μια που απ' ό,τι φαίνεται πάμε για εκτροπή, επιτρέψτε μου να παραθέσω κατι τις από την σελίδα
aspripetraxexaspri
Το λιγότερο αξιεκτίμητο πρόσωπο της γαστρονομίας είναι, αναντίρρητα, ο κοιλιόδουλος. Ο κοιλιόδουλος τρώει...,πάλι τρώει....,συνεχώς τρώει, αλλά χωρίς μέθοδο χωρίς ευφυΐα, χωρίς πνεύμα. Τρώει γιατί πεινάει. Πάντα γιατί πεινάει. Πρόκειται για μια σωματική προδιάθεση, ανεξάρτητη από το πνεύμα του, για μιαν ακόρεστη όρεξη, για μια κυριαρχική ανάγκη των αισθήσεων.
Ο κοιλιόδουλος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ζώο και πολύ λιγότερο από άνθρωπο.
Εσείς οι αμφιτρύονες που το τραπέζι σας είναι πάντα πλούσιο, να προσέχετε αυτόν τον καταστροφέα· θα καταβροχθίσει το φαγητό σας χωρίς να αισθανθεί ότι του προσφέρατε κάποια ευχαρίστηση, χωρίς να το βρει ούτε καλό ούτε κακό: θανάσιμη ύβρις!
Άρα το να δώσει κανείς τα λεπτομερή χαρακτηριστικά αυτού του τόσο επικίνδυνου προσώπου, αποτελεί πραγματική υπηρεσία στην κοινωνία.
Ο κοιλιόδουλος έχει κατά κανόνα το ανάστημα που απαιτείται σήμερα για τους γρεναδιέρους της εθνοφρουράς στο Παρίσι: ένα μέτρο κι εβδομήντα· οι ώμοι του είναι πλατιοί, στρογγυλοί ή τουρλωτοί· η χοντρή κοιλιά του προεξέχει· το βάρος του σώματός του έχει κάνει τα κοντά και χοντρά πόδια του να στραβώσουν προς τα μέσα· οι πατούσες του έχουν γίνει πλάκα. Τα χέρια του είναι φαρδιά και κοντά, τα δάχτυλα άνισα και παραμορφωμένα από τεράστιους ρόζους, τα νύχια χοντρά, τραχιά και κίτρινα, το κεφάλι πελώριο, τα μαλλιά πυκνά, το μέτωπο χαμηλό, τα αυτιά κόκκινα της φωτιάς, η μύτη χοντρή,, τα ρουθούνια ανοιχτά, τα μάτια μικρά, θαμπά, πρησμένα, νερουλιασμένα. Το στόμα του είναι μια σχισμή που φτάνει ως τ’ αυτιά –πρόκειται για το χαρακτηριστικό του σημάδι- τα χείλια παχιά και κυανώδη, τα δόντια φαρδιά, κοντά, τολμηρά και κίτρινα, το πηγούνι στρογγυλό με τριπλό προγούλι, τα μάγουλα ροδοκόκκινα.
Στο τραπέζι δεν σηκώνει ποτέ το βλέμμα του, καταβροχθίζει με τα μάτια όπως και με το στόμα· ξεσφίγγει τα δόντια μόνο για να φάει· ποτέ μια αστεία κουβέντα, αυτό το αλάτι όλων των καλών γευμάτων, ακόμα και των κακών· τα πάντα μπαίνουν στο στόμα του αλλά τίποτα δε βγαίνει! Ποτέ μια ματιά στην όμορφη διπλανή του, ποτέ λίγη προσοχή, έστω επιπόλαια, ποτέ κάποια φιλοφρόνηση, έστω η ελάχιστη· καμιά φορά τη σπρώχνει με τους αγκώνες, αλλά γιατί του χρειάζεται χώρος, και πολύ συχνά οι συνδαιτημόνες φτάνουν να βρίσκονται ό ένας πάνω στον άλλο
Τέλος είναι απόλυτα αφοσιωμένος στο πιάτο του, που θα ήθελε να έχει τη χωρητικότητα μιας τεράστιας πιατέλας.
Πώς να μιλήσω για ευφυΐα, για πνεύμα ενός τέτοιου ατόμου; Ούτε που υπάρχουν. Μετά το φαγητό ο κοιλιόδουλος κοιμάται, ροχαλίζει, μουγκρίζει.
Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμούσα χίλιες φορές να ήμουν ο πιο κοιλιόδουλος των κοιλιόδουλων, παρά να μην έχω κανένα διακριτικό γνώρισμα στον τομέα της γαστρονομίας: τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από το να είσαι όπως όλος ο κόσμος. Ένας ασυνάρτητος συγγραφέας, αλλά χορταστικά ασυνάρτητος, αξίζει για μένα περισσότερο από ένα μέτριο συγγραφέα, ένα συγγραφέα που σαν κι αυτόν μπορεί να είναι όλος ο κόσμος. Η ασυναρτησία είναι η ιδιοφυΐα της βλακείας. Το ίδιο συμβαίνει στη γαστρονομία με την κοιλιοδουλεία.
Απόσπασμα από το «ο κοιλιόδουλος και ο φαγάς» του
Ονορέ Ντε Μπαλζάκ.
Η μετάφραση είναι του Τίτου Πατρίκιου. Το βιβλιαράκι, που τιτλοφορείται "Πραγματεία περί των Νεωτέρων Διεγερτικών", το κυκλοφόρησαν το 1993 οι εκδόσεις Ολκός.
Παρακαλώ όποιον φίλο θέλει να παρακολουθήσει εξελίξεις για τον αγώνα και όχι για το διαιτολόγιό μας, να δει την αντίστοιχη δημοσίευση στους "αγώνες"
http://www.off-road.gr/PNphpBB2-viewtopic-t-3980.html