μια περιοχή όχι μεγαλύτερη από 300 χιλιόμετρα, γύρω από το Γιοχάννεσμπουργκ και ανέρχεται μέχρι στιγμής γύρω στους 40.000 τόνους! Η λίστα του ορυκτού πλούτου περιλαμβάνει και χρώμιο, άνθρακα, σιδηρομεταλλεύματα, πλατίνα, μαγνήσιο, νικέλιο, χαλκό και φυσικά διαμάντια. Κλασσικό παράδειγμα στρατηγικής πρώτων υλών, η βρετανική ενσωμάτωση της περιοχής του Κίμπερλυ, στη νυν Νότια Αφρική, όταν ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο κοίτασμα διαμαντιών, το οποίο σύμφωνα με γεωλόγους, υπολογίζεται πως φθάνει σε βάθος εκατοντάδων χιλιομέτρων του γήινου φλοιού.
Με αυτές τις παραμέτρους εδραιώθηκε το ‘μαύρο εργασιακό σύστημα,’ το οποίο κυρίως οι Βρετανοί ανέπτυξαν σε μεγάλο βαθμό, με τα περίφημα εσωτερικά διαβατήρια, χωρίς τα οποία οι ιθαγενείς δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εκτός γκέτο, ο δε συλληφθείς μη φέρων, έπρεπε να πληρώσει βαρύτατα πρόστιμα και να υποστεί μαστίγωμα. Από τη γη του Κίμπερλυ, το 90 τοις εκατό δόθηκε σε λευκούς ενώ το 10 τοις εκατό στους ιθαγενείς. Οι εκατοντάδες μεταλλευτικές εταιρίες συγχωνεύθηκαν στην γνωστότατη εταιρία De Beers, η οποία και με την κατάργηση του απάρτχαϊτ, μετέφερε την έδρα της από το Γιοχάννεσμπουργκ στο Λονδίνο. Όταν ανακαλύφθηκαν τα τεράστια αποθέματα χρυσού στην περιοχή Βιτβάτερσταντ, και ιδρύθηκε το Γιοχάννεσμπουργκ, το 1885, οι εργασιακές μέθοδοι του Κίμπερλυ χρησιμοποιήθηκαν στα μεγαλύτερα χρυσοφόρα κοιτάσματα του πλανήτη, όπου στην κορύφωση της αποικιοκρατίας, 700.000 ιθαγενείς εργαζόταν πυρετωδώς στην εξόρυξη. Σήμερα, ορισμένα ορυχεία φθάνουν σε τέτοιο βάθος, που οι Αφρικανοί χρυσωρύχοι φορούν ειδικά ψυχώμενα γιλέκα. Εκτός του χρυσού, σε μια περιοχή 400 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βορείως του Γιοχάνεσμπουργκ, ανακαλύφθηκε και άλλος ορυκτός πλούτος, τουτέστιν το 90 τοις εκατό των παγκοσμίων αποθεμάτων σε πλατίνα, νίκελ, παλλάδιο και ρόδιο, αποθέματα αρκετά για να διατηρήσουν τη σημερινή παραγωγή για εκατοντάδες χρόνια.
Εκτός των Βρετανών και των λοιπών αποικιοκρατών, όμως, ιδιαίτερο παράδειγμα στην απάνθρωπη εκμετάλλευση έδωσαν και οι Βέλγοι στο Κονγκό, μια περιοχή με πλούσια πανίδα, χλωρίδα και ορυκτό πλούτο. Το 1885 ο τότε Βέλγος βασιλιάς Λεοπόλδος ο 2ος άδραξε τον έλεγχο μιας περιοχής εκτάσεως όση περίπου η Δυτική Ευρώπη και έκτοτε επεδόθη σε απίστευτες αγριότητες και εκμετάλλευση. Σύμφωνα μάλιστα με τον τότε Βέλγο βασιλιά, ‘πρέπει να αποκτήσουμε κομμάτι της υπέροχης αφρικανικής πίτας και να σβήσουμε το φως του πολιτισμού, ανάμεσα στους ιθαγενείς(!)’ Ο ιστορικός Τζόσεφ Κόνραντ έγραψε πως οι βελγικές δραστηριότητες αποτελούσαν την πλέον απάνθρωπη επιδρομή για λάφυρα, ένα στίγμα στην ανθρώπινη συνείδηση δια παντός. Πριν από την έλευση των Βέλγων, ο πληθυσμός του Κονγκό ανερχόταν στα 20 εκατομμύρια ψυχές, ενώ το 1911 και κατόπιν σφαγών και γενοκτονιών δεκαετιών, μετά βίας έφθανε τα 8,5 εκατομμύρια. Το Κονγκό χαρακτηρίστηκε από τον Κόνραντ ως η ‘Καρδιά του Ερέβους,’ ενώ η περιοχή δεν έχει συνέλθει ακόμα, μαστιζόμενη από εμφυλίους πολέμους, αναταραχές, απύθμενη φτώχεια και 4 εκατομμύρια νεκρούς, μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες. Και υπάρχουν και μερικές δεκάδες παραδείγματα τύπου Κονγκό.
Η τελευταία μόδα στην εκμετάλλευση της Μαύρης Ηπείρου έρχεται με τη μορφή της άντλησης πετρελαίου. Οι ΗΠΑ ήδη υπολογίζουν να εισάγουν τουλάχιστον το 25 τοις εκατό του πετρελαίου τους από την αφρικανική ήπειρο, εντός των επομένων 10 ετών. Χάρη στο πετρέλαιο, η οικονομία της Αγκόλα αναπτύσσεται με ρυθμό 15 τοις εκατό ετησίως, ενώ την ίδια στιγμή η χώρα αποτελεί επίγεια κόλαση για τους κατοίκους της. Στο δε κεντρικό Σουδάν, η ανακάλυψη αποθεμάτων μαύρου χρυσού οδήγησε στις σφαγές του Νταρφούρ, οι ποίες έφθασαν πλέον σε επίπεδα γενοκτονίας και συνεχίζονται. Ένα ακόμα παράδειγμα συνιστά το Τσάντ, το οποίο απετέλεσε αποδέκτη τριών δις λιρών Αγγλίας, στα πλαίσια ενός από τα μεγαλύτερα προγράμματα κατασκευής πετρελαιαγωγού, μήκους 1000 χιλιομέτρων, που καταλήγει στο Καμερούν και για λογαριασμό τεξανικών εταιριών. Ενώ όμως το ακαθάριστο προϊόν του Τσάντ αυξάνει με ρυθμούς 50 τοις εκατό ετησίως, περισσότερα από επτά εκατομμύρια κατοίκων του Τσάντ, σε σύνολο πληθυσμού εννέα εκατομμυρίων, επιβιώνει με λιγότερο από ένα δολλάριο ημερησίως. Σχεδόν το σύνολο των κερδών καταλήγει στις εμπλεκόμενες αμερικανικές και μαλαισιανές εταιρίες και στους υπεράκτιους λογαριασμούς του Προέδρου Ιντρίς Ντεμπύ, ο οποίος αξιοποιεί τα υπόλοιπα χρήματα για την αγορά όπλων. Αντίστοιχα παραδείγματα εμφανίζονται και σε άλλες περιοχές, όπως η Νιγηρία και η Σιέρρα Λεόνε, όπου μάλιστα γνωστή εταιρία μισθοφόρων (η Executive Outcomes Ltd- ελληνιστί Εκτελεστικά Αποτελέσματα ΑΕ!) προσέφερε,με το αζημίωτο, τις υπηρεσίες τις σε γνωστή εταιρία πετρελαιοειδών (η οποία ευτυχώς άλλαξε πολιτική και ηγεσία, μετά το σκάνδαλο), για έλεγχο περιοχών και εκκαθάριση σημείων αναταραχής,’ με την υποστήριξη μάλιστα του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού.
Καταληκτικά, η αφρικανική ήπειρος απετέλεσε και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πεδία στυγνής και απίστευτης εκμετάλλευσης στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, τη στιγμή μάλιστα που θα έπρεπε να είναι μια από τις πλέον ανεπτυγμένες και πλούσιες περιοχές του πλανήτη. Το δυστυχές είναι πως τα βασικά δυτικά μέσα ενημέρωσης περιορίζονται στο να αναφέρουν τις μηδαμινές προσπάθειες αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας, η οποία επί το πλείστον καταλήγει στα χέρια εγκληματιών (κυβερνητικών ή μη), συμμοριών και πολεμάρχων. Και βέβαια ο ‘Δυτικός Κόσμος’ δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζει την ενόχλησή του για το κύμα μεταναστών και προσφύγων. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ντόπιοι πληθυσμοί θα προτιμούσαν, η ήπειρός τους να είναι η πιο φτωχή σε πρώτες ύλες εκ των πέντε, καθώς ίσως τότε να τους άφηναν ησύχους.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Η Επερχόμενη Παγκόσμια Αναδιάρθρωση

Η φύση δεν συμπαθεί τα κενά και το όμοιο συμβαίνει στη γεωπολιτική και γεωστρατηγική. Με βάση αυτή τη σημαντική και αδιαμφισβήτητη παράμετρο, μια από τις ακριβέστερες προβλέψεις στρατηγικού χαρακτήρα είναι πως η αποτυχία των ΗΠΑ στην εδραίωση της παρουσίας τους στο Αφγανιστάν αλλά κυρίως στο Ιράκ καταδεικνύει και τους περιορισμούς της επεκτατικής των πολιτικής. Τουτέστιν και με απλά λόγια, ενώ οι ΗΠΑ δεν θα ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να καταστούν οι αδιαμφισβήτητοι παγκόσμιοι ρυθμιστές, βασιζόμενες στην στρατιωτική τεχνολογική τους υπεροπλία και στις δυνατότητες παγκόσμιας πρόσβασης, που μεθοδικά και πολυέξοδα έχουν δημιουργήσει.
Οι πρώτες ενδείξεις εξάντλησης του ‘αμερικανικού κύματος’ εμφανίσθηκαν ήδη από το 2004, ενώ πλέον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους παγιώθηκαν και έγιναν ευρέως κατανοητές. Οι λοιπές γεωπολιτικές δυνάμεις του πλανήτη διαπίστωσαν πως είναι εφικτή η αντίδραση προς τα αμερικανικά σχέδια και μάλιστα ορισμένες φορές με ευκαταφρόνητο κόστος. Αντί για παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία, η κατάσταση οδεύει προς μια πολυπολική γεωπολιτική πραγματικότητα, η οποία πλέον διαφαίνεται εναργώς. Προς στιγμήν όμως, η παγκόσμια γεωπολιτική δυναμική βρίσκεται σε περίοδο σχετικής στάσης, κατά την οποία οι γεωπολιτικοί παράγοντες ευρίσκονται σε αναμονή και ανασυγκρότηση, με ιδιαίτερο βάρος να δίνεται σε προσπάθειες εσωτερικής αναδιάρθρωσης, στρατιωτικής ενίσχυσης και γεωστρατηγικής σταθεροποίησης. Από αυτή την περίοδο, μπορεί να προκύψει μια μακροχρόνια περίοδος ειρήνης και παγκόσμιας συνεργασίας ή μια αντίστοιχη περίοδος προστριβών και εντάσεων. Φυσικά, όσο πιο πολύ απομακρύνεται ένας αναλυτής από το παρόν, τόσο αυξάνουν οι παράμετροι της ασάφειας και της ανακρίβειας, και μάλιστα γεωμετρικά, ενώ ακόμα και ακριβείς βραχυπρόθεσμες προβλέψεις δύνανται να μεταλλαχθούν, λόγω απρόσμενων γεγονότων.
Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πλέον σαφής κατηγοριοποίηση των γεωπολιτικών παικτών είναι διφυής, και μάλιστα σε δυνάμεις υφιστάμενες, με σαφή προτίμηση προς τη διατήρηση και ανασυγκρότηση (δηλαδή ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσική Ομοσπονδία) και σε ανερχόμενα κέντρα επιρροής (τουτέστιν Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, ενδεικτικά). Η δε γενικότερη προτίμηση προς την σταθερότητα και την αποφυγή, προσωρινώς, δραματικών κινήσεων, εκκινεί από διαφορετικά αίτια, σε κάθε περίπτωση.
Αναφορικά με τις ΗΠΑ, η κατάδειξη των περιορισμών της βασιζόμενης στη στρατιωτική δύναμη παγκόσμιας πολιτικής, στρέφει εξ ανάγκης της αμερικανική προσοχή στη δημιουργία περιφερειακών συμμαχιών, στην προσπάθεια συγκρότησης εξισορροπητικών τοπικών μηχανισμών Ακόμα και στην περίπτωση της αντιμετώπισης του ‘αντιδραστικού’ και άκρως ενοχλητικού Προέδρου της Βενεζουέλας Ουγκώ Σαβέζ, η προτίμηση στη δημιουργία περιφερειακών συμμαχιών αντιμετώπισης είναι εμφανής. Οι βασικότερες επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι κατά βάσιν η παραπάνω από επιθυμητή σταθεροποίηση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ο περιορισμός της Κίνας, κυρίως δια της Ινδίας και της Ιαπωνίας, η συνεχιζόμενη εδραίωση φιλο – αμερικανικών καθεστώτων στην περιφέρεια της Ρωσίας (το κατά τους Ρώσους εγγύς εξωτερικό), η βαθύτερη συμμαχία με περιφερειακά μέλη της ΕΕ, προς αποδυνάμωση του Γαλλο – Γερμανικού άξονα και η αποκατάσταση της αμερικανικής επιρροής στην Νότια Αμερική, η οποία αμφισβητείται αρκετά έντονα και δυναμικά, από την δραστήρια Βραζιλία.
Η ΕΕ, από την άλλη, περνά μια περίοδο βαθυτάτης κρίσεως ταυτότητας και περαιτέρω ενοποιήσεως, ως συνέπεια των πρόσφατων εξελίξεων. Χωρίς να έχει εξανεμισθεί η συνολική μελλοντική ευρωπαϊκή δυναμική, η ΕΕ περνά στάδιο εσωτερικής εκκαθάρισης και αναδιαμόρφωσης των μηχανισμών και των λειτουργιών της. Προς στιγμήν η ΕΕ έχει παραχωρήσει de facto τα σκήπτρα των πρωτοβουλιών στην Ουάσινκγτον, ενώ παράλληλα η Ευρωπαϊκή κρίση έχει αφαιρέσει αρκετή από την γτεωπολιτική πίεση που δεχόταν η Μόσχα από τις Βρυξέλλες.
Και αναφερόμενοι στη Μόσχα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως η Ρωσική Ομοσπονδία αποτελεί την πλέον τραυματισμένη γεωπολιτική δύναμη, με σοβαρά προβλήματα αποσταθεροποίησης στο ‘εγγύς εξωτερικό,’ και εντονότατα οικονομικά και δομικά στρατιωτικά προβλήματα στο εσωτερικό. Η ρωσική επιθυμία για ανασυγκρότηση είναι βασική παράμετρος έλλειψης δραματικών κινήσεων, προς στιγμήν.
Σε συνέχεια των 20ετών οικονομικών και βιομηχανικών προγραμμάτων ανάπτυξης και των αντίστοιχων στρατιωτικών προγραμμάτων, το Πεκίνο αισθάνεται πως αποτελεί ταχύτατα ανερχόμενη δύναμη. Πεκίνο και Ουάσικνγκτον, όμως, βρίσκονται πλέον σε τροχιά βεβαίας σύγκρουσης, η οποία όμως και προς το παρόν δεν είναι επιθυμητή από την κινεζική ηγεσία, καθώς αφενός θα απειλούσε τις κερδοφόρες εξαγωγές της χώρας προς όλο τον πλανήτη, αφετέρου δε η στρατιωτική κινεζική μηχανή δεν είναι ακόμα πλήρως έτοιμη, ώστε να αντιταχθεί στις υφιστάμενες αμερικανικές δυνατότητες (με έμφαση στο ‘ακόμα’).
Αναφορικά με την Ινδία, το Νέο Δελχί έχει επιλέξει μια μετριοπαθή στάση, στα πλαίσια ης οποίας πρωτίστως επιχειρείται η περαιτέρω οικονομική αλλά και στρατιωτική ανάπτυξη, ενώ ακόμα και σε σχέση με το Πακιστάν και τα φλέγοντα ζητήματα, που ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χωρών, η Ινδική κυβέρνηση τηρεί στάση αναμονής, σε συνδυασμό με εντονότατες επενδύσεις σε στρατιωτική, διαστημική και πυρηνική τεχνολογία.
Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, η οποία μάλιστα δεν ακούγεται και πολύ, είναι αυτή της Βραζιλίας, η οποία έχει επιδείξει ιδιαίτερο δυναμισμό. Η Μπραζίλια σίγουρα απολαμβάνει την διαδεδομένη στην Ν. Αμερική αντίδραση κατά των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθεί με έντονους ρυθμούς την οικονομική συνεργασία των γειτονικών της κρατών, μέσω του Mercosur, ως εναλλακτική λύση στις προτάσεις και επιθυμίες του Λευκού Οίκου. Μετά από τη σύντομή αυτή ανάλυση, καταδεικνύονται σαφώς οι λόγοι, για τους οποίους η βραχυπρόθεσμη σταθερότητα δεν προβλέπεται να διαταραχθεί, σε δραματικό ή έντονο βαθμό. Η πολυπολικότητα που προέκυψε από τις αμερικανικές αδυναμίες, γίνεται αντικείμενο διερεύνησης από όλες τις γεωπολιτικές δυνάμεις, καθώς όλες, χωρίς εξαίρεση, ανασυγκροτούνται για το αύριο.
Η πολυπολικότητα καθεαυτή και η αναζήτηση της ανάπτυξης, της οικονομικής, κοινωνικής και στρατιωτικής ενίσχυσης από πληθώρα γεωπολιτικών παικτών, αποτελούν τον μεγαλύτερο παράγοντα αποσταθεροποίησης, όχι μόνο για το απώτερο, αλλά και για το εγγύς μέλλον. Η αυξανόμενη πληθυσμιακή διεύρυνση, όχι μόνο στα βασικά γεωπολιτικά κράτη, αλλά και σε μικρότερες δυνάμεις, όπως το Ιράν, η Αίγυπτος, η Ινδονησία, το Βιετνάμ, οι Φιλιππίνες και η Νιγηρία, οδηγεί τελεολογικά στην προσπάθεια παγίωσης της υφιστάμενης πρόσβασης σε βασικές πρώτες ύλες και καύσιμα. Οι γενικότερες προσπάθειες ανάπτυξης σε όλους τους τομείς, βασίζονται στην απρόσκοπτη πρόσβαση σε στρατηγικές ύλες, και εφόσον όλοι επιζητούν τα ίδια πράγματα, οι πιθανότητες τριβών πολλαπλασιάζονται.
Ουσιαστικά, το πλέον βασικό ερώτημα είναι μήπως ο πλανήτης μας αδυνατεί να παρέξει τα αναγκαία για την ευμάρεια, ανάπτυξη και πρόοδο του δραματικά αυξανόμενου ανθρώπινου πληθυσμού. Εξάλλου, ήδη από την προϊστορία του ανθρωπίνου γένους είναι γνωστό, πως όταν οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν το δίλημμα ανάμεσα στην στασιμότητα και την επιδρομή σε ζωτικούς χώρους γειτόνων, επέλεγαν πάντα και χωρίς εξαίρεση το προφανές.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Δύο Χρόνια στο Ιράκ, Απολογισμοί και Ισολογισμοί

Με τη συμπλήρωση δύο ετών από τη στιγμή που τα αμερικανικά άρματα μάχης ξεχύθηκαν στην Ιρακινή ενδοχώρα, στις 20 Μαρτίου του 2003, ήρθε η στιγμή για έναν ώριμο απολογισμό, τουλάχιστον αναφορικά με κάποιες κραυγαλέες διαστάσεις του ζητήματος. Μια από τις πλέον καταφανείς διαπιστώσεις, που μπορούν να γίνουν έστω και με μια εξ απαλών ονύχων ανάλυση είναι πως η παλαιά, γνώριμη και πιθανώς προβλέψιμη ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, έχει αρχίσει να παρουσιάζει σοβαρές ρωγμές.
Από την άλλη, εμφανίσθηκαν δυο παράταιρα και παράλληλα φαινόμενα, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Από τη μία έχει εκτιναχθεί στα ύψη η δραστηριότητα παρακρατικών (αν θέλει κανείς τρομοκρατικών) ομάδων, ακόμα και σε κράτη τα οποία στο παρελθόν υπήρξαν σταθερά και απροβλημάτιστα, όπως η Σαουδική Αραβία και του Κουβέιτ. Από την άλλη, σημειώνεται ένα πιθανώς μετριοπαθές αλλά αξιοσημείωτο κύμα μεταρρυθμίσεων, προς το δημοκρατικότερον, σε πολιτικά μονολιθικά αραβικά κράτη. Επί παραδείγματι, στην Αίγυπτο, το όχι ιδιαίτερα ανεκτικό, κατά το παρελθόν, καθεστώς του Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, που κυβερνά για 23 χρόνια, προτάθηκε η διεξαγωγή εκλογών με παραπάνω του ενός (και προφανούς) υποψηφίου. Στο πετρελαϊκό βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, στις αρχές του έτους η βασιλική οικογένεια για πρώτη φορά στην ιστορία επέτρεψε την διεξαγωγή εκλογών, βέβαια χωρίς τη συμμετοχή των γυναικών. Ένας γνώστης προσώπων και πραγμάτων στη Μέση Ανατολή θα καταλάβαινε εύκολα πως τα καθεστώτα αισθάνονται την πίεση της κοινής γνώμης αλλά και της έξαρσης των ισλαμικών οργανώσεων, προσπαθούν δε να εκτονώσουν τη δυναμική αυτή, προς μια θετικότερη κατεύθυνση, από αυτή που σημειώνεται στο Ιράκ.
Και τώρα που αναφέραμε το Ιράκ, θα πρέπει να σημειωθεί η πλέον δραματική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής, που συνέβη την τελευταία χιλιετηρίδα. Είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η δυναμική επανεμφάνιση των Σιιτών στα πολιτικά πράγματα του Ιράκ, αλλάζει άρδην το σκηνικό της Σουνιτικής ηγεμονίας, ενώ από την άλλη οι σημαντικοί γηγενείς πόλοι της Μέσης Ανατολής είναι πλέον το Ισραήλ και το μη αραβικό και ακραιφνώς Σιιτικό Ιράν. Το μόνο βέβαιο είναι πως αναμένονται οι αντιδράσεις των Σουνιτικών κατεστημένων και ομάδων επιρροής, οι οποίες παρακολουθούν τις εξελίξεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με σφοδρή ανησυχία.
Αναφορικά με το καθεαυτό ζήτημα του Ιράκ, έχει γίνει πλέον καταφανές πως οι ΗΠΑ έχασαν τον πόλεμο του πετρελαίου, σύμφωνα μάλιστα και με προσφάτως εκδοθέν πόνημα αμερικανού αναλυτή. Οι τιμές του μαύρου χρυσού όχι μόνο εξακολουθούν και παραμένουν παγκοσμίως σε δυσθεώρητα και δυσβάστακτα ύψη, αλλά οι ΗΠΑ απέτυχαν παταγωδώς στην προσπάθειά τους να απεξαρτηθούν άμεσα από τα σαουδαραβικά κοιτάσματα, αλλά, όπως διαφαίνεται, εξαρτώνται πλέον σε διόλου ευκαταφρόνητο βαθμό από τη Σαουδική Αραβία, όχι μόνον για τα εγχώρια αλλά και για τα πολεμικά τους αποθέματα, καθώς η ελεύθερη και εκμεταλλεύσιμη άντληση και εξαγωγή του Ιρακινού πετρελαίου εξακολουθεί και παραμένει τουλάχιστον προβληματική.
Τη δε στιγμή κατά την οποία σύμμαχοι όπως οι Ολλανδοί, οι Ουκρανοί, οι Ιταλοί, οι Βούλγαροι παίρνουν πλέον σειρά στην λίστα αποχώρησης από το Ιράκ, εντός του τρέχοντος έτους, οι ΗΠΑ δεν έχουν έναν αξιόπιστο σχεδιασμό, έστω για τη μείωση των στρατευμάτων τους εγχωρίως, ενώ οι νέες Ιρακινές Δυνάμεις Ασφαλείας απέχουν πάρα πολύ από το να αποτελέσουν μόνες τους κυματοθραύστη κατά της Ιρακινής Αντίστασης. Και αυτό, παρά τα 5,8 δις δολλάρια που έχουν απορροφηθεί, για τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση των δυνάμεων αυτών. Ο Πρόεδρος Μπούς αποζητά από το Κογκρέσσο περισσότερα χρήματα, αλλά όμως και όπως σημείωσε στις 16 Μαρτίου ο Ιακώβ Κριστόφ, του Γενικού Λογιστικού Γραφείου των ΗΠΑ, ‘τα δεδομένα για την κατάσταση των Ιρακινών Δυνάμεων Ασφαλείας είναι αναξιόπιστες και παρέχουν περιορισμένες πληροφορίες για τις ικανότητές τους,’ και σχολίασε πως τα δεδομένα του Πενταγώνου αποδεικνύουν πως η αντίσταση εξαπλώνεται περισσότερο κάθε μήνα, καθώς κάθε ρεκόρ επιθέσεων καταρρίπτεται σταθερά τον επόμενο μήνα. Ο Ναύαρχος Γουίλιαμ Σάλλιβαν, που υπέβαλε τα ως άνω δεδομένα σε επιτροπή του Κογκρέσσου, παραδέχθηκε πως τωόντι κάποιοι Ιρακινοί εγκατέλειψαν τις θέσεις τους.
Αν θέλει κανείς να πιστέψει την Ελεύθερη Αραβική Φωνή, κατά τη διάρκεια μιας μόνον μέρας, της 16ης Μαρτίου, σημειώθηκαν επιθέσεις και στις περισσότερες περιπτώσεις Αμερικανικές ή Ιρακινές κυβερνητικές απώλειες στις εξής περιοχές. Επαρχίες Αλ Ανμπάρ, Αλ Ακίμ, Αλ Φαλλούτζα, Αλ Χαμπανίγια, Βαγδάτη, Αλ Γκαζαλίυα, Επαρχία Μπαμπίλ και Αλ Λατιφίγια, Αλ Γιουσούφ, Ντιγιάλα και Μπακούμπα, Επαρχία Σάλα αντ Ντίν και Σαμμάρα, Μπαϋτζί, Μπαλάντ, Επαρχία Ατ – Ταμίμ και Κιρκούκ (κατά Κούρδων του Τζαλάλ Ταλαμπανί) και στην Επαρχία Ιρμπίλ. (κατά Κούρδων μαχητών Πεσμεργκά). Αν υποτεθεί πως οι μισές από αυτές ήτα κάποιας σοβαρότητος, ο μέσος άνθρωπος κατανοεί πως αφενός η κατάσταση απέχει πολύ από την ηρεμία και αισιοδοξία που αποπνέουν τα βασικά δυτικά μέσα ενημέρωσης, αφετέρου συνειδητοποιεί τους λόγους για τους οποίους αποχωρούν σιγά σιγά οι σύμμαχοι.
Δεν είναι, όμως, μόνον οι τελευταίοι που έχουν έστω και κεκαλυμμένα, σοβαρά προβλήματα με την κατάσταση στο Ιράκ. Στις ΗΠΑ, οι ιδιωτικής πρωτοβουλίας υπηρεσίες παροχής υποστήριξης των δικαιωμάτων των στρατευμένων και στρατεύσιμων στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, το 2001 έλαβαν 17000 κλήσεις για συνδρομή, ενώ το 2004 έλαβαν παραπάνω από 32000. Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBS News ανέφερε στις 8 Δεκεμβρίου του τρέχοντος έτους πως σύμφωνα με το Πεντάγωνο, παραπάνω από 5500 στρατευμένοι έχουν λιποτακτήσει, από την ημέρα έναρξης του πολέμου. Για την αποφυγή περαιτέρω διαρροών στρατιωτικών, ιδιαιτέρως πολύτιμων ειδικοτήτων, το Πεντάγωνο εφαρμόζει ένα πρόγραμμα γνωστό ως Stop Loss (Παύση Απωλειών), σύμφωνα με το οποίο οι επαγγελματίες στρατιωτικοί των ΗΠΑ δεν δύνανται να αποχωρήσουν από τις τάξεις του στρατεύματος, ακόμα και μετά την λήξη των συμβάσεών τους με την υπηρεσία.
Μια λαμπρή εξαίρεση οικονομικής επιτυχίας αποτελεί η αμερικανική εταιρία Halliburton (Τμήμα Kellog Brown and Root), η οποία και έχει αναλάβει γιγαντιαία συμβόλαια παροχής λογιστικής υποστήριξης προς τις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Η εταιρία, της οποίας διευθύνων σύμβουλος ήταν ο Ντίκ Τσένυ, νυν Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, έχει προοπτικές κερδών έως 18 δις δολλαρίων, από τον κύκλο εργασιών της στο Ιράκ, για λογαριασμό του Στρατού, αλλά και για παροχή υπηρεσιών, όπως η εισαγωγή πετρελαίου στο Ιράκ (!), προς διοχέτευση σε Ιρακινούς πολίτες…
Ο απολογισμός των δύο τελευταίων και πολυτάραχων ετών, άφεται στην κρίση του αναγνώστου. Το Κοράνιο πάντως έχει σχετικό με τα άνω κεφάλαιο, είναι το ΞΔ’, με τίτλο…Αμοιβαία Απάτη.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Βασανιστικά Ερωτήματα

Προ περίπου ενός έτους, η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών, με τη συνδρομή του αμερικανικού Κέντρου Συνταγματικών Δικαιωμάτων, των Ιατρών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και των Βετεράνων Υπέρ της Κοινής Λογικής, κατέθεσε μια βαρυσήμαντη αίτηση ενώπιον του αμερικανικού Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου. Σκοπός αυτής, ο εξαναγκασμός του αμερικανικού Πενταγώνου στη δημοσίευση εμπιστευτικών αναφορών και αναλύσεων, αναφορικά με τις πρακτικές και ανακριτικές μεθόδους, που χρησιμοποιούνται στον ‘πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.’ Σε συμμόρφωση προς το νομο περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο προσφάτως επέβαλλε στο Πεντάγωνο και σε άλλες υπηρεσίες, τη δημοσιοποίηση σχεδόν 24.000 σελίδων σχετικών εγγράφων, και τα περιεχόμενα αυτών είναι μαρτυρία ντροπής.
Εν ολίγοις και συνοπτικά, τα εν λόγω έγγραφα σκιαγραφούν την επίσημη πολιτική για τις κακοποιήσεις και τα βασανιστήρια, όπως αυτή εφαρμόστηκε αμέσως μετά την εισβολή στο Ιράκ και ουχί μόνον στην διαβόητη πλέον στρατιωτική φυλακή Αμπού Γκραϊμπ. Στο Ιράκ της μετα-Σανταμικής εποχής, οι Δυνάμεις (το δεύτερο συνθετικό ας το συμπληρώσει ο αναγνώστης κατά το δοκούν) και σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, μόνο σε δύο φυλακές, την Αμπού Γκραίμπ και το Στρατόπεδο Μπούκα, οι Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις κρατούν τουλάχιστον 8.900 πολίτες. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα σημεία κράτησης πολιτών, σε όλο το Ιράκ. Τη σιωπή, πάντως, αναφορικά με αυτό το δυτικής πλέον εμπνεύσεως Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ ελάχιστοι τολμούσαν μέχρι πρόσφατα να σπάσουν.
Ενδεικτική των περιεχομένων και περιγραφομένων στα δημοσιοποιημένα έγγραφα είναι και η περίφημη πλέον εσωτερική αναφορά του αμερικανού Αντιστράτηγου Αντόνιο Τακούμπα, στην οποία περιγράφονται οι συνήθεις και προτεινόμενες τακτικές ανάκρισης, ξεκινώντας από καταιονισμό με κρύο νερό, ξυλοδαρμούς με διάφορα αντικείμενα και πολλές μα πολλές πρακτικές, που θα έκαναν και τον πλέον διεστραμμένο να κοκκινίζει από ντροπή. Σύμφωνα με τον Αντιστράτηγο, πάντως, οιαδήποτε πρακτική που δεν καταλήγει στον – άμεσο τουλάχιστον – θάνατο του κρατούμενου, αποτελεί νόμιμο τρόπο ‘προετοιμασίας των κρατουμένων για ανάκριση.’
Το Μάιο και τον Ιούλιο του 2004, μέσα ενημέρωσης της Αυστραλίας και της Ιταλίας, μετέδιδαν και δημοσίευαν αναφορές αυτοπτών μαρτύρων, που δημιουργούν σοβαρούς προβληματισμούς αλλά αποτελούν και απτή επιβεβαίωση πως η επίσημη πολιτική εφαρμόζεται με επιμέλεια. Αναφέρονται βασανισμοί, κλοπές, κακουχίες, ως και απίστευτες πρακτικές που θίγουν την τιμή και την αιδώ.
Οι Βρεταννοί διατηρούν το δικό τους δίκτυο φυλακών, για το οποίο μέχρι πρόσφατα υπήρχε ελλιπέστατη πληροφόρηση. Οι Βρεταννοί, διαφαίνεται από τις πρόσφατες αποκαλύψεις, ακολούθησαν κατά γράμμα τους αρχικούς διδάξαντες και μάλιστα ίδρυσαν τη δική τους Αμπού Γκραίμπ στη Μπάσρα, ονομαζόμενο Στρατόπεδο Bread Basket.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούμε σε μια εμπεριστατωμένη έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από τον Alfred McCoy καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Wisconsin – Madison, ο οποίος ανέλυσε σε πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του (Cruel Science, CIA Torture & US Foreign Policy, 2005), τις πρακτικές βασανιστηρίων της CIA, στο Βιετνάμ, την Λατινική Αμερική και το Ιράν, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως ‘ζυγίζοντας από την μια την προσωπική ελευθερία και από την άλλη τη δημόσια ασφάλεια, όλοι οι ειδήμονες αγνόησαν την πολυπλοκότητα και διεστραμμένη φύση της ψυχοπαθολογίας των βασανιστηρίων, που οδηγεί και σε ανεξέλεγκτη διάδοση αυτής της πρακτικής και σε μακροπρόθεσμη βλάβη της κοινωνίας που τα διαπράττει.’
Τωόντι, τον Απρίλιο του 2003, το αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης ενέκρινε ‘τεχνικές ανάκρισης’, επίσημα και αρχικά για χρήση στο Γκουαντάναμο, αυτές όμως οι τεχνικές διαδόθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα και στο Ιράκ, σε τέτοιο βαθμό, όπως γράφει και η εφημερίδα Washington Post, ώστε να καταστούν μέρος του συστήματος, και όχι βδελυρές εξαιρέσεις. Γι΄ αυτό εξάλλου, οι χαμηλόβαθμοι βασανιστές δεν είχαν και κανένα πρόβλημα στο να φωτογραφίζονται επανειλημμένα, καταδυναστεύοντας τα άτυχα θύματά τους.
Και επειδή σε όλα υπάρχει και ένα νομικό υπόβαθρο, το 2002 και πρίν από την εισβολή στο Ιράκ, ο τότε νομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου Αλμπέρτο Γκονζάλεζ γνωμάτευε πως στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, η Συνθήκη της Γενεύης δεν έχει εφαρμογή. Οι νέες συνθήκες, σύμφωνα με τον κ. Γκονζάλεζ, ‘καθιστούν τους αυστηρούς περιορισμούς της Γενεύης, αναφορικά με την ανάκριση των εχθρικών αιχμαλώτων, παρωχημένους και κάποια από τα άρθρα της αρχαία.’ Αυτό που δεν διέγνωσε ο κ. Γκονζάλεζ, όμως, είναι πως η γνωμοδότησή του θα οδηγούσε σε εγκλήματα πολέμου, όπως αυτά καθορίζονται από την ίδια την αμερικανική νομοθεσία (κεφάλαιο 18, USC 2441, Νόμος περί Εγκλημάτων Πολέμου), η οποία κάνει ευθείες αναφορές στη Συνθήκη της Γενεύης και ειδικότερα στο κεφάλαιο 130 αυτής.
Παρά ταύτα και παρά τα καυστικότατα σχόλια του Ανωτάτου Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τον Ιούλιο του 2004, το κοινό είδε ελάχιστους και μάλιστα χαμηλόβαθμους αξιωματούχους να σύρονται σε ποινική δίκη, πιθανώς μην κατανοώντας και οι ίδιοι ποιο το αδίκημά τους.
Καταληκτικά, το όνειδος που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια, αναφορικά με την ισοπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτή αναλύθηκε παραπάνω, αποτελεί άθλιο στίγμα για τον πολιτισμό μας, ασχέτως της αδιαφορίας των κύριων δυτικών μέσων ενημέρωσης.
Από την άλλη πλευρά, όμως, αποτελεί ένδειξη πολιτισμού, όταν ένας κανίβαλος τρώει με μαχαίρι και πιρούνι?

Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.g

[firelord]

Γεωπολιτικά παιχνίδια στα Βαλκάνια. Βασικές Οδηγίες χρήσης.

Ελάχιστες στιγμές μετά την επανεκλογή του G.W Bush στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ, έγιναν προφανείς οι επίσημες διαθέσεις της χώρας αυτής, αναφορικά με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, δημιουργώντας αισθήματα ευφορίας στους πολίτες της γείτονος, και προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις εντός συνόρων. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι η εν ολίγοις διάγνωση κάποιων εκ των αμερικανικών κινήτρων και οι πιθανές επιλογές της Ελλαδος, μέσα από το πρίσμα της γεωπολιτικής, Πιθανώς δε τον καλύτερο ορισμό της γεωπολιτικής τον απέδωσε περιφραστικά ο Μέγας Ναπολέων, λέγοντας ‘δείξε μου μια χώρα στον χάρτη και θα σου πω την εξωτερική της πολιτική.’
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, η οποία έχει παλαιότατα υπόβαθρα γεωπολιτικών επιρροών, ήδη από την αρχή του 20ου αιώνα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πέρασε από πολλά στάδια αναδιάρθρωσης και εξέτασης των νέων, τότε, δεδομένων, στην προσπάθεια χάραξης της καλύτερης και συμφερότερης, για τις ΗΠΑ, δυνατής πορείας. Αυτή η διαγνωστική πορεία, δεν ήταν σε καμία περίπτωση πλήρως ομοιογενής ή απροβλημάτιστη, βασικός όμως παράγων και παράμετρος υπήρξε η γεωπολιτική, με αντιπροσωπευτικούς εκφραστές τους Samuel Huntington, καθηγητή του πανεπιστημίου του Harvard, Zbigniew Brzezinski, πρώην Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας και καθηγητή στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins, Paul Wolfowitz, καθηγητή στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins και πρώην υφυπουργού Αμύνης, ως επίσης και του γνωστότατου Henry Kissinger, διατηρώντας φυσικά ο καθένας των ανωτέρω τις ιδιαίτερες προσεγγίσεις του. Ο κ. Brzezinski, στο βιβλίο του Η Μεγάλη Σκακιέρα παρέθεσε πως ‘για την Αμερική, το μεγαλύτερο γεωπολιτικό έπαθλο είναι η Ευρασία,’ εφόσον μάλιστα δεν υπήρχε πλέον η άμεση και επιτακτική ανάγκη του περιορισμού της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Τουτέστιν, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να προσεγγίσουν και να ελέγξουν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, το ‘μεγάλο νησί’ της Ευρώπης – Ασίας, προσπαθώντας να αποφύγουν την επανεμφάνιση μιας μεγάλης δύναμης, την οποία και θα αναγκαζόταν πάλι να περιορίζουν, διατηρώντας ή και υποστηρίζοντας τις εμφανισθείσες τάσεις κατακερματισμού. Ο Brzezinski, έγραψε δε πως για το άμεσο μέλλον ‘το συμφέρον της Αμερικής είναι να συγκροτήσει και διαιωνίσει τις επικρατούσες τάσεις γεωπολιτικού πλουραλισμού, στον χάρτη της Ευρασίας [..] αυτό επιτείνει τις δυνατότητες ελιγμών και χειραγώγησης.’ Σε τελική ανάλυση και σύμφωνα με τον Huntington, ΄ένας κόσμος χωρίς την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ θα είναι ένας κόσμος με περισσότερη βία και αναρχία και λιγότερη δημοκρατία και οικονομική ανάπτυξη.΄ Ορισμένοι στο Ιράκ, πάντως, ίσως διαφωνήσουν κάθετα με αυτό. Ας αντισταθούμε, όμως, στον εντονότατο πειρασμό και ας μην προβούμε στην ανάλυση της παρούσας πολιτικής επιδίωξης του πολέμου κατά της τρομοκρατία Η παρούσα ανάλυση – παρουσίαση, εξάλλου, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποσκοπήσει στην πλήρη απόδοση της δυναμικής, μετεξέλιξης και εφαρμογής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό άλλωστε θα ξεπερνούσε κατά πολύ την έκταση ενός άρθρου, εκείνο όμως που επιδιώκεται είναι μια κατανοητή αλλά όχι απλοϊκή παρουσίαση της γενικότερης μεθοδολογίας και του σκέπτεσθαι, των διαμορφωτών της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Σε μια ‘σκακιέρα΄, όμως, που υπάρχουν πολλοί μικροί ή και μεσαίοι παίκτες και ένας μεγάλος, ο τελευταίος πρέπει να έχει μια στρατηγική εκμετάλλευσης του ΄γεωπολιτικού πλουραλισμού’, για να επικρατήσει. Έρχεται και πάλι ο Brzezinski να μας διαφωτίσει, γράφωντας πως η μέθοδος επικράτησης και ελέγχου συνίσταται στον ΄εντοπισμό των μεταψυχροπολεμικών γεωπολιτικών κρατών κλειδιών και η προστασία αυτών,΄ καθώς μεσοπρόθεσμα, η ως άνω στρατηγική θα οδηγήσει στην ‘εμφάνιση αυξανόμενης σημασίας αλλά στρατηγικώς συμβατών συνεργατών, οι οποίοι καθοδηγούμενοι από την αμερικανική ηγεσία θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην διαμόρφωση ενός περισσότερο συνεργάσιμου Ευρω-Ασιατικού συστήματος ασφαλείας.΄
Εναργώς συνάγεται πως η αναγνώριση, επίσημη, ανεπίσημη, η οποιαδήποτε μορφή στήριξης προς την FYROM από τις ΗΠΑ, είναι αυτή ακριβώς η προστασία, για την οποία γίνεται λόγος πιο πάνω, καθόσον η πρώτη είναι προφανώς μικρός ‘παίκτης΄ αλλά στρατηγικά συμβατός. Η Ελλάδα, από την άλλη, δεν υπήρξε πλήρως και καθ’ολοκληρίαν συνεργάσιμη στο παρελθόν, έχει δε και εντονότατες διαφορές με έναν άλλο στρατηγικό εταίρο – χώρα κλειδί, την Τουρκία. Η κομβική δε θέση της FYROM στο κέντρο των Βαλκανίων, σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνε αδιάφορες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ματιά στο χάρτη φτάνει, όπως θα έλεγε και ο Βοναπάρτης.
Η Ελληνική εξωτερική πολιτική, από την άλλη πλευρά, έχει στο παρελθόν επιδείξει πως είτε δεν κατανοεί πλήρως τις γεωπολιτικές λειτουργίες, είτε δεν επιθυμεί να λειτουργεί απόλυτα και πάντα σύμφωνα με αυτές. Ουσιαστικά και αποκλειστικά αναφορικά με μελλοντικές επιλογές γεωστρατηγικής υφής, η Ελλάδα μπορεί:
1. Να εξακολουθήσει την ως τώρα μεθοδολογία της, με πιθανώς χειρότερα και πολύ πιο δύσπεπτα αποτελέσματα.
2. Να συμβαδίσει πλήρως με τις γεωπολιτικές απαιτήσεις την ΗΠΑ, όπως, προφανώς αυτές διαμορφώνονται από το πιο ισχυρό και επικρατέστερο ρεύμα στην Ουάσινγκτον. Αυτή η επιλογή μπορεί να επιφέρει επιπλοκές στην γενικότερη λειτουργία της Ελλάδος, εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ προβληματική παραμένει η συνύπαρξη των Ελληνικών και Τουρκικών συμφερόντων, κάτω από την υψηλή εποπτεία και καθοδήγηση των ΗΠΑ. Η εν λόγω επιλογή δε σημαίνει και ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδος και στον επονομαζόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όπως αυτή καθορίζεται από την τρέχουσα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
3. Να δουλέψει προς την κατεύθυνση της προβολής και εκμετάλλευσης ως και αύξησης της γεωπολιτικής αξίας της, όπως επί παραδείγματι και εντελώς ενδεικτικά:
Α. Με την ενεργότερη, έως ένθερμη προώθηση και συμμετοχή στη διαμόρφωση κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Β. Με την ενεργότερη συμμετοχή, ερευνητική, χρηματοδοτική, σε Ευρωπαϊκούς οργανισμούς και εταιρίες, άμυνας, έρευνας και ανάπτυξης, εκμετάλλευσης του διαστήματος.
Γ. Με την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των στρατιωτικών δυνατοτήτων ως επίσης και των μέσων προβολής αξιόπιστης και επίφοβης στρατιωτικής δύναμης στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Δ. Με την ανάπτυξη μιας δυναμικής εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, επί σκοπόν πληρέστερης υποστήριξης των Ενόπλων Δυνάμεων, εκμετάλλευσης των αντισταθμιστικών οφελών από αγορές οπλικών συστημάτων, ανάπτυξης και συνεργασίας σε ανάπτυξη συστημάτων με τις ΗΠΑ, με Ευρωπαϊκές χώρες και τη Ρωσία. Η Ελλάς έχει όχι μόνον το δυναμικό αλλά και αρκετά καλά επίπεδα τεχνογνωσίας, ως προς αυτό, όπως και λαμπρά παραδείγματα Ελληνικών εταιριών, με εξαίρετη παρουσία στον τομέα.
Ε. Με την περαιτέρω αξιοποίηση κινήσεων ενεργειακής πολιτικής, όπως η πρόσφατη υπογραφή της συμφωνίας αναφορικά με τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης.
Καταληκτικά, η γεωπολιτική είναι απαραίτητη και αναπόσπαστη παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας, αν δεν λαμβάνεται δε υπόψιν, κινήσεις όπως η αναγνώριση της FYROM από τις ΗΠΑ, έρχονται ως οδυνηρή έκπληξη. Για να παραφράσουμε δε τη ρήση του Τρότσκυ, ο οποίος συνήθιζε να λέει πως μπορεί οι πολίτες να μην ενδιαφέρονται για τον πόλεμο, ενδιαφέρεται όμως αυτός για αυτούς, έτσι και η Ελλάς μπορεί στο παρελθόν να μην έδινε σημασία στα γεωπολιτικά παιχνίδια, αυτά όμως δεν έπαψαν ποτέ να παίζονται.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου.

[firelord]

George W. Bush, Πράξη Δεύτερη


Οι εκλογές ολοκληρώθηκαν, χωρίς να σημειωθούν μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις, χωρίς οι ΗΠΑ να παραμείνουν εγκλωβισμένες σε δικαστικές εκλογικές διαμάχες, αποτέλεσμα, το οποίο ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός, συνιστά είτε εφιάλτη είτε το λιγότερο οδυνηρό αποτέλεσμα. Σε τελική ανάλυση, ο Πρόεδρος επανεξελέγη, τελεία και παύλα.
Αυτό σημαίνει πως οι ΗΠΑ, για τα επόμενα τέσσερα έτη, θα κυβερνάται από έναν Πρόεδρο, ο οποίος δεν προσβλέπει σε επανεκλογή και επί τη βάση παλαιοτέρων εμπειριών, τέτοιοι Πρόεδροι τείνουν να ενδιαφέρονται λιγότερο για τις πολιτικές διεργασίες και περισσότερο για την εξασφάλιση της θέσης τους στην Ιστορία, επιδιώκουν την ολοκλήρωση της θεωρούμενης από αυτούς ‘αποστολής’ τους, πολύ πιο επιθετικά και λαμβάνουν περισσότερα ρίσκα. Οι Πρόεδροι της δεύτερης θητείας εκτιμούν την επανεκλογή τους ως δικαίωση των πολιτικών τους, της πρώτης τετραετίας, ως και απαξίωση των επικριτών και αντιπάλων τους. Θεωρούν πως έχουν λιγότερους περιορισμούς και καθίστανται λιγότερο ευαίσθητοι σε πολιτικές ενοχλήσεις, αντιδικίες και διαφωνίες. Ο Πρόεδρος Bush είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς δεν ήταν και ιδιαίτερα ευαίσθητος, σε αντιστρατευόμενες πολιτικές, ούτως ή αλλέως, κατά την πρώτη του τετραετία, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Πρόεδρο, στην μεταπολεμική εποχή., ούτε ήταν και ιδιαίτερα ευέλικτος, ακόμα και όταν κρινόταν η επανεκλογή του.
Στην μετεκλογική πορεία του, ιδιαίτερη βαρύτητα θα έχει το γεγονός πως η θέση του στην Ιστορία απέχει πολύ από το να είναι εξασφαλισμένη, πέραν πάσης αμφιβολίας. Υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες, όπως η ολοκλήρωση του πολέμου κατά της ‘τρομοκρατίας’, η εδραίωση της αμερικανικής κυριαρχίας στο Ιράκ, η σταθεροποίηση στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν, η αντιμετώπιση του Ιράν, της Βόρειας Κορέας (του Άξονα του Κακού [sic]). Ο Πρόεδρος εισέρχεται στην δεύτερη τετραετία του υπό αρκετή πίεση.
Πλέον τούτου θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν πως παρ’ όλες τις αντιπολεμικές αντιδράσεις, αφενός ο κύριος αντίπαλός του νυν Προέδρου, Kerry, όχι μόνον δεν είχε ουσιαστικά αντιπολεμική πολιτική, αλλά γενικά δεν υπήρχε αντιπολεμικός υποψήφιος. Η πίεση των ΗΠΑ στον υπόλοιπο πλανήτη, επί σκοπόν συμμορφώσεως προς τις πολιτικές της, θα εξακολουθήσει, θα αυξηθεί και θα επεκταθεί. Όταν δε γίνεται λόγος για αμερικανική πίεση, κατά περιοχές ή γενικώς σε όλο τον πλανήτη, αυτό σημαίνει πως χώρες, οι οποίες αντιστάθηκαν με ποικίλους τρόπους, στις αμερικανικές πολιτικές, θα πρέπει να εξετάσουν, το κατά πόσον θα μπορούν να συνεχίσουν την τακτική τους, για τέσσερα ακόμα χρόνια, τουτέστιν ποιο θα είναι το γενικότερο όφελος και φυσικά το κόστος, της αντιπαράθεσης, προς τις ΗΠΑ, για τέσσερα ακόμα έτη. Κατά γενική ομολογία, των στρατηγικών αναλυτών παγκοσμίως, πάντως, η δεύτερη τετραετία θα κάνει την πρώτη να φαίνεται ήπια. Περαιτέρω διαπίστωση συνιστά και το ότι υπάρχει και η σοβαρή πιθανότητα να σημειωθούν ανακατατάξεις, σε παγκόσμια γεωστρατηγικά πλαίσια, συγκλίνουσες, αλλά και αποκλίνουσες προς την πολιτική των ΗΠΑ.
Εκτός από τις παγκόσμιες ισορροπίες ισχύος, ένας περαιτέρω τομέας που χρήζει αναφοράς είναι και αυτός των αναδιαρθρώσεων εντός των ΗΠΑ. Η αρχή έχει ήδη γίνει, με την επανεξέταση της εκτάσεως κάποιων δικαιωμάτων και ελευθεριών, που παλαιότερα εθεωρούντο δεδομένες, ως επίσης και το κατά πόσον οι αντιδράσεις και μεθοδολογίες κάποιων ομάδων εντός των ΗΠΑ, οικολογικών, δικαιωμάτων μειονοτήτων, αντιστάσεως κατά πολυεθνικών εταιριών, εμπίπτουν στους ορισμούς της ‘τρομοκρατίας’.Η CIA λαμβάνει επίσης την εξουσιοδότηση συλλογής πληροφοριών και εντός των ορίων των ΗΠΑ, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών, στην ιστορία της και σε εγχώρια βάση. Εκ του νόμου, σημειωτέον, η CIA απαγορεύεται ρητώς να διατηρεί δραστηριότητες εντός συνόρων.
Ένα επίσης φλέγον ζήτημα αποτελεί και η διάβρωση της νομικής αρχής της μη εμπλοκής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, σε αστυνομικά καθήκοντα εντός των αμερικανικών συνόρων, αρχή η οποία αποκρυσταλλώνεται νομικά στην Νομοθετική Πράξη του 1878 (Posse Comitatus Act 1878) η οποία και απαγορεύει τη χρήση των εν λόγω Δυνάμεων, σε αστυνομικά καθήκοντα. Ο ίδιος ο Διευθυντής Εσωτερικής Ασφαλείας Tom Ridge, μάλιστα, συνέδεσε το ζήτημα, με την έναρξη λειτουργίας του δημιουργήματος του προς στιγμήν Υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ, Donald Rumsfeld, της Στρατιωτικής Διοίκησης Βορείου Αμερικής.
Σημειωτέον πάντως πως πληθαίνουν οι φωνές, εντός και εκτός ΗΠΑ, που τονίζουν τις αναλογίες της σημερινής Αμερικής και της Γερμανίας της δεκαετίας του ’30…


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου

[firelord]

αυτά εκ της σταχυολογήσεως και πραγματικά ελπίζω να μην σας κούρασα...

[xalk]

αυτά εκ της σταχυολογήσεως και πραγματικά ελπίζω να μην σας κούρασα...

Οχι βρε συντροφε προς Θεού!
να απλα χρειαζομαστε μια βδομαδουλa χαλαρό off road να στανιάρουμε
πλακα κανω ! go on !!

[michailbm]

Γιώργο είναι απολαυστικότατα συνέχισε ακάθεκτος!
Αλλά με δώσεις σε παρακαλώ γιατι με ξενύχτησες σήμερα!!!

[firelord]

ζητώ ταπεινά συγγνώμη

αλλά δες κι αυτό...
Report: Israel Was Warned Ahead of First Blast
13:30 Jul 07, '05 / 30 Sivan 5765


(IsraelNN.com) Army Radio quoting unconfirmed reliable sources reported a short time ago that Scotland Yard had intelligence warnings of the attacks a short time before they occurred.

The Israeli Embassy in London was notified in advance, resulting in Finance Minister Binyamin Netanyahu remaining in his hotel room rather than make his way to the hotel adjacent to the site of the first explosion, a Liverpool Street train station, where he was to address and economic summit.

At present, train and bus service in London have been suspended following the series of attacks. No terrorist organization has claimed responsibility at this time.

Israeli officials stress the advanced Scotland Yard warning does not in any way indicate Israel was the target in the series of apparent terror attacks


από http://www.israelnationalnews.com/news.php3?id=85346

[firelord]

αμ αυτό?

Netanyahu had been on way to London hotel near blasts
JERUSALEM (AP) — Israeli Finance Minister Benjamin Netanyahu was on his way to a hotel near the scene of one of the London blasts Thursday when he received a call to stay put, the foreign minister said.
"After the first explosion, our finance minister received a request not to go anywhere," Foreign Minister Silvan Shalom told Israel Army Radio.


AP
Netanyahu

Netanyahu was to have been the scheduled keynote speaker at an Israeli corporate investment conference at the Great Eastern hotel near the Liverpool Street subway station.

Conference participants were evacuated from the hotel. Shalom said he wasn't aware of any Israeli casualties.

Netanyahu had been scheduled to stay in London until Sunday, but that could change, said Amir Gilad, a Netanyahu aide.

Shalom speculated the attackers might have taken advantage of the fact that police resources were diverted to a meeting of Western leaders.

The Israeli ambassador to London, Zvi Hefetz, said Thursday that British police had called to tell embassy personnel to stay inside their offices. "There is fear that this wave (of violence) has not yet ended," Hefetz said


από http://www.usatoday.com/news/world/2005 ... OE=NEWISVA

[firelord]

το της Κυριακής

Λονδίνο, ο Μαραθώνιος της Τρομοκρατίας Συνεχίζεται

Την περασμένη εβδομάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και ειδικότερα το Λονδίνο ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας, με την ανάληψη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, τη συνεδρίαση του G-8 και την επιτυχία της Ολυμπιακής πρότασης. Την επομένη της αναθέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, όμως, η βρετανική πρωτεύουσα ήλθε στο επίκεντρο της δημοσιότητας για πιο σκοτεινούς λόγους. Το αξιοπρόσεκτο στην περίπτωση των τρομοκρατικών κτυπημάτων της 7ης Ιουλίου είναι πως όχι μόνο εθεωρούντο τελεολογικώς βέβαια σε κάποια χρονική στιγμή, αλλά και πως οι πιθανές λεπτομέρειες των μέχρι πρόσφατα θεωρητικών κτυπημάτων είχαν συζητηθεί επανειλημμένα και σε βαθμό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εξαντλητικός.
Η κυριότερη παράμετρος, για να λάβει η συγκεκριμένη ανάλυση μια λογική σειρά, είναι το γεγονός πως η τρομοκρατία είναι μια επιχείρηση πολέμου χαμηλής έντασης (προφανώς όχι για τους άμεσα πληγμένους), βασική αρχή της οποίας είναι η δημιουργία των μεγαλύτερων δυνατών εντυπώσεων, με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Για την επίτευξη αυτού του στόχου συνήθως και πλέον κατά συνθήκη απαραίτητη κρίνεται η ‘συνδρομή’ των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς αυτά προσφέρουν τις πλέον αδιάψευστες αποδείξεις για την επιτυχία του εγχειρήματος. Η Βρετανία, τις περασμένες μέρες, ήταν τωόντι στο επίκεντρο της δημοσιότητας και αυτό δεν μπορεί παρά να αποτέλεσε σημαντικότατο λόγο στην κατά τα φαινόμενα προερχόμενη από την Αλ Καέντα επίθεση. Σαφώς, όμως, οι κύριοι αποδέκτες της βίαιης και αιματηρής υπενθύμισης πως ή Αλ Καέντα υπάρχει ακόμα και είναι δυναμικότατη, είναι ο μουσουλμανικός κόσμος. Εξάλλου, μια τρομοκρατική ομάδα, όσο δεν εξαλείφεται, και όσο επιβιώνει, είναι επιτυχής.
Η σημασία της επιβίωσης γίνεται ιδιαιτέρως έντονη στην περίπτωση της παρουσίας της Αλ Καέντα στη Βρετανία, λόγω της επίσκεψης του Αμερικανού Προέδρου και λοιπών ηγετών στη γηραιά Αλβιόνα, για τη συνεδρίαση του G-8 στη Σκωτία. Συνήθης πρακτική των ΗΠΑ σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι η προ διμήνου έναρξη στενότατης συνεργασίας με τις εκάστοτε τοπικές υπηρεσίες ασφαλείας, ούτως ώστε να αυξηθεί κατακόρυφα το επίπεδο ασφαλείας. Και ως γνωστόν, η Βρετανία αποτελεί έναν από τους βασικότερους εταίρους των ΗΠΑ, στην παγκόσμια προσπάθεια των τελευταίων κατά της Αλ Καέντα, άσχετα αν οι ‘κακές γλώσσες’ λένε πως όλο το βάρος των ΗΠΑ έχει επικεντρωθεί πλέον αποκλειστικά στο Ιράκ. Οι βομβιστές, κατάφεραν να επιβιώσουν για πολλοστή φορά, υπό τα άγρυπνα βλέμματα των ισχυρότατων υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας της Βρετανίας και των ΗΠΑ, και αυτό αποτελεί περαιτέρω μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς τους απανταχού μουσουλμάνους.
Αναφερόμενοι στους βομβιστές, υφίστανται, με σεβαστό ποσοστό ακρίβειας, τρεις εκδοχές αναφορικά με τη σύσταση της ομάδας, που πραγματοποίησε της επίθεση. Κατά πρώτον, μια εκτίμηση αναφέρει πως ενεργοποιήθηκε μια μακράς πνοής και εν υπνώσει μονάδα της Αλ Καέντα, αν και εν προκειμένω είναι σχετικά απίθανο να μην έπεσε στην αντίληψη των επανειλημμένων βρετανικών εκκαθαρίσεων έστω και ένας αλλοδαπός ύποπτος μιας τέτοιας ομάδας. Η δεύτερη εκδοχή συνίσταται στο πως ύποπτοι τωόντι έπεσαν στην αντίληψη των υπηρεσιών πληροφοριών, αλλά δεν έτυχαν της δέουσας προσοχής (ότι και αν σημαίνει αυτό). Η τρίτη εκδοχή για τους βομβιστές τονίζει πως υφίσταται πιθανότητα πραγματοποίησης των επιθέσεων από αυτόνομους τοπικούς θιασώτες της Αλ Καέντα, οι οποίοι δεν θα παρουσίαζαν τις τυπικές ιδιότητες του περιπλανώμενου πράκτορα του Μπιν Λάντεν, τουτέστιν ταξίδια σε ‘ύποπτες’ χώρες και επαφές με εξίσου ύποπτα άτομα. Το πιο πιθανό και το πλέον λογικό, πάντως, είναι η υφή της ομάδος να είναι συνδυαστική, περιλαμβάνοντας άτομο ή άτομα καθοδηγητικά και με μεγάλη εμπειρία, σε συνδυασμό με τοπικούς εκτελεστές του σχεδίου. Επιπλέον, διαφαίνεται η έλλειψη διάθεσης αυτοθυσίας, από μέρους τουλάχιστον των καθοδηγητών και εφόσον δεν υπάρχει σημαντικός λόγος (προφανώς για τη διατήρηση έμπειρου ανθρώπινου δυναμικού), όπως πχ η αποφυγή της σύλληψης από τις δυνάμεις ασφαλείας, κατόπιν των επιθέσεων στη Μαδρίτη.
Μια περαιτέρω σημαντική παράμετρος,η οποία πρέπει να συνδυαστεί με το ως άνω γεγονός πως το Λονδίνο ανέκαθεν αποτελούσε δελεαστικότατο στόχο για τους εξτρεμιστές, είναι πως η συνεχής και έντονη επαγρύπνηση είναι δυνατό να επιφέρει κόπωση στα στελέχη και τους εν γένει μηχανισμούς των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας. Οι τελευταίες, προσπαθώντας να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για όσο το δυνατόν περισσότερους πιθανούς υπόπτους, υφίστανται κορεσμό και εξ αυτού επέρχεται αδιακρισία, με την ουσιαστική σημασία της λέξεως. Ουδείς δύναται να παραμένει στο διηνεκές σε επιφυλακή και αυτό φαίνεται πως το έχει συνειδητοποιήσει πολύ καλά η Αλ Καέντα, η οποία ύστερα από συνεχόμενες επιχειρήσεις εναντίον της, έχει μετεξελιχθεί σε πολύ πιο χαλαρό και χαμηλής τεχνολογίας μηχανισμό, γι΄ αυτούς ακριβώς τους λόγους. Επιπλέον δε, ο ρυθμός των επιχειρήσεων της Αλ Καέντα είναι τέτοιος, ώστε να απέχει η μια επιχείρηση ικανό χρονικό διάστημα από την άλλη, για να επέρχεται η κόπωση της επιφυλακής αφενός, αφετέρου δε να υπάρχει οικονομία δυνάμεων των εξτρεμιστών, χωρίς να προλαβαίνει ο γενικός πληθυσμός, μουσουλμανικός ή δυτικός, να ξεχνά τι εστί Αλ Καέντα. Γιατί μπορεί οι Αμερικανοί να έχουν ξεχάσει τον Μπιν Λάντεν, αλλά αυτός δεν έχει ξεχάσει τους Αμερικανούς (και προφανώς τους συμμάχους τους).
Περαιτέρω δε και παραμερίζοντας τους παράγοντες της πρόκλησης ανθρωπίνων απωλειών και δυστυχίας (λειτουργία απαραίτητη για τη διεκπεραίωση μιας σωστής και αντικειμενικής ανάλυσης), πρέπει να τονισθεί και το γεγονός ότι η ομάδα που διενήργησε τις επιθέσεις στο Λονδίνο, επέδειξε σημαντική τακτική ευελιξία και σχεδιασμό. Με το δεδομένο πως αντικειμενικός σκοπός ήταν η πρόκληση σοκ και δέους δια της πρόκλησης όσο το δυνατόν περισσοτέρων απωλειών αλλά και όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αισθήματος ανασφάλειας και πανικού στον γενικό πληθυσμό, οι τρεις πρώτοι μηχανισμοί εξερράγησαν επί τρένων του υπογείου, ο τέταρτος πυροδοτήθηκε σε λεωφορείο και σε ύστερη χρονική στιγμή. Οι σχεδιαστές γνώριζαν πως μετά τις πρώτες εκρήξεις, οι επιβάτες θα απέφευγαν τη χρήση του μετρό και θα κατέφευγαν στη χρήση άλλων μέσων μαζικής μεταφοράς, πρωτίστως δε στα λεωφορεία.
Το ιδανικότερο, πάντως, για τους εξτρεμιστές, θα ήταν να επέλθει πόλωση ανάμεσα στις εν δύση μουσουλμανικές κοινότητες και τους δυτικούς κατοίκους, καθώς έτσι θα μετατρεπόταν οι κοινωνίες αυτές σε άκρως πρόσφορο έδαφος, για την ανεύρεση εθελοντών, κατά το παράδειγμα των Κατεχομένων και φυσικά του Ιράκ, καθώς όπως έλεγε και ο Μάο, ‘ ο αντάρτης κινείται σαν το ψάρι μέσα στη θάλασσα, ανάμεσα σε φιλικούς πληθυσμούς.’ Αυτό που δεν είναι ιδανικό, για τις δυτικές κοινωνίες, είναι η μετατροπή τους σε Οργουελικούς παραδείσους κατασκοπείας και καταπάτησης των δικαιωμάτων και των απορρήτων των πολιτών, καθώς η τελευταία εξέλιξη θα εξυπηρετούσε μόνον τους πιο σκληροπυρηνικούς εκατέρωθεν – και φυσικά τους προμηθευτές υλικού ασφαλείας και καταστολής. Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια έχουν ήδη εμφανισθεί εδώ και καιρό εκείθεν του Ατλαντικού, όπου κάποιοι συζητούν σοβαρά να εντάξουν την GREENPEACE στη λίστα των τρομοκρατών.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr

[firelord]

Στα βάθη της Ασίας…

Ενώ η διεθνής πολιτική αρένα ετοιμάζεται να εισέλθει στην στάση των θερινών διακοπών, ορισμένες φορές υφίστανται ενδείξεις για την τροπή των πραγμάτων, από Σεπτέμβρη. Μια τέτοια ένδειξη, η οποία, όπως πλέον είναι πλήρως αναμενόμενο, δεν αναφέρθηκε από τα βασικά δυτικά μέσα ενημέρωσης, είναι η εξέλιξη της σφοδρής πλέον διαμάχης, στην Κεντρική Ασία, μεταξύ των ΗΠΑ και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης – ΟΣΣ (δηλ. Ρωσίας και Κίνας, κατά βάση).
Ήδη από την 5η Ιουλίου και στα πλαίσια της Συνεδρίασης Κορυφής του ΟΣΣ, στην πρωτεύουσα του Καζακστάν, Αστάνα, πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα επίσημα διαβήματα, για την θέση χρονικών ορίων, στην παρουσία ‘μη γηγενών’ στρατιωτικών δυνάμεων, δηλαδή των Αμερικανών. Τα παραπάνω ακολούθησε ένα πολύ πιο έντονο ανακοινωθέν, από το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών, στις 15 Ιουλίου, στο οποίο επαναλήφθηκε ο χαρακτηρισμός ‘μη γηγενείς δυνάμεις’ και επιπλέον σημειώθηκε πως ‘τέτοια στρατιωτική παρουσία πρέπει να αναδιπλωθεί’ (dolzhno byt svernuto). Σχεδόν όλες οι μεταφράσεις στα Αγγλικά δεν συνέλαβαν τη σημασία της φράσης.
Αν υπάρχει, όμως, ένα ιστορικό προηγούμενο, σε σχέση με το ως άνω ανακοινωθέν, αυτό βρίσκεται σε παρόμοια προερχόμενα από την Τεχεράνη, η οποία έχει πολλάκις κινηθεί κατά της αμερικανικής παρουσίας στην Κεντρική Ασία και στην Κασπία. Οι Ρώσοι, για πρώτη φορά χρησιμοποιούν τέτοιο ύφος και λεκτική διαμόρφωση.
Επιπλέον, η λέξη ‘αναδίπλωση’ μπορεί να φαίνεται ανώδυνη ή συνηθισμένη, στην καθομιλουμένη, πλην όμως στη γλώσσα της διπλωματίας είναι ιδιαιτέρως εμφατική. Ιδιαιτέρως δε, στα πλαίσια της Ρωσικής διπλωματικής ορολογίας, η ‘αναδίπλωση’ είναι ιδιαιτέρως φορτισμένη με νόημα και βαρύτητα. Επί παραδείγματι, στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε ελάχιστες φορές και σε περιπτώσεις, όπως αυτή του Στάλιν, ο οποίος διέταξε svernuto σε μια πολύ οικεία κομμουνιστική επιχείρηση στα Βαλκάνια.
Το ρωσικό ανακοινωθέν της 15ης Ιουλίου άφησε να εννοηθεί πως ο ΟΣΣ θα ήταν ευχαριστημένος με τη σταδιακή αναδίπλωση των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή, σε συνδυασμό με την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν. Το παραπάνω γεγονός ερμηνεύτηκε από ‘δεξαμενές εγκεφάλων’ της Δύσης ως ένδειξη ευελιξίας, το οποίο μπορεί όντως να συμβαίνει, σίγουρα, όμως, μόνο σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα και όχι με την τελική πρόθεση. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, πιθανή θέση σε ισχύ χρονοδιαγράμματος, εξ ορισμού θα συμπαρασύρει και τις αμερικανικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, οι οποίες, τουλάχιστον αναφορικά με τους αρχικούς σκοπούς τους, έχουν αμφισβητούμενη επιτυχία.
Η αμερικανική αντίδραση ήλθε δια στόματος του στρατηγού Ρϊτσαρντ Μάιερς, αρχηγού των Αμερικανών Επιτελών, ο οποίος δήλωσε πως ‘Δύο πολύ μεγάλες χώρες, [η Ρωσία και η Κίνα] προσπαθούν να εκβιάσουν μερικές μικρότερες’ στο να δεχθούν περιορισμούς στη χρήση των συμμαχικών δυνάμεων στην Κεντρική Ασία.
Οι εν λόγω μικρότερες χώρες, πάντως, δεν φαίνονται να διαφοροποιούνται ιδιαιτέρως από τις θέσεις του ΟΣΣ, καθώς ο νεοεκλεγείς Κυργίσιος πρόεδρος Κουρμανμπέκ Μπακίεφ ανακοίνωσε στις 17 Ιουλίου πως ‘ ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς – δηλαδή ο Πούτιν – ανέφερε το ζήτημα και εγώ συνεφώνησα.’ Σημειωτέον πως στο Κυργιστάν σημειώθηκε προσφάτως πολιτειακή ανατροπή, με την υποστήριξη των ΗΠΑ! Παρόμοια επίσημη αντίδραση σημειώθηκε στο Τατζικιστάν, ενώ στοΟυζμπεκιστάν, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης εκτοξέυουν μύδρους κατά των ΗΠΑ, για την αντίδρασή τους στις κατασταλτικές επιχειρήσεις αντιφρονούντων και τρομοκρατών στο Αντιτζάν, τον Μάιο, ενώ οι Ουζμπεκικές ένοπλες δυνάμεις αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε κοινές ασκήσεις με αμερικανούς επιτελείς, σε αμερικανικό έδαφος.
Η δε Κίνα, πλήν του κοινού ανακοινωθέντος της 5ης Ιουλίου, δεν ακούστηκε στο ελάχιστο και στη συνέχεια, προφανώς καθόσον είναι λίαν ευχαριστημένη με τις εξελίξεις, όπως και με το γεγονός πως η κίνηση αυτή του ΟΣΣ αποτελεί και την πρώτη λεκτική έστω άλλα διπλωματικώς βαρύνουσα πράξη του, η οποία και καταδεικνύει τον βασικό σκοπό του Οργανισμού, ο οποίος είναι η εστίαση κατά των Αμερικανών, στο κέντρο και την περιφέρεια της Ασίας.
Με απλά λόγια , λοιπόν, Ρωσία και Κίνα καταδεικνύουν στις ΗΠΑ πως αρκετά ‘παίξανε’ στις πίσω αυλές τους. Αφήστε που Κύριος οίδε πότε θα βρούνε τον Μπιν Λάντεν.


Γεώργιος Καραγιάννης
Δικηγόρος
Μάστερ Σπουδών Πολέμου, King’s College London
Πρώην Αμυντικός Αναλυτής Βρεταννικού Κοινοβουλιου
m3rl1n@otenet.gr