από geco » 24 Ιουν 2009, 22:33
RALLY ALBANIA 2009
Μέρος Β΄
Τρίτη 9 Ιουνίου
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μέρα του αγώνα , κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά!
Τα χιλιόμετρα που έπρεπε να καλύψουμε ήταν πάνω από 400 (χωρίς τα χασίματα) με 3 Ειδικές και η θερμοκρασία ανεβασμένη.
Φύγαμε πρωί, κατά τις 6.00, για την πρώτη Απλή των 85 χιλιομέτρων.Γιά να γίνει αυτό ξυπνήσαμε από τις 4.00, δώσαμε τα πράγματα στον Θοδωρή και φύγαμε από το Mai Tai αφού θα επιστρέφαμε στα Τίρανα την Παρασκευή.Αν και είχα αλλάξει τακάκια πίσω φρένου πριν το Πευκί, διαπίστωσα με απογοήτευση ότι είχαν τελειώσει και ήταν πολύ αργά να προλάβω να βρώ.
Έφυγα σφιγμένος, αλλά σκέφτηκα ότι τα προβλήματα παρουσιάζονται για να τα λύνουμε και όχι για να μας βάζουν κάτω. Όταν τελειώσω την ημέρα, είπα, θα βρώ τακάκια και θα τα αλλάξω!
Τι περίμενες ρε κακομοίρη, 7 μέρες αγώνα χωρίς απρόοπτα; Προχώρα !
Η διαδρομή είναι πολύ κακή με ατελείωτη πέτρα, χαντάκια, λακούβες και τα τρομερά και επικίνδυνα βαθειά, ξεραμένα λούκια αλλά ο ιδανικός χρόνος μοιάζει χαλαρός.
Πιάνω ρυθμό, σύντομα αρχίζω να περνάω κόσμο και να ανεβαίνω ψυχολογικά. Η απουσία πίσω φρένου με δυσκολεύει αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω και να συγκεντρωθώ στην οδήγηση. Είναι πολλά τα χιλιόμετρα, φίλε !
Στο 31ο χιλιόμετρο της απλής διαδρομής μπαίνουμε σε έναν οικισμό και από το φώς σε σκιασμένο τμήμα. Έχει κάτι βαθειά λούκια και μέσα σε αυτό που βρίσκομαι εγώ νά και μία κοτρώνα!
Ο μπροστινός μου τροχός χτυπάει πάνω της με δύναμη και νοιώθω να βροντάω με το πρόσωπο και το στήθος στο σκληρό έδαφος. Ο βρόντος είναι ζόρικος.
Μου κόβεται η ανάσα, ζαλίζομαι, πονάω σχεδόν παντού και προσπαθώ να συνέλθω και να ψαχτώ να δώ τι έχω πάθει! Περνούν 2-3 λεπτά και σηκώνομαι με κόπο. Πέρα από το γενικό «τσαλάκωμα» δεν διαπιστώνω ορατές βλάβες, σηκώνω το μηχανάκι , ισιώνω κάπως τις χούφτες και τα όργανα και ξαναξεκινάω όπως- όπως. Ο πόνος μαλακώνει σιγά-σιγά, τρέχει λίγο αίμα από την μύτη μου, το φτύνω και συνεχίζω.
Στο 52ο χλμ. Βλέπω τους Αυστριακούς να βάζουν βενζίνη και σταματάω. Γεμίζω, βγάζω τα γάντια να πληρώσω και παγώνω!!! Διαπιστώνω ότι ο δείκτης του δεξιού χεριού έχει χτυπηθεί ανάμεσα στο τιμόνι και κάποια πέτρα και έχει γίνει «φυτίλια»!
Ο Franz μου ρίχνει μικροβιοκτόνο σπρέυ, μου βάζει κάτι τσιρότα και παρατηρεί ότι έχω από ένα σκίσιμο στην μύτη και το άνω χείλος από εισβολή αιχμηρής πέτρας! Λίγο σπρέυ ακόμα, ευχαριστώ και φεύγω μαζί τους για να χαθούμε όλοι μαζί λίγο παρακάτω!
Ξαναβρίσκουμε το δρόμο αλλά δυσκολεύομαι να τους ακολουθήσω και συνεχίζω μόνος ως την αφετηρία της Ειδικής ακαπέλωτος (ευτυχώς). Η Ειδική ανεβαίνει ένα βουνό, το ξανακατεβαίνει και ανεβαίνει άλλο στο κλασσικό ξερό, πετρωτό, κροκαλοπαγές, βραχώδες, δύσκολο έδαφος.
Κάπου κοντά στα 200χλμ από την αφετηρία βρίσκω τους Αυστριακούς να πηγαίνουν γύρω- γύρω, κάποιους Ιταλούς να επιστρέφουν, άλλους να ψάχνουν εδώ και εκεί κλπ. Ψάχνω και εγώ αλλά τα μέτρα μετά την τουλίπα Julia Roberts (Eίχε μια αφίσα με ηθοποιούς εκεί) δεν μου βγαίνουν με τίποτα!
Κάνω λοιπόν το μέγα λάθος να ψάξω τον ΔΙΚΟ μου δρόμο! Το ίδιο έκανε και ο Γιατρός και καταστράφηκε διότι όταν προκύπτει κάτι παρόμοιο η Αρχή είναι μία: Μένεις με το πιο μεγάλο γκρούπ! Από τις πολλές γνώμες κάποια θα είναι σωστή!
Έρχεται και ο Χου-βού. Βγαίνουμε σε ένα πλάτωμα και ψάχνουμε μαζί οπότε ξαφνικά το μοτέρ του CRF σβύνει. Πατάω τη μίζα παίρνει μπρός. Αφήνω τον συμπλέκτη, ξανασβύνει.
Κατεβαίνω και ψάχνω μπάς και βγήκε και μπλόκαρε η αλυσίδα αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το σανζμάν έχει μπλοκάρει και έχω ακινητοποιηθεί χωρίς ελπίδα επισκευής!
Εδώ τελείωσε, για μένα, ο αγώνας και άρχισαν οι διακοπές!
Διώχνω τον Χρηστάρα να συνεχίσει τον αγώνα του και κάθομαι να πάρω μια ανάσα Περνάνε αυτοκίνητα του αγώνα που έχουν χαθεί και τους εξηγώ ότι δεν είμαστε στη διαδρομή. Περνάει ένα ταλαίπωρο φορτηγό φορτωμένο πέτρα και με ρωτούν τι συμβαίνει.
Τους εξηγώ και χωρίς δισταγμό ρίχνουν το CRF στη καρότσα και κατηφορίζουμε προς το κοντινότερο χωριό. Στο δρόμο, μας περνάνε αγωνιστικά αυτοκίνητα που πάνε και έρχονται ψάχνοντας. Μετά από 2ώρες κόλαση πατάμε άσφαλτο και πάμε στο χωριό.
-Να κεράσω μπύρες; Ρωτάω.
-Αμέ ! Μου λένε.
-Να φάμε και κάτι; Ξαναρωτάω.
-Ας φάμε!
Ο Ταβερνιάρης άδειασε τα ψυγεία του και 5 άτομα φάγαμε τον σκασμό!
Παϊδάκια, μπριζολάκια, ατομικά κοκορετσάκια, τζατζίκια, πατάτες, σαλάτες, μπύρες, κλπ. Όλα μαζί 44 Ευρώ μαζί με φιλοδώρημα!
Μετά πήγαμε το μηχανάκι στο σπίτι του Άρη, (ενός απ' τα παλληκάρια) ειδοποίησαν ταξί και έφυγα για τα Τίρανα. Μίλησα με τον Edvin, του εξήγησα την κατάσταση και του είπα ότι θα συναντηθούμε στους Αγίους Σαράντα.
Το ταξί, ή μάλλον καλύτερα αγοραίο, ήταν ένα παμπάλαιο Mercedes Diesel που ο οδηγός του, ένας χοντρός, μάγκας, 50άρης οδηγούσε με φόρα παντού!
Έμπαινε με όσα είχε σε κλειστές στροφές χωρίς ορατότητα, το ίδιο σε κατοικημένες και ακατοίκητες περιοχές, με τα λάστιχα να στριγγλίζουν, τις τελειωμένες (προ πολλού) αναρτήσεις να αφήνουν το όχημα να γέρνει σαν βάρκα και σαν μέτρο ασφάλειας, ο επαγγελματίας κορνάριζε που και που!
Με χρέωσε 80 Ευρώ και καλύψαμε τα 180χλμ σε 3ώρες περίπου.
Φτάσαμε στο Μai Tai την ώρα που σουρούπωνε και τον ακολούθησα με αυτοκίνητο και τρέιλερ πίσω στο χωριό. Σταματήσαμε για βενζίνη-πετρέλαιο, καφέ, νερό, κατούρημα, να δεί κάτι φίλους και γυρίσαμε στο χωριό λίγο πρίν τα μεσάνυχτα!
Φορτώσαμε το CRF, τους χαιρέτησα και έφυγα για Αγ. Σαράντα. (250χλμ. από εκεί). Γύρω στις 3.00 οι μπαταρίες μου τελείωσαν,άντεξαν μόνο 23ώρες, έκλεισα τα μάτια μου σε ένα πάρκινγκ στην άκρη του δρόμου και έπεσα σε βαθύ κώμα!
Ήταν μια μεγάλη μέρα!
Τετάρτη 10 Ιουνίου
Άνοιξα τα μάτια μου στις 6.00, έφαγα ένα παστέλι και έφυγα ολοταχώς.
Μίλησα με τον Doc και με συμβούλεψε να χρησιμοποιήσω τις 5 τελευταίες τουλίπες του χθεσινού roadbook για να βρώ το ξενοδοχείο. Ήταν ο πιο σίγουρος τρόπος!
Έφτασα στις 9.00, πήρα πρωινό, έκανα ένα ντους και πήγα να βρώ τη γιατρό του αγώνα να μου πεί τι να κάνω με το τραύμα μου.
Η Bady είναι 40άρα , μάλλον κοντή, με φαρδιές πλάτες, υπερκινητική, υπερομιλητική, γελάει τρανταχτά και δεν τη χωράει ο τόπος! Γεννημένη στη Γαλλία, με πατέρα Πέρση, έχει δουλέψει σε Λίβανο, Ελλάδα, Γαλλία, Ν.Κορέα, και αυτή την εποχή διδάσκει Φυσιοθεραπεία στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο των Τιράνων.
Έχει μαζί της 5 μαθητές και κάνουν μασάζ-φυσιοθεραπεία σε όποιον απ’ τους αγωνιζόμενους το ζητήσει. Με χρέωση φυσικά. Παράλληλα έχει την ευθύνη της διαχείρισης των τραυματιών του αγώνα. Έχει στυλ εκπαιδευτή ΛΟΚ, ΟΥΚ (και βάλε) και «τρέχει» τους μαθητές απίστευτα! Όλοι την λένε «αφέντρα» και τρέμουν την αυταρχική της συμπεριφορά!
Της δείχνω το δάχτυλο και την ρωτάω:
-What about this?
-Fuck ! Λέει.
Φωνάζει τους μαθητές και τους μαρσάρει. Φέρτε γάζες, φέρτε οξυζενέ, φέρτε λαβίδες, φέρτε μικροβιοκτόνα, κλπ.
-Είναι άσχημα! Εξηγεί. -Θέλουν κόψιμο τα «κουρέλια», ράψιμο τα υπόλοιπα, αλλά πριν απ’ όλα μεγάλη προσπάθεια να αποφύγουμε τη μόλυνση, αφού το τραύμα είναι ανοιχτό και πολύ εκτεθειμένο στα μικρόβια!
Το δένει με κάτι high tech γάζες εμβαπτισμένες σε ειδικές ουσίες, κάτι σιλικονούχα τσιρότα κάτι επιδέσμους και διατάζει :
-Στις 4.00 το απόγευμα στο νοσοκομείο της Πρεμετής!
Η περιοχή είναι γεμάτη Έλληνες. Τα χωριά είναι περιποιημένα και γράφουν τα ονόματά τους και στις δύο γλώσσες. Πηγαίνω στον τερματισμό της Ειδικής και βλέπω τα παλληκάρια μας
!- Ήταν γεμάτη ατελείωτες νερολακούβες, μου λένε
!- Κολύμπησαν πολλοί! Η Έρικα έπνιξε το CRF της και παλεύει ακόμη να το βάλει μπρος, ενώ κάποιοι έμειναν και τους κουβαλάει ο Edvin!
Τερματίζει το 1ο αυτοκίνητο με οδηγό τον Dorian Nurka. O Dori μιλάει άριστα Ελληνικά, είναι εκδηλωτικός και ενθουσιώδης, κάτι σε Μπέν σε νεαρή ηλικία.
Διεκδικεί τη νίκη μαζί με τον περσινό νικητή Renti Sina. Ήταν και στο Τρέιλ Ράιντ των Αγ. Θεοδώρων όπου γνώρισε τον δικό μας τον Χάλαρη και του 'λεγε πόσο θέλει να τρέξει σε αγώνες του εξωτερικού!
Ο Χάλαρης ήθελε πολύ να τρέξει στην Αλβανία αλλά γιά λόγους που δεν γνωρίζω, δεν τα κατάφερε!
Μας πέθανε στα τηλέφωνα όμως, γιά να μάθει όσο πιό πολλές λεπτομέρειες γίνεται!
Τώρα που θα μου έρθει ο λογαριασμός του κινητού θα του χρεώσω τις περιαγωγές να μάθει!
Το καραβάνι στρατοπέδευσε στο κέντρο της Πρεμετής και εγώ πήγα στο νοσοκομείο στην ώρα μου.
Η Bady δεν φάνηκε και ζήτησα να με δεί γιατρός! Μου έλεγξε το τραύμα, αφαίρεσε κάποια κομμάτια και είπε πως τα ράμματα θα με ταλαιπωρούσαν χωρίς σοβαρό λόγο αφού οι πληγές έδειχναν να πηγαίνουν καλά.
Τερμάτισαν και οι δικοί μου και πήγαμε σε μιά ψησταριά που είχε αρνάκι στη σούβλα κλπ περιποιημένα ψητά!
Εκεί ο Doc μας έδειξε πως κάνει καρδιοαναπνευστική ανάνηψη σε πνιγμένη μύγα! Η
μύγα έμεινε κανένα μισάωρο μέσα στη μπύρα, βεβαιωθήκαμε ότι θα ήταν νεκρή, ο Γιατρός την έβαλε πάνω στο τραπέζι, την κάλυψε με στάχτη από τσιγάρο και σε λίγο βγήκε από τη στάχτη και πέταξε !!!
Ναι σας λέω η μύγα πέταξε!
Η ημέρα δεν είχε άλλα απρόοπτα μου φαίνεται πως ο Γιατρός πήρε πάλι τη γενική και πέρασαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
Συνεχίζεται...
Ένας στο χώμα - χιλιάδες στον αγώνα !