από doc » 09 Ιαν 2008, 16:28
Σάββατο 8 Δεκεμβρίου.
Μια μέρα που θέλω να θυμάμαι...
Θέλω να θυμάμαι τις τελευταίες μου κουβέντες με τον Αλέκο, το τελευταίο τραπέζι που φάγαμε μαζί, τα τελευταία ποτήρια που τσουγκρίσαμε, εκείνο το μεσημέρι...
Δεν ξέρω αν θέλω να θυμάμαι την επόμενη μέρα, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...
Συνήθως παίρνω άμεσα αποφάσεις, μου αρέσει να κυνηγάω και να προλαβαίνω την ενημέρωση, αγαπάω την ευθύνη, και πάντα παίρνω θέση...
Μετά το Trail Ride Ταϋγέτου όμως, ένιωσα τόσο στεναχωρημένος και ζορισμένος, και στη συνέχεια τόσο πνιγμένος και αδικημένος, που θέλησα να μιλήσω μόνο όταν θα έχω πραγματικά κάτι ουσιαστικό να πω, κάτι σίγουρο κι αληθινό, κάτι που θα έχει προκύψει από την κατασταλαγμένη σκέψη εν ηρεμία, κι όχι από την συναισθηματική ή οποιαδήποτε άλλη φόρτιση που θα με οδηγούσε σε λάθος κινήσεις.
Για αυτό και μόνο το λόγο, παρακαλώ συγχωρέστε την καθυστερημένη εμπεριστατωμένη τοποθέτηση εκ μέρους του Off Road Team για τα γεγονότα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
(Κι επειδή ΠΑΝΤΑ μιλάω με αποδείξεις και πειστήρια, με* αναφέρονται τα έγγραφα ή άλλα στοιχεία στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου).
Κυριακή πρωί, και στις 10:20* λαμβάνω τηλέφωνο από τον αγωνιζόμενο Γιάννη Καλογήρου που με ειδοποιεί για τραυματισμό του Αλέξανδρου Καλαποθάκη στην τουλίπα τάδε. Ρωτώ περίπου τι έγινε, τι έχει πάθει, ποιός είναι μαζί του. Πληροφορούμε ότι έχει χτυπήσει άσχημα στο σαγόνι, ότι γενικώς έχει χτυπήσει στο κεφάλι και δεν αισθάνεται καλά και ότι μαζί του βρίσκεται ο αγωνιζόμενος Γιώργος Κορολής που προηγούταν ελάχιστα από τον τραυματία, ο αγωνιζόμενος Φώτης Δημητακόπουλος που είναι και ιατρός, και ο ομιλών μαζί μου που μετακινήθηκε για να τηλεφωνήσει, καθώς στο σημείο του ατυχήματος δεν έπιανε κανένα δίκτυο κινητής τηλεφωνίας. Είχα την διαβεβαίωση, ότι τουλάχιστον αυτοί, θα παρέμεναν κοντά του.
Αμέσως* ειδοποιώ την γραμματεία του Αγώνα, τον Γραμματέα της ΛΕΜΟΚΑ Χάρη Χαραλαμπόπουλο, ώστε να συντονίσει και να ενεργοποιήσει το μηχανισμό της ιατρικής κάλυψης του αγώνα. Στην συνέχεια* ειδοποιώ τον Πρόεδρο της ΛΕΜΟΚΑ Δημήτρη Φίλντιση, που ήταν επικεφαλής των οχημάτων υποστήριξης του αγώνα και συντόνιζε τις θέσεις τους, ώστε να φροντίσει για την όσο το δυνατόν ταχύτερη έλευση του ασθενοφόρου και μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο Καλαμάτας.
Λίγα λεπτά αργότερα μαθαίνω ότι έχουν ειδοποιηθεί γιατρός και ασθενοφόρο, και βρίσκονται καθ' οδόν για τον τόπο του ατυχήματος.
Έχοντας την διαβεβαίωση ότι δρομολογείται άμεσα η επιχείρηση, ξεκινώ να δίνω εκκίνηση στα αυτοκίνητα.
Η παρουσία του αγωνιζόμενου γιατρού Φώτη Δημητρακόπουλου, ομολογώ ότι μου έδωσε μια σιγουριά, ότι ο Αλέκος βρισκόταν τουλάχιστον στα καταλληλότερα χέρια που θα μπορούσε, στην συγκεκριμένη φάση. Για αυτό το λόγο, θεώρησα ανώφελο να πάω κι εγώ στον τόπο του ατυχήματος.
Το κράνος του Αλέκου δεν αφαιρέθηκε, καθώς οι φόβοι όλων μας ήταν για κρανιοεγκεφαλική -βασικά- κάκωση.
Στην αρχή -όπως πληροφορήθηκα- ο Αλέκος έχασε τις αισθήσεις του, για να τις βρει στη συνέχεια, με αρκετές διαλείψεις, και μάλιστα να επιμένει προς στιγμήν να συνεχίσει τον αγώνα του... Οι συναθλητές του τον κρατούσαν στην κατάλληλη για τον τραυματισμό του θέση, φροντίζοντας εκτός από το να τον κρατούν σε ηρεμία, να επιβραδύνουν τα αυτοκίνητα που έρχονταν, σε ένα μέρος που ομολογουμένως είχε πλήρη θέαση από μακριά.
Κατά την εκκίνηση των αυτοκινήτων, τα περισσότερα πληρώματα ειδοποιούνται για ατύχημα στην συγκεκριμένη τουλίπα, τουλάχιστον όσο μπορούσα εν μέσω τηλεφωνικών επικοινωνιών.
Στις 11:10 ακριβώς, λαμβάνω κλήση από τοπικό τηλέφωνο, (από τον Γιάννη Καλογήρου που έσπευσε να βρει τηλέφωνο από κοντινό σπίτι) που ανήσυχος με πληροφορεί ότι ο Αλέκος δεν είναι καλά, χειροτερεύει, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και ασθενοφόρο δεν έχει πάει ακόμη!
Παράλληλα τηλέφωνο από πλήρωμα αυτοκινήτου με πληροφορεί για το ατύχημα, κάτι που βέβαια ήξερα...
Τα πόδια μου κόβονται, και η επικοινωνία πλέον με τον Δημήτρη Φίλντιση χάνεται μέσω κινητών, ενώ από τις ασύρματες επικοινωνίες της οργάνωσης πληροφορούμαι ότι το ασθενοφόρο βρίσκεται καθ' οδόν από το Τουριστικό Περίπτερο Ταϋγέτου (το αποδεδειγμένα συντομότερο σημείο πρόσβασης προς τον τόπο του ατυχήματος*).
Παρά τις προσπάθειες επικοινωνίας, και κατανοώντας ότι η συγκεκριμένη περιοχή δεν καλύπτεται από κινητή τηλεφωνία, αδυνατώ να πληροφορηθώ τον λόγο της -όποιας μέχρι στιγμής- καθυστέρησης του ασθενοφόρου.
Η εκκίνηση των αυτοκινήτων έχει ολοκληρωθεί, και από την γραμματεία του αγώνα πληροφορούμαι -μέσω των ασυρμάτων- ότι στον τόπο του ατυχήματος έχει φτάσει ο γιατρός του αγώνα και σε λίγο το ασθενοφόρο, αλλά παράλληλα και την κατάληξη του Αλέκου...
Με τον συναισθηματικό μου κόσμο να καταρρέει, σκέφτομαι -απλά- ότι είμαι από τους ελάχιστους που οφείλω να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Το μυαλό γυρίζει σε αστραπιαίους ρυθμούς, πρέπει να σκεφτεί άμεσα κάποια πράγματα, όσο κι αν το συναίσθημα του χαμού πρώτα από όλα ενός φίλου, μετά ενός αγωνιζόμενου, και στο τέλος ενός συμμετέχοντα σε «δική μου» διοργάνωση μου καταλύει το νευρικό σύστημα.
Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν, ΠΡΕΠΕΙ να είναι άμεσες, άσχετα αν είναι σωστές οι λάθος. Κι εκεί -ευτυχώς ή δυστυχώς- βρίσκεται η ικανότητα, η ευθύνη και το κόστος ενός διοργανωτή, ενός αλυτάρχη, ενός υπευθύνου που δηλώνει «παρών».
1ον Ο Δημήτρης Φίλντισης και εγώ, άμεσα αποφασίζουμε και ανακοινώνουμε την διακοπή του αγώνα και αναφέρουμε να πληροφορηθούν ΟΛΑ τα ΣΕΔ για την απόφαση, την οποία να κοινοποιούν στους οδηγούς και στα πληρώματα.
2ον Ο Χάρης Χαραλαμπόπουλος αναλαμβάνει και συντονίζει την βαριά ευθύνη -που ούτως ή άλλως υπήρχε, αλλά κάτω από το συγκεκριμένο βάρος γίνεται ακόμη βαρύτερη- να κατεβάσει τους αγωνιζόμενους από το βουνό, σε καιρικές συνθήκες δύσκολες, με τα ΣΕΔ και τις σκούπες να συνεχίζουν το έργο τους ως έχει.
3ον Μαζί με την Λίτσα από την ΛΕΜΟΚΑ αναχωρώ για το νοσοκομείο... Δεν ξέρω, αλλά ως ένα μεταφυσικό «παρακάλι», πίστευα ότι η «γνωμάτευση» των γιατρών δεν ήταν τελεσίδικη...
Καταφτάνω την ώρα που κατέφθανε και το ασθενοφόρο, όπου αποβιβαζόταν με φορείο ο Αλέκος -με στοματοφαρυγγικό σωλήνα*- προς το τμήμα των επειγόντων. Μπαίνω μέσα στα επείγοντα, με την ιδιότητα του «γιατρού», για να παρακολουθήσω όλη την διαδικασία του ισοηλεκτρικού καρδιογραφήματος, και της πιστοποίησης του θανάτου που παρακαλούσα να ήταν ψέμα...
Η διαδικασία της ενημέρωσης της Μερόπης, του πιστοποιητικού θανάτου, της ιατροδικαστικής εξέτασης, της μεταφοράς στην Αθήνα, του γραφείου τελετών, της συλλογής προσωπικών αντικειμένων, την -όσο το δυνατόν γρηγορότερης για λόγους ελαχιστοποίησης της ψυχοφθοράς- κηδείας εν μέσω των συνομιλιών με τον Χάρη και τον Φίλντιση για τον συντονισμό του «αγώνα», των συνεντεύξεων στα τηλεοπτικά κανάλια που κατέφτασαν, στων διατυπώσεων και των καταθέσεων στην αστυνομία και στην τροχαία, ήταν μια διαδικασία που αν δεν είχα κοντά μου τον Άκη Κατσίβελα, την Λίτσα και την Ιωάννα, δεν θα ήξερα αν θα την είχα αντέξει. Όφειλα όμως...
Η επιστροφή μου στον χώρο της εκκίνησης, αφού όλα τα παραπάνω δρομολογήθηκαν, ήταν ένα δυσβάσταχτο βασανιστήριο...
Η αγκαλιά με τον Φίλντιση ήταν ένα κουράγιο από τον ένα στον άλλο.
Είχα απέναντί μου μια ομάδα αγωνιζομένων, φίλων περισσότερο αφού η χρόνια συναναστροφή μας μας είχε ενώσει..., που με έβλεπαν ως τον υπεύθυνο που δεν μπόρεσε να τους προστατέψει! Δεν μπόρεσα να αποτρέψω το μοιραίο... όποιο κι αν ήταν αυτό, όπως κι αν είχε προκύψει...
...Το μοιραίο... Που γίνεται για πρώτη φορά σε αγώνες μοτοσυκλέτας! Που όλοι οι βαθύτερα εντρυφούμενοι με τους αγώνες φοβούμαστε... Το μοιραίο που χτυπά πάντα εκεί που πονάει, εκεί που δεν το περιμένεις, που υπερνικά το νόμο του Μέρφυ, που όταν γίνεται πάντα θα φταις για αυτό, πάντα θα βρίσκεσαι στο στόχαστρο, φταις δε φταις...
Το μοιραίο που όλοι οι διοργανωτές φοβόμαστε όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά που στην συγκεκριμένη περίπτωση πλήγωσε πιο πολύ την καρδιά μου αφού ο Axel δεν ήταν ένας απλός αγωνιζόμενος, αλλά ένας προσωπικός - οικογενειακός φίλος, ένας ευχάριστος σύντροφος, ένας συνεργάτης στα Trail Ride, ένας υποστηρικτής της ιδέας τους...
Το μοιραίο που δεν μπορεί κανείς να κατατάξει κάπου, αφού είναι το πρώτο επίσημο συμβάν σε τέτοιους αγώνες...
Αυτά που έμαθα μετά...
Ο οδηγός του ασθενοφόρου (όνομα πληρώματος στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου)* αρνήθηκε πολλάκις να πάει στον τόπο του ατυχήματος, επικαλούμενος την αντίθετη κίνηση με την ροή του αγώνα, την κατάσταση του οχήματος, την χρονική διάρκεια προς τον τόπο του ατυχήματος...
Αρνήθηκε ξέροντας ότι οι οδηγοί των οχημάτων και ειδικά των αυτοκινήτων ήταν ειδοποιημένοι...
Αρνήθηκε ξέροντας ότι αυτού του είδους οι αγώνες ΔΕΝ έχουν κλειστές ειδικές αλλά ανοιχτές σε κάθε είδους όχημα!
Αρνήθηκε παρά τις εκκλήσεις αγωνιζομένων με μοτοσυκλέτα αλλά και αυτοκίνητο που του επισήμαναν την κυριότητα της κατάστασης!
Αρνήθηκε παρά τις εκκλήσεις υπεύθυνου της οργάνωσης που κατέφτασε γρήγορα και του επισήμανε επίσης την κυριότητα της κατάστασης!
Και «πείστηκε» τελικά με «δημοκρατικές διαδικασίες» μετά την έλευση του Δημήτρη Φίλντιση που τον οδήγησε στον τόπο του ατυχήματος, που κάλλιστα θα μπορούσε να «βρει» μόνος του με τις οδηγίες που είχε λάβει!
Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για αργότερα...
Και εδώ τελειώνουν τα γεγονότα.
Και αρχίζουν οι σκέψεις... και οι μέλλουσες ενέργειες - πλην αυτών που αφορούν τον Αλέκο...
Τα δελτία τύπου... οι απονομές... το μέλλον των αγώνων... οι αποφάσεις... οι ευθύνες... η αστυνομία, και το χειρότερο: Η παραφιλολογία, οι μαϊντανοί, οι κριτικοί...
Πολλά ειπώθηκαν, πολλά ακούστηκαν: Λυγμοί, κλάματα, εικασίες, ερωτηματικά, σκέψεις, υποθέσεις, κρίσεις, επικρίσεις, κατακρίσεις... Από γνωστούς και φίλους, από αρμόδιους και αναρμόδιους, από οργανωτές και ανοργάνωτους, από υπεύθυνους κι ανεύθυνους, από λακωνικούς λυπημένους, μέχρι λαλίστατους τσαντισμένους μαϊντανούς των διαδικτυακών συζητήσεων (forum) των ιστοσελίδων. Από το πουθενά εμφανίστηκε μια τάση προαγωγής ασχέτων σε ειδικούς δικαστές, που ξαφνικά θυμήθηκαν όλα τα κακώς κείμενα των αγώνων του είδους. Και θεωρώντας εαυτούς αδικημένους (ή μη; ), έψαξαν για εξιλαστήρια θύματα, με ψευδή και συκοφαντικά μάλιστα κριτήρια - πειστήρια, ζητώντας την κεφαλή τους επί πίνακι.
Κι όλα αυτά με σημαία την «ασφάλεια» των αγώνων, που είτε συμμετέχουν, είτε απλώς κρίνουν επειδή ψάχνουν να σκοτώσουν την ώρα τους στο internet.
Υπήρξαν και σαφώς ουσιώδεις κριτικές, με κατανόηση, προτάσεις, ιδέες, οργή, άποψη... Αλλά οι παντογνώστες κέρδισαν τις εντυπώσεις! Πατώντας στην κυριολεξία σε πτώματα και χορεύοντας σε τάφους, έστρεψαν 180 μοίρες την πορεία τους, τις «απόψεις» και τις «ιδέες» τους! Από φίλοι έγιναν κέρβεροι - λαοπλάνοι, ζητώντας στην «πυρά» κάποιους, που τους «αδίκησαν»... Έτρεξαν και οι αυλικοί από πίσω τους...
Και δεν λέω! Καλά κάνανε! Από την -όποια- πλευρά τους, καλά κάνανε!
Αλλά δυστυχώς, σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο, και με λάθος τρόπο! Όσο κι αν οι άνθρωποι της παθούσης οικογένειας τους ζήτησαν να μετριάσουν το ύφος τους, αυτοί επέμειναν, κατηγορώντας τους για οικονομικά συμφέροντα και για «συγκάλυψη των ενόχων»! Αυτοί λοιπόν είναι που θέλουν το καλό των αγώνων, την «ασφάλεια» των αγώνων και των αγωνιζομένων; Σε ένα σπορ που ξέρουμε την επικινδυνότητα, τα ρίσκα και την προσωπική ευθύνη που συνεπάγεται σε όσους συμμετέχουν, και οι ίδιοι το ξέρουν, και υπογράφουν για αυτό...
Η καραμέλα...
Άργησε το ασθενοφόρο... Ναι! Άργησε! Σε σχέση με τι; Ποια είναι η χρονική διάρκεια που ορίζει το αργά με το έγκαιρο; 1 λεπτό; 5; 15; 30; Μία ώρα; 2;
Και πως θα το κρίνουμε; Ειλικρινά δεν ξέρω!!! Ειλικρινά το λεω! Άπαξ και δεν υπάρχει ελικόπτερο με στίγμα GPSr30; που μπορεί να επέμβει εντός 20λέπτου, ειλικρινά δεν ξέρω πόσο γρήγορα μπορεί να φτάσει ένα ασθενοφόρο σε τέτοιου είδους αγώνες!
Αυτά που ξέρω είναι τα εξής:
- Ότι το ατύχημα έγινε 15 χιλιόμετρα από την αφετηρία, 29 από το νοσοκομείο, 10 από το κοντινότερο ασθενοφόρο
- Ότι το μέρος ΔΕΝ σε πονήρευε για ατύχημα - ο κόσμος να χαλάσει!
- Ότι το μέρος, παρόλη την φαινομενική του εγγύτητα προς της αφετηρία, ήταν τελικά πολύ μακριά από οπουδήποτε, αφού ήταν ένα ασφαλτοστρωμένο τμήμα δρόμου, σε εγκαταλελειμμένο οικισμό με δύσκολο, αργό και στενό χωματόδρομο μπροστά και πίσω, ως μοναδικά σημεία εναλλακτικής πρόσβασης.
- Ότι στο Αττικό του 2006, όταν χτύπησε στο χέρι ο Λέανδρος Κατσαρός, και αφού πονούσε στην μεταφορά του με μοτοσυκλέτα, το ασθενοφόρο έφτασε στο τόπο του ατυχήματος σε πολύ περισσότερο από 1 ώρα, μετά από καθοδήγησή του από άνθρωπο της οργάνωσης.
- Ότι σε αντίστοιχα ατυχήματα που δεν έλαβαν ιδιαίτερη αξιολόγησης, όπως στην Ρούμελη του 2006 αλλά και του 2007, ο μέσος χρόνος επιχείρησης ήταν ελάχιστα κάτω από την ώρα.
- Ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα επίσημα εξοπλισμένο ασθενοφόρο όχημα 4Χ4 με νόμιμη άδεια, παρά μόνο καλοπροαίρετες ενέργειες φορέων.
- Ότι στο Παγκόσμιο SM στα Μέγαρα, ο τραυματίας βρισκόταν στο ασθενοφόρο (που ήταν «δίπλα» του) σε 25 λεπτά! Και ότι ο οδηγός τους ήξερε - δεν ήξερε να το οδηγάει, ψάχνοντας την όπισθεν!
Αναρωτιέμαι πόσος θα ήταν ο χρόνος αντίδρασης αν το ατύχημα γινόταν...
- στους γκρεμούς των Αγράφων, στον αγώνα του Καρπενησίου 2006
- στα «καραφλά» των Καλαβρύτων ή στα χαμηλά της Μακελαριάς στην Πάτρα του 2005 - 2006 - 2007, Αίγιο 2006.
- στην «Μογγολία» της Ρούμελης 2007.
- στα πετρωτά του Γραμματικού ή στις λάσπες της Θήβας στο Αττικό...
Αναρωτιέμαι πιο ασθενοφόρο θα ανέβαινε εκεί, σε πόσο χρόνο, άσχετα με τον εξοπλισμό και το ιατρικό του προσωπικό.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο! Πανταχού παρών είναι δύσκολο να είσαι, απλώς προσπαθείς να καλύψεις τα πάντα με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο.
Όσο εξοπλισμένος κι αν είσαι... το αναπόφευκτο είναι δύσκολο να το αποτρέψεις!
Ο Αλέκος δεν σωζόταν, ακόμη κι αν χτύπαγε δίπλα στο κρεβάτι του χειρουργείου... Αυτό μας είπαν από την ιατροδικαστική έρευνα... Δυστυχώς ήταν καταδικασμένος... Αλλά «δεν δικαιούταν ενός νοσοκομείου;» ρώτησε κάποιος! Σαφώς! Κι εκεί αρχίζουν οι σκέψεις και οι ευθύνες, του κατά πόσο καλύτερα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί ένα ανάλογο γεγονός.
Ναι λοιπόν!
- Η οργάνωση ευθύνεται και χρεώνεται την όποια καθυστέρηση του ασθενοφόρου, αφού θα μπορούσε να ήταν εκεί νωρίτερα, πολύ νωρίτερα! Δεν έχει καμία σημασία αν ο υπάλληλος του ΕΚΑΒ έκανε παράβαση καθήκοντος αρνούμενος να προχωρήσει προς τον τόπο ατυχήματος...
- Φταιω προσωπικά αφού παραμονές του αγώνα δεν επικοινώνησα και δεν ήρθα σε επαφή με τους γιατρούς, τούς οδηγούς των ασθενοφόρων και με τους λοιπούς εμπλεκόμένους με την ασφάλεια για την διευθέτηση των λεπτομερειών...;
- Φταιω που βασιζόμενος σε μια άριστη οργάνωση του 2005 και 2006 από την ΛΕΜΟΚΑ δεν έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στον συγκεκριμένο τομέα, βασιζόμενος στον πρότερο «έντιμο βίο»;
- Φταιω που δεν «κατέβασα» το 4Χ4 ασθενοφόρο της ΕΛΠΑ στον συγκεκριμένο αγώνα, βασιζόμενος στην ολοκληρωμένη κάλυψη της λέσχης;
- Φταιω για την λανθασμένη αξιολόγηση της κατάσταση του Αλέκου, που αντί να φορτωθεί άμεσα σε ένα 4Χ4 περιμέναμε την έλευση του ασθενοφόρου φοβούμενοι κάκωση στον αυχένα;
- Φταιω που δεν διευκρίνισα στο Δελτίο Τύπου την επόμενη μέρα ότι ο γιατρός που έσπευσε δίπλα στον Αλέκο ήταν αγωνιζόμενος και όχι γιατρός της οργάνωσης;
- Φταιω που δεν έλεγξα τις επικοινωνίες, αφού 3 χρόνια λειτουργούσαν άψογα;
Πιθανόν! Δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι σε επόμενη αντίστοιχη περίπτωση θα είμαι πολύ πιο αναλυτικός και απόλυτος!
Φταιω, φταιω, φταιω... Όπως φταιει ο κάθε διοργανωτής, κάθε promoter, κάθε υπεύθυνος... Θα μπορούσα κάλλιστα να απορρίψω τις ευθύνες μου, να τις μεταθέσω αλλού, να αρχίσω τις δικαιολογίες... Αλλά δεν... Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα! Μαζί στη δόξα μαζί και στο θάνατο...
Μάλλον κανείς δεν ξέρει τα καθήκοντα του promoter, ίσως αυτό να είναι και καλύτερο, γιατί πρέπει ΕΝΑΣ να είναι υπόλογος για τα πάντα...
Τα χρέη του promoter* στην διάθεσή σας.
Συνήθως, σε έναν αγώνα, ο διοργανωτής - λέσχη ενδιαφέρεται για τον αγώνα του, και για όσο το δυνατόν καλύτερη διοργάνωσή του.
Ο Promoter φροντίζει -εκτός των άλλων- για την καλή λειτουργία του θεσμού... Ξεφεύγει από τα όρια του αγώνα, και βλέπει το θεσμό γενικότερα.
Αν όμως η Λέσχη - διοργανωτής βλέπει, συναντά και συναναστρέφεται τους συμμετέχοντες «μία», ο promoter τους βλέπει «δέκα».
Αλλά ας μην κάνουμε και την τρίχα τριχιά!
Η ΛΕΜΟΚΑ είναι μια λέσχη με ιστορία, με άριστες διοργανώσεις χρόνων, με έμψυχο δυναμικό και ικανά μέλη που θα ζήλευε οποιαδήποτε λέσχη στην Ελλάδα!
Η ΛΕΜΟΚΑ έχει διοργανώσει από τους καλύτερους αγώνες Trail Ride και Rally Raid στο χώρο, θέτοντας τον διοργανωτικό πήχη πολύ υψηλά για τα δεδομένα όχι μόνο των Ελληνικών αλλά και των διεθνών προδιαγραφών.
Η ΛΕΜΟΚΑ έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί γρήγορα, θετικά και ικανά σε κάθε διοργάνωσή της, καλύπτοντάς την άψογα σε κάθε τομέα της.
Η ΛΕΜΟΚΑ -αν μη τι άλλο- έχει αποδείξει ότι δεν αναλαμβάνει «ελαφρά τη καρδία» μεγάλες διοργανώσεις, όπως αυτή του Trail Ride, οργανώνοντας τα μέγιστα μέτρα στον τομέα ασφάλειας (με ομάδες διάσωσης, ασθενοφόρα και οχήματα 4Χ4), διασκέδασης (με μεγαλειώδη απονομή, εκκίνηση και τερματισμό), δημοσιοποίησης και κοινωνικής προσφοράς.
Η ΛΕΜΟΚΑ, -αποδεδειγμένα- δεν θα έθετε και δεν θέτει ΠΟΤΕ τον τομέα ασφάλειας των συμμετεχόντων χαμηλότερα από οποιοδήποτε άλλο θέμα στον αγώνα της!
Η ΛΕΜΟΚΑ επενδύει στον αγώνα της ποικιλοτρόπως, και φροντίζει πάντα να αφήνει τους συμμετέχοντες απόλυτα ικανοποιημένους σε κάθε τομέα. Δεν θα έμπαινε και δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να κάνει «έκπτωση» σε κάποια πράγματα!
Σαφώς και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ασθενοφόρο θα μπορούσε να είναι νωρίτερα στο τόπο του ατυχήματος, -αν και δεν θα είχε σημασία- και σαφώς το θέμα της καθυστέρησης το χρεώνεται ο διοργανωτής, άσχετα με τις επαγγελματικές συνειδήσεις του κάθε εργαζόμενου στο ΕΚΑΒ...
Θεωρώντας ότι πρέπει να συνεχίσουμε την ιστορία των Trail Ride, αλλά και να κάνουμε τους απανταχού συμμετέχοντες να αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι, ζητάμε την θετική συμβολή των πιο έμπειρων αλλά και την πιο ανεξάρτητη και αυθόρμητη άποψη των «νεώτερων» πάνω στα ζητήματα ασφάλειας και όχι μόνο.
Κανείς μας δεν θέλει να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές, κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί σε ανάλογη θέση. Κανείς πλέον δεν θα αισθάνεται άτρωτος ή ασφαλής, και αυτό είναι κάτι που δύσκολα θα αλλάξει... Οι πληγές μπορεί να κλείνουν, αλλά τα σημάδια μένουν...
Θέλω όμως να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια, με την συνείδησή μου ήσυχη, ότι έκανα και κάνω πάντα όσα περισσότερα μπορώ, ότι περνάει από το χέρι μου, για να διασφαλίσω όλους εσάς από οτιδήποτε στραβό παραφυλάει... Το στραβό που ποτέ δεν το ξέρουμε, καθώς -επιμένω- δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος μπούσουλας σε κάτι που χτίζεται και θεμελιώνεται εξ αρχής και χωρίς προηγούμενο.
Θέλω να επαναφέρω την αίσθηση της σιγουριάς σε κάθε αγωνιζόμενο, και την ικανοποίηση της συμμετοχής στα χείλη του. Με όποιο κόστος, με όποιο τίμημα!
Τα λύπη μου και τα σέβη μου προς την οικογένεια του Αλέκου είναι δεδομένα, και δεν αφορούν τα παρόντα.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα από όλα στο Φώτη Δημητρακόπουλο, που πρώτα από όλα ως γιατρός και ως άνθρωπος δεν σκέφτηκε τίποτε άλλο από την φροντίδα του τραυματία. Ένα ευχαριστώ επίσης στον Γιάννη Καλογήρου και στον Γιώργο Κορολή που είχαν την τιμή και την ευκαιρία να ζήσουν τις τελευταίες του στιγμές παρέα...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΛΕΜΟΚΑ που έκανε και κάνει ότι μπορεί.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους στάθηκαν και συμπαραστάθηκαν, όχι μόνο σε μένα αλλά στους έχοντες περισσότερη ανάγκη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις αρχές που βοήθησαν με τον κάθε τρόπο τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με τις ιδέες, τις απόψεις και τις πράξεις τους αναλύουν το παρελθόν και βλέπουν το μέλλον.
Για το Off Road Team
Δημήτρης Αθανασουλόπουλος
Τελευταία επεξεργασία από
doc και 09 Ιαν 2008, 22:31, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά