Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Ρωσία - Μογγολία δια ... ξηράς: 2ο μέρος - Ulan Ude




Διαβάστε το προηγούμενο μέρος: Βλαδιβοστόκ

Αφού περιμέναμε 4 μέρες να έρθει το καράβι και μετά άλλες 5 εργάσιμες οδηγήσαμε τελικά τον Troopy και τη BMW του Tom έξω από το λιμάνι του Βλαδιβοστόκ την Πέμπτη το απόγευμα, στις 17 Ιουνίου. 

Με τη βοήθεια του υπέροχου προσωπικού της Silver Wind Corporation (τον Βλαντιμίρ Ζενικάιλοφ, τον Βλαντιμίρ Μυακίν, τον Βλαντιμίρ τον Λιμενάρχη και τη  Μαρίνα Αβέρινοφ) το να περάσουμε τα οχήματά μας από το τελωνείο απαιτούσε μόνο το να υπογράψουμε έγγραφα και να περιμένουμε. 

Η διαδικασία του τελωνείου μας πήρε όλη την Πέμπτη με αφετηρία έναν ελεγκτή που μας συνόδεψε στο σημείο ελέγχου του αριθμού μηχανής του Τρούπι, τον αριθμό πλαισίου και το περιεχόμενο. 

Μας βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είχαμε μια λίστα με τα περιεχόμενα στα Ρώσικα που μετέφρασαν για χάρη μας ο Βλαντιμίρ και η Μαρίνα. 

Είμαστε ευγνώμονες που ο Βλαντιμίρ και η Μαρίνα μας βοήθησαν πολύ στο τελωνείο να συμπληρώσουμε έγγραφα, μας μετέφεραν από το ένα γραφείο στο άλλο και η Μαρίνα έκανε εκπληκτική δουλειά στη μετάφραση των εγγράφων από τα Αγγλικά στα Ρώσικα.



Νέος δρόμος από το Kharbarovsk προς Chita


Μόλις παραλάβαμε τα οχήματά μας, περάσαμε ένα απόγευμα με πυρετώδεις προετοιμασίες βάζοντας τα πάντα στη θέση τους, στερεώνοντας τις κουκούλες, φορτώνοντας με προμήθειες και γεμίζοντας με καύσιμα και νερό τα ντεπόζιτα.

Κοιμηθήκαμε μετά τη δύση του ηλίου (που είναι γύρω στις 10:30μ.μ.) και ξυπνήσαμε πριν το χάραμα (δηλαδή γύρω στις 5:30π.μ.) για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας δια μέσου της Ρωσίας και της Μογγολίας. 

Περάσαμε υπέροχα στο Βλαντιβοστόκ και συναντήσαμε αρκετούς υπέροχους ανθρώπους αλλά νιώσαμε θαυμάσια που βγήκαμε ξανά στους δρόμους.

Το να βγούμε από το Βλαδιβοστόκ δεν ήταν πολύ δύσκολο εφόσον βρήκαμε το δρόμο για να μπούμε στην κύρια εθνική οδό βόρεια στο Καρμπάροφσκ.
Το GPS αποδείχθηκε πολύ βολικό και μας έδειχνε το δρόμο.  



Στο ... νέο δρόμο


Αγοράσαμε έναν οδικό χάρτη της Ρωσίας αλλά δυστυχώς, δεν είχε οδικό χάρτη του Βλαδιβοστόκ.  Ο Τζέοφ είχε αποκτήσει χάρτες στο GPS για τις περισσότερες μεγάλες πόλεις της Ρωσίας και αυτό όντως αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο.  

Οι περισσότεροι Ρώσοι οδηγοί εδώ ήταν καλοί και ευγενικοί, και έτσι δεν χρειαζόταν να κάνουμε συνεχώς ελιγμούς για να αποφύγουμε την κίνηση όπως στην Ασία. 

Ασκείται έντονη αστυνομική επιτήρηση για την ταχύτητα εδώ στη Ρωσία.  Υπάρχουν παντού στην πόλη εντοπιστές ραντάρ. 

Υπάρχει ακόμα και μια επιγραφή ενός αστυνομικού με ένα ραντάρ σε στρατηγηκή θέση στην άκρη του δρόμου για να αποθαρρύνει τους οδηγούς και να μην τρέχουν. 



Κατασκήνωση μέσα στα κουνούπια!


Συναντήσαμε το πρώτο από τα πολλά σημεία ελέγχου της αστυνομίας.  Ήταν πολύ φιλικοί.  Δεν καταλάβαμε τί ακριβώς ήθελαν από εμάς οπότε τους δώσαμε απλώς τα διαβατήριά μας και το δίπλωμά μας. 

Είπαμε στους αστυνομικούς οτι πηγαίναμε από το Βλαδιβοστόκ στην Αγία Πετρούπολη και φάνηκαν να ζηλεύουν αρκετά.  Μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και μας έδειξαν το δρόμο. 

Σταματήσαμε για καύσιμα λίγο πιο έξω από το Βλαδιβοστόκ.  Ήταν ενδιαφέρουσα η προσπάθειά μας να εξηγήσουμε στον υπάλληλο να γεμίσει το ντεπόζιτο με βενζίνη. 

Δεν ξέραμε γιατί στεκόταν εκεί περιμένοντας δίπλα στον Troopy.  Φάνηκε να μας λέει κάτι στα Ρώσικα. 

Επειτα με την παγκόσμια συνθηματική γλώσσα για χρήματα συνειδητοποιήσαμε οτι ο τρόπος να βάλουμε βενζίνη εδώ είναι να πάμε πρώτα και να πληρώσουμε το ποσό που θέλουμε στο ταμείο και ο ταμείας θα δώσει εντολή στο σύστημα να γεμίσει με την αντίστοιχη βενζίνη



Μια τυπική Σιβηρική φάρμα


Σημειωτέον, μπορείς να πάρεις επιστροφή χρημάτων αν έχεις αγοράσει πολλή βενζίνη.  Το κόστος της ντίζελ είναι γύρω στα $ 0,60 το λίτρο. 

Μας είναι δύσκολο να συνηθίσουμε το πόσο πράσινο υπάρχει.  Το δάσος είναι πολύ πυκνό.  Ανοιξη εδώ και τα αγριολούλουδα είναι σε πλήρη άνθιση. 

Υπάρχουν λουλούδια σε αποχρώσεις του κίτρινου, πορτοκαλί, μπεζ, κόκκινου και μπλε και είναι διασκορπισμένα σε όλη την ύπεθρο.  Παρατηρήσαμε πολλούς νέους που σταματούσαν στην άκρη του δρόμου για να μαζέψουν μπουκέτα με λουλούδια για τη γιαγιά ή για την κοπέλα τους. 

Το πρώτο μέρος που θέλαμε να επισκεφτούμε ήταν το καταφύγιο άγριων ζώων του Αmur Tiger στο Γκαιβαρόν που μας το συνέστησαν ανεπιφύλακτα ο Ντέιβιντ και Χέζελ Μπάρκερ από το Σίντνει. 



Τα πάντα πέφτουν... λιγάκι μακρυά


Καταφέραμε να βρούμε το δρόμο μας ρωτώντας τους ντόπιους για οδηγίες και με τη βοήθεια του GPS.  Χαρήκαμε πολύ που βρήκαμε το Βίκτωρ και τη Λένα Γιούντιν που μας έδειξαν πολύ ευγενικά τις δύο τίγρεις στην κατοικία τους. 

Ξεκουράζονταν και οι δύο σε έναν ψηλό βράχο και έμοιαζαν όντως δυνατές και πολύ μεγαλοπρεπείς.  Επίσης, είδαμε μια οικογένεια με αρκούδες που τις τάιζαν και τα μωρά τους που είχαν μικροτσακωμούς με τα αδέλφια τους για το ποιο θα φάει πρώτο. 

Ενώ είμασταν εκεί, μια ομάδα από 4 εθνοφρουρούς ήρθε για να κρατήσει συντροφιά στο Βίκτωρ.  Άρχισαν να μιλούν σε εμάς και μας κάλεσαν να πιούμε βότκα μαζί τους.  Ηταν έκπληκτοι που κανείς από εμάς δεν έπινε ειδικά αφού είδαμε οτι μας προσέφεραν την καλύτερη ρωσική βότκα. 

Στο τέλος, ο Τομ ο συνταξιδιώτης μας πείστηκε να πιεί ένα σφηνάκι μαζί τους.
 


Αυτό είναι ένα τροχόσπιτο εργατών που φτιάχνουν το δρόμο


Αφού επισκεφτήκαμε τις τίγρεις, συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Καρμπαροφσκ.  Καθώς σκοτείνιαζε, αποφασίσαμε να σταματήσουμε σε μια κατασκήνωση. 

Βρήκαμε ένα παλιό λατομείο ακριβώς δίπλα στο δρόμο και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε εκεί.  Μπορούσαμε να καταλάβουμε οτι οι γραμμές του τρένου δεν ήταν μακριά και ακούγαμε τα τρένα όλη τη νύχτα. 
Τα κουνούπια ήταν έξω σε πλήρη ισχύ με ένα ιδιαίτερο Σιβηρικό καλωσόρισμα για εμάς.  Αουτς!  Οι μύγες είναι επίσης τεράστιες, μπόλικες και τσιμπούσαν κιόλας.
 
Ο ήλιος βγήκε νωρίς την άλλη μέρα το πρωί.  Συνεχίσαμε το ταξίδι μας μετά από ένα σύντομο πρωινό. 

Στο δρόμο, σταματήσαμε για να αγοράσουμε φράουλες και μανιτάρια που πουλούσαν κάποιοι ντόπιοι στις άκρες του δρόμου. 



Σήματα στη Ρωσία


Είδαμε επίσης κάποιες αντλίες νερού όπως περνούσαμε μέσα από μικρές πόλεις στο δρόμο.  Κάθε πόλη φαινόταν να έχει κοινωτικές αντλίες νερού από τις οποίες οι ντόπιοι αντλούν νερό. 

Ορισμένοι περπατούσαν ως την αντλία με ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο για γάλα και κάθονταν μια παλιά κούνια ή ένα παλιό καροτσάκι. 

Κάποια μέρη αυτής της αγροτικής ζωής, η εξοχή και η ληθαργική ατμόσφαιρα των μικρών πόλεων και χωριών μας θύμισαν πολύ τα προηγούμενα ταξίδια μας στη Μαλαισία, Ταιλάνδη, Ινδία, Νεπάλ και Δυτική Κίνα.
 
Φτάσαμε στο Καρμπάροφσκ μόλις ακριβώς είχε αρχίσει να βρέχει! 

Η λεωφόρος Αμούρσκι πλημμύρισε αμέσως.  Σταματήσαμε σε μια καφετέρια για να ρωτήσουμε αν υπάρχει φέριμποτ ή γέφυρα κατά μήκος του μεγάλου ποταμού Αmur. 



Μιλάμε για το τρακτέρ!


Οι Ρώσοι, ως συνήθως μας βοήθησαν πολύ.  Παρατηρήσαμε ότι κάποιοι απο αυτούς πραγματικά σκέφτονταν πολύ το πως μπορούσαν να μας βοηθήσουν. 

Στο τέλος, μετά από πολλά νοήματα και δείχνοντας στο λεξικό χρήσιμων φράσεων, καταλάβαμε οτι δύο άντρες θα έρχονταν μαζί μας και θα μας έδειχναν το δρόμο για τη γέφυρα που θα μας περνούσε απέναντι από τον ποταμό Amur. 

Είμασταν ευγνώμονες σ’αυτούς τους δύο Ρώσους που άλλαξαν το δρόμο τους για να μας βοηθήσουν.  Τους αφήσαμε στο σταθμό του τρένου και επιστρέψαμε πίσω να πάρουμε τον Τομ που μας περίμενε με τη μηχανή του μπροστά απο το ποτάμι. 

Δυστυχώς, έκλεψαν τη φωτογραφική μηχανή του Τομ ενώ ετοιμαζόταν να φύγει και να αγοράσει κάτι για μεσημεριανό στον κεντρικό δρόμο. 
Δεν αναρωτηθήκαμε γιατί υπήρχαν δύο νεαροί που περιφέρονταν πολύ κοντά στη μηχανή του Τομ. 



Ο Υπερσιβηρικός ποτέ δεν είναι μακρυά!


Ο ένας ήταν προς την μπαγκαζιέρα πίσω και έδειχνε το λουκέτο ενώ ο άλλος ήταν μπροστά και αφαιρούσε την φωτογραφική από τη θήκη της που κρεμόταν απο τον καθρέφτη. 

Έκλεψαν τη φωτογραφική παρόλο που στεκόμασταν και οι τρεις ακριβώς δίπλα στη μηχανή!

Αποφασίσαμε να μείνουμε τη νύχτα στο Καρμπάροφσκ και έτσι ο Τομ θα μπορούσε να αγοράσει καινούρια φωτογραφική και θα μπορούσαμε να χαζέψουμε λίγο αυτήν την ωραία πόλη.

Ο κεντρικός δρόμος του Καρμπαροφσκ είναι φαρδύς και με μια λωρίδα με δέντρα στη μέση με κτίρια σε παλιό Ευρωπαικό στυλ και στις δύο πλευρές. 

Είναι σίγουρα τουριστική πόλη με μαγαζιά που φαίνεται να είναι ακριβά και πεζοδρομημένες διόδους από το κέντρο και ως την παραλία. 
Υπήρχαν πολλοί άνθρώποι που τριγύριζαν ψωνίζοντας, πίνοντας κάτι και κάνοντας βόλτες. 



Κατασκήνωση στο νταμάρι


Ηταν Σάββατο, και οι άνθρωποι από τα γαμήλια πάρτυ ήταν έξω και έβγαζαν φωτογραφίες μπροστά σε μνημεία πολέμου, αγάλματα του Λένιν κ.λ.π.
 

Μετά από μια καλή βραδυνή ξεκούραση στο ξενοδοχείο Amur, ήμασταν έτοιμοι να ξαναξεκινήσουμε. 
Ο Τζέοφ είχε αποθηκεύσει στο GPS το δρόμο που πήραμε με τους δύο άντρες την προηγούμενη μέρα. 

Μπορέσαμε να βρούμε το δρόμο για να γυρίσουμε στη γέφυρα και να διασχίσουμε τον ποταμό Amur, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε διόδια.  Η γέφυρα ήταν πάνω από 2 χιλιόμετρα σε μήκος και ήταν πολύ εντυπωσιακή. 

Ο δρόμος για το Μπιρομπιτζάν ήταν αρκετά ομιχλώδης με πολλή καταχνιά.  Οι ντόπιοι απειλούνταν έντονα από κουνούπια στις άκρες του δρόμου. 



Σιβηρική ύπαιθρος


Υπήρχαν φωτιές με πολύ καπνό στις άκρες του δρόμου για να κρατούν τα κουνούπια μακριά ενώ οι άνθρωποι δούλευαν στους δρόμους και τα χωράφια. 

Πάλι, στα σημεία ελέγχου της αστυνομίας δεν υπήρχαν καθόλου λογομαχίες και μπορέσαμε να πιάσουμε μια φιλική συζήτηση σχετικά με το από που είμαστε και που πηγαίνουμε. 

Φτάσαμε στο Μπιρομπιτζάν γύρω στο μεσημέρι και αποφασίσαμε να φάμε μεσημεριανό στην πόλη όπου υπήρχαν λιγότερα κουνούπια και μύγες. 

Το Μπιρομπιτζάν ξεκίνησε ως η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής των Εβραίων από το 1934.

Αυτό δεν διήρκησε πολύ λόγω του αντισημιτισμού και των διωγμών στα χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης που κατέληξε στο να έχει απομείνει πληθυσμός 10.000 Εβραίων περίπου στη συγκεκριμένη πόλη. 

Η πόλη είναι γεμάτη με λεύκες σε πλήρη άνθιση και πολλά από τα λευκά χνουδωτά λουλούδια μεταφέρονταν παντού ακόμα και με ένα μικρό αεράκι. 



Μαζική ... μετανάστευση Ιαπωνικών αυτοκινήτων!



Κάποιοι κάτοικοι πλησίασαν να ρίξουν μια ματιά στα οχήματα και να μελετήσουν τους αριθμούς από τις πινακίδες.  Φώναζαν «καλωσήρθατε» και έσφιγγαν τα χέρια. 

Ένας ντόπιος μας έβαλε να υπογράψουμε ιδιοχειρώς σε ένα χαρτονόμισμα με δέκα ρούβλια.  Νιώσαμε σαν διασημότητες!

Η κατάσταση του δρόμου από το Μπιρομπιτζάν στην Τσίτα, μια απόσταση 2000 χιλιομέτρων, ποικίλλει από θαμνώδη δρόμο ή με ανώμαλο έδαφος εως δρόμους ασφαλτωμένους που περνούν μέσα από σπηλιές, ομαλούς και με καλό αμμοχάλικο σε κάποια σημεία. 

Υπάρχουν τεράστια έργα στους δρόμους παντού με βαριά μηχανήματα που κόβουν κομμάτια από λόφους, εκσκαφτικά και μπουλντόζες που πηγαίνουν προς κάθε κατεύθυνση.  Αυτός ο δρόμος είναι υπό κατασκευή και θα φτιαχτεί γρήγορα με δεδομένο το διαθέσιμο ποσό των πόρων. 

 Η κυβέρνηση της Ρωσίας διαθέτει το 30%του ετήσιου προυπολογισμού για τους δρόμους για να ολοκληρώσει το τμήμα του δρόμου 2000 χιλιομέτρων μεταξύ Μπιρομπιτζάν και Τσίτας.  Ο δρόμος αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2008. 



Ο νέος δρόμος που ενώνει που θα διασχίζει τη Σιβηρία



Οταν τελειώσει, η Ρωσία για πρώτη φορά θα έχει εθνική οδό που θα ενώνει ολόκληρη τη χώρα απο τη Δύση ως την ανατολή!

Συναντήσαμε έναν Ιάπωνα που ταξίδευε δια ξηράς, τον Μασαγιούκι που οδηγούσε μια Αfrica Twin 750 κυβικών. 
Μετέφερε τη μηχανή του από την Ιαπωνία στο Βλαδιβιστόκ και θα διέσχιζε την Κεντρική Ασία ως το Ιράν, Τουρκία και Ινδία. 

Οχι πολύ μετά από όταν συναντηθήκαμε, συναντήσαμε τον Μασαγιούκι και τη μηχανή του να σωριάζεται στον δρόμο με τα χαλίκια.  Δύο Ρωσοι σε αυτοκίνητα μιλούσαν έντονα και δυνατά και φαίνονταν πανικόβλητοι.  Σταματήσαμε και ανακουφίστηκαν πολύ που ανακάλυψαν ότι ο Μασαγιούκι δεν είχε χτυπήσει. 

Ξέφυγε με τη μηχανή του σε ένα σημείο που είχε σκόρπια χαλίκια.  Ενώ έμενε ξαπλωμένος για να συνέλθει, σηκώσαμε τη μηχανή του, τις μπαγκαζιέρες και τα άλλα μέρη. 

Το ταμπλό και το αριστερό φλας είχαν στραβώσει.  Ο Γκέοφ έβγαλε όλη την μπροστινή φλάντζα και ίσιωσε το ταμπλό και το φλας για να επιτρέψει να κινείται πιο ελεύθερα στην οδήγηση.  


Εκκλησία στην Chita

Μετά έπρεπε να ξαναισιώσουμε τις αναρτήσεις και την μπαγκαζιέρα σε ευθυγράμμιση κατά κάποιο τρόπο για να ξαναστερεωθεί η μπαγκαζιέρα πίσω στη θέση της. 
Δεν ήταν και τέλειο αλλά με κάποιους ιμάντες στερεώθηκε και έτσι μπόρεσε τουλάχιστον να οδηγήσει τη μηχανή του. 

Συνοδέψαμε τον Μασαγιούκι ως την επόμενη πόλη, την Ακάρα, όπου τον αφήσαμε να τακτοποιήσει τη μηχανή του. 
Εκείνη τη νύχτα ξανασυναντήσαμε και ένα άλλο παλιό και άχρηστο χώρο στάθμευσής με χαλίκια όπου κατασκηνώσαμε. 

Ήταν ανοιχτός και απόμερος και φάγαμε ένα ωραίο γεύμα και πήγαμε για ύπνο νωρίς πριν να αρχίσουν τα κουνούπια να μας ψάχνουν για το βραδινό τους γεύμα.  Αισθανθήκαμε επίσης ευγνώμωνες που δε συναντήσαμε Σιβηρικές αρκούδες ή τίγρεις. 
 
Καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής, βλέπαμε συνεχώς πολλά μεταχειρισμένα Ιαπωνικά οχήματα που πρέπει να είχαν μόλις περάσει το λιμάνι του Βλαντιβοστόκ. 
Μπορέσαμε να μιλήσουμε σε μερικούς από τους οδηγούς κατά τη διάρκεια της διαδρομής σε διάφορες στάσεις στην άκρη του δρόμου. 

Ανακαλύψαμε ότι οδηγούσαν αυτά τα οχήματα σε πόλεις της Δυτικής Ρωσίας.  Ένας οδηγός είπε ότι έχει επιχείρηση με αυτοκίνητα και μόλις είχε αγοράσει πέντε τέτοια αυτοκίνητα από την Ιαπωνία.  Οι άλλοι
οδηγούσαν τα καινούρια τους Toyota ή πήγαιναν τα αυτοκίνητα για να τα πουλήσουν. 



Παιδιά στο Buryat


Πολλοί πιστεύουν οτι το να διασχίζει κανείς οδηγώντας τη Ρωσία είναι αρκετά παράτολμο, αλλά οι συγκεκριμένοι οδηγοί το κάνουν να μοιάζει με μια μεγάλη και απολαυστική βόλτα με το αμάξι.  Είχαν του προβολείς και τα φλας

καλά προστατευμένα με πλαστικό για να αποφύγουν ζημιές από χαλίκια που πετάγονται.  Είχαν επίσης καλύψει με χαρτόνι στα φτερά για να προστατεύσουν το χρώμα από φθορές από χτυπήματα πό πέτρες.  Τους ακολουθήσαμε σε όλη τη διαδρομή για την Τσίτα.  Αναμφίβολα, θα συναντούσαμε κι άλλους τέτοιους οδηγούς στο δρόμο προς τα Δυτικά. 
 
Οι Ρώσοι έδειχναν να διασκεδάζουν τη ζωή τους στο ύπαιθρο.  Προσπεράσαμε πολλά οχήματα που ήταν σταματημένα δίπλα σε ποτάμια και ρυάκια κάνοντας πικ νικ ή κολυμπώντας.  Συναντήσαμε μια παρέα οδηγών που κολυμπούσαν και πλένονταν σε ενα όμορφο ρυάκι. 

Φαινόταν πολύ δελεαστικό για να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην κάνουμε ένα μπάνιο.  Έτσι, συμμετείχαμε και εμείς.  Το νερό ήταν παγωμένο για να κολυμπήσουμε και καταφέραμε μόνο να κάνουμε μια βουτιά.  Νιώσαμε πολύ αναζωογονημένοι μετά από αυτό. 
 
Το Σιβηρικό δάσος ήταν πολύ εντυπωσιακό, με πυκνά πεύκα και λεύκες.  Ο δρόμος μας οδήγησε σε ψηλές απότομες και ορεινές κορυφές και πάλι κάτω σε λοφώδεις κυματιστές εκτάσεις με γρασίδι.  Αυτό μας θύμισε το Κολοράντο στις ΗΠΑ. 



Με το που σταματούσαμε όλοι ερχόντουσαν να μας γνωρίσουν


Οι περιοχές με τα κωνοφόρα, τάιγκα, είναι γεμάτες με αγριολούλουδα που σχημάτιζαν ένα πανέμορφο χρωματιστό χαλί με φόντο πεύκα, αγριόπευκα, πικέες και έλατα.  Είδαμε ακόμα και κάποιους ευταμίες να διασχίζουν το δρόμο. 

Ακολουθήσαμε τις γραμμές του τρένου και εντυπωσιαστήκαμε με το πόσο συχνά δρομολόγια υπήρχαν.  Καταλάβαμε οτι περνούσε κάποιο τρένο που πήγαινε κάπου περίπου κάθε δύο λεπτά.  Όλα φαίνονταν τόσο γραφικά που ήταν δύσκολο να βρει κανείς τα σωστά λόγια για να τα περιγράψει όλα.

Μας σταμάτησε στα μισά της διαδρομής η αστυνομία για έλεγχο.  Αφού έλεγξαν όλα τα διαβατήριά μας, οι πέντε αστυνομικοί ήθελαν να τους βοηθήσουμε να φουσκώσουν ένα σκασμένο λάστιχο στο περιπολικό τους. 

Αυτό το γεγονός μας θύμισε τη Wadi Halfa στα σύνορα Αιγύπτου και Σουδάν όπου Αιγύπτιοι στρατιώτες μας ζήτησαν α φουσκώσουμε τα λάστιχά τους για να μπορέσουν να μας απελαύσουν πίσω στο Σουδάν.
 
Φτάσαμε στην Τσίτα γύρω στις 9 το βράδυ αφού χρειάστηκε να οδηγούμε με μειωμένη ταχύτητα για τα τελευταία 200 χιλιόμετρα.  Αυτό συνέβη επειδή ανακαλύψαμε δύο ρωγμές στην κολώνα στο μπροστινό τζάμι του Τρούπι. 

Αυτή είναι η τρίτη φορά που συνέβη και οφείλεται σε ελάττωμα στα πρώτα μοντέλα της σειράς 75 του Τρούπι. 



Στο νέο δρόμο από το Kharbarovsk προς Chita


Προσπαθήσαμε να μείνουμε σε κάποιο ξενοδοχείο αλλά δεν υπήρχαν δωμάτια διαθέσιμα.  Ένας πολύ φιλικός Ρώσος που λεγόταν Βίβο Βλαντιμίρ μας βοήθησε δίνοντάς μας οδηγίες για το πως να πάμε σε άλλα ξενοδοχεία.  Ωστόσο, πάλι δε μπορέσαμε να βρούμε δωμάτιο. 

Ο Βίβο, ευγενέστατος, μας προσκάλεσε να μείνουμε στο διαμέρισμά του 13 χιλιόμετρα μακρυά από το κέντρο της πόλης.  Ακολουθήσαμε το όχημά του ως την πολυκατοικία του. 

Οι πολυκατοικίες της εποχής της Σοβιετικής Ένωσης μπορεί να μοιάζουν παλιές και κάπως εγκαταλελειμμένες απ’έξω, αλλά το διαμέρισμα του ήταν πολύ ζεστό και άνετα επιπλωμένο με 2 υπνοδωμάτια και σαλόνι.  Ήταν φανταστική ευκαιρία να μας καλέσει στο διαμέρισμά του και να ζήσουμε λιγάκι την εμπειρία του Ρωσικού τρόπου ζωής. 

Φάγαμε βραδυνό πολύ αργά και τελικά πέσαμε στο κρεβάτι πολύ μετά τα μεσάνυχτα.  Ακούσαμε μία δυνατή καταιγίδα στη μέση της νύχτας.
 
Όταν ξυπνήσαμε ήταν μια πολύ όμορφη μέρα με καθαρό ουρανό.  Η πρώτη μας δουλειά ήταν να βρούμε έναν μηχανικό που να μπορεί να φτιάξει τις κολώνες στο μπροστινό τζάμι του Τρούπι. 



Το εσωτερικό της εκκλησίας στην Chita


Ο νέος μας φίλος ο Βίβο μας βοήθησε να βρούμε ένα φοβερό συνεργείο που δέχτηκε να αναλάβει την πρόκληση.  Έκαναν την επισκευή περίπου σε δύο ώρες. 

Εν τω μεταξύ, το προσωπικό και ο διευθυντής μας καλωσόρισαν προσφέροντάς μας φλυτζάνια με καφέ και μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό.  Ήταν οικογενειακή επιχείρηση και έτσι η μητέρα του διευθυντή ήρθε να μας χαιρετήσει.  Άκουσε ότι ήμασταν τουρίστες από την Αυστραλία. 

Αφού τελείωσε η δουλειά, έπρεπε οπωσδήποτε να βγάλουμε φωτογραφίες μπροστά από τα δύο οχήματα και με όλο το προσωπικό.  Για άλλη μια φορά παρασυρθήκαμε απο το Σιβηρικό καλωσόρισμα και φιλοξενία.

Η επόμενη δουλειά στη λίστα μας ήταν να αγοράσουμε ένα καινούριο λάστιχο.  Είχε σκάσει το λάστιχό μας στην περιοχή με τα χαλίκια από το Μπιρομπιτζάν στην Τσίτα. 

Ο Βίβο μας πήγε σε μια αποθήκη χονδρικής που πουλούσε τα πάντα από ντεπόζιτα τουαλέτας, οδοντόπαστα, σαμπουάν εως λάστιχα για αυτοκίνητα και φορτηγά.  Δεν ήταν εύκολο να βρούμε το κατάλληλο λάστιχο για τη μηχανή του Τρούπι. 

Τα περισσότερα λάστιχα ήταν φαρδιά και δεν έκαναν στη ζάντα.  Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ασχολήθηκε με την έρευνά μας για το σωστό λάστιχο.  Είχε ασχοληθεί με τις έρευνες καυσίμων πολλά χρόνια πριν. 


Κλασσικό ρωσικό αγροτόσπιτο

Ένιωσε άσχημα επειδή δε μπορούσε να μας προμηθεύσει με το σωστό λάστιχο και μας έδωσε 12 λίτρα λάδι για τον κινητήρα σαν δώρο.  Επίσης μας πήγε σε πολλές διαφορετικές χονδρικές για λάστιχα αλλά μάταια. 

Στο τέλος, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ένα Ρώσικο λάστιχο.  Ο Τζωρτζ ο δευθυντής μας εξυπηρέτησε αυτοπροσώπως.  Σίγουρα μπήκε σε πολύ κόπο και του είμαστε υπόχρεοι γι’ αυτό.
 
Ο Βίβο μας πήγε μετά σε μια Δεκεμβριανή εκκλησία.  Είχε πολύ χωριάτικο στυλ φτιαγμένη από κορμούς δέντρων, έμοιαζε πολύ με ξυλόσπιτο αλλά είχε σχήμα μικρού καθεδρικού ναού. 

Περπατώντας γύρω από την εκκλησία, ακούγαμε όμορφη μουσική να έρχεται από μέσα.  Μας προσκάλεσαν σε ρεσιτάλ.  Υπήρχαν δύο σοπράνο που συνοδεύονταν από έναν πιανίστα και τσελίστα. 
Τραγουδούσαν κλασική Ρώσικη μουσική γραμμένη από διάφορους συνθέτες συμπεριλαμβανομένου τον Πούσκιν και τον Γκλίντσκι. 

Ήταν ένα πανέμορφο περιβάλλον για ένα μικρό ρεσιτάλ.  Έπειτα μας πλησίασε ένας Αμερικανός με τη Ρωσίδα γυναίκα του που έμεναν στην Τσίτα.  Εκείνος δίδασκε Αγγλικά στο πανεπιστήμιο της Τσίτα και έχει μια μικρή επιχείρηση που φέρνει καθηγητές απο τις ΗΠΑ στην Τσίτα για να διδάξουν Αγγλικά. 

Γνωρίσαμε και μια καθηγήτρια που λεγόταν Σοφία.  Το ετήσιο συμβόλαιό της έληγε τον Ιούλιο και ήταν για εκείνη φοβερή εμπειρία το να διδάσκει εκεί Αγγλικά.


Ο υπερσιβηρικός διαλέγει τα καλύτερα σημεία!

Η βασική διοργανωτής της μουσικής ορχήστρας στην Τσίτα προσήλθε για να συστηθεί.  Ήταν πολύ πρόθυμη να προσφέρει στους περαστικούς τουρίστες την ευκαιρία να βιώσουν την εμπειρία της κλασικής Ρώσικης μουσικής. 

Η Ελενα Αλεξάντροβα χαιρόταν πάρα πολύ να διοργανώνει παρόμοια μουσικά ρεσιτάλ για γκρουπ τουριστών ή ακόμα και για μικρό κοινό.  Θα αναφέρουμε τα στοιχεία της αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί της στα πρακτικά.

Λοιπόν, έχουμε βιώσει ως τώρα καταπληκτικές εμπειρίες.  Μας έχει κάνει φοβερή εντύπωση η φιλικότητα και φιλοξενία των Ρώσων όπου και αν πάμε. 

Δείχνουν πάντα έντονο ενδιαφέρον για τις BMW του Τομ και του Τρούπι.  Ο καιρός μέχρι σήμερα ήταν υπέροχος με ζεστές και ηλιόλουστες μέρες και μόνο με κανά δυο σύντομες καταιγίδες.

Ο επόμενος προορισμός μας θα είναι η λίμνη Μπαικάλ.  Οπότε προς το παρόν, dasvidanya.  Μείνετε συντονισμένοι μέχρι νεοτέρων.

Διαβάστε το προηγούμενο μέρος: Βλαδιβοστόκ

Κείμενο-φωτογραφίες: [Geoff & Kienny Kingsmill]
Απόδοση: [Μαρία Μήττα]




More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.043598 seconds. ]