ThAT 2008: Με τα μάτια του πλοηγού – Δεύτερη μέρα
Κυριακή πρωί, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Συνηθισμένο πρόβλημα
Πρωινό στα γρήγορα, ο Ιωσήφ είναι ήδη εδώ. Ξεκινάμε να ακολουθήσουμε το road book για το φράγμα Θέρμης. Στα πέντε χιλιόμετρα έχω ήδη χαθεί
Το road book ήταν τόσο αναλυτικό και εμείς, πλέαμε τόσο γρήγορα που... πέρασα μια ομάδα από τουλίπες ανά δέκα μέτρα μέσα σε ένα χωρίο.
ΟΚ... Πάμε πάλι και τελικά βγαίνουμε στην Εκκίνηση. Για τις 8 ήταν να φύγουμε, αλλά είναι ήδη 9:30 και ακόμα μόλις μπαίνουν οι πρώτες ομάδες.
Μια και δυο ανεβαίνουμε τα πρώτα μέτρα και βλέπουμε την ... κορδελιασμένη απλή.
Η οργάνωση έχει φτιάξει ένα κομμάτι trial και δίνει εκκίνηση μόλις καθαρίσει κάποια ομάδα.
Δεν έχει και κάτι δύσκολο, ένα drop down που όμως όσο κυλάνε οι τροχοί δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα. Κοιτάμε λίγο τα πατήματα, γιατί έχει ένα μικρό πονηρό σημείο που μπορεί να ρουφήξει τον μπροστινό δεξί και να καταλήξουμε τα ανάσκελα.
Έρχεται η σειρά μας. Take no prisoners! Φωνάζει ο Ιωσήφ και ξεκινάμε.
Το Cherokee περνάει το drop down με χαρακτηριστική άνεση. Πλησιάζουμε σιγά - σιγά το σημείο με τη λακκούβα παγίδα, βάζουμε σημάδι το δέντρο και Gooooooo!!!!
Είμαστε πλέον στη διαδρομή!
Ο Χρήστος στην εκκίνηση μας είχε πει να προσέχουμε τα ... μελίσσια. Φτάνουμε εκεί και ... κάποιος έχει πάρει μαζί του ένα. Οι μέλισσες γυρνοβολάνε μανιασμένες γύρω από τη σπασμένη φωλιά. Κρίμα. Δεν υπήρχε λόγος για να γίνει αυτό.
Μπαίνουμε σε ένα enduro-μονοπάτι. Τα σηματάκια στα δέντρα δείχνουν ακόμα την πορεία. Η οργάνωση έχει καθαρίσει λίγο το κατέβασμα και σύντομα σκαμε στον ξεροπόταμο.
Το δυσκολότερο εδώ είναι να χωρέσουμε το Cherokee στα στενά στροφιλίκια. Βλέπεις το ρέμα δεν σκεφτόταν εμάς, όταν έκανε την ιδανική διαδρομή. Αλλά ο Ιωσήφ είναι... γάτα με πέταλα, καταφέρνει και περνά το τέρας φίλερ από τα στενάδια.
Συναντάμε σκόνη και σε λίγο πιάνουμε τα Jimny. Κάπου εκεί το Cherokee μουλαρώνει και σβήνει. Παίρνει και ξανασβήνει. Το έκανε αυτό καμιά 10αρία φορές.
Τελικά κλείνουμε διακόπτη για μισό λεπτό, χώνουμε νεκρά στο αυτόματο, βάζει ο Ιωσήφ και τώρα το μοτέρ παίρνει και κρατά. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν από το immobilizer που ύστερα από τη χθεσινοβραδινή βουτιά τα έχει δει όλα.
Ξαναφθάνουμε τα Jimny που πασχίζουν να ανέβουν μια ανηφόρα που θα μας βγάλει από τον ξεροπόταμο.
Όμως έχουν ένα σπασμένο πίσω μπλοκέ και η ανηφόρα δεν βγαίνει. Αφού μπροστά δεν μπορούμε να πάμε ο Ιωσήφ καταπιάνεται να δει τι παίζει με το θέμα του σβησίματος, πάω να ανοίξω το καπό και σκαει μύτη ο πανταχού παρών Σάββας, ο μηχανικός μας. «Τι έγινε, τι πάθατε;» «Μα... που βρέθηκες εσύ εδώ;» τον ρωτάμε; Από πάνω περνά η άσφαλτος και είναι μαζεμένοι όλοι οι θεατές. Σας είδα και ήρθα!»
Εντωμεταξύ ανεβαίνω να δω τι γίνεται με τα Jimny και μήπως μπορούμε να βοηθήσουμε κάπως. Τελικά χωρίς πίσω μπλοκέ μόνο με εργάτη έβγαινε η ανηφόρα.
Πάνω που τα παιδία έχουν λιώσει στην προσπάθεια, σκαει πίσω μας μια ομάδα και κατευθείαν αρχίζουν τις κόρνες και τις φωνές για να ... ανοίξει ο δρόμος. Λένε και στον Ιωσήφ να ανέβει και αυτός την ανηφόρα. Του φωνάζω να μην κάνει τίποτα μια ... και δεν υπάρχει χώρος εδώ.
10 λεπτά αργότερα η ανηφόρα έχει ανοίξει. Τσίτα γκάζι ανεβαίνει ο Ιωσήφ. Βρίσκουμε και ένα πέρασμα δίπλα στους θάμνους και βγαίνουμε μπροστά από τα παιδιά, συνεχίζοντας τη διαδρομή.
Κινούμαστε σε ανοικτή διαδρομή και μετά από λίγο συναντάμε μια ακόμα ανηφόρα και ένα ΣΕΔ. Τίποτα το ιδιαίτερο, το Cherokee ανέβηκε χαλαρά. Άλλο πράγμα το αυτόματο στα Trophy. Δεν ασχολείσαι με ταχύτητες, δεν πατινάρεις πουθενά. Απλά δίνεις γκάζι και παίζεις.
Γενικά πάμε σβέλτα, σε ρυθμούς χαλαρούς και ... ψάχνουμε να δούμε που θα είναι τα δύσκολα. Λίγο αργότερα κατεβαίνουμε μια κατηφόρα (οι τοπικοί την λένε «γυμνό») και φτάνουμε σε μια ακόμα ανηφορίτσα. Κάπου εκεί το ... Immobilizer αποφάσισε να μας θυμίσει ξανά την παρουσία του... Η ίδια διαδικασία, κλείνουμε για λίγο τον κεντρικό, ανοίγουμε ξανά και πάμε. Το ότι ήταν θεατές σε αυτή την ανηφόρα, με έκανε να σκεφτώ ότι εδώ θα είναι το δύσκολο. Τελικά και πάλι ανεβαίνουμε χαλαρά. Το road book κοντεύει να τελειώσει και εγώ αναρωτιέμαι γιατί έχουμε κάνει 1:10 λεπτά ενώ μας μένουν μόλις 3 χιλιόμετρα. Δεν μπορεί κάτι θα έχει μπροστά δύσκολο.
Τελικά βγαίνουμε σε ένα καραφλό κομμάτι, σπαρμένο με ροδιές δεξιά αριστερά. Η πορεία λεει αν θυμάμαι καλά 230. Πάνω που στοχεύουμε, έρχονται και μια ομάδα Βούλγαρων και μια Τούρκων, αντίθετα από εμάς. Ξεκινάμε με πορεία αλλά φτάνουμε σε αδιέξοδο. Κατεβαίνω με τα πόδια και αρχίζω το ψάξιμο. Τελικά βρίσκουμε μια άκρη αλλά σε πορεία 280. Φτάνουμε στο ΣΕΧ. 1:35 λεπτά και έχουμε κιόλας τελειώσει.
Εκεί βρίσκονται και άλλες ομάδες. Όλοι παραπονιούνται γιατί η διαδρομή ήταν μικρή και εύκολη.
Αναμονή για κοντά 1:30 ώρα και μπαίνουμε στο ΣΕΧ. Ψιλοαστεία – ψιλοσοβαρά, λέμε, βρε λες το επόμενο κομμάτι που μας είπαν ότι είναι χαλαρό να αποδειχθεί πίπα;
Παίρνουμε χρόνο εκκίνησης, φοράμε κράνη και ξεκινάμε χαλαρά. Στο χιλιόμετρο πριν το χωριό, συναντάμε ένα ταξιτζή που πάει με 2 στο χώμα.
Εμείς χαλαρά από πίσω του. Κοιτάζω τις τουλίπες στο roadbook και σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε 41 ΜΩΤ με τόσες τουλίπες.
"Ιωσήφ, σανίδωσε το, κάτι μου λεει ότι δεν θα προλάβουμε."
Χαϊδεύει ο Ιωσήφ, περνάμε το ταξί και συνεχίζουμε σε λίγο γρήγορο ρυθμό. Ιωσήφ πάτα δεν θα προλάβουμε. Λίγο γκάζι ο Ιωσήφ.
Ιωσήφ έχουμε 13 χιλιόμετρα σε 16 λεπτά, δεν βγαίνει! Μην τα πολυλογούμε, αρχίζουμε να πηγαίνουμε σε ρυθμούς Rally Raid και να πιέζουμε όσο περνά η ώρα και περισσότερο. Σε μια δεξιά βλέπουμε ροδιές μέσα στο χωράφι. Λίγο παρακάτω κάποιος πέρασε ξυστά σε ένα δέντρο και έφυγε ευθεία στο T.
Όπα Ιωσήφ, δεν υπάρχει λόγος, η ΜΩΤ δεν βγαίνει ούτε με RR αυτοκίνητο, θα φάμε καπέλο οπότε πάμε γρήγορα αλλά όχι του θανατά. Στα τελευταία δυο χιλιόμετρα έχει και ποτάμι με κροκάλα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο για ένα trophy αυτοκίνητο.
Μπήκαμε με 7 λεπτά καθυστέρηση δηλαδή 70 β.π. Πάλι καλά! Γρηγορότεροι εδώ οι Βούλγαροι με 6 λεπτά καθυστέρηση, ενώ οι περισσότερες ομάδες έχουν από 13 και πάνω λεπτά καπέλο...
Γαμώ τα τρικ;
Στην καλύτερη, αν το πιέζαμε από την αρχή, θα μπορούσαμε να μπούμε με 4 λεπτά καθυστέρηση. Αλλά, αν σου λένε ότι τα 41ΜΩΤ είναι χαμηλή ταχύτητα, σε πιάνουν στον ύπνο.
Γυρνάμε το αυτοκίνητο Θεσσαλονίκη, πλύσιμο και στο συνεργείο του Σάββα που περιμένει να κανακέψει το Cherokee. Δούλεψε όλο το βράδυ, που εμείς είχαμε πάει στην ενημέρωση στο Ζαγκλιβέρι, ώστε να φτιάξει τα ρελέ του εργάτη που δεν παίζανε (σκέψου να τον... χρειαζόμασταν), τα φώτα που τα είχαμε κάψει χθες το βράδυ και κάτι άλλα ψιλοπράγματα.
Η οργάνωση μας ενημέρωσε ότι μια και ... ήμασταν γρήγοροι και οι περισσότερες ομάδες κάνανε τη διαδρομή σε λιγότερο από 2 ώρες, αύριο θα έριχναν το χρόνο από 3 ώρες στη 1!
Τέλεια, επιτέλους θα παίζαμε καλά αύριο!