Αττικό Rally Raid 2007 - Εντυπώσεις

[Caesar]

Αν και αργά ας γράψω και εγώ τις εντυπώσεις μου

Ο Νίκος (Ikaros) με το Νουμερο 27 με το ΚΤΜ 950
και εγώ με το Νουμέρο 28 το 1200 GS

Αμέσως μετά εκκίνηση πήραν
ο Κώστας (Doc) με το Νουμερο 29 το αλλο 1200
και ο Θύμιος με το 30 με το Africa
και πίσω τους μετά από 30 δεύτερα
ο Χρήστος (KammenosAfrikanos)

Mετά την έξοδο από την Εθνική και με το που πατήσαμε στο χώμα ο Θύμιος μπήκε μπροστά και κινηθήκαμε με τον ρυθμο του (ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός), και πριν φτάσουμε στον αγωγό μας πέρασε η πρώτη γουρούνα.

Φτάνοντας στον αγωγό ο Θύμιος ξαναπερνάει την γουρούνα και ανεβαίνει με την μια. Εγώ όχι μόνο δεν πρόλαβα να περάσω αλλά έκανα και το λάθος να ξεκινήσω πίσω της. Η γουρούνα κόλλησε σε ένα νεροφάγωμα και εγώ λίγο πίσω της αναγκαστικά. Αντε ξεκόλλησε το τέρας για να συνεχίσεις. Τελικά με κόπο καταφέρνω να βγω πάνω και βλέπω τον Θύμιο να μας περιμένει. Κοιτάμε κάτω και βλέπουμε τον Κώστα να το έχει χάσει περίπου στα μισά. Κατεβαίνουμε προς τα κάτω. Μπαίνει η μηχανή ξανά στο δρόμο την παίρνει ο Θύμιος και την ανεβάζει μέχρι πάνω.

Κάτω όμως υπήρχε πρόβλημα. Οι δίσκοι του Kammenou είχαν ανάψει με αποτέλεσμα να καθυστερούμε επικίνδυνα και να κοντεύουν να μας φτάσουν τα αυτοκίνητα...Τελικά η απόφαση πάρθηκε και συνεχίσαμε μόνο οι 4 από τους 5...Ο Χρήστος θα μας προλάβαινε αργοτέρα.

500 μέτρα αργότερα και ενώ συνεχίζαμε πλάι στον αγωγό...ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ...

Περνάει πρώτος ο Θύμιος και βγαίνει δίπλα στον πύλωνα. Κίνηση τώρα δεν έχει άπό άλλες μηχανές. Κατεβαίνω οι άλλοι περιμένουν. φτάνω στο τελείωμα μια δυνατή γκαζιά και το τέρας αρχίζει να οργώνει και να ανεβαίνε...και τελικά έφτασα στο τελείωμα μετά απο πολλές αλλαγές κατευθυνσης και σωσίματα στο παρά τρίχα...Είμαστε όμως πολύ πίσω από το χρονοδιάγραμμα...

Ο Νίκος αποφασίζει να κατεβεί...στο τελείωμα της κατηφόρας το χάνει για λίγο και πέφτει σταματημένος...Το σηκώνει και ξαναπέφτει γιατί δεν έχει πάτημα πουθενά...Ο Χρήστος μας φτάνει τελικά...αλλά μαζί μας φτάνουν και τα αυτοκίνητα... Εγώ εντωμεταξύ από το πρώτο πέσιμο του Νίκου κατεβαίνω με τα πόδια...Στον Θύμιο του είπα να φύγει πως δεν χρειάζεται να χάνει χρόνο μαζί μας και αν θέλει μπορεί να συνεχείσει μόνος του. Το πρώτο αυτοκίνητο κατεβαίνει με φόρα ο Νίκος είναι πεσμένος κάτω στην μέση του δρόμου.Φτάνει η ρόδα του στην πεσμένη μπροστινή ρόδα του Νίκου και το σκέφτεται αν την πατήσει ή όχι...τελικά περνάει από το πλάι και μαζί του και το δεύτερο αυτοκίνητο. Ενώ περνάει δίπλα που κατεβαίνω με τα πόδια μου είπε και κάτι Γαλλικά που δεν κατάφερα να τα ακούσω ακριβώς μέσα από το κλειστό παράθυρό του. Ελπίζω ότι το πλήρωμα του αυτοκινήτου δεν έχασε πολύ χρόνο μαζί μας και τερμάτισε σε καλή θέση...Ο Νίκος ξανασηκώνεται και με εμένα από πίσω του (και με 2-3 ακόμη χύμες φτάνει ΗΡΩΙΚΑ στην κορυφή (ΝΙΚΟ ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΟΥ, θα τα είχα παρατήσει και θα περίμενα την ΕΜΑΚ να με βγάλει από εκεί).

Ο Κώστας αποφασίζει ότι δεν μπορεί να το βγάλει αυτό το κομμάτι, και με παράκαμψη φτάνει σε εμάς...Ο Χρήστος αποφασίζει ότι δεν θα συνεχίσει αφού οι δίσκοι του ακόμη μυρίζουν.
Βάζουμε μπροστά τις μοτοσυκλέτες για να ξεκινήσουμε αφήνουμε τα υπολοιπα αυτοκίνητα να μας περάσουν και τότε καταλαβαίνω ότι κάτι λείπει. Είχα χάσει το πεντάλ του πισινού φρένου (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΣΩ ΠΟΥΘΕΝΑ, μάλλον με την μπότα μου το έσπασα σε ένα σώσιμο). Λέω στα παιδιά να συνεχίσουν, τηλεφωνώ στον Μαρκάτο να τον ενημερώσω πως εγκαταλείπω (α ρε BMW με τις πατέντες σου) και έτσι αρκετά νωρίς παίρνω τον ντροπιασμένο δρόμο της επιστροφής...

Δεν πειράζει όμως...ένας αγώνας ήταν

ΣΤΙΣ 22/4 έρχεται το Rallye Raid στην Πάτρα και ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!!!!

Γιατί;

Γιατί όλα ήταν καταπληκτικά

Η διαδρομή

Οι διοργανωτές

Οι συναθλητές (ένα μεμονωμένο περιστατικό δεν θα μου χαλάσει την συνολική εικόνα όλων εκείνων που όταν μας έβλεπαν σταματημένους σταμάταγαν και ρώταγαν αν όλα ήταν εντάξει...)

Ελπίζω ο Θύμιος να είναι καλά και του εύχομα ολόψυχα περαστικά γιατί από το λίγο που τον γνώρισα είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΑΙΔΙ

(άραγε αν του ζητούσα να μείνει μαζί μας, μπορεί να με έβριζε για την καθυστέρηση αλλά ίσως να μην έπεφτε...αυτό το ερωτηματικό με βασανίζει από χτες που έμαθα για τον τραυματισμό του)

[leipsippos]

Ξεκινησα και γω περιχαρης ο αδαης να λαβω μερος στο περιφημο Αττικο. 10 μηνες μετα την εγκαταλειψη στο RR Πηλιου ηλπιζα (φευ!) σε εναν εξιλεωτικο τερματματισμο.
Η διαδρομη εβγαινε πολυ ευκολα απο θεμα πλοηγησης. Το οργανακι μου αποδειχθηκε σωτηριο αφου εδειχνε με εκνευριστικη ακριβεια τα χιλιομετρα στις τουλιπες και ειχα καταφερει να χασω μονο 15' στην πρωτη ωρα διαδρομης. Τα λαστιχα βεβια ειχαν τις αντιρησσεις τους καθε φορα που ερχοντουσαν σε επαφη με την λασπη, ΜΤ21 γαρ, αλλα δεν με πτοησε το γεγονος. Μεχρι που εφτασα στο πετρινο δρομακι... εκει αρχισε το ξυλο. Το πισω λαστιχο αρνιοταν πεισματικα να βρει πσοσφυση στις γλυστερες πετρες και εγω αρνιομουν πεισματικα να εγκαταλειψω. Την διαδρομη την ηξερα και ηξερα οτι το ΚΤΜ μου ανεβαινε ανετα τον συγκεκριμενο δρομο ... στεγνο! Εις ματην προσπαθουσα να το πεισω οτι μπορει να τα τα καταφερει. Καταφερα να προχωρησω τα πρωτα 30 μετρα σε περιπου 10' και μετα ο ρυθμος μου επεσε σε 100/ωρα. Εκανα δυο φορες byrn out για να ανεβω μια πετρα και δεν ξερω και εγω ποσες φορες επαθα κραμπα προσπαθωντας να κρατησω το μηχανακι ορθιο. Σε καποια στιγμη αναγκαστηκα να το συρω πανω απο την πετρα για να περασει, πραγμα το οποιο με εξουθενωσε γρηγορα. Μετα απο λιγο αρχισα να μετραω πτωσεις, οι δυναμεις μου ειχαν αρχισει πελον να με εγκαταλειπουν, ειχα σηκωσει την μηχανη 5-6 φορες απο κατω και ολοι οι μυς μου ποναγαν. Δεν υπηρχε πουθενα μερος για να πιασει το διπλο σταντ , οποτε καθε φορα, γα επρπε να κραταω την μηχανη εγω ορθια πραγμα το οποιο με κουραζε ακομα πιο πολυ αφου η μποτες γλυστραγαν στην λασπη. Επ'ουδενι δεν θα το εβαζα κατω αφου ειχα φτασει πλεον στα 50 μετρα κατω απο το τερμα της πετρας. Με το που βρηκε πρσφυση (ή ετσι νομισα) το πισω πατησα γερα στα μασπιε για να το ζυγισω, ανοιξα το γκαζι και ... βρεθηκα στο λουκι, με το μηχανακι να ξερναει λιτρα βενζινης 2 μετρα πιο πανω. Η μπροστινη ροδα ειχε βρει διχαλα σε πετρες και κλειδωσε αριστερα, η πισω σπινιαρε κια εδωσε σφαλιαρα δεξια και εγω απλα πηδηξα για να μην με πλακωσει. Εσκασε με τα αριστερα πλευρα στις πετρες οπου βεβιθα μια ωραια και μεγαλη μυτερη βρηκε τον δρομο της για ενα ακαλυπτο απο θωρακα και ζωνη σημειο κια φροντισε να αφησει το σημαδι της. Τα παντα εκεινη την στιγμη ηταν ζεστα, μυς, μηχανη, μυαλο και σηκωνομαι προσπαθωντας να σηκωσω την μηχανη αφου το ντεποζιτο ηταν πιο κατω απο τον κινητηρα και εχανε βενζινη απο την τασπα με το λιτρο. Αδυνατον, ποναω παρα πολυ στη πλατη και το αριστερο μου ποδι ειναι πρακτικα αχρηστο. Κοντραρω το μηχανακι με το δεξι ποδι και περιμενω τα αυτοκινητα να ανεβουν για βοηθεια. Οντως τα παιδια απο το πρωτο αμαξι που φτανει με βοηθανε (ευχαριστω) κια το στηριζουμε οιρθιο αφου γεμιζοιυν το χασμα με πετρες για να πατησει το στηριγμα. Και μετα .... ο πονος ... το αλγος.... και ο Αυρτον!
Μολις κρυωσε λιγο το χτυπημα σφαδαξα απο τον πονο.
Φωτεινο σημειο σημειο ο Ayrton, ο οποιος πολυ χαλαρος κατεβηκε μεχρι εκει που ημουν για να βοηθησει. Ηταν αδυνατο να συνεχισω αλλα η παρουσια του και η ηρεμια του βοηθησαν να ηρεμησω και εγω.
Μετα απο λιγο ευτυχως εμφανιστηκαν ΔΥΟ σκουπες μια απο πανω , μια απο κατω και τελικα αποφασδισαμε να παει ο Δημητρης το ΚΤΜ μεχρι τον χωματοδρομο στα σκουπιδια για να μπορεσω απο κει να καβαλησω και να φυγω.
Σας ευχαριστω ολους για την υποστηριξη κατα την διαρκεια του αγωνα και μετα.

Μοναδικο σημειο που μετανιωσα, ηταν οταν ενα παιδι με ενα ΚΤΜ, το οποιο επεσε στο πλαϊ, δεν μπορεσα να το βοηθησω, αφου μου ηταν αδυνατο να αφησω καπου το δικο μου και ειχα ηδη αρχισει να τα παιζω. Καλα καλα, δεν εβλεπα ποιος ηταν απο τον ιδρωτα.

Περαστικα στον Θυμιο ο οποιος ακουσα οτι μεγαλουργησε παλι και στον Geco!!!

Αυτα τα ολιγα απο μενα, και απο την επομενη βδομαδα εντατικη προπονηση στο... ταβλι, γιατι κανεις δεν μου ειχε πει οτι απο τις μηχανες πεφτεις και χτυπας, εγω νομιζα οτι απλα γυρνας τον δεξι καρπο πιο πολυ στους αγωνες, και παει μονο του το μηχανακι. Ετσι δεν ειναι;

[littledevil]

Να ζητήσω πρώτα απο όλα ενα μεγάλο συγνώμη στον συναθλητή μοτοσικλετιστή που απο λάθος υπολογισμό και πρωινή αδρεναλίνη κυριολεκτικά τον κοψοχόλιασα στην μεγάλη ανηφόρα στον αγωγό.

Γιώργος Παίδας-Λεωνίδας Δουρίδας
Το πλήρωμα 105

Ωστέ εσύ ήσουνα....

Κακίες δεν κρατάμε, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, η συγνώμη σου μου μετράει πολύ. Απλά θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας αν αξίζει ο τραυματισμός ενός συναθλητή για μερικά κερδισμένα δευτερόλεπτα ή λεπτά..

Ξέρω, η μηχανή είχε πέσει σε περίεργο σημείο, όπου το αμάξι ήθελε γκάζι για να ανέβει, με δύσκολο έλεγχο στη λάσπη..

Περασμένα ξεχασμένα, εύχομαι καλή συνέχεια !


EDIT: Τώρα που το σκέφτομαι, εμένα παραλίγο να με "πατήσουνε" στο κομμάτι αμέσως μετά τον αγωγό.. φαντάζομαι το ίδιο λέμε.. ?


Νίκος Αργύρης - ΚΤΜ 950 Adv S

Καλα να είμαστε!! καλη συνέχεια !!...ναι ναι για το ιδιο σημειο αναφερομαι!!

[stavrosd]

Καλημέρα σε όλους.
Αν και λίγο καθυστερημένος σας παραθέτω και τις δικές μου εντυπώσεις από τον αγώνα.

Αρχικά μου άρεσε πολύ το κλίμα και η συμπεριφορά όλων (αγωνιζόμενων και οργανωτών) στον τεχνικό έλεγχο και ενημέρωση του Σαββάτου, μου είχαν λείψει αυτά…

Όσο αφορά τον αγώνα,
θεωρώ ότι ήταν ο καλύτερος αγώνας που έχω συμμετάσχει στην Αττική γη (πιθανός γιατί δε περιορίστηκε μόνο σε αυτή). Δε ήταν σαν το περσυνό σπαστήρι (πρέπει να είχαν ξεβιδωθεί οι μισές βίδες στο Jimny τότε), ο καιρός βοήθησε να μην έχει σκόνη αλλά αρκετή λάσπη να το διασκεδάσουμε.

Η πλοήγηση στη πρώτη ειδική πιστεύω ότι έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο. Απαιτητική διαδρομή με ένα απλά τέλειο RB που απαιτούσε όλη τη προσοχή του πλοηγού αλλά και με όμορφα τεχνικά κομμάτια.

Η δεύτερη ειδική ήτα οδηγική απόλαυση. Γρήγορη σε καλά εδάφη ,με λασπούλα, αρκετά πιο χαλαρή πλοήγηση(να σηκώσουν κεφάλι και οι πλοηγοί).

Κατά τη διάρκεια του αγώνα μου είδα βοήθεια από τα πληρώματα όπου χρειαζόταν (αυτά που είδα). Θεωρώ ότι γενικά οι συμμετέχοντες πλέον έχουν αντιληφθεί το σεβασμό στους συναθλητές τους. Βέβαια δε πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ένας αγώνας και όχι μία γρήγορη βόλτα, αυτό συνεπάγεται ότι και κάποιον θα αφήσουμε για τη σκούπα και ότι κάποιον θα πιέσουμε και ότι μέσα στην ένταση μπορεί να κάνουμε καμία καγκουριά. Όλα στο παιχνίδι είναι, το βασικό είναι να μη βάζουμε σε κίνδυνο κανέναν (και αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή στη σχέση μοτό-4χ4).
Γενικά μέχρι το τέλος του αγώνα η οργάνωση και ασφάλεια του αγώνα ήταν στα στάνταρ που μας έχουν καλομάθει ο Σπύρος και ο Doc.

Μία πρόταση, που βέβαια δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή, για να αυξηθεί η ασφάλεια του αγώνα (όχι τόσο των συμμετεχόντων αλλά περισσότερο των κατοίκων και επισκεπτών των περιοχών) είναι η καθιερωμένη χρήση ραντάρ ταχύτητας στις κατοικημένες περιοχές, όπως πολύ έξυπνα έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθών.


Ευχαριστούμε για ένα υπέροχο αγώνα που το πλήθος των συμμετοχών δυστυχώς αδικεί.

Φιλικά
Σταύρος Δημητριάδης

ΥΓ Απορία: γιατί τερμάτισαν τόσοι λίγοι στη κατηγορία Α1?

[soihiro]

Χαίρετε κύριοι,

κατ’ αρχήν ένα ΜΠΡΑΒΟ στη διοργάνωση για το άψογο RB και το «σπάσιμο» του αγώνα σε δυο κομμάτια. Πιστεύω ότι άρεσε σε όλους και καλό είναι να επαναληφθεί, όταν είναι εφικτό φυσικά.
Ατόπημα θεωρώ το μικρό κενό εκκίνησης από moto/4x4. Ατόπημα θεωρώ που ξεκίνησε η κατηγορία M3 πριν από τα 4x4. Καλό το σκεπτικό της οργάνωσης να’ ρθει νέο αίμα στο κύπελλο, αλλά προσωπικά δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς από τα νέα παιδιά σε τι αγώνα έλαβε μέρος!!
Δεν έχω να μοιράσω τίποτα με κανέναν, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να βρίσκονται στη θέση τους…
Τρίτη χρονιά φέτος και ξεκινάμε κάπως «κουμπωμένοι» γιατί το κόστος συμμετοχής στο κύπελλο για μας σημαίνει 1500-2000€ ανά αγώνα!! Η παρέα μίκρυνε δυστυχώς, το κέφι παρέμεινε, αλλά η κόντρα Auto-Moto καλά κρατεί!!
Δυστυχώς οι περισσότεροι νομίζουν ότι μισούμε τους αναβάτες ή απλά τους βλέπουμε σαν αναγκαίο κακό… Λάθος κύριοι. Λάθος.
Ξεκίνησα πριν από 25 χρόνια να οδηγώ δίκυκλο και έκτοτε έχουν συμβεί πολλά, μα πολλά… Η στροφή στα 4x4 έγινε για καθαρά προσωπικούς λόγους και δε σημαίνει ότι ξαφνικά γύρισα την πλάτη μου στη φιλοσοφία του μοτοσικλετιστή. Το SOIHIRO (για τους γνώστες) με ακολουθεί εδώ και 20 χρόνια…

Ας έρθουμε στον αγώνα τώρα.
Ξεκινάμε με 1’ καθυστέρηση (!!!) και χανόμαστε πρώτη φορά δίπλα στις γραμμές του τρένου (!). Συνεχίζουμε και βρισκόμαστε στην αρχή της ανηφόρας να περιμένουμε έναν αναβάτη να σηκώσει ένα LC8! Μετά από 2’ και αφού τίποτα δεν γίνεται (ο φίλος του τον κοιτούσε με συμπόνια λίγα μέτρα πιο πάνω έχοντας ξεκαβαλήσει και στήσει τη μηχανή του στη μέση της ανηφόρας!!) αποφασίζω να περάσω πάνω από κάτι θάμνους δίπλα από το LC8 και δίπλα από την άλλη μηχανή πιο πάνω. Για κάποιο λόγο τρομάξανε και οι δύο, παρόλο που δεν ακουμπήσαμε κανέναν ή κάποια μηχανή. Μάλλον έπρεπε να πάρουμε το RR από το χεράκι και να περάσουμε πιθανόν σβηστοί από δίπλα τους μην τους τρομάξουμε…
Πιο κάτω, λοιπόν, και μην μπορώντας να πλησιάσουμε την ΜΩΤ, μπαίνουμε στο περίφημο off road (λάθος μου, αλλά όταν φτάσαμε στη διασταύρωση ήδη έστριβε ένας με Moto γρήγορα και σε δυο κλάσματα είχα μπει από πίσω του) και φρακάρουμε άσχημα 100 μέτρα πιο κάτω. Γυρίζουμε πίσω το RR ισοπεδώνοντας ότι υπήρχε (επίσης και την κοιλιά του RR) τριγύρω αλλά δεν μπορούμε να βγούμε πάνω, λόγω μεγάλης ολισθηρότητας και κλίσης. Απελπισία, και να’ σου 2-3 μηχανές μπροστά μας να θέλουν να κατέβουν. Πέφτει ο πρώτος (KTM) και σφηνώνει κλαδί στο δίσκο μπροστά. Ο αναβάτης κοιτάει με δέος τη μηχανή, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει… Προσπαθώ να ανέβω στο σαθρό δίπλα στη μηχανή, αλλά είναι αδύνατο. Ο άλλος τρομάζει βλέποντας το RR δίπλα στο ΚΤΜ και μας λέει να σταματήσουμε. Βγαίνω έξω και προσπαθώ να τραβήξω το κλαδί από το δίσκο αλλά τίποτα. Τελικά κατεβαίνει και ένας άλλος και σηκώνουν το ΚΤΜ. Συνεχίζω μετακινώντας πέτρες με τα χέρια μπας και «σπάσω» την ανηφόρα, αλλά το RR δεν μπορεί να βγει. Το ΚΤΜ έχει προχωρήσει προς τα κάτω παρότι του λέω ότι δε βγαίνει. Ξαναπέφτει πίσω από το RR και τον βλέπω στον καθρέπτη να προσπαθεί πάλι να το σηκώσει. Λέω στον άλλο αναβάτη (Husaberg) να κατέβει, αλλά όχι…καβάλα, δεν με ακούει και πάρ’ τον και αυτόν κάτω… (Παρένθεση: είμαι σίγουρος ότι πριν από 15 χρόνια που έκανα TRIAL οι εν λόγω αναβάτες δεν ήταν καν αναβάτες). Δυστυχώς η υπομονή του καθενός εξαντλείται κάποια στιγμή. Έτσι, λοιπόν, είπα στα παιδιά ότι ο χρόνος τρέχει για όλους και καλό θα ήταν να βάλουν της μηχανές στην άκρη μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οι θεοί και οι δαίμονες ακολούθησαν αλλά όχι σε δεύτερο πρόσωπο.
Ο πρώτος αναβάτης που με «τράβηξε» στη λάθος διαδρομή, φωνάζει για βοήθεια (ξεκόλλημα) και λέω στα παιδιά να πάνε να τον βοηθήσουν. Με κοιτάνε με ένα αλλόκοτο ύφος λες και ήθελα να αποποιηθώ των ευθυνών μου. Προφανώς δεν μπορούν να καταλάβουν την απελπιστική κατάσταση που είμαστε, χωμένοι με το τέρας στο πουθενά, χωρίς εργάτη και ο χρόνος να τρέχει!
Ευτυχώς η συνοδηγός μου βρίσκει ένα παράπλευρο πέρασμα που ακολουθώ αμέσως και βγαίνουμε πάλι στη διαδρομή. Ευχαριστώ Γεωργία μου!
Συνεχίζουμε και περνάμε ένα Africa ο οποίος όμως μας ακολουθεί από πίσω, αλλά δυστυχώς πολύ κοντά! Έτσι σε ένα φρενάρισμά μου δεν προλαβαίνει και βρίσκεται πίσω από το RR και το Africa από κάτω στο χιλιοστό!! Παιδιά κρατάτε αποστάσεις, γιατί όσο και αν σας φαίνεται παράξενο το RR φρενάρει καλά, μα πολύ καλά (επίσης έχει αναλογία κιλών/ίππο τέτοια που σε κατάλληλο τερέν δεν μπορείτε να του φύγετε με τίποτα, το αντίθετο μάλιστα)!
Πάμε παρακάτω και έχουμε μια μικρή έξοδο στη λάσπη που σταματάει σε ένα τσιμέντο δυστυχώς για μια ζάντα μας! Αλλάζουμε λάστιχο και συνεχίζουμε στα ανοιχτά όσο πιο γρήγορα μπορούμε να πάμε με το RR. Η ΜΩΤ είναι άπιαστη, αλλά και το RR έχει διαλύσει σχεδόν (συνεμπλόκ, αμορτισέρ μπρος-πίσω).
Τελικά τερματίζουμε και μας λένε ότι είμαστε μπροστά. Ανακούφιση και μετά απογοήτευση όταν δίνουμε την κάρτα και ακούμε για τα παράπονα που έγιναν. Ακούγεται πιθανή επίπληξη και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για το Βόλο αμέσως. Τελικά ηρέμησαν τα πνεύματα λίγο και έγινε η απονομή.
Ελάτε λίγο στη θέση μας παιδιά. Να κόβεις σε κάθε στροφή φοβούμενος ότι μετά τη στροφή βρίσκεται κάποιο Moto κάτω και δεν θα προλάβεις να φρενάρεις. Να κόβεις μόλις φτάνεις μια αργή Moto φοβούμενος ότι θα ανοίξει το γκάζι και θα σου σπάσει το παρπριζ. Να είναι όλα τα 4x4 πίσω σου και να σε κυνηγάνε και μπροστά σου να βρίσκονται πάρα πολλοί αργοί με Moto, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ότι αφού τους φτάνεις σε μισή ώρα αγώνα είναι πού μα πολύ αργοί!!! Όλοοι χωράμε παιδιά στους αγώνες, απλά στα 4x4 είναι άλλα τα μέτρα και τα σταθμά. Έχω συναντήσει αναβάτες Moto που με ένα απλό πάτημα της κόρνας φρενάρουν και σε αφήνουν να περάσεις, ενώ κάποιοι άλλοι γκαζώνουν άγρια για να σε «τιμωρήσουν» που τόλμησες να τους φτάσεις και λίγο πιο κάτω ξανακόβουν ή χειρότερα πέφτουν… Ακόμα καλύτερο παράδειγμα: Είστε γρήγοροι αλλά ξεκινάτε τελευταίοι και όλος ο αγώνας είναι τόσο στενός που ίσα-ίσα χωράει μια μηχανή. Πρέπει να περάσετε όποιον βρίσετε μπροστά σας αλλά δεν χωράει πουθενά. Κορνάρετε, φωνάζετε αλλά αυτός το χαβά του. Άσε που όποτε θυμηθεί σας χτίζει με πέτρες!! Κάπως έτσι νοιώθουμε συνέχεια - το RR δεν χωράει πουθενά με μια μηχανή δίπλα του να την προσπεράσει με ασφάλεια εκτός εάν μιλάμε για 6m δρόμο, οπότε τα αυτιά σας ανοικτά ή καθρεπτάκια…!

Αυτά τα πολλά σαν αρχή! Η συνέχεια της κουβέντας στον επόμενο αγώνα LIVE!! Είναι πολλά που πρέπει να ειπωθούν για να είμαστε όλοι καλύτεροι.

P.S.: «Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει»: ο νοών νοήτω.

Τα λέμε στη Ρούμελη, προς το παρόν ψάχνω το τηλ. Του λαμαρινά να ξαναγίνει το RR τετράγωνο!!!

[jdelis]

Δυστυχώς η σύντομη συμμετοχή μας δε μου επιτρέπει να έχω συνολική άποψη. Μέχρι εκείνο το σημείο υπήρχαν όλα τα θετικά που είχα δει στον περισυνό (έναν...) αγώνα που είχα συμμετάσχει. Η διαδρομή έδειχνε πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά προδοθήκαμε νωρίς από την ανάρτηση, κάτι που δυστυχώς μας ταλαιπωρεί από πέρισυ.

Τι να πω και για αυτά που διαβάζω από τους φίλους με τις μηχανές. Εμείς γυρίζουμε με σπασμένα τα αυτοκίνητα και αυτοί τα κόκκαλά τους!

[LC8er]

Ενδιαφέρουσα και σεβαστή η άποψη του sohiro.... αν και έχω ακούσει αρκετά...

Η οργάνωση μπορεί να βρει τρόπους για κυλούν όλα ομαλά... Ίσως το σπάσιμο σε περισότερες ειδικές διαδρομές και η ανακατάταξη της σειράς εκκίνησης να βοηθούσε...


Θα ήθελα όμως να ακούσω και το πλήρωμα συμμετείχε σε αγώνα αυτοκινήτου με παιδί στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου...

[soihiro]

Να με ευχαριστεί ο Δημήτρης και η Γεωργία (έτσι για να ανεβαίνει και α ανταγωνισμός!!!) που δεν τους έφτασα !!!!( Επιφυλάσσομε για την Ρούμελη!!! )

Δυστυχώς δύο λάστιχα πριν καλα καλα συμπληρώσουμε τα πρώτα 70 χλμ (μη βαράς συνοδηγέ το αναγνωρίζω.... έκανα λάθος επιλογή) καθώς και μια βαλβίδα που μας στέρησε το κλείδωμα του κεντρικού διαφορικού μας ανάγκασε να εκγαταλήψουμε πρόωρα τον όμορφο αγώνα.

Τα λέμε ανασυγκροτημένοι και πάντα ευδιάθετοι στη Ρούμελη.!!

Γιώργος Παίδας-Λεωνίδας Δουρίδας
Το πλήρωμα 105

Γιώργο ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, χωρις εσένα τι θα κάναμε!!!

Για τη λάθος επιλογή στα λάστιχα μην κάνεις έτσι, αυτά συμβαίνουν και στους καλύτερους (χι, χι)!!! Εμείς πέρυσι χασαμε καλές θέσεις σε τρεις αγώνες από λάθος επιλογή!

Στη Ρούμελη "έσω έτοιμος"!!!

[jdelis]

Ατόπημα θεωρώ που ξεκίνησε η κατηγορία M3 πριν από τα 4x4.

Σε αυτό θα συμφωνήσω, ειδικά μια και νομίζω πως η ζητούμενη ΜΩΤ ήταν μικρότερη από αυτή των αυτοκινήτων. Δε γνωρίζω την καλύτερη λύση, αν δηλ. πρέπει να μεγαλώσει το κενό ή να εκκινεί η Μ3 μετά τις Α1 και Α2.

Πολλά από όσα λέει ο soihiro έχουν βάση. Ειδικά οι μοτοσυκλέτες στο τέλος, εκ' των πραγμάτων, ίσως δε μπορούν να καταλάβουν τη νοοτροπία και την πίεση των πρώτων αυτοκινήτων. Είμαι σίγουρος πως και οι πρώτες μηχανές θα έχουν αντίστοιχα ανταγωνιστική διάθεση, απλώς δεν τις προλαβαίνουμε ποτέ για να το διαπιστώσουμε.

Όταν τρέχεις (στην ουσία) με το χρονόμετρο δεν σε ευχαριστεί να επιβαρύνεσαι την καθυστέρηση του μπροστινού. Δεν έχεις την υπομονή να βλέπεις κάποιον σε μια ανηφόρα να προσπαθεί και 2 και 3 φορές και εσύ να τον κοιτάς. Αν σε ένα κομμάτι κάποιος δυσκολεύεται οφείλει να αφήσει τους άλλους να περάσουν, αφού πιθανόν μπορούν να πάνε γρηγορότερα.

Ένα επίσης που πρέπει να ειπωθεί είναι πως όταν βοηθάς κάποιον να συνεχίσει, αυτός οφείλει να σε αφήσει να τον περάσεις μετά το ξεκόλλημα. Όπως και όποιους άλλους είχαν κολλήσει πίσω σας στο διάστημα αυτό.

[Nik0s]

Χαίρετε κύριοι,
Ας έρθουμε στον αγώνα τώρα.
Ξεκινάμε με 1’ καθυστέρηση (!!!) και χανόμαστε πρώτη φορά δίπλα στις γραμμές του τρένου (!). Συνεχίζουμε και βρισκόμαστε στην αρχή της ανηφόρας να περιμένουμε έναν αναβάτη να σηκώσει ένα LC8! Μετά από 2’ και αφού τίποτα δεν γίνεται (ο φίλος του τον κοιτούσε με συμπόνια λίγα μέτρα πιο πάνω έχοντας ξεκαβαλήσει και στήσει τη μηχανή του στη μέση της ανηφόρας!!) αποφασίζω να περάσω πάνω από κάτι θάμνους δίπλα από το LC8 και δίπλα από την άλλη μηχανή πιο πάνω. Για κάποιο λόγο τρομάξανε και οι δύο, παρόλο που δεν ακουμπήσαμε κανέναν ή κάποια μηχανή. Μάλλον έπρεπε να πάρουμε το RR από το χεράκι και να περάσουμε πιθανόν σβηστοί από δίπλα τους μην τους τρομάξουμε…

Φίλε Soihiro,

αν και προσπαθείς να δείξεις την συμπάθεια σου προς τους συνάδελφους μοτοσυκλετιστές, για κάποιο περίεργο λόγο, τα γραφόμενα σου δεν με πείθουν! Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Ήθελα να ξεκαθαρίσω απλά, οτι στο πέρασμά σου δίπλα από το LC8 ούτε τρόμαξα, ούτε ανησύχησα, άλλη ήταν η περίπτωση που παραλίγο να γίνει το κακό και συζητήθηκε παραπάνω αν είδες.
Καταλαβαίνω οτι είμαστε σε έναν αγώνα και όχι βόλτα, πρέπει να το συντομότερο δυνατόν να περάσεις. Αυτό όμως που πιστεύω δεν γίνεται αντιληπτό από έναν οδηγό 4χ4 είναι οτι το μηχανάκι έχει 2 ρόδες και όχι 4, και έναν οδηγό, χωρίς πλοηγό !! Ότι και να γίνει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καλύψεις το χρόνο που σου "στοίχισε" η πεσμένη μοτοσυκλέτα!

Όταν λοιπόν, μια μοτοσυκλέτα των 200 κιλών είναι στο λασπωμένο έδαφος, υπό κλίση, το να τη σηκώσεις σε 3 δευτερόλεπτα δεν είναι ότι πιο εύκολο, πόσο μάλλον αν το σκηνικό έχει προηγηθεί 2-3 φορές... πίστεψε με, είναι εξαντλητικό !!

Και ναι, ήταν ο πρώτος μου αγώνας, και ναι, δεν περίμενα τόση λάσπη και γλίτσα η οποία με δυσκόλεψε, και ναι θεωρώ επιτυχία οτι με το 950 έφτασα μέχρι τα 60 χλμ και την πάτησα στη μοιραία στροφή όπως πολλοί συνάδελφοι. Και όχι δεν πιστεύω οτι έπρεπε να πάρεις το RR από το χεράκι έτσι όπως λίγο ειρωνικά αναφέρεις...

Εύχομαι καλή συνέχεια !!!




EDIT: Ξέχασα να αναφέρω, οτι στην ανηφορική δεξιά φουρκέτα με το τεράστιο λούκι, που κόλλησαν τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, όταν τα φτάσαμε εγώ και το BMW, παραμερίσαμε περιμένοντας να ξεκολλήσουν και μετά αφήσαμε ΟΛΑ τα επόμενα από εμάς αυτοκίνητα να μας περάσουν για να μην τυχόν τα καθυστερήσουμε σε δύσκολα για τις μοτό σημεία.

[leon]

Όπως και όποιους άλλους είχαν κολλήσει πίσω σας στο διάστημα αυτό.

Μήπως αυτό θα πρέπει να ισχύσει και στην περίπτωση που χανόμαστε όλοι μαζί και γυρναμε πίσω και η 1η διέλευση γίνεται τελευταία

[leon]

EDIT: Ξέχασα να αναφέρω, οτι στην ανηφορική δεξιά φουρκέτα με το τεράστιο λούκι, που κόλλησαν τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, όταν τα φτάσαμε εγώ και το BMW, παραμερίσαμε περιμένοντας να ξεκολλήσουν και μετά αφήσαμε ΟΛΑ τα επόμενα από εμάς αυτοκίνητα να μας περάσουν για να μην τυχόν τα καθυστερήσουμε σε δύσκολα για τις μοτό σημεία.

Δεν κόλλησαν όλα τα αυτοκίνητα
Ενα είχε βγεί από τον δρόμο και ακουμπούσε σε ένα δέντρο και προσπαθούσαμε όλοι μαζί με χέρια και με αυτοκίνητα να το ανεβάσουμε στον δρόμο με προσοχή γιατί αν έφευγε θα έπεφτε στον γκρεμό

[Nik0s]

EDIT: Ξέχασα να αναφέρω, οτι στην ανηφορική δεξιά φουρκέτα με το τεράστιο λούκι, που κόλλησαν τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, όταν τα φτάσαμε εγώ και το BMW, παραμερίσαμε περιμένοντας να ξεκολλήσουν και μετά αφήσαμε ΟΛΑ τα επόμενα από εμάς αυτοκίνητα να μας περάσουν για να μην τυχόν τα καθυστερήσουμε σε δύσκολα για τις μοτό σημεία.

Δεν κόλλησαν όλα τα αυτοκίνητα
Ενα είχε βγεί από τον δρόμο και ακουμπούσε σε ένα δέντρο και προσπαθούσαμε όλοι μαζί με χέρια και με αυτοκίνητα να το ανεβάσουμε στον δρόμο με προσοχή γιατί αν έφευγε θα έπεφτε στον γκρεμό

Αυτό εννοούσα, οτι έγινε κονβόυ πίσω από αυτό που βγήκε από το δρόμο.
Μόλις ξεκόλλησε, όλοι πέρασαν το κομμάτι αυτό.

[kos4wd]

Μήπως βρήκε στη διαδρομή κανείς μια κεραία CB MAGNUM?????

[Caesar]

Χαίρετε κύριοι,

κατ’ αρχήν ένα ΜΠΡΑΒΟ στη διοργάνωση για το άψογο RB και το «σπάσιμο» του αγώνα σε δυο κομμάτια. Πιστεύω ότι άρεσε σε όλους και καλό είναι να επαναληφθεί, όταν είναι εφικτό φυσικά.
Ατόπημα θεωρώ το μικρό κενό εκκίνησης από moto/4x4. Ατόπημα θεωρώ που ξεκίνησε η κατηγορία M3 πριν από τα 4x4. Καλό το σκεπτικό της οργάνωσης να’ ρθει νέο αίμα στο κύπελλο, αλλά προσωπικά δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς από τα νέα παιδιά σε τι αγώνα έλαβε μέρος!!
Δεν έχω να μοιράσω τίποτα με κανέναν, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να βρίσκονται στη θέση τους…
Τρίτη χρονιά φέτος και ξεκινάμε κάπως «κουμπωμένοι» γιατί το κόστος συμμετοχής στο κύπελλο για μας σημαίνει 1500-2000€ ανά αγώνα!! Η παρέα μίκρυνε δυστυχώς, το κέφι παρέμεινε, αλλά η κόντρα Auto-Moto καλά κρατεί!!
Δυστυχώς οι περισσότεροι νομίζουν ότι μισούμε τους αναβάτες ή απλά τους βλέπουμε σαν αναγκαίο κακό… Λάθος κύριοι. Λάθος.
Ξεκίνησα πριν από 25 χρόνια να οδηγώ δίκυκλο και έκτοτε έχουν συμβεί πολλά, μα πολλά… Η στροφή στα 4x4 έγινε για καθαρά προσωπικούς λόγους και δε σημαίνει ότι ξαφνικά γύρισα την πλάτη μου στη φιλοσοφία του μοτοσικλετιστή. Το SOIHIRO (για τους γνώστες) με ακολουθεί εδώ και 20 χρόνια…

Ας έρθουμε στον αγώνα τώρα.
Ξεκινάμε με 1’ καθυστέρηση (!!!) και χανόμαστε πρώτη φορά δίπλα στις γραμμές του τρένου (!). Συνεχίζουμε και βρισκόμαστε στην αρχή της ανηφόρας να περιμένουμε έναν αναβάτη να σηκώσει ένα LC8! Μετά από 2’ και αφού τίποτα δεν γίνεται (ο φίλος του τον κοιτούσε με συμπόνια λίγα μέτρα πιο πάνω έχοντας ξεκαβαλήσει και στήσει τη μηχανή του στη μέση της ανηφόρας!!) αποφασίζω να περάσω πάνω από κάτι θάμνους δίπλα από το LC8 και δίπλα από την άλλη μηχανή πιο πάνω. Για κάποιο λόγο τρομάξανε και οι δύο, παρόλο που δεν ακουμπήσαμε κανέναν ή κάποια μηχανή. Μάλλον έπρεπε να πάρουμε το RR από το χεράκι και να περάσουμε πιθανόν σβηστοί από δίπλα τους μην τους τρομάξουμε…
Πιο κάτω, λοιπόν, και μην μπορώντας να πλησιάσουμε την ΜΩΤ, μπαίνουμε στο περίφημο off road (λάθος μου, αλλά όταν φτάσαμε στη διασταύρωση ήδη έστριβε ένας με Moto γρήγορα και σε δυο κλάσματα είχα μπει από πίσω του) και φρακάρουμε άσχημα 100 μέτρα πιο κάτω. Γυρίζουμε πίσω το RR ισοπεδώνοντας ότι υπήρχε (επίσης και την κοιλιά του RR) τριγύρω αλλά δεν μπορούμε να βγούμε πάνω, λόγω μεγάλης ολισθηρότητας και κλίσης. Απελπισία, και να’ σου 2-3 μηχανές μπροστά μας να θέλουν να κατέβουν. Πέφτει ο πρώτος (KTM) και σφηνώνει κλαδί στο δίσκο μπροστά. Ο αναβάτης κοιτάει με δέος τη μηχανή, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει… Προσπαθώ να ανέβω στο σαθρό δίπλα στη μηχανή, αλλά είναι αδύνατο. Ο άλλος τρομάζει βλέποντας το RR δίπλα στο ΚΤΜ και μας λέει να σταματήσουμε. Βγαίνω έξω και προσπαθώ να τραβήξω το κλαδί από το δίσκο αλλά τίποτα. Τελικά κατεβαίνει και ένας άλλος και σηκώνουν το ΚΤΜ. Συνεχίζω μετακινώντας πέτρες με τα χέρια μπας και «σπάσω» την ανηφόρα, αλλά το RR δεν μπορεί να βγει. Το ΚΤΜ έχει προχωρήσει προς τα κάτω παρότι του λέω ότι δε βγαίνει. Ξαναπέφτει πίσω από το RR και τον βλέπω στον καθρέπτη να προσπαθεί πάλι να το σηκώσει. Λέω στον άλλο αναβάτη (Husaberg) να κατέβει, αλλά όχι…καβάλα, δεν με ακούει και πάρ’ τον και αυτόν κάτω… (Παρένθεση: είμαι σίγουρος ότι πριν από 15 χρόνια που έκανα TRIAL οι εν λόγω αναβάτες δεν ήταν καν αναβάτες). Δυστυχώς η υπομονή του καθενός εξαντλείται κάποια στιγμή. Έτσι, λοιπόν, είπα στα παιδιά ότι ο χρόνος τρέχει για όλους και καλό θα ήταν να βάλουν της μηχανές στην άκρη μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Οι θεοί και οι δαίμονες ακολούθησαν αλλά όχι σε δεύτερο πρόσωπο.
Ο πρώτος αναβάτης που με «τράβηξε» στη λάθος διαδρομή, φωνάζει για βοήθεια (ξεκόλλημα) και λέω στα παιδιά να πάνε να τον βοηθήσουν. Με κοιτάνε με ένα αλλόκοτο ύφος λες και ήθελα να αποποιηθώ των ευθυνών μου. Προφανώς δεν μπορούν να καταλάβουν την απελπιστική κατάσταση που είμαστε, χωμένοι με το τέρας στο πουθενά, χωρίς εργάτη και ο χρόνος να τρέχει!
Ευτυχώς η συνοδηγός μου βρίσκει ένα παράπλευρο πέρασμα που ακολουθώ αμέσως και βγαίνουμε πάλι στη διαδρομή. Ευχαριστώ Γεωργία μου!
Συνεχίζουμε και περνάμε ένα Africa ο οποίος όμως μας ακολουθεί από πίσω, αλλά δυστυχώς πολύ κοντά! Έτσι σε ένα φρενάρισμά μου δεν προλαβαίνει και βρίσκεται πίσω από το RR και το Africa από κάτω στο χιλιοστό!! Παιδιά κρατάτε αποστάσεις, γιατί όσο και αν σας φαίνεται παράξενο το RR φρενάρει καλά, μα πολύ καλά (επίσης έχει αναλογία κιλών/ίππο τέτοια που σε κατάλληλο τερέν δεν μπορείτε να του φύγετε με τίποτα, το αντίθετο μάλιστα)!
Πάμε παρακάτω και έχουμε μια μικρή έξοδο στη λάσπη που σταματάει σε ένα τσιμέντο δυστυχώς για μια ζάντα μας! Αλλάζουμε λάστιχο και συνεχίζουμε στα ανοιχτά όσο πιο γρήγορα μπορούμε να πάμε με το RR. Η ΜΩΤ είναι άπιαστη, αλλά και το RR έχει διαλύσει σχεδόν (συνεμπλόκ, αμορτισέρ μπρος-πίσω).
Τελικά τερματίζουμε και μας λένε ότι είμαστε μπροστά. Ανακούφιση και μετά απογοήτευση όταν δίνουμε την κάρτα και ακούμε για τα παράπονα που έγιναν. Ακούγεται πιθανή επίπληξη και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για το Βόλο αμέσως. Τελικά ηρέμησαν τα πνεύματα λίγο και έγινε η απονομή.
Ελάτε λίγο στη θέση μας παιδιά. Να κόβεις σε κάθε στροφή φοβούμενος ότι μετά τη στροφή βρίσκεται κάποιο Moto κάτω και δεν θα προλάβεις να φρενάρεις. Να κόβεις μόλις φτάνεις μια αργή Moto φοβούμενος ότι θα ανοίξει το γκάζι και θα σου σπάσει το παρπριζ. Να είναι όλα τα 4x4 πίσω σου και να σε κυνηγάνε και μπροστά σου να βρίσκονται πάρα πολλοί αργοί με Moto, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν ότι αφού τους φτάνεις σε μισή ώρα αγώνα είναι πού μα πολύ αργοί!!! Όλοοι χωράμε παιδιά στους αγώνες, απλά στα 4x4 είναι άλλα τα μέτρα και τα σταθμά. Έχω συναντήσει αναβάτες Moto που με ένα απλό πάτημα της κόρνας φρενάρουν και σε αφήνουν να περάσεις, ενώ κάποιοι άλλοι γκαζώνουν άγρια για να σε «τιμωρήσουν» που τόλμησες να τους φτάσεις και λίγο πιο κάτω ξανακόβουν ή χειρότερα πέφτουν… Ακόμα καλύτερο παράδειγμα: Είστε γρήγοροι αλλά ξεκινάτε τελευταίοι και όλος ο αγώνας είναι τόσο στενός που ίσα-ίσα χωράει μια μηχανή. Πρέπει να περάσετε όποιον βρίσετε μπροστά σας αλλά δεν χωράει πουθενά. Κορνάρετε, φωνάζετε αλλά αυτός το χαβά του. Άσε που όποτε θυμηθεί σας χτίζει με πέτρες!! Κάπως έτσι νοιώθουμε συνέχεια - το RR δεν χωράει πουθενά με μια μηχανή δίπλα του να την προσπεράσει με ασφάλεια εκτός εάν μιλάμε για 6m δρόμο, οπότε τα αυτιά σας ανοικτά ή καθρεπτάκια…!

Αυτά τα πολλά σαν αρχή! Η συνέχεια της κουβέντας στον επόμενο αγώνα LIVE!! Είναι πολλά που πρέπει να ειπωθούν για να είμαστε όλοι καλύτεροι.

P.S.: «Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει»: ο νοών νοήτω.

Τα λέμε στη Ρούμελη, προς το παρόν ψάχνω το τηλ. Του λαμαρινά να ξαναγίνει το RR τετράγωνο!!!

Από το απόγευμα που διάβασα το κείμενό σου, mr Honda, προσπαθώ να μην απαντήσω. Δεν θέλω να πιστέψω πως γράφτηκε από κάποιον που παίρνει μέρος σε αγώνες. Κάποιον που ασχολείται με τον μηχανοκίνητο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ...Γιατί με αυτό έχουμε να κάνουμε στην πραγματικότητα. Μπορεί εδώ στο forum, να λέμε τις βλάκειες μας. Μπορεί επίσης κάποια στιγμή να πίνουμε καφέ παρέα και να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Αλλά την ώρα του αγώνα δεν παύουμε να είμαστε ΑΘΛΗΤΕΣ, ΣΥΝΑΘΛΗΤΕΣ. Πρέπει να διέπουμε κάτω από συγκεκριμένους κανόνες, καθώς επίσης και να διακατεχόμαστε από αθλητικό πνεύμα. Το πνεύμα της ευγενούς άμμιλας.

Σου παραθέτω παρακάτω τον Ολυμπιακό Ορκο μήπως και σου πεί κάτι

"Στο όνομα όλων των αθλητών, υπόσχομαι να πάρω μέρος σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σεβόμενος τους κανονισμούς που τους διέπουν, σύμφωνα με το ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΑΜΙΛΛΑΣ για τη δόξα του αθλητισμού και την τιμή των ομάδων μας".


Ηταν ο πρώτος μου αγώνας Rally Raid και ναι ήμουν στην κατηγορία Μ3. Επειδή ασχολούμαι με τον αθλητισμό πολλά χρόνια, (και καταχραζόμενος την φιλοξενία του χώρου εδώ αλλά για να μπω και λίγο στο πνεύμα της γραφής σου) και ίσως πολλά περισσότερα από όσα εσύ, σε υπέρανταγωνιστικό επίπεδο, πρέπει να σε διαβεβαιώσω πως ξέρω πολύ καλά σε τι αγώνα έλαβα μέρος.

Τώρα πείτε μου κύριε Soihiro πόσο κοστολογείτε την ανθρώπινη ζωή; 1500-2000 ευρώ που σας κοστίζει ο αγώνας ή μήπως 2 λεπτά της ώρας καθυστέρηση από κάποιον συναθλητή σας που το όχημα του είναι στο έδαφος; Διότι το ότι δεν έγινε μέχρι σήμερα δεν σημαίνει πως αν το κυνηγάμε δεν θα συμβει ποτέ...

Από το σημείο που βρισκόμουν (δεν στεκόμουν να τον κοιτάζω με συμπόνοια, αλλά σαν χρόνια μοτοσυκλετιστής θα ξέρεις πως είναι να κατεβαίνεις με enduroΜπότες λασπωμένη πλαγιά), σε βλέπω να κατεβαίνεις τέρμα γκάζι (και καλά έκανες σε αγώνα ήσουν), χωρίς όμως να ξέρω τι όρατότητα έχεις και αν βλέπεις την μηχανή πεσμένη στο τελείωμα της κατηφόρας γιατί είχε κάτι θάμνους και δεντράκια αριστερά δεξιά. ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΤΡΕΞΕ ΑΙΜΑ, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να τρομάξω. Η μοτοσυκλέτα μου είναι σταματημένη εκτός δρόμου κάτω από τον πυλώνα για να μην ενοχλήσει (εκτός και αν χρειάζεσαι 6μ δρόμου για να πηγαίνει το RR), και εγώ σεβόμενος πλέον το ότι πέρασες από το πλάι, αντί να τρέχω κάτω για να βοηθήσω τον συναθλητή μου στέκομαι εκτός δρόμου για να περάσεις με ασφάλεια δική σου αλλά και δική μου κατά προτεραιότητα. Δεν ζήτησαμε λοιπόν να πάρεις το RR από το χεράκι και να το περάσεις σβηστό. Δεν ζητήσαμε τίποτα. Απλά ζητήσαμε το δικαίωμα να μπορούμε να λάβουμε και εμείς μέρος παρέα με τα προβλήματά μας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν γεννηθήκαμε με το να γνωρίζουμε αλλά συμμετέχουμε για να μάθουμε.

Ο αναβάτης με το Africa (ΘΥΜΙΟΣ το όνομά του), έσπασε 3 πλευρά και ένα ρωγωειδές κάταγμα στην λεκάνη. Δεν λέω πως φταις σε κάτι για αυτό, απλά το λέω σαν ενημέρωση μια που ανέφερες το γεγονός. Σε συνομιλια μαζί του μου είπε προς προσπάθησε να σε ακολουθήσει και ότι ήταν ΜΕΓΑΛΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΟΥ.

Τέλος συγχαρητήρια για την πρώτη θέση που αναφέρεις. Αλλά ή θα πρέπει να αλλάξει κάτι (Μ3 μετά τα αυτοκίνητα όπως λές, ή μεγαλύτερο κενό ανάμεσα στην εκκίνηση των μοτοσυκλετών-αυτοκινήτων), ή θα πρέπει ΟΛΟΙ να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Ελπίζω να σε ξανασυναντήσω και να τα πούμε από κοντά, διότι η συζήτηση είναι η μητέρα του πολιτισμού. Χαίρομαι για το ότι διαφωνούμε γιατί έτσι θα προχωρήσουμε ακόμη ποιο μπροστά.


Υ.Γ. Αν η διαδρομή ήταν στεγνή όπως όταν είχε σχεδιαστεί τότε σίγουρα δεν θα είχαμε τόσα προβλήματα



Σοφιανός Καβακόπουλος (συμμετοχή Νο 28)
(δυστυχώς 18 χρόνια μοτοσυκλετιστής και όχι 20)