Κάποιες φορές νιώθω τόσο μικρός…
Όταν η εικόνα καταρρακώνει συνειδήσεις. Όταν το χαζόκουτο μετατρέπει σε σαπουνόπερα το δράμα ενός λαού. Όταν εμείς, έχοντας χαμηλώσει τον ήχο, συζητάμε για διακοπές, παραλίες. Και δίπλα μας, ναι δίπλα μας, οι σύγχρονες, τηλεκατευθυνόμενες, ηλεκτρονικές λαιμητόμοι, απειλούν να στείλουν σε «διακοπές» διαρκείας ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν φταίνε.
Μέσα στη μικρότητά μου, την απόλυτη αδυναμία να αλλάξω το ρου της ιστορίας, όπως τον πλάθουν όλοι αυτοί που βλέπουν αμάχους, στρατούς και όπλα σαν απλά πιόνια στο γυάλινο σκάκι των αποστειρωμένων γραφείων τους, πιάνω χαρτί και κάνω υπολογισμούς. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, δέκα το λαδόξιδο: 10 μέρες διακοπές, συν μεταφορικά, συν το κάτι παραπάνω, δύο με δυόμισι χιλιάδες ευρώ. Χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα από εδώ ο Λίβανος, μέσω Ρόδου – Αλικαρνασσού. Μαζί με το καράβι, όχι περισσότερα από 1000 ευρώ. Αν βάλουν 4 από 500, μένουν και 1000 για φάρμακα για τα παιδιά που υποφέρουν.
Τι λέτε; Και η πιο όμορφη παραλία αξίζει λιγότερο από το χαμόγελο ενός και μόνο παιδιού. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση; Καιρό δεν έχουμε. Μένουν το πολύ 10 μέρες για να τα τακτοποιήσουμε όλα, από φάρμακα, μέχρι διαβατήρια και βίζες.
Να το πω πιό απλά; Φεύγουμε Παρασκευή 11 από Αθήνα, είμαστε Κυριακή απόγευμα στην Τρίπολη του Λιβάνου. Φεύγουμε απο εκεί Παρασκευή 18 και είμαστε Δευτέρα πρωί Αθήνα.
Ξεκινάω με ονόματα!!!
1. Γιάννης Αθανασίου
2.