Καλησπέρα και από μένα,
Να συγχαρώ κι εγώ τη ΛΕΜΟΚΑ, τον Doc, τον Κένταυρο και όλους γενικά τους συντελεστές αυτού του επιτυχημένου αγώνα και βέβαια το Golden Palace που μας τόνωσε καταλλήλως το «ηθικό» στην απονομή.
Για τη διαδρομή:
-Άκρως απολαυστική (τα ανιαρά κομμάτια θεωρώ ότι είναι αναγκαίο κακό όταν συνδυάζεις βουνό με θάλασσα)
-Τα 4 χλμ παραλίας πρωτόγνωρη και συναρπαστική εμπειρία
-Ο Ταύγετος δε σταματά ποτέ να με μαγεύει παρά το ότι τον αλωνίζω χρόνια πεζός ή δίκυκλος-χαίρομαι που τα καμμένα έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους σε αρκετά σημεία.
-η πάσης φύσεως υποστήριξη αρτιότατη
Η αλήθεια είναι ότι έχοντας φέτος συμμετάσχει αποκλειστικά σε trail rides νόμιζα ότι τα rally raids θα είναι το ίδιο απαιτητικά σε περάσματα. Ευτυχώς δεν ήταν γιατί και τα χιλιόμετρα είναι συνολικά περισσότερα και βέβαια το γεγονός ότι η διαδρομή πρέπει να βγαίνει και από τετρακίνητα επιβάλλει διαφορετικά κριτήρια επιλογής της διαδρομής.
Γίνεται μια κουβέντα περί αλληλοβοήθειας κλπ. Καταθέτω τη δικιά μου εμπειρία: Στο πρώτο δύσκολο πέρασμα της διαδρομής μετά την παραλία, δηλ στην ανηφοριά με το σαθρό έδαφος στην έξοδο ενός χωριού, πετυχαίνω το KTM 990 κολλημένο και τον αναβάτη εξουθενωμένο από την υπερπροσπάθεια και σε κακή ψυχολογική κατάσταση να απευθύνει έκκληση για βοήθεια. Σταματάω (ως θεωρώ ότι όφειλα) και πριν προλάβω να πλησιάσω κολλάει και το δεύτερο «μεγάλο» που ερχόταν. Αυτό ξεκόλλησε εύκολα, το 990 δυσκολότερα αλλά με τη βοήθεια όλων όσων σταμάτησαν και νομίζω και των παιδιών του Κένταυρου με το Vitara το καταφέραμε. Ακολούθως τα δυο μεγάλα ΚΤΜ και ένα 640 Adv.(νομίζω) κοντοστάθηκαν στο μικρό ίσιωμα μετά την πρώτη ανηφόρα αλλά πριν προλάβω να ξαναβάλω κράνος και σακίδιο έφυγαν μπροστά. Αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος γιατί ο αναβάτης του 990 δεν είχε συνέλθει ακόμα σωματικά και ψυχικά από το επίπονο κόλλημα και η δύσκολη τουλίπα δεν είχε τελειώσει . Απόδειξη ότι 20 μέτρα παραπάνω πάλι σε δύσκολο ανηφορικό τον πετυχαίνω ΜΟΝΟ (οι άλλοι δυο είχαν φύγει μπροστά) πάλι κολλημένο και πάλι να ζητάει βοήθεια απελπισμένα. Ξανασταματάω, σταματάει κι ένα άλλο παληκάρι (20 κάτι νούμερο) και τον ξεκολλάμε. Με το που βγήκαμε πάνω στο χωματόδρομο του επισημαίνω έντονα ότι ή πρέπει να εγκαταλείψει ή να κάνει τουλάχιστον μισή ώρα διάλειμμα γιατί ήταν επικίνδυνος για τον εαυτό του αν συνέχιζε έτσι (είχε γίνει μωβ και είχε χάσει την ψυχραιμία του) και ενδεχομένως και για τους άλλους αναβάτες. Εκείνος καλώς ή κακώς συνέχισε και τελικά ανέβηκε και στο βάθρο…
Κάνω το εξής σχόλιο : δεν με πείραξε ούτε τα τουλάχιστον 30 λεπτά καπέλο που έφαγα για χάρη του ούτε ότι πήρε και κύπελλο τελικά. Με πείραξε το γεγονός ότι η παρέα του ενώ ήξερε ότι αντιμετώπιζε προβλήματα σωματικής και ψυχικής εξάντλησης (όσοι ήταν εκεί αντιλαμβάνονται τι εννοώ) συνέχισαν χωρίς να βεβαιωθούν αν μπορούσε να βγάλει μόνος του τη δύσκολη τουλίπα και με πείραξε επίσης ότι από το βάθρο δεν είχε την ευαισθησία να απευθύνει ένα ευχαριστώ στους άγνωστους αναβάτες που τον βοήθησαν και που χωρίς αυτούς όχι κύπελλο αλλά ούτε τερματισμό δε θα είχε δει.
Από την άλλη θα πει κανείς «κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό». Όσοι ήταν εκεί όμως πιστεύω ότι καταλαβαίνουν τον εκνευρισμό μου.
Με τίποτα δεν αφήνω όμως αυτό το συμβάν να καλύψει τη φοβερή απόλαυση που ένιωσα από τη συμμετοχή μου στον αγώνα. Του χρόνου νομίζω θα μειώσω τα trail rides και θα έρθω σε περισσότερα raids.
Νάστε όλοι καλά και περαστικά στους τραυματίες.