| |
 Ήταν
Φεβρουάριος 2004, στο Trail Raid Ξυλοκάστρου.
Μέσα στις συμμετοχές ήταν και δύο αναβάτες απ’ την Καλαμάτα, ο
Κουραμπάς και ο Μπάρκας.
Δεν θυμάμαι ποιος απ’ τους δύο ήταν ο «τρελός» που είχε
ανέβει με το TDR.
-Μα καλά θα έρθεις με TDR250 στο TrailRaid;
-Ναι το έχω ετοιμάσει κατάλληλα για χώμα!
-Έλα!
Ένα πρωινό αρχές Νοεμβρίου 2004, χτυπά το τηλέφωνο: Καλημέρα, είμαι ο
Γιώργος απ’ την Καλαμάτα και θέλουμε να κάνουμε Trail Raid!
Να μην τα πολυλογούμε, Νοέμβριο 2004, μια βδομάδα μετά την Ροδόπη 2004,
κατεβήκαμε στο Trail Raid Ταϋγέτου.
Οι αναμνήσεις απ’ τον πιο βροχερό αγώνα Rally Raid που έχει γίνει ποτέ
στα Ελληνικά χώματα, είναι ακόμα νωπές....
Δεκέμβριος 2006: Καλαμάτα.... δύο
χρόνια μετά...
*** Φωτογραφίες ***
Οι Καλαματιανοί, με όρεξη προετοίμασαν τον αγώνα για το κλείσιμο της
χρονιάς, το Rally Raid Ταύγετου 2006.
Ο γνώριμος χώρος του Ναυτικού Ομίλου Καλαμάτας, μας περίμενε και πάλι
από νωρίς το Σάββατο για τον διοικητικό έλεγχο και τον έλεγχο
εξακρίβωσης.
Κόσμος παντού σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα
τριγύρω. Πυρετώδεις ετοιμασίες από τους συμμετέχοντες, μέχρι την
τελευταία στιγμή. Τρία χρόνια τώρα το ίδιο πρόβλημα:
Πυροσβεστήρες.
Κλασσικό δείγμα του Έλληνα της τελευταίας στιγμής.
Ο καιρός προμηνύεται καλός και οι συμμετοχές αγγίζουν τις 90!
Η διαδρομή μας περιμένει με 180 χιλιόμετρα, γεμάτα περιπέτεια!
Οι τελευταίες οδηγίες απ’ την οργάνωση στην βραδινή ενημέρωση και βουρ
για χαλαρή μάσα!
Παρέες – παρέες, γεμίζουμε τα γύρω ταβερνεία. Οι μοναδικές – εξαιρετικές παρέες των Rally
Raid.
Φίλοι και ανταγωνιστές στα ίδια τραπεζάκια πριν τον αγώνα. Ζεστά
πειράγματα, πάντα με το χαμόγελο και την καζούρα...
Η μπύρα και το κρασί δεν έλειψαν από κανένα. Στο κάτω-κάτω η εκκίνηση
την επομένη είναι αργά: 08:00 θα φύγει ο πρώτος αναβάτης.
Αριστερά μετά την έξοδο του πάρκινγκ και βουρ για την μεγαλύτερη
«παραλία» που έχουμε κάνει ποτέ σε Rally Raid.
Η πρωινή ομίχλη και η
θάλασσα λάδι, σε φτιάχνουν μονομιάς.
Είμαι πάνω στη μοτοσυκλέτα και
χοροπηδάω με λύσσα στην παραλία!!!!!
Ο
ήλιος, άγουρος ακόμα, παίζει καταπληκτικά παιχνίδια με τα σύννεφα, τη
θάλασσα και την παραλία. Βότσαλο, άμμος, νερό, φύκια, μαλακά και σκληρά
σημεία, φροντίζουν να προετοιμάσουν τους μυς για τη συνέχεια.
Είναι μόλις 08:10, αλλά ήδη θεατές έχουν μαζευτεί δίπλα στην παραλία
για να θαυμάσουν τους συμμετέχοντες.
Καβάλα στο δανεικό Suzuki DRZ400 – χορηγία του Σίμου- βαδίζω
προσεκτικά. Θα μου φτάσει η βενζίνη;
Μου λείπει η δύναμη ψηλά, αλλά....
πόσο γλυκά χοροπηδάει στα λοφάκια!
Και τι γλυκά που «ακούει» τη σκέψη
μου! Μάλλον θα περάσουμε καλά τα δύο μας σήμερα!
Ώωωπ... όλα τα «καλά» τελειώνουν και έτσι έγινε και με την
παραλία μας.
Στο βάθος βλέπω τη Nora που περιμένει για την φωτογράφηση και
σηματοδοτεί και την έξοδο απ’ την παραλία.
«Προσοχή στις προπορείες!» ήταν τα λόγια του Doc στην
εκκίνηση, «Θα πέσουν σομπρέρο σήμερα!»
|
Κοιτάω
το ρολόι μου για να δω που βρίσκομαι.
Γαμώτ! Ξέχασα να το μηδενίσω στην εκκίνηση! Τι ώρα έφυγα;
08:06
Ωραία, θα το υπολογίζω έτσι, όμως.... έλα που δεν το τσέκαρα με το
ρολόι της οργάνωσης (Δάσκαλε που δίδασκες...)
Καααλά.... Θα πάμε στο περίπου...
Λίγο πριν το 26χλμ βλέπω πίσω απ’ τις καλαμιές δυο αυτοκίνητα,
-πρέπει
να είναι οι χρονομέτρες... και κάπου εκεί είναι και ο έγχρωμος Blue
μαζί με τον Husky. Ο ένας κοιτά το μηχανάκι του άλλου.
Σταματάω «διακριτικά» λίγο πιο πίσω και βαδίζω στην πρωινή
υγρασία.
-Τι έγινε ρε πανιά;
-Έχω πρόβλημα με το καρμπυρατέρ, απαντά ο Ψηλός...
-Σοβαρά;
-......
Το κοντεράκι του Husky, δείχνει τη ΜΩΤ να πέφτει, 65, 64.5, 64...
-Μα καλά δεν σταμάτησε κανείς άλλος εδώ;
-Όχι...
-Κατάλαβα... ο Κοντολιός με τον Σεβαστόπουλο, πλακώθηκαν και το ...
φάγανε...
-...
Η μέση συνεχίζει να πέφτει 54.3, 53.2 ...
-¶ντε πάω και εγώ.
Μπράφ και φεύγει ο ψηλός.
Ετοιμάζεται και ο Δημήτρης.
-¶ντε πάω...
-Καλά, προσοχή ε;
Περνά και ο Καμαρούλιας, να και ο Πάρις, βρουμ, βρουμ και μερικοί ακόμα
με μεγαλύτερα νούμερα που ούτε που σκέφτονται να σταματήσουν.
Και τώρα πότε μπαίνουμε;
¶ντε, πάμε, αρκετά περιμέναμε....
|
Επιτέλους,
ξανά στην σέλα!
Να ανοίξω; Και αν γλιστρήσει; Και που γλιστράει και το κυριότερο πως;
Έχω να τρέξω απ΄ την περσινή Καλαμάτα. Έ... ένας χρόνος δεν είναι και
λίγος.
Ας το «ανοίξουμε» λίγο...
Α... ê@õë@!
Ελαφρύ και υπάκουο. Πάρτα!
Τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν και μαζί τους και η αδρεναλίνη. Μπροστά μου
μια ομάδα από αναβάτες που με περάσανε όταν ήμουν σταματημένος λίγο
πριν το ΣΕΔ.
Περνάω με προσοχή και χαιρετάω.
Μπαίνουμε στο πρώτο χωριό. Χαλαρά και αργά. Δεν μας
φταινε τίποτα οι άνθρωποι, είναι νωρίς ακόμα και Κυριακή πρωί.
Τελειώνει το χωρίο αλλά οι πρωινές υγρασίες, απαιτούν σεβασμό. Πάμε
χαλαρά και πάλι.
Στο επόμενο χώμα, νάσου και ο Δημήτρης.
-Πανιιιιι. Τι έγινε;
-Πάμε;
-Πάμε!!!!
Και ξεκινάμε ένα υπέροχο κυνηγητό. Μια ο Husky μπροστά, μια εγώ. Η
αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να είμαι από πίσω και να... τρωω τις
πέτρες στο κράνος.
Τρρρρτατρρρρτατρ.. Σκύψε το κεφάλι να σωθούμε!
Το Husqvarna δε χάνει ευκαιρία να ξηλώσει το σύμπαν από κάτω. Ακούς ένα
γλυκό βρουρρ απ’ την εξάτμιση και το γαρμπίλι παει σύννεφο. O Δημήτρης
το κατέχει το άθλημα και οδηγεί εξαιρετικά στρωτά. Πόσο μου έλειψε το
συναίσθημα του παιχνιδιού μέσα στον αγώνα με αγαπημένους φίλους!
Ο ένας πιέζει – τραβάει τον άλλο και πάμε όλο και πιο γρήγορα.
Μπαίνουμε στο υπέροχο ποτάμι.
Διάολε! Ποτάμι με διασταυρώσεις σε φάρδος 10-15 μέτρα! Πέτρα, πέτρα,
πέτρα!
Δώσεεεε!
Βγαίνουμε στο ΣΕΔ. Στο επόμενο χωριό συναντάμε τα παιδιά με το
αυτοκινούμενο απ’ τον Κένταυρο.
Ένα μικρολαθάκι εκεί, μας ρίχνει τη ΜΩΤ.
Λίγα μέτρα από το χωρίο, ξεκινά ένα υπέροχο στενό δασωμένο δρομάκι.
Νάσου και Bleu.
-Τι θες εδώ εσύ; Υποτίθεται ότι κυνηγάς τη νίκη βρεεεε!
Τελειώνει και το δρομάκι, ξεκινάν οι υπέροχοι δασικοί δρόμοι του
Ταϋγέτου.
Αεεεεεερααααα!
Ο ρυθμός ανεβαίνει όλο και πιο πολύ. Ένα χρόνο μετά και το επίπεδο των
συμμετοχών έχει ανέβει.
Η πλοήγηση έχει γίνει βίωμα και ο έλεγχος της μοτοσυκλέτας στα πολλά,
δεύτερη φύση.
Συνεχίζουμε μαζί μέχρι το Τουριστικό. Συναντάμε μερικούς αναβάτες που
προφανώς έχουν χαθεί και έρχονται αντίθετα.
|
Λίγο
αργότερα είμαι μόνος μου, σε ένα γαρμπιλάτο γλιστερό κατηφορικό.
Στο έδαφος ίχνη απο δύο μοτοσυκλέτες. Μπροστά μου πρέπει να είναι μόνο
ο Γιάννης και ο Σωτήρης.
Ένας απ’ τους δύο έχει «καθαρές» γραμμές, ο άλλος πάει από
χαντάκι σε θάμνο και από φράκτη σε δεντράκια.
Πρέπει να γίνεται σφαγή μπροστά. Δεν θα έχουν κλείσει πουθενά!
Παλαιότερα θα έκανα τα πάντα να τους φτάσω και να
«παίξουμε» μαζί. Δεν
υπάρχει λόγος όμως τώρα. ¶σε που το μηχανάκι είναι «ξένο»
και πάει και
για πούλημα μετά.
Ας παίξουμε εκδρομικά λοιπόν...
Αλλά αυτός ο Ταΰγετος δεν
παίζεται!
Γλιστερό έδαφος, γεμάτο πούσια, φύλλα,
σκοτεινά σημεία, αντιπυρικές δαγκωτές, λατρεμένη πέτρα, φιλικός κόσμος.
Η εναλλαγές του τοπίου δεν σε αφήνουν σε ησυχία και ο δρόμος το ίδιο.
Ο χρόνος περνά και το σώμα αρχίζει να θυμάται και πάλι το παιχνίδι. Τα
χιλιόμετρα περνάνε.... Ο καιρός απλά καταπληκτικός.
Λίγα χιλιόμετρα ακόμα. Μπαίνω σε χωριό και κόβω. Ουσιαστικά ρολάρω στο
δρόμο. Είπαμε ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους κατοίκους. Το παιχνίδι πρέπει να μπορούμε
να το παίζουμε για πολύ καιρό ακόμα.
Στο τελευταίο ΣΕΔ μπαίνω την ώρα που βγαίνει ο Γιάννης.
-Πώς πάει;
-Κοντεύουμε...
-Μείνανε δε μείνανε 10 χιλιόμετρα.
-Πάμε...
Ξανά άσφαλτος.
Μένω από πίσω φρένο. Τσίριζε από το πρωί, αλλά τώρα.... τέλος.
Η ειδική είναι μπροστά μου. Ο Γιάννης με τον Σωτήρη έχουν γεμίσει τον
τόπο σκόνη.
Μπαίνω στο σκουπιδότοπο.
Το μόνο που με στεναχώρησε; ¶λματα motocross που δεν αντιπροσωπεύουν το
παιχνίδι.
|
Τερματισμός. Ο Σωτήρης είναι στο έδαφος, σε κατάσταση
παροξυσμού με τη
μύτη να τρέχει αίμα.
-Κτύπησες;
-Όχι, είμαι καλά, να ηρεμήσω λίγο μόνο.
Νασου και ο Δημήτρης.
-Που είναι ο Bleu;
-Είχε ατύχημα στο προηγούμενο χωριό με ένα αυτοκίνητο.
-Κτύπησε;
-Οχι, αλλά... ο άλλος έχει φρικάρει, περιμένουν την τροχαία.
Τηλέφωνο στο DOC και σύντομη περιγραφή. Ενημερώνουμε και πάμε πίσω. Το
μηχανάκι του Bleu τραυματισμένο χάνει νερά απ’ το ψυγείο. Ευτυχώς έχει
φώκια μαζί ο Husky. Βρίσκουμε και λίγο νερό, το μαζεύει ο Bleu.
Έρχεται και η τροχαία, τερματίζει και ο Bleu. Συνεχίζουμε μέχρι το ΝΟΚ.
-Τα καρτελάκια σας και πάρτε το μετάλλιο του τερματισμού.
Κρίμα... τελείωσε και αυτό!
Διάολε δεν έφαγα ούτε μια χύμα
σήμερα; Κάτι έπαθα...
|
Ο
Ταύγετος έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την αγωνιστική χρονιά. Είχε
την καλύτερη οργάνωση και τις περισσότερες παροχές, με ένα γεύμα –
απονομή – happening.
Τη δική τους μάχη – παιχνίδι έδωσαν πολλοί αγωνιζόμενοι. Ο
Εγγλεζόπουλος, έφαγε τη μεγαλύτερη προπορεία στην πρώτη μέτρηση, με 63+
ΜΩΤ!
Ο Τριτσίνης, προσπαθούσε σκληρά όλη την χρονιά με ένα άριστα
προετοιμασμένο αυτοκίνητο, αλλά πάντα είχε ατυχίες.
Αυτή τη φορά του έσπασε το μπροστινό ημιαξόνιο -νωρίς. Όμως το Niva και
το πλήρωμα έβγαλαν και το σημαντικότερο τερμάτισαν
τον αγώνα!
Μπροστά απο τον Δηλέ – (του πήρε τον συνοδηγό), που –πρώτη φορά στην
Καλαμάτα- τράβηξε τα πάνδεινα μέσα στην ειδική, τερμάτισε όμως γεμάτος
χαμόγελο με το παρδαλό -γεμάτο αυτοκόλλητα- Rav4.
Ο Σαμ-Αναστασόπουλος, πέρασε με όλα την πρώτη μέτρηση και αγόρασε
λίγο
αργότερα, μπροστά απο τον Πάρι, ένα οικόπεδο και μαζί πλευρά και κλείδα.
Κόλλημα στην παραλία, φάγανε ένα Niva και ένα Maveric. Οι Δουράκος –
Πούντος θριάμβευσαν.
Τα normal πήρε ο έμπειρος Κούλης, με τον Παπακωνσταντινόπουλο συνοδηγό.
Τα 450 ο υπογράφων και τα Open ο Κοντολιός.
Διάολε, μερικοί άπειροι οδηγοί το παρακάνανε και τραυμάτισαν χωρίς λόγο
τα αυτοκίνητα τους πηδώντας υπερβολικά στα άλματα της πίστας. – Μετά θα
γκρινιάζουν για ... ζημιές.
Το χάσιμο πήγε σύννεφο μια και συνεχίζουν να υπάρχουν αναβάτες που
έρχονται χωρίς κοντέρ και χωρίς roadbook σε αγώνα πλοήγησης. Είπαμε,
δεν έχει σημασία όσο γρήγορος και αν είσαι αν πηγαίνεις σε λάθος
κατεύθυνση.
|
¶ξιος
ο Geco –Γιώργος Οικονομάκος: Στα 53 του και συνεχίζει να
«ταλαιπωρεί» το σώμα του, να τρέχει, να ιδρώνει, να πέφτει,
να ματώνει,
αλλά πάντα να τερματίζει, να ζει μέσα στη μοτοσυκλέτα και να δείχνει το
δρόμο σε όλους, τόσο από γνώσεις αλλά κυρίως από ήθος. Εύχομαι να μπορώ
και εγώ να το κάνω στην ηλικία του.
Μπράβο στα παιδιά με τα 950+ κυβικά! Ήρθαν, έλιωσαν, το διασκέδασαν, σε
μια διαδρομή πολύ δύσκολη γιαυτούς.
Μπράβο στους Κοντολιό, Τσιμέκα, Ψωφάκη από τις μοτοσυκλέτες,
Δηλές-Ματιάτος, Κούτσικος-Γεωργαλά απο τα αυτοκίνητα, που η λήξη του
πρωταθλήματος τους βρήκε νικητές.
Μπράβο στα παιδιά απο τη ΛΕΜΟΚΑ που συνεχίζουν να δουλεύουν γιαυτό το
θεσμό που αγκάλιασαν από την πρώτη χρονιά.
Μπράβο όμως και σε όλους τους υπόλοιπους που ανήκουν στη μεγάλη παρέα
των Rally Raid, που κτίστηκε από το μηδέν τα τελευταία τρία χρόνια.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν αλλά και αυτούς που δε βοήθησαν για
αυτό, για το παιχνίδι που αγαπώ τρελά και μαζί με μένα και πολλοί άλλοι!
Ευχαριστώ το DOC που προσπάθησε όλο αυτό τον καιρό γιαυτό το θεσμό.
Θα συνεχίσουμε την επόμενη
χρονιά!
Κείμενο: Σπύρος Κατσιμαλής
Φωτογραφίες: Nora Agapi
|
Downloads-Links
Σχετική συζήτηση στο forum
Αποτελέσματα αυτοκινήτων
Αποτελέσματα μοτοσυκλετών
Βαθμολογία Μοτο
Βαθμολογία Auto
Το βράδυ μετά τον αγώνα, αναρωτιόμουνα ποια είναι η πραγματική ταχύτητα
/ χρόνος των πληρωμάτων μεταξύ του σημείου της πρώτης μέτρησης και του
τερματισμού.
Μια και η πρώτη μέτρηση έγινε με φωτοκύτταρο και το ίδιο και η δεύτερη,
το αποτέλεσμα δείχνει ποιοι είναι οι απόλυτα ταχύτεροι χωρίς καμία
επεξεργασία ή άλλες "διορθώσεις" (προπορεία κλπ).
Ρίξτε μια ματιά θα το βρείτε
ιδιαίτερα ενδιαφέρον
Απόλυτη μέτρηση Μοτοσυκλέτες
Απόλυτη μέτρηση Αυτοκίνητα
|
Με το DRz400 του Σίμου στον αγώνα
Ένα χρόνο μετά τον τελευταίο μου αγώνα, ο Σίμος μου έδωσε το μηχανάκι
του για να συμμετέχω ξανά στο Rally Raid της Καλαμάτας.
Συνηθισμένος στο «δύστροπο» βαρύ, αλλά σταθερότατο και
ροπάτο 640Adv
που μου χάρισε το περσινό κύπελλο, ανέβηκα στο ελαφρύ –ποδήλατο- DRz με
ανάμεικτά συναισθήματα.
Που πάω εγώ με αυτό;
Το αποτέλεσμα δεν τα λεει όλα. Το ότι δεν αγόρασα κανένα οικόπεδο, τα
λεει όλα!
Ηλεκτρικό, χωρίς ξεσπάσματα, αφουγκράζεται τη σκέψη του αναβάτη. Οι
βελτιώσεις που είχε κάνει ο Σίμος στις αναρτήσεις, μετά από πολύ
ψάξιμο, το ισορρόπησαν. Το τιμόνι στην τέλεια θέση για Rally Raid, το
ντεπόζιτο στο σωστό μέγεθος, η σέλα πολυθρόνα.
Ναι, το ομολογώ, μου έλειψε η δύναμη ψηλά του 640 μου, αλλά από την
άλλη το DRz δεν με κούρασε πουθενά, πολύ περισσότερο μετά από αρκετό
καιρό αποχή από τα πράγματα.
«Καρύδωσέ το!» μου είχε πεί, δώστου εγώ...
Μικρό στο μάτι λοιπόν, μεγάλο στο...
|
More articles
|
|
| |
|
