| |
Landroverομανία;
Στοιχεία διαδρομής
Αθήνα-Καλαμπάκα: 326χλμ
Θεσσαλονίκη-Καλαμπάκα: 285χλμ
Καλαμπάκα-Κορυδαλλός: 38χλμ
Κορυδαλλός-Καλλιθέα: 8χλμ
Καλλιθέα Γρεβενών – Γεφύρια Καγκελιά – Αζίζ Αγά 42,7 +3,30 χιλιόμετρα
Καλλιθέα – Πριόνια: 5,6 χιλιόμετρα
Πριόνια – Πέρασμα Βενέτικου: 32,9 χιλιόμετρα
Βενέτικος – Τρίκωμο: 1,7 χιλιόμετρα
Τρίκωμο – Καγκέλια: 2,7 χιλιόμετρα
Τρίκωμο – Αζίζ Αγά: 4,5 χιλιόμετρα |
Της Πίνδου....
Είπαμε να κινήσουμε κατά Πίνδο μεριά με πρόγραμμα όχι και πολύ
συγκεκριμένο. Όπου μας βγάλει...
Στην παρέα τρία κορυφαία βελτιωμένα και ένα κλασσικό Defender 110 TD4.
Το χιόνι ίσως να είχε διαφορετική ιδέα.
Πέμπτη απόγευμα και ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια θέση στην Κυψέλη. Αυτή
τη φορά το θέμα «πάργκινγ» είναι πιο δύσκολο. Είμαστε πίσω από το
τιμόνι ενός 110. Ήρθε το σχολικό...
Στην στροφή στην Αγίας Ζώνης, πιτσιρίκα (!!) ήταν δεν ήταν 8-10 χρονών,
τραβά με μανία τη μάνα της από το χέρι τρέχοντας προς τη μεριά μας και
φωνάζει ή μάλλον ουρλιάζει (!!) «Κοίτα, κοίτα! Land Rover, Land Rover!»
Ε; Τι είναι αυτό που τραβά όλα τα πιτσιρίκια γύρω από ένα Defender;
Γιατί δεν κάνουν το ίδιο όταν περνώ κοντά τους με το Discovery. Ποια
είναι η εξήγηση;
Ουσιαστικά μιλάμε για ένα τετράγωνο κουτί με μεγάλα «ροδάκια». Και καλά
άντε να σου τραβήξει το μάτι το μέγεθος του, αλλά να ξέρει η πιτσιρίκα
και τη μάρκα και μάλιστα να θέλει να βρεθεί το συντομότερο κοντά μας;
Και δεν είναι μόνο οι μικροί.
Από όπου και να περάσεις τα μάτια γυρνάνε. Ίσως είναι ο συνειρμός, Land
Rover, λάσπη, περιπέτεια, ταξίδι, φύση!
Βρε παιδί μου, στο τέλος θέλεις να κρυφτείς. Ακόμα και ο ψιλικατζής της
γειτονιάς, μόλις βρήκα μια θέση κοντά του, πετάχτηκε από το μαγαζί:
«Φίλε να προσέχεις, γιατί το βράδυ περνά ο σκουπιδιάρης και μπορεί να
στο γρατσουνίσει.»
Απορημένος κοιτάω και εγώ και τα αυτοκίνητα μπροστά πίσω είναι πιο έξω
από το Land Rover. Βλέπεις μπορεί να είναι μακρύ, αλλά όχι φαρδύ. Όμως
ο ψιλικατζής δεν με άφηνε να φύγω, χωρίς να του δώσω το τηλέφωνο
μου. «Μην ανησυχείς, θα στο προσέχω εγώ και αν χρειαστεί θα σε
πάρω τηλέφωνο!»
Το άφησα να το περιεργάζεται, λίγα μέτρα πιο κάτω το Disco μας, κανείς
δε του δίνει σημασία όμως.....
H πέρα από τον Ατλαντικό προσέγγιση
στο θέμα "τετρακίνητο"
Επιστροφή στο σπίτι και προετοιμασία για το ταξίδι της επομένης. Αυτή
τη φορά δεν θα πηγαίναμε μόνοι μας.
Η ομάδα θα ήταν στο τέλειο μέγεθος: Τέσσερα αυτοκίνητα, τέσσερα
τετρακίνητα με πληρώματα γεμάτα όρεξη για ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο.
Ο Μάριος με ένα από τα καλύτερα προετοιμασμένα Defender παγκοσμίως, ο
Πάνος με το μοναδικό Rally Raid Maverick και συνοδηγό της τελευταίας
στιγμής τον Κώστα που είπε για μια φορά να αφήσει σπίτι το μηχανάκι και
να χαλαρώσει (!!) με μια βόλτα σε τέσσερις ρόδες, τέλος ο Κώστας και η
Γιάννα με το επίσης υπέρ προετοιμασμένο Cherokee και φυσικά εμείς με το
110.
Αν σας πω ότι το 110 φαινόταν μικρό μπροστά στα άλλα τρία θα με
πιστέψετε; Και όμως! Καλά το 90άρι και το Cherokee με τα 35άρια τους
κάνουνε συναγωνισμό ύψους.
Αλλά ακόμα και το Maverick του Πάνου, είναι ένας καμουφλαρισμένος
λύκος. 205/16 λάστιχα, +5 πόντους, ενώ η έλλειψη κοντού, υπερκαλύπτεται
από το δυνατό και ροπάτο μοτέρ (200+ άλογα) και το αυτόματο κιβώτιο.
Αμφιβάλετε; Χάσατε!
Το ταξίδι της Παρασκευής έγινε με αργούς ρυθμούς. Όλοι φοράμε λάστιχα
Mud, εμείς χάρη στους αδελφούς Ακρίβου που μας παραχωρήσανε για το 110
ένα πλήρες σετ ζαντοελαστικών.
Τα 100-110 είναι το όριο που βάζουμε στην άσφαλτο. Η διαμονή έχει
οριστεί για την Τρυγόνα, λίγα χιλιόμετρα μετά την Καλαμπάκα στο δρόμο
προς το Μέτσοβο.
Το ταξίδι με το 110 είναι.... είναι αλλιώς βρε παιδί μου. Η κλασσική
θέση που σε φέρνει να μαλώνεις διαρκώς με την πόρτα, συνηθίζεται
γρήγορα. Εντωμεταξύ το τετράπορτο 110 σου επιτρέπει να φέρεις αρκετά
πίσω τα καθίσματα και έτσι να αποκτήσεις λίγο περισσότερο χώρο μπροστά.
Αντιλαλούνε τα βουνά...
Το νέο ταμπλό έχει κάποιο στυλ ανανέωσης αλλά με τίποτα δεν μπορούμε να
δικαιολογήσουμε την κατάργηση των κλαπέτων μπροστά, ένα από τα καλύτερα
σημεία των (προηγούμενων) Defender.
Το καλοριφέρ είναι ισχυρό, έχοντας σαν υποχρέωση να θερμάνει τον
τεράστιο χώρο του θαλάμου επιβατών, όμως το ότι όλος αυτός ο χώρος
πρέπει να ... θερμανθεί από το σημείο κάπου μπροστά στα πόδια του
οδηγού σημαίνει ότι κάποιος θα κάνει χαμάμ....
Απ΄ την άλλη, το 110 είχε αναλάβει με άνεση την υποχρέωση να μεταφέρει
όλα τα εργαλεία και σύνεργα υποστήριξης όχι μόνο για το ίδιο αλλά και
του Μάριου, που βρήκε την ευκαιρία να μας φορτώσει ότι είχε και δεν
είχε από την καρότσα του 90ιού ώστε να δοκιμάσει και αυτός μια φορά το
αυτοκίνητο του, ελαφρύ!
Το 110 όχι απλά τα χώρεσε όλα αλλά άρχισε να συμπεριφέρεται και πιο
απαλά, σταματώντας το χοροπήδημα που έκανε όσο ήταν άδειο. Ο συνδυασμός
του «νέου» μοτέρ-κιβωτίου έδεσε τέλεια με το βαρύ Defender.
Ένα χαίδεμα του πεντάλ αφήνει πίσω πολλούς έκπληκτους οδηγούς να
αναρωτιούνται... Συγκρίνοντας το απευθείας με το TD5 στην άσφαλτο και κυρίως μετά τα 110, είναι πολύ
μπροστά.
Που μείναμε; Α, ναι στο δρόμο για την Τρυγόνα. Το κλασσικό ανέβασμα του
Δομοκού, δημιούργησε ένα κενό στο στομάχι, το οποίο αποφασίσαμε να το
συμπληρώσουμε με κάτι τις.
Όμως τέτοια ώρα που θέλαμε εμείς φαγητό (ήταν περασμένες 23:00) ήταν
κομματάκι δύσκολο να βρούμε...
Ευτυχώς ο Δομοκός μας κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο και το καλύτερο
κρασί!
Αργά βαδίζω – ζωή κερδίζω καταλήξαμε να φτάσουμε στην Τρυγόνα μια ώρα
που ... δεν θυμόμαστε. Μας πήρε ο ύπνος τρία εκατοστά πριν ακουμπήσει
το κεφάλι στο μαξιλάρι. Το ΣουΚου είναι μπροστά μας!
Ωραία δρομάκια!
Επι το έργω!
Το πρωινό ήταν σύντομο. Η όρεξη ήταν εκεί αλλά είχε σα στόχο τη
χιλιομετρική ικανοποίηση.
Ο Μάριος είχε στο μυαλό του, μια διαδρομή που είχε κάνει πριν από...
10+ χρόνια και που τώρα θα έπρεπε να αναζητήσουμε ξανά.
Ανεφοδιασμός για όλους (το 110 έκαψε 10.8 lit/100) και ξεκινάμε το ...
χάσιμο. Ότι ακριβώς ζητούσαμε δηλαδή. Βέβαια το ότι τα αιώνια
έργα της Εγνατίας έχουν φέρει τα πάνω-κάτω στην περιοχή συνεισφέρανε
ώστε το χάσιμο όσο περνά η ώρα να γίνεται και πιο... ενδιαφέρον!
Πράγματι το έργο της κατασκευής του αυτοκινητόδρομου, στο ορεινό
περιβάλλον της Πίνδου, είναι κολοσσιαίο. Εκατομμύρια κυβικά μέτρα
χώματος έχουν μετακινηθεί – ολόκληρα βουνά – τεράστιες γέφυρες
ετοιμάζονται και τα βουνά απ’ όπου περνά η Εγνατία, έχουν γίνει
σουρωτήρι.
Σίγουρα με το τελείωμα της η Εγνατία θα προσφέρει στις εθνικές και
διεθνείς μεταφορές πολλά. Όμως ταυτόχρονα θα έχει «κόψει» στη μέση ένα
από τα πιο φυσικά μέρη για τη διαβίωση της πανίδας.
Ακόμα και τώρα που το έργο κατασκευάζεται και ουσιαστικά δεν
χρησιμοποιείται από αυτοκίνητα, η ενόχληση στο περιβάλλοντα χώρο είναι
εμφανής.
Απομακρυνόμαστε σιγά-σιγά από τις κατοικημένες περιοχές και μπαίνουμε
πιο βαθιά στο δάσος. Κάποια στιγμή χάνουμε το Μάριο που από τα μάτια
μας.
Χα! Βρήκε την ευκαιρία σε μια στροφή και άρχισε να ανεβαίνει την πλαγιά
του βουνού για να συναντήσει τον από πάνω δρόμο! Ξοπίσω του και ‘μείς!
Το δρομάκι ανεβαίνει και μαζί και η αδρεναλίνη μας. Αχ... ωραίο πράγμα!
Να σου και οι πρώτες νερολακκούβες. Πλατς μέσα!
Μια στάση για φωτογραφία στον Αϊ
Νικόλα και οι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία και έγιναν καπνός!
Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι αυτό που νιώθεις όταν
ακολουθείς ένα δρόμο χωρίς να ξέρεις αν τελικά βγαίνει κάπου. Και όσο
πιο πολύ χώνεσαι μέσα στα δρομάκια, τόσο πιο πολύ γουστάρεις.
Άμα αρχίσουν και τα νεροφαγώματα και τα βραχάκια, δένει το γλυκό.
Συναντάμε ένα πετρόκτιστο εκκλησάκι. Το κλειδί στην πόρτα περιμένει τον
περαστικό, προκαλώντας τον να μπει μέσα. Αϊ Νικόλας.
Μέχρι να κάνουμε μια μικρή στάση και να απολαύσουμε το λιτό εσωτερικό,
τα παιδιά - που δεν πήραν χαμπάρι ότι σταματήσαμε, έχουν εξαφανιστεί.
Όχι για πολύ. Κουτρουβαλάμε την κατηφόρα και τους συναντάμε στο
Βενέτικο να παίζουν με το νερό.
Μπορείς να αντισταθείς για μια βουτιά; Εμ, δε μπορείς. Κοιτώντας
ψύχραιμα απ’ έξω αναρωτιέσαι ποιος είναι ο στόχος του παιχνιδιού με το
νερό.
Η απάντηση είναι απλή, το ίδιο το παιχνίδι. Το ότι μπορείς να περάσεις
από εκεί. Να χωθείς όσο γίνεται περισσότερο χωρίς να διακινδυνέψεις την
ακεραιότητα του οχήματος σου. Ακούγεται παιδικό; Μα είναι!
Και αυτός είναι και ο στόχος του: το παιχνίδι. Άμα είσαι και με τον
βασιλιά της εκτός δρόμου κίνησης, μπορείς να αντισταθείς;
Κάποια στιγμή παίρνουμε χαμπάρι ότι τα πράγματα στο πάτωμα του
αυτοκινήτου επιπλέουν. Όχι ότι το 110 είναι χαμηλό, αλλά ακολουθώντας
τα μεγαλύτερα αδελφάκια του μέσα στο ποτάμι, παρασύρθηκε υπέρ του
δέοντος. Χα... δεν έγινε και τίποτα.
Απλά σταματάς λίγο πιο κάτω και... ανοίγεις την πόρτα να βγουν έξω τα
νερά. Αυτό ήταν, πάμε παρακάτω. Ο στόχος είναι να δούμε σήμερα δυο από
τα πιο όμορφα γεφύρια της περιοχής, τα Καγκέλια και του Αζίζ Αγά.
Παιχνιδάκια στο Βενέτικο
Απο τα κάτω προς τα πάνω
Το δρομάκι που ανεβαίνει για το Τρίκωμο είναι , στενό και
ταλαιπωρημένο. Ένα και ένα για παιχνίδι. Σε κάποιο δίχαλο, βλέπουμε το
χωριό ψηλότερα και ένα ανάχωμα που κρύβει έναν χορταριασμένο δρόμο που
δείχνει να τραβά κατά το χωρίο.
-Να μπούμε; -Το ρωτάς;
Ήταν κομμένο σε αρκετά σημεία και γεμάτο πέτρες. Μια από αυτή έσκισε το
λάστιχο του Πάνου, λίγα μέτρα πριν βρούμε ότι ο δρόμος ήταν αδιέξοδος.
Κλασσική σκηνή από δημόσια έργα, ένας δουλεύει και οι υπόλοιποι δίνουν
οδηγίες. Βάλε τάκο κάτω από τον γρύλο! Χειρόφρενό έδεσες; Σιγά –
σιγά... Φέρε τη ρεζέρβα και άλλα κλασσικά.
Επιστροφή στο κεντρικό δρόμο. Ύστερα από μια σύντομη στάση στο γεφύρι
στα Καγκέλια. Το νερό εδώ είναι βαθύ και σε προκαλεί για βουτιά από το
γεφύρι! Έλα όμως που η θερμοκρασία δε θέλει να βοηθήσει. Η ιδέα έμεινε
στο μυαλό και περιμένει την ολοκλήρωση της με ευνοϊκότερες συνθήκες:
Κοινώς μασήσαμε!
Πίσω στο χωρίο και από εκεί σύντομα βρισκόμαστε στο φημισμένο γεφύρι
του Αζίζ Αγά. Ο «σπόνσορας» έμεινε στην ιστορία, χορηγώντας ένα
σημαντικό έργο πριν από 280 χρόνια.
Το Cherokee του Κώστα, φοράει 35''
Sirocco, OX και ένα σωρό άλλα καλούδια.
Μπορείς να περάσεις στα γόνατα από κάτω!
Το γεφύρι του Αζίζ - Αγά
Στις ανατολικές πλαγιές της Πίνδου, ανάμεσα σε πολλούς λόφους και σε
υψόμετρο 800μ. βρίσκεται το Τρίκωμο, το παλαιό Ζάλοβο.
Ήταν πασίγνωστο για τα πολλά αμπέλια του, το δυνατό του τσίπουρο και το
άφθονο καλό κρασί του που το μετέφεραν και το πουλούσαν οι αγωγιάτες σ’
όλη τη Δυτική Μακεδονία έως τη Θεσσαλονίκη και Ζαγοροχώρια.
Το Τρίκωμο ανάσανε, όταν ο Αλή Πασάς έκανε καινούργια σχέδια για το
οδικό δίκτυο και σύνδεσε τα μεγαλύτερα χωριά με καινούργιους
καραβανόδρομους. Τότε θεμελιώθηκε μια μεγάλη τοξωτή γέφυρα στο ποτάμι,
που το συνολικό της μήκος είναι 71μ, το δε πλάτος της 3μ, και το ύψος
της φθάνει τα 15μ.
Πρόκειται για ένα τρίτοξο γεφύρι με το μεσαίο τόξο να είναι το κύριο,
στο εσωρράχιο του oποίου κρέμεται ένα καμπανάκι που με τα χτυπήματα του
από τους δυνατούς ανέμους προειδοποιούσε τους περαστικούς για τον
μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχαν, καθώς περνούσαν από αυτό.
Είναι το μεγαλύτερο σε άνοιγμα και ύψος τόξου γεφύρι της Μακεδονίας και
η μεσαία καμάρα του είναι από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Τα θεμέλια
του στηρίζονται πάνω σε πασσάλους από δρυ. Από αυτό εξυπηρετούνταν τα
καραβάνια που εκτελούσαν τη διαδρομή Μακεδονία - Ήπειρoς.
Σώζονται μάλιστα τμήματα της Kαρανόστρατας. Χτίστηκε το 1727 µε χορηγό
τον Αζίζ-Αγά και σύμφωνα με το θρύλο, έπεσε δύο φορές. Σήμερα, αν και
οι πέτρες του πάλιωσαν και ρυτιδώθηκαν από την μανία του νερού και τον
ήχο από το καμπανάκι τον ακούει μονάχα το ποτάμι, αυτό στέκεται βαρύ
και στέρεο, δεμένο χρόνια τώρα με το τοπίο και τους ανθρώπους.
Το γεφύρι χτισμένο με μεράκι είναι τέλεια εναρμονισμένο με τη φύση.
Ουδεμία σχέση με τα τσιμεντένια γεφύρια της τωρινής Εγνατίας, που
μπορεί να αποτελούν θαύματα της μηχανικής αλλά δεν έχουν καμία σχέση με
το περιβάλλον τους.
Επόμενος στόχος να βγούμε στις Μηλιές, πίσω από την λίμνη του Αώου.
Στο χωριό συναντήσαμε τον Χρυσόστομο, τοπικό Off-Roader. Αν και
σουρούπωνε, είπαμε να βγούμε για έναν μικρό γύρο, στα δρομάκια της
περιοχής.
Άρχισε και το ψιλό χιόνι, ένα και ένα! Λάσπη, χιονόλασπη και τελικά
παγωμένο χιόνι μας κράτησαν μέχρι το σκοτάδι μέσα στα δρομάκια.
Πάνω που είπαμε να γυρίσουμε, ο Μάριος κρεμάστηκε σε ένα βράχο και ...
χρειάστηκε το HiLift για να τον απεγκλωβίσουμε. Εργασία και χαρά!
Ο Χρυσόστομος μας αποχαιρέτισε και μας προμήθευσε και με ένα δεμάτι
ξερά ξύλα που θα χρησιμοποιούσαμε για τη φωτιά της κατασκήνωσης.
Κατευθυνθήκαμε προς το Μέτσοβο και καταλήξαμε σε ταβέρνα για φαγητό.
Τώρα κάτι το κρασί, κάτι το χιονάκι που χόντρυνε όσο περνούσε η ώρα,
συνέβαλαν ώστε το πλάνο τις κατασκήνωσης να, μείνει και αυτό στα
χαρτιά. Κλείσαμε με καφέ και γλυκό και μοιραστήκαμε σε ξενοδοχεία μέσα
στο Μέτσοβο.
Η επόμενη μέρα...
Καφές για το δρόμο και φύγαμε! Η περιοχή γύρω από την λίμνη του Αωού,
είναι ένα και ένα για τετρακίνητο παιχνίδι. Δε χρειάζεσαι δρόμους.
Απλά διαλέγεις μια κατεύθυνση και χαράζεις τη δική σου πορεία μέσα στο
υγρό οροπέδιο, μέχρι να βγεις στο βουνό που έχεις επιλέξει. Η λάσπη
φυσικά μπορεί να φτάσει σε απίστευτο βάθος, αλλά αν έχεις καλή παρέα
μαζί, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου.
Κάποιος θα βρεθεί να σε τραβήξει! Ε, κάπου εκεί βρήκαμε ένα χαντακάκι
και παρασύραμε τον Κώστα να χώσει μέσα το Cherokee. Καλά όχι ότι ήθελε
και πολύ, έτοιμος ήταν και περίμενε αφορμή.
Βουρ μέσα! Αλλά πολύ μέσα. Εξαφανίστηκε όλος μπροστινός άξονας του μέσα
στη λάσπη! Επιστράτευση του 90ριού του Μάριου για άγκυρα. Ο
Κώστας χρησιμοποίησε τον πίσω εργάτη του με τροχαλία και την ...
ανέλκυση του σκάφους!
Ε... να αλλά τελικά ξεσέρναμε το Μάριο, οπότε μπήκαν τα μεγάλα μέσα και
αγκυρώσαμε και το 90 πάνω στο 110. Αργά αλλά σταθερά το Cherokee
επέστρεψε στον ίσιο δρόμο.
Παρακάμψαμε το χαντάκι και αναζητήσαμε την περιπέτεια σε «άλλο»
δρομάκι. Οι υλοτόμοι της περιοχής, καθαρίζουν το δάσος για να
διατηρείται σε καλή κατάσταση και να προλαμβάνονται οι αρρώστιες των
δέντρων και η φωτιές.
Έτσι ανοίγουν στενά σκοτεινά δρομάκια, από όπου μεταφέρουν τους κορμούς
στους κεντρικούς δρόμους, όπου καθαρίζονται και φορτώνονται για
μεταφορά στα διάφορα πριστήρια της περιοχής.
Τα δρομάκια αυτά είναι ένα και ένα για καλό παιχνίδι με τετρακίνητο.
Ένα τέτοιο λοιπόν πετύχαμε και εμείς και αποφασίσαμε να το
ακολουθήσουμε για να δούμε που βγάζει.
Κινούμαστε μέσα σε μια ζούγκλα από κλαδιά δέντρων που θέλουν να
κρατήσουν τα αυτοκίνητα εκεί, μαζί τους. Μούρλια! Ένα ρυάκι κυλά στο
κέντρο του και ουσιαστικά ανεβαίνουμε μέτρο – μέτρο αντίθετα με τη ροή
του νερού.
Σύντομα κάνει και την εμφάνιση του το χιόνι. Όταν είναι αφράτο (πράγμα
σπάνιο) αποτελεί τη χαρά της τετρακίνησης. Αρκούν όμως μόλις λίγα
εκατοστά παγωμένου χιονιού για να σε σταματήσουν ακόμα και στο ίσωμα!
Στο 90αρι του Μάριου
Αλλάξαμε αυτοκίνητα με το Μάριο. Το «τέρας» του συμπεριφέρεται απλά
άψογα. Μαλακό, φροντίζει να περνά στον οδηγό μόνο τις απαραίτητες
πληροφορίες για το πού πατάνε οι τροχοί του.
Καλά για το ύψος δε συζητάμε. Εκεί που με άλλα τετρακίνητα θα έπρεπε να
αποφύγεις κάποια εμπόδια ή έστω να το ψάξεις πως θα περάσεις, εδώ απλά
συνεχίζεις από πάνω.
Ο V8 μπορεί να μην βάζει φωτιά στο δρόμο, αλλά κινεί το σύνολο με
άνεση, χωρίς να προβληματίζεται ιδιαίτερα από τα μεγάλα και βαριά
ελαστικά (35’’).
Μπλοκέ εμπρός-πίσω, μελετημένες αναρτήσεις, εργονομικό εσωτερικό,
εξωτερικό Roll Cage και αμέτρητες άλλες λύσεις είναι αυτές που συνθέτου
ένα μοναδικό 90άρι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο ίδιος ο Μάριος έχει κτίσει το λουλούδι του με περίσσια αγάπη,
ατελείωτες ώρες και κόστος που ... δεν θέλει να αποκαλύψει.
Έχοντας περάσει από το πρώτο του Land Rover, σειρά ΙΙΙ σε 110 και
τελικά σε 90 είναι σίγουρο ότι είναι από τους εμπειρότερους οδηγούς και
ιδιοκτήτες Land Rover στην Ελλάδα.
Μάριε πάρτο πίσω γιατί θα το χάσεις...
Τα τερατάκια της παρέας περνάνε τη εμπόδια σαν να μην υπάρχουν. Διάολε
πια εμπόδια; Μπορείς να περάσεις στα γόνατα κάτω από το Cherokee του
Κώστα!
Αν και προετοιμασμένο για Rally Raid το Maverick, με τη βοήθεια του
αυτόματου και του ροπάτου μοτέρ ακολουθεί και αυτό την τεχνική διαδρομή
χωρίς ιδιαίτερα θέματα. Απλά λίγο παραπάνω προσοχή και καθοδήγηση
απ’ έξω.
600 μέτρα σε 35 λεπτά δεν είναι και άσχημα! Βγήκαμε σε πιο κεντρικό
δρόμο, τίγκα στην λάσπη και τις νερολακκούβες. Λίγα μέτρα παρά – πέρα
ξεκινά δύσκολος ανηφορικός δρόμος.
Ο Μάριος είναι μπροστά και .. δε χρειάζεται να ρωτήσει κανένα. Απλά
αρχίζει το σκαρφάλωμα! Τρεις απανωτές φουρκέτες που βγαίνουν όλες τέρμα
γκάζι. Δεν θέλεις να σταματήσεις εδώ. Αν κάνεις το λάθος, δεν θα
μπορέσεις να ξεκινήσεις για πάνω ξανά.
Φτάνουμε σε ένα ξέφωτο όπου στέκει ένα ακόμα ξωκλήσι. Αυτό της Αγ.
Παρασκευής. Ήταν από πάντα φτωχικό, τόπος ηρεμίας της ψυχής. Όμως πλέον
είναι βεβηλωμένο. Σπασμένα τζάμια παντού, το αναλόγιο ρημαγμένο και
πεταμένο έξω στη βροχή. Ακόμα και τα καντήλια είναι σε κομμάτια.
Κρίμα! Ξεμουδιάζουμε λίγο. Αρχίζει να βρέχει δυνατά. Μέσα στα παιχνίδια
μας πάλι, για αναζήτηση νέας περιπέτειας. Η βροχή δυναμώνει και άλλο,
τα τζάμια θαμπώνουν και οι νερολακούβες ξεχειλίζουν.
Από μακριά βλέπουμε ένα εργοτάξιο της Εγνατίας. Είναι ένα από τα
τελειωμένα κομμάτια μεταξύ Ιωαννίνων – Μετσόβου. Σε λίγο είμαστε πάνω
της με κατεύθυνση προς το Μέτσοβο.
Είναι αργά το μεσημέρι και ο στόχος είναι να πάρουμε τον κατηφορικό
χωματόδρομο λίγο μετά τον κάμπο του Δεσπότη. Φυσικά η στάση για καφέ
που κάναμε εκεί, κατάληξε σε βραστή γίδα και καυτερή φασολάδα σπέσιαλ!
Η παρέα είναι ευχαριστημένη από την πρωινή διαδρομή και η συζήτηση και
τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν. Ευτυχώς σε όλους μας αρέσει η
περιπέτεια και τα ατελείωτα χιλιόμετρα.
Αν είναι και δύσκολα ακόμα καλύτερα. Η χθεσινή μας εμπειρία με το
χιόνι, έδειξε ότι από τα 1250 και πάνω τα περάσματα αρχίζουν και
γίνονται πολύ δύσκολα – έως αδιάβατα. Έτσι με τη βοήθεια του Topoview,
είχαμε σχεδιάσει μια διαδρομή που θα μας έφερνε από τον Κάμπο του
Δεσπότη στην Καλομοίρα, πίσω από τα Μετέωρα, χωρίς να κινηθούμε σε
μεγάλο υψόμετρο.
Μετά αν υπήρχε χρόνος θα κατευθυνόμασταν νότια προς τη
λίμνη του Ταυρωπού.
Χιονοθραυστικά
Ξεκινήσαμε λοιπόν με σβέλτο ρυθμό. Ο δρόμος φαρδύς και άνετος μας
επέτρεπε να κινηθούμε σε ρυθμούς Raid.
Στη διασταύρωση στη Λεόρδα που έπρεπε να κάνουμε αριστερά για να
γλιτώσουμε το πέρασμα από τα 1500 μέτρα πίσω από το χιονοδρομικό του
Ανήλιου, μας περίμενε ο... πεσμένος δρόμος.
Δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε από εκεί μια και η πλαγιά είχε
ουσιαστικά φύγει, συμπαρασύροντας μαζί της και τον χαμηλό περιφερειακό
δρόμο.
Ωραία! Μικρή συνεδρίαση και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε. Θα δοκιμάζαμε
την τύχη μας, για το ψηλότερο πέρασμα. Το χιόνι έκανε την εμφάνιση του,
μετά από μια αριστερή φουρκέτα, λίγο πριν σουρουπώσει.
Δεν ήταν και πολύ, 10-15 πόντους. Όμως ήταν παγωμένο και ο δρόμος
ανηφόριζε, ήμασταν στα 1280 μέτρα περίπου και είχαμε μέλλον ακόμα για
το διάσελο. Στα επόμενα 15 λεπτά είχαμε δεν είχαμε κάνει 20 μέτρα.
Το χιόνι υποχωρεί κάτω από το βάρος του αυτοκινήτου και τελικά σπάει.
Αμέσως ο τροχός έχει να ανέβει ένα σκαλοπάτι 10-15 πόντων και μετά αυτό
σπάει και πάλι και μετά πάλι από την αρχή.
Το σκηνικό το είχαμε δει ξανά σχεδιάζοντας το Αττικό Rally Raid του
2006. Τότε είχαμε κάνει πάλι με το Μάριο 60 χιλιόμετρα σε 7 ώρες και
στο τέλος αναβάλαμε τον αγώνα για ένα μήνα αργότερα.
Το διάσελο απείχε γύρω στα 2 χιλιόμετρα και αποφασίσαμε να μην το
βάλουμε κάτω. Αλλαγή σχεδίων, τοποθετήσαμε στους πίσω τροχούς του 110
αλυσίδες.
Τα 7.50-16 που φόραγε ήταν αρκετά στενά ώστε να μπορούν να ανοίξουν
σχετικά εύκολα την απαραίτητη ροδιά στο χιόνι. Εντωμεταξύ ο ροπάτος
diesel, σε συνδυασμό με την κοντή πρώτη, τις αλυσίδες και το βάρος του
110 φρόντισαν για τα υπόλοιπα.
Μπορεί να προχωρούσαμε α-πε-λπι-στι-κά αργά, αλλά τουλάχιστον
προχωρούσαμε. Φανταστείτε ότι η Nora που πήγαινε μπροστά από το
αυτοκίνητο με τα πόδια, κάθε τόσο, έπρεπε να ... μας περιμένει.
Η ροδιά που έκανε ο πλοηγός, ήταν αρκετή για να περάσουν τα υπόλοιπα
οχήματα άνετα και χωρίς πρόβλημα. Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν
τελικά φτάσαμε στο ψηλότερο μέρος της διαδρομής. Σιγά – σιγά αρχίσαμε
το κατέβασμα.
Ακόμα και στην κατηφόρα οι αλυσίδες ήταν απαραίτητες για να μπορέσουμε
να προχωρήσουμε. Σαφώς πιο άνετα πλέον, αλλά χωρίς αυτές τα πράγματα θα
ήταν σκούρα.
Τελικά πέσαμε κάτω από τα 1250 μέτρα και το χιόνι σταμάτησε σαν κομμένο
με το μαχαίρι.
Με καθαρό δρόμο, ο ρυθμός ανέβηκε. Κάπου στο βάθος, στο απέναντι βουνό,
φάνηκαν τα πρώτα φώτα.
Όμως παίρνοντας μια αριστερή, βγήκαμε το δρόμο μπλοκαρισμένο από ένα
δέντρο. Τόμπολα! Να το δέσουμε με εργάτη; Να το κόψουμε; Μπα... τελικά
επτά ζευγάρια χέρια έπιασαν το δέντρο και λίγα λεπτά με συντονισμένες
προσπάθειες ο δρόμος ήταν ανοικτός.
Μισή ώρα αργότερα ήμασταν στο καφενείο του χωριού κάτω από μια τεράστια
αφίσα που έλεγε: «Όμορφή μου
Καλομοίρα!»
Κείμενο: [Σπύρος
Κατσιμαλής]
Φωτογραφίες: [Nora Agapi]
Σχετικά downloads - links
Φωτορεπορτάζ : Κεντρική Πίνδος
Δρομοβιβλίο - οδηγίες
διαδρομής
Το νερό ξεπερνούσε το μισό μέτρο
Προετοιμασμένο άριστα για αγώνες Rally-Raid το Maveric του Πάνου,
ακολούθησε παντού!
Έσο έτοιμος! Όλα τα παρελκόμενα στον εργάτη του Cherokee έτοιμα για
χρήση
Κώστας και Πάνος, γνωρίστικαν μόλις το απόγευμα της Παρασκευής στο
ραντεβού για την αναχώρηση. Μετά ...γίναν αχώριστοι!
Η Μετσοβίτισα Doamna με την παραδοσιακή φορεσιά
More articles
|
|
| |
|
