Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Οργανωμένη εκδρομή: Ο γύρος του Κορινθιακού απο χώμα

Olympian Raid 2005Ο γύρος των βουνών του Κορινθιακού από χώμα; Εύκολο!

Σε 5 μέρες; Ότι πρέπει....

Με 12 Βέλγους, διαμονή σε χλιδάτα ξενοδοχεία, επίσκεψη αρχαιολογικών τόπων ΚΑΙ μαθήματα enduro;

Ε;;;;

Οι Marc Dammen (Honda Park Βελγίου), Χρήστος Τασούλης (eXTra Products) και Σπύρος Κατσιμαλής (Off-Road.gr), διοργάνωσαν ένα «διαφορετικό» γύρο των βουνών του Κορινθιακού, με χώμα, άσφαλτο, πολύ φαγητό, περιπέτεια, δάσος, βροχή, λάσπη, σκόνη, πέτρα, μονοπάτια, λίμνες, γκρέμια και... χιλιόμετρα.




Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι του αποχαιρετισμού του Marc, πέρσι μετά το Raid Ροδόπης.

Marc: Θέλω να διοργανώσω μια χωμάτινη εκδρομή για μια μικρή ομάδα Βέλγων αναβατών. Μπορείτε να βοηθήσετε;

Ένα χρόνο μετά, ο Marc, ο Χρήστος, ο Θανάσης και ο υπογράφων, βρισκόμαστε Παρασκευή πρωί, μπροστά στο ξενοδοχείο που είχαν καταλύσει από το προηγούμενο βράδυ οι δώδεκα αναβάτες.

Ο Marc θα φρόντιζε για την ενδιάμεση επικοινωνία, ο Χρήστος τις μοτοσυκλέτες και την γενική υποστήριξη, ο Θανάσης... γενικών καθηκόντων και προσωπικά, το σχεδιασμό της διαδρομής και την πλοήγηση.

Στην ενημέρωση για την διαδρομή της πρώτης μέρας, διέκρινα διάφορα συναισθήματα στα μάτια των αναβατών, από φόβο, όταν άκουσαν τις οδηγίες για το χειρισμό της μοτοσυκλέτας στις ανηφόρες με κυλιόμενη πέτρα, έως ενθουσιασμό για το ότι θα σταματούσαμε για μεσημεριανό στον Ισθμό της Κορίνθου.

Τα «παιδιά» (από 22 έως 58 χρονών!), θα χρησιμοποιούσαν μοτοσυκλέτες που είχε φροντίσει να βρει ο Χρήστος, Yamaha TTR 250, Honda Degree 250 και ένα Honda XR250.
Κρίναμε ότι ήταν οι ιδανικές: Ελαφρές, γκάζι που δεν τρομάζει και φιλικές για τους αναβάτες.

Κάθε μέρα θα διανυκτερεύαμε σε διαφορετικό μέρος, οπότε τα προσωπικά είδη, θα μεταφέρονταν από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο με φορτηγάκι, το οποίο παράλληλα θα μετάφερε και δυο εφεδρικές μοτοσυκλέτες, για την περίπτωση που κάποια από τις άλλες παρουσίαζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα.


Εκκίνηση!
Κάτι η ενημέρωση, κάτι οι διαφορές του στυλ, «δε μου αρέσει αυτό το μηχανάκι, θέλω το άλλο» κλπ η ομάδα ξεκίνησε περασμένες 10:00.

Ζέσταμα στις ιδανικές φουρκέτες της Πάρνηθας και σε 4 χιλιόμετρα πατάμε χώμα.

28η Οκτωβρίου και ένας μεγάλος ήλιος, έχει φροντίσει να στεγνώσει τα πάντα.

Σκόνη, πέτρα, φαινόμενα συνηθισμένα για μας, αλλά φαντάζουν βουνό, στους φιλικούς Βέλγους, που –όσοι είχαν την ευκαιρία- έχουν οδηγήσει μόνο σε άμμο και χώμα στην χωρίς ίχνος πέτρας χώρα τους.

Σύντομα βγαίνουμε στη διασταύρωση της Φυλής και ακολουθούμε τον παλιό κλασσικό χωματόδρομο για το «Βούντημα».

Κάτω στο ποταμάκι και λίγο πριν το οροπέδιο στα Σκούρτα, στάση για μικρό διάλειμμα, συγκέντρωση εντυπώσεων και πρώτο απολογισμό. Ο γιατρός της παρέας –πρώτη φορά στο χώμα- έχει ήδη κάνει την αγορά του και το Degree είναι με μια μανέτα λιγότερη.

Μια μικρή στάση είπαμε να κάνουμε και αντί αυτού  καταλήξαμε σε πικ-νικ στην εξοχή. Πάρε μπισκότα, δώσε χυμό... Σοκολάτα ποιος θέλει;

Σήμερα θα πρέπει να φτάσουμε μέχρι τα Τρίκαλα Κορινθίας και με τον καιρό αρωγό, αυτό θα είναι εύκολο.

Ο Marc προτείνει να μην συνεχίσουμε κατευθείαν με χώμα. Πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στους άπειρους αναβάτες να συνειδητοποιήσουν την πρώτη τους επαφή με το χώμα.

Συνεχίζουμε μέσω Πύλης, περνάμε τα Βίλια και ύστερα από μια σύντομη διαδρομή μέσα στα πεύκα, κατηφορίζουμε το δρόμο προς την Ψάθα.

Οι στάσεις για φωτογράφηση δίνουν και παίρνουν. Η παραλία στην Ψάθα, απλά εκπληκτική, χωρίς κόσμο με ήρεμα νερά να σε γεμίζει γαλήνη.

«Είναι λίμνη ή θάλασσα;»
Το αυτονόητο για μας, είναι λογική απορία για τους επισκέπτες μας.
«Θάλασσα – θάλασσα!»

Marc DamenΤα χιλιόμετρα δίπλα στη… θάλασσα, μέχρι τη στάση του ανεφοδιασμού τα κάνουμε με υπερηχητική ταχύτητα των... 30 χιλιομέτρων την ώρα!

Στάση στο βενζινάδικο στο Αλεποχώρι. Ο βενζινάς έχει αφήσει μήνυμα: Επιστρέφω σύντομα, τηλεφωνήστε στο 69…….. Άλλοι ρυθμοί!

Οι αναβάτες έχουν κατακλύσει το χώρο και σύντομα η ουρά συμπληρώνεται από αυτοκίνητα που φτάνουν πλέον στο δρόμο.

Άντε να εξηγήσεις στους γεμάτους όρεξη για οδήγημα Βέλγους, ότι ο βενζινάς έχει πάει σπίτι για φαγητό. «Και γιατί δεν τον αντικαθιστά κάποιος;» ρωτάνε με απορία.

Και τότε έγινε το αναπάντεχο, ο Γιαν παθαίνει επιληψία! Βρίσκεται κάτω στο έδαφος και τρέμει σαν ψάρι!
Ο γιατρός της ομάδας τον πλησιάζει αμέσως. Πέρα από τη συνηθισμένη προστασία για τη γλώσσα του, δεν μπορεί να κάνει και πολλά.

«Θα περιμένουμε 15 λεπτά να ηρεμήσει. Καλέστε το ασθενοφόρο, θα πρέπει να νοσηλευτεί για 24 ώρες».

Η κρίση περνάει και ο Γιαν συνέρχεται γρήγορα. Το ασθενοφόρο έκανε χρόνο ρεκόρ για τα δικά μας δεδομένα. Μόλις 20 λεπτά!
Στο Βέλγιο, όπως μου είπε ο Φρέντ αργότερα, αν το ασθενοφόρο κάνει πάνω από 7 λεπτά να έρθει, σε οποιοδήποτε σημείο και αν βρίσκεσαι, ο οδηγός παραπέμπεται με το ερώτημα της απόλυσης στην υπηρεσία του.
Τα «λίγα» 20 λεπτά για εμάς, έκαναν τρομερή εντύπωση στους φίλους μας!

Ο Γιαν δείχνει καλά, αλλά και οι τραυματιοφορείς λένε ότι πρέπει να νοσηλευτεί για 24 ώρες προληπτικά. Μαζί του θα πάει ο Χρήστος ώστε να κάνει τις απαραίτητες συνεννοήσεις.

Ειδοποιούμε το φορτηγάκι να έρθει να παραλάβει τη μοτοσυκλέτα του Γιαν και με ανάμικτα συναισθήματα συνεχίζουμε.

Λίγο αργότερα μπαίνουμε στο χώμα και ανηφορίζουμε προς τα Γεράνια. Διάολε γλιστράει πολύ και ο πυθμένας του γκρεμού δείχνει πολυυυύ μακρινός.

Διάλεξα τη «μεγάλη βόλτα» των Γερανιών, μια και από τη στιγμή που θα φτάναμε στο Λουτράκι, δεν θα κάναμε άλλο χώμα για το υπόλοιπο της ημέρας.
Διαδρομή τίγκα στο πεύκο, γλιστερή κυλιόμενη πέτρα, σκόνη, μικρά ρυάκια και στροφές.

32 χιλιόμετρα αργότερα βγαίναμε σκονισμένοι στο κέντρο του Λουτρακίου.
Ώρα για φαγητό! Τι καλύτερο από σουβλάκι στα  Ίσθμια με θέα το κανάλι;

Επικοινωνία με το Χρήστο, που μας ενημερώνει ότι βρίσκεται με τον Γιαν στο Νίκαιας σε ώρα…. πλήρους εφημερίας, καταλαβαίνετε….
Ο Γιαν ήταν σχετικά καλά και περίμεναν στην ουρά για αξονική. Ο Χρήστος θα καθόταν μαζί του σήμερα το βράδυ, μέχρι να τακτοποιηθεί και πιθανόν να μας έβρισκε αύριο.

Αφού βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες στον Ισθμό, τσουλήσαμε αργά – αργά από παλιά εθνική μέχρι το Ξυλόκαστρο, όπου και ανεφοδιαστήκαμε.

Για τα Τρίκαλα πήραμε τον «παλιό» δρόμο. Γεμάτος στροφές και σε κακή κατάσταση, εγκαταλελειμμένος από χρόνια, έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα στο τελευταίο κομμάτι της ημέρας.

Λίγο πριν τη διασταύρωση για τα κάτω Τρίκαλα, άρχισε το ψιλοβρόχι. Μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο του Κίσσα, είχε χοντρύνει το πράμα.
Το ιστορικό –πλέον- ξενοδοχείο, έχει ανακαινισθεί πρόσφατα, καλόγουστα και με πολύ μεράκι.
Λίγος χρόνος για τακτοποίηση στα δωμάτια, ντούζ και ξεκούραση, μέχρι το απογευματινό ραντεβού απολογισμού ημέρας και ενημέρωσης για την επόμενη.

Βράδιασε, τα σύννεφα έχουν περικυκλώσει το ξενοδοχείο και όλα δείχνουν ότι αύριο δεν θα έχουμε ίχνος σκόνης!


Βροχή!
Όλο το βράδυ δε σταμάτησε να ρίχνει!
Σύντομο πρωινό και περαιτέρω οδηγίες μια και έξω έχει πήχτρα ομίχλη.

Από την αρχή χρησιμοποιούσαμε το σύστημα D. Ο πλοηγός δείχνει τη διαδρομή και σε κάθε διασταύρωση ο δεύτερος σταματά και περιμένει μέχρι να έρθει ο τελευταίος. Ο τρίτος γίνεται δεύτερος και έτσι όλοι αλλάζουν θέση, η ομάδα κινείται γρήγορα και εξασφαλίζεται η συνέχεια.

Αδιάβροχα στους αναβάτες και οδηγίες για τον οδηγό του φορτηγού να περιμένει στην μέση της διαδρομής.

Ξεκίνημα και κινούμαστε με προσοχή μέσα στο χωρίο. Η ομίχλη είναι πυκνή και ταυτόχρονα ψιλοβρέχει.

Αποφασίζουμε να κατεβούμε χαμηλά και να πάρουμε το χωματόδρομο λίγο μετά τα Πιτσά, ο οποίος μέσω μιας πανέμορφης διαδρομής οδηγεί στην Καρυά. Ένας μεγάλος κύκλος!

Τρία χιλιόμετρα έξω από το χωρίο ο καιρός ανοίγει, η ομίχλη εξαφανίζεται, η βροχή σταματά και το κέφι ανεβαίνει.

Μπαίνουμε στο χωματόδρομο με άγριες διαθέσεις και αρχίζουμε το ανέβασμα.
Σε πολλά σημεία ακολουθούμε εγκαταλελειμμένους δρόμους.

Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο πρώτο μονοπάτι γυρνάω πίσω να δω και… όλοι έχουν σταματήσει και διστάζουν να μπουν!

Χρειάζεται να έρθει ο Marc (είναι πάντα ουραγός) και να τους πείσει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να περάσουν με την μοτοσυκλέτα, όχι από πλευράς δυσκολίας, αλλά … στο Βέλγιο δεν έχουν το δικαίωμα να βγαίνουν εκτός δρόμου και … φοβούνται!

300 μέτρα αργότερα συναντάμε μια παλιά γέφυρα και κάνουμε την πρώτη στάση, για τσιγάρο (για όσους καπνίζουν), σοκολάτες (για τους πειναλέους) και φωτογραφίες για όλους.

Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν.

Κάνουν σα μικρά παιδιά που πρώτη φορά παίζουν με ένα νέο παιχνίδι! 300 μέτρα εκτός δρόμου και είναι «γεμάτοι». Μαζί τους γεμίζω και εγώ!

Είμαστε ήδη αρκετά ψηλά, η χθεσινοβραδινή βροχή έχει φροντίσει να ποτίσει καλά το χώμα και το ψιλοβρόχι διατηρεί τη λάσπη. Η γλίστρες δεν σταματούν και η ομίχλη δημιουργεί μια ατμόσφαιρα παραμυθιού.

Αμέσως μετά την Μονή Εισοδίων Θεοτόκου, ο δρόμος γίνεται μια κόλαση λάσπης! Τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα μέχρι που συναντήσαμε την άσφαλτο της Καρυάς αποδείχθηκαν ιδανικό σχολείο!

Λίγα χιλιόμετρα χώματος και η ομάδα βγήκε από την ομίχλη στη λίμνη Δασίου.

Εδώ πραγματοποιήθηκε και το μάθημα της ημέρας. Οι αναβάτες χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες, έμπειρους και αρχάριους.

Οι έμπειροι ακολούθησαν μια σειρά από μονοπάτια μέσα στο απίθανο δάσος της περιοχής, ενώ οι αρχάριοι μετακινήθηκαν στην παρακείμενη φυσική πίστα, όπου μυήθηκαν από τον Marc στις βασικές τεχνικές οδήγησης.

Δύο ώρες αργότερα, συνεχίσαμε τη διαδρομή μέσα από στενό δρομάκι. Τα έλατα ήταν τόσο πυκνοδεμένα που δύσκολα διέκρινες τον ουρανό. Ελάτε για λίγο στη θέση ενός ανθρώπου που δεν έχει ξαναοδηγήσει στο χώμα, τι αισθήματα θα έχει όταν γεύεται τέτοια ιδανική διαδρομή!

Βγαίνουμε στο οροπέδιο των αλόγων (ζουν ελεύθερα άλογα), πάνω από την Γκούρα και συναντούμε τετρακίνητους φίλους που αναζητούν το δρόμο για το χωρίο. Βοηθάμε με οδηγίες και συνεχίζουμε από τον φανταστικό κατηφορικό που οδηγεί στο Μεσινό.

Στενός δρόμος, με κυλιόμενη πέτρα, δεν ισιώνει πουθενά γεμάτος γιαπ και χασίματα, με τον γκρεμό να φροντίζει για υψηλή στάθμη αδρεναλίνης!

Από το Μεσινό βγαίνουμε στη λίμνη Δόξας (Φενεού). Επιβεβλημένη στάση στο εκκλησάκι στο κέντρο της λίμνης.

Τα στομάχια γουργουρίζουν και το κομμάτι Δόξα – Ζαρούχλα έγινε σε ρυθμούς «τάπα-γκάζι»
Φτάνουμε στην ταβέρνα του χωριού την χειρότερη ώρα (15:30). Άντε τώρα να χωρέσουν 14 νοματαίοι!

Το φαΐ τέλειο – κατεβάσαμε το μαγαζί. Το βραδινό ραντεβού είναι … στη Ναύπακτο, η ώρα είχε πάει 17:00 και εμείς μόλις παραγγέλναμε το γλυκό και τους καφέδες.
Όμως το κέφι ήταν σε ψηλά επίπεδα. Η ομάδα ήταν τρισευτυχισμένη, το κρασί είχε ανεβάσει τη θερμοκρασία και δεν υπήρχε λόγος βιασύνης.

Ροβολήσαμε σιγά-σιγά μέχρι την Ακράτα και αφού σταματήσαμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες στη Γέφυρα Ρίου-Αντίρριου καταλήξαμε στις 20:00 στο χλιδάτο ξενοδοχείο.
Εκεί ήταν ήδη το φορτηγάκι μας και… ο Χρήστος που τακτοποίησε τον Γιάν στην Αθήνα, πήρε το BMW και επέστρεψε στην παρέα μας.

Θα… το πιστέψετε ότι βγήκαμε και πάλι για φαγητό;

Ορεινή Ναυπακτία – Γκιόνα – Ιτέα

Πρωινό ξύπνημα για τους… οργανωτές. Πρέπει να περιποιηθούμε 14 μοτοσυκλέτες!
Μια καταπληκτική λιακάδα μας περίμενε και ο Χρήστος, αποφάσισε ότι τελικά δε θα φόρτωνε το βαρύ BMW στο φορτηγό και θα ακολουθούσε με αυτό (με ασφάλτινα παρακαλώ) τη διαδρομή της ημέρας!
Βέβαια Τασούλης είναι αυτός!
Αποχαιρετούμε το Θανάση με το DT που πρέπει να επιστρέψει Αθήνα για δουλειά.

Δύο ορεινοί όγκοι μας περίμεναν σήμερα, τα χαμηλοβούνια της ορεινής Ναυπακτίας και η Γκιόνα!

Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα ασφάλτου που μας μεταφέρανε «μέσα» στο βουνό, μικρή στάση και… βουρ στο δάσος. Αλλαγή χλωρίδας με φυλλοβόλα δέντρα, γεμάτα από τα χρώματα του φθινοπώρου, το έδαφος, αμμώδες χωρίς ιδιαίτερη πέτρα.

Η διαδρομή ανηφορική, στριφτερή, σε προκαλεί για παιχνίδι. Αρκετές διασταυρώσεις, αλλά η ομάδα κινείται σε σβέλτους ρυθμούς παρά το μεγάλο μέγεθος της. Έχουμε «δέσει» πλέον, όλα γίνονται αυτόματα και απολαμβάνουμε τη διαδρομή.

Στο Τρίκορφο, μάθημα Hill Climb!

Επιλογή της δυσκολότερης φυσικής διαδρομής για την κορυφή, οδηγίες σε κάθε αναβάτη και βουρ!
Πάρτι στην κορυφή του βουνού!

Ο ήλιος φρόντισε να στεγνώσει το έδαφος και η σκόνη ήρθε παρέα μας. Στο βάθος χαμηλά έκανε την εμφάνιση της η λίμνη του Μόρνου.

Οκτώ χιλιόμετρα κατηφόρας - στήθηκε αυτοσχέδιο παιχνίδι. Έλαβαν μέρος, ο Χρήστος με το BMW, ο Marc με το TTR και ο Duck (Jos) με το Degree.

Ο στόχος; Ποιος θα κατέβει πιο γρήγορα με σβηστή τη μοτοσυκλέτα. Κριτές στη διαδρομή, μοιράστηκαν οι υπόλοιποι και flying ο υπογράφων.



Πρώτευσε…. ο Χρήστος, με το βαρύ BMW, παρόλο που ήταν με ασφάλτινα λάστιχα. ΔΕΝ ΕΚΟΨΕ ΠΟΥΘΕΝΑ! Ακολούθησε ο Marc και τέλος ο Duck!

Παιχνίδι στην άμμο για τη συνέχεια, στις ακτές της λίμνης! Το Dakar είναι εδώ!

Σύντομη μάσα σε «μαγειρείο» στο Λιδόρικι και βούρ για τη Γκιόνα.

Το βουνό είναι πολύ απότομο σε όλη τη Δυτική του πλευρά και μόνο ένας στενός φιδωτός δρόμος στο χείλος του γκρεμού ανεβαίνει.

Ξεκινά από την ανατολική κορυφή της λίμνης και σκαρφαλώνει σχεδόν κάθετα.

Πέτρα, πέτρα, πέτρα και γελάδες – πολλές γελάδες (!!) επί 20 χιλιόμετρα. Η θέα απλά καταπληκτική!
Δέντρο πουθενά, η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη και το κρύο αρχίζει να δείχνει τα δοντάκια του.

«Καταπληκτική ειδική ε;» φωνάζει ο Τασούλης.
«Μα …ο γκρεμός;»

«Δεν έχει σημασία! Αν ήταν δέντρα θα ήταν καλύτερα; Ο σκοπός είναι να μην βγεις από το δρόμο. Μετά δεν έχει διαφορά!»

Σκάμε μύτη στο διάσελο «Τρισέλι» και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς την «Ταράτσα». Λίγο αργότερα συναντάμε τις Ακροπολικές Καρούτες!
Ότι πρέπει για να κλείσει η μέρα. Κατηφόρα, φαρδύς γλιστερός δρόμος, ατελείωτες πλαγιολισθήσεις!

Φτάσαμε καταϊδρωμένοι στην Αγία Ευθυμία. Ένα τσιγάρο στάση να ηρεμήσουμε!

Τα χαμόγελα φτάνουν μέχρι τα αυτιά! Λίγα ακόμα χιλιόμετρα χώμα και βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο στην Ιτέα. Τα γνωστά, μπανάκι, κουβεντούλα για τον απολογισμό της ημέρας και… φυσικά μια γενναία μάσα. Αυτή τη φορά με θαλασσινά!

Μιλάμε για πολύ κρύο!

Δευτέρα πλέον και ο Χρήστος καβαλάει νωρίς – νωρίς το BMW για να επιστρέψει στην Αθήνα. Ο καιρός χαλάει και ο Παρνασσός είναι δυσδιάκριτος.
Σύντομη στάση στους Δελφούς –μια ματιά- και συνεχίζουμε για το βουνό.

Μπρρρ… Χιονιάς! Τι κρύο είναι αυτό; Τα δάκτυλα κοκαλωμένα στα γκρίπ. Αλλαγή προγράμματος. Αντί για τη βόλτα στον Παρνασσό, τον περνάμε όπως-όπως και κατεβαίνουμε χαμηλότερα.

Τα πάντα είναι βρεμένα και επιλέγω νέα διαδρομή.
Γνώριμη από την δεύτερη μέρα του Raid Ρούμελης 2004.

Σύντομη στάση στη Γραβιά, για καφέ, τσάι, ζεστή σοκολάτα, να επιστρέψουμε σε φυσιολογική θερμοκρασία.

Πιάνουμε τη διαδρομή από την Οίτη. Γλιστερό γρασίδι και λάσπη γλίτσα, ανεβάζουν την αδρεναλίνη στο κατηφορικό κομμάτι προς τη γέφυρα της Παπαδιάς, στα ύψη.

Όσοι είχαν τρέξει στο Raid του 2004, είμαι σίγουρος ότι θα θυμούνται το «πετροδρομάκι» πριν της λίμνες του Ελευθεροχωρίου. Πού να το δείτε και βρεμένο, με ψιλοβρόχι και ομίχλη.

Όσοι δεν είχαν πέσει μέχρι τώρα, αγόρασαν εδώ οικόπεδα…
Η ελπίδα να «στρώσει» η κατάσταση, βγαίνοντας στο βασικό δρόμο προς τη Μενδένιτσα, εξανεμίσθηκε στην πρώτη φουρκέτα του.


Ούτε περπατώντας δεν μπορούσες να σταθείς. Συνεχίσαμε με κόπο, πατώντας στις παρυφές του δρόμου. Μόνο λίγα χιλιόμετρα πριν τη Μενδενίτσα έστρωσε η κατάσταση, αφού το έδαφος το γύρισε σε πέτρα.

Το εκτός δρόμου κομμάτι Μενδενίτσα – Καλλίδρομος … δεν υπήρχε… Αν δεν είχα περάσει τόσες φορές από εκεί, όταν σχεδίαζα τη διαδρομή του 2004, δεν υπήρχε περίπτωση να το ξαναβρώ.

Βούρ κάτω στην πλαγιά, περνάμε και τον Καλλίδρομο, αέρα και φτάνουμε στο Ρεγκίνι.

Η μέρα όμως ήταν πολύ σκληρή και δυο-τρεις αναβάτες ήταν έτοιμοι να «παραδώσουν».

Η απόφαση πάρθηκε στα γρήγορα. Οι κουρασμένοι, θα έπαιρναν την άσφαλτο, με τον Marc για την Λιβαδειά και οι πιο έμπειροι θα έρχονταν μαζί. Με γρήγορο ρυθμό θα συνεχίζαμε από χώμα.

Ακροπολική φλαταδούρα για τη συνέχεια, με πολλά γιαπ και το γεγονός ότι πλέον η ομάδα αποτελούταν από τους πιο έμπειρους, γεμάτους όρεξη για χώμα αναβάτες, ο ρυθμός έγινε flat out. Για πότε φτάσαμε στο δύσκολο κατηφορικό («Μαδαγασκάρη») ούτε που το κατάλαβα.

Ζέλι και το σούρουπο μας πιάνει στην πεδιάδα του Ορχομενού. Ο ρυθμός δεν πέφτει, συνεχίζουμε με φώτα και λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι βγαίνουμε στη Λιβαδειά.

Λάσπη έχουμε βάλει και στις μασχάλες και άντε να μπεις στο γεμάτο μάρμαρα ξενοδοχείο!

Ο Marc έφτασε πριν από εμάς και μας περίμενε με τη μάνικα στο πάρκινγκ – και φυσικά όχι για τις μοτοσυκλέτες, αλλά για τους αναβάτες!
Έχοντας τσιμπήσει ένα τοστ όλη τη μέρα, αυτό το βράδυ το «κάψαμε»

Η λύπη της επιστροφής!
Σήμερα θα πρέπει να είμαστε στην Αθήνα, μέχρι τις 14:00. Εντωμεταξύ όλο το βράδυ δε σταμάτησε να βρέχει και η ομίχλη έξω από το ξενοδοχείο είναι πυκνή.

Ο χρόνος περιορισμένος, αλλά τα παιδιά θέλουν λίγο ακόμα χώμα.

Επιστροφή στα γρήγορα από εθνική και φυσικά η στάση που αρμόζει στην «δικό» μας βουνό, την Πάρνηθα.

Φτάσαμε εκεί στις 10:30, οπότε είχαμε όλη την ευκαιρία να γυρίσουμε τα περισσότερα κομμάτια της.

Όντας Τρίτη πρωί δεν υπήρχε άνθρωπος! Μονοπάτια, πέτρα, φλαταδούρες κάναμε τα πάντα.
Όχι μόνο αυτό αλλά το ταξίδι έκλεισε με δύο μαθήματα: Πέρασμα κορμού και ανέβασμα – κατέβασμα σε γλιστερή ανηφόρα.

Το πρώτο το έδωσε ο Marc, μέσα στο «κλασσικό» μονοπάτι, δίπλα στην αντιπυρική της Πάρνηθας και το δεύτερο ο υπογράφων, που άλλου; Στις ανηφοροκατηφόρες του αγωγού.

Πέντε μέρες στο βουνό και οι «άπειροι» αναβάτες της Παρασκευής, πέρασαν με άνεση, όλες τις δυσκολίες που μπορέσαμε να βρούμε σε μια βρεμένη Πάρνηθα.
Η βελτίωση τους ήταν εκπληκτική.

Όλα τα καλά τελειώνουν όμως και έτσι καταλήξαμε στις 14:00 σε βενζινάδικο κοντά στην Αθήνα για τον απαραίτητο καθαρισμό στις μοτοσυκλέτες.
Εντυπώσεις από τα παιδιά: Κατενθουσιασμένοι, αλλά και λυπημένοι γιατί τελείωνε αυτό το ταξίδι. Ανυπομονούν για την επιστροφή τους την επόμενη χρονιά, ακόμα περισσότεροι και φυσικά εμείς τους ετοιμάζουμε…  νέες περιπέτειες!

Βέβαια δεν έγινε εκεί ο αποχαιρετισμός.
Υπήρχε πλουσιοπάροχο γεύμα το βράδυ και… η τελευταία εμφάνιση του Phil Collins!
Εισιτήρια είχαν κλειστεί για όλους από μέρες και μαζί με τον Γιαν που ανάκαμψε, διασκεδάσαμε μέχρι αργά το βράδυ.

Είναι η Ελλάδα ο παράδεισος της εκτός δρόμου κίνησης, στην Ευρώπη;

Θέλει και ρώτημα;

Όχι μόνο έχουμε την κατάλληλη μορφολογία του εδάφους, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν υψηλά επίπεδα παροχών, άνθρωποι με εξαιρετική γνώση του αντικειμένου, αρχαιολογικούς χώρους, τουριστική υποδομή και … όρεξη.

Οι συμμετέχοντες «πήρανε» homework, να συμπληρώσουν σε ειδικό έντυπο, μόνο τα αρνητικά σημεία της εκδρομής.
Τα καλά λόγια δεν αρκούν, η γνώση των αρνητικών σημείων θα βελτιώσει το αντικείμενο.

Αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω, είναι ότι η ευχαρίστηση που έβλεπα στα μάτια τους κάθε φορά που κάναμε κάποιο κομμάτι εκτός δρόμου, με γέμιζε μέχρι την επόμενη φορά.

Μέρες αργότερα, όταν μιλήσαμε ξανά με τον Marc, επιβεβαίωσε και πάλι τον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση των αναβατών. Οι ετοιμασίες για το επόμενο ξεκίνησαν!

Παραλειπόμενα
- Ο πρόεδρος του Honda Club Βελγίου ήταν άτυχος, χυμάρισε στο μπάνιο και το πρώτο βράδυ, έσπασε ένα πλευρό και μετά ακολούθησε συνοδηγός στο φορτηγάκι.

- Ο γιατρός της ομάδας, ήταν νευρολόγος – ψυχίατρος. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσα έμαθα μέσα σε πέντε μέρες….

- Δύο λάστιχα μας έπιασαν σε όλη την εκδρομή και τα δύο με διαφορά μισής ώρας!

- Οι Βέλγοι, πρέπει να έχουν έμφυτο ταλέντο στη μοτοσυκλέτα. Ο ρυθμός βελτίωσης τους, είναι ο μεγαλύτερος που έχω δει μέχρι τώρα.

- Είπαμε, ο Τασούλης «δεν παίζεται» στο χώμα, ότι και αν οδηγά!

- Καταπληκτική η συναυλία του Phil Collins, άπαικτος στα ντράμς.

- Κάναμε από 180-250 χιλιόμετρα την ημέρα, ενώ 150-200 από αυτά ήταν χώμα.

- Η Πελοπόννησος, ασφαλτοστρώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς.

- Καταπληκτικά τα χαμηλοβούνια της Ναυπάκτου.

- Άλλο πράγμα να κάνεις εκδρομή και τα πράγματα σου να τα μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Κάτι σαν ατελείωτο Trail Ride Raid!

-  Άπαιχτος ο Marc στο μάθημα για το πέρασμα κορμού!

- Οι μανέτες είναι από τα πιο αναλώσιμα εξαρτήματα στη μοτοσυκλέτα!

- Το κολατσιό για τους ξένους φίλους μας είναι ιερό. Κάθε μέρα έπρεπε στις 12:00 να είμαστε κοντά σε.. φαγάδικο!

- All time classic η Πάρνηθα!

- Τέσσερα άτομα, κατάφεραν να αποφύγουν τις φωτογραφίες - μιλάμε για πολύ ντροπή!

[Σπύρος Κατσιμαλής]
Φωτογραφίες: Off-Road.gr







More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.044863 seconds. ]