| |
 Διάολε!
Πρέπει να αφαιρέθηκα και τώρα συνειδητοποιούσα ότι ο Γιώργος
δεν είναι πλέον πίσω μου!
Απορροφημένος όπως ήμουν, πρέπει να είχα πάνω από μισή ώρα να ρίξω μια
ματιά πίσω.
Συνήθως οδηγούσε σε μια απόσταση 400-500 μέτρα πιο πίσω, ώστε ο καθένας
μας να έχει πλήρη ελευθερία κίνησης σε όλη τη διαδρομή και ταυτόχρονα
να μην τρώει σκόνη. Όμως, τώρα που
ήταν;
Ανέβηκα σε ένα κοντινό αμμόλοφο, αλλά όσο και να προσπαθούσα δεν έβλεπα
το παραμικρό ίχνος σκόνης στον ορίζοντα! ....
 Ήταν
η πρώτη μέρα που σηκωθήκαμε μετά τις 8:00.
Ήταν τέτοιος ο λήθαργος που είχαμε πέσει, ώστε παρόλο που είμαστε μέσα
στην κατασκήνωση του Dakar, ούτε που καταλάβαμε πότε φύγανε οι
αγωνιζόμενοι.
Ο ήλιος είχε σηκωθεί ήδη αρκετά ψηλά και γύρω μας είχαν παραμείνει μόνο
ένα δύο μεγάλα φορτηγά service - που μάζευαν και αυτά με ταχύς ρυθμούς-
μια ομάδα από τοπικούς που φρόντιζαν να μαζέψουν τα σκουπίδια της
κατασκήνωσης, μερικοί από την οργάνωση και μια μεγάλη ομάδα
δημοσιογράφων που ήταν συγκεντρωμένη στην τεράστια τέντα του Catering.
Αφήνοντας την τέντα, με δυο τεράστια ποτήρια σούπας και μερικά
μπουκαλάκια νερό, κάναμε μια μεγάλη γύρα μέσα στον χώρο της
κατασκήνωσης.
Λάστιχα παντού, κάθε είδους, που οι τοπικοί φροντίζουν να μαζέψουν. Η
αξία τους εδώ, είναι μεγάλη. Αφήνανε πίσω μόνο τα mousse, που δεν τους
ενδιαφέρουν.
Φρόντισα να καβατζώσω ένα σε άριστη κατάσταση.
Φυσικά και σήμερα πήραμε το απαραίτητο πακετάκι με το road book της
προηγούμενης ημέρας.
Επιστρέψαμε στις σκηνές και αρχίσαμε με χαλαρούς ρυθμούς το πακετάρισμα.
Σήμερα θα κάναμε μια βόλτα και το βράδυ θα έπρεπε να είμαστε στην όαση
του Ksar Ghilane.
Με τα μηχανάκια φορτωμένα, περάσαμε τη φυλασσόμενη πύλη προς τα
διυλιστήρια, χωρίς καθυστέρηση και φροντίσαμε να γεμίσουμε και το
τελευταίο δοχείο που μπορούσαμε με καύσιμα.
Συνολικά μεταφέραμε πάνω από 75 λίτρα και οι δύο.
Φεύγοντας από την El Borma,
συναντήσαμε τους δύο γερμανούς που χθες το
βράδυ είχαν κατασκηνώσει κοντά μας.
Με τα βαρυφορτωμένα GS1100, πάλευαν με κόπο αλλά και γερμανική θέληση,
με την πούδρα της διαδρομής.
|
 Ύστερα
από 50 χιλιόμετρα, θα άφηναν την χωμάτινη διαδρομή και θα
επέστρεφαν στην Τύνιδα, ακολουθώντας την άσφαλτο, που κάνοντας ένα
μεγάλο κύκλο κοντά στα σύνορα με τη Λιβύη, κατέληγε στη Σφάξ.
Αφήσαμε πίσω μας, με γοργό ρυθμό, την διασταύρωση με την άσφαλτο και
απολαύσαμε οδήγηση.
Τα χθεσινά χιλιόμετρα, είχαν φροντίσει ώστε οι μοτοσυκλέτες, να
μοιάζουν με προέκταση του σώματος μας.
Όλα ήταν πιο εύκολα, ο εγκέφαλος μας αντιδρούσε άμεσα σε κάθε ερέθισμα
που μετάδιδε η μοτοσυκλέτα.
Ο ρυθμός ήταν χαλαρός, με 80-90 χιλιόμετρα και ο μόνος λόγος που δεν
ανοίγαμε περισσότερο, ήταν ο φόβος ατυχήματος με τα βαρυφορτωμένα
μηχανάκια.
Διάολε! Πρέπει να αφαιρέθηκα και τώρα συνειδητοποιούσα ότι ο Γιώργος
δεν είναι πλέον πίσω μου!
Απορροφημένος όπως ήμουν, πρέπει να είχα πάνω από μισή ώρα να ρίξω μια
ματιά πίσω.
Συνήθως οδηγούσε σε μια απόσταση 400-500 μέτρα πιο πίσω, ώστε ο καθένας
μας να έχει πλήρη ελευθερία κίνησης σε όλη τη διαδρομή και ταυτόχρονα
να μην τρώει σκόνη. Όμως τώρα που ήταν;
Ανέβηκα σε ένα κοντινό αμμόλοφο, αλλά όσο και να προσπαθούσα δεν έβλεπα
το παραμικρό ίχνος σκόνης στον ορίζοντα!
Η διαδρομή που ακολουθούσαμε, ίσα που διακρινόταν, αλλά δεν θυμάμαι να
πέρασα κάποια φανερή διασταύρωση, οπού κανονικά έπρεπε να σταματήσω και
να
περιμένω.
Πέρασαν δέκα λεπτά και τίποτα στον ορίζοντα. Πρέπει να γυρίσω πίσω!
Έστησα μια μικρή πυραμίδα στο κέντρο της διαδρομής, συμφωνημένο σημάδι
για στάση και άρχισα να επιστρέφω προσεκτικά πίσω.
|
 Μπας
και είχε αγοράσει πουθενά; Λες να με πέρασε και να μην το
κατάλαβα, όπως οδηγούσα υπνωτισμένος από την ομορφιά της ερήμου;
Δέκα χιλιόμετρα πίσω και ακόμα τίποτα, αύξησα ρυθμό απελπισμένος!
Άλλα δέκα χιλιόμετρα και ούτε ίχνος του Γιώργου.
Τσίτα γκάζι, ταξίδευα πλέον όρθιος με πολύ γρήγορο ρυθμό, βάζοντας τα
χειρότερα με το μυαλό μου. Με πόσα να την έκανε;
Κι αν βγήκε εκτός δρόμου, με στόχο να κάνει κανένα αλματάκι παράλληλα
με τη διαδρομή – όπως κάναμε αρκετά συχνά – και φουντάρισε χοντρά;
Μπορεί να έχει πέσει κάπου και να μην φαίνεται; Πώς θα τον βρώ;
Μπροστά μου υπήρχε ένας ξερόλοφος και ο δρόμος περνούσε ανεβαίνοντας
απάνω του. Στρίβοντας με όλα κοντά στην κορυφή, το επόμενο μεγάλο
κομμάτι ερήμου φάνηκε. Στο βάθος είδα το DR του Γιώργου!
Δυο λεπτά αργότερα ήμουν εκεί:
Σπύρος: Ρε πανί, τι
έγινε; Είσαι καλά;
Γιώργος: Είχα αφοσιωθεί
στην έρημο και ξαφνικά δεν σε έβλεπα πουθενά.
Σκέφτηκα μήπως φουντάρισες πουθενά και δε σε πήρα χαμπάρι, οπότε γύρισα
πίσω να σε ψάξω.
Τελικά αφού δε βρήκα τίποτα, γύρισα στο τελευταίο μέρος που θυμάμαι ότι
είχαμε περάσει μαζί!
Ήταν τόσο όμορφο το συναίσθημα που μας είχε απορροφήσει, ώστε τελικά
χαθήκαμε και μεταξύ μας!
Τέλος καλό όλα καλά. Κάναμε μια μικρή στάση και συμπληρώσαμε τα
ρεζερβουάρ από τα μπιτόνια.
Συνεχίσαμε με πιο αργούς ρυθμούς, κοντά ο ένας στον άλλο και ύστερα από
μερικές ώρες, φτάσαμε στη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου, με τον
κάθετο που πηγαίνοντας αριστερά, έβγαινε στο Ksar Ghilane.
|
 Η
διαδρομή εδώ ήταν πιο δύσκολη, με αρκετά μεγάλες λακκούβες, γεμάτες
με πούδρα άμμου.
Σε λίγο φάνηκε η όαση στο βάθος και σε πέντε λεπτά ήμασταν μέσα στην
σκιά των δέντρων.
Φτάνοντας στη λίμνη, σταματήσαμε να αποφασίσουμε αν θα κατασκηνώναμε
κοντά ή στις παρυφές τις όασης. Απ’ το καφενείο στην άκρη της
λιμνούλας, ακούσαμε μια φωνή:
ΠΑΝΑΚΙΑ! ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!
Τα παιδιά είχαν έρθει στο Ksar Ghilane!
Χαιρετούρες, αναψυκτικά και η κουβέντα άναψε. Την προηγούμενη μέρα, που
μας άφησαν, έκαναν τον κύκλο και πέρασαν το βράδυ στην Tatouine.
Είχαν την τύχη, να πέσουν στην είσοδο του χωριού στο
«σερίφη» που μόλις άκουσε ότι ήταν Έλληνες, αποφάσισε ότι
όφειλε να τους ξεναγήσει στις … καλύτερες ταβέρνες της πόλης.
Λιώσανε
στο φαγητό και τα γλυκά!
Όχι μόνο αυτό, αλλά αφού άκουσε για εμάς, τους έπεισε να πάνε το
γύρο από την άσφαλτο και να φτάσουν, κάνοντας λίγο χώμα στο Ksar
Ghilane, ώστε να μας συναντήσουν.
Τα παιδιά τελικά το κάνανε και μάλιστα το διασκεδάσανε, μετρώντας και
μια δυο τούμπες.
Αφήσαμε το καφενεδάκι και αποφασίσαμε να στήσουμε στις παρυφές της
όασης.
Βέβαια εκεί δεν ήμαστε μόνοι μας. Ο τόπος ήταν γεμάτο με κατασκηνωτές,
με κάθε είδους όχημα.
Το βράδυ, φάγαμε στο τοπικό φτωχικό εστιατόριο και συζητήσαμε για την
επόμενη μέρα.
Με το Γιώργο, είχαμε σκοπό να ακολουθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο,
πηγαίνοντας σε ευθεία από το Ksar
Ghilane στη Douz, μέσα
από την έρημο.
|
 Τα
παιδιά, είχαν καταλήξει ότι είχαν αρκετά γνωρίσει την άμμο και θα
ακολουθούσανε την μεγάλη κυκλική διαδρομή, επιστρέφοντας απ’ την
άσφαλτο, όπως είχαν έρθει.
Θεωρητικά θα κάνανε πολύ περισσότερο από εμάς, οπότε δώσαμε ραντεβού
στο camping την επόμενη το απόγευμα.
Ξυπνήσαμε, χαλαρά, πακετάραμε
και αποχαιρετιστήκαμε με τα παιδιά.
Ακολουθήσαμε το δρόμο προς το παλαιό ρωμαϊκό οχυρό (Ksar είναι το
φρούριο / οχυρό ). O δρόμος ήταν σχετικά καλός, μέχρι εκεί, μια και
ήταν τουριστικό αξιοθέατο και χρησιμοποιούταν συχνά.
500 μέτρα αργότερα η έρημος, χωρίς ξεκάθαρα ίχνη δρόμου ήταν μπροστά
μας.
Αποφασίσαμε σε πρώτη φάση, να μην αφαιρέσουμε αέρα, μια και γνωρίζαμε
ότι τα ουσιαστικά δύσκολα κομμάτια, ήταν ελάχιστα και το μεγαλύτερο
μέρος ήταν σκληρό έδαφος.
Δευτέρα, γκάζι και πάμε… Ο γνωστός στόχος, να φροντίσεις να διατηρείς
ταχύτητα πλαναρίσματος και αρκετές στροφές στο μοτέρ, θα ήταν πιο
εύκολος, αν δεν είχαμε μαζί, όλα τα πράγματα.
Μην έχοντας την δυνατότητα να πηγαίνεις, με «όλα», το
βασικότερο πρόβλημα ήταν όχι τόσο τα κολλήματα στην μαλακή επίπεδη
άμμο, αλλά όταν ήσουν αναγκασμένος να .. κόψεις λίγο πριν το κατέβασμα
των αμμόλοφων για να μην βρεθείς στον αέρα.
Αν έκλεινες νωρίς, χωνόταν
το μπροστινό στην άμμο, αν δεν έκλεινες… έσκαγες άτσαλα κάτω.
Σύντομα πιάσαμε ρυθμό και ακολουθώντας την ευθεία προς τη Douz, που
είχε χαράξει το GPS, ανεβοκατεβαίναμε τους μεγάλους αμμόλοφους ή
αποφεύγαμε τους μικρότερους.
|
 Σε
ένα σημείο, με μαλακή άμμο για ένα χιλιόμετρο περίπου, κόλλησε ο
Γιώργος και χρειάστηκε βοήθεια. Αφήνοντας το KTM στο μοναδικό σκληρό
σημείο, έκανα την απόσταση με τα πόδια πίσω.
Έτσι συνειδητοποίησα τι τραβάνε τα άμοιρα τα μηχανάκια, προσπαθώντας να
προωθηθούν μέσα στο κομμάτι άμμου που ήθελε να σε ρουφήξει.
Κάθε 20-40 μέτρα, πέταγα και κάτι από πάνω μου, πρώτα το κράνος, μετά
το μπουφάν, ύστερα τη τσαντάκι μέσης και τη φωτογραφική. Στο τέλος,
όταν
έφτασα στο Γιώργο λαχανιασμένος, ήμουν με το φανελάκι.
Και τότε είδα δυο τεράστια φορτηγά να έρχονται, αντίθετα και να
σταματάνε στο σημείο που είχα παρατήσει το ΚΤΜ 500-600 μέτρα πιο κάτω….
Να πάω πίσω όλο το δρόμο, να ξεμπλοκάρω τη διαδρομή ή να βοηθήσω το
Γιώργο πρώτα;
Δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, το πρώτο φορτηγό παρέκαμψε το ΚΤΜ με
χάρη ελέφαντα και σύντομα ακολούθησε και το δεύτερο.
-Ελπίζω να μη σου πατήσουν τα πράγματα έτσι όπως τα έχεις απλώσει σε
όλη τη διαδρομή! μου είπε ο Γιώργος γελώντας.
Απ’την άλλη εγώ άλλαξα 100 χρώματα, στη σκέψη της φωτογραφικής κάτω από
το τεράστιο πέλμα του ελέφαντα – λάθος του φορτηγού ήθελα να πώ!
Τελικά, τα δύο Scania, με τα πληρώματα τους - δύο ηλικιωμένα ζευγάρια
Ιταλών - έφτασαν και πιάσαμε τη συζήτηση.
Έκαναν εκδρομή στην Τυνησία με τα φορτηγά – σπίτια τους και
είχαν ξεκινήσει από τη Douz, με το πρώτο φως (εδώ και έξι ώρες περίπου)
πηγαίνοντας προς το Ksar Ghilane, όπου και θα τελείωναν την εκδρομή
τους.
|
 Ανταλλάξαμε
πληροφορίες για τη διαδρομή, προς κάθε κατεύθυνση. Αυτοί
είχαν μόλις τελειώσει τα δύσκολα – είχαν κολλήσει τρεις φορές - και
εμείς μόλις ξεκινάγαμε.
Συνεχίσαμε, αμφότεροι προς τους προορισμούς μας.
Ύστερα από λίγο συναντήσαμε ένα κολλημένο μέχρι το πλαίσιο Land Rover
109, με ένα κατακόκκινο από τον ήλιο, Άγγλο και ένα Land Cruiser πάνω
σε ένα μαλακό αμμόλοφο, παρέα.
Ρωτήσαμε αν θέλανε βοήθεια, αλλά η απάντηση, ήρθε με ένα χαρωπό γέλιο
του Άγγλου:
Είσαι τρελός;;; (!!)
Όλη μου τη ζωή περίμενα να κολλήσω στην έρημο και τώρα θές να με...
βοηθήσεις!
Θέλω να το βγάλω μόνος μου, ακόμα και ο φίλος μου περιμένει να δει πως
θα τα καταφέρω.
Έχουμε βάλει και στοίχημα, αν θα τα καταφέρει η
«γριά» μου…
ΟΚ. Τελικά δεν είμαστε και οι
μόνοι πυροβολημένοι!
Σε λίγο φτάσαμε στο γνωστό Cafe D’ Desert, μια τέντα ενός έξυπνου
νομάδα, που την έστησε στη μέση της διαδρομής μεταξύ Douz και Ksar
Ghilane.
Βγάλαμε τις μπότες μας και ξαπλώσαμε στα χαλιά, πίνοντας με χαλαρότητα
το τσάι μας. Δεν υπήρχε λόγος βιασύνης.
110 είναι συνολικά τα χιλιόμετρα ερήμου, που χωρίζουν τo Ksar Ghilane
από τη Douz.
Βάλε και δεύτερο τσάι.
|
 Δεν
μπορούσαμε να πιστέψουμε πόση κίνηση, είχε αυτό το κομμάτι της
ερήμου. Κάθε 5-10 λεπτά, όλο και κάποιο τετρακίνητο ή παρέα
μοτοσυκλετών πέρναγε.
Κανείς δεν σταμάτησε στο Cafe. Ήταν όλοι συνεπαρμένοι από τη μαγεία της
ερήμου και το πάθος τους για να φτάσουν, στο ονειρικό σημείο του
καθενός.
Εμείς, με πιο ανατολίτικες συνήθειες το ρίξαμε στο ραχάτι, με κάθε
δικαιολογία:
- Άσε να παγώσουν λίγο τα μοτέρ, μην τα πολύ ζορίζουμε κιόλας.
- Ναι, έτσι και αλλιώς οι άλλοι, θα αργήσουν να φτάσουν στο camping.
Ελπίζω μια από τις φωτογραφίες που βγάλαμε να μπορέσει να σας βάλει,
έστω και για λίγο στη νιρβάνα που βρισκόμαστε….
Αν δεν ήταν το ραντεβού με τα παιδιά, θα ήμασταν ακόμα εκεί…
Ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι προς τη Douz και το πιο ζόρικο.
Οι αμμόλοφοι ήταν μικροί και κοντά ο ένας με τον άλλο, μην επιτρέποντας
την ανάπτυξη ταχύτητας.
Συνεχείς ελιγμοί, ενδιάμεσα τους, έκαναν την εξέλιξη της πορείας μας,
πολύ αργή. Βγάλαμε και αρκετό αέρα, ώστε να μην κολλάμε με το παραμικρό.
Πολύτιμος βοηθός εδώ, το GPS.
Τελικά ύστερα από μερικά χιλιόμετρα, βγήκαμε σε κάποιας μορφής
χαραγμένο δρόμο και κάναμε τα τελευταία 20 χιλιόμετρα σε κανονικό ρυθμό.
Ήταν το τελευταίο κομμάτι ερήμου που κάναμε σε αυτό το ταξίδι. Ήταν και
η μοναδική χύμα που έφαγα (κάποτε θα έρχοταν!) σε ένα μαλακό κομμάτι
που αποφάσισε να έρθει
όταν κοίταγα πίσω να δω που βρίσκεται ο Γιώργος.
Τον τράβηξα όμως μια
φωτογραφία από χαμηλά - μούρλια!
|
 Φτάσαμε
γεμάτοι σκόνη στο camping, στήσαμε με συνοπτικές διαδικασίες,
κάναμε μπάνιο και βαλθήκαμε να καθαρίσουμε τα φίλτρα και γενικά
μοτοσυκλέτες από την άμμο. Από δω και πέρα άσφαλτος.
Η ώρα περνούσε. Βράδιασε και τα παιδιά δεν είχαν φανεί ακόμα.
Όταν τελικά ήρθαν, ήταν εξουθενωμένοι και χωρίς κουράγιο να στήσουν.
Κατευθύνθηκαν σε ξενοδοχείο, όπου αφού τακτοποιήθηκαν γρήγορα, δώσαμε
ραντεβού για φαγητό.
Χρειάστηκε να κάνουν σε μια μέρα, όλα τα χιλιόμετρα που κανονικά θα
κάνανε σε δυο…
Πέσαμε για ύπνο με ένα χαμόγελο στο στόμα. Ήταν μια γεμάτη μέρα!
Δύο μέρες ακόμα είχαμε στην
Τυνησία.
Ο σημερινός στόχος, ήταν να
επισκεφτούμε όλοι μαζί, τα σκηνικά του Star Wars και το φαράγγι στην Tamerza, κοντά
στα σύνορα με την Αλγερία, με τελική κατάληξη στο ξενοδοχείο που είχαμε
μείνει στην άφιξή μας στο Kairouan, ώστε την επομένη να είμαστε κοντά
στην Τύνιδα.
Το ραντεβού ήταν με τα παιδιά, στο βενζινάδικο της Douz.
Φουλάρισμα και διασχίσαμε με χαλαρούς ρυθμούς τα χιλιόμετρα, μέχρι την
Tozer και συνεχίσαμε μέχρι τα σκηνικά του Star Wars.
Η «πόλη» ήταν όλη φτιαγμένη από πεπιεσμένο χαρτί και ξύλα.
20+ χρόνια είχαν περάσει, αλλά η ξηρή ατμόσφαιρα της ερήμου, τα είχε
διατηρήσει σε μια σχετικά καλή κατάσταση.
Δεν προλάβαμε, πάντως να δούμε και πολλά!
Το αρχικά ελαφρύ αεράκι που ξεκίνησε μόλις παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες
έξω από τα σκηνικά, έγινε μέσα σε 10 λεπτά μια αμμοθύελλα που όλο και
δυνάμωνε.
|
 Μέχρι
να φορέσουμε κράνη και να ξεκινήσουμε, ο δρόμος είχε σκεπαστεί με
ένα λεπτό στρώμα άμμου, ενώ η ορατότητα είχε μειωθεί στα 4-5 μέτρα.
Χρειάστηκαν 45 λεπτά για να κάνουμε τα 17 χιλιόμετρα μέχρι τον κεντρικό
δρόμο, ευτυχώς χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Μέχρι να φτάσουμε στην Τοζέρ, είχαμε βγει από την πορεία της
αμμοθύελλας.
Στην Τοζέρ ο Μιχάλης (Transalp 650) και ο Γιώργος (DR), αποφάσισαν να
μην έρθουν στο φαράγγι κοντά στην Αλγερία, αλλά ξεκίνησαν κατευθείαν
για το ξενοδοχείο στο Kairouan, με στόχο να χαλαρώσουν στο ξενοδοχείο.
Οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε για το φαράγγι. Σύντομα ξαναμπήκαμε στην πορεία
της αμμοθύελλας, που πλέον είχε δυναμώσει πολύ και δεν σε άφηνε να
οδηγήσεις στην ευθεία.
Προστασία θα βρίσκαμε στα βουνά που φαινόντουσαν στο βάθος, όπου με
κόπο προσεγγίσαμε.
Έχοντας επισκεφτεί το μέρος σε παλαιότερο ταξίδι, έμεινα στο τουριστικό
περίπτερο, να φυλάω τις μοτοσυκλέτες, που όπως ήταν φορτωμένες, σίγουρα
θα αποτελούσαν πρόκληση.
Είχα ανεβεί πάνω σε ένα ξύλινο φράκτη και προσπαθούσα να αποφύγω τους
τοπικούς μικροπωλητές που ήθελαν να με δελεάσουν να αγοράσω κάτι,
κοιτάζοντας τις μοτοσυκλέτες.
Και τότε το είδα: Το ΚΤΜ καθόταν στο κεντρικό σταντ, με την ανάρτηση σε
πλήρη έκταση.
Όμως από το πάνω σημείο του ελατηρίου, μέχρι τον σφικτήρα που κανονικά
θα έπρεπε να το ακουμπά, υπήρχαν 4-5 πόντοι κενό!
Μα... πώς είναι δυνατόν! Πήγα κοντά να δω και τότε συνειδητοποίησα με
φρίκη ότι το ελατήριο, είχε σπάσει!
|
 Φτού!
Σκατά! @#$@#$
Με σπασμένο ελατήριο δεν θα μπορούσα να κάνω βήμα. Μα.. πώς;
Πρέπει να έσπασε στη διαδρομή από την Tozer και όντας συμπιεσμένο,
κράτησε σφηνωμένο σε κάποια θέση, μέχρι που σήκωσα τη μηχανή στο
κεντρικό σταντ.
Αύριο, πρέπει να πάρω το πλοίο για Ιταλία και έτσι όπως είναι το
ελατήριο δεν μπορώ να κάνω ρούπι. Τι μπορούσα να κάνω;
Ανταλλακτικό δεν θα έβρισκα, ούτε μπορούσε να ταιριάξει κάτι. Αν
προσπαθούσα να στερεώσω την ανάρτηση σε έκταση;
Όχι, χωρίς το αμορτισέρ κάτι θα έσπαγε και θα ήταν χειρότερα.
Μια λύση υπήρχε! Έπρεπε να «δέσω» τα δύο κομμάτια του
ελατηρίου, με κάποιο τρόπο, ώστε συνεχίσει να δουλεύει.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που είχα κάνει, ήταν ότι είχα αντικαταστήσει
το παλιό κλασσικό σύρμα που κουβαλούσα πάντα μαζί μου, με τα ζιπάκια.
Ναι, ωραία είναι και ασφαλίζουν και μόνα τους, αλλά δεν υπήρχε
περίπτωση να αντέξουν τις πιέσεις του ελατηρίου.
Οι μικροπωλητές, έχοντας αντιληφθεί ότι κάποιο πρόβλημα είχα, πλησίασαν
για να δουν.
Μόλις κατάλαβαν τι είχε γίνει, άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους, άλλοι
γελώντας και άλλοι σκεφτικοί.
Βλέποντας με σκεφτικό, ο μεγαλύτερος από αυτούς, με μια παχιά γενειάδα,
με πλησίασε και μου είπε σε σπαστά Αγγλικά:
Φίλε μου μην ανησυχείς!
Με την βοήθεια του Αλλάχ, θα φτάσεις σπίτι σου.
Και όταν φτάσεις σπίτι, βάλτου
φωτιά και καύτο!, είπε χτυπώντας το ΚΤΜ
στη σέλα!
|
 Το
σύρμα που δεν είχα μαζί, το αντικατέστησα με κομμάτι από τον
κοντινότερο φράκτη.
Έδεσα όσο πιο σφικτά μπορούσα τα δύο κομμάτια του ελατηρίου και έβαλα
και σημάδια, ώστε να μπορώ να καταλάβω, αν «βίδωσε» καθόλου
το ελατήριο.
Κόντευα να τελειώσω, όταν ήρθε ο Δημήτρης, από την παρέα, με τη
φωτογραφική στο χέρι. Στα γρήγορα του εξήγησα την κατάσταση και του
είπα ότι θα ξεκινούσα σιγά – σιγά, μια και σε δυο ώρες θα νύκτωνε, ώστε
τουλάχιστον, αν μπορέσω να φτάσω στην επόμενη μεγάλη πόλη.
Τα παιδιά, ήταν διασκορπισμένα στο φαράγγι και δεν μπορούσαμε να τους
ειδοποιήσουμε. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ το φως της ημέρας.
Εξήγησα το δρομολόγιο μέχρι το Kairouan στον Δημήτρη, κατέβασα το ΚΤΜ
από το σταντ και ξεκίνησα σιγά σιγά.
Στο πρώτα 150 μέτρα σταμάτησα και έριξα μια ματιά. Φαινόταν εντάξει.
Συνέχισα πολύ προσεκτικά, περνώντας με ρυθμό χελώνας κάθε ανωμαλία που
είχε η άσφαλτος.
Η μοτοσυκλέτα, έχοντας χάσει εντελώς την προφόρτιση, καθόταν πολύ
χαμηλά πίσω.
Έκανα αμέτρητες στάσεις ελέγχου στα επόμενα 30 χιλιόμετρα μέχρι την Gafsa.
Είχε σουρουπώσει ήδη. Δεν είχα ώρα για χάσιμο, θα συνέχιζα σιγά σιγά,
ώστε να καλύψω όσο μπορούσα, από τα 250 χιλιόμετρα μέχρι το Kairouan.
|
 Στο
νου μου ήρθαν οι σφικτήρες που βάζουμε στους λαστιχένιους σωλήνες.
Ευτυχώς έπιανε το κινητό. Πήρα τον Γιώργο. Είχαν φτάσει στο Kairouan.
Του εξήγησα την κατάσταση και του είπα να φροντίσει να βρει μερικούς
σφικτήρες, ώστε να τους χρησιμοποιήσω – αν κατάφερνα να φτάσω.
Ταξιδεύοντας μόνος στο σκοτάδι με το πρόβλημα, δε ήταν και ότι καλύτερο
για την ψυχολογία μου.
Σκέφτηκα ότι, αν έσπαγε το σύρμα και «βίδωνε» το ελατήριο,
θα μπορούσα εύκολα να βρεθώ στο χαντάκι δίπλα στο δρόμο και με την
μηδενική κίνηση που είχε δεν θα με έπαιρνε κανείς χαμπάρι… Ούτε και τα
παιδία που ερχόταν πίσω μου.
Έφτασε η ώρα του ανεφοδιασμού. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο και έβαλα
15 λίτρα.
Δεν ήθελα να γεμίσω να μην ζορίσω την κατάσταση.
Με το φακό είδα ότι το ελατήριο, δεν είχε μετακινηθεί καθόλου, από τα
σημάδια. Βρήκα λίγο σύρμα ακόμα και πέρασα μια βόλτα ακόμα το ελατήριο.
Τα παιδιά, δεν είχαν φανεί. Είχα κάνει 150 χιλιόμετρα από το φαράγγι
και ήθελα περίπου 100 ακόμα για το Kairouan. Αποφάσισα να συνεχίσω.
Σε μια διασταύρωση με σταμάτησε η αστυνομία. Χαρτιά, διαβατήριο κλπ.
Όλα καλά.
Συνέχισα μόνος στον παλιό δρόμο. Η ταμπέλα του Kairouan!
Η τελευταία μέρα στην Τυνησία
ξεκίνησε, αργά.
Τα παιδιά είχαν
σταματήσει στο δρόμο προς το Kairouan και την είχαν κάνει ταράτσα,
οπότε άργησαν να φτάσουν, χθες το βράδυ.
Ο Γιώργος είχε βρει σφικτήρες, που τους τοποθέτησα, αγκαλιάζοντας τα
δυο κομμάτια του ελατηρίου, έσφιξα και την προφόρτιση. Την επόμενη μέρα
θα είχαμε να κάνουμε 800+ χιλιόμετρα στην Ιταλία σε γρήγορους ρυθμούς
για να προλάβουμε το πλοίο για Ελλάδα. Έπρεπε η μοτό να είναι σε
κατάσταση που να μην δημιουργήσει πρόβλημα.
Φτάσαμε στην Τύνιδα, αργά το μεσημέρι και αναζητήσαμε μια ταβέρνα,
γνώριμη, από παλαιότερο ταξίδι. Φάγαμε το καλύτερο μας, γεύμα στην
Τυνησία.
|
 Αργά
το απόγευμα, στηθήκαμε μπροστά στην, κλειστή ακόμα, πύλη του
τελωνείου.
Εκεί βρισκόταν και ένας Ιταλός, ο Dino,
με ένα ταλαιπωρημένο XR600.
Μεγάλο κεντρικό τεπόζιτο και δύο ταλαιπωρημένα αλουμινένια πλαϊνά.
Λιώμα λάστιχα, ενώ λάδια έτρεχαν στην άσφαλτο από το μοτέρ.
Πιάσαμε κουβέντα. Είχε ξεκινήσει πριν τα Χριστούγεννα, με ένα ακόμα
φίλο του, για να πάνε στο Τιμπουκτού!
Τέσσερις μέρες μετά τα σύνορα στην Αλγερία, μέσα στην
έρημο λίγο έξω απο Ταμάνρασετ,
πήδηξε δόντι ο
εκκεντροφόρος.
Άφησε το φίλο του να συνεχίσει και πήρε αργά, αργά το
δρόμο της επιστροφής. Τώρα περίμενε και αυτός το πλοίο για να περάσει
στην πατρίδα του.
«Έχω πάει πολλές φορές στην Αλγερία» μας είπε.
«Όταν ξεκινάω το ταξίδι μου, έχω μόνο τα ρούχα που φοράω. Δεν
κουβαλάω τίποτα στο μηχανάκι. Σε κάθε χωριό που σταματάω, αγοράζω και
κάτι. Ένα μπλουζάκι, ένα εσώρουχο και πετάω τα παλιά.
Φέτος σε ένα
χωριό, αγόρασα ένα ζευγάρι παντόφλες!
Πρώτη φορά θα φέρω κάτι πίσω!
Κοίτα τη λακκούβα στο πίσω δεξί ντεπόζιτο. Μου την έκανε ένα πιτσιρίκι
σε ένα χωρίο, με μια πέτρα.
Πάλι καλά, που δεν με βρήκε στο κεφάλι!
Το XR παίρνει με το ζόρι μπροστά και κοπανάει, είναι θαύμα που με έφερε
μέχρι
εδώ.»
Άρχισε να ψιχαλίζει.
Τελικά δεν είχαμε κάνει και πολλά, πράγματα στην Τυνησία, σε σχέση με
τον Ιταλό!
Ήδη το επόμενο project, δούλευε κάπου πίσω στο μυαλό μου, όταν τον
άκουγα. Μόνο που πρέπει να βρούμε περισσότερο χρόνο την επόμενη φορά.
Η πύλη άνοιξε. Παραδώσαμε τα χαρτιά εισόδου και κινηθήκαμε προσεκτικά
στην γλιστερή προβλήτα προς το πλοίο. Η βροχή είχε χοντρύνει τώρα.
Έσβησε το XR του Ιταλού και μουλάρωσε. Του κάνω πατάκι.
Μια μεταλλική ράμπα, ανέβαινε στο τελευταίο κομμάτι υπερυψωμένης
προβλήτας που οδηγούσε στο πλοίο. Γλιστράει σαν πάγος. Γλίστρησε και ο
Ιταλός, παραλίγο να πέσω και εγώ.
Τα παιδιά είναι ήδη μέσα στο πλοίο και δεν έχουν πάρει χαμπάρι.
Μέχρι να βάλω το KTM στο σταντ, o Ιταλός πάει να σηκώσει το XR, γλιστρά
πάνω στην ράμπα και ξαναχυμάρει.
Σκατά, τον πλάκωσε το μηχανάκι. Από
πίσω οι οδηγοί στα αυτοκίνητα, αρχίζουν να κορνάρουν.
Ακούσανε όλες τις
βρισιές που ήξερα. Με πάθος!
Γλιστρώντας, ξεμπλοκάρω το πόδι του
Ιταλού. Το σηκώνουμε μαζί και το σπρώχνουμε στη ράμπα. Είμαστε μέσα στο
πλοίο - μουσκίδι!
|
 Η
βροχή δε σταμάτησε όλη τη νύκτα. Το πρωί, βλέπουμε το Τράπανι, να
ξεπροβάλει μέσα στην ομίχλη.
Το πλοίο ήταν γεμάτο και η διαδικασία τελωνειακού ελέγχου γίνεται μέσα
σε αυτό.
ΠΑΝΙΚΟΣ! Χάσαμε πάνω από μια ώρα, από το ήδη σφικτό πρόγραμμα
και η βροχή δίνει και παίρνει απέξω.
Σε μια γρήγορη συνεδρίαση, τα παιδιά, αποφασίζουν ότι δεν θα το
ζορίσουν και θα πάρουν ακόμα μια μέρα άδεια από τη δουλειά. Θέλουν να
σταματήσουν και στο Παλέρμο, να ψωνίσουν κανα Dainese σε φυσιολογικές
τιμές.
Συμφωνούμε να συνεχίσουμε και να προσπαθήσουμε να προλάβουμε το πλοίο
για την Ελλάδα, εγώ και ο Γιώργος.
Κάνοντας υπολογισμούς, βλέπουμε ότι πρέπει να «χτυπήσουμε»
120 ΜΩΤ για να προλάβουμε τον απόπλου. Το κακό είναι ότι πρέπει να
κάνουμε και 250 χιλιόμετρα «παλιάς» εθνικής με μια λωρίδα
ανά κατεύθυνση, είναι και η κώλοβροχη, που σε συνδυασμό με τα λιωμένα
πλέον ελαστικά μας δεν βοηθά.
Θα το προσπαθήσουμε.
Χαιρετίσαμε τον Ιταλό και ανταλλάξαμε στοιχεία για
επόμενη επίσκεψη. Συνεχίσαμε χωρίς να κλείνουμε πουθενά – και η βροχή
όμως δεν «έκλεισε» πουθενά!
Μπορεί στην Τυνησία οι θερμοκρασίες την ημέρα να ήταν καλές, τώρα όμως
στην Ιταλία, θυμηθήκαμε ότι ήταν χειμώνας.
Λίγο μετά το πέρασμα στη Messina, απο τη
Σικελία στην Ιταλία έριξε και
χιόνι. Πάγωσε ότι ήταν βρεμένο, δηλαδή τα πάντα.
Όχι ρε πo@óτη μου, θα το προλάβουμε το ã@ìημένο το πλοίο!
60 χιλιόμετρα
πριν το Brintezi άρχισε το ανεμοβρόχι.
Την επομένη το πρωί, βάλαμε βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο, μετά το
λιμάνι της Πάτρας. Ήμασταν πίσω, μετά από 14 ημέρες και ο καιρός,
αποφάσισε να γλυκάνει. Ένας ωραίος ήλιος μας συνοδέψε μέχρι την
Αθήνα.....
|
 Τα
παιδιά ήρθαν την επόμενη, έχοντας περάσει και αυτοί περιπέτειες,
μουλάρωσε το immobilizer στο GS650 του Δημήτρη σε μια στάση
ανεφοδιασμού και … δεν τον άφηνε να
βάλει μπροστά.
Ξηλώσανε τα πάντα. Αμέσως μετά, πήραν μια λάθος
διασταύρωση και άρχισαν να ανεβαίνουν, να ανεβαίνουν… μέχρι που
άσπρισαν τα πάντα γύρω τους – παραλίγο να χάσουν και το επόμενο πλοίο.
Αν περάσαμε καλά;
Μα τι ερώτηση είναι αυτή; ΦΥΣΙΚΑ!
Ο Γιώργος και ο Μιχάλης, από την Κρήτη, πωρώθηκαν για τα
καλά και μέσα
στην ίδια χρονιά, πήγανε Ιταλία, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία, Ιταλία και
πίσω.
Το ταξιδιωτικό μικρόβιο, μπήκε καλά μέσα στο αίμα τους και την
επόμενη χρονιά (2004), πήγαν Αίγυπτο, οδικώς και επιστροφή.
Τον Ίγκορ
(Ανδρέα) τον έπιασε η μέση του πριν από μένα και περιμένουμε να …
επιστρέψει.
Ο Δημήτρης, λόγω δουλειάς δεν μπόρεσε να έρθει σε κάποια από τις
επόμενες εκδρομές, αλλά τον ψιλοβλέπουμε σε κανα Trail Ride.
Ο Γιώργος (DR - Cuspid) μπολιάστηκε καλά με άμμο και περιμένει την
επιστροφή.
Μόνο απο τον Κώστα έχουμε να ακούσουμε νέα - πολύ καιρό.
Προσωπικά, έπηξα λίγο με τους αγώνες και άργησα να «κλείσω»
το ταξιδιωτικό, (κάτι χρόνια), αλλά … κάτι ετοιμάζουμε!
Για κρατήστε 16 μέρες καβάτζα… μπορεί να τις χρησιμοποιήσετε – λέμε να
πάρουμε και τετρακίνητα μαζί και αυτή τη φορά δεν θα έχει … τουρισμό,
θα το ζορίσουμε λιγάκι!
|
 Ταξιδιωτικά
άρθρα
Γράφεις ένα ταξιδιωτικό, με στόχο να μεταφέρεις – όσο
μπορείς – κάποιες
από τις εμπειρίες σου και ταυτόχρονα, να προτρέψεις άλλους επίδοξους
ταξιδιώτες να ονειροπολήσουν και να ετοιμάσουν το «δικό»
τους ταξίδι.
Μπορεί ο στόχος να είναι 100 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα ή να
είναι ο γύρος
του κόσμου. Δεν είναι απαραίτητο να το κάνουν πάντα.
Πολλές φορές, οι συνθήκες της ζωής μας δεν το επιτρέπουν και οδηγούν σε
αναβολές επ΄ άπειρον.
Όμως ο στόχος του ταξιδιωτικού είναι το όνειρο και η επιθυμία για το
ταξίδι.
Μη διστάσετε να ονειρευτείτε, να σχεδιάσετε και ακόμα καλύτερα να
πραγματοποιήσετε το ταξίδι που ΕΣΕΙΣ θέλετε.
Να έχετε πάντα υπόψη σας ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο αγαπητούς
ειδικά στην Αφρική – Μέση ανατολή.
Όλα είναι πιο εύκολα στο χαμόγελο και τις μαγικές λέξεις: Γιουνάν /
Γιουνάνισταν
Μας ξέρουν καλύτερα σαν Ίωνες.
Καλά ταξίδια!
[ Σπύρος Κατσιμαλής
]
|
 Εντυπώσεις
απο το ταξίδι στην Τυνησία για το Dakar!
Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτό το ταξίδι στο όνειρο;
«Κολλημένος» ανέκαθεν με αυτού του είδους τους αγώνες, και
ειδικά με την μεγάλη περιπέτεια που λέγεται PARIS-DAKAR RALLY εξέφρασα
την επιθυμία μου στον Σπύρο να τον δούμε από κοντά.
Δεν χρειάστηκε να το πω δεύτερη φορά! Ήταν έτοιμος!
Το να μαζευτεί η παρέα, να ετοιμαστούν τα μηχανάκια και να γίνουν τα
διάφορα διαδικαστικά ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Το όνειρο ξεκινάει από την στιγμή που μπήκαμε στην έρημο, από την
στιγμή που πάτησαν οι ρόδες μας άμμο.
Πρέπει να δείτε το ηλιοβασίλεμα στην Σαχάρα, πρέπει να ακούσετε την
αμμοθύελλα που σε πλησιάζει ταχύτατα και πρέπει να μυρίσετε τα δέντρα
που προσπαθούν να επιβιώσουν στις οάσεις.
Αυτά δεν μπορώ να σας τα μεταφέρω, μόνο ένας ποιητής θα μπορούσε ίσως
να το κάνει!
Εγώ θα σας μιλήσω μόνο για την εμπειρία να ακολουθείς μέρα προς μέρα
και να ζεις στους ρυθμούς του πιο διάσημου αγώνα αντοχής – περιπέτειας
στον κόσμο.
Μου έρχονται στο μυαλό κάποιες σκόρπιες παραστάσεις που θα τις θυμάμαι
για πάντα.
|
 Έχετε
δει στο EUROSPORT αγώνα PARIS-DAKAR;
Έχετε δει τα πλάνα από ελικόπτερο που δείχνουν πολλούς αγωνιζόμενους
(μηχανές και αυτοκίνητα) να διασχίζουν παράλληλα αχανείς εκτάσεις
ερήμου με μεγάλες ταχύτητες δημιουργώντας γραμμές από σύννεφα σκόνης;
Στον δρόμο για El Βorma είμαστε μέσα στην ειδική και πηγαίναμε με
60-70, όταν μας έφτασαν οι αγωνιζόμενοι και άρχισαν να μας προσπερνούν
με + 50.
Ένοιωσα απίστευτα! (η λέξη που μου έρχεται δεν γράφεται).
Οδηγούσα στην Σαχάρα ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τις μηχανές του
PARIS-DAKAR RALLY!
Σαν να ήμουν μέσα στο πλάνο του EUROSPORT!
(Φυσικά τα αγωνιστικά μας «φιλοδώρησαν» απίστευτες
ποσότητες σκόνης και σε λίγο βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα σε «τοπίο
στην ομίχλη»)
Η εμπειρία του να ζήσεις μερικές μέρες στα μπιβουάκ του αγώνα στην
έρημο θα μου μείνει επίσης χαραγμένη στον «σκληρό δίσκο»
για πάντα.
Απλά πράγματα όπως να περιμένεις στην ουρά του εστιατόριου πίσω από τον
Cox, να τρως κάτω από τις τεράστιες τέντες της διοργάνωσης κοντά σε
οδηγούς – ινδάλματα, ακόμα και να κάνεις ντους μαζί τους στις πρόχειρες
ντουζιέρες που είχαν στήσει οι οργανωτές!
(Όχι το σαπούνι δεν γλίστρησε από κανέναν - έτσι;)
|
 Να
βλέπεις τα αγχωμένα – γεμάτα ένταση πρόσωπα των μηχανικών που
προσπαθούν να «μαζέψουν» τα λαβωμένα τέρατα δουλεύοντας σε
φρενήρεις ρυθμούς όλη νύχτα, ώστε το πρωί να συνεχίσουν οι οδηγοί τον
αγώνα.
Να ακούς τα μοτέρ μέσα στην νύχτα να χτυπάνε κόφτες στην προσπάθεια
τους να τα ρυθμίσουν σωστά (όχι δεν υπάρχουν ώρες κοινής ησυχίας).
Να μυρίζεις βαλβολίνες και καυσαέριο μαζί με την νοτισμένη από την
νυχτερινή υγρασία άμμο.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά μερικά πράγματα πιστεύω ότι
πρέπει να τα ζήσεις από κοντά για να τα βιώσεις αληθινά. Κάντε το
λοιπόν!
Όπως καταλάβατε εγώ το έκανα, μου άρεσε και σίγουρα θα το ξανακάνω.
Είμαι έτοιμος! Εσείς;
[ Cuspid - Γιώργος
Φυτάς ]
|
More articles
|
|
| |
|
