από papatoprapra » 13 Νοέμ 2009, 01:16
Υστερα απο απαιτηση χιλιαδων υστερικων αναγνωστων, συνεχιζω με τις εμπειριες απο το HRR.
Στο τερμα αυτης της λασπερης εισαγωγης, μεσα απο την ομιχλη διακρινω αγωνιζομενο παρκαρισμενο στην ασφαλτο.Εχει μεινει απο οργανα και ψαχνει για ταξι. Πηγαινω μπροστα απο τον πελατη, νοιωθοντας μεγαλη ανακουφιση να οδηγω on-road, προσπαθω να συγκεντρωσω την κατακερματισμενη αυτοπεποιθηση, να στεγνωσω το καταιδρωμενο σωμα μου, να επαναφερω τους παλμους της καρδιας μου,να βρω χρονο να ξαναβαλω τα γυαλια αφου τα ξεθαμπωσω,ξεχασα να πω οτι εβρεχε; Τελος συντομης ασφαλτου, οδηγω σε ρυθμους που φερνουν τον πελατη σε απογνωση-"Πως πας ετσι;",γκρινιαξε. "Δεν εχω βαλει τα γυαλια μου",δικαιολογηθηκα ατυχως. "Ουτε'γω!"ειπε και ανοιξε το γκαζι. Τον ξαναειδα στις λασπωμενες φλαταδουρες της Κωπαιδας, οταν τον προσπερασα.Κρατηθηκα και δεν σχολιασα τιποτα για την ταχυτητα του.
Λιγο πιο κατω,περιπου 2 μετρα απο το δρομο(και 2 μετρα υπο του δρομου) ενα ΚΤΜ 950 φυτεμενο, ορθιο, στεκεται προσβλητικα αθικτο, αγερωχα αμετακινητο, σαν να ηταν η μονιμη υπογεια θεση του στο παρκινγκ. Ο οδηγος, καθισμενος στο πεζουλακι, εξηγει με σπασμενη περηφανεια και χτυπημενο ποδι το συμβαν στους περαστικους που εν τω μεταξυ ειχαμε γινει 3-4.
Κι αλλος χωρις οργανα(μαλλον ειναι μεταδοτικο), με παιρνει κουρσα. Το τερεν συνεχιζεται βαρυ, ασηκωτο: μαυρη, παχια λασπη. Μεγαλες ευθειες, διαφυγη καμμια.Εφυγα μπροστα, αποφασισμενος να πεσω λιγο πιο περα.Δεν τα καταφερα! Φαινεται,ειχα αρχισει να συνηθιζω σε αυτες τις συνθηκες και οταν με την ψυχη στο στομα σταματησα να δω τι γινεται πισω, δεν ειδα τιποτα,κανεναν.Οχι μονο ειχα μεινει ορθιος, αλλα δεν με ακολουθουσε και κανεις! Το μυαλο μου πηγε στα χειροτερα σεναρια και περιμενα σε ενα στεγνο γεφυρι, ρωτωντας τα επερχομενα 4Χ4 για τις μηχανες. Αφου σιγουρευτηκα για την ατυχια τους, συνεχισα με διαθεση που συνεχως βελτιωνοταν. Ο ουρανος ανοιγε και ειχα μπροστα μου μολις 200 χιλιομετρα.
Ειχα μια ενδιαφερουσα συναντηση στο 80 κατι, οταν μου εκοψε το δρομο εξαλλος ενας κτηματιας. Περνουσαμε,λεει, απο τον ιδιωτικο του χωρο. Επιστρατευοντας τους καλους μου τροπους, την διπλωματικη ικανοτητα που δεν ηξερα οτι διεθετα και καταπιεζοντας σθεναρα την αναγκη να ανοιξω τερμα το γκαζι και να περασω πανω απο ο,τι ιδιωτικο του ουρλιαζοντας τρελα, αποχαιρετησα τον ανθρωπο, ο οποιος παραμεριζοντας, μου ευχοταν καλο κατευωδιο, με το πιο γλυκο του χαμογελο. Να'ναι καλα, να ξαναπερασουμε απο τα μερη του και να μην τα εχει ναρκοθετησει!
Ολα πηγαιναν καλα μεχρι να με επισκεφτει η υπουλη και κακια,η μαυρη και αραχνη, ντυμενη στα πιο σεξυ ρουχα της, να με κοιτα στα ματια και να μου χαιδευει τα μαλλια(ποια ειπες?) ενταξει ρε, τα αυτια και να μου υποσχεται πολλα.Ηρθε για να με αποσυντονισει,να μου χαλασει τη συγκεντρωση, να με αποπροσανατολισει και να με κανει να σερνομαι στη λασπη σα σκουληκι... Ηρθε ακαλεστη,η σκεψη του τερματισμου! Ηταν εκει που αρχιζαν οι λασπωμενες ανηφορες του Ελικωνα, που εφαγα την πρωτη τουμπα. Καθυστερησα τοσο πολυ, που πηρα τηλεφωνο τον υπερκατασκοπο, να στειλει γερανο να παρει εμενα και το ΚΤΜ. Τελικα, αφου εριξα μια σιεστα, και αφου δεν εβλεπα καποιο αλλο οχημα να πλησιαζει, αποφασιστικα και σιγουρα αρπαψα(sic) το θηριο και το σηκωσα αρασε στα ορθια. Παρατησα τσαντακια, κρανη, εργαλεια κλπ αχρηστα και ανεβηκα λιγα μετρα πιο πανω μεχρι να ξαναξαπλωσω στη γλιτσα.Εκει αποφασισα οτι δεν θα ξανατρεξω αγωνα, χωρις βοηθητικες ροδες. Περπατησα πισω, να παρω τα πραγματα και ακουσα κατι να πλησιαζει. Χωρις αμφιβολια, ο απο μηχανης Θεος. Ηταν συνοδηγος, και ηταν Θεα. Αντιμετωπιζαν τα δικα τους προβληματακια (κινηση μονο στους 2 τροχους κ.α. ψιλα). Η Θεα Δημητρα με βοηθησε να σηκωσουμε τη μηχανη,τα πραγματα και το ηθικο μου. Με φοβερο κεφι. Την ευχαριστω πολυ. Απο τοτε, οποτε σκεφτηκα τερματισμο, κατι παθαινα...
Λιγο πιο πανω, λογω ασυλληπτης (το gps δεν καταγραφει υποδιαιρεσεις του 1 χλμ) ταχυτητας, αναβει το λαμπακι της θερμοκρασιας. Με περναει το Cagiva και το Terios. Αρχιζω να σκεφτομαι υπουλα και μοχθηρα, πως να παρακαμψω κομματια δυσκολα χωρις να το καταλαβει κανεις. Τελικα, δεν χρειαστηκε να καταφυγω σε ποταπες μεθοδους, γιατι απο κει και περα ολα μου φαινονταν ευκολα και η κουλαμαρα μου περασε.
70 χλμ. πριν το τερματισμο(να τα παλι...) και αφου προσπερασα το Cagiva, κοπηκε η ντιζα του συμπλεκτη. Κανενα σοβαρο προβλημα, οταν εισαι προνοητικος και εχεις περασει παραλληλη ντιζα stand-by. Συνεχισα να οδηγω 3-4χλμ. με καρφωτες, μεχρι να βρω καποιο σημειο για την γρηγορη επισκευη. Ομως κατι ελειπε: ο ρεγουλατορος. Σε ποια λασπολακκουβα να πλατσουριζει αραγε; Και ειχα σταματησει σε ισιαδα ο εξυπνος. Ενας 17 χρονος ντοπιος με κινεζικο μπομπακι με πλησιασε, την ωρα που επικοινωνουσα με τον τεχνικο μου συμβουλο (ατσα...) Με βοηθησε τεχνικα(μεχρι και ρεγουλατορο απο Υamaha εφερε-δεν εκανε),μου εκανε παρεα και περασε ευχαριστα η ωρα. Για να ειμαι ακριβης 1,5 ωρα περασε μεχρι να φτιαξω(με ενα χοντρο συρμα και λιγα tie wraps) μια υποφερτη πατεντα για να εχω συμπλεκτη. Δημητρη απο το Εξαμιλια(?) σε ευχαριστω! Ο Σπυρος ειδε το ακινητοποιημενο σημαδι και πηρε τηλεφωνο. Με ενθαρρυνε να συνεχισω στον αγωνα. Τερματισα 8ος και τελευταιος απο τους τερματισαντες, μαζι με το τελευταιο φως της μερας 11 ωρες και 9 λεπτα μετα την εκκινηση της ειδικης.
Η πρωτη μερα αποδειχτηκε καταστροφικη για πολλους με πτωσεις, βλαβες, εγκαταλειψεις κλπ. αλλα ειχα τα δικα μου να με απασχολουν.
Ειχα φερει στον ειδυλιακο λοφο του Προφητη Ηλια Ελατειας μια πολυ λασπωμενη μηχανη με εναν αυπνο επι 35 ωρες και ταλαιπωρημενο κακομοιρη:εμενα. Στις επομενες 11 ωρες επρεπε να βαλω βενζινη, να πλυνω μηχανη, να φτιαξω συμπλεκτη, να ενημερωθω και να βαλω νεο road-book. Να βρω δωματιο για υπνο και μπανιο(δεν ειχα φερει sleeping bag), κουβαλωντας ενα τεραστιο σακιδιο, να στεγνωσω ρουχα και να φαω βραδυνο και πρωινο για να εκκινησω στις 6 τον αγωνα της δευτερης μερας.
συνεχιζεται;