Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
ΤΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟ ΟΧΗΜΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ ΑΠΟΛΛΩΝ Ή ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΑ EXTREME OFF ROAD ΟΧΗΜΑ!!!

Το Σεληνιακό Όχημα Περιπλάνησης Lunar Roving Vehicle (LRV) ήταν ένα ηλεκτρικό όχημα που σχεδιάστηκε για να λειτουργήσει στο εξαιρετικά αφιλόξενο περιβάλλον του φεγγαριού όπου η βαρύτητα είναι πολύ χαμηλή και η ατμόσφαιρα ανύπαρκτη. Οι αστροναύτες του Απόλλων έπρεπε να έχουν ένα όχημα που θα τους επέτρεπε να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στην επιφάνεια της Σελήνης συλλέγοντας υλικά και κάνοντας διάφορες μετρήσεις μακριά από το διαστημόπλοιό τους.

Τρία LRVs οδηγήθηκαν στο φεγγάρι, από τους αστροναύτες David Scott, Jim Irwin, John Young, Charles Duke, Gene Cernan και Harrison Schmitt.
Τα τρία οχήματα διένυσαν συνολικά 120 χλμ. στην επιφάνεια της Σελήνης -Το LRV ζύγιζε 210 κιλά στην Γη και σχεδιάστηκε ώστε να αντέχει ένα ωφέλιμο φορτίο 490 πρόσθετων κιλών στη σεληνιακή επιφάνεια.




Το πλαίσιο είχε μήκος 3,1 μέτρα μήκος και μεταξόνιο 2,3 μέτρα. Το μέγιστο ύψος ήταν 1,14 μέτρα. Το πλαίσιο κατασκευάστηκε από κράματα αργιλίου 2219 (αλουμίνιο) αποτελούμενο από 3 αρθρωτά μέρη που σχημάτιζαν ένα χωροδικτύωμα που μπορούσε να διπλωθεί στο κέντρο του ώστε να κρέμεται κάτω από το διαστημόπλοιο που μετέφερε τους αστροναύτες στη Σελήνη.

Οι χώροι των «επιβατών» ήταν δύο αλουμινένια πτυσσόμενα καθίσματα τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο με επένδυση από νάιλον και δύο πατώματα επίσης από αλουμίνιο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση και δείχνει την φιλοσοφία των αμερικανών είναι το ότι ανάμεσα στα καθίσματα κολλήθηκε και ένα κομμάτι όπου μπορούσαν οι αστροναύτες να ακουμπούν το χέρι τους! και πως κάθε θέση είχε ρυθμιζόμενα footrests! και μια ζώνη ασφαλείας από velcro.
Μια μεγάλη κεραία πλέγματος τοποθετήθηκε σε έναν ιστό στο μπροστινό μέρος του οχήματος.

Η ανάρτηση αποτελούνταν από διπλά οριζόντια ψαλίδια με άνω και κάτω ράβδους στρέψης και ένα αμορτισέρ που εδραζόταν στο πλαίσιο και το πάνω ψαλίδι. Με πλήρες φορτίο το LRV είχε μια απόσταση από το έδαφος 36 εκατ. Οι τροχοί αποτελούνταν από ζάντες αλουμινίου και διάμετρο 81,8 εκατ. και τα ελαστικά είχαν πλάτος 23 εκατ. με ατσάλινο σκελετό από σύρματα πάχους 0,083 εκατ. που συνδέθηκαν με τις ζάντες. Το πέλμα (τακούνια) ήταν από σιρίτια τιτανίου που κάλυπταν το 50% της περιοχής που είχε επαφή με το έδαφος για να παρέχουν την απαιτούμενη έλξη. Μέσα στη ρόδα ήταν τοποθετημένο ένα πλαίσιο με διάμετρο 64,8 εκατ που εμπόδιζε τα χτυπήματα να στραβώσουν την ζάντα (φανταστείτε πως λόγω χαμηλής βαρύτητας το όχημα πετούσε κάθε φορά που χτυπούσε σε ένα βράχο ή έβρισκε ένα ανάχωμα και προσγειωνόταν πολλά μέτρα πιο μακριά).
Φτερά τοποθετήθηκαν στις ρόδες για να προστατεύουν τους αστροναύτες από υλικά που εκτοξευόταν από την κίνηση του οχήματος (πάντως όχι από την λάσπη).




Κάθε ρόδα έπαιρνε κίνηση αυτόνομα από έναν ηλεκτροκινητήρα 0.25 HP που έπαιρνε ενέργεια από μπαταρίες και γυρνούσε με 10.000 στροφές/λεπτό, οι κινητήρες συνδεόταν με τους τροχούς με διαφορικά που είχαν σχέση 80:1, και κάθε τροχός είχε και από ένα μηχανικό φρένο.

Το σύστημα διεύθυνσης χρησιμοποιούσε ηλεκτροκινητήρες 0.1 ίππων σε κάθε τροχό (εμπρός και πίσω) και γυρίζοντας τους τροχούς της κάθε πλευράς σε αντίθετες κατευθύνσεις έδιναν στο όχημα μια ακτίνα στροφής 3,1 μέτρων (όσο ήταν και το συνολικό του μήκος δηλαδή!!!). ή αποσυνδέοντας τους κινητήρες της μίας πλευράς από την άλλη θα μπορούσε να στρίψει δεξιά ή αριστερά. Η ισχύς έρχονταν από δύο μη επαναφορτηιώμενες μπαταρίες καλίου -ψευδάργυρου 36V και 121 Α. Οι ίδιες μπαταρίες χρησιμοποιήθηκαν και για να δίνουν ισχύ στους κινητήρες κίνησης όπως και στα διάφορα όργανα μετρήσεων και επικοινωνιών που διάθετε το όχημα (φωτογραφική μηχανή και TV ) Οι μπαταρίες ήταν καλυμμένες ώστε να διατηρείται η θερμοκρασία τους στα ανεκτά όρια λειτουργίας τους.

Το «τιμόνι» ήταν σχήματος Τ και έμοιαζε με joystick τοποθετημένο μεταξύ των δύο καθισμάτων και έλεγξε τους τέσσερις κινητήρες κίνησης - κατεύθυνσης , και τα φρένα. Κινώντας το joystick προς την κατεύθυνση που επέλεγε ο χειριστής το LRV ακολουθούσε την επιθυμητή πορεία ή τραβώντας των προς τα πίσω φρενάριζε. Με έναν διακόπτη στην λαβή μπορούσε να οδηγήσει το όχημα προς τα πίσω. Τραβώντας το joystick τελείως πίσω ενεργοποιούσε το χειρόφρενο για ασφαλή παρκαρίσματα!

Ο πίνακας ελέγχου τοποθετήθηκε μπροστά από τη λαβή και έδινε τις πληροφορίες για την ταχύτητα, και τα επίπεδα ισχύος και θερμοκρασίας. Η πλοήγηση βασίστηκε στην καταγραφή της κατεύθυνσης και της απόστασης με ένα γυροσκόπιο και ένα χιλιομετρητή που έστελναν τα στοιχεία τους σε έναν υπολογιστή που κρατούσε τη διαδρομή και τις αλλαγές ώστε να βρίσκουν εύκολα το δρόμο της επιστροφής (δεν θέλω να φανταστώ πως είναι να χαθείς στο φεγγάρι αν και θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τα ίχνη τους προς τα πίσω). Υπήρξε επίσης μια συσκευή που διάβαζε τις εναλλαγές «ήλιος-σκιά» και βοηθούσε την χειροκίνητη πλοήγηση των αστροναυτών σε περίπτωση βλάβης του ηλεκτρονικού συστήματος.




Η αποσύνδεση και ανάπτυξη του LRV από το διαστημόπλοιο από τους αστροναύτες επιτεύχθηκε με ένα σύστημα τροχαλιών και ιμάντων. Το όχημα Ο πλάνης ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο στο διαστημόπλοιο με την κάτω πλευρά του πλαισίου προς τα έξω. Ο ένας αστροναύτης θα ανέβαινε στη σκάλα εξόδου του διαστημοπλοίου και θα έλυνε το όχημα, το οποίο έπειτα θα έγερνε αργά προς τα έξω, ενώ ο δεύτερος αστροναύτης από το έδαφος μέσω της χρήσης των ιμάντων θα άφηνε το όχημα στο έδαφος. Δεδομένου ότι το όχημα ήταν κάτω από το διαστημόπλοιο η περισσότερη από την επέκτασή του ήταν αυτόματη. Οι πίσω ρόδες ξεδιπλώνονταν έξω και κλείδωναν στη θέση τους όταν άγγιζαν το έδαφος και έπειτα ολόκληρο το πλαίσιο αφήνονταν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης από τις τροχαλίες. Τα υπόλοιπα τμήματα του οχήματος κλειδώνονται στη θέση τους μετά το άνοιγμά του. Το όχημα ήταν έτοιμο να απομακρυνθεί από το διαστημόπλοιο αφού ενεργοποιούνταν όλα τα ηλεκτρονικά του μέρη.





Το κόστος του εγχειρήματος που την κατασκευή του ανέλαβε η Boeing (με την Delco ως σημαντικό συνεργάτη) ήταν 19 εκατομμύρια δολάρια και έπρεπε να παραδοθεί το πρώτο LRV μέχρι την 1η Απριλίου 1971, αλλά οι υπερβάσεις οδήγησαν σε ένα τελικό κόστος της τάξεως των 38 εκατομμυρίων δολαρίων. Τέσσερα οχήματα κατασκευάστηκαν, ένα για κάθε Απόλλων 15 ..16, και 17, και ένα που χρησιμοποιήθηκε σαν ανταλλακτικά. Το LRV αναπτύχθηκε σε μόνο 17 μήνες και όμως εκτέλεσε όλες τις λειτουργίες του στο φεγγάρι χωρίς σημαντικές ανωμαλίες. Ο Harrison Schmitt του Απόλλων 17 είπε, "... το σεληνιακό όχημα εξερεύνησης απέδειξε πως είναι ένα αξιόπιστο, ασφαλές και ευέλικτο σεληνιακό όχημα. Χωρίς αυτό, οι σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις των Απόλλων 15 ..16, και 17 δεν θα ήταν δυνατές και η κατανόηση της σεληνιακής εξέλιξής δεν θα ήταν πιθανή."




Από τα αρχεία της NASA



More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.020775 seconds. ]