«Όσα ξέρεις είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχεις να μάθεις»
Παρασκευή 5 η ώρα το πρωί στο προαύλιο της DTA 4x4, αναβρασμός. Μηχανάκια έμπαιναν και έβγαιναν, ένα Defender 110 και ένα Grand Cherokee έστεκαν φορτωμένα όσο δεν παίρνει, πιο δίπλα τους ένα Citroen Xsara σε παρόμοια κατάσταση. Εργαλεία, ανταλλακτικά, λάδια, βαλβολίνες, ηλεκτροκόλληση, κομπρεσέρ, πιεστικό, τρίποδα, 10 κάνιστρα 20 λίτρων, κροκοδειλάκια, γεννήτρια, αναρτήσεις, διαφορικά, ημιαξόνια και ότι άλλο βάλει ο νους σας, έπρεπε να μας κάνουν παρέα στο ταξίδι μας. Ακόμα και ανταλλακτικός εργάτης, μπαταρία, σχοινιά εργάτη, ιμάντες, ναυτικά κλειδιά, τροχαλίες, τα πάντα ήταν σε ποσότητες ικανές να εξοπλίσουν άλλα 2-3 αυτοκίνητα.
Και επιπλέον σκηνές για 6 άτομα, υπνόσακοι, καρέκλες, τραπεζάκια, τέντες για τα αυτοκίνητα -και για εμάς-, νερά εμφιαλωμένα, κονσέρβες, οι βαλίτσες με τα ρούχα μας τα κράνη μας, χάρτες, gps, τσιγάρα και καφέδες…
Τα δύο αγωνιστικά της ομάδας, το Bobtail και το Pajero είχαν φορτωθεί 2 μέρες νωρίτερα κάπου στο Σκαραμαγκά σε ένα ρουμάνικο TIR, μαζί με μία μπαγκαζιέρα. Ανειλημμένες υποχρεώσεις των ιδιοκτητών και οδηγών τους δεν τους είχαν επιτρέψει να τα δοκιμάσουν. Ότι προβλήματα μπορεί να παρουσίαζαν, θα λυνόντουσαν επί τόπου μέσα στον αγώνα, στη Ρουμανία. Άλλωστε ο θεός των αγώνων φροντίζει πάντα να παρουσιάζονται μικροπροβλήματα λίγο πριν την εκκίνηση –μιλάω εκ πείρας- όσο καλή προετοιμασία και να έχει γίνει.
Αγουροξυπνημένες φάτσες και ο Shaka, το ροτβάιλερ να κοιτάζει απορημένος πως μπορεί 6 μαντράχαλοι να βρίσκουν τόση όρεξη πρωινιάτικα.
-“Transilvania baby” του φώναξε ο Άγγελος και τότε ο σκύλος συνειδητοποίησε ότι η τρέλα πάει στα βουνά και ο γράφων θα τον αφήσει για λίγο στην ησυχία του…
Κομβόι μέχρι τα σύνορα στον Προμαχώνα, σχετικά αργά η άφιξή μας εκεί –γύρω στις 2 το μεσημέρι, αλλά 3 φορτωμένα αυτοκίνητα δεν μπορούν να ταξιδέψουν με πάνω από 100-110 χλμ. Ο αστυνομικός στο τελωνείο είπε με απορία στον Βαγγέλη –τον ιδιοκτήτη του 110- «καλά εμείς κοιτάμε να τα ξεφορτωθούμε κι εσείς πάτε και τα μαζεύετε;», κοιτώντας το γύρω γύρω μη τυχόν και του θυμίσει κάτι από το υπηρεσιακό 110 που οδηγούσε κάποτε…
Χοντρικά κάναμε 600 χλμ μέχρι τον Προμαχώνα. Είσοδος στη Βουλγαρία και οι διατυπώσεις είναι τυπικές καθώς και οι γείτονες είναι πλέον στην ΕΕ. Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα με τη Ρουμανία- που δεν είναι άλλο από τον Δούναβη ως φυσικό σύνορο- ήταν ήσυχη εξαιρώντας τα τελευταία 50 χλμ, που μας έπιασε καταιγίδα και καταρρακτώδης βροχή, που όμοιά της δεν είχαμε ποτέ συναντήσει στην Ελλάδα. 400 περίπου τα χιλιόμετρα της Βουλγαρίας, αφού το κοντέρ μόλις ανεβήκαμε στην μαούνα που θα μας πέρναγε απέναντι είχε γράψει 1.005 χλμ από το Γέρακα.
Με 1 ώρα καθυστέρηση ανεβαίνουμε στη μαούνα και τελικά 10 η ώρα το βράδυ πατήσαμε το πόδι μας στη Ρουμανία. Άλλα 300 χλμ. μέχρι τη Deva και απ’ ότι φαίνεται έχουμε καλομάθει με τους δικούς μας αυτοκινητόδρομους και δεν υπολογίζουμε ρεαλιστικά τους χρόνους και τις αποστάσεις. Ομόφωνη απόφαση να προχωρήσουμε μέχρι την Deva και πρώτο σοκ στα πρώτα 2 χλμ.! Κόσμος καθόταν στην άκρη του δρόμου αλλά και στη… μέση του δρόμου, παιδιά περπατούσαν αλλά και διέσχιζαν το δρόμο χωρίς να δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα. Οι απόλυτοι άρχοντες! Η ταχύτητα πέφτει στα 60 και προσεκτικά διανύουμε γύρω στα 60-70 χλμ, μέχρι να βγούμε από το σύμπλεγμα των συνεχόμενων χωριών με τους Ρόμα, να περάσουμε στις πεδιάδες με τις πετρελαιοπηγές, που ναι, δούλευαν ακόμα και το βράδυ, τα τεράστια εργοστάσια παραγωγής ρεύματος με λιγνίτη και να καταλήξουμε στην Κραιόβα, γύρω στις 12.30 το βράδυ.
Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα 100 χλμ, έγιναν… αλλά κανείς δεν θυμάται πως! Υπνηλία, σκοτάδι στους επαρχιακούς δρόμους, ελάχιστα φορτηγά και η εναλλαγή των οδηγών ήταν συχνή καθώς κανείς μας δεν άντεχε για πολύ. 3 η ώρα το πρωί είδαμε την πινακίδα “Deva” και αυτό ήταν ότι καλύτερο μας είχε συμβεί. Στο ξενοδοχείο “Sarmis” τα κουρασμένα κορμιά μας μετά από 22 ώρες συνεχούς οδήγησης, έπεσαν βαριά στα κρεβάτια και τα μάτια μας έκλεισαν πριν πούμε καληνύχτα!
Τα καλά ξεκίνησαν από νωρίς το πρωί του Σαββάτου… Μόλις είχε έρθει το φορτηγό και πήγαμε να ξεφορτώσουμε τα αυτοκίνητα. Το Pajero βγήκε και περίμενε σε μία γωνία. Η «Κριστίν» όμως, το “Bobtail”, είχε άλλη γνώμη. Πήρε μπρος, βγήκε από το φορτηγό και μετά έσβησε. Οι μάταιες οι προσπάθειες να φέρουμε σε ζωή τον κινητήρα κατέληξαν στην ολική καταστροφή της ολοκαίνουργιας μίζας. Ρυμούλκα μέχρι το ξενοδοχείο και αγγάρεμα του Ionut (ο β’ αρχηγός του Transilvania Trophy) να μας βρει μίζα. Ιδιοκτήτης ενός Discovery και ενός Defender, ήξερε και δεν χρειάστηκε να του πούμε πολλά. Σε ½ ώρα ο μηχανικός του μας είχε φέρει μίζα ανακατασκευής, που μπήκε πάνω και όλα δούλεψαν ρολόι.
Ωραία πόλη η Deva, περιτριγυρισμένη από καταπράσινους λόφους, μέσα στο κέντρο των Καρπαθίων. Το επιβλητικό κάστρο που δέσποζε πιθανά να ήταν και το σπίτι του κόμη Δράκουλα (εμείς δεν τον είδαμε…!) Παρκ Φερμέ για τα αυτοκίνητα στον κεντρικό δρόμο, με τη φύλαξη της αστυνομίας και ελεύθερο το υπόλοιπο Σάββατο για να ανασυνταχτούμε.
Κυριακή πρωί, εκκίνηση μέσα από την πόλη με πολύ επισημότητα (το Transilvania Trophy είναι για τους Ρουμάνους, ότι για εμάς το ράλι Ακρόπολις). Πανευρωπαϊκά είναι ένας από τους 2-3 top αγώνες του είδους και γι’ αυτό μαζεύει πολλές συμμετοχές απ’ όλη την Ευρώπη, με πολύ καλά προετοιμασμένα και εξοπλισμένα αυτοκίνητα.
Ο αγώνας μας είχε δύο όψεις. Την πρώτη και δεύτερη μέρα όλα κύλισαν ομαλά, είμαστε αρκετά προσεκτικοί και βρεθήκαμε στην 3η θέση. Μία ύπουλη κατηφόρα με βαθιές ξεραμένες ροδιές από κάρα «κατάπιε» το Pajero, που τούμπαρε στο πλάι. Πριν από αυτό η θερμοκρασία στο bobtail είχε φτάσει στο κόκκινο σε κάτι παρατεταμένες ανηφόρες μέσα στο δάσος. Το ξετουμπάρισμα του Pajero, το καθάρισμα των μπουζί από τα λάδια και η αναμονή μέχρι να κρυώσει ο κινητήρας του bobtail μας έριξαν στην 13η θέση. Η επόμενη μέρα ξεκίνησε καλά και κατέληξε σε τραγωδία. 9.30 το βράδυ φτάνουμε σε μία διαδρομή κατηφόρα- γκρεμό 380 μέτρων, που η λάσπη κυλούσε προς τα κάτω σαν λάβα. Ο μέγιστος χρόνος όπως μάθαμε εκ των υστέρων ήταν 3 ώρες. Ξεκινάμε και το bobtail σβήνει στα πρώτα 30 μέτρα! Μέχρι να το συζητήσουμε να δούμε πως θα κατέβουμε (να γυρίσουμε πίσω ούτε κουβέντα!), η ώρα πέρναγε… Άπειρα δεσίματα με τον πίσω εργάτη, σπρώξιμο προφυλακτήρα – προφυλακτήρα από το Pajero για να ξεπεράσουμε κάτι θηριώδη βράχια μέσα στο γκρέμι! (είναι απίστευτο! Να σε κρατάει η ζώνη στο κάθισμα για να μην κολλήσει η μούρη σου στο παρμπρίζ, να κρέμεται κυριολεκτικά όλο το αυτοκίνητο από τον πίσω εργάτη (2 σχοινιά κόψαμε και αλλάξαμε μέχρι να φτάσουμε κάτω…) και να χρειάζεται να βάλεις 1η κοντή για να ανέβεις-κουτρουβαλήσεις το βράχο, που σου κόβει το δρόμο προς τη λύτρωση!).
4 ώρες μας πήρε, αλλά τελικά φτάσαμε στο τέρμα. Και ω! τι ειρωνεία το bobtail δούλεψε…! Φυσικά τα υπόλοιπα 20 χιλιόμετρα που υπολείπονταν στο road book, ούτε λόγος να τα κάνουμε και έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την κατασκήνωση, που δεν ξέραμε όμως , που είναι! Άλλες 2 ώρες λοιπόν για να τη βρούμε (–έτσι είναι το παιχνίδι- και καλά, που είχε πιάσει το αυτί μας το πρωί το όνομα ενός διπλανού χωριού) Κατάκοποι, ταλαιπωρημένοι, εν μέρει φοβισμένοι, πέσαμε σαν ξεροί μέσα στις σκηνές, αποφασισμένοι να μην ξεκινήσουμε το επόμενο πρωί.
7 η ώρα το πρωί και ο Κατσιμαλής είχε κέφια. Άνοιξε τις σκηνές, μας ζήτησε τα κλειδιά των αυτοκινήτων, χωρίς να μας αφήσει και πολλά περιθώρια για αντιρρήσεις (μας έπιασε στον ύπνο- νάναι καλά!-) πήρε τα αυτοκίνητα μαζί με το Μάνο, το μηχανικό μας και τα υπόλοιπα παιδιά τη ομάδας, τα πήγε στο ποτάμι, τα έπλυνε και μετά ξεκίνησαν τις επισκευές.
2 ώρες μετά τα αυτοκίνητα ήταν και πάλι αξιόμαχα, δεν είχαμε δικαιολογίες κι έτσι απλά μπήκαμε μέσα και πήραμε εκκίνηση. 4η μέρα και ο αγώνας ξεκίναγε με μία υπερειδική πολύ ανηφορική, που μέτραγε ο καλύτερος χρόνος. Ε! το bobtail μετά τα πρώτα 50 μέτρα ανέβαινε την ανηφόρα με 2 χλμ./ώρα και τέρμα γκάζι. Τερματίσαμε κακήν κακώς και βγήκαμε στον αγροτικό δρόμο για να συνεχίσουμε τον αγώνα με κατεβασμένα τα αυτιά… Και να σου η επιφοίτηση του Δία και ο γράφων σταματάει δεξιά, ανοίγει το καπό , βγάζει το κουτί του φίλτρου και αποκαλύπτεται η αιτία όλων των κακών, της ταλαιπωρίας μας, του άγχους μας, της επιθυμίας για να εγκαταλείψουμε… Είχε στουμπώσει πράσινα φύλλα τα οποία ρούφαγε αχόρταγα το σνόρκελ. Και λογικά χωρίς αέρα, πώς να αναφλεγεί το καύσιμο….!
Καθαρισμός του φίλτρου και από εκεί και πέρα ο αγώνας κύλησε ομαλά για το bobtail (αν εξαιρέσουμε την προτελευταία μέρα την ξεβιδωμένη εμπρός αριστερή δαγκάνα από τους κραδασμούς του δρόμου, και τα 2 κομμένα σωληνάκια της…) Ναι! τώρα ήρθε η σειρά του Pajero. 2 κλαταρισμένα λάστιχα, το ένα ξεζαντάρισε, παρά το bedlock της Staun (ο κορμός μέσα στο ποτάμι ήταν ύπουλος…), ένα σύστημα διεύθυνσης (από την τούμπα) 2 πίσω κομμένα σχοινιά και ένα συρματόσχοινο εμπρός (έκαναν όμως απόσβεση πριν κοπούν…).
Τελικά τερματίσαμε στην 13η θέση, αν και θα μπορούσαμε πολύ καλύτερα. Όμως για να είμαστε δίκαιοι: και τα 2 αυτοκίνητα ανέβηκαν αδοκίμαστα στην Deva –ελλείψει χρόνου-. Παίξαμε στα ίσα με ομάδες που συμμετείχαν για 3η και 4η φορά, άρα είχαν εμπειρία και ήξεραν τι τους περιμένει –σε αντίθεση με μας, που τα φανταζόμαστε λίγο πιο εύκολα-. Ο Μάνος ο μηχανικός μας, υπερέβαλλε εαυτόν, ο Βαγγέλης ο PR της ομάδας, επίσης. Ο Σπύρος ο Κατσιμαλής ήταν το Viagra μας. Τον πετυχαίναμε σε απίστευτα σημεία μέσα στις διαδρομές μαζί με τον Μάριο και μας εμψύχωνε ασταμάτητα –του ανήκει ένα μεγάλο μερίδιο από το αποτέλεσμα-. Αποκομίσαμε συσσωρευμένη εμπειρία, είδαμε με άλλο μάτι το offroad και ο γράφων, (από τους έμπειρους στο χώρο, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται) θεωρεί αυτόν τον αγώνα τον κορυφαίο αγώνα με ομάδες των 2 αυτοκινήτων.
Απαραίτητος εξοπλισμός:
*Εμπρός & πίσω air locker (ότι τύπου detroit locker δημιουργεί πρόβλημα στις πλάγιες κλίσεις)
*Ανάρτηση 2 ιντσών (ότι παραπάνω δημιουργεί πρόβλημα αξιοπιστίας)
*Εμπρός & πίσω εργάτης (και ένας στο κέντρο, ακόμα καλύτερα…)
*Ελαστικά 33 ως 35 ιντσών, Maximum
*Ρεζερβουάρ 100 λίτρων
*2 ρεζέρβες (όχι απαραίτητα και οι 2 μέσα στο αυτοκίνητο)
*ρολ κέιτζ προδιαγραφών ραλί (απαραίτητο)
*ζώνες 4 σημείων (απαραίτητο)
*Μπάκετ καθίσματα (απαραίτητο)
*Γάντια για τον οδηγό (απαραίτητο)
*Τεχνική υποστήριξη και πολλά ανταλλακτικά (απαραίτητο)
Τι μου άρεσε*Η Deva
*Τα πυκνά δάση
*Το ατελείωτο πράσινο
*Τα αμέτρητα ρυάκια και ποτάμια
*Οι καταπληκτικές διαδρομές
*Οι άνθρωποι του αγώνα
*Η μπύρα Ursus…
*Ο Κατσιμαλής και ο Μισκής, που ήταν παντού
*Το αυτόματο κιβώτιο του bobtail –άλλη άνεση…-
*Τα ελαστικά Black Star σε πατρόν Simex. Δεν μας πρόδωσαν πουθενά.
*Η αντοχή του πίσω εργάτη Come up στο bobtail. Μας έλυσε τα χέρια.
* Ο συνοδηγός μου Κώστας. Pure professional. Many Thanks Gas!
* Ο αδελφός του Πολ. Δε μάσαγε με τίποτα!
*Ο Άγγελος –team mate- τα πήγε περίφημα για πρώτη φορά!
*Ο Μάνος Οικονομίδης και ο Βαγγέλης. Άψογο service team.
*H Dustball Trophy Team, η ελληνική ομάδα στην open κατηγορία. Μπράβο σας!
Τι δεν μου άρεσε*Οι Ρουμάνοι οδηγοί –άγιο έχουν αυτοί κι εμείς-…
*Η αλαζονική και αντιαθλητική συμπεριφορά κάποιων ομάδων –ελάχιστων-
*Οι φιγουρατζήδες Ιταλοί (2 ομάδες), που τη 2η μέρα εγκατέλειψαν, όντες τελευταίοι στην κατάταξη, γιατί ο αγώνας δεν ήταν πολύ “extreme” για τα δεδομένα τους…!
Θα πάμε του χρόνου;
*Όχι. Περιμένουμε παιδί!
*Θα πάμε όμως του παραχρόνου!
«Όσα ξέρεις είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχεις να μάθεις»
Γιώργος Πέτραινας