Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Cross - Country Travel: Πάσχα στη Ρουμανία με Subaru Legacy Outback


Στα στενά δρομάκια της Sighisoara

Αθήνα – Ρουμανία: Χιλιομετρικές αποστάσεις
Αθήνα – Βουκουρέστι:1150 χιλιόμετρα
Θεσσαλονίκη – Βουκουρέστι: 650 χιλιόμετρα

Από το τέλος της άνοιξης μέχρι τα μέσα φθινοπώρου η Ρουμανία αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό για Off-Road!



Είναι γνωστό ότι πετάμε τη σκούφια μας για ταξίδια. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το Πάσχα ήταν προγραμματισμένο έτσι και αλλιώς να το περάσουμε στη Ρουμανία στα πάτρια εδάφη της Νόρας.

Οπότε τι καλύτερο από ένα Cross – Country στα πάντα προκλητικά εδάφη της Ρουμανίας;

Αν και ο χειμώνας στο τέλος Μαίου, ακόμα κρατά τα περισσότερα βουνά κλειστά, είπαμε αυτή τη φορά να κάνουμε ένα λίγο διαφορετικό ταξίδι χωρίς να είναι ο στόχος το απόλυτο Off-Road.

Η διαδρομή Αθήνα – Βουκουρέστι, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια απλή ρουτίνα. Έχοντας εξασφαλίσει τετρακίνητο από την Subaru στο Βουκουρέστι, αφήσαμε το Disco στη θαλπωρή της Αθήνας και μετακινηθήκαμε σβέλτα με το μικρό Polo μας.

Ταυτόχρονα ο χρόνος του ταξιδιού έπεσε από τις συνηθισμένες 19 ώρες σε «μόλις» 14 συμπεριλαμβανομένης και μια σύντομης στάσης στη Θεσσαλονίκη.
Βλέπεις δεν ήμασταν οι μόνοι που θα φεύγαμε για αρκετές μέρες εκτός Ελλάδος.




Παραδοσιακές μεθόδοι παραγωγής...


Φίλοι αναβάτες συνεπαρμένοι από το καλοκαιρινό μοτοσυκλετιστικό μας ταξίδι στο Ιράν αποφάσισαν να φύγουν και αυτοί για εκεί για ένα «αλήτικο πασχαλινό τσάι στο Εσφαχάν» όπως λένε.

Οπότε μια μικρή στάση για ανταλλαγή πληροφοριών πριν από την αναχώρηση τους επιβαλλόταν.  Αυτοί κίνησαν για ανατολή και εμείς για βορά...

Μπήκαμε αργά το βράδυ στη Βουλγαρία και το ξημέρωμα μας βρήκε να περνάμε πάνω από τη γέφυρα του Δούναβη μεταξύ Ruse και Giurgiu. Η πρωινή είσοδος μας στην πόλη του Βουκουρεστίου, λίγο πριν τις ώρες αιχμής, συνοδεύτηκε από βροχούλα και το μυαλό μας πέταξε στις λάσπες που μας περιμένουν στο βουνό.

Λίγες ώρες ξεκούρασης ήταν απαραίτητες μετά το ταξίδι και με τη βροχή να συνεχίζει σταθερά κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια.




Να θες μια πέτρα και να μην βρίσκεις.... και αυτός είναι κεντρικός δρόμος χωριού...


Έτοιμοι;
Παραλάβαμε το Subaru Legacy Outback από τα κεντρικά γραφεία της Subaru στο Βουκουρέστι, η οποία ανήκει – όπως και πολλές άλλες μεγάλες αντιπροσωπείες και εταιρίες- σε ελληνικά χέρια.

Βέβαια η πρώτη σκέψη μας ήταν «που θα πάμε με το ασφάλτινο;» όμως πολύ σύντομα το αυτοκίνητο θα μας άφηνε έκπληκτους.

Το πρόγραμμα είχε για τον εορτασμό του Πάσχα, επίσκεψη σε ένα χωριό στη βόρεια Ρουμανία, κοντά στην πόλη Bistrita, 650 χιλιόμετρα από το Βουκουρέστι. Βέβαια δεν θα μπορούσαμε παρά, να μην ακολουθήσουμε την πεπατημένη!

Οι δρόμοι της Ρουμανίας, σίγουρα δεν θυμίζουν με τίποτα χώρα της Ευρωπαϊκής ένωσης. Τα μοναδικά σημεία όπου υπάρχει αυτοκινητόδρομος είναι μεταξύ Βουκουρεστίου – Pitesti και Βουκουρεστίου – Κωστάντζας.

Όλο το υπόλοιπο οδικό δίκτυο αποτελείται από στενούς φιδωτούς δρόμους με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Δρόμους που φροντίζουν να περνάνε από κάθε μικρό χωριό και πόλη με αποτέλεσμα η μέση ωριαία να μην μπορεί να ανέβει με τίποτα πάνω από τα 60-65 χιλιόμετρα την ώρα.



Σε τάξη οι κυρίες...


Δεν είναι όμως μονό οι στενοί δρόμοι, είναι και το ότι γενικά η χώρα, μετά την είσοδο της στην Ε.Ε. ανοικοδομείται με αποτέλεσμα τα φορτηγά μεταφέροντας κάθε λογής εμπορεύματα να κατακλύζουν καθόλο το 24ώρο τις κεντρικές αρτηρίες εισόδου και εξόδου στη χώρα.

Βρίσκεσαι δηλαδή σε ένα συνεχές μποτιλιάρισμα. Αφήσαμε την «κεντρική» αρτηρία αμέσως μετά το τέλος του αυτοκινητόδρομου στο Pitesti. Η επόμενη μεγάλη πόλη που είχαμε στόχο να σταματήσουμε ήταν το Sibiu, αλλά θα φτάναμε εκεί μέσω βοηθητικών δρόμων.


Οι... βοηθητικοί
Αφήνουμε την κίνηση και τους ταλαίπωρους οδηγούς αριστερά μας σε ένα χωριό και συνεχίζουμε μέσα από τα λιβάδια.

Η κίνηση αυτόματα έπεσε στο... 0!
Εντάξει ο δρόμος δεν είναι και ο τέλειος από πλευράς οδοστρώματος αλλά το Legacy δε μασάει.

Άσε που εδώ δεν έχει ούτε μπάτσους ούτε τίποτα. Περνάμε δυο – τρία μικρά χωριουδάκια και ξαφνικά τελειώνει η άσφαλτος και βγαίνουμε σε μια στάνη. «Μπα κάτι λάθος θα κάναμε. Κάτσε να ρωτήσουμε.»

Σύντομα επιστρέφει η Νόρα με τις πληροφορίες. «Οχι καλά πάμε, ο δρόμος συνεχίζει πίσω από τη στάνη και είναι σχετικά κεντρικός μια και συνδέει τα επόμενα χωριά μέχρι και το Sibiu, 60 χιλιόμετρα αργότερα. Είναι λίγο άσχημος στην αρχή μέχρι να δρασκελίσουμε το διάσελο και μετά στρώνει, απλά είναι χώμα»



Πετύχαμε την κατάλληλη στιγμή....


Τέλεια, λεω από μέσα μου, για να δούμε τι χρόνο θα κάνουμε!
Τα κοντά στο Legacy μπαίνουν εν κινήσει, κουμπώνουμε και προχωράμε.

Το έδαφος υγρό από τις συνεχόμενες βροχές δημιουργεί απίθανο τερραίν. Όμως σιγά – σιγά ο δρόμος δυσκολεύει και δυσκολεύει και σύντομα αρχίζει η ανίχνευση με τα πόδια. Οι λακκούβες, δουλεμένες από τα κάρα που κυριαρχούν στην ρουμανική επαρχία, φτάνουν σε απίθανα βάθη.

Το άλογο περνά μπροστά ανασκαλεύοντας το έδαφος στην προσπάθεια του να τραβήξει το κάρο στην ανηφόρα και μετά ακολουθούν οι λεπτοί σχετικά τροχοί του που αφήνουν βαθιές ροδιές στο μαλακό έδαφος. Και αυτό γίνεται κάθε μέρα και από πολλά κάρα, οπότε καταλαβαίνετε γιατί λακκουβάκια μιλάμε...

Την κάνουμε δίπλα από το δρόμο στην καταπράσινη πλαγία, το Subaru ανεβαίνει ευχαριστημένο, η συμμετρική τετρακίνηση αποδίδει καλά στη βρεγμένη αγριάδα. Σιγά – σιγά ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που ακολουθήσαμε αυτή τη μέθοδο για να ανέβουμε μέχρι το διάσελο.

Διάσπαρτες ροδιές δεξιά και αριστερά μαρτυρούν ότι τελικά αυτός είναι ο συνηθισμένος τρόπος για τα αυτοκίνητα. Μόνο τα κάρα ακολουθούν τη βασική τροχιά.

Το διάσελο έρχεται εύκολα τελικά και ο δρόμος επιστρέφει σε πιο κανονική μορφή, χώμα και λάσπη μεν, αλλά οι λακκούβες είναι προσπελάσιμες. Φτάνουμε στο πρώτο χωρίο. Μεγάλο Σάββατο και οι ετοιμασίες για τον εορτασμό της ανάστασης καλά κρατούν.



Άραγμα Μεγάλο Σάββατο για μπυρίτσα στο Sibiu


Πιτσιρίκια τρέχουν δεξιά και αριστερά, ενώ τα μεγαλύτερα οδηγούν περήφανα τα ποδήλατα τους στον κεντρικό χωματόδρομο του χωριού. Τα πρόσωπα των χωρικών φιλικά και χαμογελαστά. Οι γουρουνομάνες λιάζονται ανέμελα σχεδόν στη μέση του δρόμου και οι νοικοκυρές εκμεταλλευόμενες την λιακάδα, έχουν βγάλει τη μπουγάδα στις αυλές των σπιτιών.

Εντύπωση προκαλεί η έλλειψη σκουπιδιών. Τα πάντα ανακυκλώνονται είτε σαν λίπασμα αν είναι οργανικά είτε σαν καύσιμη ύλη.

Οχι δεν τους το επιβάλει κανείς ούτε μπορεί κανείς να μιλήσει για «οικολογική» συνείδηση. Είναι απλά εδώ και εκατοντάδες χρόνια ο φυσιολογικός τρόπος ζωή τους.




Στο Sibiu
Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2007, η πόλη του Sibiu άξιζε σίγουρα και με το παραπάνω αυτόν τον τίτλο. Με ρυμοτομία και αρχιτεκτονική επηρεασμένη από την Αυστροουγγρική τεχνοτροπία, αποτελεί μια υπέροχη ευκαιρία για στάση.

Το ιστορικό κέντρο της είναι κλειστό ερμητικά για τα αυτοκίνητα και οι τεράστιοι πεζόδρομοι έχουν δεξιά και αριστερά κάθε λογής μαγαζάκια που προσπαθούν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους τουρίστες.

Στην κεντρική τεράστια πλατεία μόνη παραφωνία αποτελεί ένα επιδαπέδιο συντριβάνι.
Δε χάνουμε την ευκαιρία για μια επίσκεψη στον ανακαινισμένο πύργο ρολόι που δεσπόζει στην άκρη της πλατείας. Η θερμοκρασία ανεβαίνει και τα μαγαζιά βγάζουν καρεκλάκια και τραπεζάκια έξω.

Απολαυστική στάση για μπυρίτσα στη λιακάδα. Κουδούνι γίναμε!




Ο... καλύτερος ύπνος; Το κάρο αποτελεί την περιουσία του αγρότη



Cluj-Napoca
Προσθέσαμε μερικά χιλιόμετρα για να βγούμε στην πόλη του Cluj-Napoca. To Cluj είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Ρουμανίας μετά το Βουκουρέστι και το Ιάσιο.

Η Napoca ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους μεταξύ 101-106 μχ και αποτέλεσε την πρωτεύουσα της αποικίας Aurelia Napoca. Η περιοχή εγκαταλείφθηκε από τους Ρωμαίους λίγο μετά το 274 μχ.

Στα επόμενα χρόνια πέρασε από διάφορα καθεστώτα διοίκησης. Η πληθώρα των διαφορετικών πολιτισμών που πέρασαν από το χώρο, δημιούργησαν μια ιδιαίτερα όμορφη πόλη. Εδώ μπορεί να δει κανείς πως λειτούργησε η σπάνια περίπτωση του ευγενή ανταγωνισμού μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, όπως αυτός απεικονίζεται στην τεχνοτροπία των κτιρίων.

Οι κατασκευαστές δεν προσπάθησαν να καταστρέψουν τα έργα των προηγούμενων αλλά να φτιάξουν καλύτερα.

Στο ταξίδι μας, αστραπή, αφιερώσαμε λίγο μόνο χρόνο για μια βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης και ένα καφέ, βλέπετε το βράδυ το Σαββάτου πλησίαζε γοργά και μαζί και η ανάσταση.






Στο Rustior
Η αλήθεια ήταν ότι δεν ξέραμε που ακριβώς πηγαίναμε. Γνωρίζαμε μόνο ότι η περιοχή γύρω από τη Bistrita είναι όμορφη και τα χωριά αρκετά ενεργά αυτή την εποχή μια και ξεκινάνε οι προετοιμασίες για την καλοκαιρινή εξόρμηση στα βοσκοτόπια.

Η Nora είχε γνωστούς στην πόλη και τους ζήτησε να βρουν διαθέσιμο σπίτι σε κάποιο χωρίο. Δεν μας ένοιαζαν οι ανέσεις, στο κάτω – κάτω θα μπορούσαμε να μείνουμε και σε σκηνή, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουμε «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας;»

Απαραίτητη προϋπόθεση να πρέπει να πάς από χώμα. Τελικά με τα πολλά μας είπαν ότι βρήκαν ένα.

Προδιαγραφές όπως το θέλαμε: Δεν θα είχε ρεύμα, η τουαλέτα ξύλινη πάνω στην πλαγιά, ενώ το νερό θα ήταν σε περίπου 20 μέτρα από το σπίτι.

Το πήραμε και βαλθήκαμε να ψάχνουμε να το εντοπίσουμε στο χάρτη. Φτάσαμε εκεί 22:30, μιάμιση ώρα πριν την ανάσταση.

Οι γείτονες φιλικοί περίμεναν την άφιξη μας για να μας παραδώσουν το κλειδί και να βοηθήσουν να ανοίξουμε την βαριά ξύλινη πόρτα κάτω από την πύλη με τις αψίδες.




Το μικρό κουτάβι, πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο για να πάρει τη μερίδα του.
Σημειώστε ότι ο βοσκός είναι πάνω από 1,90, οπότε καταλαβαίνεται πόσο μεγάλα είναι τα σκυλιά.
6000+ αρκούδες είναι αυτές!


Το σπίτι έχει να χρησιμοποιηθεί από τα Χριστούγεννα και οι ιδιοκτήτες του ζουν μόνιμα πλέον στην Ισπανία τα τελευταία χρόνια.

Αποτελεί κλασσικό δείγμα ρουμανικού αγροτόσπιτου της περασμένης δεκαετίας. Ένα οίκημα με δύο μεγάλα δωμάτια παντός χρήσης, σοφίτα με μικρή αποθήκη.

Δύο ξυλόσομπες για τη θέρμανση και ένας βοηθητικός διάδρομος μπροστά. Δίπλα στο οίκημα υπάρχει ο σταύλος για το άλογο και το κάρο. Τώρα μόνο το κάρο έχει απομείνει.

Δίπλα στο σταύλο υπάρχει το μαντρί με τα πρόβατα. Η τουαλέτα είναι κάπου πάνω στην πλαγιά πίσω από το σπίτι.

Ξεπακετάρουμε στα γρήγορα και ίσα που προλαβαίνουμε να πάμε στην ανάσταση.






Με τον ερχομό της άνοιξης, αρχίζει η προετοιμασία για τον επόμενο χειμώνα.
Η συγκεντρωσή της ξυλείας είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ο χειμώνας είναι βαρύς εδώ...



Στο παραπέντε...

... μπαίνουμε στην εκκλησία. Καλά είμαστε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όλοι είναι ντυμένοι με τα καλά τους, οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους με την παραδοσιακή φορεσιά.

Μπροστά στο χώρο βρίσκονται  όρθιοι οι άντρες και στο πίσω μέρος της εκκλησιάς οι γυναίκες.

Η εκκλησία είναι μεγάλη και πρέπει να είμαστε περισσότεροι από 200 μέσα. Όλοι περιμένουν τον παπά. Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς;

Στη δίπλα ενορία μια και ο τοπικός αρρώστησε και έτσι θα γίνει ανάσταση πρώτα στο δίπλα χωρίο και μετά ο παπάς θα έρθει και σε αυτό.

Τελικά η ανάσταση ξεκίνησε με μια ώρα καθυστέρηση. Πήραμε το φώς ο ένας από τον άλλο και κάποια στιγμή έσκασε και το Χριστός Ανέστη.

Έξω γρήγορα όλοι να κάνουμε τρεις φορές το γύρω της εκκλησίας και στη συνέχεια πάλι μέσα για τη συνέχεια της λειτουργίας. Πέσαμε νεκροί για ύπνο....




Παρόλο τον Tsepes, το σουβλιστό αρνί δεν περιλαμβάνεται στα Ρουμανικά Πασχαλινά έθιμα.
Οπότε όλοι ήθελαν να βάλουν ένα χεράκι για να βοηθήσουν... Μπορούσαμε να αρνηθούμε;


Στη σούβλα
Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε η γειτόνισσα. Τελικά στο μαντρί είχε πρόβατα μέσα και ήρθε για το πρωινό άρμεγμα.

Φυσικά δεν ήρθε με άδεια χέρια. Έφερε φρέσκο σπιτικό ψωμί, κόκκινα αυγά, φρέσκια κρέμα και κάτι που μου μύριζε τσουρέκι αλλά σε λίγο παραλλαγμένη έκδοση, είχε και σταφίδες και τυρί μέσα.

Παίρνουμε ένα κύπελλο φρέσκο γάλα και το βάζουμε πάνω στη στόφα που έκαιγε από χθες να πάρει μια βράση. Τώρα φαντάζεστε τι πρωινό κάναμε έτσι; Όλα φρέσκα!

Αφού λοιπόν ντερλικώσαμε βγήκαμε βόλτα στο χωρίο. Όλοι οι κοντινοί γείτονες περίμεναν να μας δούνε.

Στη μια πόρτα μπαίναμε στην άλλη βγαίναμε. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία γνωριμίας και χαιρετισμών, ούτε που ξέρω πόση τσούικα κατέβασα.

Φυσικά κάθε φορά μας τρατάρανε και από μερικά αυγά, λίγο τοπικό τσουρέκι και κατ΄ελάχιστο ο καθένας μας έδινε και ένα κιλό φρέσκο τυρί.





Σε ένα από τα σπίτια που μπήκαμε πέσαμε ακριβώς πάνω στη στιγμή που η γιαγιά ήταν έτοιμη να σουρώσει την πηχτή μάζα του γάλακτος που κόχλαζε και να το βάλει στο τουλπάνι για το πρωτοτύρι.

Η διαδικασία είναι ίδια για όλους: Κάθε πρωί, αρμέγουν, συγκεντρώνουν το γάλα στο σπίτι, το βράζουν, κάνουν το πρώτο τυρί και μετά περνά και το παίρνει ο έμπορος για τα περαιτέρω. Φυσικά το καλύτερο μένει σε αυτούς.

Είχαμε κάνει ένα σωρό πράγματα και η ώρα ήταν μόλις 08:00 το πρωί.

Ο κόσμος κίνησε για την εκκλησία και εμείς παραλάβαμε το αρνί που μας περίμενε για το σούβλισμα. Η σούβλα όμως ήταν... στην Αθήνα.

Με ένα γρήγορο ψάξιμο στο σταύλο, βρήκαμε κατάλληλο ξύλινο στυλιάρι και ξεκινήσαμε την κατασκευή. Μια ώρα αργότερα έτοιμη η σούβλα. Ζευτήκαμε το αρνί πήραμε και τα απαραίτητα και βουρ μαζί με τους γείτονες στη στάνη που είχαν λίγα χιλιόμετρα από το χωριό για το ψήσιμο και μια Πασχαλινή Κυριακή στο βουνό.

Η απόσταση καλύφθηκε με τα πόδια μια και δρόμος δεν υπήρχε.




Οι οικοδεσπότες μας ανήμερα το Πάσχα


Πετύχαμε το γείτονα ακριβώς την ώρα του μεσημεριανού αρμέγματος. Και οι ρουμάνοι συνηθίζουν να τρωνε αρνί την Κυριακή του Πάσχα, όμως το κάνουν στο φούρνο.
Οπότε όπως καταλαβαίνετε εμείς με το σουβλιστό ήμασταν το αξιοθέατο της ημέρας.

Εντωμεταξύ μέχρι να γίνει το αρνί τρώγαμε και πίναμε σε αργούς ρυθμούς. Μετά δε θυμάμαι τι έγινε...


Πάμε προς τα κάτω...
Ο χρόνος κύλησε τις μέρες που περάσαμε στο χωριό, τροφοδοτώντας τη στόφα με ξύλα, βγαίνοντας βόλτα με το άλογο, παρέα με τα πρόβατα, τα σκυλιά και παρακολουθώντας ξανά και ξανά τη διαδικασία του τυριού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που περνάμε το Πάσχα στο χωριό. Μάλλον πάντα στο χωριό το περνάμε, όμως ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε σαν να γυρίσαμε μερικά χρόνια πίσω.

Το απλό σπίτι και η φιλικότητα των ανθρώπων φρόντισαν γι΄ αυτό. Φορτώσαμε τα λιγοστά πράγματα μας και προσπαθήσαμε να περιορίσουμε όσο το δυνατόν τα τυριά και τα πεσκέσια από το χωριό.

Δεν είπαμε οχι στην τσούικα και το τοπικό κρασί. Δώσαμε υπόσχεση επιστροφής στους ανθρώπους του χωριού και κινήσαμε για πίσω.



Ακόμα και τα μικρότερα χωριουδάκια κρύβουν θησαυρούς...



Στη Sighisoara, το Brasov και το Bran
Η Sighisoara αποτέλεσε ένα ιδιαίτερα στρατηγικό ρόλο κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα στην κεντρική Ευρώπη.

Η οχυρωμένη πόλη, ήταν κέντρο ταλαντούχων μαστόρων που έργα τους κοσμούν όλη τη γύρω περιοχή. Προστατευόμενο μνημείο της Unesco πλέον καταφέρνει να διατηρείται σε άψογη κατάσταση και αποτελεί τουριστικό πόλο έλξης.

Ένα βράδυ περάσαμε εκεί και ήταν αρκετό για να απολαύσει κανείς μια ήσυχη βόλτα στα στενά δρομάκια της ιστορικής πόλης, να επισκεφτεί την εκκλησία, το ρολόι και μικρό μουσείο με τα μεσαιωνικά όπλα.

Στη συνέχεια για το δρόμο προς το Βουκουρέστι σταματήσαμε στην πόλη του Brasov. Έχοντας περάσει αρκετές φορές παλαιότερα με στόχο το χιονοδρομικό κέντρο, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στην πόλη.

Μια πόλη στην κυριολεξία πανέμορφη. Στο κέντρο της δεσπόζει η Biserica Neagra, η γοτθική μαύρη εκκλησία του 1477 που πήρε το όνομα της το 1689 από τη φωτιά που άφησε τα ίχνη της στα τοιχώματα της. 




Συνωστισμός στην εθνική...


Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται το χωριό Bran με τον πύργο του Vlad Tepes. Το χωρίο έχει αλλοιωθεί πολύ από τον τουρισμό και έχει χάσει το χρώμα που κάποτε είχε.

Ο πύργος του Vlad θα είναι μουσείο μόνο για τα επόμενα δύο χρόνια μια και ο ιδιοκτήτης του το έχει βγάλει στο σφυρί και αποτελεί το πιο ακριβό κτίριο προς πώληση αυτή τη στιγμή στον κόσμο.


Bucuresti
Επιστρέψαμε για μια ακόμα νύκτα στο Βουκουρέστι ώστε να ξεκουραστούμε λίγο πριν πάρουμε το ταξίδι της επιστροφής. Περάσαμε τόσες μέρες εδώ και ίσα που αγγίξαμε την Ρουμανική κουλτούρα.

Σίγουρα η Ρουμανία μας περιμένει για να την επισκεφτούμε ξανά και ξανά και να σας παρουσιάσουμε τα μυστικά της.

Με το που γυρίσαμε πίσω και αρχίσαμε ήδη τις ετοιμασίες για το επόμενο ταξίδι μας στο κέντρο της Τρανσυλβανίας μια και το Transylvania Adventure Trophy είναι κοντά!

Κείμενο: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Φωτογραφίες: [Nora Agapi]




Οι σάξωνες άφησαν καταπληκτικά πυργάκια πίσω τους!



Η φύση στη Ρουμανία
Το 47% της έκτασης, καλύπτεται από φυσικά οικοσυστήματα. Η χώρα έχει μια από τις μεγαλύτερες αδιατάρακτες εκτάσεις δάσους στην Ευρώπη.

Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στα δάση της συναντά κανείς σχεδόν όλα τα είδη της Ευρωπαϊκής πανίδας, συμπεριλαμβανομένου  και του σημαντικού ποσοστού του 60% του ευρωπαϊκού πληθυσμού αρκούδων (περίπου 6000) και του 40% του πληθυσμού των λύκων.

Στη ρουμανική ύπαιθρο συναντά κανείς περισσότερα από 400 μοναδικά είδη πανίδας. Περισσότερα από 10.000 τετ. χλμ. αποτελούν προστατευόμενες περιοχές.




Vlad III o Δράκουλας ο ανασκολοπιστής

Ο Vlad o 3os απόκτησε το Ρουμανικό επώνυμο του Draculea από τον τίτλο του πατέρα του Vlad ΙΙ τον επονομαζόμενο και Δράκο ήτοι Dracul.

Ο Draculea θα μπορούσε να ήταν κάτι σαν Δρακάκης ή Δρακόπουλος για τα δικά μας. Στη σύγχρονη ρουμανική Dracul σημαίνει και διάβολος ή δαίμονας.

Ήταν πρίγκιπας της Βλαχίας, γεννήθηκε το 1431 στη Sighisoara και πέθανε στο Βουκουρέστι σε ηλικία 45 χρονών το Δεκέμβριο του 1476.

Ο Draculea ή Dracula λοιπόν προσπάθησε να κυριαρχήσει στα πεδία των μαχών ενάντια στους Οθωμανούς αλλά και γενικά σε όσους απειλούσαν την κυριαρχία του στην περιοχή. Το ιδιαίτερο μίσος του γιαυτούς προήρθε όταν ο πατέρας του αναγκάστηκε να δώσει αυτόν και τον αδελφό του στους Οθωμανούς σαν όμηρους για να μπορέσει να διατηρήσει τη θέση του.

Τα χρόνια που έμεινε όμηρος στους Τούρκους, έμαθε τα πρώτα πράγματα για τα βασανιστήρια και ταυτόχρονα μεγάλωνε μέσα του το μίσος του γιαυτούς.

Το αστείο είναι ότι οι ίδιοι οι Οθωμανοί τον τοποθέτησαν πρίγκιπα στη Βλαχία, περιμένοντας ότι θα τον έχουν του χεριού τους. Ο πιο προσγειωμένος θρύλος γιαυτόν είναι ότι σούβλισε – ανασκολόπισε 30000 τούρκους φυλακισμένους και τους τοποθέτησε έτσι ώστε να τους δει ο στρατός του Μωάμεθ που μετά την Κωνσταντινούπολη αποφάσισε να βάλει τάξη και στη Βλαχία.

Από αυτό πήρε και το επώνυμο Tepes (τσέπες) από το «teapa» (τσέπα) που σημαίνει σούβλα στα Ρουμανικά.

Οι τούρκοι κατάφεραν να τον εκθρονίσουν αλλά αυτός συνέχισε τον ανταρτοπόλεμο και σκότωνε τους εχθρούς με φοβερά βασανιστήρια που περιελάμβαναν ψήσιμο, σούβλισμα, γδάρσιμο, βράσιμο και πολλά ακόμα.

Στόχος του να τρομοκρατήσει τους Οθωμανούς.
Οι θρύλοι για αυτόν συνεχιζόντουσαν δια στόματος μέχρι και το 1897 όπου ο Bram Stoker ένας σχετικά άσημος μέχρι τότε συγγραφέας έγραψε το μυθιστόρημα Dracula όπου βασικός του χαρακτήρας ήταν ο Κόμης Δράκουλας, που μέσω μαύρης μαγείας κατόρθωσε να αυτοαναστηθεί αλλά πλέον τρεφόταν με αίμα.

Τα υπόλοιπά τα γνωρίζετε, καμία σχέση με τον Vlad Δρακόπουλο!




Τα χωριά είναι γεμάτα πιτσιρίκια που φυσικά τρελάινονται για παιχνίδι


Οι πεζοί έχουν προτεραιότητα στις διαβάσεις

Καλά και για νέο μας το λές; Πάμε πάλι: ΟΙ ΠΕΖΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ και συμπληρώνω: ΚΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.

Εξηγώ: Κινείσαι χαλαρά στο όριο του ΚΟΚ με 49,999 χιλιόμετρα κατεβαίνοντας ένα δρόμο σαν την Αλεξάνδρας.

Στα 20 μέτρα μπροστά σου είναι μια διάβαση πεζών και εσύ δεν βλέπεις κανένα. Ε... ο κανένας έρχεται λοιπόν τρέχοντας και βγαίνει χωρίς να σταματήσει περνώντας τη διάβαση και φυσικά χωρίς να κοιτάξει.

Δεν είναι πρόβλημα του αυτό. Εσύ πρέπει να σταματήσεις και πιστέψτε με δεν θέλεις με τίποτα να του τσαλακώσεις την κόμμωση γιατί δεν σε ξεπλένουν όλα τα νερά του Δούναβη μετά.

Προσοχή ιδιαίτερη στις διαβάσεις, οι οποίες βρίσκονται παντού. Αντίθετα με εμάς, τα φανάρια είναι είδος πολυτελείας και υπάρχουν μόνο σε πραγματικά πολύ μεγάλες διασταυρώσεις.

Οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη για να περάσει ένας πεζός απέναντι απλά βάφουν το δρόμο, κοτσάρουν και ένα σήμα και τελείωσε.



Με το Legacy κάναμε απίθανα πράγματα!
Με ένα σετ mud θα κάνει καθαρόαιμα να τρίβουν τα μάτια τους



Η διάβαση μπορεί να είναι και σε δρόμους όπως η Συγγρού ή για να περάσει κανείς τη λεωφόρο Αθηνών στο ύψος του Σαρακάκη.

Βέβαια ισχύει και το άλλο. Αν πετύχεις πεζό εκτός διάβασης στη μέση του δρόμου την έκατσε. Η συνηθισμένη Ελληνική τακτική «Α... απέναντι είναι το περίπτερο κάτσε να πεταχτώ μια στιγμή» δεν παίζει εδώ.

Αν σε χτυπήσει το αυτοκίνητο ενώ ήσουν εκτός διάβασης, φταις 100% και οφείλεις να τον αποζημιώσεις. Γιαυτό αρκετοί είναι αυτοί οι οδηγοί που όχι απλώς δεν θα κόψουν αλλά θα αδιαφορήσουν πλήρως για έναν πεζό εκτός διάβασης.
Η… εκδίκηση του οδηγού;






Περί θεμάτων ασφαλείας και  ... άλλες ιστορίες
Η πρώτη μου επαφή με τη Ρουμανία έγινε στις αρχές του ’80. Μια και ο θείος μου ήταν οδηγός σε λεωφορείο που εκτελούσε δρομολόγια Αθήνα – Βουκουρέστι, όποτε είχα την ευκαιρία και τα δρομολόγια συνέπεφταν με σαββατοκύριακο, ήμουν μέσα στο λεωφορείο.

Αποτέλεσμα από το ’80 έως το ’90 να έχω κάνει το δρομολόγιο –τότε μέσω Γιουγκοσλαβίας- αμέτρητες φορές.  Πράγματι εκεί την εποχή υπήρχαν κάποια θέματα ασφαλείας, κυρίως από τους ίδιους τους αστυνομικούς κατά τη διαδρομή στην Γιουγκοσλαβία.

Η Βουλγαρία δεν πολυχρησιμοποιούταν λόγω της πραγματικά αυξημένης διαφθοράς αλλά ταυτόχρονα  και γιατί οι διαδικασίες στα σύνορα ήταν ακόμα πιο χρονοβόρες.

Πλάκα – πλάκα το να κάνεις 3-6 ώρες σε κάποιες περιπτώσεις για να περάσεις τα σύνορα δεν ήταν απίθανο. Μέσα στη Ρουμανία ουσιαστικό πρόβλημα ασφαλείας δεν υπήρχε.

Αμέσως μετά την «απελευθέρωση» του ανατολικού μπλοκ, κυρίως μέσα στη δεκαετία του 90, παρατηρήθηκε μια αύξηση των κρουσμάτων κλοπής. Η ιστορία ξεκίναγε φυσικά από τη φτώχεια που αντιμετώπιζαν οι λαοί και την ξαφνική έξοδο στην ελεύθερη αγορά.

Όχι ότι πέρναγαν μέλι – γάλα παλαιότερα αλλά πλέον ακόμα και τα βασικά σταμάτησαν να υπάρχουν.




Όχι! Αυτό δεν είναι "ποτάμι" για τα μεγέθη της Ρουμανίας!
Ένα απλό ρυάκι είναι...



Αυτό αύξησε κάθετα την εγκληματικότητα σε όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όμως οι κυβερνήσεις των κρατών, μετά το πρώτο σοκ, φρόντισαν να καταπολεμήσουν το κακό με συνεχή εκπαίδευση των αστυνομικών ενώ η ανάπτυξη είναι αυτή που έφερε τα σημαντικότερα αποτελέσματα.

Τα τελευταία χρόνια που έχω ανέβει στη Ρουμανία τόσο για αρκετές οργανώσεις όσο και για διακοπές, αντιμετωπίζω με έκπληξη έλληνες καθόλα σύγχρονους που αρνούνται να ταξιδέψουν γιατί... φοβούνται να μην τους κλέψουν.

«Εγώ δεν έρχομαι γιατί μου είπαν ότι μπορεί να με κλέψουν!» και όχι μόνο φοβούνται για τον εαυτό τους αλλά προσπαθούν να πείσουν και μένα: «Μα καλά θα ανέβεις με το Discovery επάνω; Δε φοβάσαι μην σε κλέψουν;»

Τα πράγματα είναι απλά. Φοβάμαι όπως φοβάμαι και εδώ στην Αθήνα. Προσέχω να μην αφήσω χρήματα και κινητά μέσα στο αυτοκίνητο όπως θα έκανα και στην Ελλάδα για να μην δίνω στόχο σε μικρόκλεφτρόνια.

Τα ίδια που εδώ μου έσπασαν το τζάμι του αυτοκινήτου για να μου πάρουν το κασετόφωνο μου, στην Κυψέλη κάτω από το σπίτι μου.
Φυσικά κλειδώνω το αυτοκίνητο. Λογικά πράγματα δηλαδή.





Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αφήσει το αυτοκίνητο στο Βουκουρέστι, παρκαρισμένο μόνο του απλά κάτω από το σπίτι, ενώ εγώ έχω πετάξει με αεροπλάνο στην Αθήνα για μια – δύο βδομάδες.

Εντωμεταξύ στη Ρουμανία κυκλοφορούν πολύ πιο ακριβά αυτοκίνητα από τα ... δικά μας και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Όχι ότι δεν μπορεί να τύχει κάποια στραβή, αλλά οι πιθανότητες για θέματα ασφαλείας δεν διαφέρουν και πολύ από την Ελλάδα.

Η μάλλον διαφέρουν ως προς το εξής: Η αστυνομία εκεί λειτουργεί συνεχώς και οι περιπολίες δεν σταματούν.

Πιο πολύ κινδυνεύεις να σου στοιχίσει το ταξίδι ο κούκος αηδόνι από τις κλήσεις αν δεν τηρείς με ιδιαίτερη ευλάβεια τον ΚΟΚ παρά από το να σε κλέψουν.

Μην πιστεύετε τους δράκους με τις απίθανες ιστορίες λοιπόν. Είτε δεν έχουν ιδέα για το θέμα είτε κάποιος άλλος θα είναι ο σκοπός τους. Δεν αποκλείεται να θέλουν να σας πουλήσουν προστασία!




Καθημερινά παίζει η πραδοσιακή φορεσία στα χωριά



Αθήνα – Βουλγαρία – Βουκουρέστι
Όσο και αν φαίνεται παράξενο το μεγαλύτερο «πακέτο» στο ταξίδι προς το Βουκουρέστι με τετρακίνητο, το τρως στη διαδρομή Αθήνα – Προμαχώνας.

Αυτή η ατελείωτη και εντελώς άχαρη εθνική δεν τελειώνει με τίποτα και σε κοιμίζει. Αντίθετα ήδη από τον Προμαχώνα, το καταπράσινο τοπίο και ο φιδωτός δρόμος κάνουν το ταξίδι ευχάριστο και ενδιαφέρον.

Η απόσταση Αθήνα – Βουκουρέστι είναι 1150 χιλιόμετρα περίπου. Με φυσιολογικούς ρυθμούς τετρακίνητου και σύντομες στάσεις μπορείτε να καλύψετε την απόσταση σε 16-17 ώρες περίπου.

Ουσιαστικά η μόνη ευκαιρία για να μειώσετε το χρόνο είναι από την Αθήνα στα σύνορα με τον Προμαχώνα. Από εκεί και πάνω η μέση ωριαία πέφτει μια και οι δρόμοι είναι αντίστοιχοι του επαρχιακού μας δικτύου, ενώ η τροχαία καραδοκεί για να περιποιηθεί κατάλληλα τους... παραβάτες.

Αν την κάνετε την «κουτσουκέλα» και δε σεβαστείτε τα όρια ταχύτητας στην Βουλγαρία, χωρίς να το έχετε παρακάνει, το πιθανότερο είναι να την γλιτώσετε με ένα «τοπικό» κόστος των 20 ευρώ.



Ανεφοδιασμός


Όχι οι ιστορίες που υπήρχαν πριν από 15 χρόνια δεν παίζουν πλέον. Δε θα σας σταματήσουν χωρίς λόγο ή για να σας... ληστέψουν. Υπάρχει ιδιαίτερη ασφάλεια στη μετακίνηση και αν θέλετε να αποφύγετε την κίνηση προτιμήστε να περάσετε τη Βουλγαρία βράδυ –τα όρια πάντως ισχύουν και το βράδυ.

Για να ταξιδέψετε απλά θα χρειαστείτε την διεθνή κάρτα ασφάλισης (πράσινη κάρτα) για όλο το χρονικό διάστημα που θα παραμείνει το αυτοκίνητο στο εξωτερικό.

Η Βουλγαρία και η Ρουμανία ανήκουν στην ευρωπαϊκή ένωση από την 1/1/2007 και η πράσινη κάρτα εκδίδεται δωρεάν από την ασφαλιστική σας. Επίσης θα χρειαστείτε απλά την ταυτότητα σας, αν είναι από τις νέες και αναφέρει τα στοιχεία σας στα λατινικά ή το διαβατήριο σας.

Δεν απαιτείται διεθνές δίπλωμα. Οι διατυπώσεις είναι ιδιαίτερα σύντομες. Όσοι είχαν ταξιδέψει παλαιότερα και ιδιαίτερα κατά την εποχή του κουμουνισμού, σίγουρα θα έχουν ακόμα την εικόνα των ατελείωτων ουρών και της ατελείωτης ταλαιπωρίας στα σύνορα.



Τα βουνά είναι γεμάτα μοναστήρια


Απλά δεν υπάρχει πια.
Μην ξεχάσετε να πάρετε το αντίστοιχο σήμα τελών κυκλοφορίας στα  Βουλγαρικά σύνορα –κόστος 5 ευρώ για μια βδομάδα.

Φυσιολογικά με ένα γέμισμα του ρεζερβουάρ στο πρατήριο, λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν το Ελληνικό τελωνείο θα περάσετε όλη τη Βουλγαρία χωρίς ανάγκη ανεφοδιασμού, οπότε δε χρειάζεται να αλλάξετε και χρήματα.

Διασχίζετε τη Βουλγαρία με διαδρομή, Kulata, Sandanski (παρότι λέγεται, δεν αξίζει πλέον η στάση), Blagoevgrad, Stanke Dimitrov, Σόφια (προσοχή μην μπείτε μέσα γιατί το χαμένο δίωρο σας περιμένει!).

Στη συνέχεια κατευθύνεστε προς την αρχή του μικρού τμήματος αυτοκινητόδρομου που ξεκινά από το Dolni Bogrov με κατεύθυνση Lukovit, Pleven και τελικά Ruse. Θα χρειαστεί να πληρώσετε ένα μικρό χαράτσι (8 ευρώ) για να περάσετε τη γέφυρα του Δούναβη και βρίσκεστε στη Ρουμανία!

Από τα σύνορα του Giurgiu το κέντρο του Βουκουρεστίου απέχει 60 χιλιόμετρα.

Τυπικά κατά τη διάρκεια της παραμονή σας στη Ρουμανία, θα πρέπει να είστε εφοδιασμένοι με Rovigneta, το αντίστοιχο σήμα τελών κυκλοφορίας.

Κοστίζει ελάχιστα (ανάλογα με τη διάρκεια παραμονή σας στη χώρα) και μπορείτε να το αγοράσετε από τα πρατήρια καυσίμων, κυρίως petrorom.



 

Ρουμανία: Πότε να πάτε και πότε να μην…
Πέρα από τις πραγματικά όμορφες πόλεις και γραφικά χωρία που σε μεταφέρουν σε μιαν άλλη εποχή, είναι σίγουρο ότι η Ρουμανία, αποτελεί ένα στόχο για τετρακίνητο παιχνίδι.

Ποια είναι η καλύτερη εποχή γιαυτό; Πέρα από τη δικιά μας γνώμη, ρωτήσαμε και τον Alex που διοργανώνει εδώ και αρκετά χρόνια περιπέτειες με τετρακίνητα και μοτοσυκλέτες.

«Η Ρουμανία είναι μια καταπράσινη χώρα και κάθε εποχή προσφέρει ξεχωριστές εμπειρίες στους επισκέπτες της. Η καλύτερη της εποχή, για τετρακίνητες επισκέψεις είναι από τα μέσα – τέλος Μαίου έως και τις αρχές Οκτωβρίου.

Ιδανικότερος μήνας ο Ιούλιος, όπου τα χιόνια έχουν λιώσει και το βουνό προσφέρεται ιδιαίτερα για δραστηριότητες.

Φυσικά θα πρέπει ακόμα και τότε να είστε έτοιμοι για βροχή, ενώ ήδη από τις αρχές Σεπτεμβρίου θα πρέπει να περιμένετε χιόνι στα ψηλά σημεία και αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες.

Την ανωτέρω εποχή τα βουνά μας είναι καταπράσινα και θα έχετε την ευκαιρία να ταξιδέψετε πραγματικά σε όμορφα μέρη και να γνωρίσετε τους φιλόξενους κατοίκους της Ρουμανίας τα ήθη και έθιμα τους.




Κι όμως αυτό είναι κτίριο στο κέντρο της πόλης!

Η εποχή από τις αρχές Οκτωβρίου έως και το τέλος Απριλίου είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτη και προσφέρεται κυρίως για μεμονωμένες επισκέψεις περιοχών.

Το χιόνι εδώ δεν αστειεύεται και ενώ δημιουργεί ένα πανέμορφο τοπίο περιορίζει τις μετακινήσεις και ουσιαστικά δεν προσφέρεται για τουρισμό εκτός δρόμου με 4Χ4. Οι περισσότεροι τέτοια εποχή έρχονται για σκι!

Ένα ακόμα μείων αυτή την εποχή είναι ότι τα δέντρα μας, όντας στο μεγαλύτερο ποσοστό τους φυλλοβόλα, δημιουργούν ένα γκρίζο θλιμμένο τοπίο.

Βόλτες στο βουνό μετά τον Οκτώβριο σε περιορίζουν σε ένα μέρος και χάνεις το καλύτερο, την επαφή με τους φιλόξενους ανθρώπους του βουνού που ήδη έχουν κατέβει χαμηλότερα για να περάσουν το χειμώνα.  Αν μιλάμε για περιπέτεια στο βουνό, σίγουρα το καλοκαίρι είναι η εποχή της Ρουμανίας!»







Η Ρουμανία
Dacia: Η σημερινή Ρουμανία βρίσκεται στο έδαφος της αρχαίας Δακίας, κάτοικοι της οποίας ήταν σκυθικά φύλα, κυρίως Γέτες και Δάκες.

Οι τελευταίοι δημιούργησαν και το πρώτο κράτος της Δακίας, που στη συνέχεια υποτάχθηκε στο Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραϊανό (107 μ.Χ.).

Η χώρα αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία και χιλιάδες Ρωμαίοι μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μεταβάλλοντας την εθνογραφική σύσταση του πληθυσμού. Η ρωμαϊκή περίοδος άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην ιδιοσυγκρασία των Ρουμάνων.

Η λατινικότητα αυτή διατηρήθηκε ανέπαφη σε όλο το μεσαίωνα, αν και από τη Ρουμανία πέρασε πλήθος λαών, όπως ήταν οι Ούνοι, οι Γότθοι, οι Αβάροι, οι Βούλγαροι και οι Μαγυάροι . Οι επιδρομές των Σλάβων και των Πετσενέγων ήταν οι τελευταίες από χρονική άποψη, πριν τους Μογγόλους που πραγματοποίησαν μια σύντομη «επίσκεψη».

Το 14ο αι. στην περιοχή διαμορφώθηκαν δύο ηγεμονίες, η Βλαχία με τη Μολδαβία και η Τρανσυλβανία, που στο μεγαλύτερο διάστημα βρισκόταν υπό ουγγρική κατοχή. Η Βλαχία και η Μολδαβία μεταβλήθηκαν σε υποτελείς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 15ο αι, διατηρώντας αυτονομία στις εσωτερικές τους υποθέσεις.





Η μοναδική εποχή που η Ρουμανία στο σύνολό της κέρδισε την ανεξαρτησία της ήταν την περίοδο της βασιλείας του Μιχαήλ του Γενναίου της Βλαχίας (Μιχαήλ Βόδα 1593-1601).

Ο Μιχαήλ επαναστάτησε κατά του σουλτάνου και νίκησε τους Οθωμανούς επανειλημμένα, αλλά μετά το θάνατό του το βασίλειό του διαλύθηκε και οι Τούρκοι ξαναπήραν την εξουσία.

Διοικητές ορίσθηκαν στην αρχή τοπικοί ηγεμόνες και αργότερα με την πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή των αποκαλούμενων παραδουνάβιων ηγεμονιών η επιλογή γινόταν από τους κόλπους των ελληνικών οικογενειών του Φαναρίου.

Σχεδόν όλοι οι διοικητές από τις αρχές του 18ου αι. μέχρι την επανάσταση του 1821 ήταν ελληνικής καταγωγής (κυρίως Μαυροκορδάτοι και Υψηλάντηδες).

Στις παραδουνάβιες ηγεμονίες το ελληνικό στοιχείο κυριάρχησε πολιτιστικά και οικονομικά. Αυτή η ελληνική υπεροχή διατηρήθηκε ως την εποχή που η Ρουμανία κέρδισε την ανεξαρτησία της. Σε αντίθεση όμως με λίγους πλούσιους γαιοκτήμονες, ο υπόλοιπος ρουμανικός λαός ζούσε σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης και πλήρους ανέχειας.





Η Ρουμανία έγινε μέλος της ΚΟΜΕΚΟΝ (1949), του Συμφώνου της Βαρσοβίας και του ΟΗΕ (1955).

Το 1965 ο Νικολάε Τσαουσέσκου διαδέχτηκε τον Γκεοργκίου Ντεζ και μετονόμασε τη χώρα Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας, θέλοντας να δείξει ότι η Ρουμανία εισήλθε σε μια ανώτερη φάση υλοποίησης του σοσιαλισμού.

Η διακυβέρνηση της Ρουμανίας από τον Τσαουσέσκου υπήρξε προβληματική και χαρακτηρίστηκε σαν δικτάτορας.

Τελικά η αγανάκτηση του λαού, αλλά και η δυσαρέσκεια των ανώτερων στελεχών του κόμματος και του στρατού προκάλεσαν την ανατροπή του και την εκτέλεση του το 1989.

Από την 1/1/2007 η Ρουμανία αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής ένωσης. Ο πληθυσμός της αγγίζει πλέον τα 22 εκατομμύρια.


ARO (το γνωστό σε μας, Αχρηστο Ρουμανικό Οχημα)







More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.028305 seconds. ]