Για όσους δε με γνωρίζουν, λέγομαι Φώτης Δημητρακόπουλος, κάτοικος Αθηνών, ιατρός στο επάγγελμα. Τα τελευταία 2 χρόνια όποτε έχω τον ελεύθερο χρόνο συμμετέχω στα διάφορα Trail rides και Rally Raids.
Στις περιστάσεις αυτές είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Αλέξανδρο Καλαποθάκη.
Πότε δεν έτυχε να τον γνωρίσω εις βάθος, ήταν όμως εύκολο να καταλάβει κανείς ότι ήταν άντρας μετρημένος και στα λόγια και στα έργα, σοβαρός και αξιοπρεπής.
Στις περιστάσεις αυτές είχα και την ατυχία, την τραγική ατυχία, να του κλείσω τα μάτια για πάντα.
Ήμουν ο «ιατρός-αγωνιζόμενος», όπως διάβασα σε κάποιο δημοσιογραφικό site τοπικής τηλεόρασης, που του έδωσε τις πρώτες βοήθειες.
Παρών και πολύτιμος βοηθός μου ήταν και άλλος αγωνιζόμενος που οδηγούσε μάλιστα μαζί με τον Αλέκο την ώρα του τραγικού δυστυχήματος.
Το όνομά του δεν θα το γράψω, αν θέλει ας μιλήσει αν και όποτε θέλει. Παρών ήταν και ένας ακόμη διερχόμενος αναβάτης, αυτός που πρωτοέκανε την κλήση στην οργάνωση για το ατύχημα και έκατσε να βοηθήσει ειδοποιώντας εγκαίρως τα διερχόμενα οχήματα να μειώσουν ταχύτητα.
Οι τρεις μας είμαστε οι μόνοι που ήμασταν εκεί συνέχεια από την αρχή έως το τέλος.
Την επιστολή αυτή τη γράφω γιατί αρχίζω πλέον και φοβάμαι ότι αυτός ο θάνατος θα περάσει στη λήθη χωρίς να σημαδέψει με τη σημασία του τα κακώς κείμενα που πρέπει να σημαδέψει, ώστε αυτά κάποτε να διορθωθούν.
Γιατί βλέπω κάποιους να καπηλεύονται το γεγονός της τυχαίας παρουσίας μου εκεί και της ιατρικής μου ιδιότητας, για να παραπλανήσουν ότι δήθεν υπήρχε έγκαιρη ιατρική αντιμετώπιση και αυτό ΜΕ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ.
Έχουν περάσει 2 εβδομάδες από το θάνατό του. Στο διάστημα αυτό περίμενα να δω κάποια κινητικότητα, κάποια επίσημη ανάλυση του γεγονότος, κάτι τελοσπάντων.
Στο site της ΕΘΕΑ-ΕΛΠΑ υπάρχει απλά μια λακωνική (και παραπλανητική) αναφορά. Η ΛΕΜΟΚΑ εξαφανισμένη, δεν μου έχει πάρει καν μια υποτυπώδη «κατάθεση» για το συμβάν (από ποιον μάθανε τα τι και πώς? Τι είπανε στην ΕΛΠΑ?) ενώ στο www.trailride.gr (το site του off road team , ενός εκ των δύο οργανωτών του αγώνα) ήδη πριν εκπνεύσει η πρώτη εβδομάδα από το τραγικό γεγονός είχε ανακοινωθεί trail ride «για τον Αλέκο».
Δηλαδή τελειώσαμε όλα τα άλλα ζητήματα και μας έμεινε η διοργάνωση αγώνα στη μνήμη του???
Δεν μπορώ να δεχθώ το επιχείρημα της συντριβής (όπως ειπώθηκε κάπου) για την καθυστέρηση της κριτικής και αυτοκριτικής τη στιγμή που οργανώνονται απονομές και κανονίζονται αγώνες εις μνήμην.
Γι’ αυτά υπάρχει διάθεση, για αυτοκριτική όχι? Επειδή σε σχετικό thread στο skartaekato.gr (http://www.skartaekato.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=872&postdays=0&postorder=asc&start=0) ο συναγωνιζόμενος Ανδρέας Καρκάτσας που τόλμησε να ξεκινήσει κουβέντα για το θέμα έφτασε να κατηγορηθεί για αλαζονεία και σκοπιμότητες –χώρια οι ανακρίβειες που γράφτηκαν από κάποιους εκεί, είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι θα ειπωθεί για μένα μετά από αυτή τη δημοσίευση, καθώς ούτε φιλαράκι είμαι με κανένα, ούτε εχθρός, ούτε κλίκα, ούτε «παράγοντας», ούτε κουμπάρος, ούτε συμφέροντα έχω στο χώρο.
Απλά είχα την ατυχία να αποκτήσω ένα από τα τραγικότερα βιώματα στη ζωή μου.
Ο λόγος που δημοσιεύω στο forum του off-road.gr είναι πρώτον διότι είναι ευρείας αναγνωσιμότητος και δεύτερο διότι για μένα (και για πολλούς άλλους) από εδώ ξεκίνησε η ενασχόληση μου με το χώρο.
Άλλωστε, όπως αναγράφεται στην αφίσα του αγώνα, ήταν και χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης. Όποιος θέλει μπορεί να αναρτήσει την παρούσα σε όποιο forum θέλει, έχει όχι μόνο την άδεια αλλά και την προτροπή μου.
Στους ανθρώπους του off road team και της ΛΕΜΟΚΑ θεωρώ περιττό να τους κοινοποιήσω την παρούσα με κατ’ ιδίαν αποστολή, όπως περιττό θεώρησαν και οι ίδιοι τόσες μέρες τώρα να επικοινωνήσουν προσωπικά μαζί μου και να μου πουν δυο κουβέντες επεξηγηματικές για αυτά που αναγκάστηκα τόσο τραγικά να βιώσω και που με έχουν σημαδέψει για την υπόλοιπη ζωή μου. Θεωρώ ότι μου όφειλαν τουλάχιστον αυτό.
Επίσης την επιστολή αυτή θέλω να τη γράψω όσο έχω ακόμα στο στόμα μου νωπή τη γεύση από το αίμα και τον εμετό του Αλέκου, καθώς τις τελευταίες του στιγμές του έκανα μια απεγνωσμένη (και μάταιη) προσπάθεια καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης, θέτοντας σε πιθανό κίνδυνο την ίδια μου την υγεία, αφού δεν είχα τα κατάλληλα προστατευτικά.
Αυτή την επιστολή τη χρωστάω καταρχήν στον ίδιο, σε αυτούς που τον αγαπούσαν αλλά και στους αγωνιζόμενους των αγώνων αυτών. Τη χρωστάω και στη συνείδησή μου.
Γιατί, αν κάποια πράγματα δεν ειπωθούν και κάποια ερωτήματα δεν τεθούν (ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ), τότε ο θάνατος του Αλέκου θα έχει μια αμείλικτη κενότητα που δε θα μου τη συγχωρούσα ποτέ. Ας μετρήσουν λοιπόν καλά τα λόγια που θα πουν κάποιοι, που θα σπεύσουν ενδεχομένως να αντιλογήσουν, γιατί θα απευθύνονται σε κάποιον που ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ και που ρίσκαρε τη ζωή του για τον Αλέκο.
Που τον είχε στην αγκαλιά του να ψυχορραγεί 1,5 ώρα και τον είδε να «φεύγει» στο πλάι του δρόμου, 15 χλμ από την Καλαμάτα . Δεν θέλω να μου πει κανείς μπράβο, ούτε να με θαυμάσει. Απαιτώ όμως ΣΕΒΑΣΜΟ και για τον Αλέξανδρο και για εμένα.
Δε σκοπεύω να δευτερολογήσω, το ξεκαθαρίζω από τώρα. Αυτά που διαδραματίστηκαν δε σηκώνουν μικροπρεπείς αντιλογίες, παρά μόνο γόνιμο προβληματισμό και μελλοντική δράση.
Το τραγικό συμβάν του Ταύγετου έχει δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος είναι το γιατί η μηχανή του Αλέκου ξέφυγε από την πορεία της. Οι τραυματισμοί των εσωτερικών οργάνων του άτυχου Αλέκου, που στην τραυματιολογία καλούνται «υψηλής ενέργειας» και δε γίνονται με ένα απλό πέσιμο, μαρτυρούν ένα πράγμα : υψηλή ταχύτητα πρόσκρουσης.
Έχουμε λοιπόν υψηλή ταχύτητα και χωμάτινα ελαστικά σε βρεγμένο, ολισθηρό, κατηφορικό, ασφάλτινο οδόστρωμα που κατέληγε στη μοιραία κατηφορική αριστερή φουρκέτα με βράχια και γκρεμό στην εξωτερική της.
Ο νοών νοείτω…
Και τίθεται το ερώτημα: Τι ήταν αυτό που οδήγησε έναν τόσο έμπειρο και ικανό οδηγό (νικητή σε σειρά προηγούμενων αγώνων) σαν τον Αλέξανδρο, στο να κάνει τόσο λάθος εκτίμηση των συνθηκών και παραμέτρων και να αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα με αποτέλεσμα να βγει απ’ το δρόμο και να τραυματιστεί θανάσιμα?
Τι ήταν αυτό που αλλοίωσε τόσο την κρίση του? Όλα τα δεδομένα επικινδυνότητας του σημείου ήταν εκεί, γιατί δεν τα αξιολόγησε?
Και όλα αυτά στο 15o χιλιόμετρο του αγώνα, στο καλημέρα…και είχε ήδη πέσει άλλη μια φορά (ελαφρά) λίγα χλμ πριν. Γιατί πήγαινε έτσι?
Όσοι νομίζουν ότι στο βωμό της ταχύτητας και της διάκρισης μπορούν να θυσιαστούν όλα, ακόμα και η ανθρώπινη ζωή, ας αλλάξουν τώρα topic (και πλευρό) για να μην ταράξω τον ύπνο τους.
Κινδυνεύουν βέβαια να ταραχθούν μια και καλή κάποτε… Όσοι επίσης είναι οπαδοί της θεωρίας «η κακιά στιγμή», «η κακιά η ώρα», «δυσαστρία», «η Αφροδίτη ήταν ανάδρομη στον Ερμή» κλπ κλπ ας αλλάξουν κι αυτοί topic (και πλευρό…).
Διότι εδώ, δεν μιλάμε για κανένα νεαρούδι αναβάτη, άπειρο, που καβάλησε ένα μηχανάκι 120 κιλά 45 ίππων και όποιον πάρει ο Χάρος.
Μιλάμε για έναν ώριμο 45άρη, φτασμένο και πολύπειρο αναβάτη, με την τελευταία λέξη προστατευτικού εξοπλισμού πάνω του, σύζυγο και πατέρα που έκανε το χόμπι του. Το ΧΟΜΠΙ του. Δε μιλάμε για κανένα πιτσιρικά που έβραζε το αίμα του…
Ή μήπως έβραζε?
Ας αναλογιστούν όλοι αυτοί που ακολουθούν την ίδια τακτική οδήγησης και συμμερίζονται τα ίδια κίνητρα, αν όλα αυτά αξίζουν τέτοιο βαρύ τίμημα.
Γιατί ο θάνατος βρήκε τον Αλέξανδρο, όχι έναν τυχαίο «άσχετο» που «αφού δεν ήξερε τι το γκάζωνε το εργαλείο». Αλίμονο, ο Αλέξανδρος ήξερε...
Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και σε αυτούς που σας αγαπάνε, στις γυναίκες σας, στα παιδιά σας, και σκεφτείτε λίγο. Μη σπεύδετε να γράψετε το μηνυματάκι του στυλ «έχε γεια, ρίξε μια γκαζιά και για μας σαν θα πας στη Βαλχάλα των εντουράδων» κλπ κλπ και μετά μια γύρα στο Trail Ride-αφιέρωμα στη μνήμη του και μετά όλα περασμένα, πάμε γι’ άλλα.
Θα μπορούσατε να ήσαστε εσείς στη θέση του Αλέξανδρου. Μπορεί να είστε οι επόμενοι.
Μη μένετε έξω από την εκκλησία στην κηδεία σχηματίζοντας πηγαδάκια που μόνο το μαχαίρι στο κόκκαλο δε βάζουν. Κοπιάστε!
Καθίστε στο απέναντι στασίδι και κοιτάξτε λίγο τη μάνα, τη σύζυγο, το δεκάχρονο παλικαράκι που δε θα του μάθει αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος πώς να οδηγεί σωστά στα στροφιλίκια της ζωής του και στους αγώνες του.
Κοιτάξτε αυτό το πρόσωπο του Θανάτου και αναθεωρείστε λίγο κάποια πράγματα. Ας μην πάει εντελώς στράφι αυτή η ζωή. Ας σώσει τις δικές μας…Δεν έσπασε απλά κάποιος ένα πόδι, ζωή χάθηκε!
Όσα ΣΕΧ και ραντάρ και δεν ξέρω τι άλλο βάλουν οι οργανωτές σε έναν αγώνα ( που εφεξής ΠΡΕΠΕΙ να βάλουν πολλά), αν δε βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι η σύνεση στην οδήγηση δεν πρέπει να μας λείπει ποτέ, ΟΥΤΕ και όταν τρέχουμε σε αγώνα, είναι ζήτημα χρόνου να ξανασυμβεί σοβαρό δυστύχημα.
Η σύνεση είναι αυτή που θα μας προστατεύσει. Σαφώς υπάρχει και η «κακιά στιγμή», ας μην τα κουκουλώνουμε όλα όμως κάτω από αυτήν.
Ας αναλύσουμε λίγο και ας παραδειγματιστούμε. Δεν πιάνω καν το θέμα των 4Χ4 που έχει επισημανθεί στο παρελθόν ότι ενίοτε θέτουν αναβάτες ή άλλα πληρώματα σε κίνδυνο με τον τρόπο που οδηγούν μερικοί πορωμένοι.
Αυτά είναι πραγματικά ηλίθια ρίσκα και πρέπει επιτέλους να εκλείψουν. Οι αγώνες αυτοί μπορούν να είναι απολαυστικοί και χωρίς επικίνδυνου βαθμού ταχύτητα και χωρίς επικίνδυνες συμπεριφορές.
Τις παραπάνω απόψεις όποιος θέλει τις δέχεται και τις εφαρμόζει (έστω και ένας να το κάνει, κέρδος το θεωρώ) και όποιος θέλει τις απορρίπτει και συνεχίζει να πηγαίνει τάπα, με το μοιρολατρικό σκεπτικό ότι ο θάνατος του αναβάτη ήταν αναπόφευκτος και άρα αναμενόμενος και άρα κάποτε θα επαναληφθεί, τι να κάνουμε τά’ χει το σπορ. Διαλέγετε και παίρνετε.
Ας δούμε τώρα και το άλλο σκέλος: Στον αγώνα της Καλαμάτας είχα το Νο 14, πήρα εκκίνηση στις 09.43.
Λίγα λεπτά μετά το δυστύχημα (κατά τις 10.10-10.15), όταν σταμάτησα να βοηθήσω, είχε ήδη ειδοποιηθεί η οργάνωση και ο Αλέκος είχε μεν τις αισθήσεις του, δεν είχε όμως ελπίδες.
Ναι, ο Αλέκος μιλούσε, ήθελε μάλιστα να σηκωθεί γιατί «δεν είχε τίποτα».
Εκ πρώτοις κάποια θλαστικά τραύματα στο πηγούνι, δυο σπασμένους καρπούς, που με τις ενδορφίνες που ανάβλυζε εκείνη την ώρα ο εγκέφαλός του δεν ένιωθε καθόλου πόνο. Ούτε αγωνία.
Για τη μία σχεδόν ώρα που είχε τις αισθήσεις του και μιλούσαμε κανείς σχεδόν δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί την τραγική κατάληξη που επίκειτο.
Ένας γιατρός βέβαια μπορεί να διακρίνει ένα δυο πραγματάκια παραπάνω, αρκετά για να τον κάνουν να ανησυχεί και να κοιτάει με αγωνία το ρολόι, και αυτό έκανα: 20 λεπτά, 30 λεπτά, 40 λεπτά, 1 ώρα...
Ένα λαδί Disco της οργάνωσης ήρθε στις 11.30 (μέχρι τότε δεν είχε φτάσει ΚΑΝΕΙΣ της οργάνωσης εκεί, απλά έκανε μια ολιγόλεπτη στάση διερχόμενη η μοτοσικλέτα-σκούπα και μετά συνέχισε) και το ασθενοφόρο ήρθε στις 11.40, δηλαδή 1,5 ώρα μετά την πρώτη κλήση, απλά για να τον παραλάβει νεκρό!!!
Όχι, καλά θυμάστε, το τροχαίο δεν έγινε σε κανένα κορφοβούνι στη μέση του πουθενά, δεν έγινε στα μισά κάποιας ξεχασμένης από το Θεό αδιάβατης σε ασθενοφόρα αντιπυρικής, ώστε να δικαιολογήσει κανείς την κραυγαλέα καθυστέρηση.
Έγινε λίγο πάνω από το Ελαιοχώρι, στην τουλίπα 17 προς 18, στο 14ο περίπου χιλιόμετρο από την αφετηρία στην Καλαμάτα, σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο!!!
Ποιος και πότε θα απολογηθεί για αυτή την τραγική καθυστέρηση? Διότι ναι μεν ο Αλέξανδρος με τα εσωτερικά τραύματα που είχε ήταν καταδικασμένος, τι θα γινόταν όμως αν είχε πχ ένα απλό πνευμοθώρακα?
Τι είπατε, είμαι σκληρός?
Ας ήσασταν εσείς στο πλάι ενός δρόμου και να ασφυκτιάτε μέχρι θανάτου 15 χλμ από μια μεγάλη πόλη, 15 χλμ από τη σωτηρία ενός νοσοκομείου και ας έρθει μετά η χήρα σας να με πει σκληρό και υπερβολικό.
Θα βγει κανείς να μας πει πώς έγινε αυτό?
Ποιος ήταν ο υπεύθυνος?
Τι έγινε, δόθηκε μήπως λάθος σημείο από τον αναβάτη που τηλεφώνησε στους οργανωτές να ενημερώσει για το τροχαίο ? (ρητορική ερώτηση, ήταν παρών όλη την υπόλοιπη ώρα και τον ρώτησα 10 φορές)
Γιατί άραγε το ασθενοφόρο εστάλη από το Τουριστικό (διότι έτσι διαμαρτυρήθηκε ο οδηγός καταφτάνοντας, τον ακούσαμε όλοι) ενώ το σημείο ήταν 15χλμ από την παραλιακή της Καλαμάτας μέσω Ελαιοχωρίου?
Εγώ στο γυρισμό γύρισα ΑΡΓΑ, από κανονικό δρόμο, με ελάχιστο κομμάτι βατό χωματόδρομο και ΕΚΤΟΣ διαδρομής αγώνα και σε 20-25 λεπτά ήμουν στην αφετηρία.
Ποιος το έστειλε λοιπόν από το Τουριστικό και γιατί?
Φταίνε οι οργανωτές?
Φταίει το νοσοκομείο?
Φταίει ο οδηγός του ασθενοφόρου?
Ποιος φταίει ρε παιδιά?
Τι ενέργειες θα κάνετε για να μην ξανασυμβούν τόσο τραγικές καθυστερήσεις που σε κάποιο άλλο τραυματισμό μπορεί να είναι μοιραίες?
Τι ενέργειες θα κάνετε ώστε το ασθενοφόρο που θα έρθει τελικά να έχει πλήρωμα και εξοπλισμό ικανό να αντιμετωπίσει σε αρχικό στάδιο έναν πολυτραυματία?
Γιατί ναι μεν το ασθενοφόρο που ήρθε είχε γιατρό, αλλά αυτό δε φτάνει. Να κάνει τι ο γιατρός του ασθενοφόρου όταν δεν είχε καν σετ διασωλήνωσης στη διάθεσή του?
Και να τον βοηθήσει ποιος την ώρα της διακομιδής, ο οδηγός που έπρεπε να οδηγεί ταυτόχρονα? (εγώ ήμουν ΤΥΧΑΙΑ εκεί, ως διερχόμενος αγωνιζόμενος).
Αυτό είναι για τους οργανωτές ιατρική κάλυψη αγώνα?
Για να αντιμετωπιστεί σε πρώτη φάση πολυτραυματίας δε αρκεί μία κλούβα με κόκκινο σταυρό στο πλάι κι ένας άνευ υποστήριξης γιατρός!
Αντ’ αυτού χίλιες φορές πιο αποτελεσματικοί είναι δύο εξειδικευμένοι paramedics-διασώστες ΜΕ κατάλληλο εξοπλισμό ΜΕ κατάλληλο ασθενοφόρο. Και αν υπάρχει και εξειδικευμένος στην επείγουσα ιατρική γιατρός ακόμα καλύτερα.
Αν στραμπουλίξω το πόδι μου πάω και δικάβαλο στο νοσοκομείο που λέει ο λόγος. Αν έχω απόφραξη λάρυγγος από αιμάτωμα και χρειάζομαι μια απλή διασωλήνωση να μου σώσει τη ζωή, ποιος και με τι θα μου την κάνει?
Γιατί σε κάποιους αγώνες του ιδίου πρωταθλήματος είχαμε ομάδες εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων διασωστών και γιατρών με κατάλληλα οχήματα (βλ Πάτρα) και σε κάποιους άλλους κανονίζουμε μόνο γουρνοπούλα και ξέκωλα για την απονομή ?
(δείτε πχ τι έγραψε κάποιος κος Βλαχονικολός που στο παρακάτω link παρουσιάζεται ως ένας από τους οργανωτές http://www.trailride.gr/forum/viewthread.php?forum_id=4&thread_id=194&rowstart=20
https://web.archive.org/web/20080612045507/http://www.trailride.gr/forum/viewthread.php?forum_id=4&thread_id=194&rowstart=20
)
Δε φτάνουν τα λεφτά?
Ζητήστε μας κι άλλα ρε παιδιά, πιστέψτε με το αξίζουν, θα τα δώσουμε!
Αλλιώς ενημερώστε μας να ξέρουμε ότι ο αγώνας ΘΑ έχει γουρνοπούλα, ΘΑ έχει ξέκωλα, ΘΑ έχει συμβολική δενδροφύτευση ΔΕΝ ΘΑ έχει ουσιαστική ιατρική-διακομιστική κάλυψη.
Να αναλάβουμε κι εμείς τις ευθύνες μας, να ξέρουμε πού πάμε.
Και όταν λέω οργανωτές δεν εννοώ μόνο τον Δημήτρη τον Αθανασουλόπουλο.
Η αφίσα έγραφε: Οργάνωση off road team (που είναι μια ομάδα ανθρώπων, όχι ένας) και ΛΕΜΟΚΑ.
Τα λεφτούλια κατατέθηκαν στο λογαριασμό κάποιου κου Δημήτρη Φίλντιση, έχουμε επίσης τον κο Βλαχονικολό που προαναφέρθηκε και τέλος στην ενημέρωση οδηγών μοιράστηκε εκτός του Doc και το κινητό κάποιου κου Χαραλαμπόπουλου, ως υπέυθυνου.
Και δεν ξέρω και πόσοι άλλοι ακόμα ενεπλάκησαν στην οργάνωση. Πού είναι όλοι αυτοί τώρα?
Ποιος θα βγει μπροστά να δώσει εξηγήσεις?
Ποιος είχε αναλάβει την οργάνωση της ασφάλειας του αγώνα?
Γιατί δεν είχε παρόμοια ασφάλεια με αυτή πχ του Trail Ride της Πάτρας ?
Τι ακριβώς έγινε από την ώρα που έγινε η κλήση προς αυτούς και γιατί τελικά υπήρξε αυτή η κραυγαλέα καθυστέρηση?
Από την άλλη θα μου πείτε, ποιος από εμάς τους αγωνιζόμενους έστειλε ποτέ ένα post πριν από αγώνα ρωτώντας αυτές τις «λεπτομέρειες»?
Πότε το απαιτήσαμε? Ποτέ! Το πιθανότερο βέβαια , αν θιγόταν το ζήτημα, να ξεκινούσε το γνωστό thread «όχι, οι αγώνες δεν είναι επικίνδυνοι, άκου με που σου λέω, είμαι παλιός και σου μιλάω εκ πείρας, μην πας να δημιουργήσεις εντυπώσεις» κλπ κλπ.
Ακόμα κι εγώ, που είμαι και γιατρός στην τελική, ποτέ δεν αναρωτήθηκα για την υποδομή ασφαλείας πριν δηλώσω συμμετοχή σε αγώνα. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…
Αγαπώ αυτούς τους αγώνες και θα ξανατρέξω (κάποτε). Το έχω ξαναγράψει. Μου αρέσουν, περνάω καλά. Δεν θέλω με τίποτα όμως να ξαναχαθεί στις τουλίπες τους τόσο άδικα μια ζωή. Αυτοί οι αγώνες είναι για να μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί σε αυτό τον κόσμο όπου η νάρκωση του καναπέ θεωρείται life style, όχι να καταλήγουμε νεκροί. Είναι για να μας κάνουν καλύτερους αναβάτες όχι πιο επικίνδυνους.
Πέρυσι, στο Trail Ride της Πάτρας, κάποιος αγωνιζόμενος είχε σταματήσει στη μέση του αγώνα για να φάει στο ταβερνάκι ενός χωριού. Κάποιοι άλλοι τον είχαν χλευάσει.
Ας το ξανασκεφτούμε κι ας βάλουμε λίγο από αυτή τη νοοτροπία στα κεφάλια μας. Ας αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Ας προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τους αγαπημένους μας από τον αδυσώπητο πόνο της απώλειας…
Και εσείς κύριοι οργανωτές, απαντήστε στα σαφή ερωτήματα που προκύπτουν. Μας το χρωστάτε.
Φώτης Δημητρακόπουλος
ΥΓ Στην ΕΘΕΑΜ-ΕΛΠΑ κατατέθηκε έκθεση αγώνα?
Τι έλεγε για όλα αυτά και από ποιον πήραν κατάθεση?
Τι λέει η ίδια η ΕΘΕΑΜ-ΕΛΠΑ για όλα αυτά-και εννοώ επί της ουσίας, πέραν από το άκρως παραπλανητικό «Παρά τις άμεσες προσπάθειες των συναθλητών του αλλά και των γιατρών που έσπευσαν άμεσα»(???) που διάβασα στο http://www.ethea.elpa.gr/?cat_id=160&page_id=754
https://web.archive.org/web/20080208055511/http://www.ethea.elpa.gr/?cat_id=160&page_id=754
.
Eννοείται ότι σχετική επιστολή εστάλη και με αυτούς αποδέκτες.
Edit by mod: Για την αποφυγή παρεξηγήσεων: Το Off-Road.gr δεν έχει σχέση με το Off Road Team, πρόκειται για άλλο site http://www.offroadteam.gr